Sá sem ekki skilur.

 

Er dæmdur til að tapa.

Og ef útí það er farið, þá má spyrja; hvort er vitlausara fólkið sem trúir Trump og ver hann, eða fólkið sem rífst við hann.

Og skrifar svona dæmalausa vitlausa fréttaskýringu.

 

Mikið hefur Morgunblaðinu farið aftur frá því á fjórða áratug síðustu aldar þegar hugsandi borgaralegir íhaldsmenn eins og Bjarni Benediktsson og Ólafur Thors lögðu línurnar.

Þá þekktu men bull og vitlausu og gerðu ekki tilraun til að sálgreina hana.

Menn skynjuðu ógnina og höfðu einhverja hugmynd um hvað að baki bjó.

Síðan staðfesti sagan allt sem þessir sterku stjórnmálamenn bentu á.

 

Á Íslandi í dag, hafa þeir sama sess og geirfuglinn.

Vissulega heitir forsætisráðherrann Bjarni Ben, en það er það eina sem hann á sammerkt með nafna sínu.  Jafnvel Kári myndi fatta að eitthvað væri gruggugt með skráningu erfða í því dæmi.

Græða græða, gróði gróði,

Dýpri er  ekki viskan úr Engey þessa dagana.

 

Og arfleiðin úr Vigri er ekki merkt í Mogganum í dag.  Þó öreindamælar hafi verið fundnir upp í millitíðinni.

Sérstaklega broslegt þar sem á tímum má efa að núverandi ritstjóri hafi lesið fáar bækur aðrar en fegraða mynd af ævi Churchil.

Mikið hefur sá maður verið mærður í Reykjavíkurbréfum síðustu ára, eins og eina arfleið hans hafi verið hnyttin orð við pínlegar aðstæður.  Mætti halda að Sigurður Líndal hafi lesið uppúr  Oscari Wilde í tímum sínum í stað þess að kenna innihald laga og túlkun þeirra.

 

Eins og Churchil hafi farið gegn tíðarandanum vegna þess að hann vildi segja brandara á gamals aldri.

Eins og ábendingar hans um lýðskrum forheimskunnar með tilvísun í hið illa, það er þá skilgreiningu sem siðmenningin hefur gefið því orði, hafi verið aukaatriði, og að Bretar hafi valið hann sem forsætisráðherra vegna þess að hann var brandarakarl.

Reyndar eitthvað sem enginn vissu um þá, en lesendur fárra bóka halda að hafi verið á sínum tíma.

 

Sigurður frá Vigri fylgdi sínum forystumönnum, enda laut þá Sjálfstæðisflokkurinn forystu fólks.

Enginn veit hvað hann hefði sagt ef eina markmið Ólafs Thors hefði verið að græða, og græða ennþá meir á kostnað þjóðar sinnar.  Og í anda Bjarna Ben yngri, að þá hefði hann ekki þolað hugsandi fólk í forystu flokksins.  Sem reyndar á sínar margar hliðar, bruninn á Þingvöllum hefði ekki átt sér stað.

 

Aðeins má vísa í skrif Sigurðar, og eftirmæli samferðamanna hans.

Engin merki er um að það eina sem hann hafði að segja um lýðskrumara hans daga, var hvernig þeir sem lýðræðið höfðu að verja, að þeir lutu í gras og mættu til að fagna endalokum alls þess sem þeir trúðu á, og var hornsteinn borgaralegs samfélags.

Hann hefði kunnað að meta ummæli Bush eldri sem sagði einfaldlega, "ég kýs ekki flokk sem þessi maður leiðir".

 

Ísland var eyland, og íslendingar voru ekki fjölmennir.

En þeir lutu forystu fólks.

Fólks, sem þekkti muninn á réttu og röngu.

 

Það er af sem áður var.

Sem er áfall fyrir miðaldra mann sem alltaf hefur trúað á framþróun mannsandans.

Og hefur getað lesið Moggann sér til gagns og ánægju.

Það er eins og eitthvað hafi horfið sem kemur aldrei aftur.

 

Það er illt að hafa alist upp við von um betra samfélag, betri heim.

Og upplifa síðan gjaldþrot þess borgaralegs samfélags sem maður trúði alltaf á, og vitnaði endalaust í debatinu við hina aðeins eldri bjánabelgi sem urðu lýðskrumi kommúnismans að bráð.

Það er sárt að hafa upplifað samkenndina við hið ágætasta fólk á hægri væng stjórnmálanna í ICEsave stríðunum og sjá síðan á eftir því í kjaft hins skítuga fjármagns, sérstaklega í ljósi þess að ein birtingarmynd þess réðst á framtíð barna okkar eftir fjármálahrunið haustið 2008.

Þá varði þetta góða fólk þjóð sína eins og það væri innblásið af ræðum Churchils, mannsins sem kom vestrænni siðmenningu til bjargar á ögurstundu.

Núna þegir það, það er að segja þegar vit og skynsemi er ofsótt af sömu illskunni, sömu forheimskunni og borgarlegir íhaldsmenn sigruðu á sínum tíma.

 

Fellur jafnvel fyrir spileríinu, lætur glepjast og reynir að réttlæta ruglið.

Réttlæta ómennskuna.

Réttlæta aðförina að siðmenningunni.

 

Það er af sem áður var.

Það voru ekki kommúnistar sem snérust til varnar ógninni á sínum tíma, þeir virtu án nokkurra spurninga griðasamning leiðtoga þeirra við lýðskrumið og mannvonskuna.  Enda þurfti glöggan til að sjá muninn á þeim sem griðin sömdu.

Það voru borgarlegir íhaldsmenn.

Það voru kristilegir íhaldsmenn.

Sem snérust strax til varnar, sem vörðu hið siðaða samfélag.

 

Eitthvað sem hið skítuga fjármagn veit.

Enda voru þess fyrstu skref þegar hagfræði þess í neðra, kennd við frjálshyggju, var kostuð og fjármögnuð, að eyða nokkrum krónum í heimspeki hinna vantrúuðu, sem engan sið virtu, sem í fávisku sinni héldu að skilin milli rétts og rangs væri val, en ekki lögmál.

Aðför að sið varð ekki til úr engu, hún var áburðurinn sem vökvaði akur hinnar siðlausu græðgi og sérhyggju.

 

Og hún var endalok hinna kristilegu íhaldsflokka, aðeins ómur af stefnu þeirra er útvarpað því gamla fólki sem man fólk og stefnur, en er farið að förlast í huga, það heyrir þetta útvarp, og heldur að Bjarni Ben sé forystumaðurinn sem það dáði og virti.

Óminnið, er hlutskipti þessa fólks, sem og flokksins sem það trúði á og treysti.

Yngra fólkið heldur að þetta snúist bara um App, að það hafi þegar upplifað sýndarveruleikann, áratug á undan Apple.

 

Á milli er hassreykta kynslóðin sem bullaði út í eitt, afneitaði þúsunda ára þróun siðmenningarinnar, og endaði sem böðull hennar.

Varð frækornið sem hið skítuga fjármagn sáði í akur forheimskunnar og sígræðginnar.

Fyrsta kynslóðin sem lét börnin sín erfa verri heim en hún tók við.

 

Og gaf börnunum sínum App í stað hugsjóna.

Og Mammon í stað guðs.

 

Það er nú það.

Eins og maðurinn sagði.

 

"Þetta er nú meiri vitleysan".

Hans síðustu orð.

Og síðan ekki söguna meir.

 

Þeir sem á eftir komu héldu að svona ætti þetta að vera.

Sáu ekki vitleysuna.

 

Urðu hluti af henni.

 

Kveðja að austan.

Sjálfsdýrkun í Hvíta húsinu

Trump er ekki alls varnað.

 

Hann stjórnar umræðunni með furðulegum hugmyndum og vægast sagt óvæntum útspilum.

Hvað gera menn til dæmis þegar fáir mæta við innsetningarathöfn hans??  Jú, segja fjölmiðlamenn ljúga og þar með er miðpunktur umræðunnar deilur hans við hóp fólks sem fólk hefur gaman af að einhver þorir í því ægivald fjölmiðlanna hefur fyrir löngu gert þá að einhverju ósnertanlegu ríki í ríkinu. 

Enginn man hins vegar messufallið.

 

Síðan kemur þessi umræða um múrinn.

Absúrd og algjörlega fáránleg í alla staði, bæði framkvæmdin og eins hin meinta fjármögnun.

Það þætti engum það gáfulegt ef nágranninn sendi þeim reikninginn fyrir nýbyggðum bílskúr sínum og hann hótaði síðan í kjölfarði að loka innkeyrslunni ef hann væri ekki greiddur.  Það gilda jú lög og reglur, líka í alþjóðasamskiptum. 

 

En á meðan er enginn að tala um það sem Trump er raunverulega að gera.

Það er enginn að tala um hið opna veiðileyfi jarðeldsneytisiðnaðarins á viðkvæm landssvæði, og það er enginn að tala um hina fyrirhuguðu skattalækkun á stórfyrirtæki undir yfirskininu "Störfin heim".

Það er enginn að ræða um það sem er, heldur um það sem virðist. 

Ekki um raunveruleikann heldur ruglið.

Og það er ekki annað en hægt að dást að manninum hvernig hann spilar með allt og alla.

 

Trump afhjúpar líka fólk.

Fordóma þess og þar með viljann til að trúa, til að trúa öllu því foringinn sagði.

Þessi sem nærir fordómana.

 

Fólkið sem var sundurtætt og kvalið af handhöfum hins pólitíska rétttrúnaðar, fékk loksins leiðtoga sinn.  Manninn sem þorði að segja það sem það vildi alltaf sagt hafa, en var hætt að segja því ljóti putti ritskoðunarinnar var strax mættur bendandi, sussandi, þaggandi.

Það fagnar kjöri hans, og styður hann.

Líka þegar hann bullar.

Líka þegar hann gerir eitthvað allt annað en hann hafði lofað.  Það er lofa þeim því sá sem lofar í hring getur eðli málsins vegna ekki staðið við öll sín loforð.

 

Þetta er fólkið sem Trump er að gera að fífli þessa dagana.

Og þá er ég ekki að vísa í brostin loforð, heldur fylgispekt þess við ruglið, það trúir að manninum sé alvara, og reynir eftir bestu getu að finna eitthvað skynsamlegt við það sem ættað er af víðáttulendum vitleysunnar.

Og sá sem ekki hefur verið snortinn af töfrasprotanum, hristir höfuð í forundran, og hugsar

með sér, var þá vitglóran ekki meir eftir allt saman.

Sorgleg örlög margra góðra hægri manna þessa dagana.

 

En Trump afhjúpar fleiri.

Til dæmis alla þá borgarlegu stjórnmálamenn sem vita að maðurinn er alls óhæfur að sitja í þessu embætti, en þora ekki annað en að spila með. 

Eitthvað sem var skiljanlegt þegar hinir veruleikafirrtu valdhafar voru með slíkt alræðisvald að þeir gátu gert menn höfðinu styttri á staðnum, en afhjúpar í dag fyrst og síðast skort á staðfestu eða undirlægju hátt gagnvart valdinu.

Ein af forsendum lýðræðisins er jú að vitleysingar stjórni ekki umræðunni, og ef menn haga sér eins og kenjóttir krakkar, eða illa upp alinn rumpulýður, þá á að umgangast þá sem slíka. 

Það er ekkert sem neyðir aðra til að taka dansinn með Trump.

 

Fjölmiðlar þurfa líka að passa sig vel á að falla ekki í gryfju forheimskunnar.

Eins og blaðamaður Mbl gerir í þessarri litlu frétt. 

Hann talar um að forseti Mexikó hafi aflýst fundi með Trump vegna deilna um múrinn, eins og um einhverjar deilur sé að ræða.  Ef nágranni blaðamannsins hótaði að rukka hann með handafli vegna einhverra útgjalda hans sem blaðamaðurinn bæri enga ábyrgð á, þá myndi hann ekki flokka það sem deilur þó hann stæði á rétti sínum.  Hann á ekki í deilum við innbrotsþjóf þó hann hringi á lögregluna þegar hann stæði þjófinn að verki.

Það þarf allavega 2 til að deila, og forseti Mexikó stendur ekki í deilum við Trump þó hann verji sjálfstæði þjóðar sinnar.  Ekki frekar en Pólverjar stóðu í deilum við Þýskaland haustið 1939, þeir voru fórnarlömb yfirgangsseggja og reyndu að verjast þeim.

Þá hins vegar reyndu Þjóðverjar að telja heimsbyggðinni í trú um að þeir stæðu í deilum við Pólverja, og settu á svið ýmsa atburði því til staðfestingar. 

En þá lét Morgunblaðið ekki glepjast, það sagði rétt frá.

 

Í dag reynir á frjálsa fjölmiðla að samdaunast ekki orðræðu yfirgangsseminnar og fáráðunnar.

Það er í raun verra en beinn stuðningur við hana því þá getur fólk tekið afstöðu, séð í gegnum vitleysuna.

Hitt er eins og vírus sem smitar alla umræðu.  Og við þekkjum þann vírus, ofbeldismenn gátu til dæmis lengi haldið lögum og reglum frá heimili sínu.  Þá voru þetta bara svona deilur, eitthvað persónulegt, eitthvað sem öðrum kom eiginlega ekki við.  Og þetta var bara eitthvað svona einka sem ekki mátti fjalla um.

Og fólk var samdauna, það kom ekki fórnarlömbum heimilisofbeldis til bjargar. 

 

Í dag er staðan 1-0 fyrir Trump, og líklegra en hitt að hann bæti við marki en að það halli á hann í umræðu dagsins.

Þó veit upplýst fólk á hvaða vegferð þessi maður er.

Og við öll eigum mikið undir að sú vegferð sé stöðvuð í tíma.

 

Þess vegna er ekki hægt að láta hann spila með allt og alla.

Það er nóg að hann spili með sína, algjör óþarfi að hann spili líka með okkur hin.

 

Nú reynir á manninn.

Kveðja að austan.

 

 

Múrinn greiddur með vöruskatti

Heimurinn hefði orðið betri.

 

Og færri hefðu dáið, ef fleiri hefðu haft þennan kjark að mæta ekki á Ólympíuleikana í Berlín 1936.

Þá var skriðið.

En núna er til fólk sem segir:

Nei.

 

Á Íslandi bita hægri öfgamenn í skjaldarendurnar, leiðsagnarinn sem kallast Viðskiptaráð, og var guðfaðir Hrunsins, hefur þegar gefið út að nú eigi að selja, sem er fínt orð yfir að afhenda einkavinum lykileignir samfélagsins.

Fyrir pappírspeninga en eftir situr strípuð þjóð.

 

Spurningin er hvort hér verði líka sagt Nei.

Nei við hægriöfgum hinna sígráðugu.

 

Ekki líklegt.

Ekki frekar en 1936.

 

Samt var einhvers staðar sagt Nei.

Kveðja að austan.

Hættur við að funda með Trump

Boðar tíma aðgerða.

 

Svona kynnir hópur milljarðamæringa, sem sölsað hafa undir sig bandaríska lýðræðið, sig fyrir umheiminum.

Þeir eru hættir að tala, þeir ætla að framkvæma.

 

Og margir stuðningsmenn þeirra bíða með öndina í hálsinum, ætla þeir að gera eitthvað fyrir mig, eða hina sem þeir lofuðu einhverju allt öðru, því jafnvel sá hrekklausasti áttar sig á því að þegar er lofað í hring, þá er ekki hægt að uppfylla öll loforð því þau ganga gegn hvort öðru.

Eins og við Íslendingar vitum með Bjarna Benediktsson sem lofar alltaf fyrir hverjar kosningar að efla heilbrigðiskerfið og styrkja innviði, en þar sem hann lofaði um leið fjármagninu fjármálastöðugleika og hárri arðsemi, og fjármagnið fjármagnar hann, þá gengur það loforð fyrir.  Sem aftur hefur þann kost að fyrir næstu kosningar mun Bjarni aftur getað lofað eflingu heilbrigðiskerfisins og eflingu innviða í stað þess að þurfa að finna uppá nýjum kosningaloforðum.  Og kjósendur hans þurfa ekki einu sinni að hlusta á hann eða lesa greinar hans, þeir kunna hvort sem er rökstuðning hans utanbókar.  

 

Og einhvern veginn þannig mun þetta ganga fyrir sig í Bandaríkjunum, vissulega var fátækum almenningi lofað ýmsu, en hans framlag var bara að kjósa, en fjármagninu sem fjármagnaði var líka lofað ýmsu, og þau loforð munu ganga fyrir.

Eins er það þannig að mörg loforð eru óefnanleg fyrir þessa milljarðamæringa því þó þeir hafi forsetann, þá hafa þeir ekki þing og dómskerfið. 

Því lýðskrum er ekki alræði þó það láti svo.

 

Það verða vissulega stefnubreytingar í Bandaríkjunum, flestar úr ranni öfga og forheimskunnar. 

En viðskiptasamningum er ekki hægt að rifta, eða setja ný lög nema slíkt fari í gegnum lýðræðislegt ferli.

Og lög þarf að virða, eftirlit með því er mjög sterkt í Bandaríkjunum, dómsstólar eru þar sjálfstæðir og stjórnarskráin er ekki sniðgengin.

Þó Trump tali eins og Mússólíni, þá hefur hann ekki bakland hans. 

 

Síðan má ekki gleyma að þó Trump virki vígreifur, að þá kemst forseti Bandaríkjanna ekki upp með eitt eða neitt ef herinn er því ekki samþykkur.

Trump er ekki Erdogan, hann getur skipað nokkrum hermönnum að keyra skriðdreka um götur Washington, kallað það stjórnarbyltingu og notað slíkt sem átyllu til að útrýma allri andstöðu gegn sér.

Síðan má heldur ekki gleyma því að bandaríski heraflinn er algjörlega háður hinum fátækari hluta þjóðarinnar um nýliða, þeir eru trúir ríkinu en ekki einhverjum hópi milljarðamæringa.  Í dag allavega eru Bandaríkin ekkert Rómarveldi þar sem hægt var að opna gullkistur til að kaupa sér tryggð hermanna. 

 

Allt þetta vita milljarðamæringarnir mætavel. 

Þeir sem fjármagna lýðskrum eru sjaldan svo vitlausir að trúa orði af því sem þar er sagt.

Þeirra markmið er gróði, og ennþá meiri gróði.

 

Og það er eitt sem forseti Bandaríkjanna getur gert strax með tilskipun sínum.

Það er að opna Pandóru öskju jarðeldsneytisiðnaðarins.

Hann mun fá frítt spil til að menga og sóða sem aldrei fyrr.

 

Og það sem verra er, rannsóknarréttinum verður sigað á loftslagsvísindin.

Það er hin raunveruleg ógn sem stafar af Trump og hans mönnum.

Það þjónar hagsmunum þeirra að halda fram að jörðin sé flöt.

Galileó okkar tíma mun ofsóttur verða.

 

Hvað um það mun margur spyrja?

Jörðin er hnöttótt og bálið gat ekki stöðvað framþróun vísindanna.

Eins munu kaffærðar strendur opna augu fólks, fellibylurinn Katrín á sér margar systur, og þær munu sigra fávísa hægriöfgamenn frjálshyggjunnar.

 

Og það er rétt.

Raunveruleikinn en ennþá ósigraður, og orðvaðall heimskunnar hefur aldrei haggað honum hið minnsta.

Málið er að æ fleiri vísindamenn eru farnir að átta sig á spárnar um hægt vaxandi hlýnun eru rangar, það er allt sem bendir til stigmögnunar.

Þeir sem horfðu á heimildarmyndina um jöklana sem sýnd var síðasta sunnudag á Ruv ættu að vita allt um ástandið á Grænlandsjökli, það virðist vera að hann sé bókstaflega að fljóta út í sjó.

 

Siðmenningin mun ekki lifa þau flóð af.

Það er ekki þannig að milljarðar bjargarlausa mun deyja drottni sínum án þess að bögga okkur hin sem teljum okkur örugg í skjóli velmegunar okkar.

Og það er fátt til varnar því það fyrsta sem hinir frjálslyndu í þágu auðsóknar auðmanna lögðu niður var hið ríkisrekna öryggiskerfi svo aurinn flæddi í hið einkarekna.

Síðan er vandséð, þó velmegunin hafi gert fólk það sjúkt í sinni að því sé nákvæmlega sama um örlög náungans, hvernig hægt sé að skjóta milljónir sem leita yfir landamæri í leit af björg.

Svo gætu hinir bjarglausu líka vopnast.

 

Heimskra manna ráð ná ekki einu sinni að útskýra þá blindu okkar að halda áfram eins og ekkert sé framundan annað en ótæmandi neysla og velmegun þegar ógnin við líf barna okkar eru orðin svona áþreifanleg.

Afkristnun hins vestræna heims ekki heldur.

Þó frjálshyggjan hafi afsiðað okkur, að við þekkjum ekki lengur muninn á réttu og röngu, hvað þá að við teljum örlög náungans koma okkur eitthvað við í heimi þar sem sérhyggjan og síngirni eru æðstar dyggða, að þá erum við þrátt fyrir allt aðeins eitt form af lífi, við erum lífverur.

Og markmið alls lífs er að líf þess lifi af.

Það er lögmál náttúrunnar sem nú virðist hafa brostið.

 

Hvað veldur veit ég ekki.

Efa að skaparinn sjálfur viti hvað hefur brugðist.

Heimurinn byggist jú á náttúrulögmálum.

 

En hvað er til ráða veit ég.

Og það vita margir.

Það þarf að vernda líf sem við ólum.

 

Flóknara er það ekki.

Og innst inni vitum við það öll.

Kveðja að austan.

 

 

 

Dagurinn í gær.

 

Er dagurinn sem sagan man á meðan einhver les sögu.

En það er ekki svo að hann eigi sér ekki bræður.

 

Á sólríkum degi fyrir um það bil 2.400 árum síðan fékk frægasti lýðskrumari fornaldar Aþeninga til að leggja uppí dauðadæmda herför til Sikileyjar sem endaði með þeim ósköpum að borgin missti flota sinn og flestir hennar bestu sona enduðu líf sitt í grjótnámum Syrakúsu (öflugasta gríska borgríkið á Sikiley).  Skynsamir menn vöruðu við þeirri feigðarför en lýðskrumarinn Alcibaeides hafði betur gegn Homo Sapiens með því að virkja tvíburana Homo Stupido og Homo Greedy, fyrirheitið um stórgróðann af ráni og rupli vó þyngra en sú heilbrigða skynsemi að yfirgefa ekki borg sína í miðju stríði við öflugasta herveldi hins gríska heims, Spörtu sem var með her sinn í túnfætinum.

Á þessum sólríka degi dó lýðræðið í Aþenu, þessari háborg hins fyrsta lýðræðis hins vestræna heims.  Því forsendur þess, hið vitræna og hið skynsama laut í lægra haldi fyrir forheimskunni og græðginni. 

Talandi hinna lægstu hvata yfirvann þá skynsemi sem menn eiga að hafa til að vernda sig og sína.

 

Þó lýðræðið hafi dáið í Bandaríkjunum í gær þá er samt einn reginmunur á þessum bræðradögum, að þá vissu menn ekki, en í dag vita menn.

Í Aþenu voru hlutirnir að gerast í fyrsta skiptið, það var við enga sögu að styðjast, en í dag vita menn betur.

Lýðræði er skilgreint, lýðskrum er skilgreint, og ennþá veit sagan ekki eitt dæmi að lýðræði hafi lifað af valdatöku manns eins sá ágæti maður Donald Trump er.

Því ef lýðræðið er einu sinni búið að sætta sig við umræðu ranginda og bábilju, þar sem fordómar og ótti er virkjaður til að búa til einhvern meintan óvin sem þurfi að berja á, þar sem það er sagt sem fólk vill heyra, algjörlega óháð raunverulegum skoðunum eða stefnu þess sem sækist eftir völdum, að þá er lýðræðið dottið ofaní hyldýpispytt þar sem sá næsti og þar næsti, og allir hinir sem eftir koma, munu beita sömu aðferðum til að ná völdum.

Eina spurningin er hvenær lýðskrumari stígur það skref sem þarf að stíga til að afnema lýðræðið til að tryggja sér völd um aldur og ævi.  Eins og til dæmis meintur tvíburi Trumps, Mussólíni gerði á sínum tíma.

 

Þar sem eru spurningar, þar er efinn sagði skáldið forðum í þýðingu Helga Hálfdanar.

Og því miður á Ögurstundu mannsins skipta þessar spurningar máli.

 

Mússólíni til dæmis vissi að þó hann þyrfti sigurfrægð handa múgnum, að þá þurfti hann að velja sér andstæðing sem ítalski herinn réði við.  Og fann þann andstæðing í svörtustu Afríku, spjótin dugðu skammt gegn stálinu.

Þegar Trump fetar fótspor hans þá er ekki víst að hann sér sitt Grenada til að ráðast á, hann gæti verið það vitlaus að ögra andstæðing sem gæti stigmagnað átök.

Ekki það að Trump sé eitthvað vitlaus, það þarf vissar gáfur til að virkja Homo Stupidos, en hann er greinilega hvatvís siðblindingi, og þeir eru eins og þeir eru.  Sítraðkandi á allt og öllu í kringum sig.

 

Koma tímar og koma ráð er sagt þegar menn vita ekki í augnablikinu hvernig þeir eiga að bregðast við vandamáli.

Í tilviki þess að lýðræðið dó í gær í háborg hins nútíma vestræna lýðræðis, þá er alveg öruggt að það koma tímar, en ekki eins víst með ráðin.

Á sínum tíma vildu margir eftirá hafa stoppað þá félaga Mussólíni og Hitler í fæðingu, en ekki daginn eftir að þeir komu heimsbyggðinni allri í eitt allsherjar stríð.

Þá var aðeins gæfan að gjöreyðingin var ennþá í fósturkviði en svo er ekki í dag.

Þá slapp allt fyrir horn þó einhver af þessum 80 til 100 milljónum sem dóu í þeim hildarleik myndu sagt hafa að fyrir hann hefði það verið fulldýru verði keypt.

 

En siðmenningin lifði af, og lifir enn.

En að andvaraleysi hennar gefi henni annað tækifæri, það þarf góðan skammt af bjartsýni til að treysta á slíkt lán.

Fólki þarf hreinlega að vera illa við börnin sín, barnabörn og í raun allt líf til að gefa slíkri bjartsýni séns.

 

En það er ekkert sem ógnar.

Það er ógnar þeim helöflum sem sjá gróðann í auðn og tortímingu.

Flokkur lífsins er ekki einu sinni fósturvísir.

Það er ekkert sem sameinar fólk að verja mennskuna.

Ekki einu sinni lífið sem við ólum.

 

Það er nú það.

Og fátt um það að segja.

 

Sumt er eins og það er.

Kveðja að austan.

The Final Countdown

 

Þetta frábæra lag með Europa hljómar úr víðáttunni þegar maður les að Trump sé orðinn forseti.

Ekki að það komi svo sem á óvart, hann var jú kosinn forseti, en innst inni er ég hissa á að bandaríska stjórnkerfið hafi aðeins látið dugað að lýsa því opinberlega yfir að maðurinn væri fáviti. 

Svona miðað við þær kröfur sem gerðar eru til manna í þessu embætti.

 

Svona  þung orð voru ekki látin falla þegar Reagan hálf elliær var endurkjörin út á gamlan sjarma.  Hann gat þó allavega lesið upp brandara af lesskilti.

Og það var ekki mjög leynilegt leyndarmál að vitið í Bush fjölskyldunni erfðist ekki mjög vel á milli kynslóða.

 

En Trump kallinn, hann kann allavega að vekja viðbrögð.

Og svona í ljósi þess að menn hafa verið skotnir af minna tilefni þar vestra, þá er valdataka hans með miklum ólíkindum.

Minnir dálítið á krísuna sem hrjáði Bretaveldi þegar einhver Georginn var geðveikur, að ekki sé minnst á hinn geðveika konung Danaveldis sem Struensee notaði sem skálkaskjól til að koma á lýðræðisumbótum sínum.

Hvað gera menn þegar algjörlega óhæfur maður erfir alltí einu æðsta embættið??  Eða misnotar auð sinn til að nauðga lýðræðinu??

 

Jú, menn gera eitthvað.

Rússar lokuðu einhvern geðveikan Pétur inná hæli, aðrir hafa bara horfið.  Eða ráðgjafar hinna snarbrjáluðu hafa horfið þegar þeir hafa misnotað vald sitt gegn ríkjandi hagsmunum.

Allavega, menn gera eitthvað.

 

Þess vegna er fyrirsögn þessa pistils tvíræð.

Það þarf ekki að vera að hún sé að telja niður siðmenninguna.

Vald Trump nær ekki lengra en þanmörk þess valds sem embætti hans hvílir á.

 

Eina spurningin er hvað gerir Trump í því??

Þar sem er spurning, þar er efinn.

 

Og svarmöguleikar eru ekki margir.

Hvorki fyrir Trump, eða valdið sjálft.

Kveðja að austan.

 

 

Trump orðinn forseti Bandaríkjanna

Öfgar, sem hata líf og sið.

 

Drepa fólk og fénað, og brjóta niður styttur og steinhallir í hinum forna heimi siðmenningarinnar.

Í Nýja heiminum brenna þeir bækur og ofsækja vísindin.

Sama ofstækið, sami meiður.

 

Og sama skítuga fjármagnið sem knýr áfram.

Kveðja að austan.

Stríðsglæpir í Palmyra

Árið 2017

 

Fáum við ennþá svona fávitafrétt af munni lítilla barna í illa sniðnum jakkafötum.

Þetta var kannski fyndið þegar eina lausn kratismans á óskilvirkni atvinnulífsins, var að hækka skatta og hækka þá síðan ennþá meir. 

Þetta var kannski svarið við frægri ábendingu Astrid Lindgren þegar hún benti samlöndum sínum á að fyrir hverjar 100 krónur sem hún inni sér inn, þá borgaði hún af þeim 110 í skatta. 

Og þess vegna ætlaði hún að hætta að skrifa, það borgaði sig verr en þegar enginn vildi borga henni krónu fyrir sögur hennar.

 

Það er enginn í vinnu hjá ríkissjóð, þetta eru sameiginleg útgjöld okkar allra.

Nauðsynleg útgjöld, sem eru forsenda velmegunar okkar og velferðar.

 

Efist einhver um gildi hins sameiginlega, og vilji hverfa til þess tíma áður en menn snéru bökum saman og stofnuðu miðstýrð samfélög, þá getur sá hinn sami flutt til þeirra landsvæða þar sem fólk hefur þraukað í þúsundir ára, án þess að vinna í eina mínútu fyrir ríkissjóð.

Þessi svæði má ennþá finna djúpt í afskekktasta hluta Amasón, á 3 eyjum í Indlandshafi, og í kjarna frumskógar Nýju Gíneu. 

Gott er að hafa mikið með sér að steinum, koma sér oft vel í steinaldarþjóðfélögum.

 

Ef fávitahátturinn er ekki algjör, og menn segja, ja það er sko nauðsynlegt að vinna eitthvað fyrir ríki, það þarf jú að reka stjórnsýsluna og öryggiskerfið, þá geta þeir drullað sér úr landi og flutt til dæmi til fyrirmyndarríkja Mið Ameríku þar sem þeir sem eitthvað eiga, víggirða hverfi og lifa í stöðugum ótta um að allt sem þeir eiga, verði hrifsað af þeim. 

Þar á meðal líf og limir.

Farið hefur fé betra, það er þá allavega hægt að lesa Moggann í friði fyrir fullorðnum leikskólabörnum.

 

Samtök atvinnulífsins ættu hins vegar að spyrja sig einfaldar spurningar.

Hver væri styrkur íslenskra fyrirtækja ef innviðirnir væru innviðir lágskattalanda??

Svara því og segja síðan hlutina hreint út.

 

Og ekki láta fósturvísa í jakkafötum sjá um þá orðræðu.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

Vinna fyrir ríkissjóð til klukkan 10.17

Sporin hræða.

 

"Að sjálfsögðu er nýrri ríkisstjórn óskað velfarnaðar", eða einhvern veginn svona var það jákvæðasta sem leiðarhöfundur Morgunblaðsins gat sagt um hina nýju ríkisstjórn. 

Hvort sem skorturinn á lofi stafar af fyrri erjum leiðarhöfundar við Viðreisnarliðið eða hann hreinlega finnur ekkert fast í hendi til að skrifa einhverja lofgjörð um, þá eru þessi orð nokkuð lýsandi fyrir þá óvissu sem ríkir um hvað þessi nýja ríkisstjórn stendur fyrir.

Bæði eru átakalínur sem ganga þvert á flokka, sem og að orð og efndir hafa ekki svo oft fylgst að í íslenskum stjórnmálum undanfarin ár.

 

Sá ágæti penni Styrmir Gunnarsson skrifaði pistil síðasta þriðjudag, Hugleiðingar um stjórnarsáttmála þar sem hann get ekki leynt því að hann væri efins; "Kannski er það þó kaflinn um "framtíð bankakerfisins" sem veldur mestum áhyggjum", þar sem þetta orðalag, "mestum áhyggjum" afhjúpar að áhyggjurnar eru margar og miklar.  Það er greinilegt að Styrmi hugnast ekki frjálshyggja sumra meðlima ríkisstjórnarinnar, hefur það sem kalla má varann á henni.

Á aðra setningu rakst ég í bloggpistli góðs íhaldsbloggara hér á Moggablogginu þar sem hann var að verja hina fyrirhugaða stjórn fyrir okkar kommatittunum eins og hann orðar. "Þeir eru fjandinn hafi það að þessu til að reyna að vinna fyrir okkur öll en ekki að gera eitthvað fyrir sjálfa sig eingöngu".

Nei maður skyldi ætla að þeir væru ekki eingöngu að þessu fyrir sjálfan sig, en af hverju er svona sjálfsagður hlutur færður í orð nema vegna þess að fyrri reynsla hefur einmitt sýnt að stjórnmálamenn hafa eitthvert sérstakt lag á að koma kjötkötlunum í sína vasa, eða vasa vildarvina sinna.

Er til einhver þarna úti sem trúir því virkilega að Landsbankamenn hafi alveg óvart gleymt að athuga verðmæti Borgunar, og hin vanmetnu verðmæti hafi alveg óvart lent í vasa ættingja og vildarvina þáverandi fjármálaráðherra og núverandi forsætisráðherra??  Það væri gaman að vita svarið við þessari spurningu, finnst ennþá einhver svo bláeygður að hann trúi öllu því sem honum er sagt að trúa??

Allavega hræða sporin og innst inni vita sjálfstæðismenn að það er ekkert eðlilegt við að flokkurinn lúti stjórn fólks sem er beintengt fjármálabraski og vafasömum fjármálagjörningum.  Það eina sem þeir geta gert sér vonir um að við hin gleymumst ekki líka, að þeir ætli ekki bara að stjórna í eigin þágu.

 

Einnig tók ég eftir að það var ekkert sérstakt uppklapp eftir orð hina nýja forsætisráðherra í tíu fréttum sjónvarpsins eftir að ljóst var að ný ríkisstjórn var kominn á koppinn.

Ég veit ekki hvað það var sem Bjarni ætlaði ekki að byggja upp og bæta, innviðina hvort sem það var í heilbrigðiskerfi eða vegakerfinu, velferðarkerfinu, öllu því góða sem hægt var að lofa, var lofað, jafnvel Eva heitin Peron hljómaði eins og hún væri nísk á loforð miðað við það sem Bjarni sagði á þessu kvöldi sigurvímunnar.  Hann var bara eins og krakki sem átti von á einhverju góðu í skóinn.

Sem út af fyrir sig eru stórtíðindi, að formaður borgarlegs íhaldsflokks boði endurreisn velferðarkerfisins og uppbyggingu almanna þjónustu.  Án þess að nota forskeytið Einka- í öðru hverju orði.

Orðræða sem hingað til hefur verið kennd við eitthvað svakalega róttæka vinstriflokka.

 

Samhljómur við þjóðina, samhljómur yfir miðjuna í íslenskum stjórnmálum.

En það er bara eins og enginn trúi hinum nýja forsætisráðherra.

Eins og allir gruni hann um græsku.

 

Sjálfsagt hefur það eitthvað að gera með að mörg voru fögur fyrirheitin sem lagt var að stað með hjá síðustu ríkisstjórn, en samt var fyrsta verk hennar að stofna hagræðingarnefnd í anda Steingríms og Jóhönnu, og síðan var haldið áfram að hagræða og skera niður.

Líka þar sem ekki var hægt að hagræða og skera niður.

Og mörg loforð voru ekki efnd, eða það segja allavega aldraðir og öryrkjar og eitthvað hljóta þessir hópar að hafa fyrir sér í þeirri gagnrýninni allri.

 

En fyrst og síðast er eins og hinn nýi forsætisráðherra hafi gleymt því að sem fjármálaráðherra var hann nýbúinn að leggja fram fjárlagafrumvarp þar sem fáar stoðir styðja að ásetningur fylgi orðum.

Hvað þá að þær megi finna í fjármálaáætluninni sem lög var fram síðasta sumar.

Og það er þetta gap á milli orða og gjörða sem jafnvel hörðustu stuðningsmenn Sjálfstæðisflokksins eiga erfitt að brúa, hafi þeir þá á annað borð viljann til þess. 

Því það má ekki gleyma því að margur vill minnka velferðina, minnka hið sameiginlega, og kýs einmitt flokkinn þess vegna.  Þeir umbera svona loforð því þeir telja að enginn vilji sé til að framkvæma þau, og treysta einmitt hinni nýju ríkisstjórn til þess að gera það ekki.  Loforðin séu svona fóður fyrir trúgjarna til að þeir kjósi flokkinn en ekki alvara sem á að reyna að efna.

Hins vegar má ekki gleym að ef engin loforð eru gefin, þá er ekkert hægt að herma uppá að sé efnt, og þegar öllu er lofað, þá hlýtur vilji vera til staðar að efna eitthvað.  Annað er nefnilega svo pínlegt, og óklókt til lengri tíma.

 

Sporin hræða er sagt hér að ofan en þar með er ekki sagt að spor hinnar nýju ríkisstjórnar þurfi að vera spor þess sem liðið er.

Það er hreinlega rangt að halda því fram að ekki sé til staðar vilji til góðra verka.

Það er meira svona hliðarverkanirnar sem þarf að óttast.

Sem og hugmyndafræði þeirra sem vilja brjóta niður til að byggja upp eitthvað nýtt í staðinn.

 

Einu sinni voru það kommúnistar sem vildu umbylta borgaralegum samfélögum, en síðustu nokkra áratugi hefur niðurbrotið komið frá stefnu frjálslyndis og frjálsra viðskipta. 

Þetta er frjálslynd ríkisstjórn segja margir af þeim sem hafa munstrað sig á skipsrúm hinnar nýju ríkisstjórnar.

Loksins er flokkurinn í ríkisstjórn þar sem hann fær sínu fram sagði utanríkisráðherra þegar hann var tilvonandi utanríkisráðherra.  Eitthvað er það sem hann hefur ekki fengið að gera í síðustu ríkisstjórnum sem hann sér tækifæri til að framkvæma núna.  Lét það hins vegar ósagt að segja hvað það var.

 

Hvað niðurbrotsviljinn er mikill á eftir að koma í ljós.

Það er athyglisvert að þegar borgarlegir íhaldsflokkar í hinum engilsaxneska heimi eru byrjaðir að endurskoða frjálslyndis stefnu sína, að þá ætlar hina nýja borgaralega ríkisstjórn Íslands að gefa í.

Eins og nóg sé ennþá til að skemma.

Það er allavega skiljanlegt að margur íhaldsmaðurinn hafi áhyggjur, og að aðrir séu ekki tilbúnir að fagna fyrirfram.

 

Við lifum örlagatíma, og það eru ekki bara okkar örlög sem þjóðar ráðist á næstu misserum.

Frjálshyggjan hefur komið heiminum á heljarþröm og sjálf framtíðin er í húfi.

Vissulega fara flestir í gegnum daginn með háttarlagi strútsins, og svo sem erfitt að sjá hvernig annað er hægt.

Heimurinn flýtur á ekki meðan hann sekkur.

Svo reddast þetta vonandi allt saman.

 

En svarti dauði reddaðist svo sem ekki fyrr en allir voru næstum því dauðir og ekkert bendir til að Svarta pestin fari öðruvísi að.

Þess vegna er ekki gáfulegt sem þjóð að hafa fulltrúa hennar í ríkisstjórn.

Eða að hugmyndafræði hennar hafi mengað alla stjórnarandstöðuna.

Það er ekki gáfulegt að sálarlaust fólk ráði öllu því sem það vill ráða hér á landi, og stjórnmálamenn eru aðeins leppar í vasa þess.

 

En heimurinn er ekki alltaf svo gáfulegur.

Ætli það haldist ekki í hendur við að við erum ekki heldur alltaf svo gáfuleg.

Veit ekki.

 

En ég held að Ísland vinni Túnis og síðan munu mínir menn taka Liverpool seinni partinn.

Það er eitthvað sem er fast í hendi.

 

Síðan munu sporin skýra sig sjálf.

Og þegar þar að kemur, verður um þau fjallað.

 

Eða það vona ég.

Kveðja að austan.

 

Fyrstur með fréttina.

 

Er oft fyrstur með skröksöguna eða það sem kalla má fantasíu.

 

Hins vegar vakti þessi frétt upp þau hugrenningatengsl hvort þetta hefði verið eitthvað sem við Íslendingar hefðum viljað?

Erum við í sömu athyglisþörfinni og við vorum haustið ´86?

Værum við tilbúin að setja allt á endann fyrir hugsanlega nokkrar neðanmálsgreinar um menn, þá aðallega blaðamenn, sem væru staddir í Reykjavík?

 

Og síðan má spyrja, eru sumir fundir ekki þess eðlis að seinna meir vill enginn vera tengdur þeim? 

Ég myndi allavega halda að Munchen gæfi mikið fyrir að ákveðinn fundur hefði aldrei verið haldinn þar.

 

Sem betur fer var þessi frétt furðufrétt.

Næstu daga og vikur mun hin nýja ríkisstjórn okkar afhjúpa eðli sitt og tilgang.

Framtíðasýn hennar mun vekja viðbrögð, og umræðu, og það verður hollt fyrir þjóðina að taka þá umræðu.

Og óþarfi að einhverjir kallar út í heimi yfirgnæfi það spjall.

 

Við lifum örlagatíma.

Okkar býður að móta örlög okkar sem þjóð.

Takist vel til þá höfum við eitthvað að segja, sem aðrir gætu viljað hlusta á.

Þangað til skulum við láta víkingaklappið vera okkar vörumerki.

 

Það böggar þó ekki heimsfriðnum.

Kveðja að austan.

„Fréttin er fantasía“