Börnin og bábiljan.

 

Það er kúnst að rífast við staðreyndir ef fólk af einhverjum ástæðum kýs að afneita þeim.

Í dag er Trump forseti Bandaríkjanna af öðrum ólöstuðum kóngurinn, það er snilld hvernig hann lætur staðreyndir ekkert flækjast fyrir þegar hann segir það sem stuðningsmenn hans vilja heyra.

Hins vegar er það ekki eins vel heppnað hjá forystu Sjálfstæðisflokksins að fara gegn grunngildum stuðningsmanna flokksins um mikilvægi sjálfstæði lands og þjóðar með bulli og bábiljum, svo þeir sjá engan mun á málflutningi sinna manna og Evrópusinnanna í Viðreisn og Samfylkingunni.

 

Hverjum datt í hug sá barnaskapur að láta iðnaðarráðherra fullyrða að orkupakkinn snérist um neytendavernd þegar hann fjallar um tengingar milli landa (cross border) og stofnunar yfirþjóðlegrar stofnunar, ACER?  Og af hverju hafði hún ekki dómgreind til að láta ekki svona vitleysu út úr sér??

Hvernig dettur mönnum í hug að bjóða fullorðnu fólki uppá þá vitleysu að það sé hægt að samþykkja mikilvægt regluverk Evrópusambandsins með þeim fyrirvara að ekki sé ætlunin að fara eftir því??  Auðvitað er slíkt hugsað til að slá ryki í augun fólks og það má vel vera að einhver fyrir utan Halldór Blöndal trúi slíku, en það afsakar samt ekki forheimskuna.  Þeir sem stjórna landinu á komandi árum munu virða reglugerðina, enda ekki stætt á öðru.  Treysti þeir sér ekki til þess þá þurfa þeir fyrst að segja upp EES samningnum.

 

Og af hverju er formaður utanríkismálanefndar ekki stöðvuð áður en hún síendurtekur vitleysu sína um að Íslendingum sé ekki skylt að leggja sæstreng, því regluverkið fjallar ekki um skyldur einstakra ríkja til að tengja raforkumarkaði sína við hinn sameiginlega evrópska raforkumarkað.

Markmið regluverksins er að koma á einum sameiginlegum (single) raforkumarkaði á evrópska efnahagssvæðinu og til að ná því markmiði eru lagagreinar um hina svokallaða kerfisáætlun þar sem fyrirhugaðar tengingar milli landa eru settar inná að uppfylltum ákveðnum skilyrðum.  Í lagatextanum er skýrt tekið fram að fyrirtæki á markaði sjái um undirbúning, fjármögnun og framkvæmd slíkra tenginga.

Þess vegna er ekki hægt að vera meira út úr kú en formaður utanríkismálanefndar með þessum orðum sínum í Morgunblaðinu í dag.  Þar sem hún fjallar um bábiljur sem eru hvergi til nema í hennar eigin huga.

"Þar var gefið í skyn að mark­mið þriðja orkupakk­ans fæli í sér að Íslend­ing­um væri skylt að leggja sæ­streng til Evr­ópu. Mark­mið orkupakk­ans er vissu­lega að efla innri markaðinn sem við höf­um verið part­ur af síðan 1993 en breyt­ir engu um að end­an­legt vald um milli­landa­teng­ing­ar er hjá hverju landi fyr­ir sig".

 

Markmið orkupakkans er ekki að efla hinn innri markað.  Svo enn og aftur sé vitnað í orð Evrópusambandsins, "The aim is to make the energy market fully effective and to create a single EU electricity market. ... one on conditions for access to the network for cross-border exchange of electricity .. and one on the establishment of the Agency for the Cooperation of Energy Regulators ACER .. ".

Hann kveður ekki á um skyldur ríkja til að leggja slíkar tengingar, heldur miðast allt regluverkið við að þau geti ekki hindrað slíkar tengingar telji markaðurinn þær hagkvæmar og er tilbúinn að ráðast í þær.

 

Ef hið endanlega vald væri hjá einstökum ríkjum, og þar með allt regluverkið einskis nýtt hjal, þá stæði slíkt skýrum stöfum í einhverjum liðnum, svo fyrirtæki á markaði hefðu ekki lögmætar ástæður til að ætla að þeim væri heimilt að ráðast í slíkar framkvæmdir.  Menn hætta ekki fjármunum sínum í eitthvað sem geðþótti getur breytt á síðustu stundu eftir því sem pólitískir vindir blása á hverjum tíma.

Sem og það er augljóst að þá þyrfti ekki að setja sérlög um að slík framkvæmd væri háð undangengnu samþykki Alþingis.  Sbr ef það er bannað að keyra yfir á rauðu ljósi, og einhver unglingurinn fer að rífast um það, þá er ekki sagt bara víst á móti, heldur flett uppí umferðarlögunum og honum sýnt hvar það stendur að það sé bannað.

Þetta er ástæðan fyrir því að okkar helsti sérfræðingur í Evrópurétti, prófessor Stefán Már Stefánsson segir að það þurfi að semja um slíkar hindranir fyrirfram ef þá það er á annað borð hægt.  Augljós staðreynd sem formaður utanríkismálanefndar kýs að rífast við með þeirri lygi að tala um "sam­dóma áliti fræðimanna sem komu fyr­ir ut­an­rík­is­mála­nefnd.".  Það hvílir engin leynd yfir þeim fréttum þar sem annað kom fram.

 

Það er hægt að gera betur, það er til dæmis hægt að ræða um innihald orkupakkans, og hvað hann mun þýða fyrir íslenskan raforkumarkað í nánd og lengd.

Kosti hans og galla, áhrif hans á íslensk fyrirtæki og almenning.

Þetta getur varla verið svo hræðilegur óskapnaður að það megi ekki segja satt orð um innihald hans, eða láta eins og það sé ekki í honum sem er í honum.

Líkt og hlutverk og tilgangur ACER, hins yfirþjóðlega boðvalds Evrópusambandsins yfir raforkumarkaði einstakra ríkja.

 

Vissulega er það rétt að margt í regluverkinu um þá stofnun virkjast ekki fyrr en þegar einkafyrirtæki vilja koma tengingum inná kerfisáætlunina, annað ekki fyrr en millilandatengingu er komið á.

Breytir samt ekki þeirri staðreynd að regluverkið færir ACER boðvald yfir Orkustofnun, sem annars á að vera óháð íslenskum stjórnvöldum á allan hátt nema þann að þau eiga að fjármagna stofnunina. 

Orkupakki 4 skerpir hins vegar þetta boðvald yfir innri málum, óháð millilandatengingum.

Eitthvað sem þarf ekki að deila um.

 

Af hverju má ekki viðurkenna það??

Af hverju þessi afneitun??

Af hverju þessi barnaskapur??

 

Erum við jú ekki öll fullorðið fólk??

Eða hvað??

Kveðja að austan

 

 

 

Þarna komst upp um strákinn Tuma.

 

Messa Bjarna í Valhöll staðfesti einn hlut.

Fjármálaráðherra, formaður Sjálfstæðisflokksins hefur ekki hugmynd um innihald þess regluverks sem hann er að samþykkja.

"Bjarni sagði umræðuna um sæ­streng annað mál og að hans mat væri að sæ­streng­ur sé ekki „raun­hæf­ur val­kost­ur, við höf­um nóg með að koma ork­unni milli lands­hluta.“ Jafn­framt taldi hann ódýra orku vera hluta af sam­keppn­is­for­skoti Íslands sem ekki væri vilji til þess að af­sala land­inu.".

 

Auk stofnunar ACER, Orkustofnunar Evrópu sem verður húsbóndi Orkustofnunar, þá fjallar orkupakki 3 um tengingar milli landa, og ef einkafyrirtæki vilja leggja sæstreng til Íslands, þá eru skýr ákvæði í reglugerðinni um hvernig staðið er að slíku verki.

Hvergi í reglugerðinni er kveðið á um að þau þurfi að spyrja Bjarna Benediktsson um hvort hann telji slíkt "raunhæfan valkost". 

 

Fyrir utan orðið raforka, er aðeins eitt orð gegnumgangandi í öllum reglugerðunum um raforkumarkaðinn, og það er orðið "markaður".

Það er einn samkeppnismarkaður, markaðsverð, markaðslausnir, fyrirtæki á markaði og svo framvegis. 

Og til að hindra að einstök stjórnvöld eða stjórnmálamenn séu með puttana í ákvarðanatökunni, eða flækjast fyrir markaðnum og ákvörðunum hans, er ACER stofnað.  Það leggur línurnar, það tekur við kvörtunum einkafyrirtækja vegna hindrana, og það sér til þess að einstök aðildarríki virði regluverkið og fari eftir því.

 

Markaðurinn leitar með vöru sína þar sem verðin eru hæst hverju sinni, og því er barnaskapurinn svo ótrúlegur þegar fólk eins og Bjarni Benediktsson sem er tilbúinn að slátra sínum eigin flokki fyrir þetta regluverk Evrópusambandsins skuli síðan segja; "Jafn­framt taldi hann ódýra orku vera hluta af sam­keppn­is­for­skoti Íslands sem ekki væri vilji til þess að af­sala land­inu".

Því það er akkúrat það og ekkert annað sem hann er að gera með því ganga Evrópusambandinu á hönd í þessu máli.

Þetta er eiginlega of barnalegt fyrir strákinn Tuma.

 

Það býr eitthvað undir.

Eitthvað sem skýrir þessar árásir á heilbrigða skynsemi.

 

Og það er tími til kominn að það sé upplýst.

Kveðja að austan.

 

Orkupakkinn takmarkað framsal

Hlustið á okkur í guðanna bænum.

 

Gæti verið yfirskrift þeirrar undirskriftarsöfnunar sem Kári Jónsson stendur fyrir innan Sjálfstæðisflokksins þar sem þess er kraf­ist að fram fari at­kvæðagreiðsla inn­an flokks­ins fyr­ir samþykkt eða synj­un þriðja orkupakka Evr­ópu­sam­bands­ins, sem rík­is­stjórn Íslands vill inn­leiða.

Og af hverju vill hann að sé hlustað??

Jú svo vitnað sé í hans eigin orð; "„Að Sjálf­stæðis­flokk­ur­inn sé kom­inn inn í ein­hverja veg­ferð sem hann hef­ur aldrei verið á áður – að standa ekki í lapp­irn­ar þegar full­veldi þjóðar­inn­ar er ann­ars veg­ar. [...] Ég bara get ekki þolað að Sjálf­stæðis­flokk­ur­inn sé kom­inn á þenn­an stað, það bara geng­ur eng­an veg­inn,“".

 

Stór orð um lítið mál sem snýst um neytendavernd að sögn Þórdísar Kolbrúnar iðnaðarráðherra.  Sem er ekki satt nema að hluta. 

Á vef Alþingis má sjá hvaða tilskipanir varðandi raforkumarkað er verið að innleiða.

1.Reglugerð Evrópuþingsins og ráðsins (EB) nr. 713/2009 frá 13. júlí 2009 um að koma á fót Samstarfsstofnun eftirlitsaðila á orkumarkaði.

2.Reglugerð Evrópuþingsins og ráðsins (EB) nr. 714/2009 frá 13. júlí 2009 um skilyrði fyrir aðgangi að neti fyrir raforkuviðskipti yfir landamæri og um niðurfellingu á reglugerð (EB) nr. 1228/2003.

4.Reglugerð framkvæmdastjórnarinnar (ESB) nr. 543/2013 frá 14. júní 2013 um af-hendingu og birtingu gagna á raforkumörkuðum og um breytingu á I. viðauka við reglugerð Evrópuþingsins og ráðsins (EB) nr. 714/2009.

 

Hin meinta neytendavernd er viðbót frá 2013 en sjálft regluverk orkupakkans er frá 2009 og fjallar augljóslega um stofnun ACER og tengingar yfir landamæri.

 

Stjórnvöld halda því sem sagt fram að viðbótin sé aðalatriði, en meginefni tilskipunarinnar sem verið er að innleiða, eigi ekki við Ísland þar sem landið er ekki tengt hinum innri raforkumarkaði ESB.

Fullyrðing sem slík er röng því regluverkið miðast ekki bara við þegar komnar tengingar, heldur er líka hugsað til að auðvelda nýjar tengingar, enda ekki annað hægt ef tilgangur reglugerðarinnar er að tryggja hindrunarlaus raforkuviðskipti yfir landamæri með því markmiði að koma á einum sameiginlegum raforkumarkaði á evrópska efnahagssvæðinu.

Og þegar stjórnvöld gátu ekki lengur staðið á staðleysunni, þá var á síðustu stundu tilkynnt að meðfram samþykkt orkupakkans yrði sett lög sem banna lagningu sæstrengs til Íslands nema að undangenginni samþykkt Alþingis.

 

Fyrir utan að það má setja stórt spurningarmerki við gáfnafar og skýrleika fólks sem ætlar sér fyrir hönd þjóðar sinnar að innleiða skuldbindandi regluverk og setja síðan sérlög sem eiga hindra virkni viðkomandi regluverks, þá er ljóst að regluverk sem er hugsað til að koma í veg fyrir slíkar hindranir, líður þær ekki.  Enda allt regluverkið tilgangslaust ef það dugar að innleiða það en engin skylda sé að fara eftir því. 

Stjórnvöld halda samt fram þeim firrum og vísa í þau rök að orkupakkinn skyldi ekki íslensk stjórnvöld að tengjast hinum sameiginlega raforkumarkaði með því að leggja sæstreng.  Sem er rökleysa, regluverkið miðast við að markaðsöfl, ekki einstök stjórnvöld, sjái um slíkar tengingar, telji þau slíka tengingu hagkvæmar, þá má ekki hindra markaðinn í að leggja slíkar tengingar.

 

Einkafyrirtæki sem sjá hagnað í að leggja sæstreng til Íslands hafa því lögmætar ástæður til að ætla að leyfi fengist fyrir slíkri framkvæmd, enda ljóst að ekkert fyrirtæki leggur milljarða í undirbúning á slíku verkefni, ef það er háð pólitískum geðþótta á hverjum tíma hvort leyfi fáist.  Nú þegar er vitað að breskt einkafyrirtæki er langt komið með að undirbúa og fjármagna lagningu sæstrengs til Íslands, aðeins er beðið eftir samþykkt regluverksins þar um. 

Ef Alþingi neitar slíkri beiðni, með þeim rökum að það vilji ekki regluverkið sem það er nýbúið að samþykkja, taki gildi, þá er allavega ljóst sú ákvörðun mun verða íslenskum skattgreiðendum mjög kostnaðarsöm vegna væntanlegra skaðabóta ásamt því að slíkt hlýtur í kjölfarið vekja upp spurningar hvort Íslandi sé áfram stætt að vera í EES, ef það telur sig geta handvalið þá löggjöf sem það kýs að fara eftir.

Eiginlega er útilokað að þingið fari í slíka vegferð þó öðru sé haldið fram.

 

En það er enginn sæstrengur, um það þarf ekki að deila.

Það breytir því samt ekki að ACER mun samt hafa ákveðið boðvald yfir Orkustofnun, enda gerir regluverkið ráð fyrir að hinn svokallaði Landsreglari, sem í okkar tilviki verður Orkustofnun, hafi algjört sjálfstæði gagnvart innlendum stjórnvöldum, þau sjái um að tryggja honum fjármuni af fjárlögum, en hafi að öðru leiti ekkert boðvald yfir honum.  Hans leiðsögn komi hins vegar frá ACER, þó ESA verði að forminu áhrifalaus milliliður.

Og yfirþjóðlegt valdboð ACER, óháð millilandatengingum, er svo skerpt í orkupakka 4. Í greinargóðri samtekt Arndísar Ásdísar Kolbeinsdóttur á innihaldi orkupakka Evrópusambandsins, sem hún setti inná síðuna Orkuna okkar, má lesa þessi orð;

"Í orkupakka 4, sem ESB hefur þegar gefið út en er væntanlega ekki kominn inn á borð sameiginlegu EES nefndarinnar virðist stefnt markvisst og ákveðið að tengingu allra ríkja innan svæðisins og mikil áhersla á mikilvægi miðstýringar í orkumálum innan ESB, þ.e. umtalsvert aukin völd ACER og ”óháðra” eftirlitsaðila undir “stjórn” ACER. Einn orkumarkaður með miðstýrðu valdi og eftirliti. Athyglisvert er að í kynningarriti ESB um orkupakka 4 er sýndur sæstrengur milli Skotlands og Íslands.".

 

Þetta ásamt markaðsvæðingu orkuauðlinda þjóðarinnar er stóra ástæða þess að hinn óbreytti sjálfstæðismaður sættir sig ekki við stefnu flokksforystunnar.

Sumir kjósa að yfirgefa flokkinn, aðrir reyna að bjarga því sem hægt er að bjarga, eins og þessi undirskriftasöfnun er dæmi um.

Hvort flokksforystan láti segjast er önnur saga, ljóst er allavega þetta mál er flokknum mjög erfitt.

 

 

Eins er ljóst að í dag er flokkurinn án formanns, hugur Bjarna Benediktssonar er greinilega komin á önnur mið, aldraður frændi hans á eftirlaunum er sá eini sem virkilega reynir að halda uppi vörnum fyrir regluverkið, sem og að sannfæra eldri kjósendur flokksins um að ótti þeirra af afsal fullveldis sé ástæðulaus.

Kannski Björn taki bara að sér formennskuna í haust og láti þar með gamla draum sinn rætast.

Unga fólkið nær allavega engu sambandi við eldri kjósendur flokksins, gerir í raun fátt annað en að hæða þá og lítilsvirða.

 

Það hlustar ekki.

Það fer gegn samþykktum landsfundar.

En treystir það sér gegn Kára ef hann nær nægum fjölda undirskrifta??

Er firringin slík að því fær ekkert haggað??

 

Kemur í ljós.

En þögnin mun ekki lægja öldurnar.

Blekkingar munu ekki fá grasrótina til að styðja flokksforystuna.

 

Aðeins heiðarlegt samtal mun það gera.

Sem verður alltaf með þeirri niðurstöðu að flokksmenn vilja hafna regluverkinu.

Því kjósendur Sjálfstæðisflokksins eru ekki kjósendur Viðreisnar.

 

Þar er hnúturinn, þar er meinið.

Forystan er i vitlausum flokki.

Kveðja að austan.

 

 

 

Forystan einangruð í afstöðunni

Á lýðskrum sér engin mörk??

 

Ekki nokkur maður skal draga það í efa að Katrín Jakobsdóttir, Sigurður Ingi Jóhannesson og Bjarni Benediktsson vilji vel.

En velvilji slær aldrei út raunveruleikann.

 

Sigurður Ingi ber ábyrgð tillögum þeirrar öfgafrjálshyggju að engan vegaspotta megi leggja án þess að fjárfestar fái að vera milliliður hjá þegar ofskattpíndum ökutækjaeigendum.  Eitthvað svo augljóst að því lengra sem þú býrð frá borgarkjarna (lesist Reykjavík), því meiri eru höftin að njóta eðlilegra samgangna.

En húsbóndahollur Sigurður veit eins og er að þegar fjöldinn blæðir, þá græðir fjárfestirinn.

 

Katrín Jakobsdóttir er hins vegar í ábyrgð fyrir þeirri afglöp (sem ráðherra VG ber ábyrgð á) að ekki var snúist til varnar samkvæmt ákvæðum EES samningsins að semja um fyrirfram að sérstaða Íslands sem eylands þýddi að frjáls innflutningur á sýklum yrði ekki leyfður.

Vissulega voru afglöpin fyrri ríkisstjórnar, en sem forsætisráðherra gat hún sagt í kjölfar dómsins á innflutning á sýklum, að slíkt yrði ekki liðið.  Til dæmis eru til forn lög um skóggang sem kveða á um að varmenni skulu yfirgefa samfélag siðaðs fólks, og teljast réttdræpir útlagar.

Ef orðið "réttdræpir" er tekið út fyrir sviga, þá nær þess löggjöf algerlega yfir fólkið hjá Samtökum atvinnulífsins sem og útibús þess á Alþingi, kennt við Viðreisn, og það eina sem rifist væri um hvort varmenni nútímans væru skömminni skárri en varmenni fortíðar. Og þá rífast þeir eingöngu sem enga söguþekkingu hafa, það er augljóst að afkastamikill vígamaður, nær aldrei þeim skaða sem innflutningur á frjálsum sýklum er.

Katrín, sem ekkert hefur gert til að mæta varmönnum Íslands, hún á allavega að hafa þá sómatilfinningu að funda ekki með fórnarlömbum varmennanna, ódýr innflutningur á sýklum mun ganga að íslenskum landbúnaði dauðum.

Og landbúnaður er mikilvæg atvinnugrein í NorðAusturkjördæmi.

 

En til að skilja þetta þarf fólk að kunna að skammast sín.

Ef það kynni það þá væru Sóttvarnir ríkisins kvaddar út í hvert skipti sem þingmenn Viðreisnar og líklegast Samfylkingarinnar sæjust á þingi.

Svona í ljósi þess að líklegast duga ekki forn lög um skóggangsmenn gagnvart nútíma varmönnum.

 

Afsakar samt ekki að þeir skuli sækja á, en réttur fólks til búsetu og þess að lifa í landi feðra sinna, skuli lúta í gras fyrir hinu frjálsa flæði EES samningsins.

Og að hæða fórnarlömbin eins og Katrín gerir í þessu viðtali, og talar örugglega samhljóða fyrir munn allra ráðherra, er fyrir utan allan þjófabálk.

Átthagafjötrar veggjaldanna, dauðinn gagnvart íslenskum landbúnaði, slíkt einfaldlega drepur hinar dreifðu byggðir landsins, og mikið dreifðari geta þær ekki verið en í NorðAusturkjördæmi.

 

En varaldarsagan á örugglega til dæmi um slík öfugmæli, og þá er full ástæða að vitna í þriðja ráðherrann, fjármálaráðherrann sjálfan sem fékk þau atkvæði sem þurfti til að flokkur hans, þrátt fyrir sögulegt afhroð, væri stærstur á þingi.

Ég er ekki Samfylkingin sagði Bjarni, ég er ekki Viðreisn, þið getið þið treyst því að ef þið kjósið mig, þá mun regluverk Evrópusambandsins um raforkumarkað ekki vera lögfest í íslenska löggjöf.

Sem Bjarni reyndar laug til um, fékk Sigurð Inga til liðs við sig um þá lygi, og Katrín, hver sem hennar afstaða var í upphafi, fórnaði ekki völdum fyrir hagsmuni almennings og þjóðar.

 

Og þetta aumkunarverða fólk mætir á fund með sveitarstjórnarmönnum í NorðAusturkjördæmi, því kjördæmi sem á líklegast mest undir að regluverk Evrópusambandsins sem kennt er við Orkupakka 3 verði ekki innleitt í íslenska löggjöf.

Nógu samt eru hinar dreifðu byggðir brenndar á fyrrum svikum Framsóknar og Sjálfstæðisflokksins undir forystu Valgerðar Sverrisdóttur, með samþykkt fyrri orkupakka.

Við öll á landsbyggðinni greiðum hærra raforkuverð þess vegna, og sökinni er ekki ESB flokkunum, Viðreisn og Samfylkingunni að kenna, hvað þá viðrinunum í Pírötum, aðeins Samfylkingin var á þingi þegar sú ánauð var samþykkt.

 

Evrópusinnarnir á þingi, í vanheilögu bandalagi við fólkið sem hagsmunir einkavæðingarinnar hafa keypt, ætla að samþykkja þetta regluverk Evrópusambandsins.

Hver skiptin á milli hjá ríkisstjórnarflokkunum er algjört aukaatriði, ríkisstjórn Íslands ætlar að samþykkja regluverk sem kveður á um einn sameiginlegan evrópskan raforkumarkað, um stofnun yfirþjóðlegrar valdastofnunar ESB sem mun stýra íslenskum raforkumarkaði, og þar sem allt regluverkið kveður á um markaðslausnir, einkavæðingu, og markaðsverð þar sem sá sem hæst býður, hann fær raforkuna.

Svo það sé sagt á mannamáli, að þegar þetta regluverk tekur gildi, þá líða ekki mörg ár þar til raforkuverð til hinna dreifðu byggða fer uppúr öllu valdi. 

Að ekki sé minnst á gjaldþrot þeirra fyrirtækja sem hafa lágt raforkuverð sem rekstrarforsendu.

 

Í ljósi þessa fundar þá er ljóst að allavega íslenskir stjórnmálamenn hafa ekki fundið mörk lýðskrumsins.

Það afsakar samt ekki sveitarstjórnarmennina sem hitta þetta fólk án þess að hafa með sér lögreglu og önnur þau tæki sem borgararnir hafa sammælst um og fjármagnað til að hindra að ræningjar og ruplarar leggi byggðir landsins í eyði.

Og jafnvel þó fulltrúar slíks lýðs hafi boðað til fundar og vísa í titla sína sem framkvæmdarvald íslenska lýðveldisins, þá á þetta fólk engra griða að njóta.

 

Samgöngur í vasa auðmanna.

Frjáls innflutningur á sýklum.

Landsala á orkuauðlindum þjóðarinnar.

 

Allavega þurfti minni sök í árdaga þjóðarinnar til að menn yrðu dæmdir til skóggangs.

Dugði samt ekki til, þjóðin missti sjálfstæði sitt.

Það var þá.

 

Í dag er sá tími að fólkið sem studdi bresku fjárkúgunina sem kennd er við ICEsave, eða vill afhenda fjárfestum orkuauðlindir þjóðarinnar með innleiðingu orkupakka 3, að það stjórnar Lýðveldinu Íslandi.

Glæpir þess og aðför að almenningi er því óátalið, því þriðja valdið er undir hæl þess. 

En samt eru mörk á öllu.

 

Sveitarstjórnamenn hinna dreifðu byggða eiga ekki að mæta til fundar við þetta fólk.

Og þó þeir séu svo aumir í flokkshollustu sinni, þá afsakar það ekki orðræðu þess valds sem lét þá mæta og sleikja skóför valdafólksins að sunnan.

Niðurlæging landsbyggðarinnar er eitt, en að virða engin lögmál þess að lýðskrum eigi sér mörk, er annað.

Við hin niðurlægðu sem búum fyrir utan póstfangið 101 Reykjavík, tilheyrum jú lýðveldinu Íslandi, þó okkar fulltrúar séu ekki betri en þeir eru, þá má stundum satt kjurt liggja.

 

Og öll erum við skynsemisverur, mannfræðingar hafa aldrei haldið öðru fram en að íslenska þjóðin sé hluti af stofni hins vitborna manns, homo sapiens.

Þess vegna erum við ekki þjóðin sem á það skilið að stjórnmálamenn telja sér það helst til tekna að hafa brotið áður þekkt mörk lýðskrumsins.

 

Á einhverju eru takmörk.

Og þau mörk á að virða.

 

Orkupakki 3 gengur frá landsbyggðinni, hann vegur að fyrirtækjum okkar, eða því að þrátt fyrir allt er ekki svo dýrt að kynda hús í hinum dreifðu byggðum.

Hann afhendir auðmönnum orkufyrirtækjum okkar í nafni hins frjálsa flæðis hins frjálsa markaðar.

Hann afsalar valdinu yfir orkuauðlindum þjóðarinnar til Brussel.

 

Bara hann eitt er öfugmæli við orð forsætisráðherra.

Í stærra samhengi boðaðar stefnu ríkisstjórnarinnar um einkavinavæðingu vegarkerfisins, sem og uppgjafarinnar gagnvart frjálsum innflutningi á sýklum í boði varmanna, þá er ljóst að jafnvel Svarti dauði er ekki slík byggðarógn og núverandi ríkisstjórn Íslands.

En ef forsætisráðherra er að vísa í að þegar byggð er í rúst í norðri, að þá fái auðmenn allt fyrir lítið, þá er það vissulega ekki óskynsamlega mælt.

Þá reynir hinsvegar á sveitarstjórnamenn að láta ekki slíkt yfir sig ganga.

 

Allavega þá er um mótsögn að ræða.

Fólk sem ver byggðir sínar hlustar ekki á kjaftavaðal stjórnvalda sem vilja byggðirnar dauðar.

Og sá sem vill eyða á aldrei að komast upp með þau orð sem Katrín Jakobsdóttir gerir í þessari frétt.

 

Það eru engin tækifæri í dauðum byggðum.

Jafnvel þó í norðri séu.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

 

 

„Fólk sér tækifæri í norðrinu“

Ríkisútvarpið tók loksins til máls.

 

Um orkupakka 3 í dag.

Umdeilt regluverk sem hefur sviðið fylgi ríkistjórnarflokkanna þannig að það stefnir í hrun, sérstaklega hjá Sjálfstæðisflokknum.

 

Regluverk sem fjallar um hindrunarlaus raforkuviðskipti yfir landamæri með því að koma á einum samevrópskum raforkumarkaði, og til að hafa umsjón með og stjórn á, stofnun ACER sem verður yfirþjóðlegt tæki Evrópusambandsins til að ná þeim markmiðum.

Og augljóst mál að ríkisfjölmiðli ber skylda til að fjalla um, til að upplýsa um innihald regluverksins, sem og hvað þýðingu það hefur fyrir íslenskan raforkumarkað, fyrir almenning og fyrirtæki hans. 

 

Hvað felst í hinum samevrópska raforkumarkaði, hver eru áhrif hans á íslenskan raforkumarkað, til skamms eða langs tíma??

Burtséð frá hinu pólitíska þrasi, hverjar eru staðreyndir málsins??

Þó formaður utanríkismálanefndar, þó formenn stjórnarflokkanna, þó aðrir stuðningsflokkar orkupakkans á Alþingi, segi að málið sé fullrætt, þá hefur sú umræða ekki síast út í þjóðfélagið nema á þá í gegnum misvísandi fullyrðingar stjórnmálamanna.

 

En frétt dagsins, sú fyrsta í langan tíma þar sem orð stjórnmálamanna var ekki útgangspunkturinn, fjallaði ekkert um neitt af því sem rakið var hér að ofan.

Hún fjallaði um þöggun á dómara sem vogaði sér að leiðrétta augljósar rangfærslur stjórnvalda og meirihluta Alþingis um að EES ríki geti innleitt regluverk Evrópusambandsins, og sett síðan samhliða lög sem hindra að farið sé eftir viðkomandi regluverki.

Rök dómarans voru ekki krufin, honum var ekki þakkað að sinna þeirri lýðræðislegri skyldu hvers borgara að nýta þekkingu sína til að koma í veg fyrir að staðleysa sé forsenda löggjafar sem mun hafa gífurleg áhrif á nýtingu orkuauðlinda þjóðarinnar, heldur var hann settur í gapastokk fyrir það eitt að segja satt.

 

Og maður getur spurt sig, hvenær hafa blaðagreinar í dagblað með tiltölulega litla útbreiðslu, verið tilefni þess að sérstök fréttaskýring sé samin um að viðkomandi einstaklingur megi ekki skrifa slíkar greinar sökum starfa sinna??

Hvaða þungi var í greinum Arnars Jónssonar sem kallaði fram þessi harkalegu viðbrögð, að sjálfur ríkisfjölmiðillinn var látinn ganga erinda þeirra hagsmuna sem sjá mikinn hagnað í markaðsvæðingu orkuauðlinda þjóðarinnar???

Og hvernig dettur starfsfólki Ruv að láta nota sig eins og húsbóndi þeirra héti Pútin eða Erdogan??

 

Sannleikurinn getur sviðið.

Og í sjálfu sér ekkert óeðlilegt við það að hagsmunirnir haldi úti gjammandi lögfræðingum á samfélagsmiðlum eða kaupi Stundina eða Kjarnann til að níða niður þann sem sagði að keisarinn væri nakinn.

En það er þjóðin sem borgar starfsmönnum ríkisútvarpsins laun, ekki auðmennirnir, ekki hagsmunirnir sem vilja féfletta okkur hin.

Þetta er svo aumt að í raun er það skammaryrði að vera starfsmaður Ruv og sitja undir svona misnotkun þegjandi.

 

"Ég get ekki lesið þessar lygar lengur" sagði sjónvarpsþula í ríkissjónvarpi Rúmeníu í árdaga byltingarinnar gegn alræðisstjórn kommúnistaleiðtogans Nicolae Ceausescu, og enginn veit hvort hún lifði þann dag af. 

En lygarnar stóðu bara í henni, hún gat ekki meir.

Starfsfólk ríkisútvarpsins hefur samt ekkert lært, eins og páfagaukar lásu þeir endalaust upp fréttir þar sem fjárkúgun breta var kölluð ICEsave skuldbindingar þjóðarinnar, líka eftir að dómur féll gegn þeirri fjárkúgun, í dag vinnur það svipuð skítverk í orkupakkamálinu.

Hvernig getur þetta fólk horfst í augu við okkur hin??

 

En skítur og hroði kæfir ekki sannleikann, kæfir ekki heiðarleikann.

Eða hindrar borgara þessa lands að snúast til varnar þegar að þeim er sótt, þegar vegið er að lýðræðinu, eða sjálfstæði þjóðarinnar.

Það hefur sýnt sig áður, það sýnir sig í dag, og mun svo verða á meðan sjálfstætt fólk byggir þetta land.

 

Við erum eins og við erum, en okkur þykir vænt um landið okkar, sjálfstæði þess, og um hvort annað.

Og þetta viðhorf er auðlind, ekki síður en fiskurinn okkar eða raforkan.

 

Í raun sú verðmætasta.

Skýring tilveru okkar og sjálfstæðis.

Þess að við erum þjóð.

 

Hafi Arnar Jónsson mikla þökk fyrir skrif sín.

Kveðja að austan.

Það er þarft að kunna að skammast sín.

 

Og þeir sem það kunna, þeir skammast sín, í stað þess að mæla hegðun sinni bót.

Hún getur átt sér skýringar, og örugglega hafa margir ekki verið síðri í hegðun sem full ástæða er að skammast sín fyrir.

Og með því að skammast sín, þá er hugsanlegur möguleiki að aðrir skammist sín líka, jafnvel þó seint sé. 

Þetta vita allir sem hafa þurft að skammast sín, og lært á eigin skinni, að í raun er engin önnur yfirbót í boði.

 

Hvenær hins vegar skömm Alþingis linnir er annað mál. 

Og hræsnin í kringum siðanefnd Alþingis og Klausturmálið bendir til að aðeins yngra fólk getur gert sér von um að upplifa þá stund, við sem eldri erum þurfum víst að sætta okkur við að Alþingi er ekki vel skipað í dag.

Fólk sem gerir ekki greinarmun á hleruðu fyllerí og opinberum athöfnum, er ekki líklegt til að breyta skömminni sem meginhluti þjóðarinnar hefur á þingheimi okkar.

Upphlaup, upphrópanir, dægurþras, en þögn um það sem máli skiptir. 

 

Alþingi fékk verkefni eftir Hrun, en það brást algjörlega.

Það voru áhugasamtök út í bæ sem felldu hin ólöglegu gengislán, og björguðu þar með tugþúsunda manna frá vergangi, það var uppreisn fjöldans sem varði þjóðina gegn fjárkúgun breta kennda við ICEsave.

Alþingi hins vegar bauð innlenda og erlenda hrægamma velkomna og greiddi götu þeirra á alla lund.  Auðmenn og fyrirtæki þeirra fengu skuldir sínar afskrifaðar, börn í vanda voru hins vegar borin út á götu. Þó var samanlagður vandi foreldra þeirra álíka og ein afskrifuð skuld auðmanns, en upphrópanir á Alþingi voru um iðnaðarsalt eða eitthvað álíka sem fjölmiðlar auðsins blésu upp, en hlutskipti barna sem sættu Útburði var aldrei ræddur.

Hvað þá að einhver hefði efasemdir um að endurreisa hið fallna kerfi hins frjálsa flæðis, reglur voru vissulega hertar, en aðeins í þá veru að festa í sessi arðrán leiguliðans, hindranir á götu ungs fólk að eignast sitt eigið húsnæði slógu elju Góða fólksins í Reykjavík við að hindra umferð á götum borgarinnar.

 

Og ennþá er róið í sömu knérum.

Núna á að afhenda spariútgáfu hrægammanna, hinum svokölluðum fjárfestum, orkuauðlindir þjóðarinnar í gegnum innleiðingu á markaðspökkum Evrópusambandsins kennda við orku.

Markaðurinn á að ráða, markaðurinn á að eiga, markaðurinn á að stjórna.

Markaðurinn á að féfletta okkur hin.

 

Um það er næstum því þegjandi þverpólitískt samkomulag, þögnin aðeins rofin til að ljúga að þjóðinni.

Með því að kalla markaðsvæðinguna neytendavernd, með því að fullyrða að það sé hægt að samþykkja markaðspakkann, en setja svo lög eftir á um að ekki eigi að fara eftir þegar samþykktum lögum.

Sú lygi kemst ekki til kasta siðanefndar, enda sögð opinberlega, óhleruð, og lygararnir með öllu ódrukknir.

Þar með forsendur hræsni og yfirdrepskapar ekki til staðar.

 

Það á ekki að kalla ráðherra druslu, það á ekki að kalla ráðherra gungu.

Og það á ekki að kalla ráðherra tík.

Slíkt er alltaf dónaskapur, og kyn þess sem segir, eða kyn þess sem verður fyrir, er ekki aukaatriði málsins, það er ekki atriði málsins.

 

Það á heldur ekki að ljúga blákalt.

Slíkt er ekki einu sinni dónaskapur, slíkt er hrein vanvirða.

Markaðsvæðing orkuauðlinda þjóðarinnar er pólitísk afstaða, stefna sem á að ræðast á sínum forsendum.

Út frá forsendum hins frjálsa flæðis, út frá forsendum þess valdaafsals sem á sér stað með samþykkt orkupakkans.

 

Treysti þingmenn sér ekki til að réttlæta stuðnings sinn við þetta regluverk Evrópusambandsins, þá eiga þeir að þegja.

Ekki ljúga.

Það þarf enga siðanefnd til að benda á að þingmenn eigi ekki og megi ekki ljúga uppí opið geð á kjósendum sínum, uppí opið geð á þjóð sinni.

 

Það er ekki viðurkennd hegðun í daglegu lífi.

Og Alþingi er þar ekki undanskilið.

 

Það er mál að linni.

Kveðja að austan.

Drusla í lagi en ekki tík?