Nefið á Gosa.

 

Breiðist út á ásýnd stjórnmálamanna líkt og um farsótt sé að ræða.

 

Af mýmörgum dæmum síðustu daga, áður en maður fjallar um nefið á samgönguráðherra má nefna ráðherra Sjálfstæðisflokksins sem á flokksráðsfundi ítrekuðu stefnu flokksins um að forræði orkuauðlindarinnar væri í höndum íslensku þjóðarinnar, nýbúnir að samþykkja regluverk sem færði forræði hennar til Evrópusambandsins.

Eða eigum við að minnast á loftslagsriddarana, í merkingunni að slá sjálfan sig til riddara, sem halda erindi jafnt innan lands sem utan, um nauðsyn sjálfbærni, horfandi uppá regluverk Evrópusambandsins sem hefur stórhækkað raforkuverð til íslenskra bænda, og ekki hvað síst garðyrkjubænda, með þeim afleiðingum að innlend framleiðsla  gefur eftir markaðshlutdeild sína fyrir innfluttu grænmeti.  Heildsalar nýta síðan annað regluverk til að ganga af íslenskum landbúnaði dauðum, en dagsetning aftökunnar hefur reyndar ekki verið gefin út.

Þegar gjörðir fylgja ekki orðum, þá er um sýnd að ræða, sem nef eins og Gosa eru mjög næm fyrir.

 

Fyrir kosningar sagðist Sigurður Ingi Jóhannsson, þá í stjórnarandstöðu, aðeins formaður Framsóknarflokksins, vera alfarið á móti hugmyndum Sjálfstæðisflokksins um veggjöld.

Í dag er Sigurður Ingi Jóhannsson, ennþá formaður Framsóknarflokksins, en líka samgönguráðherra, ennþá á móti veggjöldum, en hlynntur flýti- og umferðargjöldum, og telur slík gjöld á engan hátt stangast við loforð ríkisstjórnarinnar um að auka ekki álögur á launafólk. 

Loforðið var meir að segja bundið í sérstökum samningi við verkalýðshreyfinguna, kenndan við lífskjör, og þegar formaður VR bendir á svikin, þá rífur Sigurður sig, og segir enga mótsögn í þessu, í lífskjarasamningnum hefði líka verið lofað að bæta samgöngur.

 

Síðan segir Sigurður; "„Ef þetta væru viðbótarálög­ur sem væru að lenda á þeim tekju­lægri þá myndi það auðvitað virka á nei­kvæðan hátt fyr­ir þann hóp. Þess vegna er í sam­komu­lag­inu sagt að við út­færsl­una skuli greina áhrif á ein­staka tekju­hópa og bú­setu­hópa svo það sé tryggt að þetta sé gert með sem sann­gjörn­ust­um hætti.“".  Og maður spyr sig, er maðurinn fáviti, eða heldur að hann að fólk sé fávitar, og trúi svona þvaðri.

Reyndar veit ég ekki hvað hann heldur um almennt fólk, sérstaklega kjósendur sína, en auðvitað er samgönguráðherra ekki fáviti, en það sjá allir nefið hans Gosa þegar hann birtist á skjánum.

Og nefið hans Gosa stækkar þegar Sigurður Ingi talar í öðru orðinu "að há­marka afrakst­ur­inn af því", og er að tala um söluna á Keldnalandinu, og á sama tíma talar um "ákveðið hlut­fall af minni og ódýr­um íbúðum" en þetta tvennt fer bara ekki saman. 

 

Víkjum þá að annarri frétt sem fjallar um ummæli samgönguráðherra í Silfrinu í gær, sem því miður vekur aftur upp áleitnar spurningar um álit samgönguráðherra á vitsmunum fólks eða þá efasemdir um hans eigin.

Hver lætur svona út úr sér?? "Það var ákveðin hugmyndafræði á bak við veggjaldaumræðuna á árinu 2017. Við erum ekki að fara hana og hún var ekki skrifuð í stjórnarsáttmálann. Það hefur hins vegar aldrei neinn talað gegn Hvalfjarðargangamódelinu, samvinnuleiðinni".  Hætta veggjöld að vera veggjöld ef þau eru kölluð "samvinnuleið"??  Jú kannski hefði Gosi gert það, hann var líka sannarlega einfeldningur, enda að stofni til trébrúða.

En samt??

 

Hins vegar gæti Gosi aldrei spunnið þetta til að réttlæta svik við skýra stefnu, sem auk yfirlýstrar andstöðu við aðild að Evrópusambandinu, andstöðu við regluverkið sem færði forræði orkuauðlindarinnar til þess sama sambandsins, auk almennra áherslu á byggð og hagsæld á landsbyggðinni, var skýring þess að Framsóknarflokkurinn yfir höfuð náði manni á þing.  "Í samkomulaginu er talað um flýti- og umferðargjöld. Þau eru liður í breyttri gjaldtöku ríkisins. Nú er vegakerfið fjármagnað með eldsneytisgjöldum. Rafbílar greiða þau ekki. „Á meðan að bensín- og dísilbílarnir greiða fyrir það þó svo að hinir bílarnir slíti götunum alveg jafnmikið. Og það er ekki sanngjarnt.“".

 

Það er rétt að það er ólíðandi mismunun sem stangast á við jafnréttisákvæði stjórnarskráarinnar að eigendur rafbíla komist hjá því að borga fyrir slit sitt á þjóðvegakerfi landsins, en sú mismunun eykst ef sú staðreynd er notuð sem rök til að hækka álögur á fjöldann sem greiðir eldsneytisgjöld. 

Lausnin er auðvita að útfæra gjaldtöku miðað við notkun rafbíla, og slík gjaldtaka getur aldrei tengst veggjöldum, ekki nema menn hafi þá hugsað sér að hafa myndavélar með 10 kílómetra millibili á öllum þjóðvegum landsins sem hafa verið lagðir fyrir skattfé, eða njóta viðhalds úr sameiginlegum sjóðum.

Allt annað er skýr mismunun eftir búsetu og notkun.

 

Hugmyndir um veggjöld, sem hina nýju fjármögnun, er alltaf í eðli sínum mismunun ef þau eru aðeins settar á sumar leiðar eins og til dæmis á stofnbrautir sem tengja höfuðborgarsvæðið við þjóðvegi landsins.  Og engu skárra að bæta við þeim jarðgöngum sem eru gjaldfrjáls í dag.

Þetta er í eðli sínu sama mismunun og að tekjuskattur sé aðeins lagður á þá einstaklinga sem hafa samhljóð sem sinn fyrsta upphafsstaf í nafni sínu.  Björn myndi þá borga tekjuskatt en Arinbjörn ekki svo dæmi sé tekið.

Sumir borga en aðrir ekki og slíkt er alltaf brot á jafnræðisreglunni.

 

Fólk er fífl er reyndar útgangspunktur almannatengla sem fóðra stjórnmálamenn á frösum sem þeir læra utanað og endurtaka síðan eins og páfagaukar.

En það er bara ekki svo.

Leitunin er alltaf frá þeim stjórnmálamönnum sem vísvitandi ljúga og blekkja, og það sést á fylgi Framsóknar og Sjálfstæðisflokksins í skoðanakönnunum.

 

Vandi kjósenda er þegar allir svíkja, allir blekkja eins og sannaðist svo illþyrmilega í svikum og blekkingum VinstriGrænna eftir Hrunið 2008.

Í huga flestra snýst að ráðstafa atkvæðinu til þeirra sem menn telja illskásta.

Eða kjósa þá nýja flokka sem því miður hafa allflestir reynst litlu betri, aðeins önnur ásýnd fjármögnuð af hagsmunum og auði.

 

En einhvern tímann fyllist bikarinn, einhvern tímann hefur fólk fengið nóg af lítilsvirðingunni sem nútímastjórnmálamaðurinn sýnir vitsmunum þeirra.

Því fíflið er sá sem trúir hinum grunnhyggna almannatengli.

Þess vegna er hin undirliggjandi ólga, bæði hér og alls staðar annars staðar í Evrópu.

Ólga sem margir gera út á, jafnt lukkuriddarar, lýðskrumarar og líka þeir sem vilja vel.

 

Það heyrist svo bara lítið í þeim sem vilja vel, auðmiðlarnir hundsa þá því þeir ganga gegn hagsmunum eigenda þeirra.

Og eru kannski ekki eftirtektarverðir því tala eins og venjulegt fólk, líta út eins og venjulegt fólk.

Eru til dæmis ekki með nefið hans Gosa og tala ekki frösum sem eru hannaðir á auglýsingastofum eftir nýjustu tækni markaðsfræðinga.

 

En þetta fólk er þarna.

Og það er okkar að finna það.

Okkar sem viljum búa í sjálfstæðu landi, þar sem landsins gögn og gæði eru fjöldans en ekki Örfárra.

 

Við erum ekki lengur sjálfstæð þjóð, við erum hjálenda Evrópusambandsins í gegnum EES samninginn.

Stjórnmálamenn okkar ljúga kinnroðalaust, þeir álíta okkur fífl, og þeirra eina hugsun, fyrir utan að þjóna sérhagsmunum og sérvisku er að skattleggja allt til andskotans.

Og regluvæða svo restina.

 

Ef einhvern tímann hefur verið lag fyrir venjulegt fólk að segja NEI, þá er það núna.

Kveðja að austan.

Ódýrar íbúðir á Keldnalandi þrátt fyrir sölu

Lára V Júlíusdóttir.

 

Sagði ekki orð þegar þúsundir barna voru borin út af heimilum sínum eftir Hrun.

Hún sagði ekki orð um þegar ríkisstjórn Samfylkingarinnar undir forystu Jóhönnu Sigurðardóttur endurreisti bankakerfið á sömu forsendum og kom því á hausinn í aðdraganda Hrunsins, hvað þá að hún mótmælti samkomulaginu við AGS um að hrægammar fengu veiðileyfi á heimili landsins og fyrirtæki.

Hún sagði ekki orð, hún þagði öll þessi ár.

 

Svo gerðist það að lepparnir og skrepparnir voru kosnir burt.

Tvö stærstu verkalýðsfélög landsins gáfu hinu samábyrgu í forystunni reisupassann, og í kjölfarið þurfti valdaklíkan að skipta um mann í brúnni hjá ASÍ.

Eitthvað sem hefði aldrei gerst ef fólkið í grasrótinni hefði ekki risið upp og sagt Nei við samtryggingu elítunnar og arðráni þjóðarinnar eftir Hrun.

ASÍ er seif en eftir standa rebellarnir hjá VR og Eflingu.

 

Þá er gripið til hinna dýpstu vopna.

Sem eiga sér algjörlega sögulega forsendu, Stasi hin Austurþýska leyniþjónusta átti morandi hreiður uppljóstrara og handbenda í vesturþýska stjórnkerfinu, en þeir sem náðu lengst inní valdakjarnann voru ekki afhjúpaðir nema þegar upplýsingarnar skiptu sköpum.  Eins og var tilfellið þegar upplýsingar var lekið um fyrirhugaðar  skammtímakjarnorkuflaugar Nató í Rínardalnum, þá  var upplýsingum lekið í meintar friðarhreyfingar þó ljóst væri að lekann mætti rekja, og upp komst um njósnara í kjölfarið.

Þekkt saga, þekkt vinnubrögð, þekktar afleiðingar.

 

Lára V. Júlíusdóttir skóp sér orð fyrir að verja lítilmagnann.

Og meinti örugglega vel á sínum tíma.

En aldrei kom orð frá henni eða öðrum trúnaðarfólki Samfylkingarinnar í verkalýðshreyfingunni varðandi ógnina sem stafaði frá Brussel eða hinu frjálsa flæði samnefnara hins lægsta sem var innprentað í regluverk Evrópusambandsins.

Og ef fólk vissi ekki betur, að eftir að Samfylkingin seldi samborgara sína, hvort sem það var ICEsave eða í vasa hrægamma, þá gat það alveg ályktað að tími Láru væri liðinn, hvort sem hún væri liðinn í bókstaflegri merkingu eða dregið sig í hlé sökum fleiri ára en færri.

Engan gat grunað að hið aumkunarverða fólk sem seldi þjóð sína, sendi út kall, og þá mætti Lára.

Hvað þá að hún skyldi mæta.

 

Morgunblaðið á mikla þökk fyrir að láta sjónarmið Sólveigu Önnu að koma fram í þessari umfjöllun sinni, sérstaklega í ljósi þess að ritstjóri blaðsins kaus að hatast útí rebellanna sem ógnuðu hinu þegjandi samkomulagi verkalýðshreyfingarinnar við hrægamma og leppa þeirra innan Samfylkingarinnar og Viðreisnar.

Það er þó ennþá til fjölmiðill í landinu sem er ekki algjörlega í vasa hrægamma og auðs.

Fjölmiðill sem afhjúpar þessa atlögu hins skítuga fjármagns að fólkinu sem reis upp.

Með því að láta staðreyndir tala.

 

Eftir stendur Lára V. Júlíusdóttir.

Sem átti æru og tiltrú.

 

Afhjúpun hennar er afhjúpun félagshyggjunnar, Samfylkingarinnar og góða fólksins.

Að Jóhönnu og Steingrími varð ekki á.

Þau þjónuðu, en aðeins flæði tímans afhjúpaði þau á undan þeim sem gátu leikið sig skinheilög aðeins lengur.

 

Eftir stóð, og eftir stendur að hinir minni bræður og systur voru aðeins tæki og tól í grímulausir valdabaráttu fólk sem fyrir svo margt löngu hafði selt sálu sína.

Valdabaráttu við hina gömlu borgarastétt sem vegna íhaldssemi sinnar var Þrándur í Götu hinna nýríku auðmanna.

 

Orkupakki 3 afhjúpaði kannski flesta af hinu aumkunarverðu fólki.

Það er það sem þegar hafði ekki sýnt sitt rétta eðli eftir Hrun. 

Jóhanna, Steingrímur, Össur, Katrín, sem og dvergarnir ótalmörgu í VG eða Samfylkingunni sem enginn kann að nefna sökum skorts þeirra á persónuleik og andlegu atgervi.

En Stasi fórnaði aldrei öllum, jafnvel í ýtrustu neyð, og vitað er að ennþá er fólk í æðstu embættum í Þýskalandi sem þjónaði á árum áður öðrum húsbónda en hinu Þýska Sambandslýðveldi.

Og á Íslandi er ASÍ ekki beint laust við slíkt fólk.

 

Það var samt óþarfi að afhjúpa Láru.

Hún hefur margt gott og þarft verkið unnið.

Þögn hennar eftir Hrun gat átt sér margar aðrar skýringar en þjónkun Samfylkingarinnar við innlenda og erlenda hrægamma.

Til dæmis tryggði við gegnar hugsjónir án þess að vilja fara gegn fólkinu sem sveik.

 

Það er það sárasta við þessa frétt.

Að fólkið sem maður trúði og treysti, að það var ekki traustsins vert.

Ekkert af því.

 

Allt fals og feik.

 

Fals og feik.

Skráð á bautastein íslenskra jafnaðarmanna.

 

Smánin er þeirra arfleið.

Kveðja að austan.

 

 

„Ég hótaði honum ekki eða ógnaði með neinum hætti“

Vér ákærum.

 

Upphaf sjálfstæðisbaráttu Íslendinga má rekja til þingmanna á þjóðfundinum 1851 sem risu upp og mæltu þessu fleygu orð; "Vér mótmælum allir".

Tónn var sleginn sem endaði með stofnun lýðveldisins á Þingvöllum 17. júní 1944.

 

Ísland varð þá sjálfstætt ríki með stjórnarskrá, sjálfstæðu löggjafarþingi og ríkisstjórn sem sótti vald sitt til þjóðarinnar gegnum lýðræðiskjörinn þingmeirihluta sinn.

Og þessi örþjóð út í ballarhafi varð velmegunarríki þar sem jöfnuður og velferð var eins og best gerðist á byggðu bóli.  Ekki sjálfgefið því að öllu jöfnu þá eiga útnárar ríkja erfitt uppdráttar, glíma við fólksfækkun, hlutfallslega fátækt og ekki hvað síst, jafnt menntunar sem menningarskort.

Hvernig sem á það er litið þá er forsenda velmegunar og velferðar þjóðarinnar, sjálfstæði hennar og sá innri styrkur að vilja vera ekki síðri en stærri þjóðir.

 

Síðan þá hafa mörg vötn runnið til sjávar.

Hið frjálsa flæði fjármagns skóp hér fámenna stétt fjármógúla sem náðu á örfáum árum að kaupa helstu stórfyrirtæki þjóðarinnar, ásamt að leggja undir sig banka hennar, þeir skuldsettu allt í botn, fóru á hausinn og tóku þjóðina með sér.

Hörmungarnar í kjölfarið er eins og fellibylur hafi gengið yfir, eða sprengjum hafi verið varpað á borgir og bæi, þessar staðreyndir mega aldrei gleymast;

 

"Frá hruni hafa 10.000 fjölskyldur misst heimili sín á uppboðum og sennilega eru þær a.m.k. jafnmargar sem hafa misst heimili sín án þess að til uppboðs hafi komið. Varlega áætlað hafa því fleiri en 15.000 fjölskyldur misst heimili sín eða á bilinu 45.000 – 60.000 einstaklingar sem samsvarar öllum íbúum Kópavogs og helmingnum af Garðabæ. Á sama tíma hafa verið gerð 164.000 fjárnám hjá þessari 360.000 manna þjóð. Þar af voru 127.000 fjárnám árangurslaus. Þessar tölur tala sínu máli um aðgerðir stjórnvalda eftir hrun.".

 

Nema að þetta voru manngerðar hörmungar, og ábyrgðin liggur alfarið hjá íslenskum stjórnvöldum og Alþingi.

Íslenska stjórnmálastéttin fórnaði þjóð sinni fyrir frið við hið alþjóðlega fjármagn sem krafðist þess að hrægammar mættu gera upp náinn.

Sem þjóð upplifðum við áður óþekkta siðblindu fólks sem naut trúnaðar okkar og trausts, og hefur aldrei hvorki þurft að sætta ábyrgð ómennsku sinnar, eða biðjast afsökunar á henni.

 

Og það er svo að fólk sem hefur rofið sáttmála mennskunnar, slitið öll tengsl við guð og góða siði, að það lætur aldrei staðar numið, fyrr en það er stöðvað.

Eitthvað sem íslenskum almenningi hefur ekki borið gæfa til.

 

Mig langar að vitna í skarpasta penna sem eftir er af mörgum góðum sem skrifuðu í dagblöð okkar á blómaskeiði þeirra, Styrmi Gunnarsson.

 

"Það er óhugnanlegt að fylgjast með því, með hvaða hætti lýðræðið er brotið á bak aftur. Hið sama hefur gerzt hér á Íslandi í eins konar örmynd í samanburði við Bretland vegna orkupakkans.

Hér er það embættismannakerfið í samvinnu við skoðanalausa og viljalausa stjórnmálamenn, sem koma við sögu, með hagsmunaaðila að bakhjarli. Það er aðeins ein aðferð til sem dugar til þess að takast á við þessa nýju innri ógn í lýðræðisríkjum og hún er sú að afhjúpa Djúpríkið og leiða það fram í dagsljósið.".

 

Þessi orð eru þeim mun alvarlegri því þau er skrifuð af einstakling sem alla sína ævi hefur varið hið borgarlega þjóðskipulag.

Og varið borgarastéttina.

 

Tilefnið er ekki bara sú gjörð stjórnmálastéttarinnar að selja forræðið yfir orkuauðlindum þjóðarinnar í hendur Brussel valdsins, heldur líka þau vinnubrögð sem stjórnmálastéttin viðhafði í umræðunni um orkupakka 3.

Það eru gild sjónarmið að taka þátt í orkubandalagi ESB og tengjast hinum sameiginlega raforkumarkaði, og hvernig sem á það er litið, þá eru bæði kostir með, og kostir á móti.

Innihald regluverksins er skýrt, sameiginlegur raforkumarkaður, þar sem orkuverð ræðst af framboði og eftirspurn, og yfirþjóðleg stofnun, ACER, sem mótar stefnu, ber ábyrgð á að einstök ríki framfylgi henni, og sker úr um ágreiningsefni, bæði innan ríkja og milli ríkja.

 

Stjórnmálastéttin kaus hins vegar að ljúga til um allt, afneitaði bæði markmiðum regluverksins, innihaldi þess  og afleiðingum.

Í stað þess að rökræða málin, þá voru þeir sem það vildu, sakaðir um blekkingar, að fara með staðleysur og annað, þegar þeirra eina sök var að segja frá því sem stóð í regluverkinu, og útskýra hvað það þýddi með hliðsjón af reglum Evrópusambandsins um hið frjálsa flæði.

 

Og í krafti fjölmiðla orkumógúlana, og í traust þess að þeir fjármögnuðu framboð núverandi forseta og eiga hann í raun, þá komst hún upp með málflutning og umræðu sem á sér engin fordæmi í vestrænum lýðræðisríkjum frá seinna stríði.  Eina samsvörunin má finna í Berlín í aðdraganda falls Weimars lýðveldisins í upphafi fjórða áratugar síðustu aldar.

Ef lýðræðið og lýðveldið er tré, þá hjó hún ekki aðeins í tréð með því að afhenda Brussel og markaðnum forræði orkuauðlinda þjóðarinnar, heldur sargaði hún rætur þess með árás sinni á staðreyndir og heilbrigða skynsemi.

Því aðeins við ógnarstjórn, í ógnarríkjum eru staðreyndir háðar geðþótta stjórnvalda, og sannindi aðeins rædd ef valdhafin leyfir slíkt.  Þar er litla stelpan sem bendir á hinn nakta keisara höggvinn á staðnum fyrir ósvífnina.

Höggvin fyrir að segja satt.

 

Þetta er alvarleiki málsins.

Sú aðför að lýðræðinu að stjórnvöld reyni, og komist upp með, að ljúga til um stefnu sína og afleiðingar hennar.

Því forsenda lýðræðisins er að stefnur og viðhorf takist á, út frá staðreyndum og túlkun þeirra, ekki falsi og blekkingum.  Slíkt er alltaf jaðar, ekki aðal.

Og út frá þessum alvarleika kallar Styrmir á að Djúpríkið verði afhjúpað, því það virðir ekki lengur leikreglur lýðræðisins.

 

En stjórnmálastéttin sem sveik þjóð sína í hendur innlendum og erlendum hrægömmum eftir Hrun, og hefur núna samþykkt regluverkið sem kennt er við orkupakka 3, er samt ekki hafin yfir lög lýðveldisins.

Hún getur vissulega vanvirt stjórnarskrána ef á Bessastöðum situr leppur orkumógúlana, en hún getur ekki vanvirt almenn hegningarlög.

Hún getur ekki keyrt dauðadrukkin, hún má ekki stela úr búðum, og hún má ekki pissa á almannafæri frekar en aðrir borgarar þessa lands.

Og hún má ekki selja land sitt án þess að breyta lögunum fyrst.

 

Hvað það varðar eru hegningarlögin skýr.

 

"86. gr. Hver, sem sekur gerist um verknað, sem miðar að því, að reynt verði með ofbeldi, hótun um ofbeldi, annarri nauðung eða svikum að ráða íslenska ríkið eða hluta þess undir erlend yfirráð, eða að ráða annars einhvern hluta ríkisins undan forræði þess

.. 87. gr. Geri maður samband við stjórn erlends ríkis til þess að stofna til fjandsamlegra tiltækja eða ófriðar við íslenska ríkið eða bandamenn þess, án þess að verknaðurinn varði við 86. gr., þá varðar það fangelsi ekki skemur en 2 ár eða ævilangt. Sé þetta í því skyni gert að koma erlendu ríki til þess að skerða sjálfsákvörðunarrétt íslenska ríkisins á annan hátt ,.. .".

 

Norðmenn breyttu lögunum sínum áður en þeir gengust undir hið evrópska forræði, en hrokinn í hrokanum sá ekki ástæðu til þess.

Haldreipið er kannski að Evrópusambandið sé ekki erlent ríki, heldur erlent vald, en mér er það til efs að það haldi þegar í það er togað fyrir dómi.

 

Það er vissulega rétt, að á meðan það reynir ekki á regluverkið, þá má túlka það stjórnmálastéttinni í vil.

En þegar boðin koma að utan, þegar Orkustofnun telur sig ríki í ríkinu, óháð innlendu valdi, en lýtur boðvaldi ACER, þá er ljóst að sjálfsákvörðunarréttur íslenska ríkisins er verulega skertur.

Reyndar eitthvað svo svipað og við höfum upplifað í kjötdóminum, en í orkuregluverkinu er forræði ACER skýrt, svo ekki er hægt að þræta að um erlent boðvald er að ræða.

 

Varnarbarátta þjóðarinnar hlýtur því að felast í að ákæra eftir lögum landsins, eftir skýrum ákvæðum hegningarlaga.

Eins og áar okkar sem mótmæltu, þá eigum við að ákæra.

Ákæra fólkið sem seldi landið okkar.

Því í lýðræðisríkjum er enginn hafinn yfir lög, hvorki þingmenn eða ráðherrar.

 

Þegar forsætisráðherra mælir í kvöld, þá skulum við muna að hún er ekki hafin yfir lög þjóðarinnar.

Þó hún í trausti valdhroka síns haldi að hún sé ósnertanleg, þá er það svo ekki.

 

Ekki á meðan það er til fólk sem rís upp og segir;

"Vér ákærum".

 

Vér ákærum.

Kveðja að austan.

Stefnuræða forsætisráðherra í kvöld

Híf opp æpti karlinn.

 

Inn með styrkinn inn, mig vantar atkvæði, inn með styrkinn inn.

Lag sem allir kyrjuðu þó sá sótsvartasti sé háttvirtur núverandi forseti Alþingis.

Og enn á að bæta í þó vissulega komi þeir fjármunir ekki úr ríkissjóði.

 

En eins og Björt Ólafsdóttir bendir réttilega á þá hefur ríkissjóður og ríkisfyrirtæki gert ýmislegt til að stuðla að framgangi verkefnisins.

Miklir fjármunir fyrir fá störf, en á móti kemur ákveðin þungamiðja í atvinnulífi sem styrkir brothættar byggðir í Þingeyjarsýslum.

 

Menn mættu hins vegar íhuga hvort aðrar leiðir séu til þess færar.

Til dæmis var athyglisvert hvernig ríkisstjórn Thatcher tæklaði slík byggðamál á sínum tíma.  Bæði voru settir fjármunir í sprota, ytri umgjörðin var einhver blanda af styrkjum og hagstæðri fjármögnun, og síðan var skattalegum ívilnum beitt til að laða að fyrirtæki á svæðum sem uppfylltu skilyrðin um það sem við köllum brothættar byggðir í dag.

Eftir því sem ég best veit þá gekk margt betur en verr í því verkefni öllu saman enda augljóst að gróskan og gróandinn skilar alltaf meiru í húsi en ein risastór verksmiðja sem svo enginn vill vinna í.  Nema nauðbeygður.

 

Þetta hefur oft verið rætt á Íslandi, þessi hugmyndafræði er þekkt, og eitthvað unnið með hana.

En ég fullyrði að milljörðum er ekki eytt í hana.

Sem og að ríkið vinnur stanslaust á móti sínum eigin áformum, eða hvernig halda menn að íbúar landsbyggðarinnar séu í stakk búnir til taka á sig enn einn kolefnaskattinn.  Eða alla hina grænu skattana sem vinna beint gegn lífæð byggðanna, samgöngum.

Eða krepputryggingargjaldið sem lagt var á eftir Hrun, það hefur ekki lækkað mikið enda viðvarandi kreppa í ríkisfjármálum.

En er það ekki vegna þess að allt er skattlagt áður en gróskan og gróandinn nær að magna upp veltu og verðmæti??

Er ekki gáfulegra að hirða uppskeruna af kartöflunum í skatt í stað þess að hirða útsæðið???

 

Það er nefnilega tvennt sem allir flokkar á þingi eiga sameiginlegt.

Að framkvæma allir sömu stefnuna þegar þeir eru í stjórn, þó blæbrigði séu í loforðum stjórnarandstöðunnar.

Og kommúnísk skattlagning.

 

Núna síðast sjáum við það á einbeittum áformum um vegskatta eða vegtolla, eina sem deilt er um hvort ríkið á að sjá um þá ofurskattlagningu, eða hvort einkaaðilar eigi að fá að gera almenning að enn einni féþúfunni.  En það er ekki rifist um vegtollana og allir eru sammála um að ræða ekki slík mál fyrir kosningar.

Og skattar eru aldrei lækkaðir á einu stað, án þess að þeir séu hækkaðir á öðrum, og þá yfirleitt þannig að um nettó aukningu er að ræða.

Enginn flokkur virðist skilja að gróskan og gróandinn skilar auknum umsvifum og veltu, og þar með auknum skatttekjum.

 

Þetta er svona, en þarf ekki að vera svona.

Núna þegar það er aðeins einn stór flokkur á þingi, Evrópuflokkurinn, auk 2 smáflokka, þá er lag fyrir skynsamt fólk að sameinast um framboð sem býður fram sjálfstæði þjóðar, og heilbrigða skynsemi.

Og ef menn gæta þess að vera trúverðugir, þá ætti slíkur flokkur að geta fengið mikið fylgi.

Þetta yrði svona þjóð gegn auðræðinu, heilbrigð skynsemi gegn nýkommúnisma.

Framtíð gegn staðnaðir fortíð.

 

Alþingi rauf griðin við þjóðina með samþykkt orkupakka 3 og þjóðin á því að rjúfa griðin við Alþingi.

Og senda þetta fólk heim, það gerir hvort sem er fátt annað en að þjóna hagsmunum auðs og auðmanna, hvort sem það hefur komist á mála eður ei.

 

Þetta er svo einfalt, það þarf bara að framkvæma það.

Kveðja að austan.

Björt Ólafsdóttir: „Ég varaði við þessu“

Ráðherra hefur ekki áhyggjur.

 

Þá vitum við það.

Af hverju hún hefur ekki áhyggjur kemur ekki fram í fréttinni.

Það að blaðamaður hefur ekki fyrir því að spyrja svo augljósrar spurningar segir margt um stöðu hins nýja dómsmálaráðherra.

 

Opinber hjaðningavíg embættismanna eru aldrei til góðs.

Geti menn ekki sjatlað deilur, hamið sig, þá verða þeir að víkja.

 

Hinsvegar má spyrja, hver er ábyrgð fyrrverandi dómsmálaráðherra á kerfisuppbyggingu sem svona lítil sátt er um.

Burtséð frá öllum persónum málsins.

 

Og síðan hvenær hefur miðstýring kerfisins í anda gamla Sovétsins verið sérstakt keppikefli og markmið íslenskra hægrimanna.

Í mörg mörg ára hafa þeir varla opnað svo munninn að þeir tali ekki um sameiningu, meinta hagræðingu í eina risaheild.

Sjá sparnað á blaði, spá ekkert í óskilvirkni báknsins sem smátt og smátt koðnar niður undan eigin þunga.

Hver þarf komma þegar hægrið elur af sér exeldýrkendur miðstýringarinnar??

 

En það er gott að dómsmálaráðherra hefur ekki áhyggjur.

Í raun frétt út af fyrir sig.

Kveðja að austan.

 

 

 

Segir starfslok til skoðunar

Vorum á hælunum.

 

Segir landsliðsfyrirliðinn og er svekktur.

En er nokkuð við öðru að búast hjá liði þar sem fleiri en færri eiga ekki langt í að þurfa göngugrind til að koma sér á völlinn??

Hvað þá að eina leikæfingin eru stopulir landsleikir.

Og eitt er öruggt, ef Heimir Hallgrímsson hefði mætt til Istanbúl á sínum tíma til að spila passívan varnarleik, þá hefði sá leikur ekki unnist 3-0. 

Ekkert að því að verjast, en það þarf að vera einhver hæfni til að sækja hratt fram.

 

Að því slepptu þá var seinni hálfleikurinn stórskemmtilegur, og það féll bara ekki með okkur þegar þriðja mark okkar lá í loftinu, en komst aldrei í markið.

Það er karakter í þessu liði, hefur alltaf verið.

 

Takk fyrir mig strákar.

Kveðja að austan.

Vorum á hælunum

Guðni brandarakarl.

 

Sagði þessu fleygu orð;

"„Við verj­um okk­ar hag".

 

Sem reyndar er raunsönn lýsing á hlutverki hans, að verja þá sem fjármögnuðu framboð hans, nýttu fjölmiðla sína til að hampa bröndurum hans, og ætluðust ekki til neins annars en að hann myndi verja þeirra hag.

En breytir samt ekki því, að Guðni er forseti þjóðarinnar, ekki þeirra fjárfesta sem sjá hagnaðinn í markaðsvæðingu orkuauðlinda þjóðarinnar.

Sem hann veit, þess vegna eiga orð hans enga aðra skýringu nema í víðlendum húmorsins, að hann hæðist að þeim hluta almennings sem féll fyrir markaðssetningu markaðsmannanna sem hönnuðu framboð hans.

 

 

Guðni er samt sjálfum sér líkur.

Hann er einn af örfáum sem lýsti yfir opinberum stuðningi við fjárkúgun breta kennd við ICEsave.

Og í raun eru rök hans þá, innblástur ræðu hans í dag.

Í raun hefur hann aldrei skipt um skoðun.

 

Hann er þjónn þeirrar alþjóðahyggju sem kennd er við globalisma en er í raun þrælahagkerfi auðs og auðmanna sem drepa niður innlenda framleiðslu með innflutningi úr þrælaverksmiðjum örfátækra landa. Sem og reyndar þrælahagkerfisins sem kennt er við kínverska kommúnista.

Í Evrópu er Brussel birtingarmynd þessa arðráns stórfyrirtækja.

 

En Guðni má eiga að hann veit þetta ekki.

Hann veit ekki betur.

Hann veit ekki jafnvel hvaða öfl fjármögnuðu forsetaframboð hans.

 

Þess vegna er hann brandarakarl.

Kveðja að austan.

Óvissa annað orð yfir framtíð

Einu sinni áttum við forseta.

 

Gáfaðan, vel gefinn, fróðan.

Starf hans á alþjóðavettvangi, sem í raun íslensk þjóð veit aðeins um toppinn af ísjakanum svo gripið sé til líkingarmáls sem mjög eldra fólk þekkir, skilar þessari einstæðu heimsókn forseta næst fjölmennasta ríki heims.

Indlands, þessarar fjölgáfuðu menningarþjóð.

 

En tíminn líður og það sem var, þarf ekki að vera.

Sérstaklega þegar hagsmunaaðilar tengdir Sjálfstæðisflokknum sjá auð og gróða í orkuauðlindum þjóðarinnar.

Þá í raun er barn í stól dómsmálaráðherra aðeins toppurinn á ísjakanum, og vísa aftur í málskilning sem fyrir löngu var liðinn á eftirlaun hjá fjölmiðlum þjóðarinnar.

Það dýpra er að skemmtilegur maður var fjármagnaður á forsetastól, í þeim eina tilgangi að flækjast ekki fyrir líkt og sá forseti sem var fjölgáfaður, fróður og vakti eftirtekt á alþjóðavettvangi.

 

Það breytir samt ekki því að sú upplifun að sjá Gullfoss og Geysir er engu lík.

Og forseti sem er léttur í lund, skrafhreifinn, við skulum samt vona að hann útskýri ekki fyrir forseta Indlands kenningar sínar um þjóðrembu, sem að Guðna dómi hrjáði mjög þá Gandhi og Nehru, heldur eins og Guðna er vel gefið, að segja gamansögur og vera fyndinn þannig að gestir þessa stórveldis fái allavega brosað í þessari ferð.

Breytir samt ekki miklu, en það er samt ekki gott fyrir þjóð að þurfa að skammast sín fyrir forseta sinn.  Jafnvel þó stór hluti þjóðarinnar hafi ekki náð þeim aldri að vita hvenær fullorðið fólk skammast sín.

Forseti Indlands og fylgdarlið hafa samt náð þeim aldri.

 

Það er svo, og það sem var, er ekki það sem við eigum í dag.

Það er líkt og maður lesi harmgrát í þessum orðum Davíðs Oddssonar í síðasta Reykjavíkurbréfi hans; "Þeir sem slökktu fljótt eft­ir fliss og fum manna í ábyrgðarsæt­um hér heima sem áttu enga aðra aðgöngu en fífl­skap og spé reyna að fjar­lægja þá mynd úr minni sínu sem fyrst".

Það er eins og þessi fyrrum formaður Sjálfstæðisflokksins muni aðra tíma, til dæmis þá tíma þegar börn mættu á þing ungliðahreyfinga flokkanna, en máttu þroskast áður en þeim var hleypt í þingsali, að ekki sé minnst í ráðherraembætti.

 

Og Davíð man örugglega þá tíma, allavega man ég þá og er mun yngri, þegar forsetinn var ekki trúður eða skemmtikraftur.

Í raun er það öruggt að Ólafur Ragnar er það síðasta sem Davíð Oddsson gleymir.

Sem og að alvarleg mega minnisglöpin vera ef þoka minninganna hefur þurrkað út bæði þau Vigdís og Kristján.

Því þjóðin hefur átt forseta.

 

Forseta þar sem mannkostir og fyrri störf voru skýring þess að þeir náðu kjöri.

Einstaklinga sem þurftu ekki almannatengil í vinnu hjá breskum fjárfestum sem ætla að græða megamonný á lagningu sæstrengs til Íslands, til að ná kjöri.

Einstaklinga sem voru metnir út frá mannkostum sínu, og þeim bakgrunni sem þeir höfðu í fyrri störfum, en ekki út frá þeirri sýnd sem kostunaraðilar fjármagnsins geta hannað í tímavinnu.

 

En það var þá.

Í dag höfum við það sem við höfum, á þeim forsendum sem nútíminn hefur mótað.

Og í raun ekki nema gott um það að segja, allavega meðan hönnun sýndarinnar elur af sér skemmtilegan mann, alþýðlegan og vel kvæntan.

 

Nema kannski að það gleymdist að segja Indverjum frá því.

Því þeir eru svo gamaldags að ennþá gera þeir skýran greinarmun á Bollywood og þeim raunveruleika sem þarf til að hæft fólk sé valið í ábyrgðarstöður.

 

Guðni er samt ekki leiðinlegur.

Það er kostur.

Kveðja að austan.

 

Höfin bæði aðskilja og sameina

Hrægammavæðing Sjálstæðisflokksins.

 

Það er gróði í gjaldþrotum, sérstaklega af þeirri stærðargráðu sem varð fyrst eftir Hrun þegar allt að 70% íslenskra fyrirtækja fóru annaðhvort í þrot, eða í gegnum fjárhagslega endurskipulagningu, sem er fínt orð yfir að bankinn hirðir allt eigið fé, en gefur nóg eftir af skuldum til að fyrirtæki séu rekstrarhæf frá degi til dags, en þá í forgang að greiða niður hinar stökkbreyttu skuldir Hrunsins.

Í raun heyrðist aldrei múkk frá forystu Sjálfstæðisflokksins, enda gerði ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttir fátt annað en að framfylgja samkomulaginu við AGS, þar sem hrægömmum, jafnt innlendum sem erlendum var boðið að veisluborði þar sem þeir fengu skuldir gömlu bankanna á hrakvirði, en innheimtu til fulls þar sem einhvern aur var að fá.

Hið vanheilaga bandalag íslensku stjórnmálastéttarinnar við hrægammanna er henni ævarandi til skammar, smánarblettur sem sagan mun aldrei reyna að þrífa.

 

Það átti að selja Landsvirkjun til að greiða ICEsave skuldir, sem og til að greiða inná gjaldeyrislánið við AGS, en þau áform gengu ekki eftir vegna óvænts útspils Ólafs Ragnars að senda ICEsave samningana í þjóðaratkvæði.

Eins og hvert annað hundsbit fyrir hrægamma og fjárfesta, sem strax endurskipulögðu sig, bæði með því að fjármagna aðförina að stjórnarskránni, sem var ábyrg fyrir ICEsave ósigrinum, sem og með því að undirbúa innleiðingu regluverksins kennt við orkupakka 3, sem færir forræði orkuauðlinda þjóðarinnar til Brussel.  En rauði þráðurinn í öllu orkuregluverki ESB er markaður, hvort sem það er markaðsvæðing orkufyrirtækja eða markaðsverð á hinum sameiginlega evrópska raforkumarkaði.

Framsýnina má sjá að almannatengill Sjálfstæðisflokksins, varð kosningastjóri Guðna Té, fjárframlög úr ranni hrægamma ásamt algjörum stuðningi fjölmiðla þeirra sáu svo til þess að Guðni var markaðsvæddur úr tómhyggju Gnarrismans og gerður að manni fjöldans.

Með Guðna á Bessastöðum var tryggt að þjóðin fengi ekki að eiga síðasta orðið þegar hið evrópska markaðsregluverk yrði sent til þingsins til samþykktar.

 

Á öllum stigum málsins eru fingraför Engeyinga og fjárfesta sem tengjast þeim, sjáanleg.

Og það er ljóst að þeir eru í víðfeðmu bandalagi við fólk sem græddi á hruninu, græddi á þjáningum þjóðarinnar. 

Hvort sem kennitalan var innlend eða erlend.

 

Vandkvæðið var aðeins flokkurinn.

Hann kennir sig við sjálfstæði, sem og að flest fórnarlömb hrægammanna í atvinnurekstri eru og voru stuðningsmenn flokksins.

Bakland þess fylgis sem Davíð og Styrmir fengu á landsfundinum í ársbyrjun 2009 til að hafna stuðningi við aðildarumsókn að ESB.

Þá voru Bjarni og hans menn brotnir á bak aftur, og í mörg mörg ár hefur Bjarni þurft að leika hlutverk manns sem er á móti aðild að Evrópusambandinu, á sama tíma sem hann hefur unnið leynt og ljóst að því að koma íslensku fullveldi í sneiðum í skrifborðsskúffur Brusselskrifræðisveldisins.

Þar gegnir orkuregluverkið lykilhlutverki, að koma forræðinu til Brussel, en gróðanum í vasann.

 

Allt tekur sinn tíma, sérstaklega að fylla flokkinn af andlitslausum pólitíkusum sem eiga allt sitt undir náð formannsins.

Sem og að koma réttu fólk, það er fólk sem er fulltrúi þeirra sem græddu á hörmungum Hrunsins, í lykilstöður innan flokksins.

Allt gekk eftir, og allir vita hvernig fór.

 

Núna vantar ritara.

Og mikið má ganga á ef sú manneskja verði ekki kona, í dragt, með allskonar menntun í þeim viðskiptum sem ekkert skapa, broshýr, mótuð úr leir almannatengilsins, og talar í frösum og lætur eins og ekkert hafi gengið á innan flokksins undanfarna mánuði og misseri.

Þjónar einu og aðeins einu.

Og það eina tengist hvorki almenningi eða almennum flokksmönnum.

 

Þetta er Sjálfstæðisflokkurinn í dag.

Sjálfstæðisflokkurinn hans Bjarna Ben og hans fólks.

Fólksins sem erfði stefnu um sjálfstæði en kaus að fórna þeirri stefnu fyrir eigin hag.

 

Það er mikil tryggð að styðja þennan flokk, og vísa í sögu flokksins og hlutverk.

Tryggð sem er reyndar þekkt úr sögunni, margur mætur maðurinn kaus að láta lífið vegna tryggðar sinnar við Vichy stjórnina í stað þess að ganga til liðs við bandamenn og baráttu þeirra fyrir frelsi og sjálfstæði.

Tryggð sem skírskotaði til fortíðar en var algjörlega úr tengslum við atburði dagsins, gærdagsins, eða hvað þá morgundagsins.

 

Fólkið sem græddi á hörmungum okkar hinna, fólkið sem seldi sjálfstæði þjóðarinnar til Brussel, það treystir á þessa tryggð.

Það lyftir ekki einu sinni litla putta til sáttar, hæðir hina djúpstæðu andstöðu með hinni algjöru fyrirlitningu, að láta eins og engin átök um grundvallarmál hafi átt sér stað innan flokksins.

Það herðir tökin og festir í sessi hina einsleitu mynd af flokki fjárfesta og Evrópusinna, eins og Viðreisn sé þegar runnin inní flokkinn, og flokkurinn sé í raun Viðreisn.

 

Flokkur auðs og hrægamma.

Jafnt innlendra sem erlendra.

 

Þannig er Sjálfstæðisflokkurinn í dag.

Kveðja að austan.

 

Styrkja tengslin við fólkið í flokknum

Sæstrengur í kortunum.

 

Líkt og enginn taki mark á íslenskum stjórnvöldum.

Sem er reyndar ekki skrýtið, þau gera það ekki heldur.

Hinir meintu fyrirvarar eru lýðskrum, ætlaðir til þess eins að blekkja sína eigin stuðningsmenn.

 

Að því gefnu að það verði ekki umtalsverðar breytingar í framleiðslu á rafmagni, það er ný tækni eða nýir orkugjafar, sem stórauka framboðið á endurnýjanlegri orku á viðráðanlegu verðir, þá verður lagður sæstrengur milli Íslands og Evrópu.

Eina spurningin er hvernig umgjörðin verður, og þessi frétt er dæmi um þras þar um.

Regluverkið ætlast til slíkra tengingar, og regluverkið ræður, ekki íslenskir stjórnmálamenn.

 

Einn daginn verðum við tengd.

Kveðja að austan.

 

Hótar að færa sæstrengsverkefni til Þýskalands