Sagan endurtekur sig.

 

En sumar endurtekningar eru samt algjörlega óþarfar.

 

Það hefur gerst áður að hrokafullir leppar erlends valds hafa montað sig í valdastólum sem þeir eiga annað hvort hinu erlenda valdi að þakka, eða þeir hafa selt þjóð sína, og treyst því að hún hafi engin tök að snúast til varnar.

Sagan segir líka  að slíkt hafi alltaf endað á einn veg.  Þó mislangan tíma taki.

Að þjóðir snúist til varnar og grípi fyrsta tækifæri til að refsa þeim sem sviku.

 

Samt hefur sagan aldrei áður upplifað barnavæðingu stjórnmála, eins og við Íslendingar erum að upplifa í dag.

Útlit án innihalds, frasar án innistæðu.

Að baki liggur köngulóarvefur almannatengilsins, þess sem hannar, þess sem leggur orð í munn, þess sem hefur svipt stjórnmál öllu innihaldi.

 

"Spennt fyrir þingvetri" sagði annar stjórnmálamaður, og alltí einu heyrðist klikk, tannhjól féllu í gróp, púsl fengu á sig mynd.

Áslaug Arna var ekki sú fyrsta.

Maður tók bara ekki eftir því.

 

Sagan endurtekur sig.

Sumt hefur þó aldrei gerst áður.

Til dæmis hafði það aldrei gerst áður, og ekki heldur síðar, að heimsbókmenntir væru samdar og skráðar á útnára líkt og reyndin var á Íslandi á sögutímanum.

Og aftur erum við einstök, þó guð og gæfa hefðu mátt forða okkur frá því dæmi.

 

Vonandi endurtekur sagan sig samt.

Að umbúðir án innihalds séu settar í endurvinnslu.

Að þjóðir rísi upp.

 

Hvort sem það er gegn leppum erlends valds, eða leppum auðs og fjármagns.

Leppum hinna Örfáu.

 

Því án upprisu er ekkert líf.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

Ánægð með Áslaugu Örnu og spennt fyrir þingvetrinum

Hlutverk Bessastaða.

 

Er ekki að taka í hendurnar á fólki, brosa og segja létta brandara.

Slíkt er uppfylling á skyldum forsetans þegar hann hefur ekkert annað að gera.

 

Hlutverkið er að standa vörð um lýðveldið og lýðræðið.

Vera öryggisventill og grípa inní ef meirihluti Alþingis gengur gegn vilja þjóðarinnar í grundvallarmálum, eða ljóst er að annarlegir hagsmunir eins og fjármagn eða pólitísk fylgispekt við erlend öfl eða ríki stjórna ákvörðunum Alþingis.

 

Ef forseti Austurríkis hefði áttað sig á þessu á sínum tíma, þá hefði hann vikið frá kanslaranum sem hringdi til Berlínar og bað Hitler um að koma og taka yfir stjórn landsins, og boðað til kosninga.  Sjálfsvirðing Austurríkismanna væri þá kannski önnur og betri í dag.

Þetta vissi hins vegar forseti Tékkóslóvakíu hin örlagaríku ár eftir seinna stríð meðan lýðræðið var ennþá virkt í landinu, og þetta vissu kommúnistar að hann vissi. Þess vegna byrjuðu þeir valdarán sitt á því að henda honum út um gluggann og sögðu í anda hlutleysis Fréttablaðsins, að hann hefði gripið skyndilegt þunglyndi og því ákveðið að fara í flugferð.

 

Guðni forseti er í þessari stöðu í dag.

Að gera ekkert og verða sjálfum sér til ævarandi skammar og hneisu, eða grípa inní atburðarrásina og neita að undirrita landsöluna sem kennd er við orkupakka 3.

Eigandi þá á hættu flugferð út um gluggann í óeiginlegri merkingu, að allir níðsneplar og níðpennar landsins sem hagsmunirnir fjármagna, myndu beina öllum sínum spjótum að honum.

Líkt og þeir gerðu við Ólaf Ragnar um árið, en Ólafur tók á móti af karlmennsku eins og Skarphéðinn forðum, greip öll níðspjót á lofti og sendi þau til baka svo undan sveið.

Eins er hætt við því að almannatengillinn sem kom honum á Bessastaði myndi ekki bjóða honum góðan daginn næstu árin.

 

Völin og kvölin býður þessa góða drengs.

Það er einhvern veginn svo augljóst að hann geri ekki neitt.

En maður veit aldrei.

 

Þjóðin gæti átt skjöld í Guðna.

Kveðja að austan.

Guðna tilkynnt um 7.643 undirskriftir

Pólitísk skilaboð.

 

Varaforseti Bandaríkjanna er mættur til að tilkynna okkur að svo gæti farið að Bandaríkjamenn kynnu að opna herstöðina á nýjan leik, þó fyrst í stað verður það undir yfirskriftinni "aukin umsvif".

Og fjölmiðlar velta sér upp úr hvort hvítur klæðnaður sé skilaboð.

 

Varaforseti Bandríkjanna kom til að skammast yfir samskiptum okkar við Kína líkt og hann sé að vara okkur við auka þau samskipti.  Eins og komið sé að þeirri stund að núna þurfi vinaþjóðir Bandaríkjanna að velja hvorn vininn þau kjósi.

Og fjölmiðlar tala um regnbogaarmbandið hans Guðna.

 

Sýnd og sjóv.

Froða án innihalds.

 

Mogginn má þó eiga að hann tók gott viðtal við Baldur stjórnmálafræðing um Kína hliðina.

En ítarleg umfjöllun um aukin umsvif varnarliðsins vantar.

Hvað þá að spurningar séu spurðar hvort við höfum eitthvað um þetta að segja.

 

Hver er staða Íslands í dag?

Erum við aðeins sjálfstæð að nafninu til??

 

Orkupakkinn bendir til þess.

Og nú þessi heimsókn Pence sem er einskonar silkiklæði um þau skilaboð að við erum komnir aftur, og vildum fyrir kurteisisakir láta ykkur vita.

 

En þetta er jú alþjóðasamvinna.

Er það ekki annars??

Kveðja að austan.

Sendi Eliza pólitísk skilaboð með dragtinni?

Hvenær gekk Guðni í Viðreisn??

 

".. frelsi, fjöl­breyti­leika, alþjóðasam­vinnu og virðingu fyr­ir ná­ung­an­um. ".

 

Vissulega hefði Guðni aldrei verið kosinn forseti ef ákveðinn almannatengill, þessi sem vinnur fyrir breska sæstrengsfyrirtækið, hefði ekki bankað á dyrnar hjá honum seint að kveldi, og sagt við Guðna; "ég skal gera þig að forseta".

Og hver hefði ekki þegið boðið, og ekki vantar Guðna hégómann.

 

Það breytir því ekki, að þegar sótt er að þjóðinni, og það ekki með lélegum bröndurum, sem er sérsvið Guðna, það er að segja góða brandara, að þá tekur forseti þjóðarinnar ekki afstöðu með hrægömmum og fjárfestum gegn þjóð sinni.

Hann má hugsa þetta, jafnvel vera þakklátur, hvað þá að hann þekkir sína þakkarskuld við almannatengilinn sem fær borgað fyrir þá umræðu sem leiddi til samþykktar orkupakka 3.

En hann er samt forseti þjóðarinnar.

 

Frelsi fjárfesta til að arðræna okkur hin er ekkert frelsi, þó Viðreisn hamri á því sýknt og heilagt.

Alþjóðasamvinna er öfugmæli Viðreisnar um að öll frjálshyggjan sem kemur frá ESB, hvort sem það er markaðsvæðing orkunnar eða frjáls innflutningur á sýklum, sé alþjóðasamvinna því hún kemur frá yfirþjóðlegu vald.

Samkvæmt skilgreiningum Viðreisnar og Guðna voru þeir félagar, sem sameinuðust í þeirri alþjóðsamvinnu að leggja undir sig nágrannalönd sín, Stalín og Hitler, mestu alþjóðasamvinnumenn þess tíma. 

Þoldu hvorki sjálfstæði eða þjóðríkið.

 

Síðan liggur það í hlutarins eðli að þessi náungi sem Viðreisn og Guðni vísar í er eigandi vegtollanna, orkunnar eða annarra girðinga sem frjálshyggjan og hin frjálsi markaður hennar smíðar um allt daglegt líf.

Virðing fyrir fjárfestunum sem mergsýgur okkur hin.

 

Það urðu vatnaskil síðastliðinn mánudag.

Auðurinn, fjárfestirinn, hrægammurinn, lýsti yfir stríði gagnvart okkur hinum. 

Fólkinu sem kallast almenningur.

 

Með orðleppum eins og Guðni notar í ávarpi sínu.

Ekki orði minntist hann á þá féþúfu sem orkupakkinn verður fyrir fjárfesta, enda styggir maður ekki höndina sem fæðir.

Samt var þetta fyrsta ávarp Guðna eftir samþykkt orkupakkans.

Spurning hvort þögn hans, eða frasar úr ranni Viðreisnar, segi meir um hug hans og vilja.

Er hann þjónn, eða er hann í kjarna sammála þeirri alþjóðsamvinnu sem felst í hjáleigusambandi þjóðarinnar við Evrópusambandið.

Finnst honum það í lagi að hver spræna verði virkjuð, eða að íslensk alþýða berjist hatrammri baráttu við auðlegð Evrópu um raforkuna sem þarf til að kynda hús eða knýja fyrirtækin sem skapa störf og tekjur.

 

Hans er reyndar að svara.

En þögnin, eða frasinn segir eiginlega allt.

Nema kannski gekk Guðni í Viðreisn, eða gekk Viðreisn í Guðna.

 

Skiptir samt ekki máli.

Þjóðin á ekki Bessastaði.

Kveðja að austan.

Þegar Guðni hitti Pence: Myndskeið

Orkuauðlind þjóðarinnar var afhent fjárfestum.

 

Sem þýðir að einn daginn mun launafólk þurfa að fara útí skóg til að ná í eldivið til að kynda hús sín þegar norðanáttin bítur.

Að ekki sé minnst á arðinn og gróðann sem fer frá almenningi í vasa fjárfestana.

 

Allan þann tíma heyrðist ekki múkk í Sólveigu Önnu Jónsdóttir.

En í dag agnúast hún við niðurstöðu lýðræðislegra kosninga hjá stærsta og voldugasta bandamanni þjóðarinnar.

 

Ef eitthvað afhjúpar fólk, og raunverulegan tilgang þess.

Þá er það augnablikið sem það gáir ekki að sér, og sýnir sitt rétta andlit.

 

Frasar um kjör láglaunafólks afla fylgis.

En það þarf alvöru að baki til að það fylgi sé í raun hjá fólki sem vill berjast fyrir bættum kjörum og betri heim.

 

Og raunveruleikinn afhjúpar frasana.

Sólveig Anna Jónsdóttir afhjúpaði sig í dag.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

 

Sýni lokunum engan skilning

Stofnanavæðing verkalýðshreyfingarinnar.

 

Firring hennar frá kjörum félagsmanna sinna.

Skömm hennar og smán.

 

Er ekki ávarp Katrínar Jakobsdóttir, heldur að hálaunafólkið sem fyrir margt svo löngu yfirtók skrifstofur verkalýðshreyfingarinnar, skuli yfir höfuð láta sér detta í hug að bjóða böðli íslenskra heimila, böðli sem vann beint fyrir siðlausasta fjármagn frjálshyggjunnar, vogunarsjóði, til að halda ávarp á ársþingi sínu.

Ógnarstjórn Robespierre og Marats hefði verið söm, engu skárri, í engu réttlætanlegri, þó þeir hefðu verið yfirlýstir femínistar, og jafnvel konur.

 

Það er nauðsynlegt fyrir mennskuna, mannúðina og réttlæti þessa heims, að ógnarverkin sem ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttir vann fyrir hrægammana, gleymist ekki.

Þess vegna er gott að vitna í opið bréf sem formaður og varaformaður Hagsmunasamtaka heimilanna sendu að gefnu tilefni eins að málaliðum hrægammanna, Þórðar Júlíussonar ritstjóra Kjarnans, eftir beinar rangfærslur hans um afrek ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur.

 

"Samstaðan eða samráðið sem fór í gegnum allt kerfið og alla leið inn í Hæstarétt sjálfan um að brjóta þennan grundvallarrétt neytenda og fórna hagsmunum þeirra fyrir fjármálakerfið, er ein ljótasta aðför gegn heimilum landsins sem um getur. Í raun er hér um hreinan og kláran glæp að ræða, sem líkja má við landráð, enda liggja þúsundir heimila í valnum VEGNA þessara „ráðstafana“.

Það var nákvæmlega með þessu sem lántakendur voru reknir inn í skjaldborgina og henni skellt í lás. Bönkunum voru svo afhent skotvopnin og hafa í rólegheitum leikið sér að því að taka niður heimili landsins eitt af öðru. Þeim liggur ekkert á því fólkið á sér ekki undankomu auðið. Reyni það að leita réttlætis er því vísað á dómstóla sem eru hluti af gerendum málsins og sendir það því bara beint aftur í kaldan faðm bankanna.

Þúsundir heimila hafa fallið í valinn og tugþúsundir einstaklinga um leið verið sviptir framtíðarvonum sínum og möguleikum.

Hér var um leiki í Excel að ræða og jú kannski hefðu bankarnir nælt sér í fleiri en þessi 15.000 heimili sem þeir hafa þegar fengið á silfurfati ef lánin hefðu ekki verið ólögleg. En það voru bankarnir sem frömdu fjármálaglæp. Lántakendur voru fórnarlömb þessa glæps.

„Réttarríkið Ísland“ hefur núna í nær 10 ára refsað fórnarlömbum fjármálaglæps af hörku fyrir glæp sem þau ekki frömdu. Gerendurnir hafa hins vegar hagnast stórkostlega á lögbrotum sínum.

Frá hruni hafa 10.000 fjölskyldur misst heimili sín á uppboðum og sennilega eru þær a.m.k. jafnmargar sem hafa misst heimili sín án þess að til uppboðs hafi komið. Varlega áætlað hafa því fleiri en 15.000 fjölskyldur misst heimili sín eða á bilinu 45.000 – 60.000 einstaklingar sem samsvarar öllum íbúum Kópavogs og helmingnum af Garðabæ. Á sama tíma hafa verið gerð 164.000 fjárnám hjá þessari 360.000 manna þjóð. Þar af voru 127.000 fjárnám árangurslaus. Þessar tölur tala sínu máli um aðgerðir stjórnvalda eftir hrun.".

 

Fimmtánþúsund fjölskyldur, hátt í sextíuþúsund einstaklingar, 164.000 fjárnám hjá 360.000 manna þjóð, ef dráp seinni heimsstyrjaldar eru dregin frá, þá hefur engin þjóð sætt slíkri aðför glæpahyskis eins og íslenska þjóðin.

Og böðlunum, verkfærum hins siðlausa fjármagns vogunarsjóðanna, er hampað af rebellum íslensku verkalýðshreyfingarinnar og hinnar norrænu skrifborðselítu sem þiggur hærri laun en nokkur launamaður getur gert sér vonir um að þéna, þó hann vinni dag og nótt.

 

Ef eitthvað afhjúpar verkfæri VinstriGrænna, Drífu Snædal, þá er það þetta boð sem hún ber beina ábyrgð á.

Enda finnst ekki eitt dæmi um að Drífa, sem þá var framkvæmdarstjóri Starfsgreinastarfsambandsins, hafi gagnrýnt aðfarirnar, eða sagt styggðaryrði um þau Katrínu, Jóhönnu og Steingrím.

Hún hins vegar yfirgaf skútu böðlanna þegar femínískar tilfinningar hennar urðu fyrir einhverju áfalli.

 

Það er ekki tilviljun að ekki hefur heyrst múkk frá ASÍ í allt sumar, eða í aðdraganda landsölunnar sem handsöluð var á þingi í gær.

Hrægammurinn, hið skítuga fjármagn sígræðgi og sjálftöku stjórnar ekki bara foringjum VinstriGrænna, heldur líka Alþýðusambandinu.

Eftir standa rebellarnir, Sólveig, Ragnar og Vilhjálmur, síþegjandi nema röflandi um eitthvað sem engu skiptir þegar íslensk þjóð og alþýða er vegin.

Hver er þeirra ábyrgð, hver er þeirra samsekt??

 

Þögnin segir allt.

En samt.

Maður trúði öðru.

 

En ekki mikið lengur.

Kveðja að austan.

Katrín fjallaði um lífskjarasamninginn

Grænkeri gegn öllum hinum.

 

Það er vitað að maðurinn er ekki grasæta og ef hann neyðist sökum fátæktar eða annarra aðstæðna að lifa eingöngu á plöntupróteinum, þá veslast hann upp.

Hægt og hljótt.

 

Hins vegar er ekkert hljótt við grænkera þessa dagana.

Það er eins og meinlífið skapi ofstopa og yfirgang gagnvart þeim sem aðhyllast annan lífstíl sem er orðalag hins pólitíska rétttrúnaðar yfir venjulegt fólk.

Það er eins og efnaskorturinn í heila skapi viðvarandi pirring sem brýst út með allskonar afkáraheitum.

 

Þessi frétt er fyndin, ef hún væri einstök, en hún er aðeins aldan sem er undanfari holskeflunnar.

Grænkerinn er í heilögu stríði við okkur hin.

Notar reyndar ekki bombur eins og ofsatrúarmenn, heldur nýtur sér andvaraleysi fjöldans sem birtist í að lýðræðið skolar allskonar sérvitringum og sérviskustóði í valdastól.

Og fátt gleður sérviskustóðið meira en eldmóður sem þess eina markmið er að bögga fjöldann.

Umferðarhnútar, umferðahindranir, umferðarkaós, í landi þar sem allra veðra er von, er dæmi um ofstæki sérviskunnar og núna á að svelta börnin.

 

Núna á að neyða lífstíl sínum á aðra og réttlætingin er einhver umhverfisvernd.

Ofstopafólk hefur alltaf fundið sér einhverja réttlætingu.

Eitthvað sem gerir það betra en hin, og þess vegna megi það níðast á náunganum.

Einu sinn mátti ekki hlæja, einu sinni mátti ekki dansa, einu sinni mátti ekki vera af einhverjum ákveðnum kynþætti, og núna má ekki borða kjöt og fisk.

 

Þetta er svona vegna þess að fjöldinn sefur, hann rumskar ekki einu sinni þó skítugir peningar kaupi land hans og mið, og núna síðast orkuna okkar.

Skítugu peningarnir komast upp með þetta vegna þess að þeir hafa gert bandalag við sérviskustóðið og ofsatrúarfólkið, sem reyndar hefur ekkert með trúarbrögð að gera.

Við fjármögnum ykkur, tryggjum ykkur plássið í fjölmiðlum okkar, í staðinn látið þið rán okkar og rupl í friði.  Segja skítugu peningarnir.

Þannig að bæði orkan og börnin okkar eru undir.

 

Grænmeti er ágætt og sannarlega mætti fólk borða meir af því.

Ein leiðin er beina hinni ódýru orku okkar í gróðurhús og matjurtagarða svo þjóðin fái hollt og gott grænmeti í stað þess eiturjukks sem flutt er langar leiðir og á aðeins nafnið sameiginlegt með því sem bóndinn og moldin framleiða.

Önnur leið er að kynna það sem víðast, kenna fólki að matreiða og njóta.

Nýta krafta samfélagsins til að tryggja stöðugt framboð að hollu og ódýru grænmeti þar sem eiturefni sígræðgimarkaðarins koma hvergi nærri.  Eins mætti hugsa sér lífsstílssjóði sem  gróska hugvitsins getur sótt um styrki til að koma hugmyndum sínum á legg. 

Setja þetta allt í hið stóra samhengi hollustu og hreyfingar, þess lífstíls sem skapar lífsgæði og vellíðan.

 

En ofbeldi og nauðung er ekki leiðin.

Hvað þá vanheilagt bandalag með hinu skítuga fjármagni.

 

Það er tími til kominn að taka á móti þessu liði.

Gefa því til dæmis hollt að borða, nýveiddan fisk eða safaríkt lambkjöt.

Athuga hvort hörgullinn og sú hegðun sem hann framkallar, lagist ekki af sjálfu sér.

Því það er mikið á sig vinnandi að fækka bandamönnum hins skítuga fjármagns.

 

Við fengum ekki frelsi til að glata því í hendur ofstopafólks.

Við börðumst ekki gegn alræði kommúnismans og nasismans til að alræði peninganna vinni friðinn.

 

Frelsi og friður er auðlegð.

Sú mesta auðlegð sem við getum gefið börnum okkar.

 

Glötum henni ekki.

Kveðja að austan.

Nágrannaerjur á nýtt stig

Verður Orkupakki 4 bautasteinn??

 

Samflokksins sem samþykkti regluverk Evrópusambandsins um Orkubandalag Evrópu.

 

Einn sameiginlegur markaður, þar sem framboð og eftirspurn á hinum sameiginlega markaði ræður raforkuverði. Og til að ná því markmiði, hið yfirþjóðlega vald, Orkustofnun Evrópu, ACER, sem mótar raforkustefnu sambandsins, framfylgir henni, og sker úr um ágreiningsefni.

Orkupakki 3 mótaði umgjörðina, orkupakki 4 sníðir af hnökrana og og tryggir skilvirka framkvæmd orkustefnu Evrópusambandsins.

 

Einn hnökrinn er sá að einstaka aðildarríki EES hamla á móti hinum sameiginlega markaði, til dæmis með því að tefja eða reyna að hindra tengingar yfir landamæri.  Eða hygla sínum markaði á kostnað annarra.

Hvort sem það er reynsla síðustu 10 ára eða reglusmiðirnir sáu alltaf það fyrir að herða tökin, skal ósagt getið, en í orkupakka 4 er það áréttað að einstök ríki geti ekki hindrað tengingar yfir landamæri.

"Member States shall ensure that their national law does not unduly hamper cross-border trade in electricity, ... or new interconnectors between Member States, and shall ensure that electricity prices reflect actual demand and supply.".

 

Skýrar er ekki hægt að orða einfaldan hlut.

Það hvílir ekki skylda á íslenskum stjórnvöldum að leggja sæstreng, sú skylda hvílir á þeim að hindra ekki lagningu hans, telji markaðurinn slíka framkvæmd hagkvæma.

Þetta veit markaðurinn, og hefur vitað í um 10 ár.

 

Þess vegna er verið að undirbúa sæstreng til Íslands, í góðri þökk og velvilja íslenskra stjórnvalda. 

Þess vegna er verið að hanna og fjármagna vindmyllugarða á Íslandi, sem munu aldrei borga sig, eða verða rekstrarhæfir, nema rafmagnið frá þeim verði tengt með sæstreng hinum sameiginlegum orkumarkað Evrópu.

Þess vegna kaupir fjárfestir sem tengist hina breska sæstreng, Fréttablaðið og fjármagnar þar með lygar og blekkingar áróðursins. 

Þess vegna snérist Bjarni Benediktsson, það er svo mikið í húfi, svo mikill gróði í regluverkinu, að þjóðernissjónarmið eða samfélagsleg sjónarmið urðu að víkja.

 

Og ekki hvað síst, þess vegna styður Ruv orkupakkann líkt og það studdi ICEsave. 

Hefur ekkert með stjórnmálaskoðanir starfsmanna að gera líkt og margur heldur fram, heldur vegna þess að illa launaðir ríkisstarfsmenn vita að leiðin úr fátækt er í gegnum skilyrðislausri þjónustu og þjónkun við markaðinn. 

Hvað skyldu margir almannatenglar vera úr ranni ríkisútvarpsins, og hvernig launa þeir þeim sem eftir sitja, eða þeim sem eru ráðnir í stað þeirra???

Þetta snýst ekki um stjórnmál, þetta snýst um fjárhag og lífsafkomu.

 

Markaðurinn veit sínu viti.

Og hann kann að kaupa þá sem þarf að kaupa.

 

Hann gleymdi samt að kaupa þjóðina í ICEsave.

Hann var of seinn með brauð og leika.

Mistök sem verða ekki gerð aftur.

 

Og hvar eru rebellarnir í verkalýðshreyfingunni??

Um hvað tala þeir í dag??

 

Þjóðin er samt á móti.

Þó megnið sé sofandi í tómhyggju samfélagsmiðla, þá er hún samt þarna.

Á móti.

 

Hvort orkupakki 4 verði hennar bautasteinn.

Eða bautasteinn þeirra sem seldu hana.

 

Mun tíminn einn leiða í ljós.

Kveðja að austan.

Næsta orkupakkaumræða í sjónmáli

Út vil ek.

 

Var algeng setning í hjaðningavígum íslenskrar höfðingjastéttar á síðhluta Sturlungaaldar, sem endaði með að einn náði að komast lifandi út, og seldi land sitt Noregskonungi.

Þó var það samband um konung og vald hans, en á Íslandi giltu íslensk lög sem Alþingi þurfti að samþykkja.  Þegar Magnús lagabætir, Noregskonungur, kom með nýja lögbók, Járnsíðu sem átti að leysa hin fornu lög þjóðveldisins, Grágás að hólmi, þá mætti sú bók mikilli andstöðu.

Og réttarstaða Íslendinga var það sterk, að þeir í raun höfnuðu þeirri löggjöf, og urðu ekki sáttir fyrr en Magnús sendi ný lög til samþykkis á Alþingi, Jónsbók sem var síðan undirstaða löggjafar þjóðarinnar um nokkrar aldir.

 

Í dag þá sameinast höfðingjarnir um að fara út, og selja þjóð sína.

Eindrægni og full auðmýkt, og öll lög að utan eru samþykkt.

Í dag erum við sjálfstæð að nafninu til, með valdalausan þjóðhöfðingja sem vinnur við að brosa og segja brandara, en við höfum ekkert að segja með löggjöfina sem hið erlenda vald sendir okkur til samþykktar.

Þá vorum við sjálfstæð eining í norska konungsdæminu, og réðum í raun okkar eigin löggjöf.

 

Það var ekki fyrr en með Kópavogsfundinum 1662 sem við létum sjálfstæði Alþingis að hendi, og vorum þá síðasti hluti danska konungsríkisins sem það gerði.

Í dag hefur enginn fundur verið haldinn í Kópavogi, en samt er okkur sagt að við höfum samþykkt að afsala okkur sjálfstæði löggjafans.

Við séum vissulega sjálfstæð, við höfum sniðugan forseta, en við ráðum bara engu.

Við séum í hjáleigusambandi við Evrópusambandið án þess að vera spurð.

 

Út viljum við er sagt í dag.

Stjórnmálastéttin okkar með þó heiðarlegum undantekningum, hefur ákveðið að hún sé ekki hæf til að stjórna landinu. 

Að hún lúti ordum að utan.

Hennar hjáleið framhjá skýrum vilja meirihluta þjóðarinnar að vilja ekki sækja um og ganga síðan í Evrópusambandið.

 

En mig langar ekkert út.

Og er ekki einn um það.

 

Ný víglína er komin til að vera í íslenskum stjórnmálum.

Kveðja að austan.

Þriðji orkupakkinn samþykktur