Lára V Júlíusdóttir.

 

Sagði ekki orð þegar þúsundir barna voru borin út af heimilum sínum eftir Hrun.

Hún sagði ekki orð um þegar ríkisstjórn Samfylkingarinnar undir forystu Jóhönnu Sigurðardóttur endurreisti bankakerfið á sömu forsendum og kom því á hausinn í aðdraganda Hrunsins, hvað þá að hún mótmælti samkomulaginu við AGS um að hrægammar fengu veiðileyfi á heimili landsins og fyrirtæki.

Hún sagði ekki orð, hún þagði öll þessi ár.

 

Svo gerðist það að lepparnir og skrepparnir voru kosnir burt.

Tvö stærstu verkalýðsfélög landsins gáfu hinu samábyrgu í forystunni reisupassann, og í kjölfarið þurfti valdaklíkan að skipta um mann í brúnni hjá ASÍ.

Eitthvað sem hefði aldrei gerst ef fólkið í grasrótinni hefði ekki risið upp og sagt Nei við samtryggingu elítunnar og arðráni þjóðarinnar eftir Hrun.

ASÍ er seif en eftir standa rebellarnir hjá VR og Eflingu.

 

Þá er gripið til hinna dýpstu vopna.

Sem eiga sér algjörlega sögulega forsendu, Stasi hin Austurþýska leyniþjónusta átti morandi hreiður uppljóstrara og handbenda í vesturþýska stjórnkerfinu, en þeir sem náðu lengst inní valdakjarnann voru ekki afhjúpaðir nema þegar upplýsingarnar skiptu sköpum.  Eins og var tilfellið þegar upplýsingar var lekið um fyrirhugaðar  skammtímakjarnorkuflaugar Nató í Rínardalnum, þá  var upplýsingum lekið í meintar friðarhreyfingar þó ljóst væri að lekann mætti rekja, og upp komst um njósnara í kjölfarið.

Þekkt saga, þekkt vinnubrögð, þekktar afleiðingar.

 

Lára V. Júlíusdóttir skóp sér orð fyrir að verja lítilmagnann.

Og meinti örugglega vel á sínum tíma.

En aldrei kom orð frá henni eða öðrum trúnaðarfólki Samfylkingarinnar í verkalýðshreyfingunni varðandi ógnina sem stafaði frá Brussel eða hinu frjálsa flæði samnefnara hins lægsta sem var innprentað í regluverk Evrópusambandsins.

Og ef fólk vissi ekki betur, að eftir að Samfylkingin seldi samborgara sína, hvort sem það var ICEsave eða í vasa hrægamma, þá gat það alveg ályktað að tími Láru væri liðinn, hvort sem hún væri liðinn í bókstaflegri merkingu eða dregið sig í hlé sökum fleiri ára en færri.

Engan gat grunað að hið aumkunarverða fólk sem seldi þjóð sína, sendi út kall, og þá mætti Lára.

Hvað þá að hún skyldi mæta.

 

Morgunblaðið á mikla þökk fyrir að láta sjónarmið Sólveigu Önnu að koma fram í þessari umfjöllun sinni, sérstaklega í ljósi þess að ritstjóri blaðsins kaus að hatast útí rebellanna sem ógnuðu hinu þegjandi samkomulagi verkalýðshreyfingarinnar við hrægamma og leppa þeirra innan Samfylkingarinnar og Viðreisnar.

Það er þó ennþá til fjölmiðill í landinu sem er ekki algjörlega í vasa hrægamma og auðs.

Fjölmiðill sem afhjúpar þessa atlögu hins skítuga fjármagns að fólkinu sem reis upp.

Með því að láta staðreyndir tala.

 

Eftir stendur Lára V. Júlíusdóttir.

Sem átti æru og tiltrú.

 

Afhjúpun hennar er afhjúpun félagshyggjunnar, Samfylkingarinnar og góða fólksins.

Að Jóhönnu og Steingrími varð ekki á.

Þau þjónuðu, en aðeins flæði tímans afhjúpaði þau á undan þeim sem gátu leikið sig skinheilög aðeins lengur.

 

Eftir stóð, og eftir stendur að hinir minni bræður og systur voru aðeins tæki og tól í grímulausir valdabaráttu fólk sem fyrir svo margt löngu hafði selt sálu sína.

Valdabaráttu við hina gömlu borgarastétt sem vegna íhaldssemi sinnar var Þrándur í Götu hinna nýríku auðmanna.

 

Orkupakki 3 afhjúpaði kannski flesta af hinu aumkunarverðu fólki.

Það er það sem þegar hafði ekki sýnt sitt rétta eðli eftir Hrun. 

Jóhanna, Steingrímur, Össur, Katrín, sem og dvergarnir ótalmörgu í VG eða Samfylkingunni sem enginn kann að nefna sökum skorts þeirra á persónuleik og andlegu atgervi.

En Stasi fórnaði aldrei öllum, jafnvel í ýtrustu neyð, og vitað er að ennþá er fólk í æðstu embættum í Þýskalandi sem þjónaði á árum áður öðrum húsbónda en hinu Þýska Sambandslýðveldi.

Og á Íslandi er ASÍ ekki beint laust við slíkt fólk.

 

Það var samt óþarfi að afhjúpa Láru.

Hún hefur margt gott og þarft verkið unnið.

Þögn hennar eftir Hrun gat átt sér margar aðrar skýringar en þjónkun Samfylkingarinnar við innlenda og erlenda hrægamma.

Til dæmis tryggði við gegnar hugsjónir án þess að vilja fara gegn fólkinu sem sveik.

 

Það er það sárasta við þessa frétt.

Að fólkið sem maður trúði og treysti, að það var ekki traustsins vert.

Ekkert af því.

 

Allt fals og feik.

 

Fals og feik.

Skráð á bautastein íslenskra jafnaðarmanna.

 

Smánin er þeirra arfleið.

Kveðja að austan.

 

 

„Ég hótaði honum ekki eða ógnaði með neinum hætti“