Vorum á hælunum.

 

Segir landsliðsfyrirliðinn og er svekktur.

En er nokkuð við öðru að búast hjá liði þar sem fleiri en færri eiga ekki langt í að þurfa göngugrind til að koma sér á völlinn??

Hvað þá að eina leikæfingin eru stopulir landsleikir.

Og eitt er öruggt, ef Heimir Hallgrímsson hefði mætt til Istanbúl á sínum tíma til að spila passívan varnarleik, þá hefði sá leikur ekki unnist 3-0. 

Ekkert að því að verjast, en það þarf að vera einhver hæfni til að sækja hratt fram.

 

Að því slepptu þá var seinni hálfleikurinn stórskemmtilegur, og það féll bara ekki með okkur þegar þriðja mark okkar lá í loftinu, en komst aldrei í markið.

Það er karakter í þessu liði, hefur alltaf verið.

 

Takk fyrir mig strákar.

Kveðja að austan.

Vorum á hælunum

Guðni brandarakarl.

 

Sagði þessu fleygu orð;

"„Við verj­um okk­ar hag".

 

Sem reyndar er raunsönn lýsing á hlutverki hans, að verja þá sem fjármögnuðu framboð hans, nýttu fjölmiðla sína til að hampa bröndurum hans, og ætluðust ekki til neins annars en að hann myndi verja þeirra hag.

En breytir samt ekki því, að Guðni er forseti þjóðarinnar, ekki þeirra fjárfesta sem sjá hagnaðinn í markaðsvæðingu orkuauðlinda þjóðarinnar.

Sem hann veit, þess vegna eiga orð hans enga aðra skýringu nema í víðlendum húmorsins, að hann hæðist að þeim hluta almennings sem féll fyrir markaðssetningu markaðsmannanna sem hönnuðu framboð hans.

 

 

Guðni er samt sjálfum sér líkur.

Hann er einn af örfáum sem lýsti yfir opinberum stuðningi við fjárkúgun breta kennd við ICEsave.

Og í raun eru rök hans þá, innblástur ræðu hans í dag.

Í raun hefur hann aldrei skipt um skoðun.

 

Hann er þjónn þeirrar alþjóðahyggju sem kennd er við globalisma en er í raun þrælahagkerfi auðs og auðmanna sem drepa niður innlenda framleiðslu með innflutningi úr þrælaverksmiðjum örfátækra landa. Sem og reyndar þrælahagkerfisins sem kennt er við kínverska kommúnista.

Í Evrópu er Brussel birtingarmynd þessa arðráns stórfyrirtækja.

 

En Guðni má eiga að hann veit þetta ekki.

Hann veit ekki betur.

Hann veit ekki jafnvel hvaða öfl fjármögnuðu forsetaframboð hans.

 

Þess vegna er hann brandarakarl.

Kveðja að austan.

Óvissa annað orð yfir framtíð

Einu sinni áttum við forseta.

 

Gáfaðan, vel gefinn, fróðan.

Starf hans á alþjóðavettvangi, sem í raun íslensk þjóð veit aðeins um toppinn af ísjakanum svo gripið sé til líkingarmáls sem mjög eldra fólk þekkir, skilar þessari einstæðu heimsókn forseta næst fjölmennasta ríki heims.

Indlands, þessarar fjölgáfuðu menningarþjóð.

 

En tíminn líður og það sem var, þarf ekki að vera.

Sérstaklega þegar hagsmunaaðilar tengdir Sjálfstæðisflokknum sjá auð og gróða í orkuauðlindum þjóðarinnar.

Þá í raun er barn í stól dómsmálaráðherra aðeins toppurinn á ísjakanum, og vísa aftur í málskilning sem fyrir löngu var liðinn á eftirlaun hjá fjölmiðlum þjóðarinnar.

Það dýpra er að skemmtilegur maður var fjármagnaður á forsetastól, í þeim eina tilgangi að flækjast ekki fyrir líkt og sá forseti sem var fjölgáfaður, fróður og vakti eftirtekt á alþjóðavettvangi.

 

Það breytir samt ekki því að sú upplifun að sjá Gullfoss og Geysir er engu lík.

Og forseti sem er léttur í lund, skrafhreifinn, við skulum samt vona að hann útskýri ekki fyrir forseta Indlands kenningar sínar um þjóðrembu, sem að Guðna dómi hrjáði mjög þá Gandhi og Nehru, heldur eins og Guðna er vel gefið, að segja gamansögur og vera fyndinn þannig að gestir þessa stórveldis fái allavega brosað í þessari ferð.

Breytir samt ekki miklu, en það er samt ekki gott fyrir þjóð að þurfa að skammast sín fyrir forseta sinn.  Jafnvel þó stór hluti þjóðarinnar hafi ekki náð þeim aldri að vita hvenær fullorðið fólk skammast sín.

Forseti Indlands og fylgdarlið hafa samt náð þeim aldri.

 

Það er svo, og það sem var, er ekki það sem við eigum í dag.

Það er líkt og maður lesi harmgrát í þessum orðum Davíðs Oddssonar í síðasta Reykjavíkurbréfi hans; "Þeir sem slökktu fljótt eft­ir fliss og fum manna í ábyrgðarsæt­um hér heima sem áttu enga aðra aðgöngu en fífl­skap og spé reyna að fjar­lægja þá mynd úr minni sínu sem fyrst".

Það er eins og þessi fyrrum formaður Sjálfstæðisflokksins muni aðra tíma, til dæmis þá tíma þegar börn mættu á þing ungliðahreyfinga flokkanna, en máttu þroskast áður en þeim var hleypt í þingsali, að ekki sé minnst í ráðherraembætti.

 

Og Davíð man örugglega þá tíma, allavega man ég þá og er mun yngri, þegar forsetinn var ekki trúður eða skemmtikraftur.

Í raun er það öruggt að Ólafur Ragnar er það síðasta sem Davíð Oddsson gleymir.

Sem og að alvarleg mega minnisglöpin vera ef þoka minninganna hefur þurrkað út bæði þau Vigdís og Kristján.

Því þjóðin hefur átt forseta.

 

Forseta þar sem mannkostir og fyrri störf voru skýring þess að þeir náðu kjöri.

Einstaklinga sem þurftu ekki almannatengil í vinnu hjá breskum fjárfestum sem ætla að græða megamonný á lagningu sæstrengs til Íslands, til að ná kjöri.

Einstaklinga sem voru metnir út frá mannkostum sínu, og þeim bakgrunni sem þeir höfðu í fyrri störfum, en ekki út frá þeirri sýnd sem kostunaraðilar fjármagnsins geta hannað í tímavinnu.

 

En það var þá.

Í dag höfum við það sem við höfum, á þeim forsendum sem nútíminn hefur mótað.

Og í raun ekki nema gott um það að segja, allavega meðan hönnun sýndarinnar elur af sér skemmtilegan mann, alþýðlegan og vel kvæntan.

 

Nema kannski að það gleymdist að segja Indverjum frá því.

Því þeir eru svo gamaldags að ennþá gera þeir skýran greinarmun á Bollywood og þeim raunveruleika sem þarf til að hæft fólk sé valið í ábyrgðarstöður.

 

Guðni er samt ekki leiðinlegur.

Það er kostur.

Kveðja að austan.

 

Höfin bæði aðskilja og sameina