Sannleikurinn er sagna bestur.

 

Og þó á Alþingi í dag sé stór hópur fólks sem ekki hefur hlustað þegar ömmur þeirra mæltu þessi vísdómsorð þá er það samt svo að ekki ljúga allir stuðningsmenn orkupakkans og hafa bæði vit og manndóm til ræða kosti hans og galla.

 

Einn slíkur, Egill Benedikt Hreinsson pró­fess­or emer­it­us í raf­orku­verk­fræði og raf­orku­hag­fræði skrifar grein í Morgunblaðið síðastliðinn fimmtudag, að sögn til að "Þenn­an mis­skiln­ing finn ég mig knú­inn til að leiðrétta og út­skýra jafn­framt ým­is­legt í viðskipt­um með raf­magn, sbr. 3. orkupakk­ann sem nefnd­ur verður hér O3.".

Egill bendir réttilega á að sú stefna sem Jón Þorláksson verkfræðingur og síðar formaður Sjálfstæðisflokksins, markaði í árdaga sjálfstjórnar okkar, að nýta hitann í jörðu og orku fallvatnanna í þeim tilgangi að útvega almenningi orku og hita á sanngjörnu verði svo allir gæti notið, jafnt fiskverkunarkonan sem stórkaupmaðurinn, væri réttilega undantekningin.  "Sann­leik­ur­inn er sá að raf­magn hef­ur verið meðhöndlað sem vara á sam­keppn­ismarkaði í flest­um heims­hlut­um árum og ára­tug­um sam­an.".

 

Nýting orkunnar á samfélagslegum forsendum, að framboð hennar sé öruggt og viðráðanleg öllum almenningi, er eitt af því góða við okkar samfélag, og varðandi atvinnulífið, samkeppnisforskot sem vinnur upp annað óhagræði sem fylgir smæð þjóðarinnar og fjarlægð frá mörkuðum.

Um þetta hefur ríkt sátt að mestu en án allrar umræðu ætlar sá hluti alþingismanna, sem er fyrirmunað að segja satt orð um orkupakkann, að innleiða regluverk sem gerir ráð fyrir einum samevrópskum raforkumarkaði þar sem samkeppnismarkaðurinn ákveður raforkuverðið. 

 

Um þetta segir Egill meðal annars; "Yfir 30 ár eru síðan sú þróun hófst m.a. í Nor­egi þar sem Norðmenn settu sér þá það mark­mið að gera sem mest verðmæti úr norsk­um vatns­orku­lind­um. Hér á landi er hins veg­ar haldið fram full­um fet­um þeirri furðulegu skoðun að gera sem minnst verðmæti úr orku­lind­un­um og að „ork­an okk­ar“ sé selt á sem lægstu verði. Flest­ir sjá von­andi að slíkt get­ur ekki staðist sem þátt­ur í ís­lenskri orku­stefnu.".

Þetta er gilt sjónarmið, að fá sem hæst verð fyrir orkuna, og eins og venjulega geta  hinir fátæku étið það sem úti frýs.  Eða þá farið út í skóg og höggvið eldivið eins og  Norðmenn gera.  Samt hefði verið heiðarlega að hafa umræðuna sem undanfara svo fólk gæti ræktað skóginn fyrst. 

Og það er þetta sem þau Þórdís Kolbrún og Þorsteinn Víglundsson áttu við þegar þau sögðu að raforkan væri eins og fiskur, ekkert óeðlilegt við að fá sem hæst verð.  Það er þau sögðu þetta þegar þau kunnu ennþá að segja satt.

 

Egill minnist á þetta með samkeppnisverðið til að leiðrétta meintan misskilning að með orkupakka 3 fái ACER vald til að ákveða orkuverð, misskilning sem örugglega einhverjir eru haldnir. 

Þess vegna útskýrir hann hvert hlutverk ACER er varðandi raforkumarkaðinn og þau orð ættu allir að lesa.  Og ef það varðar við lög að trúnaðarfólk þjóðarinnar, hvort sem það eru þingmenn eða ráðherra, ljúgi vísvitandi í opinberri umræðu, þá ætti sá Benni frændi sem er ríkislögreglustjóri, að nota helgina til að gera rassíu áður en þing kemur saman á mánudaginn og samþykkir grundvallarbreytingu á skipan orkumála þjóðarinnar með lygina eina að vopni.

"Marg­ir hafa mis­skilið þetta hlut­verk ACER, sem er lýst í skjali 713/​2009 úr O3. Það ligg­ur lík­lega aðallega í að gera ekki grein­ar­mun, ann­ars veg­ar á vett­vangi viðskipt­anna, þ.e. raf­orku­flutn­ings- og dreifi­kerf­inu og síðan viðskipt­un­um með vör­una sem er keypt og seld. Það er ekki sama raf­leiðslur og raf­magnið sem um þær fer. Hlut­verk ACER lýt­ur einkum að hinu fyrr­nefnda, há­spennta flutn­ings­kerf­inu, bæði inn­an landa og milli landa, en ekki viðskipt­un­um með vör­una sem er flutt.".

 

Til að útskýra þetta með innan þá þýðir þetta til dæmis að ef Landsnet neitar að leggja nauðsynlegar tengingar svo vindmyllugarðurinn sem félagsmálaráðherra ætlar að reisa í Dölunum ásamt öðrum fjárfestum, geti selt orku sína á hinum sameiginlega markaði, ber til dæmis við kostnaði sem fellur að meginparti á óskylda notendur, að þá ber Landsreglaranum að sjá til þess að Landsnet falli frá andstöðu sinni.  Landsreglarinn er sjálfstæð stofnun, óháð innlendum stjórnvöldum, heyrir beint undir ACER þó milliliður á pappírnum er ESA.

ACER er með sama hlutverk milli landa, þó ég hafi ekki haft fyrir því að dekkja orðið "milli" eða stækka letrið.  Vilji einkafyrirtæki tengja orkueyjur við hinn sameiginlega markað, eða bæta við tengingar yfir landamæri, þá er regluverkið þannig að stjórnvöld einstakra ríkja hafa ekki aðkomu að þeirri ákvörðunartöku.  Vegna þess að þau hafa falið Landsreglaranum vald í þeim málum og greini landsreglara þeirra landa sem crossborder tengingin snertir, þá sker ACER úr um ágreiningsefnið.

 

Þetta útskýrir annar prófessor, Peter Örebech, mjög vel í greinargerð sinni sem hann vann til að kenna meintum sérfræðingi utanríkisráðuneytisins lögfræði.

"Reglurnar spanna þær aðstæður, að Ísland neiti t.d. einkaaðila, sem rekur millilandastrengi, um að leggja slíka. Ef hagsmunir mismunandi landa rekast á, þá tekur ACER ákvörðun um það, hvort leggja skuli sæstreng til útlanda, ESB-gerð nr 713/2009, grein 8.1: ”Varðandi innviði, sem tengja saman lönd, tekur Orkustofnun ESB, ACER, aðeins ákvörðun um stjórnunarleg viðfangsefni, sem falla undir valdsvið Landsreglaranna í viðkomandi löndum, þ.m.t. hugsanlega kjör og skilyrði fyrir aðgangi og rekstraröryggi, a) þegar viðkomandi stjórnvöld, Landsreglararnir, hafa ekki náð samkomulagi í síðasta lagi 6 mánuðum eftir að málið var lagt fyrir seinni Landsreglarann.»" ,, Ef Landsreglarinn – framlengdur armur ESB á Íslandi – sem á að sjá til þess, að reglum ESB-réttarins verði framfylgt á Íslandi og sem íslenzk yfirvöld geta ekki gefið fyrirmæli – getur ekki leyst úr deilunni, verður um hana úrskurðað innan ACER, eða jafnvel í framkvæmdastjórn ESB samkvæmt ESB gerð nr 713/2009, sjá grein 4 d), sbr grein 8.1 a) og innganginn, málsgrein 10)".".

 

Ísland er búið að afsala sér forræðinu yfir tengingum milli landa með samþykkt orkupakka 3, því það regluverk er um crossborder tengingar og það er um stofnun hins yfirþjóðlega valds, ACER, og það er um stofnun Landsreglarans sem er óháður stjórnvöldum en heyrir undir ACER.

Eða eins og Egill segir og full ástæða til að endurtaka; "Hlut­verk ACER lýt­ur einkum að hinu fyrr­nefnda, há­spennta flutn­ings­kerf­inu, bæði inn­an landa og milli landa".

Þegar þingmenn fullyrða síðan fullum fetum að þeir hafi ekki afsalað neinu forræði, eða að regluverkið snúist um neytendavernd en ekki crossborder tengingar, þá er þeir annað hvort hreinræktaðir blábjánar, hafandi ekki vitsmuni til að skilja sínar eigin gjörðir, eða hreinræktaðir lygarar.

 

Þetta er fólkið sem ætlar að selja þjóð sína á mánudaginn.

Treystir á að þjóðinni sé sama hvort hún sé seld eður ei.

Eins og slíkt sinnuleysi geri ábyrgð þess eitthvað minni.

 

"Allt er þetta þyngra en tárum tekur.

Trúverðugleikinn fer og þar með flest.".

 

Lokaorð Reykjavíkurbréfsins verður bautasteinn þessa fólks.

Kveðja að austan.

Er engin lægð í spuna almannatengla??

 

Guðlaugur Þór Þórðarson er stjórnmálamaður sem hefur svikið sín helgustu vé.

Í því samhengi skiptir það ekki máli að Katrín Jakobsdóttir toppar þau svik, en hún er jú reynd í þeim bransa.

 

Og munurinn á fylgi Katrínar og Guðlaugs er sá að kommúnistar eru vanir svikum, þeir kjósa frekar sterka leiðtoga eins og Stalín en hugsjónir um jafnrétti, frelsi og bræðralag.  Eru glaðari eftir  því sem svikin eru meiri eða Gúlagið stærra.

Sjálfstæðismenn eru hins vegar íhaldssamir og seinþreyttir til vandræða, en þegar  þeir reiðast, þá fengi Guðlaugur ekki einu sinni trúnað í hundahreinsunarnefnd Reykjavíkur.

Hann er búinn að vera sem stjórnmálamaður, og þetta veit greyið.

 

Þá er hringt í almannatengil, og hann hringir í Fréttablaðið.

Sá sem á Fréttablaðið, hann á Guðlaug, og hann á mikið undir, það er jú gróði í orkunni.

 

Og skúbbið er að einhver eyði orðum á Guðlaug, sannarlega manninn sem nýtur einskis trúnaðar í dag, og miðað við hámarkslífslíkur mannsins sem tegundar, á ekki fræðilegan möguleika að njóta hans aftur í lifandi lífi.

Meikar minni sens en sú gjörð að samþykkja regluverk um tengingar milli landa, og þykjast síðan ekki kannast við það regluverk.

Meikar eiginlega engan sens.

 

En fréttin vekur hins vegar upp grunsemdir um hvað er að gerast á Mogganum.

Af hverju breyttist hann ákkúrat núna í Tvitter miðil þar sem sýndin er næstum allt, innihald næstum ekkert.

Og dyggir lesendur þurfa alltí einu að leita til annarra miðla til að fá fréttir um þessa aðför fjármagns að þjóðinni, kennda við orkupakka 3.

Svo dúkkar svona ófrétt upp!!

 

Óþarfi að eyða frekari orðum á skúbb Fréttablaðsins, full ástæða hins vegar að syrgja Mbl.is.

Það hélt  haus í ICEsave, núna lítur þessi síðasti sjálfstæði miðill í gras fyrir ægivaldi peninganna.

 

Já, það er gróði í orkunni.

Og Snorrabúð ekki einu sinni stekkur.

Kveðja að austan.

Utanríkisráðherra hefur fengið líflátshótanir

"Flestir sérfræðingar eru sammála um"

 

Er gamall afturgenginn frasi sem dundi á þjóðinni í aðdraganda ICEsave þjóðaratkvæðisins þegar bæði hagsmunaaðilar og stjórnvöld reyndu að sannfæra þjóðina um að fjárkúgun breta væri skuldbinding þjóðarinnar samkvæmt EES samningnum.

Aðeins tveir fræðimenn voru andvígir þeirri skoðun, prófessorarnir Stefán Már Stefánsson og Sigurður Líndal.

Sem var fréttin, að það skyldi yfir höfuð einhver þora gegn hagsmunum og stjórnvaldi.

 

Það er svo í fræðasamfélaginu (lesist Háskóli Íslands) að ætli menn að eiga fyrir endurnýjun á bílnum, eða fjárfesta í sumarbústað í Skorradalnum, þá duga föst laun ekki, og höndin sem fæðir aukatekjurnar, ríkisvaldið, ætlast til að menn þjóni, en vinni ekki gegn markmiðum ráðherra sem pantar til dæmis lagaálit. Þess vegna gat Jóhanna Sigurðardóttir vitnað í fræðimenn máli sínu til stuðnings. Meir að segja spurning hvort Jóhanna hafi ekki bara verið í góðri trú í öllum sínum gjörðum.

Færibandaverksmiðjur eins og Háskólinn í Reykjavík eru háðar sínum kostunaraðilum, og fara ekki gegn þeim. Fyrir utan að það er líklegt að þeir deili sömu hugmyndafræði og eigendurnir, það sé bara forsenda frama á færibandinu, hærri laun, virðulegri titill, meint fræðimennska er þannig séð ekki aðalatriðið.

 

Þegar fara saman hagsmunir kostunaraðila og stjórnvalda, þá er það í raun eina fréttnæmt að ekki séu allir sérfræðingar sammála, að til séu einstaklingar sem þori að segja satt og rétt frá, eftir sinni bestu þekkingu og sannfæringu. Það er þeir þjóni fræðunum, en ekki hönd sem fæðir þá.

Og þetta er alls ekki bundið við lögfræðina, til dæmis þegar læknavísindunum var orðið algjörlega ljós tengslin milli reykinga og lungnakrabbameins, þá voru til bæði læknar og vísindamenn, sérstaklega í Bandaríkjunum sem sögðu þessi tengsl algjörlega ósönnuð, og færðu rök fyrir sínu máli. Þeir hurfu hins vegar eins og döggin með morgunsólinni þegar réttarhöld yfir tóbaksframleiðendum leiddi í ljós kostun á afstöðu þeirra.

 

Í umræðunni um orkupakkann hefur í raun aðeins einn fræðimaður eða sérfræðingur í Evrópurétti tjáð sig og það er prófessor Stefán Már Stefánsson. Hann segir sjálfur að umsögn sem hann vann með Friðriki Árna Hirst lögmanni, sé neikvæð í þeirri merkingunni að hann telur marktækan vafa á að innleiðing reglugerðarinnar standist stjórnarskrána og á fundi utanríkismálanefndar sem og í blaðaviðtölum hefur hann ítrekað að ef stjórnvöld vilji fá undanþágur frá ákvæðum um tengingar yfir landamæri, þá þurfi að semja um slíkt fyrirfram í sameiginlegu EES nefndinni.

Einhliða fyrirvarar, þó séu sett í lög, haldi ekki gagnvart Evrópurétti.

Stefán er með öðrum orðum að gera sama hlut og hann gerði í ICEsave deilunni, að segja satt og rétt frá eftir bestu vitund.

 

Framhjá þessum orðum er ekki hægt að fara, það hefur enginn óháður sérfræðingur talað gegn þessum orðum með rökum, og það gera stjórnvöld sér grein fyrir því þau kjósa að láta sem svo í málflutningi sínum að allir fræðimenn séu sammála.

Tilvitnunin í fyrirsögn er nefnilega ekki í ráðherra eða formann utanríkismálanefndar, hún er í fréttastofu Ruv sem aldrei þessu vant hefur síðustu daga reynt að segja satt og rétt frá umræðunni, eða eins vel og hlutdrægt fólk getur gert.

 

En hvað alla hina meintu sérfræðinga með allskonar fína titla úr Háskólanum úr Reykjavík, þeir segja annað, af hverju er orð þeirra ekki gild? Hvað mælir gegn því að þeir séu sammála hinum hlutlausa fræðimanni ef þeir telja að þetta sé hið rétta í málinu. Getur ekki verið að staðreyndir eða hið rétta í málinu falli saman við hagsmuni kostunaraðila þeirra??

Og það er auðvitað þannig að þó þú vinnir fyrir hagsmuni þá þarftu ekki að ljúga.

Segjum til dæmis sem svo að á Íslandi væri ástandið á orkumarkaði gagnstætt því sem það er í dag. Ríkiseinokunin væri óskilvirk, hún væri matarbúr stjórnmálamann og bæði þjónusta og raforkuverð væri með því versta sem gerðist í Evrópu. Í raun væri eina ráðið til úrbóta að innleiða regluverk Evrópusambandsins og tengja landið hinum sameiginlega raforkumarkaði, en stjórnmálastéttin væri á móti því hún óttaðist bæði að missa stjórnina og bitlingana. Rök hennar væru þá að reglugerðin væri um fátt annað en neytendavernd og þar væru íslensk lög fremri. Meginákvæði reglugerðarinnar um crossborder tengingar og ACER giltu ekki því landið væri ekki tengt.

Þá myndu hagsmunirnir sem sjá tækifærin í markaðsvæðingu orkuauðlindanna sem og sölu á raforku um sæstreng, vinna gegn stjórnvöldum í þessu máli og gegn þægum lögfræðiálitum ráðuneytanna myndu þau tefla hinum meintu sérfræðingum HR sem myndu fullyrða að regluverk um crossborder þýddi regluverk um crossborder og yfirþjóðlegt vald ACER væri nauðsynlegt til að losna við skaðleg ítök stjórnmálamanna og fá þannig skikkan á raforkumarkaðinn.

Með öðrum orðum, þeir myndu þjóna sömu hagsmunum, með staðreyndum. Og væru þar með samhljóða hinum hlutlausa fræðimanni.

 

Þannig er bara hinn harði raunveruleiki kostunarinnar, þú segir það sem þér er borgað fyrir, í þágu þeirra hagsmuna hafa þig á launaskrá.

Sem og veikleiki háskólasamfélagsins eru lág laun svo að kennarar og fræðimenn þurfa að leita sér aukatekna til að hafa í sig og á. Fjárhagslegt sjálfstæði er nefnilega ein forsenda hlutleysis, að menn eigi ekki annan húsbónda en fræðin sem og sannfæringu sína.

 

Þess vegna eiga menn að hlusta á fræðimann sem talar gegn hagsmunum, slíkir menn eru í dag sjaldgæfari en geirfuglinn sem má þó alltaf finna uppstoppaðan á safni.

Ekki segja eins og Þórdís Kolbrún iðnaðarráðherra sagði við þingumræðu í gær, að slíkir menn ástundi lögfræðilega loftfimleika.

Slíkt er bæði barnalegt og afhjúpar málefnalega fátækt.

 

Sem þjóð eigum við að þakka fyrir að eiga ennþá slíkan fræðimann.

Sem þjóð eigum við að þakka fyrir að ennþá rísi upp fólk með þekkingu og tali gegn hagsmunum, telji það halla á umræðuna.

Hvort sem það eru lögfræðingar, prófessorar, eða jú dómarar.

 

Vald peninga geta keypt fjölmiðla eins og Fréttablaðið eða Stundina.

Það getur keypt almannatengla til að afvegleiða umræðuna, það getur keypt skoðanir.

Að ekki sé minnst á stjórnmálamenn, jafnvel heilu flokkana eins og Pírata.

 

En það á ekki að geta keypt okkur.

Við erum ekki til sölu.

 

Og við látum ekki selja landið okkar.

Kveðja að austan.

 

 

Umræðum um þriðja orkupakkann lokið

Þegar vitið er ekki meira en guð gaf.

 

Þá er gott að vitna í ræðu Sigríðar Andersen um orkupakkann á Alþingi í dag.  Heimildin er Ruv, því af einhverjum ástæðum þá kaus ritstjórn Morgunblaðsins að segja upp hlutverki Mbl.is sem fréttamiðils, og hannaði þess í stað einhvern örfréttamiðil sem sinnir þörfum sjónskertra og lesblindra, því bæði er stafagerðin óeðlilega stór, innihald frétta á Tvitter formi og framsetning líkt og lesblindir sjá skýrt framsett ritað mál.  Það er allt í rugli.

Áður en lengra er haldið þá er sú grundvallarbreyting með orkupakka 3, að í stað orkusamvinnu Evrópuþjóða er komið á fót orkubandalagi þar sem orkan á að flæða hindrunarlaust yfir landamæri, á forsendum hins sameiginlegar markaðar.  Til að ná markmiðum sínum þá er yfirþjóðlegri stofnun, ACER komið á fót, sem bæði markar orkustefnuna, hefur eftirlit með framkvæmd, og sker úr um ágreiningsefni.  Í hverju landi fer síðan sérstakt embætti, Landsreglari með æðsta vald í orkumálum, og hann er algjörlega óháður innlendum stjórnvöldum, hans eina boðvald er ACER.

Hvernig sem á þetta er litið er um grundvallarbreytingu að ræða, og um það deilir ekki nokkur maður nema á Alþingi Íslendinga.

 

En gefum Sigríði orðið, og þá styðst ég við glefsur sem fréttarritari Ruv hripaði niður jafnóðum og ræður og andsvör voru flutt.

"Sigríður Á. Andersen, fyrrverandi dómsmálaráðherra, sagði í umræðu um orkupakka þrjú að henni sýndist að hann hefði ekki mikil efnisleg áhrif hér á landi. Hún sagði umræðuna hafa á köflum verið óvægna og óþarflega mikil gífuryrði verið látin falla. „Það sem mér finnst standa upp úr eftir sumarið er þetta viðhorf fólks, að standa vörð um auðlindir þjóðarinnar og fölskvalaus ótti fólks við framsal á valdi.“

Þetta væri eitthvað sem þingmenn þyrftu að hlusta á, hvort sem óttinn væri ástæðulaus eða ekki. Sigríður sagði að þau frumvörp sem iðnaðarráðherra væri að leggja fram hefðu allt eins getað verið lögð fram fyrir mörgum árum. Þau væru ekki bein afleiðing af sérstökum orkupakka heldur efnislega bara hefðbundin þingmál.

Sigríður nefndi að aðrar reglur um orkumál hefðu verið innleiddar sem hefðu haft miklu meiri áhrif en orkupakki þrjú. Sigríður nefndi sem dæmi lagabreytingu um endurnýjanlega orkugjafa. Sett hefði verið það skilyrði að blanda þyrfti allt eldsneyti með endurnýjanlegum orkugjöfum þrátt fyrir að hlutfall endurnýjanlegrar orku hér á landi væri 80 prósent. Beinn kostnaður ríkisins af þessu væri um einn milljarður á ári sem rynni beint til erlendra framleiðenda á lífeldsneyti.".

 

Þá vitum við það, þessi grundvallarbreyting á orkumálum álfunnar hefur óveruleg áhrif á Íslandi, hvað okkur varðar þá er reglugerðin bara í plati.

Verð samt að taka undir með Styrmi í morgunpistli hans; "Er þetta ekki alveg skýrt? Hvernig stendur á því að ráðherrar tala að því er virðist gegn betri vitund? Þeir hljóta að hafa lesið þá álitsgerð, sem þeir sjálfir vitna mest í." og er hann þá að vitna í álitsgerð þeirra Stefáns og Friðriks.

Menn hljóta að tala gegn betri vitund, það er enginn svona vitlaus, eða er það???

 

Annar snillingur, Þorsteinn Víglundsson, sem til skamms tíma var hlynntur markaðsvæðingu orkunnar og tengingu Íslands við hinn sameiginlega Evrópska orkumarkað (það er crossborder og single market), fann afstöðu sinni nýjan farveg í þingræðu í dag. "Flestir sérfræðingar í hafrétti væru sammála um að hafréttarsamningar tækju fram yfir allar reglur Evrópusambandsins.".

Þá vitum við það, við þurfum ekki að lúta regluverkinu um crossborder vegna þess að við getum neitað slíkum tengingum á forsendum hafréttarsáttmálans sem tryggir okkur yfirráð yfir landgrunninu.

Til hvers erum við þá að innleiða regluverkið??

 

Hins vegar er það mikil vanþekking að halda að alþjóðasamningar eins og hafréttarsamningurinn brjóti hina evrópsku reglugerð á bak aftur, slíkum fullveldisákvörðunum afsala ríki sér með því að ganga í Evrópusambandið, og það sama gildir um aðildarríki EES.

Til að átta sig á ruglandanum í umræðunni þegar hálmstráið er að regluverkið um crossborder skyldi ekki ríki að samþykkja millilandatengingu, þá er gott að lesa þessi orð sem má finna í pistli á síðu Ögmundar Jónassonar, en greinilegt er að þar heldur fróður lögfræðingur á penna, því hann færir rök fyrir fullyrðingum sínum, ólíkt hinum meinta orkusérfræðingi Ríkisútvarpsins.

"Málið er einfalt: fyrirvarar sem ekki er samið um og fá staðfestingu innan sameiginlegu EES-nefndarinnar hafa ekkert lagalegt gildi að Evrópurétti. Jafnvel þótt slíkum fyrirvörum væri fyrirkomið í íslenskum lögum (þ.e.a.s. ekki í reglugerð) þá hefðu þeir samt ekkert laglegt gildi gagnvart Evrópurétti. Enn fremur, ákvæði í stjórnarskrá víkja fyrir Evrópurétti stangist þau á við hann. Um það eru dómafordæmi. Af þessu ætti að sjást hve fráleit umræðan um trygga fyrirvara er, nær ekki nokkurri átt.

Varðandi lagningu sæstrengs, og fullveldi Íslands, er rétt að fólk hafi í huga að það er ekki hægt að framselja hluta fullveldis (ríkisvalds) en telja þó að ríki hafi áfram óskert fullveldi. Með aðildinni að EES var ákveðnum hluta fullveldisins afsalað. Ísland varð skuldbundið til þess að taka upp m.a. reglur um fjórfrelsið svokallaða. Flutningur rafmagns um sæstreng (innri markaður Evrópu) lýtur m.a. reglum fjórfrelsisins um „frjálst flæði vara“. Þ.e.a.s. hluti þess fullveldis sem afsalað var er á sama sviði, á sviði viðskipta með vörur innan Evrópska efnahagssvæðisins.

Þar af leiðandi er afar sérkennileg nálgun að hægt sé að afsala sér hluta fullveldis (EES) en telja að íslenska ríkið geti síðan beitt „fullveldisrétti“ á sama sviði til þess að hefta markmið þriðja orkupakkans, um samtengingu aðildarríkjanna. Þetta verður enn augljósara ef Ísland hefði afsalað sér öllu fullveldinu til erlendrar stofnunar (eða annars ríkis). Í krafti hvaða fullveldisréttar ætti Ísland þá að skáka á eftir? Það verður ekki bæði sleppt og haldið.".

 

Það er ekki bæði sleppt og haldið, og þeir sem grípa til hálmstráa til að blekkja jafnt þjóð sína sem kjósendur, þeir eru ekki beint líklegri að standa í lappirnar þegar ESA bankar á dyrnar á þinghúsinu og segir að núna sé kominn tími til að fara eftir regluverkinu.

Þá verða milljón ástæður týndar til að nauðsyn beri að fara eftir regluverkinu, og í kjölfarið verði lagning sæstrengs heimiluð.

Enda hefur verið stefnt að því í mörg ár.

 

Það hefur sína kosti og galla, en lygi eða vísvitandi fáviska er alltaf ókostur í lýðræðisríkjum. 

Slíkt er alltaf aðför að lýðræðinu.

 

Þar liggur alvarleiki orkupakkaumræðunnar.

Forheimska hennar á engin þjóð skilið.

Kveðja að austan.

Aumari getur frétt ekki verið.

 

Þegar fjallað er um grundvallarmál þjóðar.

 

Við hættum að geta talað um lífskjör og lífsgæði þegar markaðsvæðing orkupakkans hefur grafið um sig í íslensku þjóðfélagi.

Heilu atvinnugreinarnar munu þurrkast út í nafni hins frjálsa flæðis og markaðsvæðingarinnar. 

Og þjóð sem gefur eftir fjöregg sitt, er ekki lengur sjálfstæð þjóð.

 

Það er af sem áður var þegar Morgunblaðið stóð vörð um sjálfstæði þjóðarinnar.

Þó snjalltæki nútímans geri kröfu um ruglanda framsetningarinnar og stærra letur, þá biður hann ekki um innihaldsleysi.

Því eigendur snjalltækjanna eiga líf sem þarf að vernda, treysta fjölmiðli sem á æru áratuganna um að segja satt og rétt frá.

 

Tómhyggjan sem skín úr þessari frétt er forsenda bullsins og staðleysunnar sem orkupakkasinnar láta tröllríða þingsölum í dag.

Þegar síðasti frjálsi fjölmiðill þjóðarinnar þegir, þá er fátt eftir um varnir lýðræðisins.

Aðeins öldungar og örfáir aðrir sem taka hagsmunir þjóðar fram yfir hagsmuni þess fjármagns sem sér ofurgróða við innleiðingu þessarar reglugerðar Evrópusambandsins.

 

Af sem áður var.

Nú er Snorrabúð stekkur.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

Ræða innleiðingu þriðja orkupakkans

Fer utanríkisráðherra viljandi rangt með??

 

Þegar hann segir að "eng­inn um­sagnaraðili haldið því fram að Íslend­ing­ar væru að falla í sömu gryfju og Belg­ar."

Sem eru andmæli hans við þeirri ábendingu formanns Miðflokksins að frá því að málin voru síðast rædd á þingi, þá hefði framkvæmdarstjórn ESB hafið samningsbrotamál gegn Belgíu vegna orkupakka 3.

 

Vísum í greinargerð okkar helsta sérfræðings í Evrópurétti, prófessors Stefán Má Stefánssonar og Friðriks Árna Hirts lögmanns.

"Fram hefur komið, að ekki standi til að innleiða 8. grein reglugerðar nr 713/2009 í landsrétt, jafnvel þótt þriðji orkupakkinn væri tekinn upp í EES-samninginn (að undangengnu samþykki Alþingis á fyrirliggjandi ákvörðun sameiginlegu EES-nefndarinnar frá 5. maí 2017), þar sem Ísland sé ekki tengt við innri orkumarkað ESB (t.d. gegnum sæstreng).

Að mati höfunda er þó til þess að líta, að samþykki Alþingi umrædda ákvörðun sameiginlegu EES-nefndarinnar óbreytta (og aflétti þar með stjórnskipulegum fyrirvara við hana), þá bakar Ísland sér þjóðréttarlega skuldbindingu til að innleiða reglugerð nr 713/2009 í landsrétt með þeim breytingum/aðlögunum, sem leiða af umræddri ákvörðun sameiginlegu EES-nefndarinnar, sbr 7. grein EES-samningsins. Myndi Íslandi því bera skylda til að innleiða reglugerðina í landsrétt með aðlögunum, sem leiða af ákvörðun sameiginlegu EES-nefndarinnar.".

 

Lesum svo aftur orð Guðlaugs Þórs í heild í frétt Mbl.is.

"Guðlaug­ur Þór sagði Sig­mund Davíð „rugla sam­an ólík­um mál­um“ með því að tengja þetta mál við inn­leiðingu Íslands á orkupakk­an­um. Hann seg­ir Belga ekki hafa inn­leitt regl­urn­ar með rétt­um hætti, en að það hafi eng­inn um­sagnaraðili haldið því fram að Íslend­ing­ar væru að falla í sömu gryfju og Belg­ar. „Það stenst ekki eina ein­ustu skoðun,“ sagði ut­an­rík­is­ráðherra.".

 

Þetta er það sem Arnar Páll Hauksson segir í Speglinum í gær að "Ja ný atriði, þetta hefur líka verið hrakið af stuðningsmönnum orkupakkans, þetta tengist ekki þriðja orkupakkanum".

Eina rökréttan skýringin, önnur en lygar og rangfærslur, er að bæði Guðlaugur Þór og Arnar Páll hafi í sameiningu skýrt þá Stefán og Friðrik skemmri skírn, og eftirleiðis heiti þeir ENGINN.

Hvort það er trúverðugt er önnur saga.

 

En ef geta fjölmiðla til að leiðrétta rangfærslur er ekki meira en þetta, og að þeir séu jafnvel þátttakendur í blekkingarleiknum líkt og Ruv hefur ítrekað sýnt í umræðunni um orkupakkann, þá er ljóst að fáar eru varnirnar gagnvart ásælni auðmanna í auðlindir landsins.

Við lifum þá tíma að stjórnmálamenn geta með bulli sakað þá þingmenn sem rétt fara með, um bull og staðleysur.

 

Af hverju var Þorgerður Katrín ekki hýdd opinberlega þegar hún afneitaði því að raforkuverð hefði hækkað í kjölfar innleiðingu orkupakka 1 þegar Landsvirkjun var skipt uppí virkjunarhlutann og dreifingarhlutann.  Valgerður Sverrisdóttir neitaði þessu staðfastlega, en þegar opinberar tölur staðfestu 10% hækkun, þá hætti hún að láta ná í sig.  En í sveitunum allt að tvöfaldaðist raforkuverðið, og það er staðreynd sem ótal einstaklingar hafa staðfest.

Samt segir Þorgerður þetta samkvæmt frétt Mbl.is; "Ekki koma með enn eitt bullið hingað upp í ræðustól. Þetta er ekk­ert annað en bull sem er sett fram til þess að reyna að draga úr því hvað staðreynd­irn­ar ein­fald­lega bera með sér,".

Var blaðmanni ekki í lófa lagi að fletta uppí gagnasafni blaðsins og staðfestingu á 10% hækkuninni, eða taka upp tólið og hringja í næsta bónda??  Að ekki sé minnst á garðyrkjubónda.

 

Rangfærslurnar, sem er fínt orð yfir lygar, eru nefnilega í boði þeirra sem aðhald eiga að veita. 

Það er skýring á því að fyrsta verk einræðisstjórna er að ná valdi á fjölmiðlum til að stjórna fréttaflutningi, og það er skýring á því að frjálsir fjölmiðlar eru taldir nauðsynlegir í lýðræðisríkjum.

Hlutverk þeirra er ekki bara að segja fréttir, þeir eiga að upplýsa, og sjá til þess að valdsmenn komist ekki upp með lygar og blekkingar.

 

Eitthvað sem íslenskir ráðamenn þurfa ekki að óttast í dag.

Svo mikill er máttur peninganna sem vilja eignast orku þjóðarinnar í nafni frelsis og samkeppni.

 

En við eigum ekki að láta bjóða okkur þetta.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

Orkupakkinn ræddur fram og til baka

Vanvit í bland við þekkingarleysi.

 

Knúið áfram að hroka, skýrir orð forsætisráðherra.

Formann flokks sem hefur barist fyrir samfélagslegu eignarhaldi á orkuauðlindum landsins.

Flokks sem hefur alfarið hafnað einkavæðingu grunnstoða samfélagsins, alfarið hafnað að markaðurinn og markaðslausnir ráði dreifingu grunnþjónustu.

 

Einn sameiginlegur orkumarkaður, einkafyrirtæki sjái um rekstur orkufyrirtækja og dreifingu orkunnar, framboð og eftirspurn ákveða verð til neytenda, öll íhlutun ríkisvaldsins bönnuð, og ekki hvað síst, regluverkið er hugsað til að fjarlæga hindranir fyrir nýjar virkjanir ef orkan skilgreinist sem endurnýjanleg, líkt gildir með vatnsafl, jarðvarma og vindorku.

Nákvæmlega allt andstætt stefnu og hugsjónum VinstriGrænna.

Og þá segir hrokinn, "ekkert nýtt hafa komið fram", afhjúpar hið algjöra þekkingarleysi sitt.

 

En til að lýðskruma þá gat hrokinn ekki sleppt því að minnast á auðlindarákvæðið svokallað, að auðlindir landsins yrðu sameign þjóðarinnar.

Merkilega árátta hjá fólki sem hefur margrítrekað reynt að koma öllum eignum þjóðarinnar undir hæl erlendra og innlendra hrægamma.

En afhjúpar þar með vanvit sitt.

 

Innlend löggjöf, hvort sem hún er bundin í stjórnarskrá eður ei, víkur alltaf fyrir evrópska regluverkinu.

Og hafi sölumenn landsins ekki þóst vita það, þá geta þeir ekki lengur vísað í vanþekkingu sína eftir að Tómas Jónsson, hæstaréttarlögmaður mætti á fund utanríkismálanefndar og benti þeim á þessa einföldu staðreynd sem hefur verið þekkt frá því á sjöunda áratugnum.

"Í minn­is­blaði sem Tóm­as lagði fyr­ir nefnd­ina kem­ur fram að Evr­ópu­dóm­stóll­inn (ECJ) beiti jafn­an svo­kölluðum mark­miðsskýr­ing­um við túlk­un á lög­um og reglu­gerðum sam­bands­ins, þ.e. horfi til þess hvert mark­mið með lög­gjöf­inni er, og bend­ir hann máli sínu til stuðnings á dóma­for­dæmi. Þannig hafi Evr­ópu­dóm­stóll­inn á sjö­unda ára­tugn­um úr­sk­urðað að lög sam­bands­ins væru fram­ar lög­um aðild­ar­ríkja þótt ekk­ert hafi verið um það að finna í Róm­arsátt­mál­an­um, stofn­sátt­mála Evr­ópu­sam­bands­ins.

„Dóm­stóll­inn komst ein­fald­lega að þeirri niður­stöðu að Evr­ópu­sam­bandið gengi ekki upp nema regl­urn­ar væru svo­leiðis.“".

 

Eitthvað svo augljóst að reglur virka ekki ef ekki þarf að fara eftir þeim.

Og ekkert dæmi um að slíkt hafi verið liðið.

 

Þessi tilvitnun afhjúpar ekki aðeins vanvitahátt forsætisráðherra varðandi það að eitthvað eftirásett auðlindaákvæði geti hindrað regluverk sem Íslendingar samkvæmt EES samningnum hafa skuldbundið sig að hlíta eftir innleiðingu þess.

Hún afhjúpar líka alla hina keyptu málaliða úr Háskólanum í Reykjavík, sem hafa hæðst að öllum ábendingum um að markmiðin um hindrunarlaus raforkuviðskipti yfir landamæri, sem koma fram í aðfaraorðum orkupakkans, geri það að verkum að einkaaðilar geti gert sér lögformlegar væntingar um að þeir megi undirbúa, fjármagna og leggja sæstreng, og ef þeir uppfylla öll skilyrði reglugerðarinnar, þá megi íslensk stjórnvöld ekki hindra slíka framkvæmd.

Málaliðarnir segja að slíkt skipti ekki máli, í reglugerðinni sem slíkri er hvergi kveðið á um skyldu til að leggja sæstreng, eða að einstök ríki megi ekki neita slíkum tenginum yfir landamæri.

Segja með öðrum orðum að regluverk um tengingar yfir landamæri, með því markmiði að greiða fyrir þeim og koma í veg fyrir hindranir á slíkum tengingum, að það gildi ekki því ekki sé skýrt kveðið á um að það megi ekki hindra slíkar tengingar.

Það er að fífl hafi samið regluverkið, þeir hafi gleymt að kveða á um skylduna.

 

Þess vegna er hollt og gott að rifja aftur upp þessi orð Tómasar; "að Evr­ópu­dóm­stóll­inn (ECJ) beiti jafn­an svo­kölluðum mark­miðsskýr­ing­um við túlk­un á lög­um og reglu­gerðum sam­bands­ins, þ.e. horfi til þess hvert mark­mið með lög­gjöf­inni er".

Það er ef markmiðið með löggjöfinni er hindrunarlaus viðskipti yfir landamæri, þá eiga markaðsaðilar að geta treyst því að einstök ríki geti ekki unnið gegn þeim markmiðum með því til dæmis að setja í lög sín að slíkar tengingar séu bannaðar.

Enda eins og Tómas bendir réttilega á, " að Evr­ópu­sam­bandið gengi ekki upp nema regl­urn­ar væru svo­leiðis.“".

 

Reglusmiðirnir eru ekki fífl, ekki frekar en málaliðar Háskólans í Reykjavík sem halda því fram.

Það er gífurleg auðlegð í orkuauðlindum þjóðarinnar og því mikið í húfi að innleitt sé regluverk sem gerir fjárfestum kleyft að ná yfirráðum yfir þeim. 

Gegn þeim hagsmunum fara kennarar við Háskólann í Reykjavík ekki, þeir væru ekki einu sinni ráðnir ef sú hugsun hvarflaði að þeim, og héldu ekki vinnunni í eina mínútu, fari þeir gegn kostunaraðilum skólans.

 

Eftir stendur þingheimur, sem blekkir, en fyrst og fremst afhjúpar sitt eigið vanvit og þekkingarleysi.

Og veigrar sér ekki við að afhenda markaðnum orku þjóðarinnar, sem og að flytja stjórn auðlindarinnar til Brussel.

Vitandi að slíkt mun skerða lífsgæði almennings, auk þess að vega að atvinnugreinum sem eiga tilverugrunn sinn undir hagstæðu orkuverði.

 

Svona er Ísland í dag.

Og þjóðin er svo firrt að henni er því sem næst alveg sama.

 

Það er hið sorglega í málinu.

Kveðja að austan.

Alþingi samþykki ákvæði um auðlindir

Þorsteinn og sannleikurinn.

 

Í regluverkinu kennt við orkupakka 3 stígur Evrópusambandið það skref að marka sameiginlega orkustefnu fyrir ríki bandalagsins, og í regluverkinu er yfirþjóðlegri stofnun, ACER, komið á fót til að tryggja framgang hennar.

Í stað orkusamvinnu er komið orkubandalag.

Í orkupakka 4 er valdsvið ACER aukið, stofnunin bæði markar stefnuna, hefur eftirlit með henni og sker úr um ágreiningsefni.

 

Þetta er það sem Þorsteinn Víglundsson kallar að "ekk­ert í mál­inu fram­selja ráðstöf­un Íslands yfir auðlind­um sín­um.".

Sem lýsir annað hvort algjöru þekkingarleysi á regluverkinu sem hann er að samþykkja, eða hann hefur tekið Gosa sér til fyrirmyndar.

Sem gæti alveg verið því þingheimur hló að varnaðarorðum Ólafs Ísleifssonar líkt og hinir verðandi asnar, drengirnir í ævintýrinu sem létu glepjast af fagurgala sirkusstjórans, sem reyndist vara hrægammur í dulargervi.

 

Annað sem staðfestir þá skoðun er þessi fullyrðing Þorsteins; " sam­dóma álit fræðimanna að hrekja hverja ein­ustu full­yrðingu sem Miðflokk­ur­inn hef­ur sett fram í mál­inu.".

Það hefur aðeins einn fræðimaður komið fyrir nefndina, Stefán Már Stefánsson, helsti sérfræðingur þjóðarinnar í Evrópurétti.  Hann ásamt samstarfsmanni sínum, Friðriki Hirst lögmanni, varar við að stjórnskipulegum fyrirvara Íslands sé aflétt án þess að samið sé fyrirfram í sameiginlegu EES nefndina um þau ákvæði reglugerðarinnar sem varðar tengingu yfir landamæri.

Þetta veit Þorsteinn, þetta er skjalfest, hefur verið ítrekað í viðtölum, að halda fram kallast að ljúga eins langt og nefið nær, og er þetta með nefið vísan í Gosa.

 

Þorsteinn er líklegast að vísa í keypt lagaálit, líkt og ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttir pantaði í ICEsave deilunni, að ekki sé minnst á öll lagaálitin sem voru sett fram gegn Hagsmunasamtökum heimilanna þegar þau reyndu að fá hin ólöglegu gengislán felld úr gildi.

Allt sammerkt að koma annars vegar frá Háskólanum í Reykjavík eða frá lögfræðingum sem þiggja fram sinn eftir einni grundvallarreglu, að segja aldrei neitt annað en það sem styður stefnu stjórnvalda á hverjum tíma.

Þessi lagaálit eru ekki pappírsins virði og skömm að fella tré til að birta þau.  Vonum í nafni umhverfisverndar að þau séu aðeins til á rafeindaformi.

 

Hins vegar má geta að norski lagaprófessorinn Peter Örebech hefur lesið yfir lagaálit lögfræðings utanríkisráðuneytisins, og með gildum rökum og tilvísun í dóma og dómafordæmi, þá sýnir hann fram á rökvillurnar sem þar eru. 

Það er gott að rifja upp þá fáránlegustu, eitthvað sem fullorðið fólk á ekki að láta frá sér, svo barnaleg er hún.  En það er rökvillan um hvenær lög taka gildi. 

Gott að rifja upp texta Örebechs.

"1. Höfundurinn (lögfræðingur utanríkisráðuneytisins)staðhæfir í fyrsta lagi, að þar sem Ísland sé ekki tengt útlöndum með neinum aflstrengjum, þá sé Ísland, varðandi orkuviðskipti, heldur ekki háð neinum hinna mikilvægustu EES-reglum. Eins og þetta er sett fram, eiga þannig reglur um orkuviðskipti að vera háð einni raunstöðu, nefnilega, hvort de facto Ísland sé tengt útlöndum með aflstrengjum. Þessu er ómögulegt að halda fram. EES-samningurinn gildir ekki bara fyrir aðstæður í nútíð, heldur einnig í framtíð. Það, sem virkjar reglurnar, er innleiðing Íslands á ”Þriðja orkupakkanum”, en ekki, hvort raforkukerfi Íslands sé tengt erlendum raforkukerfum beint. Reglurnar spanna þær aðstæður, að Ísland neiti t.d. einkaaðila, sem rekur millilandastrengi, um að leggja slíka. Ef hagsmunir mismunandi landa rekast á, þá tekur ACER ákvörðun um það, hvort leggja skuli sæstreng til útlanda, ESB-gerð nr 713/2009, grein 8.1:

”Varðandi innviði, sem tengja saman lönd, tekur Orkustofnun ESB, ACER, aðeins ákvörðun um stjórnunarleg viðfangsefni, sem falla undir valdsvið Landsreglaranna í viðkomandi löndum, þ.m.t. hugsanlega kjör og skilyrði fyrir aðgangi og rekstraröryggi, a) þegar viðkomandi stjórnvöld, Landsreglararnir, hafa ekki náð samkomulagi í síðasta lagi 6 mánuðum eftir að málið var lagt fyrir seinni Landsreglarann.»"

,, Ef Landsreglarinn – framlengdur armur ESB á Íslandi – sem á að sjá til þess, að reglum ESB-réttarins verði framfylgt á Íslandi og sem íslenzk yfirvöld geta ekki gefið fyrirmæli – getur ekki leyst úr deilunni, verður um hana úrskurðað innan ACER, eða jafnvel í framkvæmdastjórn ESB samkvæmt ESB gerð nr 713/2009, sjá grein 4 d), sbr grein 8.1 a) og innganginn, málsgrein 10)".

 

Reglugerði tekur að sjálfsögðu gildi þegar hún er samþykkt.

Það er þetta sem þingmenn kalla bull.

 

Meira er vitið og þekkingin ekki.

Kveðja að austan.

Hlógu að ummælum Ólafs

Þing gegn þjóð.

 

Með undantekningum þó sem er einörð andstaða þingmanna Miðflokksins gegn þessu regluverki sem mun færa Brussel yfirstjórn orkumála þjóðarinnar.

Þar sem þrennt hangir á spýtunni, tenging milli landa, einn raforkumarkaður, markaðsvæðing.

 

Vinstrið í nafni Vinstrigræna er tilvísun í andstöðu gegn markaðsvæðingu grunnstoða samfélagsins.

Sjálfstæði í innri sem ytri málum er meitlað í grunnstefnu flokksins sem kennir sig við sjálfstæði.

Byggð og búseta hefur verið samofin stefnu Framsóknarflokksins frá því í árdaga flokksins, fyrri orkupakkar hafa þegar vegið með stórhækkun orkuverðs, hið frjálsa flæði orkunnar á einum sameiginlegum samkeppnismarkaði þar sem öll niðurgreiðsla og byggðastyrkir eru bannaðir mun rústa því mannlífi sem þó hefur þraukað í hinum dreifðu byggðum.

 

Gegn sínum helgu véum ætla stjórnarflokkarnir þrír samt að keyra regluverkið í gegnum Alþingi.

Gegn vilja þjóðarinnar, gegn vilja almennra flokksmanna, gegn öllu því sem þeir standa fyrir.

 

Til hvers??

Kveðja að austan.

Ræða orkupakkann á Alþingi

Hver dagur sem þúsund ár.

 

Og ein vika sem heil eilífð fyrir stjórnmálamenn sem lenda uppá kant við þjóð sína í Ögurmáli.

Eða hvernig skyldi þeim Jóhönnu og Steingrími hafa liðið hina örlagaríku daga í aðdraganda ICEave þjóðaratkvæðisins, gruflandi í hve ósigurinn yrði stór.

Vikan í hönd er svoleiðis vika.

 

Sá hluti stjórnmálastéttarinnar sem hefur til þess vit og þroska, veit að hún er uppá kant við þjóð sína í orkupakkamálinu, hún veit að til að mæta hinni óvæntu andstöðu sem öldungar flokkanna náðu að magna upp, að þá hefur verið logið til um innihald og eðli orkupakkanna og sú lygi mun springa framan í hana, spurning bara hvenær.

Hún veit að miklir hagsmunir, jafnt fjárhagslegir sem stjórnmálalegir, knýja á tengingu íslenska orkukerfisins við meginland Evrópu, og þó það sé tabú að játa slíkt núna í orrahríðinni, þá mun slík vinna fara á fullt skrið á næstu misserum.

Og hún veit að einstakir stjórnmálamenn mega sín lítils gegn því ofurafli. 

Því andstaða við orkupakkann er andstaða við djúpríkið, við allt það kerfi viðskipta og stjórnmála sem er samofið Evrópusambandinu í gegnum EES samninginn.

 

Vandamálið er bara þjóðin, lýðræðið.

Að lokaorðið sé ekki valdsins, heldur almennings.

 

Í góðum leiðara Morgunblaðsins í tilefni 80 ára afmælis hinna sögulegu svika kommúnista kennt við griðasáttmála Stalíns og Hitlers, má lesa þessi orð;

"„Það var fyr­ir svik og vald­beit­ingu sem við urðum hluti af Sov­ét­ríkj­un­um,“ seg­ir Lands­berg­is, sem nú er 86 ára gam­all. „Að lit­háska þjóðin hafi beðið um inn­göngu er áróður frá Moskvu. Sett­um við sjálf snör­una um háls­inn og grát­báðum um að mörg hundruð þúsund manns yrðu flutt sjálf­vilj­ug til Síberíu? Þeir ljúga alltaf með sama hætti.“".

Og er þá vísað í orð fyrrverandi forseta Litháen, Vitautas Landsbergis.

 

Þau segja svo margt um hvernig valdið endurskrifar söguna, sem síðan ótal fylgjendur lepja upp. 

Á Íslandi sjáum við þetta þegar EES samningnum er eignað allar framfarir 20. aldar, algjörlega skautað fram hjá að það var líf fyrir EES,  og að framþróunin hér var ekki á neinn hátt öðruvísi en í öðrum löndum, og þar sem aðeins 3 þjóðir af tvöhundruð og eitthvað þjóðum Sameinuðu þjóðanna eru í EES samstarfinu, þá er sögufölsunin viss atlaga að heilbrigðri skynsemi.  Þó ekki nándar eins mikilli og sú sögn að ICEsave Nei-ið hafi kostað þjóðina 50 milljarða.

 

En þau segja líka mikið um sjálfsblekkinguna sem hin þjóðernissinnuðu gleraugu ljá mönnum þegar þeir skoða söguna seinna meir.

Það er nefnilega staðreynd að kommúnistar voru öflugir í Eystrasaltslöndunum og þeir studdu allt ódæðið með ráðum og dáðum.  Annar stór hluti studdi síðan valdatöku Þjóðverja, sáu í henni tækifæri til að lemja á kommúnistum og gyðingum. 

Sá hluti sem varði þjóð sína á þeim tíma var kannski ekki svo sértaklega stór.

 

Þetta er nefnilega eitt að því sem komandi vika mun leiða í ljós.

Um andstöðu hins almenna manns er vitað, en um fjölda hinna þegjandi, hvort sem það er vegna gunguskapar, þekkingarskorts eða það sem allra verst er, vegna pólitískrar þjónkunar, í áhrifastöðum sveitarfélaga, félagasamtaka, verkalýðsfélaga og svo framvegis, er ekki vitað.

Um hvað er forseti ASÍ að ræða þessa dagana??, eða rebellarnir í verkalýðshreyfingunni??

Hefur heyrst múkk frá fleiri sveitarstjórnarmönnum en forseta bæjarstjórnar Fjarðabyggðar, bæjarstjóranum í Ölfusi eða sveitarstjórninni í Skagafirði??

Hvað með náttúruverndarsamtök, neytendasamtökin, félag eldri borgara og svo framvegis.

 

Markaðsvæðing orkunnar er arðrán okkar hinna.

Burtséð frá allri pólitík eða viðhorfum fólks til EES samningsins eða hvort það vilji að orkunni okkar sé stjórnað frá Arnarhóli eða Brussel, þá er markaðsvæðing bein árás á lífskjör þjóðarinnar.

Og hin æpandi þögn er í raun fátt annað en það sem Landsbergis kallar að fólk hafi sett snöruna sjálfviljugt um hálsinn.

 

Í þögninni felst nefnilega mesti stuðningurinn.

Og við sem þjóð höfum viku til að rjúfa hana.

 

Vonandi verður börnum okkar ekki seinna meir kennt að fallbeygja orðið gunga.

Vonandi mun valdið seinna meir telja ástæðu til að skrumskæla atburði komandi daga, því finnst ekki sú saga vera góð sem greinir frá andstöðu þjóðar sem sprakk út.

Vonandi verður þetta vikan sem stjórnmálastéttin náði sáttum við þjóð sína.

 

En það er eiginlega ekkert sem bendir til þess.

Og það er ekki stjórnmálastéttinni að kenna.

Heldur ítökum hennar meðal þeirra sem þegja þegar þeir eiga að verja.

 

Vikan í hönd er þeirra vika.

Hvað þá varðar, þá kemur hún aldrei aftur.

Kveðja að austan.