Það er leitun að færri kverúlöntum í heiminum.

 

En mættu á Austurvöll í dag.

Hefði samt verið góðmennara ef Brynjar væri ekki í sóttkví, og Sigríður væri ekki kjarklaus.

En fólkið sem berst fyrir ótímabæru andláti samborgara sinna, mætti þó og ítrekaði kröfur sínar.

Um frelsi veirunnar til að drepa, til að veikla, því hver á að verja rétt hins smæsta af hinum smæsta, til að vera fullgild í samfélagi manna, shit með að við hin erum fólk, en hún er veira.

 

En samt, það þurfti ekki að auglýsa hve fámennur þessi sértrúarsöfnuður er, að þegar almannatenglinum sleppir, að baki stormsins í netheimum sé fjöldi, sem enginn teljari getur talið, þeir byrja víst ekki að telja við töluna 20, af hverju má guð vita.

Að fyrir utan almannatengilinn, sem er kostaður, fyrir utan Sigríði, Brynjar, já og Áslaugu og Þórdísi, sem og örfá örvisa gamalmenni í Sjálfstæðisflokknum, haldin dauðahvöt, að þá býr ekkert annað að baki en það sem peningar geta kostað.

 

Hvernig hélt þetta blessaða fólk að íslenska þjóðin hefði lifað af fyrir utan hinn byggilega heim, ef kverúlantarnir hefðu ekki verið þeir fyrstu til að deyja í venjubundnum harðindaköflum þjóðarinnar?

Að ef menn vildu auglýsa fáviskuna, þá væri Ísland lítt til þess fallin.

Því þannig séð er leitun að færri kverúlöntum í heiminum en hér, ef þeir dóu ekki út, þá fluttu þeir allir til Ameríku fyrir um öld síðan.

 

Sem afhjúpar eitt, það er ekki óttinn við atkvæði sem skýrir að ríkisstjórn Íslands hætti að verja landamærin.

Gegn lýðheilsu, gegn þráar okkar sem köllumst almenningur, um að fá að lifa eðlilegu lífi, tefli ríkisstjórnin fjárstreymi sérhagsmunanna í vasa hennar.

 

Óeðli gegn heilbrigði.

Sérhagsmunum fjársterkra aðila gegn almannaheill.

 

Ekkert annað skýrir uppgjöfina gegn glæpsamlegum dómi eins dómara í Héraðsdómi Reykjavíkur.

Dómara sem taldi rétt fólks sem gat valið um að ferðast eður ei, mikilvægari en rétt okkar hinna að lifa frjáls við ótta við veirusmit, eða að vera kippt út úr daglegu lífi vegna hugsanlegs smits, það er sóttkví, að ekki sé minnst á sjálfa sýkinguna, alvarleik hennar, sem getur veiklað, eða ef varnir líkamans halda ekki, leitt til dauða.

Eitthvað sem er svo augljóst og það þarf gífurlega hagsmuni til að hundsa.

Eða óttann við fjölda kverúlantana á Austurvöll.

 

Þeir gætu sagt Búúúuuuu.

Og þar með væri stjórnin fallin.

 

Á meðan verst þjóðin ekki á landamærunum.

Leki sem er líkt og tifandi tímasprengja þar sem krossað er fingur og vonast er til að tímakveikjan sem á að ræsa sprengjuna, klikki, að hún virki ekki.

Eins og lekinn undanfarna vikna og mánaða sé algjör undantekning, að jafnvel veiran líka flýi þennan óttalega samsöfnuð kverúlanta þjóðarinnar.

Að hin eina sanna sóttvörn þjóðarinnar sé hræðslan við þetta Búúúúuuuu.

 

Mikil er trúin.

En því miður ekki reist á rökum eða raunveruleik.

 

Kverúlantarnir ógna engu nema sínum eigin trúverðugleika.

Veiran nýtur sér glufur á sóttvörnum þjóðarinnar.

 

Fórnarlambið, þjóðin var aldrei spurð.

Hún situr í súpunni.

 

Hún fær tilkynningu um framlengingu sóttvarna sem kenndar eru við samfélagslegar lokanir.

Nái hún að drepa eina bylgju.

Þá sjá sérhagsmunirnir að önnur sé flutt inn.

 

Sagan endalausa.

Nema í raunheimi er enginn góður endir á henni.

 

Og þar er við enga kverúlanta að sakast.

Eins mikla fáráði þeir virðast.

 

Þeir hafa engin völd, ekkert vægi.

En eins skrýtið og það er, þá kaupir fjölmiðlafólk að þeir séu scapegoat.

 

Fólkið sem stjórnvöld óttast svo mjög.

Að þau verja ekki þjóð sína.

 

Búúúúuuuu.

Kveðja að austan.

 

Sóttvarnaaðgerðum mótmælt á Austurvelli

Dómur er ekki ríki í ríkinu.

 

Hann er ekki æðri en þjóðin, hann getur ekki upphafið sig yfir hagsmuni hennar á neyðarstundu.

Geri hann það þá hefur hann misst grundvöll sinn, tapað réttarstoð sinni.

 

Slíkt gerði Héraðsdómur Reykjavíkur þegar hann tók mannréttindi örfárra að þurfa ekki að virða sóttvarnir á landamærum, fram yfir mannréttindi fjöldans, þjóðarinnar, að fá að lifa í öryggi gagnvart hættulegum smitsjúkdómi, að fá að lifa eðlilegu lífi á tímum heimsfaraldurs.

Að tefla fram þvingaðri sóttkví örfárra sem kusu að ferðast, ferðalög þeirra var ekki nauð sem ríkisvaldið knúði viðkomandi til, gegn öryggi landsmanna sem á ekkert val annað en að búa á þessu landi, er firring sem einna helst má líkja við vitfirringu.

 

Vegna þessa dóms geta hundruð smitast, jafnvel þúsundir ef nýtt bráðsmitandi afbrigði kóvid veirunnar sleppur inní landið vegna þess að sóttkví á landamærum er ekki virt, með þeim afleiðingum að þúsundir neyðast til að fara í sóttkví, ásamt að fjöldinn, þjóðin á ekkert val en að loka á flest mannleg samskipti nema þau sem brýnust eru.

Ástand sem er því miður víða í Evrópu í dag.

Þetta er vitað, þetta eru staðreyndir sem ekki er hægt að rífast um.

 

Hvernig sem á þetta er litið er þessi dómur glæpsamlegur, ekki aðeins aðför að sóttvörnum líkt og Læknafélag Reykjavíkur bendir á, heldur líka aðför að daglegu lífi þjóðarinnar, aðför að heilsu hennar, og jafnvel lífi ef veiran hittir fyrir viðkvæma.

Þó stjórnarskráin tryggi sjálfstæði dómsstóla, þá er hvergi kveðið á i henni að þeir eigi að vera glæpsamlegir, að þeir eigi að vera ríki í ríkinu, sem ógni þjóðinni.

 

Sóttvarnir styðjast við lög, hlutverk þeirra er skýrt, að verja þjóðina gegn smitandi sjúkdómum, með þeim ráðum sem þurfa og virka.

Það liggur í eðli málsins að það er ekki hægt að sjá allt fyrir og telja upp í lagatexta sóttvarnarlaga, hvað þá að fólk sem hefur ekkert vit á sóttvörnum fiktar í þeim líkt og gerðist á þingi í lok síðasta árs.

En það breytir ekki markmiðum þeirra að vernda þjóðina með öllum tiltækum ráðum, og að það þarf að bregðast hratt við ef um bráðsmitandi veirusjúkdóm er að ræða, sem engin lækning er til við.

 

Gegn slíku er aldrei hægt tefla fram þröngri lagatúlkun um hvað má og hvað má ekki, þegar tilgangur aðgerðanna er ljós og er í samræmi við fyrirliggjandi þekkingu á útbreiðslu sjúkdómsins, eðli hans og vitneskju um hvaða aðgerðir virka og hvað ekki.

Lögfræðingar sem vitna í mannréttindaplögg gegn smitvörnum, um rétt einstaklingsins til að skaða fjöldann, eru í hreinskilni sagt, ekki þessa heims, hljóta að vera í einhverju annarlegu ástandi líkt og stjórn Dómarafélags Íslands gerir í þessum orðum; "Stjórnarskrá lýðveldisins og skuldbindingar íslenska ríkisins á sviði mannréttinda byggjast meðal annars á því að stjórnvöld verði að hafa lagaheimild til að skerða frelsi borgaranna.".

Dómarar eru ekki guðlegar verur, hvað þá að þeir þiggi völd sín frá guði líkt og einvaldskonungar fortíðar héldu fram, þeir eru dauðlegir, mannlegir, og gangi þeir af vitinu, eða dæma eftir annarlegum hagsmunum, þá eru dómar þeirra sjálfkrafa ógildir.

Eins og hver önnur vitleysa sem ekki nokkurt stjórnvald á að hlusta á.

 

Svo mikil er firringin í samfélagi, úrkynjun velmegunarinnar búin að svipta það marga sjálfsbjargarhvötinni, að stjórnvald okkar gerir einmitt það, lætur eins og dómur guðs hafi fallið yfir mönnum og þjóðum, en ekki dómur eins dómara á lægsta dómsstigi þjóðarinnar.

Eðlilegt stjórnvald hefði lýst dóminn ómerkan, og haldið svo áfram að verja þjóðina með því að þétta varnir á landamærunum.

En vissulega beðið Hæstarétt um úrskurð um hvort þjóðin hafi ekki rétt samkvæmt frumlögum að verja sjálfa sig fyrir banvænni veiru.

Með öðrum orðum, sjálfur tilgangur og markmið sóttvarnalaga undir.

Hæstarétt síðan guðvelkomið, því þar er jú rjóminn af lögfræðingum landsins,að koma með ábendingar og leiðbeiningar handa óvitunum á þingi sem töldu sig umkomin að setja lög á tímum heimsfaraldurs, án þess að hafa nokkra hugmynd um hvað þau voru að gera.

 

Í millitíðinni átti náttúrulega reglugerðin um sóttvarnir á landamærum að standa, og í ljósi síðustu hópsýkingarinnar, átti að herða þær varnir.

Að fella reglugerðin úr gildi, að gefa veirunni færi á að smita þjóðina, er geðvilla.

Og aðeins geðvillingar gera slíkt vitandi vits.

 

Það veit enginn EF.

Þetta getur sloppið, en undanlátssemin gagnvart hinum glæpsamlega dómi Héraðsdóms, geta líka verið alvarlegar.

Samfélagssmit, og þar með sóttkví fjöldans, alvarleg veikindi, jafnvel dauði.

Sem er glæpur, en ekki glæpur dómarans, heldur þeirra sem tóku mark á honum.

 

Þetta veit allt vitiborið fólk.

Og yfirklór stjórnar Dómarafélags Íslands er aðeins staðfesting á þeirri vitneskju, fyrirfram tilraun til að þvo hendur sínar af glæpnum.

Eigum við að endurtaka fáviskuna á mannamáli; það má ekki skerða frelsi borgarans til að vernda frelsi þjóðarinnar, það eru mannréttindi að fá að hundsa sóttkví á landamærunum, við eruð ríkið, við vitum best.

Svo er vælt og skælt yfir réttmætri gagnrýni þeirra sem vit og þekkingu hafa á sóttvörnum, að ekki sé minnst á fordæmingu þjóðarinnar.

 

Það er eitt samt sem er rétt í þessari tilraun til réttlætingar á hinu glæpsamlegu athæfi Héraðsdóms, og það má finna i fyrirsögn fréttarinnar sem þessi pistill er tengdur við.

Grafa undan stoðum réttarríkisins.

Nema það gerir þessi dómur ásamt frávísun Landsréttar.

 

En sá gröftur kemur réttarríkinu ekki við, hvorki lögum landsins eða sjálfsstæði dómsstóla.

Heldur þeim einstaklingum í stétt lögfræðinga og dómara sem telja sig æðri þjóðinni.

Eru svo firrtir í sínum fílabeinsturni að þeir tefla pappír gegn banvænum heimsfaraldri kóvidveirunnar.

Veifandi þessum pappír, hrópandi, þetta má ekki, þetta má ekki, og ætlast til þess að mark sé tekið á þeim.

 

Vissulega var það gert.

En það segir allt sem segja þarf um þá sem það gerðu.

 

Fari illa, þá verður þessu fólki aldrei fyrirgefið.

Það verður úrkast samfélagsins.

 

Það brást þegar því var treyst.

Kveðja að austan.

„Grafa undan stoðum réttarríkisins“

Fólkið sem vill öðrum illt.

 

Það má kallast fyrirboði slæmra atburða þegar Læknafélag Íslands hélt ráðstefnu í byrjun árs um þann skelfilega sjúkdóma sem oft er nefndur síþreyta, sem virðist oft koma í kjölfar veirusýkinga.

Til landsins var fenginn prófessor Jim Baraniuk frá Georgetown háskóla, einn fremsti sérfræðingur heims í rannsóknum á síþreytu.  Morgunblaðið, hvað annað, gerði þessari ráðstefnu góð skil, tók viðtal við Baraniuk, auk þess að tala við nokkur fórnarlömb sjúkdómsins.

 

Síþreyta eða "sjúkdómurinn ME/CFS sem ekki hefur verið rannsakaður til hlítar. Einkenni hans eru helst síþreyta, minnisleysi, höfuðverkur, verkir í liðum og vöðvum, svefnvandamál og ofsaþreyta eftir áreynslu.".

Um hann segir prófessor Jim Baraniku í viðtali við Morgunblaðið;

"Það virðist vera að í viss­um hluta til­vika komi hann í kjöl­far sýk­inga og í sum­um til­vik­um birt­ist hann skyndi­lega. Við vit­um í raun ekki hvað veld­ur. Aðrir virðast fá sjúk­dóm­inn hæg­ar og þá áger­ist hann kannski á lengri tíma. Og svo batn­ar þeim ekk­ert.

Eitt aðal­ein­kenni sjúk­dóms­ins er það að fólk þreyt­ist við áreynslu. Þá er ég að meina að ef mann­eskja ger­ir aðeins meira en venju­lega þá ligg­ur hún rúm­föst næstu daga. Hún get­ur ekki farið fram úr, ekki lesið blað, ekki reiknað reikn­ings­dæmi né munað hvað hún var að lesa. Hún er með verki og óþæg­indi. Það er þetta sem ger­ir sjúk­dóm­inn sér­stak­an.

Verk­irn­ir eru alls staðar í lík­am­an­um, frá toppi til táar. Þú veist aldrei hvar verk­irn­ir birt­ast næst og oft­ar en ekki eru þyngsli og verk­ir í öll­um lík­am­an­um.".

 

Og til að lesendur blaðsins átti sig ekki á að þetta eru ekki bara orð, þá er meðal annars tekið viðtal við mann sem hefur glímt við þetta helvíti í 5 ár, versnar alltaf, er smán saman að missa öll tök á lífi sínu;

""Það var í mars árið 2015 að mér sló niður með kraft­­mik­illi vírus­­sýk­ingu í efri önd­un­ar­­fær­um, svo­kallaðri kaldri lungna­bólgu. Ég var mjög veik­ur í um tíu daga og varð mjög slapp­ur eft­ir það. Þótt lungna­bólg­an væri far­in var ég enn mjög veik­ur og fann fyr­ir ýms­um ein­­kenn­um sem ég hafði aldrei fundið fyr­ir áður. Al­­gjöru kraft­­leysi, mér fannst erfitt að koma hugs­un­um í orð, minn­is­­leysi, skertri rým­is­­greind. Ég átti til dæm­is mjög erfitt með að keyra bíl. Ég mundi ekki nöfn, ekki einu sinni hjá mín­um nán­ustu. Ég fékk líka tauga­­verki. Þetta kom í beinu fram­haldi af lungna­bólg­unni; ég varð í raun aldrei góður," seg­ir Sveinn í við­tali við Morgun­blaðið en hann gekk í gegnum langt og strangt greiningar­ferli sem inni­hélt margar rann­sóknir.

Sveinn segist í raun aldrei hafa rætt sjúk­dóminn við annað fólk en hann hafi á­kveðið að opna sig um veikindi sín í við­talinu. "Ég er með ME-tauga­­sjúk­­dóm sem því miður er með ó­skýrt grein­ing­ar­­ferli og eng­in þekkt með­ferð við. Ég er alltaf slæm­ur, bara mis­slæm­ur. Það er ekki víst að manni versni. En því miður finnst mér að mér sé smátt og smátt að versna," seg­ir Sveinn sem sér ekki fram á að geta unnið fullt starf lengur. "Í dag get ég ekki staðið und­ir þeirri á­byrgð sem ætl­ast er til af mér. Fyr­ir 41 árs mann með þrjú börn er það ansi erfiður biti að kyngja," segir hann.".

 

Fimm ár er langur tími en þeir sem þekkja þetta helvíti á eigin skinni vita að þetta á aðeins eftir að versna, starfsþrekið fer smán saman algjörlega, ekkert eftir nema skurnin um það sem einu sinni var.

 

Þetta var illur fyrirboði því heimsfaraldur kóvic veirunnar fellir ekki aðeins fólk eins farsóttir eldri tíma, heldur getur lífið orðið lifandi helvíti fyrir fólk á besta aldrei sem fær veiruna, veikist kannski ekki svo illa af sjálfri veirusýkingunni, en glímir við eftirköst, ekki bara erfiðleika með hjarta eða öndun, heldur líka byrjar það að þróa með sér einkenni þessa hræðilega sjúkdóms sem lýst er hér að ofan.

Hver vill lifa svona lífi svo ég vitni aftur í lýsingar prófessors Jim Baraniuk; "Eitt aðal­ein­kenni sjúk­dóms­ins er það að fólk þreyt­ist við áreynslu. Þá er ég að meina að ef mann­eskja ger­ir aðeins meira en venju­lega þá ligg­ur hún rúm­föst næstu daga. Hún get­ur ekki farið fram úr, ekki lesið blað, ekki reiknað reikn­ings­dæmi né munað hvað hún var að lesa. Hún er með verki og óþæg­indi. Það er þetta sem ger­ir sjúk­dóm­inn sér­stak­an.".

 

Þetta er það sem kóvid sjúklingar um allan heim eru að tala um, og mæta ekki miklu skilningi, fólk hefur einfaldlega ekki ímyndunarafl til að setja sig í þessi spor.

Þessi fáu orð, sem segja svo mikið las ég á þræði hjá Bigga löggu þegar hann tjáði sig um dóm héraðsdóms, frá konu sem hafði fengið veiruna; "Samt ... ég veiktist fyrir ári síðan og var veik fram eftir öllu síðasta ári og glími enn við ... allskonar... eftir á og er bara alveg sátt við að málin séu tekin föstum tökum á meðan að verið er að bólusetja sem flesta.".

Hún glímir enn við allskonar.

 

Til að skilja það betur vil ég minna á viðtal sem Rúv tók við unga bóndakonu í Húnavatnsþingi, innan við þrítugt, hafði verið hraust, kraftmikil, en eftir að hún fékk kóvid í afmælisveislu, og veiktist lítillega, þá hefur hún ekki verið hún sjálf.

Eðli málsins vegna get ég ekki peistað í orð hennar, en hún sagði frá þrekleysi, að hún þyrfti að hvíla sig uppúr þurru, og lífið gengi aðeins ef hún passaði vel uppá að reyna aldrei of mikið á sig, og þá var hún aðeins að vísa í einföldustu dagleg störf.

Lýsing hennar var um mjög svipuð og maðurinn hér að ofan upplifði á fyrstu mánuðum sjúkdómsins, núna 5 árum seinna er hann miklu verri eins og lesa má i viðtalinu her að ofan.

 

Með öðrum orðum, þegar læknar vísa í einhverjar rannsóknir um eftirköst sjúkdómsins, þá er sú rannsókn svipuð eins og að rannsaka krabbamein þegar það er nýgengið, og segja að þetta sé þannig séð ekki alvarlegt og eigi eftir að lagast.

Sem allir vita að er bara rangt, það drepur ef það er ekki meðhöndlað, en málið er með síþreytuna að ekki er vitað um orsökina, hvað það er sem vírusinn gerir orkukerfi líkamans svo enga lækningu er að hafa.

Sem og að margir ná að hamla á móti í mörg mörg ár, passi þeir vel uppa á heilsu sína og að ofgera sig ekki, svo gerist eitthvað, köstin koma æ oftar, oft án nokkurra sýnilegra skýringa, það er menn hafa gætt að sér að öllu leiti.

Það eina sem hægt er að fullyrða að við höfum aðeins séð toppinn á ísjakanum, faraldur þessa sjúkdóms liggur í framtíðinni, fjöldinn fer eftir hvað veiran hefur fengið að ganga laus og sýkja.

 

Læknar sem meðhöndla kóvid sjúklinga hafa þegar merkt þessi einkenni, þetta er haft eftir Má Kristjánssyni, yfirlækni á Landsspítalanum;

"Veiru­sýk­ing­ar eru mis­skæðar; sum­ar mjög skæðar. Eitt af ein­kenn­um veiru­sýk­inga er þreyta en það sem kem­ur kannski á óvart með kór­ónu­veiruna er þessi ofboðslega þreyta sem fólk upp­lif­ir. Fólk verður svo hrylli­lega þreytt,".

Já fólk verður svo hryllilega þreytt.

Líka ungt fólk, líka fólk á besta aldri, það er enginn óhultur meðan þessi farsótt fær að ganga laus.

 

Það er fólk hér á Íslandi sem berst fyrir þessari lausagöngu veirunnar, í sumum flokkum er það jafnvel hetjur og hampað sem slíkum.

Miðað fréttaflutning og tilvísanir þá virðist til dæmis Morgunblaðið telja það merkasta fólkið á Íslandi í dag.

 

Það og fylgismenn þess skella skollaeyrum yfir hvað gerist ef veirunni er leyft að sýkja, og hvaða afleiðingar það hefur fyrir allt mannlíf þegar þjóðin neyðist til að loka öllu.

Í löndum sem hafa þrákallast við þá er fjöldi dauðsfalla frá svona íbúafjölda Hvammstanda til íbúafjölda Eskifjarðar, og því finnst ekkert sjúkt að hvetja til svona mannfalls, í nafni frelsis og meintra mannréttinda.

Það meir að segja gagnrýnir hinar víðtæku samfélagslegu lokanir sem eru í þessum löndum sem tóku ekki sóttvarnir alvarlega í upphafi, segja þær skerða frelsi borgaranna og skaða efnahag.

Fórnarkostnaðurinn sem gæti til dæmis verið íbúafjöld Vestmannaeyja eða jafnvel Akranes, er léttvægur metinn gagnvart þessu frelsi borgaranna að þurfa ekki að sæta opinberum sóttvörnum.

Eða jafnvel Akureyrar þegar heilbrigðiskerfið hrynur.

 

Þetta er hvort sem eldra fólk segja margir, og átta sig ekki á hvað slíkar staðhæfingar segja um þess innri mann.

En eins og ég rakti hér að ofan, þá er það ekki það versta að deyja, það er ekkert skemmtilegt líf til lengdar að vera aðeins skurnin af sjálfum sér, geta ekki séð sér og sínum farboða, vera ómagi á samfélaginu.

Og þetta eru margfalt margfalt fleiri en þeir sem deyja, og mun og miklu yngri.

 

En fólki sem vill öðrum illt, er sama.

Því er ekki aðeins illa við samfélag sitt, að það búi mánuð eftir mánuð við algjörar samfélagslegar lokanir líkt og í mörgum Evrópulöndum i dag, því er líka illa við annað fólk.

Líka sína nánustu því það veit enginn hvern veiran hremmir næst.

 

Síðan eru það nytsömu sakleysingjarnir, sem taka undir mannvonskuna, með þeirri réttlætingu að það afneitar staðreyndum um veirur, hvernig þær sýkjast, og miða alvarleika þeirra við þar sem þær sjúkdómurinn geisar ekki.

Mannfall á Suður skauti er til dæmis 0.

 

Svo eru það málaliðarnir, líklegast skiljanlegastir af öllum vinnumönnum þess í neðra.

Þeir vinna fyrir peninga, fara í mál gegn sóttvarnayfirvöldum, eða kveða upp dóma sem aðeins eitt orð getur lýst.

Glæpsamlegir.

 

Þetta er fólkið sem við þurfum að lifa með.

Gengur laust, er ekki í böndum.

 

Fólkið sem vill öðrum illt.

Og kemst upp með það.

 

En það flýr ekki sinn dóm.

Og það er ekki sá í neðra sem dæmir.

 

En hann þiggur.

Eftir dóminn.

Kveðja að austan.

 

Sigríður sendir Kára pillu vegna Trump-samlíkingar

Landamærin leka.

 

Það er staðreynd, með afleiðingum sem við þekkjum öll á eigin skinni.

Börnin okkar voru send heim úr skólanum, öll íþróttaiðkun var stöðvuð, líkamsræktarstöðvum, sundlaugum lokað.  Fermingar vori slegnar af, fólki var meinað að kveðja samferðafólk sitt nema í gegnum alnetið, leikshús og kvikmyndahúsum lokað, fjöldatakmarkanir í verslunum, veislur mannfagnaðir, skíðasvæði, allt sem gefur hversdeginum lit var stöðvað.

 

Vegna þess að landamærin láku.

Vegna ferðalaga fólks sem getur ekki haldið sig heima hjá sér á meðan heimsfaraldur kóvid gengur yfir.

Gefur skít og drullu í náungann, samfélag sitt, samferðafólk, líkt og við sáum einn þingmann Sjálfstæðisflokksins gera glottandi góðglaður í algjörlega siðlausri fréttafrásögn Mbl.is.

 

Ókey, okkur er sagt að sum þessa ferðalaga yfir landamærin séu nauðsynleg, og það er vissulega rétt, fólk er að koma heim eftir dvöl erlendis, þarf að ferðast vegna atvinnu sinnar, og svo framvegis.

Má vel vera og er örugglega rétt, en á þá nauðsyn er aðeins einn mælikvarði, og það er hvort viðkomandi sé tilbúinn að fara í örugga sóttkví við landamærin, og haldi ekki út í samfélagið fyrr en hann er öruggur um að smita ekki.

Ef ekki þá er ferðalag hans ekki brýnt, þá er hann eins og hvert annað skoffín sem á ekkert erindi hingað, það er hans að dæma og meta, sé hann ekki tilbúinn í sóttkvína á að senda hann tafarlaust til baka.

 

Alvaran er staðfest, það er ekki hægt að gera sér upp vanþekkingu hvað það varðar;

"Þrjár stór­ar hóp­sýk­ing­ar bera uppi þessi 97 smit. Ein hóp­sýk­ing sam­an­stóð af einni veiru­teg­und sem ekki hef­ur tek­ist að staðsetja. 48 smituðust út frá henni og á annað þúsund fóru í sótt­kví. Önnur hóp­sýk­ing­in sam­an­stóð af tólf manns. Hún var rak­in til ferðamanns sem ekki hélt sótt­kví og þurftu á fjórða hundrað manns að fara í sótt­kví. Þriðja hóp­sýk­ing­in tel­ur 11 manns og er einnig rak­in til ein­stak­lingas sem ekki hélt sótt­kví. Aðrar sýk­ing­ar í minni hóp­um má einnig rekja til landa­mær­anna.".

Þess má geta að yf­ir­maður smitrakn­ing­ar­t­eym­is Al­manna­varna sagði í fréttum í dag að sú hópsýking sem ekki hefur verið rakin komi örugglega frá landamærunum, líklegast frá einstaklingi sem hafi bæði komið og farið, áður en hann var einangraður, en skyldi eftir smitið, samfélagslegu lokanirnar og sóttkví á annað þúsunda manna.

 

Þetta er raunveruleikinn og það er skylda stjórnvalda að bregðast við, geri þau það ekki, þá ber þeim að víkja með góðu, eða illu ef þau vilja ekki fara.

Það vald er hjá forseta Íslands, hann er öryggisventill stjórnarskráarinnar þegar óhæft fólk stjórnar landinu, óhæft fólk sem viljandi vísvitandi stefnir almenningi í hættu með vanhæfni sinni og aðgerðaleysi.

 

Hvernig er á nokkurn hátt að hina nýju reglugerð heilbrigðisráðherra við sóttvarnir sem stöðva lekann á landamærunum??

Vissulega er margt þarft í henni sem gerir vist fólks, sérstaklega barnafólks, manneskjulegri í sóttkvínni, en hún tekur á engan hátt á lekanum.

Allir segja, ég held sóttkví, eins og fólk játi fyrirfram brot sín, þá væri nú lítið fyrir lögregluna að gera.  En ef ekki, hvað þá?? Á að treysta öllum??

 

Ókei, þeir sem það segja, myndu þeir taka uppá því að skilja hús sín eftir ólæst þegar þeir fara í ferðalög, því auðvitað segjast allir ekki vera þjófar, og myndu ekki gera sig heimkomna og fjarlægja verðmæti.  Sem er örugglega rétt í tilvikum allflestra, en ekki allra.

Þess vegna læsir fólk húsum sínum því þjófnaðir eru staðreynd, sá sem segist skilja hús sín eftir opin, hann lýgur eins langt og nef hans nær.

 

Brot á sóttkví eru sama eðlis.

Þau eru undantekning, en grafalvarleg, og ógna fjöldanum, ógna samfélaginu.

 

Fjöldinn á ekkert val, hann býr hérna, það er hann sem tekur þá ákvörðun að ferðast ekki erlendis, það er hann sem virðir allar sóttvarnareglur.

En sá sem ferðast á alltaf val, hvort hann fari eða verði, og ef hann fer, þá þarf hann að virða reglur um sóttkví á landamærum í fjölda landa og getur alveg virt þær hérna líka þegar hann kemur til baka.

Fólk sem býr erlendis, getur dvalist erlendis ef það getur ekki virt rétt okkar hinna um frelsi frá veirunni.

 

Þetta veit allt siðað hugsandi fólk og þykir sjálfsagt að hlýða.

Það er undantekningin, viðrinin og skoffínin sem hafa yfirtekið umræðuna, og undir kynda gírugir sérhagsmunir sem frá fyrsta degi hafa barist gegn sóttvörnum á landamærunum.

Glæpurinn sem kenndur er við héraðsdóm er aðeins síðasta atlagan af mörgum sem hefur dunið á þjóðinni, haldið henni meir eða minna í fjötrum sóttkvíar frá því að heimsfaraldurinn barst til landsins í lok febrúar 2020.

 

En þetta veit ekki ríkisstjórn Íslands.

Hún lúffar fyrir hinum tilbúna kostaða stormi vatnsglassins, ver ekki þjóð sína, kemur með sýndartillögur sem eru aðeins ávísun á eitt.

Áframhaldandi samfélagslegar lokanir, sífelldan ótta við nýja bylgju, ekkert öryggi, ekkert frelsi.

Við erum eyja með um 300 þúsund íbúa, Taiwan er eyja með 28 milljónir, og þar er ekkert virkt smit, allt mannlíf gengur sinn eðlilegan gang.

 

Landamærin leka.

Stjórnvöld heykjast á að þétta þau.

Líklegast vegna andstöðu innan Sjálfstæðisflokksins, hann er klofinn í herðar niður, svo mikil eru ítök hinna fjársterku sérhagsmuna.

 

Hvað er þá til ráða?

Guðni er enginn Ólafur, enginn skörungur, hann mun ekki verja þjóð sína og víkja hinni óstjórnhæfu ríkisstjórn frá.

Froðusnakk stjórnmálanna í bland við viðrinishátt þeirra sem stilla upp helgum rétti fólks að skaða aðra, mun einkenna umræðuna næstu daga.

 

Á meðan mun veiran malla.

Nýta sér lekann, gera það sem hún var sköpuð til að gera, útbreiða erfðaefni sitt út í samfélagið.

 

Ekkert mun breytast því hinn þögli meirihluti, er einmitt kenndur við þögn, því hann lætur allt yfir sig ganga.

Allar þær starfsstéttir sem eru sífellt sendar heim, munu þegja og þegja og þegja.

Allir þegja og láta því viðrinin yfirgnæfa umræðuna.

Glottandi aurinn að baki, hefur náð sínum markmiðum.

 

Og ég greyið hélt að það væri eitthvað spunnið í þetta fólk sem stjórnaði okkur, að það væri skárri kostur en vitleysingabandalagið.

Og ég hélt að Þórólfur myndi standa ístaðið, uppfylla skyldur sínar gagnvart landi og þjóð.

En væri ekki leppur eða strengjabrúða misvitra stjórnmálamanna.

 

Jæja, maður hefur ekki alltaf rétt fyrir sér, það eitt er víst.

En þetta er jafn ömurlegt fyrir það.

 

Auðvitað vonar maður það besta, en engin ástæða önnur en að óttast hið versta.

Sviðin jörð Evrópu sannar að orð sigra ekki veiruna, aðeins markvissar aðgerðir.

 

Allavega er þessi reglugerð ekki dæmi um slíka aðgerð.

Þá huggar maður sig bara við Kára;

"Allir eiga að fara í sóttkví."

 

Hitt er nefnilega ekki val hvort sem okkur líkar betur eða verr.

Veiran lítur nefnilega sínum eigin lögmálum, hún berst á milli fólks nema skorið sé á smitleiðir hennar.

 

Það er bara svo.

Allir eiga að fara í sóttkví.

Kveðja að austan.

 

Ný reglugerð: Ekkert gjald fyrir dvöl í farsóttarhúsi

Uppgjöf Þórólfs.

 

Trúnaðarmanns almennings, manns sem sór eið að vernda þjóðina gegn hættulegum smitsjúkdómum, farsóttum, er honum til vansa, vonandi gerð í þunglyndi augnabliksins.

 

Þessi orð hans eru óásættanleg, tilræði við lýðheilsu þjóðarinnar; " .. um til­lög­ur að aðgerðum á landa­mær­un­um. Þær eru inn­an nú­ver­andi lag­aramma og eru að hans mati ekki eins áhrifa­rík­ar en fyrri til­lög­ur voru.".

Þórólfur er skyldugur samkvæmt lögum um embætti hans að koma með tillögur sem hann telur nauðsynlegar til að hindra útbreiðslu hættulegra smitsjúkdóma, ekki tillögur sem hann telur þóknanlegar stjórnmálamönnum.

 

Hann ber ekki ábyrgðina á því að þjóðin hefur kosið viðrini á þing, fólk sem telur sig hafa rétt til að fikta með lög um sóttvarnir þó það hafi hvorki til þess vit eða þekkingu.

Hann ber ekki ábyrgð á dómi héraðsdóms, eða að stjórnvöld hafi ekki brugðist við honum á þann eina hátt sem þau eru skyldug til, að láta dóminn ekki skaða almenning.

 

Þórólfur sjálfur hefur upplýst um tilurð þeirra þriggja hópsýkinga sem hafa komið upp í þessari fjórðu bylgju faraldursins, þau eru vegna leka á landamærum, vegna einstaklinga sem hafa ekki virt reglur um sóttkví milli skimana, og hafa valdið samfélaginu gífurlegu tjóni.

Öll þjónusta sem felur í sér hópamyndun er lokuð, með tilheyrandi afleiðingum fyrir fólk og fyrirtæki sem veita þessa þjónustu, hundruð saklausra hafa verið skikkuð í sóttkví, tugir hafa sýkst.

Það er guðslán að enginn hefur veikst alvarlega, en um það er aldrei vitað fyrirfram.

 

Á þetta á Þórólfur að benda.

Hann á að segja dóm héraðsdóms glæpsamlegan, frá því að hann féll og fólk fór að yfirgefa sóttkví sína, og fram að þeim tíma sem heilbrigðisyfirvöld hafa til að bregðast við glæpnum, getur smit dreift sér út samfélagið, sent aftur hundruð í sóttkví, viðhaldið samfélagslegum lokunum, og ekki hvað síst, hitt fyrir einstaklinga sem eru næmir fyrir veirunni, kostað þá heilsuna, jafnvel lífið.

Enginn maður, þó hann kalli sig dómara, þó hann sái fram á þrútna vasa frá hinni örlátu hönd sérhagsmunanna, hefur þann rétt að leggja líf saklausra í hættu, ekki þegar vitað er hve veiran er hættuleg, hve alvarleg áhrif hún hefur haft á allt mannlíf á meginlandi Evrópu, ekki þegar er vitað að saklaust fólk getur skaðast af ákvörðun hans.

Á þetta á Þórólfur að benda, hann á að segja þetta á mannamáli, og hann á að standa við málsvörn sína um skilyrðis rétt sinn til að leggja til nauðsynlegar sóttvarnir eftir því sem aðstæður hvers tíma krefjast.

 

Sóttvarnir snúast ekki um þrætubók lögfræðinnar, heldur líf og limi landsmanna, og þá kröfu fólks að allt sé gert til að hindra útbreiðslu alvarlegra smitsjúkdóma, og reynt sé að verja eðlilegt líf fólks eins og hægt er.

Þess vegna er Þórólfur læknir, ekki lögfræðingur.

Þess vegna er Þórólfur maður en ekki viðrini.

 

Það er ekki hans að bregðast.

Það er ekki hans að þóknast linkulegum stjórnmálamönnum.

Það er ekki hans að bogna undan hinu stöðugu nagi gírugra sérhagsmuna.

 

Það er hans að standa í lappirnar.

 

Girtu þig því i brók Þórólfur.

Hættu þessu voli.

 

Gerðu það sem þú átt að gera.

Víktu ella.

Kveðja að austan.

Búinn að senda minnisblað til ráðherra

Einstakt tilfelli.

 

Lætur bugaður Þórólfur út úr sér í þessari frétt.

Hverjar skyldu vera stærðfræðilegar líkur á því að einstakt tilfelli komi til landsins og valdi hér hópsýkingu.

Svona lætur aðeins skekinn maður út úr sér.

 

Sem er slæm frétt fyrir almenning, að nagið gegn sóttvörnum þjóðarinnar sem nær inní ríkisstjórn Íslands, hafi valdið heilaþoku, svona svipað og kóvid veikir hafa lýst, og svipt trúnaðarmann þjóðarinnar á þessum dauðans alvöru tímum, baráttuþreki sínu og styrk.

Vonum samt að þetta sé einstakt tilfelli, yljum okkur við skeleggið hjá Kára á meðan en þetta mátti lesa á Vísi.is í gær;

"Kári Stefánsson, forstjóri Íslenskrar erfðagreiningar, segir þennan einstakling hafa greinst með mikið af veirunni í sér þrátt fyrir að vera með mótefni eftir fyrri sýkingu. Þetta hafi verið stökkbreyting af breska afbrigðinu sem ekki hafi áður sést hér á landi. Það bendi til þess að hann hafi komið með veiruna til landsins en ekki smitast hér.

"Þetta er alvarleg áminning um mikilvægi þess að vera ekki að létta á aðgerðum á landamærum og því miður sitjum við núna uppi með það að fólk frá hinum ýmsu landsvæðum getur komið til Íslands án þess að þurfa að lenda í sóttkví, sem er einfaldlega með hin og þessi vottorð. Og ég held að það sé full ástæða til þes að endurskoða það," segir Kári.

Reglur á landamærum voru rýmkaðar í gær og getur fólk frá löndum utan Schengen nú einnig komið til landsins með vottorð um mótefni. Kári telur ekki duga að farþegar fari í eina sýnatöku á meðan staðan í faraldrinum sé viðkvæm á heimsvísu. Allir eigi að fara í sóttkví.".

 

Það er aðeins eitt ráð við hinum síendurtekna leka landamærunum, það er að stöðva hann.

Ekki með orðum, enda ef slíkt dygði þá yrði lítið fyrir pípara að gera, heldur með gjörðum.

Annað hvort bönnum við ferðalög fólks, eða skikkum það í sóttkví við landamærin.

 

Allt annað er að rífast við staðreyndir raunveruleikans.

Og það erum við, almenningur sem gjöldum þeirrar heimsku.

 

Líðum það ekki.

Kveðja að austan.

Afbrigðið ekki sést áður hérlendis

Smán réttarkerfisins.

 

Gjaldþrot þeirrar lögfræði sem telur sig geranda, eða fulltrúa fjársterkra hagsmuna sem fóðra lögfræðistéttina, vinnur beint gegn þjóð og þjóðarhag.

Frávísun var það eina sem Landsréttur mátti ekki úrskurða, hann gat annars vegar staðfest þrönga túlkun héraðsdóms, eða gert það sem Hæstiréttur gerði á annarri Ögurstund þjóðarinnar, tætt lögfræði strengjabrúðu hinna þröngu sérhagsmuna í sig, og dæmt út frá anda laga og markmiða löggjafans, ásamt því að styðja þjóðina á neyðarstundu, í stað þess að taka sérhagsmuni fjármuna fram yfir þjóðarheill.

 

En lagatæknilegt atriði á Ögurstundu er óboðlegt, það á að leysa upp dóminn, upphaf hans var markað gjörspillingu flokkakerfisins, og loksins þegar dómurinn fékk tækifæri til að sanna að hann væri Dómur, ekki leiksoppur, þá féll hann á prófinu.

Ljóst er í dag að við höfum varla mannaval að skipa vel í Hæstarétt, Landsréttur er skrípadómur.

Mislukkuð tilraun, andvana fædd.

 

Það ber enginn á móti því að fjársterkir sérhagsmunir gátu eyðilagt hin nýju sóttvarnarlög í meðförum þingsins, en þegar á þau reynir, þá verður sú gjörð að víkja fyrir eldri lögum sem eru skýr um að sóttvarnaryfirvöld hafa lagalegan rétt til að gera allt sem þarf að gera til að vernda þjóðina á tímum farsóttar og heimsfaraldurs.

Þetta er ekki spurning, aðeins viðrini úrkynjunarinnar í bland við fávita úr röðum anarkista Pírata halda öðru fram.

Sóttkví þarf að halda, um útfærslu hennar má deila, en sú deila má aldrei leiða til þess að sóttkví sem heldur er brotin á bak aftur.

 

Úrskurður héraðsdómara var glæpsamlegur, hættulegur samfélagi okkar, ógnar fjöldanum í þágu meintra mannréttinda örfárra sem gef skít og djöfulinn í hættuna sem fylgir óþarfa ferðalögum þeirra á tímum heimsfaraldurs.

Ef allt væri eðlilegt þá hefði lögreglan fylgt héraðsdómaranum út í járnum, tekið hann í stranga yfirheyrslu þar sem markmiðið væri að komast að hvaða fjársterkum hagsmunum hann væri að þjóna.

Ekki einu sinn fífl og fávitar taka þá lögskýringu trúanlega að það sé helgur réttur einstaklings að valda öðru fólki vísvitandi skaða.

 

Eins átti að vísa því fólki sem kærði úr landi, fólk sem getur ekki virt örugga sóttkví þegar það ferðast til landsins, á ekkert erindi hingað.

Munum að enginn Íslendingur hagar sér svona, sá sem slíkt gerir, er samstundis brennimerktur sem félagslegt úrkast, á sér aldrei viðreisnar von, hvort sem það er í nærumhverfinu þar sem hann býr, eða á vinnustað sínu.

Hver sættir sig við svona fólk sem nágranna, hver vill vinna með svona fólki??

 

Almenningur er stónd, skilur ekki þennan hráskinsleik stjórnmálanna sem ógnar tilveru hans, eðlilegu lífi, lýðheilsu.

Ekki frekar en hann skilur af hverju vanþroskaður einstaklingur gegni störfum dómsmálaráðherra og opnar landamæri þjóðarinnar fyrir auknum smitum með tilheyrandi afleiðingum á daglegt líf hans, sóttkvíum saklausra, samfélagslegra lokana, stöðvun íþrótta og sviðslista.

 

Hví er þetta liðið??

Af hverju er þetta ekki stöðvað??

 

Er beðið eftir beinum aðgerðum fjöldans, borgarlegum handtökum barna og viðrina sem bera ábyrgðina á lekanum á landamærunum??

Bylting fjöldans líkt og í Rúmeníu forðum eða Austur Þýskalandi þegar múr spillingar og kúgunar var rifinn.

 

Ef fólk, fullorðið fólk, er ekki lengur í meirihluta á Alþingi, og ríkisstjórnin er klofin í herðar niður milli fólks og óargadýra sem vilja sleppa veirunni lausri á landsmenn, þá þarf forseti lýðveldisins að grípa inní.

Líkt og embættið gerði á annarri Ögurstundu þegar stjórnmálin lágu kylliflöt gagnvart kúgun breta og Evrópusambandsins.

 

Núverandi ástand er ekki líðandi.

Það er ekki líðandi að siðblint fólk geti flutt veiruna inní landið, hlæjandi að okkur hinum.

Það er ekki líðandi að þröngir sérhagsmunir í gegnum ítök sín í stjórnmálum sem og dómskerfi hindri varnir þjóðarinnar á landamærunum.

 

Við, fólkið í landinu, eigum ekkert val.

Það erum við sem sitjum uppi með sóttkvína þegar smit greinist í kringum okkur.

Það erum við sem þurfum að loka okkur inni.

Það erum við sem horfum uppá samkomutakmarkanir, lokuð leikhús, íþróttahús, sundlaugar, á öllu sem gefur daglegu líf okkar lit.

Við megum ekki mæta á jarðarfarir samferðafólks okkar, ekki ferma börnin okkar, megum ekki hittast í hóp, fara út að skemmta okkur.

Það erum við sem þjáumst vegna þess óeðlis að meint mannréttindi einstaklingsins eru talin æðri en réttindi okkar til daglegs, eðlilegs lífs.

 

Og því þarf að linna.

Landsréttur gerði í brækurnar, stjórnmálin heykjast að bregðast við.

Hvað er þá eftir, hvað þarf þá fólk að gera til að fá líf sitt til baka??

 

Þeirri spurningu þarf að svara.

Og fólk mun svara henni.

 

Spurningin eina er, hverjir vilja vera með í því svari??

Hitt verður ekki liðið.

Kveðja að austan.

Landsréttur vísar frá kæru Þórólfs

Stríðshanskanum kastað.

 

En hvernig getur þjóðin brugðist við??

Tryggt öryggi sitt, tryggt að neyðarlög, sem lög um sóttvarnir sannarlega eru, virki þegar til þeirra þarf að grípa, og tryggt að gjörspillingaröfl ráðskist ekki með þing, ríkisstjórn og dómsstóla.

 

Höfum það hugfast að ennþá hefur mannkynið notið þeirrar náðar að þó stökkbreytingar kóvid veirunnar hafi gert hana meira smitandi en áður, og að tíðni alvarlegra veikina hjá yngra fólki hefur aukist, þá hefur ekki komið fram stökkbreytt afbrigði sem er til muna banvænna en þau afbrigði sem þegar eru.

En að því kemur, það kennir saga farsótta okkar að nýjar veirur geta útrýmt allt að 60% mannfjölda áður en jafnvægi næst og arfgengt ónæmi hefur myndast.

Þess vegna getum við sem þjóð hvenær sem er þurft að skikkja heilu hópana í farsóttarhús, sett á útgöngubann, og annað sem getur hindrað fjöldadráp bráðsmitandi veira.

 

Áður en lengra er haldið er hollt og gott að rifja upp sögu úr samtímanum, sögu Medellín borgar i Kólumbíu, borg sem var á tíma talin hættulegast borg í heimi, þar náðu lög og regla ekki yfir eiturlyfjabaróna sem stunduðu starfsemi sína næstum því fyrir opnum tjöldum, áttu hallir, héldu um sig hirðir, voru ósnertanlegir.  Það voru alltaf einhverjar keyptu smugurnar sem þeir sluppu í gegn.

Árið 1998 gerðu Bandaríkjamenn samning við þáverandi forseta Kólumbíu um mikla efnahagsaðstoð, og ekki hvað síst um nána samvinnu her og löggæslustofnana landanna í stríðinu við eiturlyfjabarónana. Eitt lykilatriðið í því stríði var að grunaðir eiturlyfjasalar voru fluttir í öryggisfangelsi í Bandaríkjunum og dæmdir þar.

Hið gjörspillta kólumbíska réttarkerfi gat ekki sleppt þeim, það var ekki lengur hægt að kveða upp sýknudóma vegna skorts á sönnunum eða það hafi vantað lagastoð fyrir þær aðgerðir sem stuðluðu að handtöku glæpamannanna.

Í dag er Medellín friðsöm borg, mannlíf blómstrar, hún er örugg á Suður Ameríkan mælikvarða, hinir ósnertanlegu glæpamenn annaðhvort handteknir eða farnir í felur, dollarar þeirra náðu ekki í vasa bandarískra dómara.

 

Í langan tíma höfum við Íslendingar mátt horfa uppá að hérlendir stórglæpamenn geta stundað iðju sina fyrir opnu tjöldum, þeir kalla sig athafnamenn, lifa hátt, á meðan eiturlyfin flæða, og núna á dögunum var jafnvel upplýst að samstarf væri á milli þeirra og lögreglunnar um að halda utanaðkomandi samkeppni frá markaðnum, löggan sýnir meintan árangur og hinir selja dóp sitt i friði.

Við höfum horft uppá meðlimi í glæpagengjum ógna lífi lögreglumanna, sleppt vegna þess að íslenskir dómsstólar taldi engan sekan, fyrst að lögreglumennirnir sem ráðist var á, gátu ekki sannað hver hefði veitt hættulegustu höggin.

Við sáum þekktan handrukkara sýknaðan eftir manndráp, handbendi hans sem sagðist hafa greitt höggið, var hins vegar dæmdur, eins og ekki sé nóg til af handbendum.

Núna síðast upplýsir lögreglan að a.m.k. 15 skipulagaðir glæpahópar starfi í skjóli laga og reglna, óáreittir.

Ef þetta væru sögur frá Kólumbíu eða Mexíkó, þá værum fljót að kveða upp þann dóm, að svona er nú spillingin og réttarkerfið þar.

 

En þetta samtryggingarkerfi gekk of langt í dag.

Grafalvarlegt ástand ríkir í hinum vestræna heimi, Evrópa er meira og minna lokuð, ef við værum með svipað mannfall og þar sem meðalhóf hefur stjórnað sóttvörnum þjóða, en ekki aðgerðir sem duga, þá væru 500-1.000 samlanda okkar fallnir úr þessum skelfilega sjúkdómi.

Og meðan faraldurinn er stjórnlaus víða, þá er stöðug ógn af nýjum stökkbreytingum, sem bæði geta sýkt þegar sýkt fólk aftur, sýkt bólusetta, verið banvænni en þegar er.

Aðeins snögg viðbrögð sóttvarnaryfirvalda, bæði við að loka landamærunum, eða bregðast við innanlands með aðferðum sem duga, getað bjargað þjóðinni frá miklum harmleik eða hamförum.

 

Um það snúast sóttvarnarlög, réttinn til að bregðast við, þó slíkt sé skerðing á réttindum borgaranna og gangi jafnvel gegn öðrum lagabálkum.

Sóttvarnalög geta aldrei náð yfir allt sem gera þarf, eða þær aðstæður sem geta komið upp, og þegar svo er, þá verður andi þeirra að duga, skyldan til að verja þjóðina.

Með öllum ráðum, hvað sem það kostar.

 

Þetta veit dómari Héraðsdóms.

Hann kýs samt að gera sig gildandi, hnýtir í fúsk viðrina á Alþingi, munum að aðeins viðrini þykjast vita betur en sérfræðingar þjóðarinnar í sóttvörnum, fellur mikilvæga sóttvörn úr gildi vegna þessa fúsks, í stað þess að benda á vankanta lagasetningarinnar og biðja Alþingi að bæta snarlega úr.

Slíkt er ekki gert nema á neyðartímum, hið eðlilega er að fella úr gildi reglugerð sem ekki styðst við skýr lög, en ekki á tímum farsóttar.

Smit sem dreifir úr sér og verður að óviðráðanlegri bylgju, getur sloppið inní landið á meðan Alþingi greiðir úr fúski sínu.

Þetta veit dómarinn, hann hefur ekki rétt á að leika guð yfir lífi og limum þegna þessa lands, reyndar hafa guðirnir ekki heldur þann rétt.

 

Auðvitað skyldi maður ætla að ríkisstjórnin væri tilbúin með neyðarlög, slíkt gerir fullorðið fólk, sem gætir hagsmuna þjóðarinnar, en eigum við ekki að segja að sporin hræða.

Og þessi spor þurfum við sem þjóð að fara íhuga, það er ef við ætlum ekki til eilífðar að vera leiksoppi gírugra sérhagsmuna, sættandi okkur við að lifa í þjófélagi gjörspillingarinnar.

 

Það er ekki einleikið að landamærin voru opnuð í sumarbyrjun í fyrra, eftir að við höfðum verið meira og minna lokuð inni í um 2 mánuði þar á undan, upplifðum þann árangur að ná að útrýma veirunni, ein af örfáum þjóðum sem það gerðu, samt náðu sérhagsmunirnir að láta stjórnmálamenn okkar opna landið, þvert gegn heildarhagsmunum þjóðarinnar, þrátt fyrir aðvaranir þar um.

Það er heldur ekki einleikið hvað það tók langan tíma að taka upp tvöfalda skimun á landamærunum með sóttkví á milli, þegar löngu var ljóst að landamærin láku þrátt fyrir einfalda skimun.

Síður er það ekki einleikið hve langan tíma það tók að bregðast við þekktum leka á landamærunum, sem hleypti smiti ítrekað inní landið svo engan enda virtist taka á hinum hörðu sóttvörnum sem fylgdu okkur langt inná nýja árið.

Alltaf tregða, alltaf hægðargangur, alltaf eitthvað.

 

Víkjum þá að hinum nýsamþykktu sóttvarnalögum.

Hvernig datt meirihluta þingheims að breyta sér í hóp viðrina sem gæti þynnt út nauðsynlegar lagaheimildir sóttvarnalæknis og sóttvarnayfirvalda að bregðast við hættulegum faraldri smitsjúkdóma.

Og hvernig datt ríkisstjórn Íslands að samþykkja hið útvatnaða frumvarp, af hverju lét hún ekki sverfa til stáls við forystufólk viðrinanna?

 

Einleikið??

Hvað með herferðina síðastliðna sumar sem augljóslega var stýrð af færum almannatengli, sem ætlað var að hindra eða tefja tvöfalda skimun á landamærunum?

Og í kjölfarið hið stöðuga nag og undirróður gegn sóttvarnaryfirvöldum ásamt því að hampa stöðugt fólki sem gerir annað hvort lítið úr faraldrinum eða afneitar tilvist hans með  öllu.

 

Einleikið?

Af hverju spruttu upp sjálfskipaðir frelsisunnendur í stétt lögfræðinga sem auglýstu eftir því að þeir tækju að sér málsókn gegn sóttvarnaryfirvöldum vegna skyldunnar um að fólk frá eldrauðum svæðum, sem yfir höfuð ætti að banna fólki að ferðast til, og alls ekki að hleypa því til baka ef það er svo heimskt að fara, ætti að taka út sóttkví sína á farsóttarhótelum þar sem hægt væri að hafa eftirlit með því?

Aðgerð sem var gerð af gefnu tilefni til að stöðva þekktan leka á landamærunum.

 

Einleikið??

Af hverju eru ráðherrar innan ríkisstjórnarinnar sem vinna opinberlega gegn sóttvörnum þjóðarinnar og komast upp með það??

Jafnvel þó hin opinbera andstaða væri ekki um jafn alvarlegt mál og varnir þjóðar á tímum drepsóttar, þá væri slíkt ekki liðið í vestrænum lýðræðisríkjum.

 

Einleikið??

Er þetta allt einleikið, eða er það hönd sem stýrir??

Sem hefur beinan aðgang af þingmönnum, ráðherrum, dómurum.

 

Á vissan hátt getur ríkisstjórnin svarað þessari spurningu ef hún er tilbúin með neyðarlög, sem lagar þann meinta galla á sóttvarnarlögum sem héraðsdómari vogaði sér að nýta til að ógna lífi og limum samlanda sinna.

Tala ekki um ef hún rekur ráðherrana sem vinna gegn þjóðinni úr ríkisstjórn, og fyrirskipar opinbera rannsókn á tengslum sérhagsmuna við valdastoðir þjóðarinnar.

 

Geri hún ekkert þá er það ekki einleikið heldur.

Ljóst að eitthvað illvíg, djúpstætt mein hefur grafið um sig í valdakerfi þjóðarinnar.

Og þá þurfum við sem þjóð að svara þessum spurningum.

 

Ástæða þess að ég minntist á hina friðsælu borg Medellín, áður eitt illræmdasta eiturlyfjabæli heimsins er að íbúar Kólumbíu fengu svona spurningar og þeir svöruðu þeim.

Þeir töldu þetta ekki einleikið og að bæði stjórnmálakerfið og dómskerfið væri hluti af vandanum.

Og fengu utanaðkomandi hjálp við að leysa þann vanda.

 

Ekki að ég reikna með að Bandaríkjamenn séu í dag tilbúnir að lána okkur löggur, dómara og fangelsi, en það mætti samt spyrja.

Allavega er það ekki líðandi að allt þetta sé einleikið.

Þegar líf okkar er undir, því það eina sem við vitum er að við höfum ekki séð allt ennþá varðandi þessa farsótt.

 

Stríðshanska var kastað.

Svörum honum.

 

Hvernig sem við förum að því.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

Skyldudvöl dæmd ólögmæt

Okk­ar verk­efni er að stoppa far­ald­ur­inn.

 

Vegna þess að þjóðin krefst þess.

Fólk sættir sig ekki lengur við sífelldar samfélagslegar lokanir vegna þess að stjórnvöld heykjast á að þétta lekann á landamærunum.

Og ef það er ekki hægt með góðu, þá þarf að gera það með illu.

 

Það er ekkert óeðlilegt við það að til sé fólk sem hafi aðra skoðun.

Hvort sem það vill ekki dvelja á sóttvarnarhóteli, það afneiti staðreyndum eins og tilvist veira, eða að hættuleg farsótt geysi í heiminum.

Það er heldur ekkert að því þannig séð að til séu fjársterkir aðilar sem sjái sér hag í opnum landamærum svo þeir fái nýtingu á fjárfestingum sínum tengdum ferðaþjónustu, og það er ekkert að því, þannig séð, að þeir nýti sín fjárráð til að halda út lögfræðingaher sem djöflast á sóttvörnum þjóðarinnar.

 

Mörkin liggja hvort óeðlið, afneitunin nái inní raða valdsins, hvort sem það eru ráðherrar, þingmenn, dómarar, löggæsluyfirvöld.

Mörkin liggja að þessum fjársterkum hagsmunaaðilum sé ekki leyft að skaða heildarhagsmuni þjóðarinnar, ráðast að frelsi hennar til eðlilegs lífs innanlands, brjóti niður sóttvarnir hennar á landamærum með hjálp dindla í ríkisstjórninni eða í dómarastétt.

 

Við höfum séð dindlana í ríkisstjórninni, sem vinna beint gegn hagsmunum fjöldans, en það á eftir að koma í ljós hvort þeim hafi verið plantað í dómarastéttina.

Við höfum séð veikleika forsætisráðherra sem munnhöggvast við dindil í stað þess að reka hann með skömm úr ríkisstjórninni.

Við höfum séð hroka héraðsdóms sem vogar sér að skapa efa og ótta um sóttvarnir þjóðarinnar með drætti sínum á dómsuppkvaðningu, þó er ekki útilokað að í vændum sé vandaður vel rökstuddur dómur sem kæfir óeðlið í fæðingu.

 

Fyrst og síðast höfum við séð sóttvarnaryfirvöld sem sýna festu og styrk, læra af reynslunni, leggja sig fram um að vernda þjóðina og tryggja okkur eðlilegt mannlíf núna á tímum farsóttar sem heldur öllu mannlífi í heljargreipum víðsvegar um Evrópu, Ameríku og víðar.

Fyrri það ber að þakka.

Sem og að ríkisstjórnin sem heild virðist vera vandanum vaxinn, hún hefur verið varfærin, hefur viljað fullreyna hluti sem augljóslega ekki virka vegna eðli farsótta, en hún hefur ekki barið hausnum í stein raunveruleikans  og sagt, reynum aftur, reynum aftur það sem fullreynt er að mislukkast.

Þess vegna á hún eftir að skikka alla sem voga sér í óþarfa ferðalög á tímum farsóttar, eru þar með tifandi tímasprengjur fyrir samborgara sína sem hafa þroska og vit til að sleppa öllu flandri.

 

Þessu fólki er engin vorkunn.

Það á að skammast sín, hundskast í  farsóttarhús, og vera til friðs.

Þeir sem eiga brýn erindi, og þeir eru alltaf margir, þeir rífast ekki um svona sjálfsagðan hlut.

 

Við upplifum núna skrýtin dag.

Líklegast kom harðindaveður í veg fyrir að þúsundir hefðu verið á svæði þar sem eldsprungur opnast fyrirvaralaust.

Og það er beðið eftir héraðsdómara.

 

En ég trúi því ekki að það verði beðið eftir ríkisstjórninni ef samsærið nær inní dómarastéttina.

Viðrini á þingi töldu sig hafa meira vit en sóttvarnarsérfræðingar þjóðarinnar um hvernig lög um sóttvarnir eiga að vera, þess vegna eru jú viðkomandi viðrini, fikt þeirra er forsenda málareksturs málaliðanna, og ekki er hægt að útiloka að dómari telji fiktið æðra smitvörnum þjóðarinnar.

Þá á ríkisstjórnin að vera með Guðna í bandi, og fá undirrituð neyðarlög fyrir kveldið, til að eyða allri lagalegri óvissu, sé hún á annað borð til staðar.

Því slíkt gerir fullorðið fólk á dauðans alvöru tímum.

 

Ef ekki þá er Guðni vonandi tilbúinn með þingrof og nöfn í nýrri utanþingsstjórn.

Röksemd, viðrini stjórna aldrei frjálsri þjóð á neyðartímum.

 

Ef ekki, þá þarf þjóðin að losa sig við þetta lið.

Allt saman.

Því þá er ljóst að það þjónar öðrum herrum en henni.

 

Og ef einhver heldur að þetta sé skoðun, þá er það mikill misskilningur.

Þetta er bláköld staðreynd.

Frjáls þjóð líður aldrei valdarán sérhagsmuna á Ögurstundu.

 

Þess vegna mun héraðsdómur dæma með  þjóðinni.

Þess vegna myndi ríkisstjórnin setja neyðarlög gerði hann það ekki.

Þess vegna myndi Guðni rjúfa þing og boða til kosninga, jafnframt því að skipa starfsstjórn, ef ekki annað væri í stöðunni.

 

Vegna þess að það er ekkert annað í boði.

Þjóðin líður ekkert annað.

 

Þess vegna mun ekkert gerast.

Jú, nema að sóttvarnir á landamærum verða hertar.

 

Því þar er heldur ekkert annað í boði.

Kveðja að austan.

Skilur að fólk hafi aðra skoðun

Skrípaleikur í hérðasdómi.

 

Það er vanvirðing við þjóðina að réttarhald í máli þeirra sem una ekki dvölinni á sóttkvíarhótelinu skuli vera lokað.

Eins og það sé eitthvað mál í gangi eða vafi um lögmæti sóttvarna þjóðarinnar.

Slíkt er ólíðandi með öllu, og vekur uppi grunsemdir um sjálfstæði dómsstóla þjóðarinnar, að armur sérhagsmunanna nái í vasa dómara.

 

Réttarhaldið á að vera opið, og það á að taka þann tíma sem tekur dómara að lesa upp dómsorðið.

"Máli vísað frá".

Annað er óeðli á tímum farsóttar, að dómsstólar telji sig umkomna að segja til um sóttvarnir þjóðarinnar.

Þannig  séð er Héraðsdómur Reykjavíkur þegar fallinn á prófinu.

 

En á meðan beðið er eftir að leikritinu linni, þá er hollt og gott að borða páskaegg, og lesa vísdómsorð Gunnars Heiðarsonar sem má finna í nýjum pistli hans á Moggablogginu í dag.

Langar að vitna í hluta þeirra;

"Réttur fólks til að tjá sig er auðvitað óumdeildur. Fjölmiðlar ættu hins vegar að gæta þess að flytja mál beggja aðila, líka þeirra sem telja ekki nægjanlega langt gengið. Sumir þingmenn hafa farið mikinn og einstaka lögfræðingar bakka þá upp, í frasanum um að um lögbrot sé að ræða, jafnvel brot á stjórnarskrá. Þegar heimsfaraldur geisar ber sóttvarnalækni að leiðbeina stjórnvöldum um varnir landsins, til að lágmarka smit hér innanlands. Stjórnvöldum ber eftir bestu getu að verja landsmenn. Til þess eru sóttvarnarlög. Nú þekki ég ekki þann lagabálk til hlítar, en til að hann virki hlýtur hann að vera ansi sterkur og jafnvel fara á svig við önnur lög landsins. Þá hljóta sóttvarnarlög að vera sterkari. Annars væri lítið gagn af þeim.

Réttur landsmanna til að veirunni sé haldið utan landsteinanna eftir bestu getu er að engu gerður hjá þeim sem taka hanskann upp fyrir þeim sem telja sóttvarnir óþarfar, eða of miklar. Sá réttur, bæði lagalegur og stjórnarskrárlegur, hlýtur að vega meira en þeirra sem velja að ferðast um heiminn á tímum heimsfaraldrar. Þeir sem velja slík ferðalög eiga að gjalda fyrir, ekki hinir sem heima sitja og halda allar þær takmarkanir sem settar eru.".

 

Sóttvarnarlög eru gagnslaus ef keyptir lögfræðingar í vinnu hjá þröngum sérhagsmunum telja sig geta hártogað þau, hvað þá ef dómsstólar leggjast svo lágt að eyða tíma í þær hártoganir.

Eftir farsóttina má ræða þau, slípa til, læra af reynslunni.

En ekki þegar allt er undir að þau virki eins og ætlast er til.

 

Þess vegna er skrípaleikur í gangi í héraðsdómi í dag.

Honum þarf að linna.

 

Lögfræðingar eiga ekki, mega ekki komast upp með að halda þjóðinni í gíslingu á dauðans alvöru tímum.

Slíka úrkynjun lifir engin þjóð af.

 

Vonandi skynjar héraðsdómur sinn vitjunartíma.

Kveðja að austan.

Lokað þinghald í máli um sóttkvíarhótel