Hver er gjaldskráin??

 

Sem almenningur greiðir með sköttum sínum vegna almennar heimsku og fávitaháttar meintra menntaðra opinbera starfsmanna?

Og þá er ég ekki að tala um síendurtekna myglu í opinberum byggingum, nýjum opinberum byggingum, sem sísjúga fjármagn frá nauðsynlegum nýbyggingum, til að bæta út og gera illa byggt húsnæði nothæft.

Sem og ég er ekki í raun að vísa í þekkt vitsmunaleg afglöp hinna nýráðnu meintra verkfræðinga hjá Vegagerðinni sem töfðu lífsnauðsynlegar vegaframkvæmdir í botni Berufjarðar með því að sturta efni í sjóinn, og játuðu að lokum að í  menntun þeirra hjá HÍ hefði gleymst að fræða þau um áhrif strauma í botni fjarða.

 

Ég sem Norðfirðingar vísa aðeins í snjóflóðagarðinn sem var reistur, áður en augljóst snjóflóð drap næstum fjölda verkamanna við gagnamuna Norðfjarðargagnanna, og þakka fyrir að í menntun verkfræðinga Vegagerðarinnar  er kúrs sem krefur þá um að fylgjast með fréttum um afleiðinga vanhugsunar þeirra eða rangra hönnunar.

 

Samt skal ég játa að ég vildi að þetta menntaða fólk væri ekki svo heimskt, að það hefði hannað göng, án vegskála, á þekkt óveðurssvæði Norðvestanáttarinnar, með þeim afleiðingum að í núverandi veðurfari hlýnandi heims, þá eru meiri líkur að ökumenn séu fastir við gagnamunnann Eskifjarðarmegins,en var á sjálfu Oddsskarðinu þó muni um það bil 600 metrum á hæðinni milli þessara tveggja gagna.

Ég hefði samt ekki spurt um gjaldskrána á þessari heimsku eða faglegum fávitahátt, snjóflóðið sem næstum drap fjölda tékknesku verkamannanna, við því var brugðið með mini-mini vörn, sem allavega hefur bjargað mannslífum síðan.

 

Þessi  frétt fékk mig samt til að hugsa um faglega heimsku, og hver er ábyrgð hins meintra menntaðra fræðinga sem líklegast bulla út í eitt, til að kóvera þá vísvitandi stefnu Rarik, eftir að fyrirtækið var frjálshyggjuvætt, að gjörhundsa viðhald á raftstöð bæjarins, svo eftir að árin liðu, og enginn fagmenntaður vélvirki fékk laun til að koma inní rafstöðina (gleymum aldrei aldrei bónusunum sem algjörlega vanhæfir stjórnendur Ohf Rarik fengu greiddir) og því á ákveðnum tímapunkti, eftir að hafa bjargað byggðarlagi mínu ítrekað, þá kveikti hún í sér, því líklegast hafði enginn gáð að því að hreinsa skorsteina rafstöðvarinnar.

Þeir sem ábyrgðina báru, og voru eftir Ohf væðingu þessa ríkisstofnunar, og ef það hefði verið rannsakað höfðu greitt samviskusamlega framlög í kosningasjóði Nýfrjálshyggjuflokkanna, launaðir með ríkulegum bónusum, starfslokasamningum samtryggingarinnar, eða öðru sem þetta gjörsamlega siðblinda, vanhæfa fólk ber á ábyrgð á, þeir bera samt sem ekki ábyrgð á þessari Ófrétt, því þeir voru eins og þeir eru, skilgetin afkvæmi Nýfrjálshyggju Sjálfsstæðisflokksins sem samstarfsflokkar hans létu óáreitt.

 

Vandinn er miklu djúpstæðari en það, og snertir hið meinta menntaða fólk okkar, sem hefur tekið sér alræðisvald yfir öllu okkar þjóðfélagi, og getur ekki einu sinni sinn brýnustu þjónustu samfélags okkar, án þess að vanhæfni þess margfaldar alla kostnaðarliði  líkt og samfélag okkar sé vel stjórnað, og hinir gígantísku fjármunir sem við eyðum í hin og þessi brýn úrlausnarefni, snerti í raun það sem við vildum eyða í.

Svo dæmi sé tekið er einhver svo heimskur að trúa Dagískunni þegar hún sagðist hafa eytt einum og hálfum milljarði í úrræði fyrir heimilislaust fólk í Reykjavík, svona í ljósi þess að fyrstu viðbrögð þessa hámenntaða fólks var að vísa skjólstæðingum Neyðarskýla borgarinnar út á gaddinn og óveðrið, og það þurfti fjölmiðlaumfjöllun til að þetta fólk, sem þegar hafið sogið til sín megnið af fjármunum borgarinnar í þennan málaflokk, lýsti því yfir, að það væri ekki í stefnu Dags, og Einars, að láta heimilislausa krókna úti í vetrarstormum.

 

Enn og aftur, hvað kemur það gjaldskránni við??

Hvernig getur fólk bullað svona fyrir borgun??

Sérstaklega þegar við höfum í huga að arðrán Nýfrjálshyggjunnar á innviðum Rarik var fyrir þess tíð, flest varla búin að læra að skeina sig, mæður og feður lutu höfði í auðmýkt yfir snillingnum sem fann upp Pampers bleyjuna.

 

Ekkert varaafl, og línurnar halda!!

 

Samt hafa allir þessi menntuðu krakkar ekki vottorð um að þau kunni að tannbursta sig skammlaust, eða reima á sig skóna.

En þegar vel er greitt (ekki ætla ég þeim hina algjöru heimsku), þá fullyrða þau að þegar vel er greitt að þá virki meint hringtenging því aldrei muni það gerast að tengistöðin á Eskifirði, þar sem hin meinta hringtenging á upphaf sitt og endi, slái út, hvað þá að álver Alcóa á Reyðarfirði slái út þessum línum.

 

Samt spyr maður sig, hvað þarf mikinn pening, því munum að enginn er svona heimskur, til að meint menntað fagfólk láti svona vitleysu út úr sér, að viti ekki til, að hafi ekki neina vitneskju um, að línur slái út og í kjölfarið glími byggðir við rafmagnsleysi.

Jafnvel dögum saman líkt og var eftir óveðrið mikla 2019 í Vestur Húnavatnssýslu.

 

Þá var lærdómur stjórnvalda að efla varaafl.

Í dag er sá lærdómur gleymdur, og í dag spilar meint menntað fólks sig fífl, sem er grunnforsenda þessarar fréttar.

Það fær samt ekki mikið borgað, heldur kannski vinnu sinni þrátt fyrir augljósa vanhæfni, sem og vankunnáttu.

 

En hvað með fórnarlambið, sjálft bæjarfélag mitt, alla þá þjónustu sem þar er veitt, eða ofurhagnaðarfyrirtækið Síldarvinnsluna???

Veit ekki, en það eina sem ég veit, er að laun forsvarsmanna bæjarfélagsins eða fyrirtækisins, eru af þeirri stærðargráðu, að nokkrir mánuðir hefðu hugsanlega getað bjargað hinu lífsnauðsynlega varaafli í bænum mínum.

Ekki að ég sé að gera lítið úr laununum, en ég hélt að þeim fylgdi sú ábyrgð að verja byggðarlagið gegn aðförum forheimskum stjórum bónusa Ohf væðingarinnar, eða bregðast við svona augljósu rugli meintra verjanda gjaldskráar hinna vanhæfu meintra sérfræðinga.

 

Því þetta átti aldrei að vera frétt.

Hvað þá að örgamall bloggari að austan gæti ekki þagað yfir mannanna heimsku.

Ekki að mannanna heimska sé eins og hún er, en að þiggja laun sín, gera svo ekkert, það er eiginlega svo fáheyrt að jafnvel má ræða um launasvik.

 

Því þrátt fyrir allt bera aðrir ábyrgðina en þau sem kunna ekki að byggja hús, eða leggja vegi.

Það fólk er alltaf skjöldur gagnvart þeim sem við treystum, og borgum ofurlaun sem aðeins eiga sér samsvörun í launakjörum bæjar/borgarstjóra í borgum og bæjum tugmilljóna eða ekki hundruð milljóna, sem og þeim forstjórum sem miða laun sín alltaf við topp 500 á einhverjum Bilbord lista, án þess að ég kunni að stafa það orð.

 

Þetta hálaunafólk var ekki skjöldur í mínu byggðarlagi, það horfði í hina áttina þegar Ohf-effið eyðilagði varaafl sem hafði þjónað byggð minni í yfir um 70 ár.

Samt talar það ekki Dagísku, ég get alveg vottað að stjórarnir tveir kunna bæði að reima skó og hnýta bindishnút.

 

Það var grasrótin sem mótmælti.

Það var grasrótin sem vakti þau viðbrögð sem Austurfrétt byggði sína skynsemisfrétt á.

Ólaunuð grasrót annarsvegar, hinsvegar mjög vel launaðir stjórar, svo það nægði næstum til að fæða og klæða alla munaðarleysingja í Kenía.

Sú ábyrgð er þung, og eitthvað þurfa menn til að réttlæta laun sín.

 

Til dæmis að mæta ógnarafli Nýfrjálshyggjunnar, forheimsku og sígræðginnar í Reykjavík, að vanhæft fólk, meint vel menntað fólk, geti ekki rutt götur borgarinnar eftir smá sjó, en það  eigi ekki að vega að lífi og mannlífi landsbyggðarinnar sem þurfi alltaf á varaafli að halda, afneitun á því sé afneitun á Íslandi í dag.

Samt mallar kerfi vanhæfninnar, og stjórarnir þiggja sín laun, út í eitt.

 

Við því þurfum við að bregðast, og eigum að segja aðeins eitt.

Nei.!!!

 

Fíflin, þó menntuð séu, eiga ekki að stjórna lífi okkar, framtíð okkar.

Og fjandinn hafi það, það  er hægt að byggja hús án myglu.

Kveðja að austan.

Senda varaaflvélar frá Neskaupstað til Úkraínu

Sólveig Anna.

 

Það er eins og hetjur forndægranna séu í henni endurbornar hefði Tolkien lýst Sólveigu Önnu, ef tíminn sem engu eyrir hefði á annað borð gefið honum tækifæri til þess.

 

Og eins og þær hetjur, og aðrar hetjur, þá er Sólveig Anna aðeins manneskja, ófullkomin sem slík og örugglega margt upp á hana að klaga.  Því það er bara svo að það dæmist á venjulegt fólk að taka slaginn við mannfyrirlitninguna, mannvonskuna, mannhatrið sem ógnar lífi þess og samfélagi.  Hinir fullkomnu, ef þeir hafa þá nokkurn tímann verið til, sitja heima hjá sér í fullkomleika sína og benda, gagnrýna, og jafnvel fordæma, en gera aldrei neitt sjálfir.

En hetjan verður til þegar fólk sýnir einurð og dirfsku, heldur sjó þegar á móti blæs, rís upp eftir ósigra, aftur og aftur herjar hún á vígi andstæðingana, missir ekki von þó kannski engin von sé eftir.

 

Sólveig Anna er slík persóna, reis uppúr engu, hóf baráttu sem þurfti að heyja, hóf stríð við fólkið sem á tímum auðlegðar og alsnægta, getur ekki deilt til sinna fátækari bræðra kjörum sem gerir þeim kleyft að lifa mannsæmandi lífi, ekki einu sinni orðið við þeirri hóflegu kröfu um, fæði, klæði og Þak yfir höfuð.

Það sem drífur þessa hversdagshetju áfram má lesa í mörgum pistlum hennar en núna nýlega las ég pistil sem hreyfði mjög við mér, og mig langaði alltaf að deila því til annarra sem hreif mig, eða svona hluta af því.

 

Gefum Sólveigu Önnu orðið:

"Sagan er af konum á bekk, ekki upp­runa arð­ráns­ins í mann­legum sam­skipt­um. Það var ekki aðeins myrkur úti, við vorum líka myrkvaðar inní okk­ur. "Hvað á ég að ger­a?", spurði konan mig og ég hafði engin svör; hvað átti hún að gera, nú þegar fregnir höfðu borist um fyr­ir­hug­aða 20% hækkun á húsa­leig­unni henn­ar; hún var þegar í tveimur konu­vinnum til að sjá fyrir fjöl­skyldu sinni og þrátt fyrir umtals­verðan dugnað var ekki alveg raun­sætt að hún fengi sér þá þriðju.

Konur þurfa stundum að hvílast, líka ofur-arð­rændar lág­launa­kon­ur. Ég veit það ekki, svar­aði ég og það var satt, ég vissi ekk­ert hvað hún átti að gera. Hún var fangi í kramn­ings­vél snar­bil­aðs fólks, með­lima íslenskrar arð­ráns­stétt­ar, íbúa for­rétt­inda­turns­ins sem árið 2017 gnæfði sann­ar­lega hátt en hefur risið enn hærra síðan þá, svo hátt að þau sjá ekki til jarðar þar sem að eigna­lausar konur þeirra Jafn­rétt­is­eyju sem þau, útblásin af mont-vímu röfla stöðugt um, streyma til og frá um borg­ina, upp­sprettur enda­lauss arð­ráns; "Það til­kynn­ist hér með að frá og með næstu mán­aða­mótum verður þyngt veru­lega í keðj­unni sem heldur þér fang­inni. Ef að þú hefur athuga­semdir við það er þér bent á að bera harm þinn í hljóði. Það hefur eng­inn áhuga á að heyra þig væla."

Ég vissi ekk­ert hvað hún átti að gera og við sátum áfram þögl­ar. En ég fann hvernig andúðin á kerf­inu sem traðkar á eigna­lausum kon­um, heldur þeim fögnum alla þeirra daga, sogar úr þeim gleð­ina og ork­una, hellir inn í þær köldu myrkri kvíð­ans, kerfi knúnu áfram af auð­virði­legum sad­isma arð­ræn­ingj­anna, líkt og holdg­að­ist, sett­ist við hlið okkar og spurði: "Ekki ætlarðu að gera ekki neitt?".

 

Já, Ekki ætlarðu að gera ekki neitt?.  Við vitum öll svar Sólveigu Önnu, en það er hollt og gott öllum sem á einhvern hátt láta sig dreyma um betri heim, það góðan að við erum stolt af því sem við látum börn okkar fá í arf, að lesa lýsingu hennar á eldmóðinum sem knýr baráttu Eflingar áfram.

"Úti er napur og nið­dimmur vetr­ar­morg­un, á glæ­nýju ári. Um alla borg eru á ferli Efl­ing­ar-­konur sem nota vöðva­aflið sitt, heil­ann og hjartað til að halda öllu gang­andi. Meiri­hluti þeirra hefur við­var­andi fjár­hags­á­hyggj­ur, sem kreista þær og kremja, taka frá þeim birt­una og fylla þær af myrkri.(leturbreyting mín) Mönnum nægir ekki að arð­ræna þær sem vinnu­afl, nei, að þær hafi þak yfir höf­uðið skal einnig vera ótæm­andi gróða­upp­spretta reyk­vískrar borg­ara­stétt­ar­innar sem í frið­lausri gróða-­sýki sinni fær aldrei nóg. Valda­stéttin flaggar fánum kven­frelsis þegar hentar en þegar við­fangs­efnið er raun­veru­legar breyt­ingar í efn­is­legum raun­heimum þeim er við byggjum svo að líf kven-vinnu­aflsins taki breyt­ingum eru fán­arnir snar­lega teknir nið­ur, og ófrið­ar­súla ójöfn­uð­ar­ins tendruð með við­höfn. 

Það er oft þung­bært fyrir okkur Efl­ing­ar­fólk að sjá hversu raun­veru­legt skeyt­ing­ar­leysi efna­hags­legrar og póli­tískrar valda­stéttar er gagn­vart til­veru­skil­yrðum okk­ar. En þrátt fyrir það og vegna þess gef­umst við ekki upp. Eigna­réttur okkar á sjálfs­virð­ing­unni, sam­stöð­unni og vit­neskj­unni um að við erum ómissandi er algjör. Eng­inn fær því breytt. Við höfum lært að bar­áttu­vilji okkar og eld­móður er árang­urs­rík­asta móteitrið við myrkv­un­ar- og kúg­unar til­raunum fólks­ins í for­rétt­inda­turn­in­um. Þeim mun aldrei takast að svipta okkur frels­inu til að semja fyrir okkur sjálf, frelsi sköp­uðu af hetj­unum okk­ar, verka­fólki for­tíð­ar, með blóði, svita og tárum, af svo miklum eld­móði að hann ornar enn. Þeim mun aldrei takast að slökkva bar­áttu­vilja okk­ar.".

 

Þeim mun aldrei takast að slökkva bar­áttu­vilja okk­ar.  Vegna þess að hann er í raun eina baráttuljósið sem þúsundir láglaunafólks bindur vonir sínar við.

 

Það er napur kveðja, en varpar ljósi á svo margt sem Sólveig Anna rekur í þessum pistli sínum, að skilaboð stjórnarráðsins í upphafi þessara vinnudeilna er tilkynning um stofnun Mannréttindaskrifstofu, í auðugu landi þar sem ekki er einu sinni hægt að tryggja öllum Þak yfir höfuð, nema á þeim okurkjörum að fátt er eftir til að standa undir öðrum útgjöldum fjölskyldunnar.

Firringin er þvílík, gapið á milli raunveruleikans og valdastéttarinnar virðist vart lengur vera brúað, jafnvel þó menn nái að virkja hraða ljóssins til þess.

 

Vissulega hefur þorri landsmanna það tiltökulega mjög gott, en það afsakar ekki kjör þeirra sem verkin vinna og hafa það ekki.

Við getum ekki án hvors annars verið, og hættum að láta sem svo að okkur komi ekki kjör náungans við, nema þá þegar fólk vill öfundast út í einhvern.

 

Barátta Eflingar er réttmæt.

Sólveig Anna tók að sér að gera það sem við höfðum öll átt að gera.

 

Virðum það.

Kveðja að austan.

 

Raunir hinna ofsóttu

 

Það dregur ekki nokkur maður í efa að Ólöf Helga Adolfsdóttir hefur gengið í gegnum miklar raunir.

 

En það er hollt og gott að skoða upphafið þegar maður grætur örlög sín.

Sá sem lætur nota sig, misnota sig, sá sem vegur  úr launsátri, hann uppsker eins og hann sáir, það er að segja ef ætlunarverk hans mistekst.

 

Og ennþá lætur Ólöf Helga misnota sig.

Að hún skuli ekki skilja að þessi átök Eflingar við atvinnurekendur hafa ekkert gera með hana eða Sólveigu Önnu, þessi átök snúast um réttinn um mannsæmandi líf, að hafa Þak yfir höfuð, um þau grundvallarmannréttindi í auðugu landi að allir geti lifað af launum sínum.

Nei, þetta er bara ég, aumingja ég og svo skassið hún Sólveig Anna.

 

Fyrir stundarathygli þeirra sem hafa það eina markmið að knésetja fyrirhugað verkfall Eflingar, mætir hún í viðtöl og segir raunasögu sína, aftur og aftur, svo jafnvel Megan og Harry virka eins og nýgræðingar á leiksviði stundarfrægðar fórnarlambanna.

Væri Ólöfu alvara með meintri verkalýðsbaráttu sinni, ef hún virkilega hefði áhuga á að bæta kjör láglaunafólks, þá í fyrsta lagi léti hún ekki misnota sig af stéttarníðingum, og í öðru lagi, þá tæki hún slaginn með Eflingu í dag.

Sá slagur myndi skera úr um hvort Eflingarfélagar myndu treysta henni fyrir frekari trúnaðarstörfum innan félagsins.

 

En sem leppur Góða fólksins eða kvislingur atvinnurekanda fær hún enga upphefð.

Spyrjið bara Quisling, hann þekkir þá sögu af eigin skinni, meir að segja hálsinum minnir mig.

 

En samt, maður getur ekki annað en vorkennt henni.

Kveðja að austan.

Var bannað að spyrja spurninga

Undirróðurinn mallar og mallar.

 

Við sem dáumst af töframanni sem getur dregið kanínur uppúr hatti sínum, getum ekki annað en tekið ofan hatt okkar fyrir töfrum þessarar fréttar, og snilldinni að fá skrifstofu Starfsgreinasambandsins til að taka þátt í þessari aðför að grunnrétti verkafólks, að boða verkfall telji það þess þurfa.

 

Heilagur réttur sagði Lára V. Júlíusdóttir, þó rebellinn Sólveig Anna eigi í hlut, þá greip Lára ekki beituna sem Undirróðursmaður Morgunblaðsins setti út fyrir hana í viðtali á Mbl.is í gær, þó er vitað að ekki er kært á milli Láru og Sólveigar.

En Lára veit að rétturinn til verkfalla er stærri en bæði hún og Sólveig Anna, jafnvel þó þær leggðu saman stærð sína á tommustokkinn.

 

En skrifstofa Starfsgreinasambandsins gleypti beituna.

Aumingja þið.

 

Og hvað fékk ykkur til að halda að þið væruð varðhundar kerfisins, auðstéttarinnar, Samtaka Atvinnulífsins??

Ég bara spyr.

Kveðja að austan.

 

Uggandi félagsfólk Eflingar í pattstöðu

Verkföll eru alltaf neyðarúrræði

 

Þar mælti sósíalistinn í Katrínu Jakobsdóttur heilust, eins og á einu örskoti hafi hugur hennar dregið hana til baka þar sem hún var ung, saklaus og sósíalisti.

 

En Katrín er stjórnmálamaður, meir að segja forsætisráðherra, og slíkir eru aldrei ungir, saklausir og sósíalistar, þeir lýsa ekki stuðningi við sanngjarnar kröfur verkafólks eða fordæma markaðsvæðingu leigumarkaðarins á liðnum árum.

Þeir tala Dagísku, það sérkennilega tungumál, segja mikið um ekki neitt.

 

Svo féll Katrín í gryfjuna sem undirróðursmaðurinn á Morgunblaðinu gróf henni.

Þessi undirróðursmaður er kannski ekki ein persóna heldur meðvituð stefna sem mótuð var á ritstjórnarskrifstofu blaðsins að svara verkfallsboðun Eflingar með sífeldum persónuárásum á Sólveigu Önnu, og þegar hugmyndaflugið þrýtur eða sama fólkið komið of oft í viðtal, þá er kröfugerð og málflutningur Eflingar afbakaður með öllum þeim tækjum og tólum sem vanur áróðursmaður býr yfir.

Ekki í mínútu hvarflar að ritstjórn Morgunblaðsins að segja hlutlausar fréttir af kjaradeilu Eflingar eða reynt að rýna í af hverju Efling grípur til þess neyðarúrræðis sem verkfall er á þessu síðustu og verstu.

 

"Hvað finnst þér um kröfu Efl­ing­ar um ólík kjör eft­ir bú­setu?".  Þarna hafði Katrín val, spilað með eða sýnt reisn.

Eða hafa bara þá reynslu til að láta undirróðursmanninn ekki narra sig til að sýna sitt rétta andlit, að samúð hennar með fólki í basli er aðeins í nösunum, einhver svona skyldusamúð.

Hún gat bent blaðamanninum kurteislega á að hann væri að taka orð Sólveigu Önnu úr samhengi, hún hefði einfaldlega vera benda á að aðstæður hennar umbjóðenda væri þannig að hina fasta krónutöluhækkun Starfsgreinasambandsins dygði ekki einu sinni uppí hækkun á leiguverði og þá væru allar hinar verðhækkanirnar eftir.  Spurningin væri því ekki viðeigandi og hún tæki ekki þátt í þessum leik. 

 

En hvort sem það var með opin augu eða lokuð augu þá lenti hún í frjálsu falli og ég verð bara að segja; aumingja Katrín, hvað ætlar þú að reita mikið fylgið af þér?

Jafnvel Dagískan hefði getað sloppið fyrir horn; "Al­mennt finnst mér að stjórn­völd eigi ekki endi­lega að hafa skoðun á inni­haldi krafna, þegar menn sitja við samn­inga­borðið".

Svo kom bara En-ið og afhjúpunin; "En ég myndi telja að við vær­um kom­in út í veru­leg­ar ógöng­ur ef kjara­samn­ing­ar ættu að miðast við bú­setu".

 

Hver var að tala um að kjarasamningar ættu að miðast við búsetu annar en undirróðursmaðurinn á Morgunblaðinu??

Það eru aðstæðurnar í Reykjavík, sérstaklega Villta vestur nýfrjálshyggjunnar á leigumarkaðnum sem fá forsvarsmenn Eflingar til að horfa í augun á viðsemjendum sínum og segja; þessar hækkanir á kauptaxtanum duga ekki, við þurfum meira, og þið vitið af hverju.

Ef þessar aðstæður eru öðruvísi út á landi, og kauphækkun nýgerðs kjarasamnings Starfsgreinasambandsins duga þar, þá er það bara svo, en það breytir ekki raunveruleik Eflingafélaga, og fyrir þá eru Sólveig Anna og félagar að semja.

 

Þetta er eitthvað svo augljóst og allt vitiborið fólk á að skilja þetta.

Og þeir sem þurfa ekki að skrimta á lágmarkslaunum, ættu allavega að sýna þann sið að afbaka ekki kröfur láglaunafólks, eða afneita þeim raunveruleik sem það býr við.

Það er nefnilega ljótt og svo ég vitni í mann sem allavega einu sinni þekkti til siðar og sagði hin fleygu orð; "Svona gerum við ekki", því þetta er eitthvað sem sýnir innri mann fólks.

 

Það er ekki það sama og að venjulegur atvinnurekandi, sem líka þarf að ná endum saman, geti einn og sér bætt úr afleiðingum nýfrjálshyggjunnar, á meðan skortur er á leiguíbúðum eða venjulegu vinnandi fólki er gert ókleyft að kaupa sína eigin íbúð, þá sýgur skepnan í sig allar launahækkanir því græðgi hennar er stjórnlaus og á sér engin mörk.

Vandinn er miklu djúpstæðari en það og ábyrgð þeirra sem brutu niður félagslega íbúðakerfið og gerðu leigumarkaðinn af blóðvöll markaðarins.

Á ábyrgð stjórnvalda, og það er á þeirra ábyrgð að setja bönd á skepnuna, það vissu goðin á sínum tíma þegar þau tóku glímuna við Fernisúlf.

 

En á meðan ekkert er gert, skepnan aðeins fóðruð á frekari fórnarlömbum, þá er verkfall Eflingar neyðarráð, aðgerð til að knýja hina betur stæðu til aðgerða, því þeirra er völdin, það eru þeir sem eiga bæði fyrirtækin og stjórnmálamennina.

Að skjóta sendiboðann leysir engan vanda, það kemur aðeins nýr með öflugri og illskeyttari her að baki sér.

Og þá ætla menn sér kannski ekki að semja, heldur taka.

 

Ég auglýsti í gær eftir viti.

Því þetta skilur allt vitiborið fólk.

Líka þeir sem þekkja ekki til siðar í hjarta sínu.

 

Ætli ég ítreki ekki bara þá auglýsingu.

Hvar er fullorðna fólkið??

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

„Verkföll eru alltaf neyðarúrræði“

Rýtingsstungur í bakið

 

Borga sig bara ef þær virka.

Lifi fórnalambið af launsátrið er ákaflega líklegt að hann verði kerskinn á eftir.

 

Eigum við ekki bara að segja að þessi vonarstjarna verkalýðsarms Samfylkingarinnar þekki ekki sinn vitjunartíma.

Það hins vegar að Ólöf Helga skuli vera vonarstjarna hjá Samfylkingunni, á breiðbrosmynd með Kristrúnu Frostadóttir segir hins vegar bæði margt um Góða fólkið og Kristrúnu, það að í raun hafi ekkert breyst hjá Góða fólkinu, það þjóni ennþá sínum húsbændum samviskusamlega, að ráðningasamband Jóhönnu Sigurðardóttur við hrægamma og auðmenn haldi ennþá.

 

En þetta var ekki erindið, heldur að vitna í skýr orð Láru V. Júlíusdóttur um vinnumarkaðsdeilur, en hvað sem svo annað verður sagt um Láru, þá veit hún sínu viti í vinnurétti.

"„Verk­föll eru ekki boðuð eða viðhöfð án til­efn­is. Þau er neyðarráðstöf­un þegar samn­inga­leiðir hafa verið full­reynd­ar.“  Hún nefn­ir að alþjóðasamþykkt­ir Alþjóðavinnu­mála­stofn­un­ar­inn­ar kveði á um rétt til verk­falla og því líta megi á úrræðið sem hluta mann­rétt­inda hjá lýðfrjáls­um ríkj­um".

 

Spurningin er bara, skildu þeir Vilhjálmur og Aðalsteinn vita af þessum rétti, og að hann sé mannréttindi.

Grundvallarréttur verkafólks í nauðvörn stéttarbaráttu þess.

Það er spurningin, þar er efinn sagði Hamlet.

 

Ruv hæðir allavega Aðalstein með því að renna eftir textafréttum á sjónvarpsskjánum þau fleygu orð Aðalsteins, að samúðarverkfall með Eflingu geri hans félagsmenn fátækari.

Kannski varð honum á kallanganum, kannski gengur hann með húfu niður fyrir augu í dag

Skammist sín.

 

Hver veit.

Hver veit.

Kveðja að austan.

Framkoma í garð Ólafar innanfélagsmál Eflingar

Samstaðan.

 

Það kom ekki á óvart að fyrstu viðbrögð Morgunblaðsins við verkfallsboðun Eflingar væri að taka viðtal við vonarstjörnu verkalýðsarms Samfylkingarinnar þó það hefði verið klókara hjá blaðamanni að láta viðtalið ekki snúast að mestu um umkvartanir Brútusa allra tíma um vanþakklæti og kerskni þeirra sem þeir reyndu að vega úr launsátri en náðu að lifa launsátrið.

Blaðamaður ætti að vera það vel lesinn að vita hvernig Shakespeare afgreiddi hinn fyrsta Brútus, það vorkenndi honum enginn og hann átti örlög sín skilið.

 

Vindhögg, feilhögg og því var hringt í Vilhjálm Birgisson, og hann lá ekki á skoðunum sínum.

Í stuttu máli þá fann Vilhjálmur verkfalli Eflingar allt til foráttu. 

Hvort sem rök hans eru réttmæt eða ei, þá er það lítt skiljanlegt afhverju Vilhjálmur taldi sig knúinn til að tala máli atvinnurekenda og hvað varð um manninn sem ætlaði ekki að skipta sér af kjarasamningum annarra félaga??

Allavega sá Morgunblaðið ekki ástæðu til að leita álits Halldórs Benjamínssonar enda vandséð hvernig hann gæti túlkað sjónarmið SA betur en Vilhjálmur gerði í þessu viðtali.

 

Risið á verkalýðsleiðtogum landsbyggðarinnar gat samt lækkað, fréttastofa Ruv sá heldur enga ástæðu til að taka viðtal við Halldór Benjamínsson, hvað þá að leita álits hjá ráðafólki okkar, Kötu eða Bjarna Ben, þó hefði maður haldið að það væru grafalvarleg tíðindi ef til vinnustöðvunar Eflingar kæmi

Nei, hljóðneminn var rekinn framan í Aðalstein Baldursson og hann frussaði svo mikið að ég var alvarlega farinn að íhuga að ná mér í tusku til öryggis, ef frussið brytist út um sjónvarpsskjáinn, þakkað guði fyrir að vera ekki lengur með gamla túputækið því það hefði örugglega ekki haldið.

Hvað hrjáði manninn eiginlega??, hvaða bull var þetta með að hann ætlaði ekki í samúðarverkfall því það gerði hans eigin félagsmenn fátækari??

Í alvöru, Aðalsteinn minnti mig á ágætan dreng hér í bæ, friðsemdarpilt en maður vissi alltaf hvenær hann hafði skroppið uppí fjall í sveppatínslu, því hann varð alltaf svona óðamála og ruglingslegur á eftir.  Það ætti kannski að athuga fjárhúsin þarna á Húsavík, athuga hvort það sé komin myglusveppur í þau.

 

Auðvitað getur maður ekki annað en hlegið að þessari vitleysu allri, en undir niðri er sorg yfir Samstöðunni sem núna er á milli forsvarsmanna Starfsgreinasambandsins og Samtaka Atvinnulífsins um að knésetja Sólveigu Önnu.

Hver  er ógn Starfsgreinasambandsins af verkfalli Eflingar, annað hvort tekst það eða tekst ekki.  En það er ekki eins og Sólveig Anna hafi fundið upp verkfallsvopnið.

Af hverju ganga alvöru menn fyrir björg auðsins, því þeir Vilhjálmur og Aðalsteinn hafa sannarlega reynst betri en enginn fyrir hagsmuni umbjóðenda sinna, og eru eins og mitt minni nær aftur, tveir af merkustu verkalýðsleiðtogunum sem landsbyggðin hefur alið af sér.

Þetta er svo lítt skiljanlegt að það hálfa væri nóg.

 

En það glitti í aðra Samstöðu í gær, tveir fornir fjendur, Morgunblaðið undir ritstjórn Davíðs Oddssonar og Ríkisútvarpið féllust í hendur, og samræmdu viðbrögð sín svo jafnvel Kjarninn og Stundin í eiturbyrlamálinu svokallaða hefðu ekki getað betur gert.

Hvorugur fjölmiðillinn sá ástæðu til að tala við þá sem verkfallsboðun Eflingar snerti, það er fulltrúa atvinnurekanda eða stjórnvalda, heldur höfðu sína fyrstu og einu frétt að taka viðtöl við meinta andstæðinga Sólveigu Önnu innan verkalýðshreyfingarinnar.

Nú var lengi vitað að þetta yrði fyrsta fréttin í gær, að þá myndi Efling formlega slíta kjaraviðræðum og hefja undirbúning verkfalls, og því var nægur tími til að vinna frétt um málið, leita viðbragða og svo framvegis.

Og fyrir einhverja mjög skrýtna tilviljun þá voru viðbrögð þessa tveggja póla íslenskra fjölmiðla alveg þau sömu.

Sami undirróðurinn, sama tilraunin til að skemma fyrir hina væntanlegu verkfalli Eflingar.

 

Síðan hvenær hefur það verið tilgangur fjölmiðla að skemma fyrir vinnandi fólki í kjarabaráttu sinni?

Er það ekki þeirra hlutverk að reyna segja satt og rétt frá?? og það er síðan hlutverk ritstjórna viðkomandi fjölmiðils að tjá skoðanir á mönnum og málefnum, Morgunblaðið hefur leiðara blaðsins, Staksteina og Reykjavíkurbréfið, Ríkisútvarpið hefur Silfrið og Gísla Martein.

Þetta er eitthvað svo lásý svo enn og aftur það hálfa væri nóg.

 

Það var reyndar ekki við öðru að búast frá Ríkisútvarpinu, það vita allir hverjum það þjónar, en meir var ég hissa á Morgunblaðinu að víkja frá hlutleysisstefnu blaðsins í fréttaflutningi.

Ef það er svona mikil ógn af réttlætisbaráttu Sólveigu Önnu, þá er þeim mun ástæða til að virða leikreglu heiðarlegrar fréttamennsku, sorinn hefur aldrei neinu skilað.

Síðan ætti þetta borgarlega blað að íhuga af hverju er svona komið fyrir í Reykjavík, að láglaunafólk fylkir sér um róttæka baráttukonu sem lætur ekki róg, níð og annan undirróður knésetja sig.

Hvað héldu menn að kæmi út úr því að neita vinnandi fólki um greiðslumat og vísa því á gadd hins frjálsa leigumarkaðs???

 

Í stað þess að skjóta sendiboðann, ættu menn að einsetja sig í að finna upptök lekans í samfélaginu og þétta þannig að allir geti lifað í þokkalegri sátt og samlyndi í þessu þjóðfélagi.

Átta sig á að það er engin sátt á meðan fólk á í erfiðleikum með að sjá sér og sínum fyrir fæði og húsaskjóli.

 

Það er ekkert vit á Ruv, en ég hélt að eitthvað væri til staðar uppí Móum.

En ef ekki, þá þarf það einhvers staðar að vera.

 

Ég auglýsi hér með eftir því.

Kveðja að austan.

Aumingja Villi, aumingja aumingja Villi.

 

Og ég sem hélt að hann hefði gert góðan samning, að hann þyrfti ekki að réttlæta hann með því að taka að sér skítadjobb, svona ígildi kamarhreinsunar, eins og innst inni teldi hann að svo væri ekki.

Því ég er ekki svo skyni skroppinn að ég viti ekki að sá sem er sáttur við sitt, að hann hagar sér ekki eins og innifalið væri í samning hans rógur og skítur um þá sem telja sig hafa burði til að sækja réttlæti, það réttlæti að allir þegnar þessa lands eigi í auðlegð þess rétt á mannsæmandi lífi á þeim launum sem samfélagið skammtar því.

 

Eitt er þegar Morgunblaðið í nauðvörn fyrir hinn siðblinda grimma kapítalisma Glóbal-auðsins, svo víðsfjarri frá gildum og hugsjónum þeirra borgarlegu kapítalista sem stofnuðu blaðið og ráku það í hátt í heila öld, tekur viðtal við stolt Verkalýðsarms Samfylkingarinnar, sem allt félagshyggjufólk getur lesið sér til háðungar.

Annað er þegar Villi birtist eins og auðmjúkur þjónn sem telur fátt sér æðra en að éta brauðmola úr hendi þess sem sigar honum á þá sem gáfust ekki upp, enda Vilhjálmur Birgisson seint talinn af hundakyni.

 

Svik Samfylkingarinnar er ekki ný frétt, en brauðmolaát Vilhjálms Birgissonar er það svo sannarlega.

Það var vitað að siðblindan myndi snúast að fullum þunga gegn þeirri réttlátu kröfu að í þjóðfélagi alsnægta og auðlegðar, líka hinir ómenntuðu og hinir ófaglærðu, ættu og gætu allir lifað mannsæmandi lífi af launum sínum.

Að hvorki vaxtakerfi auðsins, að hvorki húsnæðiskerfi þess eða sú þrælahugsun sem er innmúruð í hið frjálsa flæði Evrópusambandsins, gæti komið í veg fyrir þessa lágmarkskröfu mennskunnar, samhygðarinnar, þess að þrátt fyrir allt erum við ein þjóð í einu landi. 

Deilum með okkur kjörum sem og áföllum, að við höfum öll hag að því að snúa bökum saman í stríðu, því við nytum öll ávaxtanna í blíðu.

 

Samt lætur Villi nota sig svona.

Að hann sé fyrsta frétt eftir hinum aumkunarverðu sem Samfylkingin og Góða fólkið getur dregið fram gegn Óvini þess númer 1, Sólveigu Önnu sem afhjúpaði hvað Góða fólkið er í raun aumkunarvert fólk, að baki allri skinhelginni sé samsinnun sem og samstarf við þrælahald Glóbal-auðsins.

 

Ég get ekki sagt að ég hafi frekar átt von á dauða mínum frekar en þessari frétt, ekki bara vegna þess að ég er kominn á þann aldur að hann gæti alveg verið á bak við næsta horn, heldur ég las í dag pistil sem Vilhjálmur Birgisson var sagður hafa skrifað, en það þurfti ekki miklar gáfur til að sjá að um penna héldu frasasmiðir Samfylkingarinnar, þar sem evran var lofsömuð og gildi krónunnar var talað niður.

Skítaþefurinn af þeim sem skipta um lið fyrir borgun reif í nasir þó hundruð kílómetra væri á milli.

Þegar mætur liðsmaður segir uppúr þurru að hann sé fífl, hafi alltaf verið fífl, en sjái núna ljós evrunnar, svona sérstaklega í ljósi hamfaranna sem dynja á launafólki Evrópu í dag, þá er ljóst að svona talar ekki skynsamur maður, nema fyrir feita pyngju, hvert sem innihald hennar er svo sem í raun.

 

Ég var eiginlega ekki hissa þegar ég las þessa frétt, en ég var vissulega hissa þegar ég las Samfylkingaráróður Vilhjálms Birgissonar um hugljómun hans að krónan væri ónýt en evran góð, það hvarflaði jafnvel að mér að manninum hefði verið rænt.

Þessi  frétt staðfestir samt eiginlega að Vilhjálmur sé liðinn, að hann sé genginn fyrir björg.

 

Og hvað segir maður þá????

Jú aumingja Villi, aumingja aumingja Villi.

Því í samfélaginu sem ól okkur upp, og átti rætur í um þúsund ár aftur í tímann, þá var mannskaði alltaf talinn skaði, hver sem í hlut átti.

 

Þarna fór góður maður fyrir auðsbjörg.

Kveðja að austan.

Viðræðuslit gætu þýtt þriggja milljarða tekjutap

Verkfall Eflingar er réttmætt, það er réttlátt.

 

Ögurstund er runnin upp í íslensku samfélagi, á vígvöll verkalýðsbaráttunnar er kominn leiðtogi sem segir einfaldlega; Hingað og ekki lengra, við rekum þetta þjóðfélag á lágmarkslaunum sem ekki er hægt að lifa mannsæmandi lífi á.

Við erum rík þjóð, eins og sagt var í gamla daga, þá drýpur smjörið af hverju strái, við búum að auðlindum, menntun, tækni, þekkingu.

Ef stjórnkerfið, ef atvinnulífið, ef efnahagskerfið ræður ekki við að dreifa gæðum þjóðarinnar á þann hátt að allir í okkar fámennu þjóð geti lifað mannsæmandi lífi af launum sínum, þá er það vanhæft, ef það er sagt að slíkt sé ekki hægt, þá er það siðlaust.

 

Það eru vissulega erfiðir tíma og kannski atvinnuþref ekki á bætandi, Evrópa glímir við orkukreppu og dýrtíð, í stórum hluta heimsins býr fólk við hörmungar náttúruhamfara, fæðuskorts eða aðra óáran.  Síðan er stríð sem ógnar heimsfriðnum, framtíðin er því óviss og meintir skynsamir kjarasamningar, varnarsamningar til að verja þau lífskjör sem hægt er að verja, eini valkostur jafnt launþega sem atvinnurekanda.

Allt mikið rétt, nema þá þurfa allir að geta lifað, haft efni á fæði, klæðum og húsnæði sem er ekki reyndin fyrir alltof stóran hóp launafólks.

Fyrir hönd þessa fólks er Sólveig Anna að boða til verkalla, yfirlýsing hennar er stutt og skorinorð; það verður enginn skilinn eftir út undan, sem þjóð þurfum við núna að standa saman.

Ef siðleysið, ef vanhæfnin er það mikil að ráðafólk þjóðar okkar skilur þetta ekki, þá verður svo að vera.

 

Þá verður verkfall.

Réttmætt verkfall.

Réttlátt verkfall.

 

Því stundum er baráttan eina úrræðið.

Þess vegna var ekki gefist upp í London 1940.

Þó aðrir hafi gefist upp.

 

Þessi einföldu sannindi eru forsenda siðmenningarinnar.

Skýring þess að göturnar eru ekki fullar af fólki rífandi hvort annað á hol.

 

Þetta er nefnilega svo miklu meira en bara verkfall.

Kveðja að austan.

Efling undirbýr verkfallsboðun

Að vera útlendingur í eigin landi.

 

Fjaðrafok í Vestamannaeyjum, 1984 og annað sem í hugann kemur í vikubyrjun, svona á meðan er beðið frétta af byltingunni hennar Sólveigu Önnu.

 

Mönnun er helsta áskorun ferðamannaþjónustunnar segir í fyrirsögn þeirrar fréttar sem þessi samtíningapistill minn er tengdur við, í sömu frétt segir að nýjar fjárfestingar í greininni séu nokkuð margar í kortunum.

Og maður spyr sig, af hverju er þessi sjálfvirka útþensla ekki tekin úr sambandi??

Finnst okkur eðlilegt að á stórum tíma ársins líði innlendum eins og þeir séu útlendingar í eigin landi, það er ekki þverfótað fyrir túristum, vegirnir eru fullir af stórhættulegu fólki, jafnt á rútum sem á bílaleigubílum, og maður þarf að kunna erlend tungumál til að fá þjónustu, ef maður á annað borð vogar sér út á þjóðvegina.  Það er ekki von að fólk leiti til Kanaríeyja, þar rekst maður þó á Íslendinga og þar er líka hægt að fá þjónustu á íslensku.

Og hve lengi gengur það að meint barátta stjórnvalda við hlýnun jarðar byggist á að hækka álögur á landsbyggðarfólk og ráðast á þann hluta þjóðarinnar sem hefur ekki efni á nýjum dýrum rafmagnsbílum?  Á sama tíma þar sem ferðamannaiðnaðurinn margfaldar árlega útblástur jafnt bíla sem flugvéla, að ekki sé minnst á þann hroða sem skemmtiferðaskipin eru í mengunarlegu tilliti.

Er þetta samfélagið sem við viljum og af hverju fær Fjárfestirinn að móta það??

 

Fjaðrafok í Vestamannaeyjum var satíra sem leikin var í fréttatímum Ruv í gær og fjölmiðlar fjármagnaðir af hrægömmum og útrásarvíkingum tóku undir.

Er ekki alltí lagi með fólk??, hvaða rasismi er fólginn í því að auðkenna Heimi Hallgríms með meintum arabaklæðnaði??  Var það rasismi sem fékk marga nábleika áhorfendur á HM í Katar til að klæðast arabahúfu??, hvað þá með hina svörtu, gulu og rauðu sem voru líka með sama höfuðfat?, voru þeir þá líka rasistar??  Eða eru bara nábleikir rasistar, aðrir að tjá menningarlega fjölbreytni??  Og hvað ef Heimir hefði þjálfað KR, væri það þá menningarleg fyrirlitning eyjasamfélagsins gagnvart höfuðborgarsvæðinu að klæða tröllið í KR búning??

Það er ekki öll vitleysan eins, en hún var samt toppuð þegar sett var út á að Edda Falk var látin taka við af Páleyju lögreglustjóra sem skelfir sem hæfði ímynd tröllkonunnar.  Edda, sem dónakallar landsins óttast mest allra, fékk þarna veglegan sess, og miklu viðurkenningu á baráttu sinni fyrir að dætur þjóðarinnar geti lifað án ótta við Úlfinn í skóginum. Þeim mun merkilegra að karlremburnar í eyjum skildu meðtaka mikilvægi baráttu hennar, því það er ekki svo langt síðan að þeir skildu ekki alvarleika þess hve margar nauðganir voru framdar á þjóðhátíðinni í Eyjum, að hún skildi vera í raun veiðilenda nauðgara.

Menn geta svosem endalaust haft skoðanir á húmor Eyjamanna og áráttu þeirra til uppnefningar, en að túlka hlutina á annan hátt en þeir eru, er farið að minna óþægilega mikið á hugsanalögreglu skáldsögunnar 1984 eftir Orwell.  Við hneykslumst á svipaðri tegund lögreglu í Íran, en okkur er farið að þykja hún eðlileg í samfélagi okkar.

Ég ætla ekki Eyjamönnum að rísa upp eins og almenningur í Íran, en á einhverjum tímapunkti þurfum við að staldra við og spyrja hvar endar þetta?? 

Það var ekki gaman að lifa í London um miðja 17. öld þegar Púrítanar réðu þar ríkjum, og það er ekkert gaman að lifa í Íran í dag, ofstæki elur alltaf af sér ofstækismenn og það er ríkt í náttúru þeirra að vilja stjórna öðrum með boðum og bönnum, og beita til þess afli.

Eigum við ekki aðeins að staldra??

 

Hver eru svo lokaorðin í þessum samtíningi vikubyrjunarinnar??

Er það ekki bara viðtalið við Kára þar sem hann segist vera sammála Birni, Bjarna og Runólfi, en samt ósammála þeim öllum.

Líklegast vegna þess að Kári sér kjarna málsins; Hægfara svelti drepur að lokum.  Þess vegna voru hinir langsveltu hestar í Borgarfirði aflífaðir af dýralækni, þeir myndu aldrei ná holdi aftur.

Hvort hagfræði andskotans, síkrafan um flatan 2% niðurskurð hafi komið Landsspítalanum í þá stöðu að honum er ekki viðbjargandi, má guð vita, en karp fullorðna manna sem dreymir um að endurupplifa hina áhyggjulausu æsku smástráksins, og taka því uppá að karpa sem slíkur, leysir ekki einn eða neinn vanda.

Munum bara að sú stjórnun sem krefst þess að fólk hlaupi hraðar, að sífellt sé reynt að fækka rúmum til að ná meintri hámarksnýtingu, dreinar allt líf úr bæði starfsfólki og kerfinu sem slíku.  Afleiðingarnar verða því aldrei leystar með þeirri hugmyndafræði, það þarf því nýja nálgun, nýja sýn, kannski út frá forsendum mennsku og heilbrigðar skynsemi.

Og að menn hætti þessu þrasi og síbendingum á hvorn annan.

Það er of mikið  undir til að menn geti leyft sér annað.

 

Það er nefnilega oft gott að staldra við þegar hlutirnir eru að fara úr böndunum, eða eitthvað er að gerast sem við í raun viljum ekki.

Spyrja spurninga, til dæmis hvort við viljum halda í þjóð okkar, menningu og tungu, eða viljum við fara sænsku leiðina og skapa eitthvað nýtt??

Viljum við hugsanalöggu eða rétttrúnaðarlöggu og enda fyrir framan byssukjaftana líkt og almenningur í Íran sem einmitt staldraði ekki við heldur lét verra taka við af vondu.

Og viljum við tapa því sem liðnar kynslóðir byggðu upp, heilbrigðisþjónustu fyrir alla þegar þeir þurftu á henni að halda, bara vegna þess að við erum ófær að takast á við núverandi vanda eins og fullorðið fólk.

 

Veit ekki, en það er allavega gott að staldra við.

Kveðja að austan.

Mönnun starfa stærsta áskorunin