Hún kom eins og stormsveipur.

 

Það vissi enginn hver Anna Sólveig Jónsdóttir var þegar hún gerði óvænt atlögu að eignarhaldi Góða fólksins að stærsta verkalýðsfélagi landsins, Eflingu.  En Eflingu hafði Góða fólkið erft frá áum sínum sem voru verkalýðs eitthvað, oftar verkalýðsforingjar eða pólitískir leiðtogar hinna svokölluðu verkalýðsflokka, en sjaldnar verkafólk.

Að stóli var genginn mætur maður, kannski sá síðasti sem þekkti til gömlu verkalýðsbaráttunnar, náði ungur að upplifa þá tíma þegar gustaði um menn eins Gvend Jaka eða Björn Jónsson að ekki sé minnst á kvenskörunginn Aðalheiði Bjarnfreðsdóttur.

 

Sigur Sólveigu Önnu var mikið áfall fyrir Góða fólkið, íslenskufræðingur innan raða þess hefur örugglega gripið tækifærið á krísufundi og gripið til forníslensku; "félagar, núna misstum við spón úr aski okkar".

Vandinn var að þó allt Góða fólkið skilgreindi sig vinstramegin við miðju, sem félagshyggjufólk, jafnaðarmenn, kvenréttindasinna eða annað álíka, þá voru tengsl þess við hinn vinnandi mann orðin ansi fjarlæg, þar sem best lét átti það gamlar myndir uppá hálofti, í einhverju dóti sem hafði farist fyrir að henda, myndir af þeim forfeðrum og formæðrum sem höfðu barist fyrir réttindum verkafólks á sínum tíma.

Sólveig Anna var hinsvegar verkalýðssinni og einlæg baráttukona fyrir bættum kjörum verkafólks, og það sem var miklu verra, hún tók hlutverk sitt alvarlega.

 

Til að byrja með umbar Góða fólkið Sólveigu Önnu, svona á meðan það virtist að spjót hennar beindust gegn auðvaldinu og atvinnurekendum, kannski samt ekki rétt að nota sögnina "að umbera", frekar ætti maður að segja að rógurinn og níðið úr ranni Góða fólksins hafi ekki veið skipulagður, engin herferð í gangi eins og varð seinna meir.

Eða allt þar til að Efling boðaði til verkfalls ófaglærðra hjá leikskólum Reykjavíkurborgar og Dagur borgarstjóri Góða fólksins var spurður í beinni útsendingu (þess vegna var ekki hægt að bjarga málunum með klippingu) af hverju hann stæði gegn þeirri hógværu kröfu Eflingar að ófaglært starfsfólk leikskólanna gæti lifað af launum sínum??

Þar gat Dagískan (sérstakt tungumál góða fólksins að segja fátt eða ekkert með mörgum skrúðmæltum orðum) ekki bjargað þeim skaða að allir sáu að hin meinta umhyggja og góðmennska Góða fólksins gagnvart sínum minnum bræðrum og systrum var aðeins skrautfjöður, leiktjöld, jafnvel hinn nakti Nýi keisari var klæðamikill miðað við allsleysi þess.

 

Þar með varð Sólveig Anna Óvinurinn, tók þann sess sem Davíð Oddsson hefði eitt sinn haft á meðan blóð rann í æðum hans, Bjarni Ben í dag, Sjálfstæðisflokkurinn, allt vék fyrir skipuninni einni, að ná höggstað á Sólveigu Önnu.

Það er óþarfi að fara í gegnum þá sögu alla saman, sem söguáhugamaður (pólitískur óþverri og undirróður á sér langa fróðlega sögu) þá gat ég samt ekki annað en dáðst af hæfninni við að finna allskonar smáfólk sem var dubbað upp og gert að einhverju, en allur þessi óþverraskapur var aðeins eldskírn og Verkalýðsleiðtogi var okkur fæddur.

Verkalýðsleiðtogi sem lætur ekki staðar numið, annaðhvort er hún höggvin, eða sigrar.

 

 

Fyrirsögn þessa pistils vísar í fornminni barnæsku minnar, frá einni fyrstu sjónvarpsauglýsingu sem ég sá í svarthvíta sjónvarpstækinu sem kom á heimili foreldra minna rétt fyrir eða um 1970,en hún auglýsti þann eðaldrykk Sinakóla.

Þreytt skúringarkona koma inná skrifstofu í óreiðu, andvarpaði en sá þá flösku af sinakóla á borðinu, teygaði hana, og allt í einu rétti hún úr sér, allt yfirbragð þreytu og ömurleika horfið, sem glæstur stormsveipur fór hún um skrifstofuna sem varð gljáfægð á eftir.

 

Þannig kom skúringarkonan Sólveig Anna inní þreytt og útbrunnið kerfi verkalýðsbaráttunnar á Íslandi, og hver getur á móti mælt að ekki hafi verið vanþörf???

Allavega tel ég alvörumennirnir, menn sem enginn efast um að hafi einlægan áhuga á að vinna að bættum hag og kjörum umbjóðenda sinna, sem eru í sárum í dag, ættu að svara þessari spurningu játandi, það var þörf á Stormsveip inní íslenska verkalýðsbaráttu.

 

Sólveig Anna er vissulega stríðlynd, það voru líka hinar gömlu hetjur verkalýðsbaráttunnar sem lyftu Grettistaki í árdaga baráttunnar fyrir mannsæmandi kjörum verkafólks, það var stéttarstríð og stríðleiðtogar eru stríðlyndir, annars ná þeir engum árangri.

Þess vegna er óþarfi að grenja þó menn telji ekki vel að sér vegið, sá grátkór er aðeins vopn í höndum Góða fólksins sem hatast í Sólveigu Önnu út í eitt.

Þeir verða einfaldlega að spyrja sig; hvað er það sem skiptir í raun máli, þeirra særindi, sem enginn efast um að sé af gefnu tilefni, eða raunveruleg kjarabarátta.

Það má vel vera, og er reyndar líklegt, að hefðbundin stöðubarátta samningaborðanna hafi ekki skilað betri kjörum, en stríðsátök hafa ekki verið reynd.

Efling stefnir í stríð, og það er óþarfi að leggja fjendum hennar lið í þeim átökum.

 

Þetta ættu menn að hafa í huga.

Og sé það rétt mat hjá mér að þeir Aðalsteinn og Vilhjálmur séu alvörumenn, þá hafa þeir þetta ekki í huga.

Þeir vita þetta.

 

Vita að það eiga aðrir að kljást við Stormsveipinn en þeir.

Og það sem meira er, þeir eiga að koma til hjálpar, gerist þess þörf.

 

Svo einfalt er það.

Kveðja að austan.

 

 

„Mælirinn orðinn fullur“

Friðjón R. Friðjóns­son

 

Málaliði auðsins, meintur hugmyndafræðingur Viðreisnar.

ESB-sinninn í Sjálfstæðisflokknum.

 

Þegar Mogginn vitnar í hann, þá er augljóst að Davíð er liðinn.

Eða hvað á maður að halda???

 

Hvað var Brésnev oft dauður þegar hann var látinn veifa í síðasta skipti á hersýningu Rauða hersins á torginu sem kennt var við hina Rauðu byltingu??

Þá vissu það margir en kannski ekki svo margir núlifandi í dag.

 

Ég veit ekki heldur hvort Davíð sé lífs eða liðinn þó ég setji Friðjón og Viðreisn í fyrirsögn þessa "örpistils".

Og það er frekar skáldlegt að segja að á "dauða mínum átti ég von á", sérstaklega í ljósi þess að ég er ekki skáld, sem og að fyrir margt löngu þá sagði eitthvað Skáld þessi orð í fyrsta skipti.

 

Og ég skal fúslega viðurkenna að hvorki Friðjón, Viðreisn, Orkupakki 3 og 4, sem og hlutverk Friðjóns í að tryggja margítrekað/endurkjör Bjarna Ben kom ekki fyrir í fyrirsögn þessar fréttar Mbl.is.

En ég spyr mig samt hvort það sé líf hjá Mogganum út í Móum.

Eða hvort sýndarveruleikinn hafi tekið yfir blaðið líkt og svo margar stofnanir þjóðfélagsins.

Að hjá Mogganum sé sjómaður orðinn að fiskari uppá Norsku.

 

Svona frétt vekur nefnilega upp spurningar.

Það er ástæða fyrir því að ég les ekki Fréttablaðið.

 

Hvernig er þetta með Davíð??

Kveðja að austan.

Sögulegt stjórnarkjör Óðins

Viðrinin sögðu!!

 

Stöðvum flugelda.

 

Og vísuðu í starfslýsingu sína.

Við erum á kaupi við að berjast gegn mengun.

 

Í aðdraganda áramóta fóru vissulega grunsemdir í gegnum huga minn, ég heyrði réttlætingu í miðjum óveðursbili, þar sem sköpum skipti framlag og viðbragð björgunarsveitanna, en grunsemdin varð ekki að ljósi skilnings fyrr en ég hlustaði þann þrítugasta á einhvern meintan yfirmann hjá Umhverfisstofnun, og ég hlustaði á karlmann, sem fékk starf sitt á þeim tíma þar sem meint vanhæft fólk fékk vinnu hjá ríkinu vegna flokksstarfs þess eða annarra pólitískra tengsla.

Aumingja maðurinn, og hann var með typpi þar að auki, en hafði gleymt að skapa sér skjól með því að segjast heita, nei nei ekki Alexandra, það nafn er upptekið, kona, Transkona, kannski Fjóla, eða Jóna.

Og þá fattaði ég hvurlags vanhæfni stjórnaði, eða þar byggði ég ályktun mína, var andlit árása möppudýranna hjá þessari  ríkisstofnun gagnvart áramótagleði Íslendinga.

Svona ef einhver heldur að orðið Íslendingur sé skammaryrði, þá er það lýsing á þjóð sem hið vanhæfa möppudýr, eða ef hann sé frontur hjá stofnun þar sem öllu viti hefur verið úthýst, á allt sitt undir um tekjur og lífsafkomu sína.

 

Samt vó þetta fólk gegn tilvist og forsendum þess fólks sem lagði á sig kauplaust að bjarga fólki sem komst ekki spönn frá rassi því aðrar ríkisstofnanir, má spyrja hvort vanhæfnin sé smitandi, höfðu ekki sinnt hlutverki sínu.

Kannski var sú samkennd með öðrum vanhæfum, drifkraftur aðfara Umhverfisstofnunar gegn flugeldasölu Björgunarsveitanna?

 

Veit ekki því ég er ekki rannsakandi hjá Harvard sem vegur og metur vanhæfni stjórnsýslu.

Persónulega tel ég að Ólafur Harðar ætti að rannsaka áhrif hinna ónothæfu á íslenska stjórnsýslu, og skoða þá ráðningu þeirra frá svona 1990 til 2010, drifkraftur hans ætti þá að vera uppgjöf Hannesar Hólmsteins gagnvart kenningum Hayeks.

Vitandi að Hannes var aðeins örsmár dropi í hafi.

 

Hafi, jafnvel úthafi, þar sem bjáninn, eða bjánarnir hjá umhverfisstofnun skoluðu á land forheimskunnar.

Svona forheimsku að íslensk flugeldamengun, sem var aðeins dropi í hafi, náði varla að slá út einstakar flugeldasýningar stórborga globalsins, að hún væri aðeins augnablik, sem veður og vindar tækju að sér að dreifa út í eitt.

Og þessi athöfn, þessi mengun, ætti sér ekki aðra daga, hún væri sérstök, hún væri einstök, og hefði ekkert að segja í þeirri heildarmengun sem þjóð okkar stendur fyrir.

 

Því það er jú heildin sem skiptir máli.

Hvað mengum við sem þjóð?? í heimi þar sem þegar er of mikið mengað.

 

Svarið er einfalt, og má lesa um í þessari frétt.

Við bætum stöðugt í mengun heimsins á Glóbal grundvelli.

 

En þeir mengunarvaldar geta alltaf þakkað því að Umhverfisstofnun er undirlögð af vanhæfu fólki sem í ráðaleysi sínu og aumingjaskap fékk viðrini hinnar opinberu umræðu til að kóa með.

Á meðan mengum við.

Mengum sem þjóð.

 

Og við bætum stöðugt í.

Kveðja að austan.

Spá 80% fjölgun gesta með skemmtiferðaskipum

Hversu sjúk er meðvirkni??

 

Sem lætur formann umhverfis- og skipulagsráðs Reykjavíkur komast upp með svona aulasvör og aulaskýringar.

Í þessum heimi er ekki til svo óþrifinn köttur að hann myndi kenna þetta yfirklór við kattarþvott.

 

Mitt litla byggðarlag er vel rutt, enda eru yfirleitt 4 snjóruðningstæki á ferðinni þegar það snjóar.  Eini vandinn felst í miðstýringu skrifstofubákns þar sem ekki vel hæft fólk er með puttana í framkvæmd snjóruðningsins, þrýstir á að tæki séu kölluð út seint, eftir að fólk er lent í vandræðum í fyrstu snjóum, eða það skoðar síma sína en ekki veðrið úti þegar það segir bæjarverkstjóranum að það sé gul veðurviðvörun, þegar hann lítur út um gluggann og sér aðeins eðlilegt snjókóf vetraveðursins.

Samt sigrar yfirleitt heilbrigð skynsemi og verkþekking snjóruðningsmanna, og bærinn er ruddur, fólk kemst leiðar sinnar, það býr ekki við óvissuna og óttann um að komast ekki spönn frá rassi, sitja fast í snjókófi og skafrenningi, jafnvel með ung börn sín sem þurfa að komast í skóla, á barnaheimili, eða á hátíðisdögum, að heimsækja afa sína eða ömmu, því hátíðarnar eru tíminn þar sem við gleðjum þá sem eldri erum með nærveru okkar, í nútíma þar sem tíminn er alltaf að fljúga frá okkur.

 

Reykjavík er kannski hundrað sinnum stærri að flatarmáli en litla byggðarlag mitt, samt tala menn stoltir um 20-30 sjóruðningstæki þar að störfum, og aula svo í blaðaviðtali að einhver önnur 20-30 hafi brugðist, loksins þegar það spáði vetrarveðri.

Aumt er að kenna öðrum um, eins og samningsstaðan sé verktakanna en ekki hins risastóra verkkaupa, annað er að halda að örfá tæki í viðbót í það víðáttuflæmi sem Reykjavík er orðin í dag, hefði skipt einhverju máli.

Flestir hefðu setið jafnfastir við heimili sín og í íbúðagötum, fleiri tæki hefðu hugsanlega dugað til að halda stofngötum opnum, en mikið má aulinn vera ef hann telur að fólk búi í bílum sínum við stofngötur, og þurfi ekki ruðning í og við heimili sín.

 

Frá orðavaðlinum yfir í raunveruleikann er þvílíkt ginnungargap að vandséð er um vitsmuni blaðamanns sem lætur bjóða sér þvílíka þvælu og sjálfsréttlætingu.

Eftir hlýtur þá að standa hin sjúka meðvirkni að að láta piltinn Alexander njóta hins vanheilaga skjóls að hann hafi kosið að kalla sig Alexöndru, og sé því það sem kallað er kynsegin, eða eitthvað, og svoleiðis fólk megi ekki spyrja eða tala við eins og annað fólk.

Hvað þá að láta standa orða sinna eða gjörða.

 

Munum að það var valkostur Pírata að bjóða fram fólk sem hafði það eitt sér til ágætis að segjast vera öðruvísi en við hin, kjósendur urðu svo að meta hvort það eitt dygði til að það næði kjöri til borgarstjórnar, þeir sem gerðu kröfu um hæfni eða getu, gátu þá leitað annað með atkvæði sitt.

Munum síðan að það liggur í eðli fulltrúarlýðræðisins að hinir og þessir myndi meirihluta, þar er spurt um þann fjölda sem þarf til að mynda meirihluta, en alls ekki um hæfni, getu, eða hvað þá kyn eða kynsegið eitthvað.

 

Niðurstaðan er núverandi meirihluti.

En það afsakar ekki blaðamanninn að taka þátt í skrípaleiknum.

 

Alls ekki.

Kveðja að austan.

Enn verið að endurskoða snjómokstur borgarinnar

Einvígið sem aldrei varð.

 

Frá því sem elstu menn muna, og fyrir daga þeirra er skráð í heimildir, hefur  Sjálfstæðisflokkurinn ætíð verið klofinn í tvær fylkingar, og farsælir hafa þeir formenn verið taldir sem hafa náð að láta þessar fylkingar una þokkalega sáttar við sitt. Stríð hinna stríðandi fylkinga hefur þá verið háð í bakherbergjum, með stingandi augnaráði manna á milli, eða þá einhverjum átökum í ungliðafylkingum flokksins, Heimdalli, SUS og Vöku.

 

Hvað veldur þessum klofningi er ekki gott að segja, kenningar hafa verið settar fram um að þarna séu átakalínur sem urðu til svo snemma sem á heimstjórnarárunum, klassísk átök milli frjálslyndis og íhaldssemi, sem síðan hafi komið fram í klofningi borgarastéttarinnar í Íhaldsflokkinn annars vegar og Frjálslynda flokksins hins vegar, og þau átök hafi síðan haldið áfram eftir sameiningu flokkanna undir hatt Sjálfstæðisflokksins.  Veikleiki þessar kenningar er að Íslendingar hafa aldrei verið fyrir hugmyndafræði, en þeim mun meira fyrir "Atvinnu", þess vegna hafa hugmyndafræðingar alltaf verið fylgilitlir á jaðrinum,  hvort sem það er til hægri eða vinstri, og Frjálslyndi flokkurinn var örflokkur þegar hann fékk náðarskjól í Sjálfstæðisflokknum.

Mun líklegri skýring er rætur átakanna liggi í fjölskyldum, menn fæðist inní deilur sem enginn veit hvernig byrjuðu, kannski var það vegna þess í árdaga stjórnmálanna hafi annar fengið sætustu stelpuna á ballinu, og sú afbrýðissemi og höfnun hafið grafið um sig í óvild sem kynslóðirnar hafi svo erft.

En það þarf ekki að skýra allt, þetta er bara svona, baráttan um völd og áhrif er jafn gömul erfðasyndinni, hefur fylgt manninum frá því í árdaga.  Eiginlega er það merkilegt stjórnunarlegt afrek að flokkurinn sé aðeins tvíklofinn, og menn skuli hafa oftast látið hið stingandi augnaráð duga við vega mann og annan.

 

En tímarnir breytast, og jafnvel Sjálfstæðisflokkurinn líka.

Guðlaugur Þór er vissulega fulltrúi þess valdahóps sem sækir að eignarhaldi Engeyinga og bandamanna þeirra, og eigi skal vanmeta manninn sem hefur stjórnkænskuna til að planta út stuðningsmönnum sínum í þær grunnstoðir sem tilnefna fulltrúa á landsfund.

Hængurinn bara er að helmingur mannkyns er kvenkyns, og af einhverjum ástæðum sem guð má vita hverjar, eru þær ekki lengur sáttar við að þeirra hlutverk sé að brosa og vera sætar, og laga svo kaffi handa köllunum.

Já og skrifa fundagerðir, þær eru alveg kjörnar í ritarastöðu allra flokka og félaga.

 

Þarna liggur hreyfiaflið sem Bjarni hefur náð að virkja en Guðlaugur ekki.

Bjarni er á förum en hefur aðeins dregið brottför sína á meðan krónprinsessurnar fá aukinn þroska og reynslu, það er svo þeirra samkomulag hvor þeirra tekur formanninn næst.

Guðlaugur er ekki að vega sitjandi formann til að láta sér 2 ár duga, kosning hans mun því kalla á formannsátök eftir 2 ár, ofaní þessi.

Sem engin vitglóra er í.

 

Síðmiðaldra karlar hafa af einhverjum ástæðum talið að þeirra tími sé kominn, þegar öllum ætti að vera augljóst að hann er liðinn.

Því munu margir þeirra, sem hugsanlega hefðu kosið Guðlaug, forða flokknum frá þeim hjaðningavígum sem yrðu eftir 2 ár, þau yrðu alltaf skaðleg, og þrátt fyrir allt þá snúast stjórnmál um völd, völd flokksins og flokksmanna, og þar er aðgangur að stjórnkerfinu lykilatriði.

Og flokkar klofnir í herðar niður hafa sjaldan þá lykilstöðu.

 

Konurnar vilja sinn formann, þar eru engar refjar enda vandséð hvernig nútíma stjórnmálaflokkur geti hundsað það kall vegna kaldrifjaðar valdabaráttu síðmiðaldra karla sem þekkja ekki sinn vitjunartíma.

Þess vegna mun Bjarni taka þessar kosningar auðveldlega.

 

Á þessu er aðeins einn varnagli.

Að kvenkynið þekki heldur ekki sinn vitjunartíma.

 

Í þeim nagla er ekki mikið hald.

Kveðja að austan.

 

Beint: Framboðsræður á landsfundi

Stalín var hér.

 

Svona ef einhver skyldi efast um vinnubrögð Guðlaugs Þórs.

Reyndar er það ekki honum að kenna að íslensk tunga sé full af orðum eða orðatiltækjum sem ná alveg að lýsa framboði hans.

Eins og þjófur að nóttu sækir uppruna í þá sem þoldu ekki alveg dagsljósið, líkt og Guðlaugur var þegar hann vann prófkjörið við barnið sem Flokkseigandafélagið stefndi gegn honum, mátti þá gera gott í niðurstöðunni, til dæmis að auka fylgi Flokksins í Reykjavík, sem gekk ekki eftir, að ráðast gegn Bjarna á þeim forsendum að Reykjavík skaffaði ekki, eru vinnubrögð sem íslensk tunga afgreiðir sem "þjóf að nóttu".

En hví þennan tittlingaskít, Sturlunga kann miklu frekari krassandi orð yfir Guðlaug sem nýtti sér skipulagshæfileika Stalíns til að vega að Bjarna sem þjófur að nóttu.

 

Hvernig var þetta með Flugumýrarbrennuna, fyrir daga þjófa að nóttu, en það var brennt að nóttu.

Rétta orðið er fyrirsát, eða launsátur, ef það hefði verið launsátur, þá hefði framboð Guðlaugar komið seinna, svona sirka hálftíma fyrir meinta rússneska kosningu Bjarna.

 

En hvað veit ég, og hvað vita aðrir.

Stalín er jú löngu farinn til feðra sinna, út frá mannúð og mennsku þá hefði sagan alveg getað látið það ógert að hann arfleið hans gengi aftur.

 

En hann var, og vinnubrögð hans eru þekkt.

Ekki að það skipti mig neinu máli í aðdraganda þessara fréttar, um þrautreynd vinnubrögð bóndans í Kreml, en það alveg fyndna er þegar hægri armur Sjálfstæðisflokksins, allflestir rúmlega miðaldra karlmenn, telja sig fá lausn í hremmingum sínum að styðja Ný-Stalín, tækifærasinna sem hefur aldrei á sínum stjórnmálaferli gefið þeim undir fótinn, eða stendur fyrir einhver gildi í dag sem þeir styðja.

 

Eða er hægri armur Sjálfstæðisflokksins útibú frá Pírötum.

Eða hver er munurinn á umhverfisráðherranum Guðlaugi og forheimsku Pírata.

Á hann eina ákvörðun sem vinnur gegn loftslagshörmungum sem munu eyða lífi barna okkar??

 

Nei, líklegast ekki.

Og hægri armurinn er líklegast það heimskur að kjósa út frá andófi sínu, en ekki þekktum staðreyndum um Stalín, eða þeim vinnubrögðum sem fulltrúi hans hér á Íslandi er hér í dag.

 

Munum samt að Stalín var ógæfumaður.

Og í alvöru, við þurfum leiðtoga.

Kveðja að austan.

 

 

Gerir alvarlegar athugasemdir við vinnubrögðin

Læra má af lexíum sögunnar.

 

Ef Menningarsjóður skyldi taka uppá því að gefa út nýja, myndskreytta íslenska orðabók, þá er öruggt að með orðinu sauðarleggur myndi ekki birtast mynd af sauði, heldur meðfylgjandi mynd af Guðlaugi Þór þar sem hann tilkynnir framboð sitt.

Þá í samhenginu, að útskýra orðatiltækið; Að koma eins og skrattinn úr sauðarlegg.

 

Því hvað gengur manninum til, þessum stærsta pólitíska ölmusaþega útrásarvíkinganna að fara gegn ættarveldi Engeyinga, sjálfur ættlaus með afbrigðum og hefur örugglega fyrst séð silfurskeið á námsárum sínum þegar hann fór að umgangast sér heldri menn.

Þar fyrir utan nær hann vart að vera hálfdrættingar á við Bjarna varðandi pólitíska útgeislun, rökfestu, að ekki sé minnst á mælsku, eða hæfni til að standa í stafni í miðri orrahríð erfiðra mála.

Og sem umhverfisráðherra hefðu Píratar alveg eins getað skipað hann, svo stefnulaus og fyrirsjáanlegur er hann, fljótandi á öldum sýndarmennsku og hávaða dægurumræðunnar, á tímum þegar dauðans alvara er undir að menn taki þess mál alvarlega.

 

Hvað gengur manninum til annað en persónulegur metnaður taparans??

 

En þá skýrði Ruv málið með plantaðri fréttaskýringu sinni um möguleika Guðlaugs, hann hefði nefnilega unnið að þessu lengi, í kyrrþey-inni, með því að koma sínu fólki inní stjórnir og ráð félaganna, þaðan sem landsnefndarfulltrúar eru valdir.

Og upp rifjaðist fyrir mér skemmtileg grein sem ég las fyrir margt löngu, og útskýrði, afhverju Stalín, ómenntaður, grimmur bóndadurgur, lagði að velli mörg velmenntuð glæsimenni í kjörinu um eftirmann Leníns, hann ótalandi, þeir mælskumenn sem blésu eldmóð í brjóst alþýðunnar, fylktu henni að baki sér í byltingunni, og höfðu sigur á andstæðingum sínum, jafnt innlendum sem erlendum herjum sem réðust inní Rússland til að hindra valdatöku þeirra.

Á meðan sat Stalín í skjóli skrifstofunnar, en nagaði ekki blýanta heldur lagði drög að því að gera menn háða sér, kom sínum menn fyrir í flokkstöðum, og það voru flokksfulltrúarnir sem kusu hinn nýja leiðtoga, ekki stríðsmenn vígvallanna.

 

Söguna þekkjum við síðan, en lærdómur er að hæfni eða forystuhæfileikar skipta ekki máli þegar mestu skiptir dugnaðurinn við að draga menn í dilka, og fjöldinn í dilkunum ræður úrslitum í kjöri.

Á þessa lexíu var fréttaskýring Rúv að benda á, hvort matið á styrk Guðlaugs Þórs er annað mál, vandséð hvernig viðkomandi fréttamaður gat haft nokkra hugmynd þar um, enda hugsunin ekki að segja frétt, heldur var um forkynningu á framboði Guðlaugs Þórs, hugsað til að veikja Bjarna, með því tala niður stöðu hans á sama tíma og stjórnkænska Guðlaugs var upphafin.

Það kannski fyndna er að gengið var út frá því að Stalín væri ennþá hér, að forystumaður eða forystumenn gætu stjórnað fyrirfram atkvæðum fólks, að það hefði engan sjálfstæðan vilja til að leggja mat á hæfni viðkomandi frambjóðenda.

 

Burtséð frá því þá er þetta forvitnileg feigð hjá forystu Sjálfstæðisflokksins.

Að ljá máls á flokkadráttum þegar Samfylkingin lauk loksins áralangri eyðimerkurgöngu sinni og kaus til forystu alvöru leiðtoga.

Með pólitíska útgeislun og styrk sem fæst af forystufólki Sjálfstæðisflokksins hefur.

 

Um slíka feigð kann sagan margar lexíur.

Hvort ný bætist í þann lærdómsbanka um næstu helgi mun tíminn leiða í ljós.

 

En þetta væri talið skrýtið í kýrhausnum.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

Guðlaugur Þór býður Bjarna birginn

Eigendurnir bíta frá sér.

 

Af einhverjum ástæðum, sem ekki nokkur maður skilur, telur háskólafólkið í VG og Samfylkingu sig eiga verkalýðshreyfinguna, vísa þá oft í rætur flokka sinna og tengsl þeirra við verkalýðsbaráttu síðustu aldar. 

Eitthvað af þessu háskólafólki segir líka að afi þeirra og amma, og jafnvel langafi og langamma, hafi verið róttækt baráttufólk fyrir bættum kjörum alþýðunnar, yfirráðin séu þá einhvers konar ættargóss, svona eins og óðalsetur í sveitum Englands, eða hlutabréf í Eimskip eða Flugleiðum.

Og svo ég haldi mig við líkinguna um sveitaróðalið, þá sé hlutverk þess að passa uppá lýðinn í verkalýðsfélögunum (sbr að gæta að híbýlum og næringu leiguliða) að honum sé útveguð forysta og leiðsögn hámenntaðs fólks sem kann að semja um kaup og kjör, sem og að drekka kokteila með atvinnurekendum eftir árangursríka samninga. 

Það eina sem háskólafólkið ætlast til í staðinn er að verkalýðurinn sé þakklátur, lúti leiðsögn þess, og viðurkenni eignarhald þess.

 

Ljúf heimsmynd, ljúfur raunveruleiki, eða alveg þar til einhver rebel, skúringarkona, labbaði inná fund hjá Eflingu og sagði, "við lifum ekki af laununum okkar, við þurfum alvöru verkalýðsbaráttu".

Bauð sig svo fram til formanns og sigraði.

Og fór í verkalýðsbaráttu, á forsendum verkafólks, ekki forsendum meintra eiganda, reif kjaft, boðaði til verkfalla, drakk ekki kokteila.

 

Steininn tók úr þegar hin fyrrverandi skúringarkona boðaði til verkfalls á leikskólum borgarinnar, krafðist þess að ófaglært starfsfólk gæti lifað af launum sínum.

Þarna var ráðist á helgustu vé háskólafólksins í VG og Samfylkingunni, sjálfa stjórn Góða fólksins í Reykjavík, með þeirri ósvífnustu kröfu sem hægt var að ímynda sér; nei, nei ekki kröfuna um mannsæmandi laun, kröfuna um að laun hinna ófaglærðu dygðu fyrir lágmarksframfærslu.

Eitt var að þola rebelnum að lemja á atvinnurekendum, enda flestir borgandi í sjóði Sjálfstæðisflokksins, en að afhjúpa hræsnina, tvöfeldnina sem Góða fólkið hrærist í, það var ófyrirgefanlegt.

 

Síðan hafa hinir meintu verkalýðsflokkar, VG og Samfylkingin, verið í beinu stríði við Sólveigu Önnu, og þar eru öll vopn leyfileg.

Rógur, níð, skurðgröftur, upphafning nóboddía í meintri andstöðu, jafnt innan Eflingar sem og ASÍ.

Að ekki sé minnst útí samfélaginu, í fjölmiðlum, á samfélagsmiðlum, og alltaf blasa við fingraför hinna þrautæfðu skítadreifara þessara flokka.

 

Þá sögu ætla ég ekki að rekja hér, samt er gott að hafa í huga aðkomu Rúv af þessari níðherferð allri saman þegar hershöfðingi hinna meintu eiganda fékk að úttala sig í Kastljósi um stríðsaðgerðir sínar og sigra á ný-afstöðnu ASÍ þingi.

Líkleg skýring þess er að hún er kona, nánasti bandamaður fyrrverandi formanns ASÍ, sem líka er kona, en Sólveig Anna er hins vegar skúringarkona.

Á því er reginmunur og spyrli datt ekki í hug að spyrja Höllu um sinn þátt í hjaðningavígunum sem holsærðu Alþýðusambandið, samdi hún til dæmis bréf verkalýðsforingjanna sem var upphafið af níðherferðinni gegn Ragnari Ingólfssyni??

 

Þessi frétt er um enn eina upphafningu nóboddía.

Þar sem öllum árum er róið undir til að vega að og fella Sólveigu Önnu.

Svona gerist aldrei fyrir tilviljun, þarna er fagfólk að baki sem nýtir sér þörfina fyrir sviðsljósið.

 

Háskólafólkinu, þessum meintu eigendum verkalýðshreyfingarinnar, er nefnilega alveg sama þó það rústi Alþýðusambandinu, þó það rústi Eflingu.

Þó það rústi verkalýðshreyfingunni eins og hún leggur sig.

Í þeirra huga er yfirráð yfir rústum betra en ekki neitt, betra en að verkafólk ráði ráðum sínum sjálft.

 

Það og ekkert annað skýrir þennan fund í húsi Þjóðminjasafnsins í dag.

Kveðja að austan.

Vilja kljúfa sig frá Eflingu

Af hverju fór Landsréttur ekki alla leið??

 

Hann segir að leigumorðið i Rauðagerði eigi sér ekki hliðstæðu á síðari tímum í íslenskri réttarsögu.

Enda þarf hvorki mikið vit eða gáfur til að benda á að keypt leigumorð sé án forsendu á glæpamarkaði Íslands, fyrri dæmi þar um eru ekki þekkt.

Í því sjónarmiði er það kjarkmikið að fara gegn dómi Héraðsdóms, eða gegn fyrri dómum þar sem augljóst er að skipulögð glæpastarfsemi hefur ítök sem og stjórnar dómum á fyrsta dómsstigi þjóðarinnar.

 

Við sem höfum aldur til að lesa bók Puzo um Guðfaðirinn, að ekki sé minnst á stórmyndir Coppola, vitum að baki rangra dóma, í þágu glæpamanna, er alltaf, aldrei yfirleitt heldur alltaf, fjármunir eða hagsmunir, sem fara á milli glæpamanna til dómara.

Menn þurfa að vera alveg sérstakir fávitar til að halda að þegar þekkt handbendi sýknaði litháíska glæpamenn sem réðust á og misþyrmdu lögreglumönnum á Laugarveginum með þeim rökum að ekki væri sannað hvað af þessu glæpahyski (vinnumenn mafíunnar voru 6 í þessu tilviki) hefði veitt höggin sem sköðuðu lögreglumennina sem lenti í aðför þeirra, að þá hefðu réttarfarsleg rök legið að baki.

Kannski byrjaði þetta allt þegar ógæfustrákar fengu sama dóm og handbendi Litháísku mafíunnar í Líkfundarmálinu, þá var svo augljóst hvaðan fyrirmælin komu, en aðeins einn maður, héraðsdómari tók þá skýringu trúanlega að viðkomandi handbendi hefði ekki fengið fyrirmæli frá yfirmanni sínum í Litháen, heldur hefði hann hringt í viðkomandi, sem hann sagði að væri frændi sinn, til að fá ráð um bakverki, svona með dauðan mann í höndunum.

Líklegast þá upplifðum við Guðföðurinn á Íslandi.

 

Fingraförum Guðföðurins hefur aðeins fjölgað síðan.

Látum kjurt liggja að burðardýr séu talin omega og alfa innflutnings á fíkniefnum til landsins, fíkniefnalögreglan er ekki til umfjöllunar í þessum pistli.

Verra var þegar þekktur ofbeldismaður, viðurkenndur yfirmaður handrukkara helstu dópsala þjóðarinnar var sýknaður vegna dráps á fjölskylduföður í Mosfellsbænum, en lítið örverpi var látið taka á sig alla sökina á því drápi.

Fyrir utan augljós fingraför Guðföðurins, þá er það virkilegt rannsóknarefni, að við skattgreiðendur, við sem upplifum harminn af dópinnflutningi Guðfeðra þjóðarinnar, skulum kosta Lagadeild Háskóla Íslands, sem einu faglegu forsendu akademíu þjóðarinnar, og að þar skuli þessi dómur ekki vera kenndur sem dæmi um spillingu og áhrifa skipulagðar glæpastarfsemi á Íslandi.

Samt kannski skiljanlegt því eigi má gleyma að það eru áratugir síðan (aldir) að lögfræðingar fengu einkarétt á allt sem snýr að dómum, dómsmálum, eða annað sem snýr að réttarkerfi vestrænna þjóða.

Og glæpamennirnir, hvort sem þeir eru hvítflibba eða svona alvöru, þeir borga mest.

 

Langt mál, aðeins snert yfirborð þess kverkataks sem skipulögð glæpastarfsemi hefur á réttarkerfi þjóðarinnar, en nauðsynlegt til að fagna að þrátt fyrir allt er dæmt eftir lögum og reglum á Íslandi.

Hvort sem Guðfaðirinn borgaði ekki nóg, eða hvort dómurum Landsréttar hafi einfaldlega verið nóg boðið, kannski vitandi um vítin sem frændþjóðir okkar á Norðurlöndum hafa upplifað eftir að rafeindaskurðhnífur fór ekki á milli dómara og þarlendra glæpamanna sem njóta verndar einokunarstéttar lögfræðinga, ósnertanlegir, fangelsin aðeins full af smáglæpamönnum eða handbendum þeirra sem fá keypt sér frið frá réttarkerfinu.

Þar geta aðeins dómarar Landsrétts útskýrt sitt mál.

 

Vissulega ber okkur almenningi að fagna að réttarkerfi þjóðarinnar sé ennþá virkt.

Að glæpahyski sé dæmt, að það sæti ábyrgð gjörða sinna.

 

Eftir stendur samt;

Tvennt.

 

Afhverju er handbendið í Héraðsdómi ekki sótt til saka.

Af hverju kemst það upp með rangan dóm, sem á sér engar forsendur aðrar en ítök Guðföðurins, hvort sem um beina fjármuni sé að ræða, eða hagsmuni??

Ísland er jú ekki í Suður eða Mið-Ameríku.

 

Og afhverju fá lögmennirnir ekki sama dóm??

Það er jú enginn munur á þeim og leigumorðingjanum, hvoru tveggja er angi af hinni skipulagðri glæpastarfsemi.

 

Síðan er stóra spurningin, Hver er Guðfaðirinn??

En það er ekki Landsréttar að svara því.

 

En lögreglan veit það.

Og hún gengur laus.

Kveðja að austan.

Á sér ekki hliðstæðu í íslenskri réttarsögu

Er til aumara fólk??

 

Með allt niðrum sig, hundsandi í yfir ár alvarlegt ofbeldiseinelti.

Og hve aum erum við í okkar sérfræðingaveldi að við samþykkjum að ábyrgðaraðilar hins grófa eineltis, hinu aumkunarverðu skólastjórnendur Hraunavallaskóla biðja um frið, að þau hafi aldrei reiknað með að aumingjaskapur þeirra myndi komast í kastljós fjölmiðla.

 

Bekennum við það??

Og bekennum við þá leitni sérfræðingaveldisins að gera gerendur að meintum fórnarlömbum??

 

Að þeir eigi svo bágt, að þeir megi níðast á öðrum, beita ofbeldi, jafnt líkamlegu sem og ekki hvað síst, andlegu.

Það er jú atvinnuskapandi, til lengri tíma arðbærari, vekur ekki spurningu um hæfni eða getu, eða hvort nokkur vitglóra sé í hausnum á þessu fólki sem yfirtók ríkispenan, eða kostnaðinn við hið endanlega, kostnað útfarastofa sem hvort sem er er fyrir utan ríkisspenann.

 

Við hin getum spurt, Hvað með ábyrgðina??

Ábyrgð þeirra sem láta eineltið viðgangast, með vísan í alla þá ferla sem þeir hafa samþykkt, allar þær exel skýrslur sem þeir senda hvort öðru, eða ráðuneytinu, sem reglulega stærir sig af innleiðingu ferla, hvort sem þeir eru heildrænir eða annað, allavega á blaði, eða í það minnsta einhvers staðar þarna útí víðáttu alnetsins.

Og spurt, Af hverju gerðu þið ekki eitthvað??

 

Datt ykkur aldrei í hug að láta gerendur sæta ábyrgð??

Að við líðum ekki svona hegðun??

 

Nei, ykkur datt það ekki í hug í öryggi ykkar á ríkisspenanum.

Gleymduð sjálfsagt að biðja um í síðustu kjarasamningum að ykkur bæri skylda til að bregðast við níðingsverkum,

 

Afhjúpuð, biðjið þið svo um frið og svigrúm.

Eftir stendur spurningin, Hvað ef fórnarlambið hefði dáið??

Hefðu þið sent krans undir liðnum "Óvænt útgjöld"??

 

Samt líklegast er til aumara fólk.

Það er fólkið sem mætir í viðtöl, líklegast vegna þess að það þiggur laun af ríkispenanum, eða öðrum spenum, og segir ALLT ANNAÐ en að minnast á ábyrgð.

Á ábyrgð gerenda, á ábyrgð hinna fullorðnu sem láta ofbeldið og eineltið viðgangast.

 

Því þetta snýst jú allt um ÁBYRGÐ.

Að axla hana.

Kveðja að austan.

 

Skólinn tjáir sig ekki og biður um svigrúm