Hver er harmur þessa fólks??

 

Að það var ekki níðst á því??

Að það var ekki látið sæta vinnuþrælkun??

Að arfur þess var ekki stolinn??

Æska þess eyðilögð??

 

Það er ofsalega auðvelt að afgreiða einelti í skóla með því að tala við þau börn sem sættu ekki einelti??

Það er auðvelt fyrir kaþólsku kirkjuna að afgreiða ásakanir um níð og níðingsskap í skóla hennar með því að tala við allt það fólk sem var ánægt, svo ánægt að það sendi sín börn í skólann þegar þar að kom.

 

Hvenær ætlar fólk að átta sig á takmörkun svona fullyrðinga???

Það verður ekki sátt um Kumbaravog fyrr en heiðarleg opin rannsókn fer fram á þeim ásökunum sem fram hafa komið og það sé gengið þannig frá skýrslunni að þeir sem telja sig hafa sætt miska, séu sáttir við niðurstöður rannsóknarinnar.

Það er engin sátt ef bara er talað við ánægðu börnin.

Ekki frekar en kirkjan gat ekki afgreitt málefni Ólafs Skúlasonar með því að tala bara við þær ótal konur sem voru sáttar við prestskap hans.

Það eru þeir sem telja á sér brotið sem þurfa að ganga sáttir frá borði rannsóknarnefndarinnar, ekki hinir sem voru sáttir fyrir.

 

Og það er tími til kominn að fólk átti sig á því.

Kveðja að austan.

Harma umfjöllun um Kumbaravog

Samfélag í betrun.

 

Það er óhætt að segja að Thelma Ásdísardóttir er sá einstaki einstaklingur sem mest áhrif hefur haft á íslenskt nútímaþjóðfélag.

Þegar hún steig fram og sagði sögu sína án þess að draga nokkuð undan, og án þess að skammast sín fyrir það sem henni var gert, þá gerðist eitthvað hjá þjóðinni.

Þá skildi fólk alltí einu að það var margt sem hafði ekki verið í lagi, og var ekki í lagi hjá þjóðinni.

Níðingarnir áttu ekki bara heima úti, þeir voru meðal okkar, og þöggunin og skömmin sem samfélagið umlukti fórnarlömb níðinganna, þetta voru ekki sögur úr fjarlægum tímum, frá fjarlægum löndum, þetta var Ísland í dag, ekki einangrað, ekki einstakt, heldur raunveruleiki hjá fjöldamörgum börnum og fjöldamörgum fullorðnum, sem voru að glíma við afleiðingar óhæfuverkanna árum og áratugum saman, í þögn og jafnvel í í skömm.

Vissulega voru þessi mál í umræðunni og þjóðin var oft reið, en eftir Thelmu var hún ekki söm.  

 

Það gerðist eitthvað, þjóðin reyndi að bæta sig, að hjálpa, að bregðast við, að þegja ekki.

"Við ákváðum ekki að verða sofandi samfélag" segir forvarnarfulltrúi Hafnarfjarðar.

Og óhætt er að segja að samfélagið hafi tekið svipaða ákvörðun og reynt að betra sig.  Það ætlar ekki að líða þessi brot, og það ætlar að reyna að hjálpa.

 

Það er ekki það sama og ástandið sé orðið gott í dag, en það er á réttri leið.

Og ekki bara í sambandi við kynferðisbrot, einelti, ofsóknir, ofbeldi, þetta er ekki liðið eins og var.

Það er verið að reyna að takast á við þessa hluti.

Af alvöru og af heilindum hjá fullt af fólki um allt land.  Hjá fólkinu í kerfinu, hjá fólkinu í skólunum, á heimilunum, út um allt samfélagið.

 

En það er ekki það sama og ástandið sé orðið gott, það tekur tíma að breyta, tíma að læra ný vinnubrögð, og rétt vinnubrögð, þau sem virka, bæði fyrirbyggjandi sem og þau sem takast á við vanda þegar hann kemur upp.

Líklegast er mesti sigurinn að sektin er ekki lengur hjá þolendum heldur gerandanum, og hjá þeim sem hafa ekki brugðist við þegar þeir áttu að bregðast við, þögðu eða litu í hina áttina, gerðu ekki sína skyldu.

 

En betur má ef duga skal.

Af hverju er ekki sett upp hjálparmiðstöð sem fær öll nauðsynleg fjárframlög frá hinu opinbera, líknarsamtökum, fyrirtækju, einstaklingum og öðrum sem láta sig málið varða, og þessi hjálparmiðstöð bíður öllum fórnarlömbum, sem eru lifandi á Íslandi í dag, alla þá nauðsynlega hjálp og aðstoð, sem þau telja sig þurfa til að ná aftur tökum á lífi sínu.

Mikið af þessu fólki er hvort sem er viðloðandi heilbrigðiskerfið því afleiðingar níðsins leita út í allskonar sjúkdóma, vanlíðan, heilsuleysi, heilsubresti, sem fólk leitar sér hjálpar við án þess að það sé tekið á grunnmeininu.  Fyrir þá sem virða engin rök önnur en fjárhagsleg, þá benda á að svona hjálp sparar þjóðfélaginu pening til lengri tíma, og eykur tekjur þess því bætt heilsa skilar sér í auknu vinnuframlagi.

Af hverju eru Stígamót ekki með ríflegan fjárstuðning frá hinu opinbera til að geta sinnt öllum þeim sem þangað leitað á þann hátt sem þau telja bestan.  Stígamót eru engu minni líknarsamtök en Rauði krossinn eða Hjálparsamtök kirkjunnar.  Þau brugðu við þegar aðrir brugðust.  

Af hverju eru fórnarlömb kynferðisbrotamanna ekki kortlögð og boðin hjálp og "meðferð" að fyrra bragði.  Kynferðisbrot eru oft vítahringur sem eiga sér rætur langt aftur í tímann, fórnarlamb í dag getur orðið gerandi á morgun.  Öll þekkjum við þessa góðu sögu Milenium sem var að benda á slík tengsl, að löngu dáið skrímsli gæti stýrt atburðum dagsins í dag. 

Það er ekkert samasem merki þarna á milli en það eru tengsl, tengsl sem hægt er að rekja, og rjúfa.

 

Og þar með er komið að mesta tabúi umræðunnar, af hverju er hefnd og reiði látin stjórna umræðunni????  Refsa, hegna, gelda, gera líf afbrotamannanna af algjöru helvíti. 

Réttlætingin er að þeir hafa gert líf annarra af algjöru helvíti.  Hið hundheiðna viðhorf Gamla Testamentisins í sinni tærustu mynd.  Að launa illt með illu, að vera verri en sá sem var vondur.

Að fordæma ekki verknaðinn heldur gerandann.  Að viðhalda vítahring illskunnar út í hið óendanlega því illskan finnur sér alltaf farveg.  Eða allt þar til hún mætir kærleik, við honum á illskan ekkert svar.

 

Mig langar að vitna í viðtal við Gunnar Hansson, eitt fórnarlamba Karls Vignis, en því viðtali gaf ein af Valkyrjum vallarins  að þar færi ein af perlum lífsins.

 

"Gunnar hefur áhyggjur af því að samfélagið komist ekki nógu langt í að takast á við umræðu af þessu tagi. „Það þarf að fara í grunninn á þessu, hvernig við getum tekist á við þetta. Það fer rosalega mikil orka í reiðina sem blossar upp, í því að kalla þessa menn skrímsli eða að þeir séu af hinu illa. Aftur segi ég að ég skil þessi viðbrögð, en ég hræðist þau líka. Ég sé veika einstaklinga sem þarf að koma af þessari braut," segir Gunnar. Fyrst og fremst þurfi þó að vernda börnin. „Ég er ekki með neina töfralausn, en ég vona að við náum að komast í einhverja átt fyrir börnin til þess að koma í veg fyrir að svona lagað komi fyrir aftur. Við þurfum að láta okkur aðeins renna reiðin og skoða þessi mál af yfirvegun," segir Gunnar. „Þetta eru svo hrikaleg og erfið mál að við þurfum að komast eitthvað lengra, eitthvað áfram" bætir hann við.

Ég er ekkert rosalega refsiglaður. Mér er miklu meira í mun að koma í veg fyrir að þetta komi fyrir aftur," segir hann. Það þurfi að taka á málum gagnvart þolendum. „Að þeir þori að koma fram með hluti sem þessa og þeim verði hjálpað," segir hann. Einnig að tekið verði á málum gerenda. „Þá er ég ekki að meina að það eigi að hengja þá upp á torgum. Í mínum augum eru þetta bara sjúkir einstaklingar sem þarf að takast á við. Við erum samfélag og við þurfum að takast á við það," segir Gunnar að lokum.".

 

Þetta eru sjúkir einstaklingar og siðað samfélag hjálpar sjúkum einstaklingum.

Aðeins þannig náum við tökum á vandanum, aðeins þannig náum við að rjúfa vítahringinn.

 

Siðað samfélag verndar líka börnin sín, það hlusta á þau, og það hlustar á foreldra þeirra þegar þeir vekja máls á níði, hvort sem það er kynferðislegt, einelti, misbeiting, eða það sem er útbreiddasta barnaníðið í dag, óttast að börnin fái ekki að sofa í rúmum sínum því rukkari verðtryggingarinnar ætlar að bera þau út á gaddinn.

Það er nefnilega meira barnaníð en það sem er kynferðislegt.

Alvarlegasta barnaníðið er að svipta börn heimilum sínum vegna tilbúinna tækja manna eins og verðtryggingar, eða vegna ólöglegrar gengistryggingar.  

Að koma börnum og heimilum landsins ekki til hjálpar eftir fjármálahamfarir er mesta smán í ellefu hundruð ára sögu landsins.  Áður fór fólk á vergang vegna fátæktar, og vegna samfélagsgerðar liðinna alda.  Í dag er vergangurinn stjórnvaldaðgerð, og slík stjórnvaldsaðgerð er því mesta níð Íslandssögunnar.

 

Þjóðin verður að fara horfast í augun á að barnaníðingar stjórna landinu og þeir eru svo sjúkir í sinni að þeir víla sér ekki að selja börn okkar og framtíð í hendur vogunarsjóða sem ætla sér að blóðmjólka og arðræna íslenskt samfélag.

Lægra getur manneskjan ekki lagst, sjúkari getur hún ekki orðið.

Og við sem þjóð þegjum.

 

Við áttum ekki að þegja þegar mál Karls Vignis kom upp, en hann á sér marga bræður, þó ekki séu þeir allir tengdir kyn-, heldur sjúklegri græðgi og siðblindu.

En eiga það sammerkt að vilja illt, að gera illt, að ætla illt.

Af hverju þegjum við, af hverju látum við níðið viðgangast???

 

Hvað er að okkur??

Hvað misfórst í uppeldi okkar.

Af hverju verjum við ekki börnin okkar fyrir öllu níði????

 

Þau þjást ef við þegjum.

Viljum við það??

 

Svari hver fyrir sig.

Kveðja að austan.

 

 

 

Tóku sig á eftir bók Thelmu

Kynferðisbrot eru smánarblettur.

 

En hverra???

 

Það er ljótur ráður á þeim sem bera ábyrgð á einhverju sem miður fer að leitast til að minnka sína sök með því að benda á einhvern annan.

Í dag hefur bæði ráðherra og biskup þjóðkirkjunnar talað um kynferðisbrot sem smánarblett á samfélaginu og það er fullyrðing sem ég get ekki tekið undir.  

Samfélagið vill ekki svona brot og það líður ekki svona brot í löggjöf sinni.

 

Samfélaginu hefur hins vegar misjafnlega gengið vel að takast á við þau, en það hefur margt áunnist og viðhorfin í dag í samfélaginu er allt önnur en þau voru bara til dæmis um aldamótin, hvað þá ef við förum aftur til sirka 1985-1990 þegar umræða um kynferðisbrot voru ekki lengur tabú í opinberri umræðu.

Mig langar aftur að vitna í frétt á Mbl.is þar sem viðtal var tekið við Ólöfu Ástu Farestveit, uppeldis- og afbrotafræðing hjá Barnahúsi og birt undir heitinu, Ábyrgð okkar allra að bregðast við.

 

"Ólöf segir að sem betur fer hafi margt breyst á síðustu árum. „Þetta er kerfið eins og það var á 7., 8., og 9. áratugnum, á þeim tíma þegar við hugsuðum að svona væri ekki til á litla Íslandi. En það hefur mikið vatn runnið til sjávar síðan og í dag erum við komin mjög langt miðað við margar aðrar þjóðir.“ Barnahús var stofnað árið 1998 og Ólöf segir að um það leyti hafi mikil framfaraskref verið stigin. Síðan bókin „Verndum þau“ kom fyrst út árið 2006 hefur Barnahús staðið fyrir yfir 100 námskeiðum fyrir fólk í barnastarfi, s.s. hjá íþróttafélögum, skólum, félagsmiðstöðvum og skátunum. Þá sækir allt starfsfólk KFUM og K námskeiðið áður en það hefur störf.".

 

Við erum að alhæfa út frá þjóðfélagi fortíðar og skíta út það sem hefur áunnist án þess að láta dæmi fylgja með um það sem er ámælis vert í nútíð, eða leggja til tillögur og fjármuni í það sem hægt er að bæta.

Ég sem foreldri veit að skóli barna minna er vakandi fyrir þessu og skólahjúkrunarfræðingur sendir upplýsingar til okkar foreldra um efni og námskeið sem tengjast svona málum.  

Einnig má minna á mjög gott starf samtakanna Blátt áfram sem hafa lyft grettistaki í að opna þessa umræðu og með kynningarstarfi sínu fyrir foreldra og skóla.  Starfsemi Barnahús hefur einnig verið til fyrirmyndar og lögreglan hefur leitast við að sérmennta lögreglumenn í að bregðast við á yfirvegaðan og faglegan hátt með hagsmuni foreldra að leiðarljósi.

 

Sumum finnst ekki nóg að gert því sífellt eru að koma upp dæmi um svona brot, en mannleg frávik, ónáttúra, öfgar eða annað er ekki á ábyrgð samfélagsins nema það ýti undir viðkomandi viðhorf, eða samþykkir þau á einhvern hátt.  Til dæmis með þöggun eða jafnvel kárínur gagnvart þeim sem rjúfa þá þöggun.

Fjöldamorðin í Útey eru til dæmis ekki á ábyrgð norsks samfélags, þau áttu sér stað þó þau væru algjörlega andstæð gildismati þess.

Höfum þetta á hreinu, áttum okkur á þessum mun.

 

En það er ofsalega þægileg lausn að draga fjöður yfir sínar eigin gjörðir, ábyrgð, þöggun eða sekt, með því að kenna samfélaginu um allt sem miður fer.

Íslenska kirkjan brást fyrst við alvarlegum ásökun um kynferðisbrot með því að reyna að þagga niður umræðuna, eða snúast gegn því fólki sem vogaði sér að tala um meint brot kirkjunnar manna gegn því sjálfu eða ættingjum þess.

Gott og vel, hún er að reyna að gera upp þá fortíð sína, en ég sætti mig ekki við að hún reyni að klína hluta af sekt sinni á mig og mína, á samfélag mitt sem er að reyna að læra og bæta sig.

 

Eins er það ráðherra Samfylkingarinnar sem hefur haft félagsmálaráðuneytið frá 2007, sem talar um svartan blett á samfélaginu.

Það var allt vitað um Karl Vignir 2007, það komst upp um hann í sambandi við umfjöllunina um Kumbaravog.  Samt var ekkert gert.  Það var ekki gerð tilraun til að rannsaka mál hans, það var ekki reynt að hafa upp á fórnarlömbum hans, ekki reynt að hjálpa, bæta úr, veita þeim réttlæti þó seint væri.

Mál hans varð þöggun að bráð, en það er á ábyrgð viðkomandi stjórnsýslu, sem á engan hátt hefur reynt að axla ábyrgð á þeirri þöggun.  

En talar um svartan blett á samfélaginu.

 

Og það er meinið í þessari umræðu, að þeir sem ábyrgðina bera, reyna að koma af sér sök.  

Með því að tala um samfélagið þá gefa þeir í skyn að aðrir hefðu brugðist eins við í þeirra stöðu.  En þetta er rangt, þessir aðrir voru ekki með ábyrgðina, það voru þeir.

Og þeir eiga að axla ábyrgð.

Biðjast afsökunar, lofa bót, betrun og yfirbót.

En í gjörðum, ekki orðum.

 

Stjórnkerfið fékk tækifæri til að sýna yfirbót þegar málefni Breiðavíkurheimilisins komst í hávegu.

Þá var það viðurkennt að kerfið hafði rænt tugi drengja framtíðinni eins og formaður Breiðavíkurdrengjanna benti á í mjög góðu viðtali.  Og hann spurði, hvernig er hægt að bæta fyrir brotna framtíð, þegar menn eru fyrirfram rændir tækifærum í lífinu??

Er það gert með bótum sem þeim munar um eða er það gert með táknrænum bótum ásamt innilegri afsökunarbeiðni??  Eða er það gert með aumingjahugarfarinu, að kerfið eyði stórfé í að meta meintan skaða einstaklingsins, eins og það sé hægt í svona málum, og síðan fái menn einhverja hungurlús í samræmi við matið??

Síðari kostinn taldi hann hneisu og í raun enn eina vanvirðinguna við alla þá drengi sem þjáðust á Breiðavíkurheimilinu.  

Að sjálfsögðu fór ríkisstjórn þá leið, þannig tókst kerfinu að græða á sínum eigin misgjörðum.  

 

Það er smánarblettur á samfélaginu, að láta ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttir komast upp með nánasarhátt sinn.  

Því það er smánarblettur á samfélagi að bæta ekki fyrir misgjörðir sem gerðar í þess nafni eða á þess vegum, á þann hátt að sómi sé að.  

Hrunið var þar engin afsökun, allir tug milljarðarnir sem hafa farið í óþarfa vexti handa fjármagninu sanna að ekki var það fjárskortur sem hamlaði sátt sem fórnarlömb harðræðisins gátu sætt sig við.

 

Það er líka smánarblettur á samfélaginu að ekki skuli vera settir nægir fjármunir í að hjálpa fórnarlömbum kynferðisbrota, hvort sem það er gagnvart börnum eða fullorðnum.  

Sú hjálp á að vera ókeypis og í boði þar til hennar er ekki lengur þörf.

Aðeins þannig getum við gefið skýra yfirlýsingu um að okkur sé ekki sama.

 

En það kostar, ég veit það.

Upphróp og hávaði kostar ekki neitt.

Og er góð leið til að fá útrás.

 

En hjálpar ekki neinum, því miður.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

„Smánarblettur á samfélaginu“

Hinir svörtu blettir samfélagsins eru ekki stórir.

 

Ef mál úr fortíðinni er það stærsta sem hægt er að ræða í dag.

 

Það eru margar þjóðir að gera upp þessi mál úr fortíð sinni, síðasta dæmið sem við höfum úr heimspressunni er mál BBC, hvernig það brást við ítrekuðum ábendingum um barnaníð einnar af sjónvarpsstjörnum sínum.  Stofnunin hefur axlað ábyrgð á málinu, beðist afsökunar og þeir sem stóðu fyrir þöggun í dag, urðu að segja af sér.

Fyrir ekki svo löngu komu fréttir frá Kanada þar sem stríðsbörnin svokölluðu, fátæk börn sem voru flutt frá Bretalandseyjum á stríðsárunum, sjálfsagt af góðum hug, en urðu fyrir skelfilegu harðæði og misnotkun eftir að til Kanada kom.   Kanadastjórn baðst afsökunar, og bauð bætur.

 

Við þekkjum mál Breiðavíkurdrengjanna þar sem ríkisstjórn mannúðar og réttlætis bauð smánarbætur.  Og komst upp með það.

Við þekkjum aðkomu Karls Vignis af Kumbaravogsdæminu, þar sem hann var nafngreindur í tengslum við illa meðferð og harðræði sem sum börn að minnsta kosti töldu sig hafa sætt þar. 

Við þekkjum grein eftir Guðrúnu Sverrisdóttur, hjúkrunarfræðings frá 02.12 2007 þar sem hún rakti sögu frændsystkina sinna, Agnarsbarna og hvert hlutskipti þeirra varð eftir að þau voru vistuð á Kumbaravogi.  Það gæti verið fróðlegt að rifja upp það sem Guðrún sagði.

" Eitt af mörgum vistbörnum Kumbaravogs var Elvar Jakobsson. Hann opnaði umræðuna í blaðaviðtali í febrúar sl. og sagði frá kynferðismisnotkun barnaníðingsins Karls Vignis á sér og öðrum börnum vistuðum á heimilinu. Elvar lagði fram ákæru á hendur Karli Vigni, sem í kjölfar yfirheyrslu hjá lögreglu viðurkenndi kynferðislega misnotkun sína til margra ára á Elvari og tveimur öðrum 8-10 ára gömlum drengjum á Kumbaravogi. Samviskulaus barnaníðingurinn var stundum með drengina þrjá samtímis. Hvernig varð svo lífshlaup litlu fórnarlambanna, sem engan talsmann höfðu? Tveir af þeim eru látnir, Þorsteinn Karl Eyland og frændi minn, Einar Þór Agnarsson, sem lést 24 ára gamall. Þeir voru báðir kynferðislega misnotaðir frá unga aldri á Kumbaravogi og skemmdir fyrir lífstíð. Sá þriðji, sem lifir, Elvar Jakobsson, byggði upp einskonar sjálfsvarnarkerfi svo hann gæti lifað áfram og reynt að vera hamingjusamur eins og hann segir. Jafnframt að skuggi æskuáranna sé aldrei langt undan, sem slái hann ofan í botnlaust svartholið.

Illmennið Karl Vignir hefur ekki oftalið fórnarlömbin og segir ekki frá ódæðisverkum á öðrum börnum frá Kumbaravogi í Vestmannaeyjum. Það skipti hann ekki máli hvort í hlut áttu stúlkur eða drengir. Í DV 30. maí sl. er sagt frá því að Karli Vigni hafi verið „vikið úr söfnuði“ aðventista fyrir um 10 árum, vegna stúlku sem hann misnotaði „margsinnis bæði áður og eftir að hún varð kynþroska“. Málið var ekki kært. Í sama blaði er haft eftir fyrrverandi aðventupresti að „Karl Vignir talaði um börn á þessum aldri sem konfektið sitt“. Hvað skyldi hann hafa misnotað mörg börn, skaddað margar barnssálir og lagt mörg líf í rúst undanfarin 40-50 ár? Karl Vignir var aldrei stoppaður af! Hvert sem hann fór skildi hann eftir sig sviðna jörð. Óþokkaverkin voru hvorki kærð né barnaníðingnum fylgt eftir. Einfaldlega var honum sagt upp störfum vegna „ónáttúru“ en þá skipti hann bara um vinnustað! Karl Vignir vissi sem var „að þeir fiska sem róa“."

Þetta var landsmönnum sagt seint á árinu 2007.

Þeim var líka sagt frá því hvernig arfi frændsystkina hennar var stolið, og það var líka sagt frá því hvernig dauða Einars Þórs Agnarssonar bar að í Daníelsslippi 1985.

 

En hvað varð úr???

Hver urðu eftirfylgni málsins.  

Kynferðisleg misnotkun sönnuð, sterk rök færð fyrir þjófnaði, og hvernig rannsókn á líklegu morði var afgreidd sem "sjálfsvíg".

Hvað verra er hægt að upplýsa þjóðina um???

Spyrjum okkar þeirra spurningar og spyrjum okkur um hvað er verið að upplýsa þjóðina um í dag???

 

Er einhver að biðjast afsökunar???

Er verið að lofa rannsókn???

Er einhver að segja af sér???

 

Svarið við þessum spurningum er eitt stórt Nei.

Eitthvað óskilgreint sem heitir samfélag er sakfellt, ekki fólkið sem ábyrgðina bar á þessu máli, sem bara ábyrgðina á að Karl Vignir fékk óáreittur að valsa um.

Ekki er gerð tilraun til að leiðrétta glæpamistök fortíðar, enginn talar um réttlæti þó seint sé.

Og það þarf ekki að taka það fram að fjölmiðlar spyrja sig ekki þeirrar spurningar af hverju þeir þögðu, alveg þar til núna, þegar nær væri að fjalla um önnur níðingsverk.  Til dæmis hvað hafa mörg börn verið svipt heimilum sínum vegna vaxtaþjófnaðarins, vegna þess að bankaþjófar komust upp með að innheimta fölsuð lán gengistryggingarinnar???  

Það er þannig að það er fleira níð en klámníð, en grunsamlegur þessi ofuráhugi á máli sem hefur legið ljóst fyrir frá 2007, og allir þögðu, og þegar það kemur upp, er spiluð gömul plata en enginn spyr um réttlæti, og uppreisn æru fyrir fórnarlömb níðingsins.  Og níðinganna því Karl Vignir var aðeins viðbót við sálarmorðið, og ekki var það hann sem stal arfi og ekki var það hann sem þaggaði niður morðrannsókn.

 

Er verið að stjórna þjóðinni með alþekktri taktík fjölmiðla í augu auðmanna sem mata almenning á hneykslismálum þegar valdaítök hinna ofurríku er í hættu í kosningum???

Eru þá svona mál dregin upp, í stað þess að ræða til dæmis hvað gerist þegar vogunarsjóðirnir fá sínu fram eftir kosningar??  Heldur fólk að það bitni ekki á börnum þegar þjóð er rænd???

Eða vaxtaþjófarnir, af hverju hafa þeir aldrei verið dregnir til ábyrgðar, látnir svara til saka í fjölmiðlum landsins??'

 

Ég veit það ekki, en mér ofbauð hræsnin sem kom fram í þessari frétt Mbl.is.  Þarna er fólk í ríkisstjórn 2007 að þykjast koma ofan af fjöllum og ætlar að rannsaka eitthvað.

Af hverju byrjar það ekki að kynna sér stöðu mála í dag.  

Það er dagurinn í dag sem skiptir máli fyrir morgundaginn, og samfélagið hefur lært, það er að hnika hlutum í betra horf.  

"Ólöf segir að sem betur fer hafi margt breyst á síðustu árum. „Þetta er kerfið eins og það var á 7., 8., og 9. áratugnum, á þeim tíma þegar við hugsuðum að svona væri ekki til á litla Íslandi. En það hefur mikið vatn runnið til sjávar síðan og í dag erum við komin mjög langt miðað við margar aðrar þjóðir.“ Barnahús var stofnað árið 1998 og Ólöf segir að um það leyti hafi mikil framfaraskref verið stigin. Síðan bókin „Verndum þau“ kom fyrst út árið 2006 hefur Barnahús staðið fyrir yfir 100 námskeiðum fyrir fólk í barnastarfi, s.s. hjá íþróttafélögum, skólum, félagsmiðstöðvum og skátunum. Þá sækir allt starfsfólk KFUM og K námskeiðið áður en það hefur störf." (Ólöf Ásta Farestveit ).

 

Það má gera betur en ríkisstjórn sem kýs að fóðra fjármagnseigendur, vanrækir þennan málaflokk, eins og annað sem snýr að velferð barna.  Þjónusta Bugl, sálfræðiþjónusta í skólum, allt heilbrigðs og stoðkerfið, allt í upplausn vegna fjárskorts.

En bara 30 milljarðar árlega í óþarfa vexti bara vegna AGS lánsins.

Það eru skýringar á hlutunum, en þær er ekki að leita hjá því góða fólki sem er að reyna að bæta og betra kerfið, að reyna að hjálpa skjólstæðingum sínum.

Skýringin er hjá siðblindum stjórnmálamönnum sem taka fjármagn fram yfir fólk.

Þess vegna er neyð í Evrópu, þess vegna hafa vaxtaþjófar komist upp með að rústa heimilum.  Þess vegna búum við í þjóðfélagi rukkara.

 

Ef níðingsskapur gegn saklausum börnum er til þess að ráðherrar ríkisstjórnarinnar geti slegið sig til riddara, þá er mælirinn fullur.

Látum þá ekki komast upp með það.

Gerum þá hrædda svo þeir þori ekki öðru en að veita fórnarlömbum fortíðar uppreisn æru, veiti þeim réttlæti, og sanngjarnar bætur fyrir allar misgjörðirnar sem voru látnar viðgangast.

 

Ég ætla að birta grein Guðrúnar í athugasemdum hér á eftir.

Hún er hrollvekjandi, og krefst samhygð okkar.

Þó seint sé, þá er samt aldrei of seint.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

 

„Svartur blettur á samfélaginu“

Upprisan.

 

Á ákveðnum tímapunktum þarf fólk að taka afstöðu hvernig manneskjur það er.

Við þekkjum þetta öll þegar við gerumst foreldrar, líka þegar við náum miðjum aldri og gerum upp hvað áunnist hefur á vegferð okkar, er sá ávinningur í samræmi við drauma okkar og þrár þegar lagt var að stað út í lífið, erum við þá ánægð eða er það eitthvað í lífi okkar eða persónu sem við viljum breyta og bæta.

Einnig má nefna þegar foreldrar okkar gerast gamlir, þá þurfum við oft að endurgjalda þeim ástúðina og alúðina sem við gátum gengið að vísu þegar við voru ung, sem og börnin okkar þegar þau komu í heiminn.  Hvað erum við tilbúin að leggja á okkur, hvað getum við lagt á okkur??

Erfiðast er líklegast sá tímapunktur þegar börnin okkar missa fótfestuna í lífinu, vegna veikinda eða einhvers annars, til dæmis óreglu, hvað getum við þá gert, hvað erum við tilbúin að leggja á okkur.

Og þegar á reynir þá er það ótrúlega mikið, mun meira en fólk gat ímyndað sér áður en erfiðleikarnir bönkuðu á dyr. 

Styrkur þess, seigla, hugrekki og þor, viljinn til að bæta úr, til að sigra erfiðleikana, það var alltaf eitthvað eftir þegar á reyndi, það var aldrei gefist upp.

Þannig er lífið, þannig er manneskjan, í kjarna sínum góð, og tilbúin að berjast fyrir sig og sína.

Og tilbúin að verja sig og sína.

 

Þessir eiginleikar okkar eru faktur, þeir eru staðreynd, þeir búa inní okkur, við getum ekki afneitað þeim.

Okkur er áskapað að verja lífið.

 

Einn svona tímapunktur blasir við okkur í dag, við okkur öllum, okkur öllum sem búa í þessu landi og eigum líf sem þarf að vernda.

Í tveimur pistlum í dag hef ég fjallað um Stríðið gegn Íslandi og um Ógnina sem mun eyðileggja framtíð barna okkar, fái hún óáreitt að ræna byggðir og ból.

Allt vitiborið fólk skilur efni þessara pistla, allir feður og allar mæður.  Aðeins þeir sem mara tómsins hefur heltekið sýna ekki viðbrögð, en þeim er ekki sjálfrátt, vitund þeirra hefur yfirgefið raunveruleikann og horfið inní víðáttur tómsins.

 

Í fyrri pistli mínum um Samstöðu um lífið benti ég á þá nöturlegu staðreynd að íslenska stjórnmálastéttin hefði selt þjóð sína í skuldaánauð í samkomulagi sínu við Alþjóðagjaldeyrissjóðinn.

 

"Á Íslandi erum við með stjórnmálamenn og stjórnmálaflokka sem sömdu við Alþjóðagjaldeyrissjóðinn um skuldaánauð barna okkar um ókomna tíð. Greiðslubyrði ríkissjóðs vegna vaxta og afborgana átti að vera um 60%, strax og hefði farið mjög fljótlega yfir 70% þegar neikvæð áhrif slíkrar blóðtöku á hagkerfið hefðu komið fram.

Sagan kann aðeins tvö dæmi um hraklegri nauðsamninga, þegar AGS tók Argentínu á lífi um síðustu aldamót og þegar Rómverjar ætluðu að knésetja Karþagó eftir seinna Púnverska stríðið. Sagan kallar ekki allt ömmu sína en svona dæmi á hún fá, það eru takmörk fyrir hvað jafnvel hinir svívirðulegustu einvaldar hafa treyst sér til að leggja á þjóðir sínar.

En ekki íslensku stjórnmálamönnum, þeir seldu börn okkar án þess að blikna. Hvort sem rótin var illmennska, aumingjaskapur eða hrein og klár heimska, skiptir engu máli. Þeir gerðu þetta, þeir skrifuðu undir nauðasamninginn, þeir brutu allar brýr við siðað samfélag.".

 

Aðeins ICEsave andstaða þjóðarinnar kom í veg fyrir að þetta samkomulag gekk eftir, fyrsta andspyrna hins venjulega manns sem reis upp án nokkurs stuðnings frá elítu landsins.

En ástæða þessa pistils mátti rekja til samstöðuleysis innan Samstöðu, flokksins sem ég hafði kosið að ljá lið mitt.  

 

Fólk mun samt kjósa þennan ljótleika yfir sig, alla vega eins og staðan er í dag. Andófið gegn fjórflokknum hefur ekki náð að móta valkost. Það er ótaktískt og í hreinskilni sagt heimskt. Eða hvernig á að túlka áherslu þess á nýja stjórnarskrá eða þjóðnýtingu kvótans???? Að velja mál sundrungar þegar það þarf svo mjög á að halda að ná samhljóman við hinn þögla meirihluta þjóðarinnar sem þráir valkost en mun aldrei kjósa rugl. Til þess eins að tryggja að valdinu verði ekki ógnað. Að skuldaánauðin gangi eftir.

Að ekki sé minnst ógrátandi á sundrunguna, öll flokksbrotin sem mynda aðeins eitt óskiljanlegt gjamm í eyrum venjulegs fólks. Eins og það sé nóg að segja eitthvað til að það gerist. Þess vegna er rifist um það sem er sagt og þar með tryggt að ekkert sé gert.

Síðasta dæmið um hina algjöra ógæfu Andófsins er afsögn Lilju Mósesdóttur vegna einhvers sýndartaps á fylgi Samstöðu. Fylgi er mælt í kosningum, ekki skoðanakönnunum. Fylgi er afleiðing stefnu og trúverðugleika, trúverðugleika sem Lilja gaf Samstöðu. Trúverðugleika meðal almennings sem hún ein hefur af öllu því góða fólki sem berst gegn óhæfu valdsins að ætla sér að skuldaþrælka börnin okkar um ókomna tíð. Trúðverðugleika sem Lilja ávann sér með því að þora rísa upp gegn valdinu, eitthvað sem engin önnur persóna innan þess hefur þorað eða gert. Og vegna þess að hún er sjálfum sér samkvæm í einörðum málflutningi sínum í þágu heimila landsins og í þágu framtíðar barna okkar.

Staðreynd, raunveruleiki sem Sýndin bar ofurliði. Sýndin, röflið, tuðið. Það þarf ákaflega mikla grunnhyggni til að halda að röfl og tuð muni ná til að fella valdið. Samt eru ákaflega margir í hópi Andófsins fastir í hjólfari hennar og það hjólfar tætir upp velli Samstöðunnar svo valdið þarf ekkert að óttast.

Liljur vallarins eru þagnaðar. Ljótleikinn blasir við.

Og fórnarlambið er lífið sem við sórum að vernda. Manndómur okkar er ekki meiri en það. Við kjósum að loka augum og sjá ekki það sem er. Að eina von þjóðarinnar, að eina von barna okkar felst í Samstöðu um lífið. Að allt þetta góða fólk sem er innan fjórflokksins og utan, að það nái að sameinast í staðfastri vörn fyrir framtíð barna okkar. Að það víki egóinu til hliðar og átti sig á að það er fullorðið fólk með aðeins eina skyldu. Að tryggja viðgang lífsins þegar að því er sótt.

Að fólk sameinist um það sem það getur sameinast um og láti hitt liggja milli hluta.

Að það sameinist um staðfasta vörn gegn skuldaánauðinni, að það sameinist um réttlæti handa almenningi, að það sameinist um Sýn á nýtt og betra Ísland.

Nýtt og betra Ísland er einfaldlega landið sem við viljum ala börn okkar uppí án átaka og sundrungar. Forsenda þess er réttlæti, sanngirni og að allir fái sitt tækifæri til mannsæmandi lífs. Að það sé þjóðfélag mannúðar og mennsku. Þjóðfélag sem bregst við kreppum og efnahagserfiðleikum með það skýra markmið að leiðarljósi að enginn farist vegna þess sem gerst hefur, að öllum sé hjálpað af þeim mætti sem þjóðin býr yfir á hverjum tíma. Að eitt sé yfir alla látið ganga, að við séum eitt, að við séum ein fjölskylda. Að þjóðfélag okkar sé fallegt og gott.

Eins og við erum öll.

 

Í mínum huga var Lilja Mósesdóttir eini stjórnmálamaðurinn með trúverðugleik til að leiða andóf hins venjulega manns gegn kerfi sem hafði selt börn hans í hendur skuldaeiganda gömul bankanna. Að fylkja sér um hana var okkar eina von um að geta skákað stjórnmálamönnunum sem gista vasa vogunarsjóðanna.

Jafnframt dró  ég upp mynd af því sem fólk þyrfti að skilja ef það ætlað að mynda nógu sterkt afl til hrekja þrælahaldarana á flótta.  Lykillinn er samstaða um það sem hægt er að sameinast um.

Og það eina sem fólk með ólíkan bakgrunn og ólíkar lífsskoðanir getur sameinast um er vörn á því góða þjóðfélagi sem við eigum í dag. Ekki til þess að varðveita það í núverandi mynd um aldur og ævi heldur til þess að við höfum eitthvað í höndunum til að bæta og betra framtíð barna okkar til heilla.

Kallast þróun þar sem mannúð og mennska er leiðarljósið sem lýsir ferðinni inní framtíðina.

 

Samstöðuleysið var meinsemd Samstöðu en fyrst og síðast var það einsemdin, margir vildu en fáir gerðu.  Á svona tímum, þegar vörn mennskunnar skiptir svo miklu máli, þá sýgur þessi einsemd þrótt úr fólki, tærir það upp, þar til aðeins skelin ein er eftir.

Ég vissi af þessu, var fullkunnugt um hvert stefndi, hafði vitað það frá því í sumar.

Þegar skoðanakannanir sýndu ekkert fylgi þá sló ég inn þessa stemmu í öðrum pistli mínum um Samstöðu um lífið.   

 

"Þögnin um Samstöðu sýnir að hún stendur fyrir eitthvað sem valdið óttast, sem hinir þúsund milljarðar óttast, sem verkfæri ESB óttast. Hún sýnir að það er von í samfélaginu, að vonin lifir í einhverjum grænum dal, vex þar og dafnar og hótar valdinu að einn daginn spretti hún fram, fullþroskuð eins og Liljur vallarins.

Þagnarmúrinn um Samstöðu er ekki sterkur. Hvert og eitt okkar sem eigum líf sem þarf að verja, getum rofið hann, klifið yfir hann, grafið okkur undir hann. Og tekið þátt í því merka starfi sem þar fer fram.

Að skapa von handa þjóð sem á enga framtíð ef vald fjármagnsins fær sitt fram. Að skapa valkost handa fólki sem er búið að fá nóg af bullinu og ruglinu, sem valdið samviskulega kostar, sem veður uppi í þjóðmálaumræðunni. Að skapa valkost handa fólki sem fram að þessu hefur stutt sinn flokk, en sér nú að sá flokkur muni ekki verja framtíð barna sinna, og tilveru og sjálfstæði þjóðar okkar. Að skapa tæki og tól sem hægt er að nota til að brjóta niður múra valdsins sem umlykja hið skítuga fjármagn sem nærist á blóði og þrælkun hins venjulega manns. Að skapa samstöðu fólks með ólíkan bakgrunn, með ólíkar lífsskoðanir en á það sameiginlegt að eiga líf sem þarf að vernda og vilja til að vernda það.

Og skapa þannig nýtt og betra samfélag, börnum okkar til heilla.

Þetta er hægt, það er allt hægt ef viljinn er fyrir hendi. Það þarf aðeins að virkja andann í brjósti okkar, og finna fyrir trúnni á allt hið góða í þessum heimi, í sjálfum okkur, í náunganum, í almættinu. Þannig náum við að vernda sakleysið, lífið sem ekki ennþá hefur fengið tækifæri til að lifa lífinu með gleði sínu og sorgum, og uppgötva síðan hina tærustu tilfinningu af öllum, að eiga sjálft líf sem í sakleysi sínu hefur engum gert neitt illt, trúir á allt hið fallega og góða, og á sjálft framtíðina fyrir sér.

Þessa framtíð eigum við að verja með öllum okkar krafti, öllum okkar sálarstyrk, vitandi það að ef við gerum það ekki, þá mun enginn annar gera það fyrir okkur. Það er ekkert val, valdið hefur þegar ráðist á okkur, það hefur þegar hamrað skuldahlekkina sem það vill leggja á framtíð barna okkar. Það hefur þegar hafið borgarastyrjöldina um framtíð samfélags okkar, þjóðar og sjálfstæðis."

 

Og benti á valkostina, að deyja standandi eða falla sitjandi, 

Sá fyrri þýðir að vonin lifir, að það sé möguleiki að verjast vogunarjóðunum, að það sé möguleiki að verja sjálfstæði þjóðarinnar, að það sé möguleiki að hægt sé hindra skuldaþrælkun barna okkar, sú seinni þýðir að það verður sem valdið vill. Og það verður ef við kjósum valdið af gömlum vana, sitjum hjá þegjandi og hljóð.

Með sjálfum mér ákvað ég allavega að halda í stríðið standandi og ætlaði að nýta þetta blogg sem vettvang til að herja á valdið. 

En það er ekki nóg að herja ef enginn valkostur er í boði.  Og tilkynning Lilju um að hún væri að hætta kom mér ekki á óvart. 

En var jafn sár fyrir það.

 

Liljur Vallarins var upphaf af þríleik um vonina og það sem þyrfti að verða að veruleika til þess að  þjóðin ætti þó ekki væri nema eina von um framtíð gegn þeirri Sýn sem Michael Hudson orðaði í skarpri greiningu á markmiðum hins skítuga fjármagns vogunarsjóðanna gegn íslensku þjóðinni.

"Því verra sem efnahagsástandið er, því sterkari eru lánveitendurnir. Þetta er ávísun á efnahagslegt sjálfsmorð þar sem dýpkandi kreppa hneppir æ fleiri í skuldafangelsi." að landsmenn tapi unnvörpum eignum sínum og félagslega kerfið verði lagt í rúst? ".

 Hvernig getur hinn venjulegi maður sigrað ógnarafl sem hefur keypt upp stjórnmálin og fjölmiðla landsins, ógnarafl sem enginn málsmetandi maður þorir gegn?? 

Hvernig átti Samstaða að bregðast við þeirri staðreynd sem Styrmir Gunnarsson lýsti svo vel þegar hann mat stöðu Samstöðu eftir brotthvarf Lilju??

 

"Pólitískar afleiðingar þeirrar ákvörðunar Lilju Mósesdóttur að hætta afskiptum af stjórnmálum verða hins vegar þær að Samstaða hefur litla von um að ná sér á strik í kosningabaráttunni í vor nema einhverjar miklar breytingar verði á þeim mannafla, sem flokkurinn hefur yfir að ráða. Samstaða hefur ekki mælzt með fylgi sem máli skiptir síðustu mánuði og mikið þarf að gerast til að þar verði breyting á."

 

En aðalatriðið samt eins og Styrmir bendir réttilega á er að ný stjórnmálasamtök hafi eitthvað að segja.

Og Lilja Mósesdóttir hafði mikið að segja um allt sem skipti vörn þjóðarinnar máli.  Vandi Samstöðu var því einsemdin, fólk vildi heyra þessa rödd, heyra þessa stefnu, en ekki nógu mikið, ekki það mikið að það vildi sjálft leggja eitthvað af mörkum.

 

Um það fjallar þríleikur minn sem þessi pistill er lokahnykkurinn á. Minn lengsti pistill sem ég hef samið á lífsleiðinni og um leið sá mikilvægasti til þessa.  Því í honum kem ég frá mér hugsun sem hver og einn sem kallar sig faðir og hver og einn sem kallar sig móðir þarf að taka afstöðu til.

Þetta er pistill sem menn lesa á síðkvöldi og hugsa svo um næstu vikurnar.  Sú hugsun og sú aðferðarfræði sem ég fjalla um og dreg hér saman er sú eina sem getur fellt valdið.  

Það er engin önnur hugsun, það er engin önnur leið.  

Það er ekkert val, eyðing þess samfélags sem við þekkjum og ólumst upp í er ekki valkostur, skuldaánauð barna okkar er ekki valkostur.

 

Í Liljum Vallarins benti ég á þessa staðreynd að það værum bara við, það væri enginn annar.

 

"Allt er forgengilegt, allt á sér sinn tíma.

Núna hafa Liljur Vallarins fölnað, fnykurinn sem leggur af skarnhaugnum hefur kæft þær. Græðlingur þeirra lifir í afskekktum dal þar sem Valkyrjur Vallarins hlúa að honum í akri vonar og trúar. Græðlingur innan um aðra græðlinga sem munu til samans mynda það afl, þann kraft sem þarf til að hinn venjulegi maður endurheimt samfélag sitt úr höndum Mammons.

Þó Liljurnar hafi fölnað þá er það okkar að blómstra. Því við öll erum innst inni eins og hið fegursta blóm. Sem býður þess að spretta upp á móti sólinni og lífinu. Vökvað af almættinu sem er uppspretta kærleikans, verndari sakleysisins. Það er okkar að mynda Samstöðuna um lífið. Og það munum við gera með hækkandi sól.

Allt á sér sitt upphaf. Okkar upphaf er þegar liðið.

Við erum ekki lengur sáðkorn lífsins, við erum græðlingar sem sprettum upp um allt samfélagið. Fólkið sem á líf sem þarf að vernda og hefur viljann til að vernda það. Við erum blómin. Blóm lífsins. Og vonin er okkar.".

 

Samstaðan um lífið, sú eina samstaða sem fólk getur náð.

Til þess þarf Hugrekki til að sýna rétta breytni, eða eins og pistillinn hét, Það krefst hugrekkis að sýna rétta breytni.

 

"Kjarkleysið, að þora ekki að breyta rétt, er eini vandi þjóðarinnar. Við vorum ekki alin upp við að horfa í hina áttina þegar náungi okkar á í neyð. Við vorum ekki alin upp til að lúta stjórn níðinga sem engu eira í þágu fjármagns og gróða. Við erum ekki svona, við höldum það bara. Við erum fólk, góðar manneskjur. Og nú er okkar tími runnin upp.

Fólkið sem reis upp fyrir okkar hönd, því er þrotinn kraftur því við þorðum ekki að styðja það.

Við óttuðumst aðhlátur myrkraraflanna, við óttuðumst að verða skotspæni keyptra sérfræðinga sem verja hina efnahagslegu hryðjuverkastarfsemi, sem verja hina efnahagslegu heimsku sem blóðmjólkun heimila og fyrirtækja er. Við vorum hrædd við "góða fólkið", góða samfylkingarfólkið sem er alltaf svo gott við fólkið nógu langt í burtu, að það myndi hlæja að okkur, gera grín að okkur þegar við segðum að svona er ekki gert við náungann í næsta húsi, að þetta er ekki rétt breytni þó að ríkisstjórn góða fólksins sé við völd. Við vorum hrædd að það myndi útskúfa okkur úr sína fína góða samfélagi, samfélagi hins rétthugsandi fólks.

Við erum eins og hvítu húsmæðurnar í Jackson Mississippi sem vissu innst inni að framkoma þess og breytni við litað vinnuafl sitt var röng, ókristileg, en þær þorðu ekki að segja skoðun sína og meiningu því þær óttuðust félagslega útskúfun. Við eins og þær, höfum ekki hugrekki til að sýna rétta breytni.

Þess vegna er þjóðfélagið á heljarþröm, reyrt niður á fórnaraltari dýrkenda Mammons, bíðandi eftir að amerísku vogunarsjóðirnir komi með krumlur sínar og taki úr því hjartað, heimili landsins. Vegna þess að okkur skortir kjark til að vera þær manneskjur sem við erum. Gott fólk sem þekkir muninn á réttu og röngu, og vill breyta rétt.

En þorðum ekki að hjálpa Liljum Vallarins þegar þær risu upp og gagnrýndu óréttlætið.

Nú er komið að okkur. Við getum ekki lengur flúið inní heim sjálfsblekkingarinnar. Við getum ekki lengur afsakað okkur með því að við erum bara venjulegt fólk. Ekki fræg, ekki góða fína fólkið, ekki fólkið sem er sjálfskipað að leiða baráttuna gegn ranglæti eða yfirgang valdaafla og valdsmanna. Það eru aðeins við, það er enginn annar. Það er enginn annar sem mun verja lífið sem við ólum. Og varnarlaust á vergangi getum við ekki skilið það eftir.

Kjarklaus, hrædd, það skiptir ekki máli. Frumhvötin sjálf, að verja líf sitt er öllu sterkari. Og það eina sem getur hamið og komið böndum á óargadýrin er krafa um rétta breytni, rétta hegðun. En við getum ekki krafist þess af öðrum ef við höfum ekki sjálf það hugrekki sem þarf til að sýna slíka breytni.

Við erum upphaf og endir alls. Við hin venjuleg manneskja.".

 

Þegar upp er staðið snýst Upprisa mannsins um rétta breytni, að hafa Hugrekki, kjark, þor.

Það þarf kjark til að vera manneskja, þor til að standa með mennskunni, hugrekki til að þegja ekki þegar það þarf að:

 

"....  segja að svona geri maður ekki öðru fólki. Að maður svelti ekki samlanda sína í landi alsnægta, að maður hengi ekki fólk í skuldaról verðtryggingarinnar. Það þarf ekki að þekkja hin hagfræðilegu rök, það dugar kristinni manneskju að vita að þetta er rangt. Og það fyrirgerir sálarheill sinni ef það lítur undan á meðan náunginn er beittur rangindum. Það er ok kristninnar sem það getur ekki vikist undan. Því trúin gerir kröfu um rétta breytni gagnvart náunganum.

"Þú skalt elska náunga þinn eins og sjálfan þig, Ekkert annað boðorð er þessum meira." Röng breytni er ekki valkostur".

 

Fólki finnst aðeins rangindi röng á meðan þau bitna á því sjálfu. Að rangt sé rangt, og rétt sé rétt, óháð aðstæðum þess, það er því fyrirmunað að skilja.

Þess vegna dafnar frjálshyggjan, þess vegna dafnar hið blóðuga fjármagn, þess vegna líðst þrælahald alþjóðavæðingarinnar. Þess vegna er heimurinn á heljarþröm. Því fólk skilur ekki inntak boðskap lífsins. Fólk vill vel en styður illt.

Ástandið væri ekki félegt ef manneskjan væri ekki í eðli sínu góð, með fallega sál, með bjarta áru. Þó hið rökræna skilji ekki Boðskap lífsins, þá skilur sálin hann. Þess vegna dó boðskapur lífsins ekki út, hann lifir í hjörtum okkar. Bíður þess að springa út í Byltingu lífsins. Bíður þess að einn stígi fram og játist honum, svo næst, og næsti og næsti.

Ferli sem er löngu hafið. Hófst fyrir 2.000 árum síðan. En vantar samt herslumuninn að verða raunverulegt afl í mótun tímans, í mótun þeirrar framtíðar sem við innst inni viljum börnum okkar og barnabörnum. Herslumun sem verður ekki nema ég og þú, við öll sem eigum líf sem þarf að vernda, stígum fram og styðjum þennan boðskap.

Fylkjum okkur um Aðferðafræði lífsins, Hagfræði lífsins, sem Boðskapur lífsins mótar og þróar.

Allir eiga rétt til lífs, það á ekki að gera öðrum það sem maður vill ekki að manni sjálfum sé gert, maður á að líta eftir bróðir sínum, maður á að elska náunga sinn.

Er ekki flókið, er svo einfalt. Til þess þarf aðeins kjark, þor, hugrekki. Til að breyta rétt, til að hafna röngu.

Þetta afl myndast þegar við hættum að benda á aðra, hættum að treysta á aðra. Þegar við sjálf stígum fram. Við hið venjulega fólk. Hættum að láta ráðskast með okkur, hættum að láta aðra móta samfélag okkar.

Við getum þetta, eina hindrunin er óttinn, óttinn að vera til. Hugrekkið sem þarf til að yfirvinna þennan ótta býr innra með okkur. Það varð til um leið og við ólum lífið sem þarf að vernda. Við þurfum aðeins að opna skápinn sem við geymum það í og hleypa því út. Þá fær ekkert staðist okkur, okkur hina venjulega manneskju.

Því við erum lífið sem vill lifa af. Og við munum lifa af. Þá og þegar við stígum fram. Og myndum aflið sem ekkert fær sigrað.

Lífið sjálf."

 

Við erum að tala um sjálfa Upprisu mannsins, þegar hinn venjulegi maður rís á fætur og tekur örlög sín í eigin hendur.  Hættir að vera leiksoppur höfðingja, siðspillts fjármagns, siðblindra manna.

 

Upprisa mannsins í víðustu merkingu á sér stað þegar hann stígur næsta skref siðmenningarinnar og hættir að líta á dráp sem valkost í deilum.  Um þá upprisu hef ég skrifað áður og ætla ekki að endurtaka hér, ef reynt er að stíga of stórt skref mun klofið klofna og fóturinn því strax dreginn til baka. 

Upprisan gegn vogunarsjóðunum, gegn valdinu sem þeir hafa keypt, gegn fólkinu sem seldi okkur í  þrældóm skuldanna, er upprisan sem þessi pistill fjallar um.

 

Hvaða skilyrði þurfa vera til staðar, og eru ekki þegar nefnd, til að fólk rísi upp, og rísi upp saman svo afl þess verði valdinu yfirsterkara??

Svarið er ákaflega einfalt, því eftir því hefur verið leitað áður.  Og það þótti nógu merkilegt til að vera skráð niður í bók sem er ennþá lesin.

Það er svarið sem ríki maðurinn fékk á sínum tíma.

"Eins er þér vant; far þú og sel allar eigur þínar og gef fátækum, og munt þú fjársjóð eiga á himni; kom síðan og fylg mér.".

En þetta var ekki svarið sem ríki maðurinn vildi heyra, það er sagt að hann hefði orðið dapur og farið sína leið, hann vildi himnasæluna en vildi ekki fórna eigum sínum fyrir hana.

 

Það sama gildir um manninn sem rís upp.  Ef hann vill virkilega í hjarta sínum verja framtíð barna sinna, þá setur hann ekki skilyrðin, hann verður að sætta sig við þau skilyrði sem baráttan krefst af honum.  Annars getur hann látið ógert að spyrja.

Hann getur ekki bent á aðra, hann getur ekki notað skálkaskjól, að hann vilji en það sé svo mikið í húfi að hann geri ekki.  Hann verður að sætta sig við að það gerir þetta enginn annar fyrri hann.

Hann verður sætta sig við staðreyndir, hætta að rífast við þær, hætta að halda fram sínum skoðunum gangi þær gegn raunveruleikanum.

Hann á í stríði og hann verður að sætta sig við lögmál stríðsrekstrar.  Líklegast er þetta það sem fólk á erfiðast með að sætta sig við.  Að það þurfi að standa saman, að það þurfi að gera það sem þarf að gera, það þarf að lúta forystu, og það þarf að lúta aga.  "Mér finnst", "ég held", "ég tel" eru ekki gild orð lengur, heldur "hvað þarf að gera", "hvað get ég gert","hvernig get ég hjálpað".

Og átta sig á þessari einföldu staðreynd sem ég benti á í pistli mínum um skæruliðann.

 Í stríði gilda einföld lögmál, þú berst við óvininn þar sem hann er veikastur, með þeim tækjum og tólum sem þú hefur yfir að ráða. Þú myndar bandalag við óvini óvinar þíns, alveg óháð fyrri ágreiningi við þann sama óvin óvinarins þíns, og þú herjar á þá sem starfa með óvini þínum, alveg óháð því hvort þú hafir áður átt samleið með þessum vini óvinar þíns. Þeir sem skilja þetta ekki, þeir tapa stríðum.

Þetta skildi Churchil, þess vegna var Hitler gjörsigraður, bandamenn lögðu til hliðar allan sinn ágreining á meðan stríðinu stóð.

Og hann skildi líka annað lykilatriði, þú semur ekki við illskuna, þú semur aldrei, eða átt aldrei neitt samstarf við fólk sem ætlar sér að skuldaþrælka börnin þín.  Þú getur sýnt því miskunn þegar það er sigrað, en þú sýnir enga miskunn í stríðinu.  Við illskuna er aldrei samið, hún heldur aldrei neina samninga, hún semur því aðeins ef hún stendur höllum fæti og þarf að kaupa sér tíma.

Eitthvað sem Hagsmunasamtök heimilanna áttuðu sig ekki á haustið 2010 þegar ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttir var komin upp að vegg, og hefði ekki lifað af ef einbeitt forysta hefði leitt andóf fólksins.

 

Það er sagt að það sé auðveldara fyrir úlfalda að ganga í gegnum  nálarauga en fyrir venjulegan mann að sætta sig við svarið við þessari spurningu.

Ég ætla því ekki að ræða þetta mál neitt frekar, hef aðeins svarað þeirri spurningu hvað hægt er að gera eftir að Liljur Vallarins fölnuðu.

Það þjónar engum tilgangi að ræða þessa spurningu frekar því þetta er eina svarið sem þeir sem spyrja vilja ekki heyra.  Almennt sér vilja þeir heyra hvað þeirra menn eru góðir en hinir eru vondir.  Og ef þeirra menn lenda óvart í þeirri stöðu að vera vondu karlarnir, þá er því alltaf sýndur skilningur og umburðarlyndi.  

Menn kjósa sinn flokk þó hann stefni þeim í glötun.

 

Eini tilgangurinn við að skrifa svona pistil er að til sé svar fyrir leitandi fólk sem vill ekki aftur og aftur gera sömu mistökin, þegar það áttar sig á að allt það sem það hélt og taldi, að það gekk ekki upp.

Það myndaðist ekki neitt afl á móti valdinu, vogunarsjóðirnir tóku yfir þjóðfélagið.  Þeir eru líka lúmskir og munu draga til baka sínar ýtrustu kröfur.  Eins munu þeir ekki rífa þjóðina á hol í fyrstu atlögu, hún mjólkar betur í hægt kyrkjandi hengingaról vaxta og verðtryggingar, með ríkisfjármál sem smán saman standa ekki undir útgjöldum velferðarinnar.

Jafnvel eftir kosningarnar þegar ríkisstjórn Sjálfstæðisflokks og Samfylkingarinnar tekur við, þá mun einhverju verða lofað, eitthvað útspil með verðtrygginguna, einhverjar hömlur á gjaldeyrisútstreyminu.

Svo smá saman versnar ástandið, það þarf að gera þetta og hitt, skera niður hér, einkavæða þar.

 

Vogunarsjóðirnir eru nefnilega ekki nein fífl, þeir kunna sitt starf.

Við erum heldur ekkert fífl, en Upprisan gerir of miklar kröfur til okkar.  Hugsanlega verður það þessi næsti og næsti sem breyta einhverju að lokum.  

En það er langlíklegast að öfgar mæti öfgunum, að hatur spretti upp af kúgun.

 

Það verður ekki gott þjóðfélag sem kemur út úr þeirri baráttu, ekki fallegt á neinn hátt.

En það er þannig þegar fallega fólkið kýs flóttann, afneitunina, telur sig ekki hafa styrk til að rísa upp.  Eða það telur skotgrafir lífsins það skítugar og óhreinar að það sé ekki þess að standa þar vaktina.

Ég veit það ekki, ég veit að fallega fólkið er þarna úti í ómældu magni, en ekki mjög sýnilegt.  Ekki í stríðinu við amerísku vogunarsjóðina.  

 

En fallegt fólk er forsenda fallegs þjóðfélags.

Þessi pistill er ekki ákall til þess, aðeins samin til að láta vita að ég veit að það er til.

Maður skilur ekki mat eftir á stein handa huldufólki ef maður trúir ekki á tilveru þeirra.  Það hef ég heyrt sagt eftir ömmu minni.  Sem var falleg kona, falleg manneskja.

 

Hvað um það, mál að linni.

Stríðið hefst 28. janúar hjá okkur skæruliðinum.  

Eins er það fyrirliggjandi að hlúa að Hreyfingu lífsins, hliðarsjálfsins sem þessir pistlar mínir eiginlega tilheyra. Fer samt allt eftir veðrum og vindum, og hnykkjarunum.

Hafi einhver haft þá þolinmæði að lesa alla leið niður þá þakka ég honum fyrir samfylgdina og við sjáumst í Byltingu lífsins.  

Innan um Liljur Vallarins, með Valkyrjum Vallarins sem fóstra von lífsins.

 

Því lífið mun lifa af.

Galdur lífsins mun sjá til þess.

Upprisa mannsins mun sjá til þess.

 

Einn daginn, einn daginn.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

 

Ógnin.

 

"Það er með miklum þunga sem ég skrifa þessi orð. Undanfarnar vikur hafa komið fram trúverðugir aðilar sem bent hafa á þá miklu hættu sem felst í að við Íslendingar undirgöngumst að fullu þær kröfur sem erlendir aðilar eiga á þjóð okkar. Mér hefur fundist sem ekki gæti fulls skilnings hjá stjórnvöldum og sumum embættismönnum á þeim hættum sem nú steðja að Íslandi – því þessi skrif.

Vandamálið sem við Íslendingar stöndum frammi fyrir er að landið framleiðir ekki nægan gjaldeyri til að standa undir skuldbindingum gagnvart erlendum kröfuhöfum og jöklabréfaeigendum. Skuldbindingarnar nema í dag um 1.200 milljörðum króna og við eigum ekki gjaldeyri til að mæta þeim. Gjaldeyrisforðinn (sem er tekinn að láni) og jákvæður viðskiptajöfnuður standa sennilega undir greiðslum sem tengjast afborgunum af erlendum lánum atvinnulífsins og opinberra aðila næstu ár – en rétt svo. Til að borga kröfuhöfum þyrftum við að hafa í handraðanum á næstu árum um 1.200 milljarða króna aukalega í erlendum gjaldeyri. Við þá upphæð bætast síðan árlega um 70 milljarða vextir og arður af hlutbréfum í bönkunum. Upphæðin fer því hækkandi eftir því sem tíminn líður bak við gjaldeyrishöft.". (Tryggvi Þór Herbertsson  - Að steðjar vá.)

 

Þessi orð Tryggva Þórs er besta lýsing hefðbundins hagfræðings úr röðum hins hefðbundna hagfræðiskóla á hinni miklu ógn sem blasir við þjóðinni og Lilja Mósesdóttir gaf nafnið Sjóhengja.

Verði ekkert að gert, gangi áform vogunarsjóðanna eftir þá blasir við svo ég vitni í Tryggva; 

 

"Lífskjör myndu versna eftir því. Í mínum huga er sú leið algjörlega ófær. Hún myndi leiða til efnahagslegrar gjöreyðingar og fólksflótta. Þetta eru stór orð en því miður sönn. Til samanburðar var fyrsta útgáfa Icesave „ekki nema“ 470 milljarðar króna þegar Alþingi samþykkti kröfuna og sú síðasta um 30 milljarðar. Óþarft er að taka fram að erlend lán til framkvæmda yrðu með öllu útilokuð við þessar kringumstæður vegna skuldastöðu landsins.".

 

Sem eru mörg orð yfir efnahagslega og samfélagslega AUÐN.

 

Ástæða þess að ég vitna í Tryggva er sú að fyrir utan að vera hefðbundin hagfræðingur hallur undir pólitísk hagtrúarbrögð Frjálshyggjunnar, þá er hann þingmaður Sjálfstæðisflokksins.

Það þarf mikið til þess að maður með hans bakgrunn mæli þessi orð, sérstaklega vegna þess að stefna flokksins er að láta eins og þessi vandi sé ekki til.  

Svo ég vitni aftur í Tryggva;

 

"Fram til þess hafa stjórnvöld að mestu litið á vandamálið sem hér er lýst sem endurfjármögnunarvanda. Við þyrftum einfaldlega að fá lánað fé erlendis, losa erlenda aðila út og síðan yrðu lánin greidd til baka á næstu árum og áratugum. Sú leið gengur hinsvegar ekki upp. Jafnframt eru hugmyndir, m.a. ég hef lagt þær fram, sem byggjast á að ríkið skipti á krónum og skuldabréfum í erlendri mynt óráð – gleymum þeim.".

 

Það á að gleyma tillögum flokksins, þær virka ekki.

Samt fær Sjálfstæðisflokkurinn 36% stuðning þjóðarinnar við að stuðla að efnahagslegu gjaldþroti hennar.

Sjálfstæðismenn virðast ekki eiga börn, virðast ekki eiga afkomendur, og eiga allir sem einn varasjóð sem gerir þeim kleyft að flýja land eftir að þeir hafa afhent amerískum vogunarsjóðum land okkar.

Í þessu eins og í ICEsave eða í skuldamálum heimilanna virðast þeir styðja ríkisstjórnina í þjónkun hennar við erlent fjármagn.

 

Sjálfstæðisflokkurinn er valkostur þjóðarinnar gagnvart ríkisstjórnarflokkunum, Samfylkinguna, VinstriGræna, Bjarta Framtíð og Dögun.

Askan eða eldurinn, vont eða verra.

Efnahagsleg örbirgð, landflótti er niðurstaða beggja kosta.

 

Ég minni á lýsingu Michael Hudson á því sem býður þjóðarinnar þegar stríðinu um Ísland er lokið með fullum sigri vogunarsjóðanna.

 

"að landsmenn tapi unnvörpum eignum sínum og félagslega kerfið verði lagt í rúst, ..... og koma hér á samfélagi örfárra ofurríkra lánadrottna og svo örsnauðs almennings? Það er raunveruleg hætta á að hér myndist ný stétt fjármagnseigenda sem stjórna muni landinu næstu öldina eða svo...... að leggja samfélagið í rúst, selja auðlindir sínar eða koma á gríðarlegri stéttaskiptingu fjármagnseigenda og skuldara.".

 

Efnahagsleg gjöreyðing, landflótti, ekki mín orð heldur þingmanns Sjálfstæðisflokksins sem að einhverjum ástæðum þorði að segja satt.  Og er ennþá lifandi, en umlukinn þagnarmúr valdsins, þagnarmúr flokkseiganda.

 

Þetta er ógnin, þetta er hinn alvarlegi veruleiki sem blasir við eftir kosningar.

Skátadrengirnir í andófinu sem halda að allir séu vinir bara ef þeir segjast vera á móti, óháð því hvort þeir í raun manni skotgrafirnar gegn vogunarsjóðunum eða eru í verktöku hjá þeim við að kasta umræðunni í fjósaflór hávaða og lýðskrums, þeir verða að gera það upp við sig hvort þeir séu feður eða drengir sem þurfa aldrei að fullorðnast.

Þeir verða átta sig á að það er enginn steinn þarna úti sem dropinn er að hola.  Valdið er ekki að láta undan, valdið er að undirbúa lokaatlögu sína að þjóðinni.

Og það er enginn dropi þarna út, hann er aðeins sýnd til að blekkja fólk á meðan valdið er að glíma við vanda sinn, lýðræðið.  Blekkingin felst í að telja fólki í trú um að einhverjir títuprjónar nái að rjúfa múra valdsins.

 

Málið er að það er holskefla þarna úti og hún er að skella á ströndum þjóðarinnar, mun færa hana í kaf, drekkja velferð og framtíð barna okkar.

Í dag erum við eins og túristarnir sem hlupu fagnandi niður ströndina að elta sjóinn sem virtist vera hverfa á braut, sjálfsagt trúandi því að þeir væru dropinn sem sjórinn hræddist.

Við erum eins og ómálga börn sem enga hættu skynjum því við trúum að við séum vernduð fyrir ógnum og hættum lífsins.

 

En ómálga börn eiga ekki líf sem þarf að vernda.

Saklausir skátadrengir eiga ekki líf sem vill fá að lifa.

Við fullorðnumst þegar við eignumst börnin okkar, þá berum við ábyrgð á lífi.

Lífi sem bað ekki um að verða til, en varð til vegna þess að við uppfylltum skyldur okkar við lífið með því að geta af okkur nýtt líf.

 

Öðluðumst þar með ábyrgð og skyldur.

Við uppfyllum ekki skyldur okkar með því að bjóða börnum okkar uppá framtíð skuldaþrælsins.

Ábyrgðin gagnvart lífinu sem við ólum krefst þess að við sameinumst og verjumst Ógninni sem amerísku vogunarsjóðirnir eru.

Að við leyfum ekki skuldareigendum föllnu bankanna að yfirtaka landið okkar.

Þess vegna verðum við núna, ekki seinna, að rísa upp og sýna kjark, hugrekki, þor.

 

Um þá upprisu mun síðasti pistill minn í þríleiknum sem hófst með Liljur Vallarins fölna, fjalla. 

Ef við skiljum ekki inntak hans, þá er þetta búið.

Flóknara er það ekki.

Kveðja að austan.

 

 

 

"Stríðið gegn Íslandi".

 

"Ísland hefur orðið fyrir árás - ekki hernaðarárás, heldur fjármálaárás. Afleiðingarnar eru jafn banvænar þrátt fyrir það. Fleiri verða veikir, lifa í örvæntingu og deyja fyrir aldur fram ef þjóðin neitar ekki að greiða til baka megnið af þeim lánum sem prangað hefur verið inn á hana á síðustu átta árum. En leiðin til bjargar er þyrnum stráð. Voldugir skuldunautar á borð við Bandaríkin og Bretland munu siga áróðursmeisturum sínum, sem og Alþjóðagjaldeyrissjóðnum og Alþjóðabankanum á Íslendinga og krefjast þess að þeir verði hnepptir í skuldafangelsi með því að þvinga þá til að greiða skuldir sem þessar þjóðir myndu aldrei greiða sjálfar.".

 

Stríðið gegn Íslandi er heiti á grein eftir bandaríska hagfræðinginn og prófessorinn Michael Hudson og hófst á þeim  orðum sem hér er vitnað í að ofan.

Þessi grein er skrifuð vorið 2009 og er nöturleg lýsing á þeirri stöðu sem fjármálamafína hafði komið íslensku þjóðinni í.  

 

"Til að komast út úr skuldafeninu verða Íslendingar að átta sig á hvers konar efnahagsástand sjálfseyðingar íslenskir bankamenn hafa skapað. Þrátt fyrir að hafa eytt nærri hálfri öld í að rannsaka þjóðir í erfiðri skuldastöðu hef ég sjaldan eða aldrei séð neitt í líkingu við ástandið á Íslandi. Hér á landi hafa bankarnir steypt sér í svo gríðarlegar skuldir að verðgildi krónunnar mun rýrna til frambúðar og leiða af sér verðbólgu næstu áratugina. ".

 

Skuldastöðu sem þjóðin getur ekki unnið sig út úr vegna verðtryggingarinnar og vegna alræðis skuldaeiganda yfir íslenska stjórnkerfinu.

 

"Í gegnum söguna hafa skuldugar þjóðir oftast farið þá leið að losa sig við skuldirnar með hjálp verðbólgu, þ.e. borgað skuldirnar með „ódýrum peningum". Ríkisstjórnir prenta peninga og viðhalda fjárlagahalla til þess að hækka verðlag og þannig er meira fjármagn í boði, en vöruframboð óbreytt. Þessi verðbólga og gengisfall minnka skuldabyrðina svo framarlega sem laun og aðrar tekjur hækka samhliða.

Ísland hefur snúið þessari lausn á hvolf. Í stað þess að auðvelda hina hefðbundnu skuldaleiðréttingu hefur verið sköpuð paradís lánardrottna og hinni sígildu flóttaleið skuldsettra þjóða lokað. Þjóðin hefur fundið leið til að steypa sér í skuldir með hjálp verðbólgunnar, í stað þess að vinna sig úr þeim með henni. Með verðtryggingu skulda hefur Ísland komið upp einstöku kerfi fyrir banka og aðra lánadrottna sem stóreykur tekjur þeirra af lánastarfsemi, á kostnað launa og tekna af raunverulegri atvinnustarfsemi.".

 

"Á kostnað launa og tekna af raunverulegri atvinnustarfsemi.", þessi einfalda staðreynd útskýrir af hverju verðtrygging getur aldrei gengið upp, hún sogar til sín hreyfiaflið í hagkerfinu.

Þetta vita hagfræðingar, það er enginn með þá náttúrulega heimsku að sjá þetta ekki, sú heimska dó út í þróunarsögu mannsins fyrir um 4 milljónum ára síðan.

Afneitun þeirra á raunveruleikanum á sér skýringu í öðru elementi sem þróaðist með mannapanum og siðmenningunni hefur ekki ennþá tekist að útrýma, græðginni, hinni siðlausu græðgi sem tekur skammtímaávinning fram yfir forsendur lífsins.  

Þeir eru málaliðar skuldaeiganda, þiggja laun fyrir að ljúga.

 

"Á síðustu árum hefur Ísland orðið fyrir árásum alþjóðlegra lánadrottna. Þeir hafa náð að sannfæra hóp lukkuriddara um að leiðin til auðs og hagvaxtar væri í skuldsetningu, en ekki ráðdeild. Bankar og spákaupmenn í innsta hring alþjóðafjármálakerfisins höfðu það að meginstarfi að selja skuldir og þurftu að búa sig undir það efnahagslega hrun sem sagan sýnir að fylgi óhjákvæmilega í kjölfar slíkrar ofurskuldsetningar. Það gerðu þeir með því að sá fræjum hugmyndafræði sem leit á keðjuverkandi skuldsetningu sem góða hagstjórn.

Stefna stjórnvalda í Bandaríkjunum er að koma á stöðugleika og forðast kreppu með því að færa niður skuldir til jafns við lækkandi markaðsverð, en ekki síður að ná greiðslubyrði húsnæðislána niður á viðráðanlegt stig, þ.e. innan við 32% af tekjum heimilanna. Í öðrum löndum er einnig verið að færa niður skuldir svo fólk og fyrirtæki geti staðið í skilum. Á Íslandi er verðtryggingin hins vegar að belgja út skuldir og steypa húseigendum í neikvæða eiginfjárstöðu.

Það fyrsta sem Íslendingar verða að gera er að átta sig á að landið hefur orðið fyrir efnahagslegri árás útlendinga, sem studdir voru af íslenskum bankamönnum. Til að hafa sigur reyndu þessir lánadrottnar að sannfæra þjóðina um að skuldir væru framleiðsluhvetjandi og að hagkerfið efldist, þar sem verðmæti þess ykist - þ.e. eignir yxu umfram skuldir. Þannig var gert ráð fyrir að verð myndi aldrei lækka og við myndum aldrei standa eftir með skuldirnar einar og neikvæða eiginfjárstöðu. Þeir gerðu sitt besta til að sannfæra þjóðina um að það væri slys sem gerðist aðeins einu sinni á öld eða svo, en ekki óhjákvæmileg afleiðing gríðarlegrar skuldsetningar með samsettum vöxtum án tekjuaukningar sem stæði undir vaxtagreiðslum.

Þessari hugmyndafræði er nú fylgt eftir með því að telja íslenskum almenningi trú um að honum standi ekkert annað til boða en að borga skuldirnar sem örfáir einstaklingar hafa steypt sér í, skuldir sem safna vöxtum að öðrum kosti. Þjóðin þarf einfaldlega að gera sér grein fyrir því að þær skuldir sem krafist er að hún greiði, eru meiri en hún getur ráðið við.".

 

Skuldirnar eru hærri en  þjóðin ræður við, tekjumyndunin í þjóðfélaginu stendur ekki undir vaxtakostnaðinum sem verðtryggingin býr sjálfkrafa til.

Og hvað mun gerast, hvað hefur gerst áður???

Lausn nýfrjálshyggjunnar á þessu vandamáli er að selja eignir með gríðarlegum afföllum til alþjóðlegra arðræningja og brjóta niður félagslegt kerfi þjóða, einmitt þegar þær þurfa mest á því að halda. Þetta gildir þó aðeins um litlu þjóðirnar. Þær þjóðir sem hæst hrópa á Íslendinga að greiða lán spákaupmannanna eru undanskildar. Þar eru fremstar í flokki þær þjóðir sem eru skuldsettastar, Bandaríkin og Bretland, undir stjórn manna sem dytti aldrei í hug að leggja slíkar byrðar á eigin þegna. Um leið og þessar þjóðir lækka skatta og auka á fjarlagahallann reyna þær að kúga peninga út úr smærri og veikburða þjóðum, líkt og þær stunduðu gagnvart Þriðjaheimsríkjum á 9. og 10. áratug síðustu aldar.  

 

Hluti af þessum skollaleik sem hér er lýst að ofan var sú bábilja sem almenningi var talin í trú um að skuldir bankanna hafi fallið á lánardrottna þeirra.  

Hvílík firra, vissulega afskrifuðu upprunalegu lánardrottnar bankanna meginhluta af lánum sínum til íslensku bankanna, en það sem eftir stóð var selt vogunarsjóðum, sem mættu strax eftir Hrun til að innheimta þær að fullu.

 

Þögnin um þessa staðreynd á sér mjög einfalda skýringu.  

Vogunarsjóðirnir tryggðu sér strax yfirráð yfir fjölmiðlum landsins, og þeir tryggðu sér nauðsynleg ítök hjá fjórflokknum svo enginn þorir að ganga gegn hagsmunum þeirra.  

Eftir úrslit í prófkjörum Sjálfstæðisflokksins og Samfylkingarinnar, auk forvals VinstriGrænna þá er ljóst að þeir eiga viðkomandi flokka.  Þeir munu aldrei ganga gegn hagsmunum vogunarsjóðanna.

Það hefur einnig verið þaggað niður í Sigmundi Davíð sem þó sýndi tilburði í upphafi ferils síns að berjast gegn þessu ógnarvaldi.

Til að tryggja að óánægjan í þjóðfélaginu myndi ekki leita sér farveg gegn þessu algjörum yfirráðum vogunarsjóðanna voru stofnuð "andófsframboð", annað um hina algjöru heimsku tómhyggjunnar, hitt um hávaða.  Plott sem virðist ætla að ganga upp.

 

Vogunarsjóðirnir vita hvað þeir eru að gera, vinnubrögð þeirra eru þegar þrautprófuð.

 

"Markmið þeirra er að tryggja völd sín í samfélaginu. Umfram allt vilja þeir hámarka vald skulda umfram verðmætasköpun. Þess vegna er verðtrygging lána notuð til að tryggja að bankarnir hagnist á hruni efnahagslífsins, en ekki almenningur, sem greiða þarf jafnt skuldirnar sem og kostnaðinn af hækkandi verðlagi og hruni krónunnar.  ..... Því verra sem efnahagsástandið er, því sterkari eru lánveitendurnir. Þetta er ávísun á efnahagslegt sjálfsmorð þar sem dýpkandi kreppa hneppir æ fleiri í skuldafangelsi." 

 

Og ef svo ólíklega vildi til að fyndist ærlegur maður í íslenskum stjórnmálum sem spyrði

"... hvernig í ósköpunum Íslendingar eigi að fara að því að borga og hverjar efnahagslegar afleiðingar þess verði. Hvernig geta Íslendingar borgað á næstu árum án þess að landsmenn tapi unnvörpum eignum sínum og félagslega kerfið verði lagt í rúst? Hvernig geta Íslendingar greitt skuldir sínar án þess að keyra sig í þrot, leggja niður þjóðfélag félagslegs jafnréttis???"

og vilji að "stjórnvöld komi böndum á óhefta lánastarfsemi og eignaupptöku" að þá munu "málpípur fjármagnseigenda saka þannig stjórnvöld um að hefta hinn frjálsa markað, þegar þau eru í raun eina aflið sem getur komið í veg fyrir að heilu þjóðirnar verði hnepptar í skuldafangelsi". 

 

Og hver er framtíð þjóðarinnar, hvaða líf eiga börn okkar í vændum?? 

 

"..... og koma hér á samfélagi örfárra ofurríkra lánadrottna og svo örsnauðs almennings? Það er raunveruleg hætta á að hér myndist ný stétt fjármagnseigenda sem stjórna muni landinu næstu öldina eða svo......  að leggja samfélagið í rúst, selja auðlindir sínar eða koma á gríðarlegri stéttaskiptingu fjármagnseigenda og skuldara.".

 

Þetta er framtíðin sem við viljum börnum okkar.

Þess vegna ætlum við að kjósa Sjálfstæðisflokkinn, Samfylkinguna, VinstriGræna.  Eða kostuðu andófsskrípin sem vogunarsjóðirnir gera út.

Í raun sem þjóð erum við orðin úrkynjaður kvistur á tré lífsins.

Við nennum ekki lengur að verja lífið sem við ólum.

 

Við erum endastöð.

Kveðja að austan.

 

 

Að gefnu tilefni um þetta blogg.

 

Reglulega eftir að ég hóf að blogga hef ég verið vændur um að hafa ekki réttar skoðanir eða ég sé ekki sjálfum mér samkvæmur í skoðunum mínum miðað við fyrri skoðanir eða ég ýti undir sundrungu og óeirð eða ég sé hreinræktað fífl sem eigi ekki að tjá mig eða eitthvað annað sem viðkomandi mislíkar og telur sig knúinn að mæta í athugasemdarkerfið og tjá mér og öðrum sem lesa bloggið þessa skoðun sína. 

Sérstaklega hef ég lent í þessu þegar ég hef átt samleið með fólki í ákveðnum málum en þegar ég held mínu striki í öðrum málum, sem það er mér ósammála, þá telur það á einhvern hátt ég hafi brugðist því eða málstaðnum eða skoðunum mínum eða eitthvað sem fær það til að segja mér að þessar skoðanir eigi ég ekki að hafa.

Það er eins og fólk átti sig ekki á því að þetta blogg mitt er minn persónulegur vettvangur þar sem ég tjái mig um menn og málefni út frá ákveðnum forsendum sem ég hef alltaf verið trúr og hef aldrei farið leynt með.  

Þetta blogg er ekki stuðningsvettvangur við ákveðna flokka eða ákveðnar pólitískar skoðanir, þetta er andspyrnublogg gegn ákveðnum aðstæðum sem komu upp við og eftir Hrunið haustið 2008.

Í upphafi þessa bloggs reit ég pistil undir heitinu "Í UPPHAFI SKAL MAÐUR ENDANN SKOÐA" þar sem ég gerði grein fyrir forsendum bloggsins og gegn hverju ég væri að blogga. 

Þar sem þetta blogg á sér nokkra fasta lesendur, sem deila því að hafa gaman að lesa það en deila fáu öðru sameiginlega, þá sé ég ástæðu til að endurtaka það sem ég sagði í þessa fyrsta pistli mínum.

 

Hvað fær miðaldra, þreyttan karlmann til að setjast niður og fara að blogga um þjóðfélagsmál?  Eftir 20 ára afskiptaleysi.  Sjálfsagt sama ástæða og hjá svo mörgum öðrum, sem urðu virkir og fóru að tjá sig eftir hörmungarnar síðasta haust.  Okkur er ofboðið og við erum reið.  Og jafnvel síðustu vikurnar örvingluð, það virðist ekkert vera að gerast annað en mulningsvél eyðileggingarinnar fær að stunda sitt starf lítt óáreitt.

Til hvers bloggar maður? Per se þá höfum við ekki mikil áhrif sem einstaklingar en sem heild þá virkar þessi aðferð til að hafa áhrif á atburðarrásina.  Og hvað mig varðar þá er þetta öryggisventill.  Fyrst eftir áfallið var maður í losti en svo kom reiðin og þá kom löngunin til að lemja mann og annan.  Bloggið var mín leið í reiðistjórnun.  Ég reifst og skammaðist og stríddi og erti og reyndar hrósaði líka út um víðan völl netsins.  Um leið var ég að athuga hvort ég gæti þetta, haldið þræði og staðið í rökræðu um eitthvað sem ég hef takmarkað vit á og tæknin til að skrifa var ónotuð í rúm 20 ár.  Ég held að mér hafi tekist að vera, eins og sagt er á góðri íslensku, að vera verkur í rassi hjá mörgum bloggurum, hvort sem það var til góðs eða ills.  Aldrei hvarflaði það að mér að blogga á minni eigin síðu, af mörgum ástæðum.  Sá aðallega ekki tilganginn að vera skrifa eitthvað sem fáir lesa og ennþá færri eru sammála um, á einkasíðu sem enginn veit um. 

Enn  núna er komið að því hvort ég er maður eða mús.  Andspyrnan krefst þess að fólk hætti að hugsa um eigin hag og láti hagsmuni þjóðar sinnar og föðurlands ganga fyrir.  Þeir sem byrja að segja hingað og ekki lengra og grípa til vopna gegn yfirgangi og kúgun erlendra afla og innlendra leppa þeirra, eru oft taldi skrítnir og alveg lausir við allt skynsamlegt raunveruleikaskyn.  Til hvers að berjast við alltof öflugan andstæðing, og sem malar þig mélum smærra?  

Svarið er einfalt.  Það þarf einhver að byrja.  Unga fólkið sem hélt til fjalla í Frakklandi á fyrstu dögum Vichy stjórnarinnar, það naut lítils stuðnings og hafði enga von í baráttu sinni.  Enda tortímdist það flest.  En barátta þeirra gaf öðru fólki von.  Sérstaklega öðru ungu fólki, sem vildi ekki lifa sem þrælar undir erlendri stjórn.  Það skipti ekki máli þó hagsmunaaðilarnir og stjórnmálamennirnir sögðu að öll barátta væri vonlaust og víst væri hægt að lifa bærilegu lífi, sem þjónar erlendra innrásarmanna.  Unga fólkið vildi frekar upplifa þjáninguna og erfiðleikana heldur en að börn þeirra myndu alast upp við kúgun og þrældóm erlendra afla.  Barátta þessa fólks var uppistaðan af endurreisn Franskrar þjóðarsálar og sá vegvísir sem stuðlaði að falli illskunnar.  En Andspyrnufólkið var ekki eitt í sinni baráttu.  Illska vekur alltaf upp andstöðu, og eftir því sem illskan eflist, þá  snúast fleiri gegn henni.  Frjálsar þjóðir studdu andspyrnuna og loks var illskan sigruð og unga fólkið, það sem lifði af baráttuna, var frjálst á ný.

Eins er það með frjálshyggjuna.  Þetta er deyjandi hugmyndafræði.  Þeir ráðamenn hjá Alþjóðagjaldeyrissjóðnum sem skilja ekki vonsku sinna gjörða, þeir munu verða settir af á næstu misserum.  Þeir ráðamenn í vestrænum ríkjum sem hafa stutt þessa hugmyndafræði munu þurfa að víkja.  Fólk mun krefjast svara og fólk mun krefjast ábyrgðar.  Nýir ráðamenn, hjá þjóðum sem eru í sömu klemmu og við, munu sína okkur skilning og ef þeir geta ekki hjálpað, þá munu þeir að minnsta kosti ekki styðja eyðingaröflin.  Það er enginn eyland, ekki heldur þeir sem eiga um sárt að binda.  Að lokum snýst þetta alltaf um frjálst val þjóðar.  Hvað hún vill og hvað hún ætlar sér að gera.  Kúgun og áþján er tímabundið ástand sem mun ekki vara um alla eilíf.  Því fyrr sem er snúist gegn henni, því fyrr birtir til.  

Mörgum mun finnast full mikið lagt í dramatíkina að líkja stöðu okkar við hernumda þjóðir seinna stríðs.  Vissulega er það rétt að enginn er hér herinn (enda duga lepparnir vel til að kúga þjóð sína) og engum skotum hefur verið hleypt af.  En það er hægt að leggja undir sig þjóðir og kúga þær án þess að nota til þess skriðdreka.  Það er hægt að svelta þær til hlýðni.  Neyða þær með efnahagsþvingunum að samþykkja drápsklyfjar sem þær rísa aldrei undir.  Líka er hægt að þvinga þær til að rústa sínu eigin atvinnulífi og gera alla íbúa að eignalausum þrælum.  Slíkt er að gerast í dag á Íslandi.  Á Englandi í den þá tóku Normannar flestar jarðeignir af Söxum.  Á Írlandi var kaþólikkum meinað að eiga jarðir og þeir sem áttu fyrir urðu að sætta sig við eignaupptöku.  Allt þetta var gert með vopnavaldi sigurvegaranna.  Á Íslandi voru landsmenn þvingaðir til að taka á sig skuldir auðmanna sinna án þess um það væri samið eða lög kvæðu á um það.  Íslendingar voru þvingaðir til að gangast undir öfgastefnu vitleysinga (spyrjið bara söguna ef þið trúið mér ekki) í efnahagsstjórnun, sem hægt og örugglega er að ganga að hagkerfinu dauðu.  Erlendar hýenur eru mættur til að hreinsa upp náinn og aðeins tímaspursmál hvenær þær eignast auðlyndir landsins.  Jarðir, fiskimið, orkulindir, þetta mun allt falla þeim í skaut þegar fyrri eigendur eru orðnir gjaldþrota.  Erlendar fjárfestingar er þetta kallað en það er ónefni á þvingun þar sem annar samningsaðilinn er neyddur til að láta eigur sínar á smánarverði því honum er meinað að bjarga sér sökum trúarbragða öfgafólks.  Ef þetta er ekki hernám og landeyðing, hvað er þá hernám og landeyðing.  Voru t.d Ísraelsmenn fyrst að hernema Gaza þegar þeir sendu skriðdreka sína inn til að sprengja upp mannvirki og börn?  Voru þeir bara góðu gæjarnir fram að því þó þeir héldu Palintísku þjóðinni í herkví fátæktar og hungurs?  Í mínum huga þá er svarið einfalt.  Á þessu er kannski stigsmunur en enginn eðlismunur.  Kúgun og ofríki er alltaf kúgun og ofríki þó þvingunaraðilinn beiti mismunandi ráðum til að ná fram markmiðum sínum.

Og það er rétt  að í dag þarf hin Íslenska andspyrna ekki að hafa áhyggjur af byssukúlu í höfuð eins og hin frönsku  ungmenni sem héldu til fjalla.  En hver veit hvað gerist eftir nokkur ár þegar Íslensk ungmenni, þau sem eru börn í dag en erfa skuldir okkar og fjötra, rísa upp gegn örbrigðinni og kúguninni?  Heimta land og eigur feðra sinna og réttin til að vera sjálfstæðir einstaklingar hjá sjálfstæðri þjóð?   Hver veit hvað mun gerast þá. 

Í dag er andstaðan þögguð niður með háði og spéi.  Og ef það dugar ekki, þá erum við kallaðir lýðskrumarar fyrir að skilja ekki snillinganna ráð.  En við þessa snillinga vil ég segja eitt og aðeins eitt.  Ég skildi ekki ykkar ráð þegar þið komuð þjóð ykkar á kné og ég skil ykkur enn verr þegar þið meinið henni að rísa upp aftur.  Slæm voru ykkar ráð, verri eru þau í dag.  

En allt á sitt upphaf og sinn endi.  Ég ætla að reyna að vera virkur næstu þrjá mánuðina.  Þann 5. maí næstkomandi verða viss tímamót í lífi mínu og þá mun ég gera upp hug minn um áframhald.  Heilsan eða annað óvænt getur bundið endið á þetta blogg mun fyrr en ég mun örugglega ekki hætta fyrr en ég kem frá mér stemmunni "Guð blessi Ísland" og fjallar um nauðsyn þjóðstjórnar og Andstöðugrein minni gegn ICEsave og IFM.  Í báðum þessum greinum þá mun vera hægt að orða hlutina á betri veg og koma með skarpari greiningu á ástandinu.  Það er ekki minn höfuðverkur, mér nægir að vita að ég hef rétt fyrir mér, alveg eins og litla stúlkan sem benti á fatalausa Keisarann.  Það sem rétt er, er rétt, óháð því hver segir það.  Verði þessar greinar og annað það sem ég skrifa á þessu bloggi mínum einhverjum innblástur til frekari skrifa og andstöðu, þá er það vel.  En ef ekki þá eru mín viðbrögð ekki sú að segja að "það mátti alltaf reyna".  Þetta snýst frekar um skyldu og ábyrgð gagnvart drengjunum mínum að pabbi þeirra hafi gert sitt besta í þeirri stöðu sem hann var í.  

Hvernig framtíðin vinnur svo úr andstöðunni, er svo hennar mál, sem aðeins hún veit.  Ég vona það besta fyrir hönd þjóðar minnar og barna.  Í dag er reynt að ná samstöðu um ógæfu.  Á morgun næst kannski samstaða um framtíðina.  Það er mín von.

 

Það teygðist úr þessu bloggferli, stundum hef ég haft gaman að þessu, en oft hef ég aðeins bloggað af skyldu til að halda blogginu lifandi svo það væri tiltækt í stríðinu um ICEsave.

Eins tók ég ákvörðun síðasta vor að setja niður á blað nokkra pistla um þá hugmyndafræði  sem ég tel nauðsynlega ef framtíð barna okkar eigi sér nokkra von.  Í kjölfarið fór ég tvisvar suður að ræða þessa hugmyndafræði og þá nálgun á andófinu gegn yfirtöku hins skítuga fjármagns sem ég tel einu færu leiðina til að mynda nægjanlega sterkt afl gegn þeim öflum sem að baki standa helreiðin gegn framtíð lífs á jörðu.  Hitti marga, spjallaði mikið og ekki nema gott um það að segja.

En þetta er hliðarsjálf sem breytir ekki tilgangi þessa bloggs sem er að berjast með kjafti og klóm gegn illsku fjármagnsins hvar sem hún birtist.

Ég ásamt þúsundum annar víðsvegar um heim, tek þátt í stríði þar sem undir er framtíð barna minna og framtíð allra barna hér á jörðu.  Í stríði gilda einföld lögmál, þú berst við óvininn þar sem hann er veikastur, með þeim tækjum og tólum sem þú hefur yfir að ráða.  Þú myndar bandalag við óvini óvinar þíns, alveg óháð fyrri ágreiningi við þann sama óvin óvinarins þíns, og þú herjar á þá sem starfa með óvini þínum, alveg óháð því hvort þú hafir áður átt samleið með þessum vini óvinar þíns.

Þeir sem skilja þetta ekki, þeir tapa stríðum.

Einnig er það algengur misskilningur að halda að það að segjast vera á móti, að þá sért þú sjálfkrafa á móti, og þá eigir þú friðheldi skilið þó gjörðir þínar gagnist óvininum eina í atlögum hans að lífi og limum hins venjulega manns.

Líklegast er þessi misskilningur megin ógæfa þess fólks sem þykist vera á móti og skýrir af hverju að sigur hins skítuga fjármagns verður algjör eftir næstu kosningar.

Við því er lítið að gera, á því eru skýringar.  En fólkið sem er haldið þessum sára misskilningi getur ekki haldið andspyrnunni í gíslingu ranghugmynda sinna, að það megi ekki gagnrýna fólk sem starfar með ríkisstjórninni eða á annan hátt vinnur að framgangi þess að vogunarsjóðirnir yfirtaki Íslandi og skuldaþrælki almenning um ókomna tíð, bara vegna þess að þetta fólk segist vera á móti kerfinu, og talar hátt um andstöðu sína gegn því.

Þeir sem þekkja ekki muninn á gjörðum og orðum, verða að gera það upp við sig hvar þeir standa í þessu stríði um framtíð mannkyns.  En þeir eru ekki að berjast gegn fjármagninu og skuldaþrælkun þess, á meðan þeir átta sig ekki á þessu.

Í besta falli flækjast þeir ekki fyrir, í versta falli er þeir ígildi gulls fyrir þrælahaldarana sem nú herja á strendur Íslands.  Það er betra að sleppa að manna varnarvirkin en vera haldinn þeirri ónáttúru að vilja sífellt opna hliðin í nafni einhverrar misskilinnar samstöðu.  

Samstaða um lífið felst í að verjast þrælahöldurunum, ekki í því að vera vinur hans, hvað þá að vera vinur vinar hans.

Því miður er flestir sem manna varnarvirki þjóðarinnar haldnir þessum meinlokum á einn eða annan hátt.  Um það má aðeins eitt segja, Máttur fjármagnsins er mikill.

En ekki á þessu bloggi.

 

Ekki á þessu bloggi.

Kveðja að austan.

 

Hvernig flokkur er Dögun???

 

"Af gjörðum skulið þér verða dæmdir"  stendur einhvers staðar og eins má segja að gjörðir segi til um manninn.

Að gjörðum skulið þér verða þekktir stendur líka einhvers staðar.

 

Þegar franski Evrópuþingmaðurinn, Alain Lipietz útskýrði fyrir þjóðinni að regluverk ESB gerði ekki ráð fyrir ríkisábyrgð á innstæðum, heldur væri regluverkið sett til að koma í veg fyrir þá mismun sem af slíkri  ríkisábyrgð stafaði því augljóst væri að þá nytu bankar stærri landa forskot á banka smærri landa, þá fékk fjölmiðill ESB, Kristinn H. Gunnarsson í Kastljós til að útskýra fyrir þjóðinni, að hann Kristinn H Gunnarsson, væri miklu fróðari um regluverk ESB en maður sem kom að samningu reglna framkvæmdarstjórnarinnar  um fjármálamarkaðinn.  

Og hann Kristinn H Gunnarsson, vissi að það stæði í regluverkinu að einstaka þjóðir væru í ábyrgð fyrri tryggingasjóði sína.

Færði ekki fyrir því fagleg rök en þjóðin átti að borga ICEsave.

Það segir mikið til um málstað breta að Kastljós skyldi ekki geta teflt fram neinum málsmetandi lögfræðing gegn Alain Lipitz, og það segir mikið til um hvaða mann Kristinn H. Gunnarsson hefur að geyma að hann skuli hafa tekið upp rýting á förnum vegi og reynt að stinga þjóð sína í bakið með honum.

Og það segir mikið til um Dögun að þessi Brútus okkar Íslendinga skuli flykkjast í flokkinn.

 

Önnur frétt í dag er feldurinn sem Þorvaldur Gylfason dvelur undir, að hann gefi ekkert upp hvort hann ætli fram fyrir Dögun.

Þorvaldur er maðurinn sem varði hávaxtastefnu Alþjóðagjaldeyrissjóðsins þegar ungir hagfræðingar með Lilju Mósesdóttir í broddi fylkingar gagnrýndu hana.

Hann taldi sig vita betur en nóbelshagfræðingurinn Joseph Stiglitz  þegar sá síðarnefndi kom til landsins og benti á að klassík úrræði sjóðsins dýpkuðu kreppur og létu þær jafnvel lifa sjálfstæðu lífi.

Bitnuðu harðast á almenningi, þjónuðu fjármagni.

Það segir mikið um Dögun að hún skuli leita til Þorvalds um framboð, segir í raun hverjum flokkurinn þjónar.

 

Það segir líka mikið til um Dögun að óvinir hennar númer eitt tvö og þrjú á þingi eru þingmenn Sjálfstæðisflokksins og Framsóknar.  Ekki það að ég ætli að verja fortíð þeirra flokka, en það eru aðrir gerendur í dag.

Gerendur sem hafa skuldaþrælkað þjóðina með hávöxtum og með því að standa vörð um þau tæki og tól sem fjármagnið notar til að blóðmjólka almenning í þágu eiganda sinna, amerísku vogunarsjóðina.

Þessir gerendur eru samstarfsmenn þingmanna Dögunar.

Slitnar ekki slefan á milli þeirra.

 

Maður þarf ekki í raun að spyrja hvernig flokkur Dögun er.

Maður þarf að spyrja hvað er allt þetta góða fólk að gera þar.  Því vissulega styður margt gott fólk Dögun.

Hvaða afsökun notar það til að vera í þessum félagsskap??'

Feitur tékki frá vogunarsjóðunum þegar þeir hafa endanlega hremmt þjóðina í kjaft sinn og kló eða er það feitt embætti við blóðmjólkun og þrælarekstur.  Kannski að fá að halda á einhverri svipu þegar kemur að því að píska heimili landsins áfram.

Kannski feitri svipu því allt sem í boði er virðist vera feitt.  Feitur þjónn kallað Laxness þessa ónáttúru að svíkja þjóð sína á örlagastundum.

 

Það er illa komið fyrir flokknum sem kenndi sig við Frjálslyndi og barðist fyrir rétti mannsins að fá að lifa uppréttur í dreifðum byggðum landsins í friði fyrir lénsvaldi kvótakerfisins, að enda í þessum félagsskap böðla þjóðarinnar.  

Að enda sem Brútus Andófsins.

Jafnvel þó 1001 milljarður séu miklir peningar þá hélt ég að æra þess væri ekki til sölu.

Að það hefði sál sem yrði ekki keypt.

 

En manni getur skjátlast, það er víst mannlegt að skjátlast.

Samt veit ég að mér hefur ekki skjátlast í þessu mati á þessu góða fólki. 

Það á æru, hefur sál sem er ekki föl.

Það vill þjóð sinni vel, vill standa vaktina gegn vogunarsjóðunum.

 

Þess vegna spyr ég aftur, hvernig flokkur er Dögun???

Skilur nokkur maður það????

 

Hvernig flokkur er Dögun???

Kveðja að austan.

 

 

 

Kristinn er genginn í Dögun

Lítil frétt um stórt mál.

 

Seig niður forsíðu Mbl.is án þess að vekja nokkur viðbrögð, án þess að fá nokkra athygli.

Þó greinir þessi frétt frá nöturlegri staðreynd um mestu ógn og skelfingu sem nokkurn tímann hefur herjað á strendur landsins.

Þessi nöturlega staðreynd er að það er enginn flokkur á Alþingi að ræða væntanlega yfirtöku amerísku vogunarsjóða á íslensku efnahagslífi og þá ofurskuldsetningu ríkissjóðs í erlendum gjaldeyri sem ætluð er til að breyta ránskrónum þeirra í  gull og græna skóga.

 

Í fréttinni segir:

"Því miður tókst nefndinni ekki að klára að fara yfir málið á síðustu dögum þingsins en það er skilningur okkar að ekki verður gengið frá samningunum af hálfu Seðlabankans að svo stöddu."

Þessi meinti  skilningur er skilningur tveggja óbreyttra þingmanna úr stjórnarandstöðunni sem eru að reyna að fá umræðu um Ógnina miklu á dagsskrá.

Þetta eru ekki leiðtogar flokksins, þetta eru ekki leiðtogar stjórnarandstöðunnar, þetta eru ekki þingmenn stjórnarflokkanna, þetta er ekki ráðherrar ríkisstjórnarinnar.

 

Með öðrum orðum þá hafa amerísku vogunarsjóðunum tekist að skipa þannig málum á Alþingi að fyrirhuguð yfirtaka þeirra á íslensku efnahagslífi er ekki rædd.

Það er líka sláandi að þeim hefur tekist með markvissri notkun fjölmiðla að beina þjóðmálaumræðunni frá þessari miklu Ógn yfir í ómál eins og breytingu á stjórnarskránni eða slagsmál um hvort hætta eigi við að hætta að hætta að hætta að ræða um aðlögunarferlið að Evrópusambandinu.

Og þeim hefur tekist að beina óánægju þjóðarinnar vegna Hrunsins og endurreisnarinnar eftir Hrun, í farveg flokka sem annaðhvort tala ekki um neitt eins og Björt Framtíð eða einbeita sér að sundrungarmálum eins og Dögun.

Þar með er ekkert sem ógnar þeim, foringjar fjórflokksins í vasa þeirra, hið meinta andóf þjónar hagsmunum þeirra.

 

Þjóðin lætur sig framtíð barna sinna engu varða.

Hún röflar, vælir og skælir en gerir ekkert til að verja sig og sína.

Sigur vogunarsjóðanna er því algjör, ránið á Íslandi ætlar að verða þeirra best heppnaða fjárfesting um árabil.

 

Örfáir þingmenn reyna að andæfa, líkt og þeir Pétur Blöndal og Guðlaugur Þór eru að gera með þessari beiðni sinni um fund í efnahags og viðskiptanefnd.

En andóf þeirra er markleysa á meðan forysta flokksins er í vasanum á vogunarsjóðunum.  Á meðan stefna flokksins er ættuð úr sama tómarúminu og stefna Bjartrar Framtíðar.

Líklegast er andóf þeirra hugsað til að slá á gagnrýni innan grasrótar flokksins sem spyr forystu sína, af hverju hafið þið enga stefnu, af hverju gerið þið ekki neitt.

 

Að leyfa andóf að ákveðnu marki er leið valdaklíkunnar til að hindra að gagnrýni leiti á önnur mið þar sem andstaðan gegn Ógninni miklu er áþreifanleg, og sett fram af heilindum.

Því slík heilindi er það eina sem valdið óttast.

Frá Hruni hefur aðeins einn þingmaður risið upp gegn þeim öflum sem hyggjast skuldaþrælka íslenskan almenning um ókomna tíð.  Hann hefur verið einarður í gagnrýni sinni en um leið komið með tillögur til lausnar á brýnustu vandamálum þjóðarinnar þar sem EKKI er gert ráð fyrir að skuldaþrælkun og blóðmjólkun heimilanna sé forsenda endurreisnarinnar.

Hann þorði á meðan aðrir þögðu.

 

Og uppskar 1,1% fylgi þjóðarinnar fyrir vikið.

Restin fylgir annað hvort lýðskrumi eða sundrungu eða þá gamla góða fjórflokknum sem var það fyrsta sem vogunarsjóðirnir keyptu til að vernda fjárfestingu sína "Rænum og ruplum íslenskan almenning".

Fleiri sjá ekki ástæðu til að verja framtíð barna sinna.

 

Fólk trúir því að "Eignin", fjórflokkurinn verndi hagsmuni þjóðarinnar.  

Um þá vernd segir þingmaðurinn eini;

 

"Þeir sem vilja leyfa nauðasamninga við kröfuhafa eru í raun að tala um að tæma ríkissjóð og setja þjóðina í þrot! Þegar nauðasamningar hafa verið gerðir, þá verður offramboð af krónum á gjaldeyrismarkaði. Skuldsettur gjaldeyrisvarsjóður mun hverfa á svipstundu og gengi krónunnar hrapa. Eftir stendur gjaldþrota ríkissjóður og þjóð sem hvorki hefur getu til að greiða af lánum né til að greiða fyrir innfluttar nauðsynjar. Af hverju er enn verið að tala um að fara þessa leið??“ (Lilja Mósesdóttir á Fésbókarvegg sínum 4. janúar 2013)".

 

Og enginn hlustar á hann.

 

Þannig er Ísland í dag á því herrans ári 2013.

Árinu sem framtíð þjóðarinnar er í húfi.

Kveðja að austan.

 

 

 

Vilja fund um nauðasamninga bankanna