Ísland og Norðu Kórea

 

Eru ekki svo ólík þegar upp er staðið.

Í stað þess að takast á við gjörspillt kerfi, og gjörspillta stjórnendur, þá er einum og einum hent fyrir dómsstóla, dæmdur sekur fyrir allt það sem allir hinir eru sekir um.

Og síðan er gefið í.

Kveðja að austan.

Frændinn tekinn af lífi

Annað skref í rétta átt.

 

Lokaskrefið er réttlæti.

Réttlæti öllum til handa.

 

Aðeins þannig axla íslenskir stjórnmálamen ábyrgð á sínum þætti í Hruninu, og eftirmálum þess.

Þeir eru sekari en syndin, útrásin var í þeirra umboði, með þeirra velþóknun.

Yfirbót þeirra er því réttlæti fjöldans.

 

Að fresta nauðungarsölum er risaskref, er viðurkenning að eitthvað sé hægt að gera, og það sé vilji til þess.

Næsta skrefið, lokaskrefið er að gera rétt.

Stöðva Útburðinn í eitt skipti fyrir allt.  Það er gert með því að boða fjármálafyrirtæki á fundi, og ræða sameiginlega hagsmuni, hagsmuni þjóðarinnar sem um leið eru hagsmunir þeirra fyrirtækja sem starfa á íslenskum fjármálamarkaði.

Fjármálafyrirtækin hafa hag af því að hámarka endurheimtur, þjóðin hefur hag af því að fólk í fjárhagsneyð sé ekki svipt heimilum sínum, hina helga athvarfi fjölskyldunnar.

Lausnin er að útbúa aðgerðaráætlun þar sem greiðslubyrði lána miðast við greiðslugetu, og restin er síðan á ábyrgð fjármálafyrirtækja, og endurgreiðslusjóðs sem fær tekjur af þrotabúum gömlu bankanna. 

Aðeins þannig er hægt að réttlæta aðstoðina við fólkið sem stendur í skilum, að hinir sem neyðin hefur heimsótt, fái sömu aðstoð.

 

Það eru ekki miklar fjárhæðir sem uppá vantar, mun minni en viljinn sem þarf til að breyta rétt.

Lausnin á neyðinni er því spurning um vilja, ekki fjármuni.

Og þann vilja eiga stjórnmálamenn okkar að gefa þjóðinni í jólagjöf.

 

Bestu jólagjöf sem nokkur þjóð getur fengið.

Frið og góða samvisku.

 

Alþingi á að stíga þetta skref.

Strax, það er ekki eftir neinu að bíða.

Það eru aðeins þrjár vikur til jóla.

 

Þegar fjármunir eru til staðar, þá er viljinn aðeins mannanna verk.

Og þegar Útburðurinn er annars vegar.

 

Þá er slíkt verk, Kærleiksverk.

Sem gefur og yljar, öllum til góðs.

Þingmönnum, bankamönnum, öllum mönnum.

 

Slík er gæfa kærleikans.

Kveðja að austan.

Nauðungarsölum frestað í hálft ár

Er þetta stefna Vinstri Grænna??

 

Úrtölur, sjálfsréttlæting, autt blað??

 

Víkjum fyrst að sjálfsréttlætingunni.

Síðasta ríkisstjórn gerði nákvæmlega ekkert til að aðstoða heimili landsins, nákvæmlega ekkert.

Steingrímur vísa í hinar meintu vaxtabætur, og vissulega auðvelduðu þær mörgum að greiða, en það var til að halda verðtryggingarráninu gangandi.  Það er ekki aðstoð frekar en það er aðstoð að kasta kókflösku í sjóinn handa drukknandi manni með orðum að kókið slái á þorstann.   Hann drukkni þá allavega ekki þyrstur.

Síðan talar Steingrímur Joð um einhverja 65 milljarða sem einhver sagði honum frá í gær eða fyrradag að hann hefði rétt heimilum í neyð.  Eitthvað í sambandi við 110% leiðina.  Eitthvað sem Steingrímur Joð hafði ekki hugmynd um, hvorki þegar hann var í ríkisstjórn eða í kosningabaráttunni, enda hefði fólk hlegið að minnast á afskriftir tapaðra skulda sem sérstaka aðstoð.  

Sannleikurinn er sá að niðurfærsla hinna sjálfvirku skuldahækanna sem kennt er við 110% leiðina hafði ekkert með aðstoð við heimilin að gera, þetta var nauðvörn fjármálakerfisins við að viðhalda greiðsluvilja fólks, þess vegna var metið hvað ekki væri hægt að innheimta, og það afskrifað.   

Lánin voru ótrygg fyrir og það var útilokað að þau myndu innheimtast þegar saman fór hrun á fasteignamarkaði, lækkun launa, og sjálfvirk hækkun lána vegna vísitölunnar.  Að tala um annað er í besta falli ósmekkleg lygi.

 

Staðreyndin er sú að vinstri flokkarnir brugðust á ögurstundu, þeir tóku fjármagn fram yfir fólk.  

Ekkert réttlætir gagnrýni þeirra í dag, þeirri eini réttur er að þegja, eða leggja eitthvað gott til málanna.

En þá komum við að úrtölunum og hinu auða blaði.

 

Steingrímur Joð Sigfússon eyðir miklu púðri í að gera allt tortryggilegt sem gert er.  Undirliggjandi er alið á þeim ótta að ríkissjóður muni taka á sig leiðréttingu lána, sem er óðs manns æði og ekki einu sinni geðsjúklingar myndu leggja til.  Aðeins ESBsinnar.

Leiðrétting á lánum er peningaleg aðgerð, unnin í gegnum seðlabanka, eða unnin í gegnum sérstaka sjóði sem fá til þess tekjur að sinna hlutverki sínu.  Á Íslandi lítur Seðlabankinn stjórn ofsatrúaðra Friedmanista sem vinna gegn samfélaginu og almenningi í þágu fjármagns.  Ríkisstjórnin vinnur því þessa leiðréttingu framhjá Seðlabankanum, útfærir leið og markar henni ákveðna tekjur með því að skattleggja fjármálakerfið sem ber ábyrgð á vandanum.  

Afbrigðilegar hvatir hljóta því að búa að baki þegar menn ala á þeim ótta að ríkissjóður muni að lokum borga, núna þegar ljóst er hvernig leiðréttingin er útfærð.  Eins og að menn séu ennþá að ganga erinda AGS, ganga erinda þeirra sem handrukka þjóðina.

Þess vegna er full ástæða til að spyrja hvort þessi hagsmunagæsla í þágu vogunarsjóða sé stefna VinstriGrænna, eða hvort Steingrímur sé að sinna sinni eigin verktöku??

Eitthvað er það, eitthvað býr að baki, og það eina sem öruggt er að þessar úrtölur eru ekki í þágu þjóðar eða heimila landsins.

 

Því úrtölur eru það sísta sem þjóðin þarf á að halda í dag.  

Það þarf að leiðrétta hinar stökkbreyttu skuldir, og það eru ekki rök í málinu, að fyrst að ekki sé nóg gert, eða að eitthvað sé óljóst, að þá eigi bara ekkert að gera.  

Það er hinn undirliggjandi tónn í málflutningi Steingríms Joð, og hann er grafalvarlegur.  

Að reyna eyðileggja það sem þó er gert.

 

Og þá kemur maður að hinu auða blaði VinstriGrænna. 

Hvaða tillögur hafa þeir??

Hvernig vilja þeir bæta úr því sem augljóslega má bæta úr??

 

Það er staðreynd að það er ekki gengið nógu langt, og öllum er ekki hjálpað.

Það  er staðreynd að fólk ennþá borið út af heimilum sínum, og sá Úburður hefur sjaldan verið meiri en í aðdraganda þessa skuldaleiðréttinga.  

Það á að benda á þessar staðreyndir, en ekki til að draga úr, heldur til að bæta í.

Og enginn stjórnmálaflokkur getur skilað auðu blaði í þeim málum.  Það er hlutverk Bjartrar Framtíðar, til þess var það skoffín stofnað.

 

Og það er hið alvarlega í málinu.

VinstriGrænir hafa engar tillögur.

Þeir eru fastir í hjólfari sjálfsréttlætingarinnar, og samviskan það slæm að allt sem kemur frá þeim hljómar sem úrtölur, eða það sem verra er, uppgjöf.

Samt trúi ég því ekki að svo sé, ég trúi að innst inni vilji þetta fólk þjóð sinni vel, og það vilji að eitthvað sé gert.  

Eitthvað sem skiptir máli.  Eitthvað sem tekst á við vandann og leysir hann í eitt skipti fyrir allt.  Líkt og það er kastað björgunarhring í höfnina þegar barn dettur í sjóinn, og síðan er skutlað sér á eftir.  Ekki kastað kókflösku, smáspýtum, karamellubréfi þó börnum þyki sælgæti gott, eða annað því sem gæti glatt, en á ekki við á neyðarstundu.

 

Stjórnmálamennirnir okkar hafa næsta mánuð til að koma með raunhæfar tillögur sem hjálpa, sem bæta úr.  

Sem stöðva Útburð barna af heimilum sínum, sem bæta fórnarlömbum Hrunsins skaða sinn.

Það er aldrei of seint að hjálpa.  Það er aldrei of seint að breyta rétt.

 

Vonandi taka VinstriGrænir þátt í því ferli.

Vonandi segja þeir Steingrími að þegja.

 

Tími úrtölunnar og tími aðgerðarleysisins er liðinn.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

 

Leiðréttingin ávísun á vonbrigði

Upphafið af endurreisn Íslands.

 

Hófst í gær.

Loksins, það hlaut að koma að því.

Vegna þess að svo margir hafa beðið, svo margir hafa vonað, svo margir eiga um sárt að binda.

 

Sú gagnrýni hefur heyrst að tillögur ríkisstjórnarinnar gangi ekki nógu langt, og það er rétt.

Vítisvélin er ekki tekin úr sambandi, beygð heimili ekki rétt við, útborin börn ennþá á vergangi, kerfið sem skóp vandann ennþá við lýði.

En ríkisstjórn hefðbundinna valdaflokka gat ekki gengið lengra, hún gekk eiginlega mikla lengra en slík stjórn getur gengið, því hún fór frá því að vernda hagsmuni fjármálavaldsins yfir í að vernda hagsmuni almennings.

Þjóðarinnar, fólksins í landinu.  Okkar allra, ekki bara sumra, þeirra sem eiga okkur og arðræna.

Og slíkt hefur aðeins örsjaldan gerst í allri samanlagðri sögu mannsins.

Stundin í gær var því stór, merkileg, mikilvæg.

Og hún er upphafið af endurreisn Íslands því vonin verður ekki hamin héðan af.

 

Við getum rifjað upp hvað gerðist þegar Berlínarmúrinn féll, en hann líkt og skuldamúrinn, var reistur af mannhatri, og vilja til að kúga og pína heila þjóð.

Í september 1989 hófu nokkrir námsmenn að mótmæla fyrir utan múrinn, og kröfðust frelsis.  Fáir í fyrstu en Flæði tímans hafði gengið í lið með þeim, og fólki fjölgaði fyrir utan múrinn.   Stjórnvöld gáfu eftir, reyndu á hverjum tímapunkti að ná tökum á ástandinu.  

En hver eftirgjöf var upphaf af nýrri kröfu, og loks var gatið á múrum valdsins það stórt að frelsið flæddi í gegn og bæði Berlínarmúrinn féll, og kerfi kúgunar og áþjánar í kjölfarið.

Fyrsta gatið, fyrsta eftirgjöfin var erfiðust, síðan kom strögglið, loks hafðist skjótur fullnaðarsigur.

 

Vonin er nefnilega ekki hamin þegar hún kemst á flug, og réttlætið er frelsað úr hlekkjum valdsins.

 

Strögglið er hafið, og margt mun verða sagt.

Margir lukkuriddarar munu söðla fáka sína, og margt skoffín vogunarsjóðanna mun sjást á ferli, glefsandi í allt og alla, reynandi þannig að snúa við hjóli tímans.

En hvað sem mun gerast, þá mun réttlætið sigra.

Ekki réttlæti sumra, heldur réttlæti allra.

Réttlæti sem ég tjáði fyrir kosningarnar í vor í pistli mínum, FRAMBOÐ UM RÉTTLÆTI.

Orð sem eru í fullu gildi og friður mun ekki nást fyrr en þau eru meðtekin og skilin af valdhöfum þessa lands.

 

Von þjóðarinnar felst í framboði um réttlæti.

Réttlæti öllum til handa. Ekki bara sumum, "ekki bara handa mér og mínum, hinir voru eitthvað bara svo vitlausir eða á röngum stað á vitlausum tíma".

Sá sem skilur ekki þessa grunnstaðreynd mun engu breyta.

 

Framboð um réttlæti tilkynnir að allir sem misst hafa heimili sín eftir Hrun, fái heimili sín til baka. Jafnt syndugir sem hinir vammlausu. Síðan verði samið um skuldir fólks, þannig að fái haldið húsnæði sínu. Það var hægt að afskrifa hjá auðmönnum, hjá ríka fólkinu sem á stjórnmálastéttina, það er líka hægt að afskrifa hjá hinum venjulega manni. Og enn og aftur, alveg óháð hvort menn eru vammlausir eða syndugir.

Að átta sig á þessari staðreynd, er forsenda þess að menn verjist sterkasta vopni ógnaraflsins, sundrunginni, að etja einu hópi gegn öðrum.

 

Framboð um réttlæti tilkynnir að það muni standa vörð um það samfélag sem ól okkur upp og fóstraði, um heilbrigðiskerfið, um menntakerfið, um umönnun aldraða og sjúkra.

Framboð um réttlæti tilkynnir að það muni vinda ofanaf heljartökum óráða AGS og ýta undir grósku og velmegun, efla innlenda framleiðslu, ná niður matvælaverði og svo framvegis. Ráðin eru þekkt og augljós, má lesa um þau í stefnuskrám margra stjórnmálaflokka (svo dæmi sé tekið þá er kaflinn um gróskuna í stefnuskrá Sjálfstæðisflokksins mjög skynsamur), aðeins brenglun hugarfarsins, sem á rætur sínar að rekja til hagsmuna þeirra sem ætla að arðræna þjóðina og skuldaþrælka, útskýrir að þessar augljósu leiðir voru ekki farnar.

Brenglun hugarfarsins sem taldi fólki trú um að niðurskurður, ofurskuldsetning, skatthækkanir, væru leið uppbyggingar, en ekki samdráttar og kreppu eins og sagan kennir án undantekninga.

 

Framboð um réttlæti, um endurreisn landsins, um nýtt og betra Ísland, snýst gegn ógnaraflinu, hinu vanheilaga bandalagi innlendra auðmanna og vogunarsjóðanna.

Stór hluti af eignum þrotabúa bankanna er ránsfengur verðtryggingar og hávaxta AGS.

Stór hluti af eignarhaldi þrotabúanna á fyrirtækjum er tilkominn vegna ólöglegra gjörninga, eða vafasamra viðskiptahátta sem viðgengust vegna tengsla hins illa fengna auðs við stjórnmálastéttina.

Þessu eiga þrotabúin að skila, hvort sem þau gera það með samningum eða einhliða lögboði. 

 

Framboð um réttlæti, um endurreisn landsins, um nýtt og betra Ísland tilkynnir að opinber rannsókn verði gerð á starfsemi þrotabúa eftir Hrun, hvort sem það er þrotabú gömlu bankanna, eða öðrum þeim þrotabúum sem hafa útdeilt eignum til vina og vandamanna. Eða innan gömlu auðklíkunnar.

Framboðið tilkynnir um opinbera rannsókn á starfsháttum nýju bankanna, hvernig þeir innheimtu ólögleg lán, innheimtu ólöglega vexti, hvernig þeir settu heimilum og fyrirtækjum afarkosti, hvernig þeir útdeildu eignum á hrakvirði til vina og vandamanna, til meðlima gömlu auðklíkunnar.

Framboðið tilkynnir að skipuð verði rannsóknarnefnd sem rannsaki allt viðskiptalífið fyrir Hrun, þar sem allir fjármagnsflutningar, eignatilfærslur, sýndarviðskipti og annað verði rannsakað. Sérstök árhersla verði lögð á ábyrgð endurskoðanda, lögmanna og annarra þeirra starfsmanna sem gerðu öll sýndarviðskiptin möguleg.  

 

Þessar rannsóknir verða gerðar á forsendum neyðarlaga sem heimila slíkar rannsóknir og byggja á þeirri forsendu að það er glæpsamlegt að setja heila þjóð á hausinn, að eyðileggja efnahagslíf hennar og mergsjúga helstu fyrirtæki hennar þannig að aðeins skuldug skel er eftir.

Þó glæpaklíkan sem gerði þetta hafi látið breyta lögum sér til hagsbóta þá munu neyðarlögin afturkalla þann gjörning, lög sem áttu að gilda í heiðarlegu og opnu þjóðfélagi, verða þau lög sem til viðmiðunar verða höfð. Slíkt er nauðsynlegt til að hindra að glæpaklíkur kaupi upp stjórnmálamenn og stjórnmálaflokka og geri eitthvað viðlíka í framtíðinni.

Neyðarréttur þjóða er æðsti réttur, gegn honum geta lög spillingar og auðs ekki gengið.

 

Þegar þetta er gengið eftir, þá er Endurreisn Íslands lokið.

Nýtt og betra Ísland hefur þá risið uppúr öskustó Hrunsins og líkt og fuglinn Fönix mun það svífa til hæstu hæða og fóstra börnin okkar í samfélagi vonar og friðar.

Veldældar og velmegunar.

 

Endurreisnin er hafin.

Kveðja að austan.

Upphafið að endurreisn Íslands

Aumingja aumingjarnir.

 

Flaug mér í huga eftir að horfa núna áðan á formenn stjórnarandstöðuflokkanna tjá sig um skuldaleiðréttinguna.

Engin af þeim hafði sens fyrir því að byrja að óska heimilum landsins til hamingju með þó þá leiðréttingu sem þau fengu.

Enginn hafði fyrir því að fagna þessu stóra skrefi sem ríkisstjórnin þó steig í þágu friðar og stöðugleika hér á landi.

 

Heldur var foráttan dregin fram, og látin tuða um hitt og þetta.

Kannski er eitthvað að, vissulega er eitthvað að.

En hið áður sagt óframkvæmanlegt, var framkvæmt.

Alþýðan fékk leiðréttingu, ekki bara yfirstéttin, ekki bara hinir ofsaríku, ekki bara hinir ofurskuldugu.

Heldur líka við hin, venjulega fólkið.

 

Aumastur var blessaður maðurinn sem kennir sig við bjarta framtíð, hvílíkt viðrini sá flokkur er.

Hann var ekki bundinn af svikum fortíðar, loforðinu um skjaldborgina sem reyndist vera skjaldborg hinna betur stæðu, en ekki hins venjulega fólks.

Hann gat fagnað, og ef eitthvað var að, bent á það sem betur mætti fara.  Komið með hugmyndir, komið með tillögur.

En hann þóttist ekki hafa kynnt sér málið, eins og eitthvað stærra og mikilvægara mál brynni á fórnarlömbum Hrunsins, en einmitt hin stökkbreyttu lán.  Svo vældi hann og skældi.

 

Að fólk skuli ekki sjá að þetta viðrini, það er Björt Framtíð, og allt hyskið sem þar er innan borðs, er kostað af þjófum og ræningjum þessa lands.  Auðmönnum, útsendurum vogunarsjóða, öllum þeim sem græða á þjáningum þjóðarinnar, öllum þeim sem sjá alþýðu þessa lands sem féþúfu, sem beri að nýta.

Að fólk skuli ekki skammast sín að ganga erindi násugunnar.

 

Árna Páli og Katrínu var vorkunn.

Þau sviku, þau reyndu ekki.

Þau skriðu fyrir AGS, og eru merkt fyrir lífstíð sem fólkið sem brást.

 

En það hefði samt verið stórmannlegt hjá þeim að samfagna þjóð sinni.

Og jafnvel þó þau séu ekki það stór, þá voru viðbrögð þeirra pólitískt heimsk.

Þú ert ekki á móti réttlætinu.

Það er dauðadómur alls, endalokin einu fyrir þau og flokka þeirra.

Um margt sorglegt því þetta er ágætis fólk, góðir fulltrúar sinna lífsskoðana.

 

En svona er þetta, það er ekki öllum gefið nef fyrir pólitík.

Og einhverjir þurfa að sinna hlutverki aumingjans.

 

En ég vorkenndi þeim, eins og fyrirsögn þessa pistils ber merki.

Aumingja aumingjarnir.

Þeim er vorkunn, við getum alveg séð af smá skammti í kvöld þegar við brosum og fögnum.

 

Stríðið hefst svo á morgun.

Þá mæta moldvörpur vogunarsjóðanna í netheima, drullusyfjaðir eftir vökur sínar.

Og ausandi drullu yfir allt og alla.

 

Verði þeim að góðu.

Þetta eru hvort sem er skoffín sem engin tekur mark á.

Nema fréttastofa Ruv, og allir auðmiðlar landsins.

 

En hverju er ekki sama.

Þau töpuðu ICEsave, þau tapa núna.

 

Réttlætið er ekki hamið þegar það kemst einu sinni á skrið.

Það sigrar alltaf að lokum.

Kveðja að austan.

 

 

 

„Skuldaleiksýningin var tilkomumikil“

Eitt skref getur verið risaskref.

 

Það sagði allavega Neil Armstrong  þegar hann steig fyrsta skrefið sem stigið var á tunglinu.

Og ég skal játa, ríkisstjórnin kom mér á óvart, hún steig eitt slíkt skref.

Hún steig skref Framsóknarflokksins, steig skref skynsemi og framfara.

Ekki verður séð að þetta angri ríkissjóð og fólk fær á vissan hátt sanngjarna leiðréttingu.

 

Hvort hún dugi er annað mál, hún hjálpar allavega mörgum, og hún er stórt skref fyrir alla.

 

Hún er líka risaskref til að takast á við efnahagsvanda þjóðarinnar, og gefur fyrirheit um föst tök gagnvart krónueigendum og vogunarsjóðum.

Eiginlega stóðst ríkisstjórnin prófraunina.  Hún gerði rétt í þröngri stöðu.

 

Líklegast var stóra skrefið sem fór alla leið, skiptigengisleið Lilju Mósesdóttur of stórt skref fyrir hefðbundinn hugsunarhátt, og við megum ekki gleyma því að hefðbundnir flokkar skipa ríkisstjórn Íslands, en ég tel að þetta sé fyrsta skrefið í þeirri vegferð. 

Vegna þess að önnur leið er ekki fær, ef menn ætla að komast alla leið.

Að velsæld og velferð.

Og hagsæld.

 

Ég ætla ekki að tuða um frjálshyggjuna í dag sem er að rústa innviðum samfélagsins.

Vona aðeins að vitið sem sýnt var í dag, sé leiðarljós sem muni hrekja þá skepnu aftur inní sín myrku skúmaskot.

Ég ætla ekki heldur að ræða kröfuna um réttlæti handa öllum fórnarlömbum Hrunsins, hún lifir og mun fá aukinn styrk með þessu risaskrefi í dag.

Ég ætla ekki heldur að ræða um hið óhjákvæmilega, að verðtryggingin sé tekin úr sambandi á meðan jafnvægi næst efnahagslífinu, það verður gert þegar menn horfast í augun á vandanum eina, öllum froðukrónunum sem hóta þjóðinni efnahagslegri stöðnun næstu áratugina.

Ég veit líka að hún er komin á sína endastöð, skrefið í dag sannar það.

 

Ég ætla aðeins að njóta dagsins.

Samfagna þeim sem fá leiðréttingu, vona líka að einhverjar krónur komi til okkar smáfuglana.

Samfagna réttlætinu, því þetta er réttlát ákvörðun.

Og samfagna þjóðinni.

 

Við unnum sigur.

Þó við höfum ekki unnið stríðið, þá unnum við stóran sigur í dag.

 

Njótum hans.

Brosum.

 

Og hafi þeir þökk fyrir sem höfðu kjark til að breyta rétt.

Kveðja að austan.

Greiðslubyrði lána lækkar strax

Sósíalismi??

 

Veit ekki en ef svo er, þá skal ég stoltur kalla mig sósíalista.

Löngu tímabær aðgerð, og ótrúlegt að stjórn hinna vinnandi stétta skuli ekki hafa strax komið heimilum landsins til hjálpar með slíkum skatti.

Það þurfti flokk fjármagns og fjármagnseiganda til.

Og merkilega nokk.

Þá er þetta skref í rétta átt.

Kveðja að austan.

Tímabært að bankarnir taki þátt

Eymd evrunnar blasir við.

Öllum hugsandi mönnum.

Öllu fólki sem ástundar ekki sjálfsblekkingar.

 

Þessi frétt um aukið atvinnuleysi ungmenna á Ítalíu er ein af mörgum sem staðfestir hnignun rótgróinna menningarsamfélaga.

Það er mjög mikið að þegar  stanslaust berast fréttir af samdrætti og efnahagserfiðleikum.

En það versta er þegar eina ráð stjórnmálastéttarinnar er leggja til fátækt og þrælkun til að vinna bug á samdrættinum.

Niðurskurður á almannaþjónustu, skerðing bóta, lækkun launa niður úr öllu valdi.

Kunnuglegt stef frjálshyggjunnar með þekktum afleiðingum.

 

Evrópa er að sökkva í langvarandi og djúpa fátækt, fjölda atvinnuleysi, þjóðfélagslega útskúfun,vaxandi efnamun og allsherjar örvæntingu vegna aðhaldsstefnu síðustu fjögurra ára, segir í nýrri skýrslu alþjóðasamtaka Rauða Krossins, sem birt verður í dag. Á sama tíma og tekizt hefur að draga úr fátækt í öðrum heimsálfum er hún að aukast í Evrópu segir í skýrslunni.

Vaxandi hætta sé á þjóðfélagslegum óróa og pólitísku jafnvægisleysi, sem sé talin tvisvar til þrisvar sinnum meiri en í flestum öðrum heimsálfum, meira óöryggi einkenni hina hefðbundnu millistétt og almennt ríki meiri óvissa um framtíðina en nokkru sinni frá lokum heimsstyrjaldarinnar síðari.

Á árunum milli 2009 og 2012 hafi fjöldi þeirra, sem byggi á matargjöfum Rauða Krossins í 22 löndum aukist um 75%. Fleiri séu að verða fátækir. Þeir fátæku séu að verða enn fátækari.

 

Ömurlegri geta hlutirnir ekki orðið.

"Hljóðlát örvænting sé að breiðast út, uppgjöf og vonleysi." segir í sömu skýrslu.

Og blóðið er byrjað að renna; "Sjálfsvíg kvenna í Grikklandi hefur tvöfaldast." hjá þjóð sem hefur ekki hefð fyrir slíkum gjörningi.  Hún þoldi aldalanga kúgun Tyrkja, óbuguð, hún tók á móti Þjóðverjum og veitti þeim marga skráveifuna, en hún lýtur í gras fyrir skrímslinu mikla.

Evrunni.

 

Íslenskt ógæfufólk sem styður þennan viðbjóð tínir ýmislegt til réttlætingar.

Þeir sem sýktir eru af mannfyrirlitningu og mannhatri segja að þetta sé viðkomandi fólki, viðkomandi þjóðum sjálfum að kenna.  Sökum leti, spillingar, almennrar ómennsku.

Þeir eru eins og kommúnistarnir sem hlógu þegar fréttir bárust af mannfalli fátækra bænda Úkraínu eftir að Stalín lét ræna öllum matvælum úr sveitum, þeim fannst það sniðugt, þetta fólk hefði ekkert betra átt skilið en að deyja í þágu sósíalismans, enda allt kúlakkar, sem er kommúnískt réttlætingarorð og vísar í að viðkomandi hafi verið stórbóndi.

Og stórbændur voru réttdræpir líkt og Grikkir í dag.

 

Aðrir, ekki eins siðblindir og aumir, segja að þessi vandi sé staðbundinn, í öðrum löndum ESB sé ástandið miklu betra, það er í þeim löndum sem ekki lentu illa út úr fjármálakreppunni. 

Eins og það réttlæti eitthvað misgjörðir evrunnar á þeim svæðum sem verst hafa orðið úti.  Ekki frekar en réttlæting sumra kommúnista á óhæfuverkum Stalíns, að hungrið í Úkraínu hefði verið staðbundið, eða aðeins í sveitum landsins.  Sem var vissulega rétt, því þar var fólk rænt mati og öðrum lífsnauðsynjum.  

Eyðingarmáttur evrunnar kemur fyrst fram á fullum þunga þegar hjól efnahagslífsins hiksta, það er þá sem hinn illi kokteill, niðurskurðar, skerðingar og launalækkunar fer að svíða mannlíf og samfélög.

Síðan má ekki gleyma þessum orðum í skýrslu Alþjóða Rauða Krossins.

 

Skýrsluhöfundar segja, að vandinn sé ekki bundinn við Suður-Evrópu og Írland. Hann hafði náð til Þýzkalands og Norðurlandanna.  Í Slóveníu sé fjöldi fólks sem enn hefur vinnu en ekki fengið greidd laun í marga mánuði. Í Frakklandi hafi 350 þúsund manns fallið niður fyrir fátæktarmörk á árunum 2008 til 2011. 

Þrátt fyrir velgengni Þjóðverja sé um fjórðungur vinnandi fólks í Þýzkalandi láglaunafólk. Nálægt helmingi nýrra ráðninga frá 2008 hafi verið í láglaunastörfum, sveigjanlegum störfum, svonefndum „mini“-störfum, sem lítið öryggi fylgi og engin félagsleg hlunnindi.Í júlí á síðasta ári hafi 600 þúsund manns í vinnu í Þýxkalandi, sem nutu tryggingabóta ekki haft nægilegt handa á milli til að komast af.

Vandinn sé að ná til Danmerkur og Lúxemborgar. Í Eystrasaltsríkjunum og í Ungverjalandi sé vandinn slíkur að um 13% íbúa hafi yfirgefið löndin vegna efnahagslegra þrenginga. Skýrslan segir að fólksstraumurinn í Evrópu sé frá austri til vesturs.

 

Raunveruleikinn er sá að "Auk þeirra milljóna sem séu án atvinnu séu margir þeirra, sem enn hafi vinnu í erfiðleikum með að ná endum saman vegna of lágra launa en stöðugt hækkandi verðlags.",

Það er þannig með vítisvél evrunnar að hún er allsstaðar að verki, viðnámsþróttur efnahagslífsins er aðeins mismikill, en allsstaðar er um hnignun að ræða.  

Hnignun sem er að enda í djúpstæðri samfélagslegri kreppu.

 

Það þarf mjög sérstakt hugarfar til að réttlæta hinar manngerðu hörmungar evrunnar.  

En þegar fólk sem hefur allt á hornum sér gagnvart íslensku samfélagi, krónunni okkar og atvinnuvegum, leggur til evru sem lausn, þá er ljóst að eitthvað mjög alvarlegt er að.

Lausnin á erfiðuðum efnahag vinnandi fólks og misskiptingu auðs á kreppuárum fjórða áratugarins, var ekki sú að leggja til hungursneyð og Gúlag Stalíns.  

Þú ferð ekki úr vondu í alvont.

 

Að telja sig vera á móti, og benda á það sem gagnrýnisvert er, er ekki trúverðugt þegar menn hengja sig svo við eymd evrunnar.

Eiginlega er það merki um ákveðna siðblindu en alvarlega veruleikafirringu, því með því er verið að upphefja hörmungar og þrælahald á evrusvæðinu.

Hér varð hrunið mest, og hér hefði eymdin orðið mest ef þjóðin hefði haft evru í stað krónu.

Fólk er með öðrum orðum svekkt yfir því að hér hafi ekki orðið meira atvinnuleysi, lengri matarbiðraðir, meiri hljóðlát örvænting svo ég vitni í skýrslu RK. 

 

Þetta er ekki velvilji, þetta er illvilji.

Og hefur ekkert með drauminn um Nýtt og betra Ísland að gera.

 

Ennþá hefur þjóðin náð að svamla án þess að sökkva til botns.

En að henni er sótt með óráðum evrunnar, niðurskurði, skerðingu, lækkun launa.

Skipulega er unnið að því að koma á hinu evrópska ástandi þó evran nýtist óhæfunni ekki sem tæki til óhæfuverka sinna.

 

Eymd evrunnar verður okkar hlutskipti ef við náum ekki að losa okkur við sundrungarraddirnar sem keyptar eru til að dreifa andófi þjóðarinnar á dreif missættis og innbyrðisdeilna.

Ef við náum ekki til að snúa bökum og verja samfélagið okkar.

Vörnin gegn óhæfunni felst ekki í boða aðra óhæfu í hennar stað.

Hún felst ekki í því að fyrri óhæfuflokkar komist aftur til valda.

 

Hún felst í Samstöðu okkar og skynsemi, að við sjáum hlutina eins og þeir eru og grípum til hinna augljósu ráða sem við áttum að grípa til í upphafi Hrunsins.

Losa okkar við sýndarfjármagnið með Ný krónu, tryggja öllum réttlæti, verja okkar minnstu bræður, verja innviði samfélagsins.

Og ýta undir grósku og gróanda í atvinnulífinu.

 

Þá væri farið að vora í dag.

Og sumarið framundan.

 

En við létum óhæfufólk í þjónustu fjármálaaflanna misleiða okkur í fúafen sundrungar og deilna, á meðan við vorum öll rænd, og samfélag okkar ruplað.

Helkaldur vetur er framundan, í æðum samfélagsins er að frjósa blóð.

Æ fleiri harma hlutskipti sitt, á meðan þeir sem flutu ofaná velta sér um í stjórnlausri eyðslu sinni.

Og öll vandamál þjóðarinnar óleyst.

 

Samt er þróttur í þjóðinni, margt gott að gerast.

Það er líka í Evrópu, en peningarnir streyma bara í vasa þeirra sem áttu nóg fyrir.

Hinn vinnandi maður er látinn flytja á kaldann klaka.

 

Þróttinn getum við nýtt til góðs, ekki látið gjörspillt fjármálaöfl frysta hann eins og allt annað.

Það er undir okkur komið.

Framtíðin er okkar.

 

Hún er ennþá órænd.

Eymdin er val, ekki nauðsyn.

 

Og valið er okkar.

Kveðja að austan.

 

 

 

Vaxandi atvinnuleysi á Ítalíu

Hve sjúkir eru stuðningsmenn ríkisstjórnarinnar??

 

Þegar fjármagnið er tekið fram yfir líf.

Og þeir styðja, tína til öll rök sem þeir gagnrýndu svo harðlega hjá stuðningsmönnum síðustu ríkisstjórnar.

 

Óhæfuverkin þrífast aðeins í skjóli meðvirkni þeirra og kulda gagnvart örlögum náungans.

Þegar fyrsta lífinu er fórnað, þá koma önnur fljótlega á eftir.

Erfiðast er að réttlæta það fyrsta, síðan komast þau næstu uppí vana.

 

Land Cruiser, sólalandaferðir, flottari græjur, meiri eyðsla.

Eru réttlæting óhæfunnar, útskýrir að almannaþjónustu sé ekki komið til varnar.

Svo er grátið þegar óhæfan bitnar á sjálfinu, sjálfinu sem fann ekki til með öðrum.

 

Það er ekkert sem réttlætir svona frétt.

Það er ekkert sem réttlætir forsætisráðherra sem segir að stjórnmálamenn beri ekki ábyrgð á hvar skorið er niður.

Nema forsætisráðherrann hefur völdin sem afsökun, siðblindan er gjaldið sem hann þurfti að greiða fyrir valdastólinn.

 

En stuðningsmenn óhæfunnar eiga sér enga afsökun.

Það væri hægt að fylla skjáinn aftur og aftur á gagnrýni þeirra og fordæmingum þegar ógæfufólkið til vinstri reyndi að réttlæta böðulsverk frjálshyggjunnar, en núna eru öll þau orð gleymd og grafinn.

Núna er óhæfan nauðsyn, það þarf að spara svo fjármagnið geti blóðmjólkað ríkissjóð.

 

Hér á þessu bloggi komu tugir, og líklegast þegar allt er talið, hundruð gagnrýnanda síðustu ríkisstjórnar sem áttu ekki til orð yfir gjörðum þeirra Steingríms og Jóhönnu.

Ég var það mikill sveitamaður að ég trúði þeim, trúði að réttlæti og sanngirni stjórnuðu orðum þeirra.

En ég var trúgjarnt fífl, sá ekki valdþorstann og þrána að geta sjálfur stutt óhæfuna.

Að þetta fólk var engu betra, ef eitthvað var mun sjúkara.

Því það sá óhæfuna, var ekki blint á hana.  Líkt og svo margir vinstri menn voru á gjörðir þeirra Jóhönnu og Steingríms.

 

En það var ekki málið, biturðin stafaði af því að þeirra menn, þeirra fólk átti að sjá um böðulsverk frjálshyggjunnar.

Og núna er það glatt í sinni, hver niðurskurður, hvert neyðaróp, er eins og fegursti söngur í þeirra eyru.

 

Ömurlegast er að það heldur að það sé Sjálfstæðisfólk, að það sé Framsóknarfólk.

Að óhæfan sé mörkuð í stefnu flokka þeirra.

En gömlu mennirnir, forystumenn fortíðarinnar, Bjarni, Ólafur, Geir, Ólafur, Steingrímur, Hermann, þetta er feður okkar ágæta samfélags.

Þeir byggðu upp okkar góða kerfi sem tryggði velferð og velmegun þjóðarinnar.

 

Þeir vildu vel, og þeir reyndu vel.

Þeir voru ekki menn óhæfu og böðulsverka.

Þeir hefðu frekar fórnað völdum en að níðast á veiku lífi til að þóknast siðblindu fjármagni.

Og það hefði aldrei hvarflað að þeim  að eyðileggja heilbrigðiskerfið, að eyðileggja sameignir þjóðarinnar eins og Ríkisútvarpið, eða skemma áratuga uppbyggingu skólakerfisins.

Þeir áttu ekki til þá hugsun eða orð sem réttlætti níðingsskapinn.

 

Þeir voru menn, breyskir eins og við öll.

En þeir voru ekki siðblindir aumingjar sem engu eyra.

 

Þegar síldin hrundi, þá hrundi króna, kaupmáttur þjóðarinnar við útlönd minnkaði í takt við fall útflutningstekna.

En samfélagsþjónustan var varin, og ríkissjóður var ekki skuldsettur til að mæta tapi sjávarútvegsins.

Það hefði aldrei hvarflað að þeim, þeir voru menn ekki aumingjar.

 

Og fólkið sem ljáði þeim atkvæði sitt, fólkið sem studdi stefnu þeirra og gjörðir, var fólk, ekki ófólk.

Hvorki sjúkt eða veruleikafirrt. 

Hefði aldrei tekið þau rök gild að hrun bankanna hefði átt að fjármagnast af ríkissjóði en ekki Seðlabanka.

Það hefði aldrei samþykkt að hluti þjóðarinnar hefði verið skilið eftir í skítnum líkt og hlutskipti skuldugra heimila landsins var eftir Hrun.

Þetta var fólk, og það sýndi sig í náttúruhamförunum sem kennd eru við Vestmannaeyjar.  Þá stóð illa á, olíukreppan hafði leikið efnahaginn grátt, og hrun síldaráranna var vart að baki. 

En það var ekki  spurt, aðeins hjálpað.

Gert það sem rétt var, og um það voru allir stjórnmálamenn sammála.  Og stuðningsmenn þeirra efuðust aldrei.

Hin grimmlynda frjálshyggja var þá minning eins og barnaát Grýlu og hennar hyskis.

Fólk var fólk og hagaði sér eins og fólk.

 

Í dag eru aðrir tímar.  

Það kennir enginn stuðningsmenn núverandi ríkisstjórnar við fólk.

Aðeins er spurt hvað sjúkir þeir eru.

Hver eru mörk réttlætingar þeirra.

 

Þannig er aumingjaskapurinn réttlættur, að þeir séu ekki sjálfráðir gjörða sinna.

Þeir séu sjúkir í sinni, viti ekki hvað þeir styðja.

En það afsakar ekki svona fréttir, það afsakar ekki eyðingu samfélags okkar.

Í þágu auðs og fjármagns.

 

Aumir eru þeir sem réttlæta aumingjaskap.

Þeir eiga sér enga réttlætingu.

 

Því þeir vita betur.

Skömm þeirra er því algjör.

Þeir vanvirða arfleið sína, þeir smána allt það góða sem flokkar þeirra hafa byggt upp.

 

Þeir eru ekki Sjálfstæðismenn, þeir eru ekki Framsóknarmenn.

Þeir eru ekkert.

 

Ekki fólk, og ekki einu sinni aumingjar.

Aðeins stuðningsmenn óhæfu og óhæfuverka.

 

Lægra er ekki hægt að leggjast.

Kveðja að austan.

 

Barnalæknar mótmæla skerðingu

Ótamin þjóð refsar böðlum frjálshyggjunnar.

 

Líkt og hún refsaði síðustu ríkisstjórn.

Fólk sættir sig ekki við að skuldir útrásarinnar séu notaðar sem afsökun fyrir niðurrif og níðingsskap.

Sem beinist af stofnunum samfélagsins.

 

Fólk er hvorki fáfrótt eða heimskt, stuðningsmenn stjórnarflokka eru ekki þverskurður af þjóðinni.

Fólk veit að skuldir ríkissjóðs eru tilbúnar skuldir í þágu fjármagns og fjármagnseiganda.

 

Og sættir sig ekki við eyðingu almannaþjónustu.

Þar með hrynur fylgi stjórnarflokka.

Hvort sem þeir þykjast vera til vinstri eða hægri.

 

Því frjálshyggjan hefur ekki ennþá náð að temja þjóðina.

ICEsave mistókst.

AGS mistókst.

 

Við vorum beygð, ekki brotin.

Kveðja að austan.

Stuðningur við ríkisstjórnina minnkar