Hvað fór svona fyrir brjóstið á Sigríði Ingibjörgu?

 

Hélt hún að hún kæmist upp með launsátur sitt??

Að hún gæti vængstýft formann flokksins svo að hann er aðhlátursefni á eftir, án þess að enginn segði neitt??

Að hún gæti stórskaðað flokk sinn á tímum mikillar ólgu og upplausnar í íslenskum stjórnmálum, án þess að það yrðu eftirmálar??

Hélt hún að það dygði að segja eftirá, "ég styð formann minn og núna er flokkurinn klár í hörkusókn", og þá félli allt í ljúfa löð??

 

Ef svo er þá staðfestir hún endanlega hinn harða dóm sem Ingibjörg Sólrún felldi yfir henni að hún væri ekki klækjastjórnmálamaður.

Sem er það eina sem gæti skýrt þessa aðför Sigríðar að Árna Pál.

Blindur metnaður og óforskömmuð valdagræðgi.

 

Sigríður skildi nefnilega sneiðina.

Því ef hún er ekki klækjastjórnmálamaður, þá er ekkert millistig í svona atburðarrás en að hún sé dúkkulísa sem kaldrifjaðir menn hafa teflt fram gegn Árna Pál til að eyðileggja formannsferil hans.

Svona sæt, huggulega kona sem hefur það sér helst til ágætis að vera vel máli farinn eins og einn orðaði það hér í netheimum.

Að mínum dómi staðfesti Sigríður Ingibjörg það í útvarpsviðtali þar sem hún gat ekki tjáð fréttamann neina þá ástæðu að hún færi fram gegn Árna en þá að hún hefði fengið fjölda áskorana og það væri lag því flokkurinn hefði komið illa út í nýlegri skoðanakönnun.  Eins og hún væri sögupersóna í lélegum ljóskubrandara.

Og greinilega hafa fleiri hugsað sem svo því Ingibjörg Sólrún skóf ekki utan af gagnrýni sinni, þó undir gagnsærri rós væri.

 

Það er rétt hjá Sigríði Ingibjörgu að íhuga stöðu sína, og þá ekki út frá sármóðgun hinnar vitgrönnu ljósku.

Hún lét auðtengsl flokksins misnota sig, lét spila á hégóma sinn.

Hún tapaði, stórskaðaði flokkinn og gekk algjörlega frá æru sinni. Eða hver vill velja milli þess að vera klækjastjórnmálamaður eða dúkkulísa??

 

Einhvern veginn er það liðin tíð að stjórnmálamenn komist upp með að axla ekki ábyrgð á stórfelldum axarsköftum sínum.

Þess vegna er Hanna Birna fyrrverandi innanríkisráðherra, og bráðum fyrrverandi þingmaður því hún virðist ekki hafa kjarkinn til að feisa samþingmenn sína.  Hvorki innan flokks eða utan.

Og Samfylkingin er ákaflega aumur flokkur ef hún gerir ekki upp við Sigríði, lætur hana taka ábyrgð gjörða sinna. Jafnvel aumari en formaður sinn sem hefur nýtt daginn til að mjálma í von að einhver klóri honum.

 

Svo má vissulega samt vera, að allir taki þykjustuleik á alvarleik málsins, sópi því undir teppið, og treysti á að brátt leiki annar flokkur enn stærri afleik.

Eftir stendur samt aumur flokkur, leiddur af kjarklausum formanni, sem er aðhlátursefni dagsins í dag.

Þjáður af innri deilum og óuppgerðum málum.

 

Hver styður svoleiðis flokk??

Hver vill vera í svoleiðis flokki??

 

Fáir??, engir??

Erfitt að svara, hvort svarið er líklegra, en ljóst er að orðið "margir", kemur ekki upp í hugann, nema hugsanlega hjá þeim sem álíta kjósendur flokksins fólk sem endalaust er hægt að fífla.

 

Það er nefnilega ekki valkostur í stöðunni.

Ef Árna skortir kjark, þá þarf flokkurinn að sýna kjark.

Bæði að gera upp við auðtengslin sem stóðu að baki framboði Sigríði Ingibjargar, sem og að losa sig við formann sem hafði ekki manndóm til að taka á móti vegendum launsátursins.

 

Hvað sem sagt er um íslensku þjóðina, þá líkar henni ekki við gungur.

Það held ég að skýri pistil Ingibjörgu Sólrúnu.

 

Ekkert kjaftæði lengur, takk fyrir.

Við fáum ekkert annað tækifæri.

Kveðja að austan.

 

Segist íhuga stöðu sína

Bætist kjarkleysi við athlægið??

 

Eða er Árni Páll að reyna að toppa Sesar sem fannst það mest fréttnæmt á banastund sinni að Brútus vinur hans skyldi hafa rekið rýtinginn á bak sitt?

Að segja um manneskju sem vegur hann úr pólitísku launsátri að hún sé góður félagi.

Sem má í raun og veru alveg vera, var ekki Ríkharður II náfrændi litlu prinsanna sem hann lét myrða svo hann gæti krýnt sjálfan sig Englandskonung.  Skyldu drengirnir hafa sagt eitthvað svipað á banastund sinni, "hann var nú góður frændi hann Ríkharður morðingi okkar?".

 

Það er sök sér að mæta samblæstri auðtengsla flokksins, og hafa ekki kjark til að mæta þeim öflum, vel má vera að Árni hafa ekkert í þau öfl að gera.

En að mæta eins og barður rakki í viðtal, og taka að mæra þann sem hélt á rýtingnum, svona svo það sé öruggt að athlægið haldi áfram meðan formannstíðin varir, sem reyndar verður mjög stutt úr þessu, það er eitthvað sem karlmenn gera ekki. 

Reyndar ekki kerlingar heldur.

 

Bukharin (einn af nánustu samstarfsmönnum Leníns og Stalín lét taka af lífi eftir fræg skríparéttarhöld kennd við Moskvu) hafði það reyndar sér til afsökunar þegar hann úthúðaði sjálfum sér og lofsamaði Stalín, að pyntingar eru ekki mjög skemmtilegar til lengdar, og fyrst að það átti á annað borð að skjóta hann, þá var eins gott að skemmta skrattanum til að losna við frekari óþægindi.

En hver er afsökun Árna Páls.

Athlægi, þarf stöðugt að líta yfir öxl til að forðast frekari rýtingsstungur, samt reynir hann að láta eins og ekkert hafi gerst.  Þetta hafi frekar verið svona eins og kosning í sóknarnefnd, milli gamalla æskufélaga.

 

Skynjar hann ekki að fólk er búið að fá nóg af svona bulli, að hlutirnir eru sífellt kallaðir öðrum nöfnum en þeir eru.

Að stanslaust er logið, stanslaust er talað þvert gegn huga sér.

Að vitsmunum þess sé stanslaust misboðið.

 

Hvað hindrar hann í að sýna manndóm og segja satt.

Segja tæpitungulaust hvað honum býr í huga, og útskýra fyrir flokksmönnum og kjósendum flokksins af hverju svona vinnubrögð launsátursmanna í þjónustu auðtengsla séu ekki bara skaðleg fyrir sitjandi formann, heldur sjálfseyðandi fyrir flokkinn.

Að svona geri aðeins fólk sem rær á mið eiginhagsmuna, ekki flokkshagsmuna.

Fólk skálmaldar og óaldar.

 

Já, aumingja Árni Páll.

Svei attan.

 

Þetta kallar maður að pissa í skóna sína.

Kveðja að austan.

Sigríður Ingibjörg góður félagi

Höfuðlausn Árna felst í uppgjöri við Jóhönnu.

 

Feta þar í fótspor Nikita Kruschev sem treysti völd sín með því að gera upp við lygar Stalínstímabilsins.

 

Árni þarf aðeins að segja satt og rétt frá hvernig hlutirnir gengu fyrir sig í ríkisstjórn Jóhönnu, hvernig ráðherrar voru kúgaðir, hvernig var logið að þeim, hvernig hvert afglapamálið á fætur öðru var samþykkt vegna hagsmunagæslu auðtengsla flokksins.

Það er til dæmis óþarfi fyrir Árna að draga lengur þann kross sem Árna Páls lögin svonefndu eru, þegar ríkisstjórninni var skipað að gæta ýtrustu hagsmuna fjármálakerfisins eftir að Hæstiréttur hafði dæmt viðmið við gengisvísitölu ólögleg.

 

Vísir menn, eins og til dæmis stjórnmálafræðingar eða sá hópur sem gekk erinda auðtengslanna í formannskjörinu, gæti sagt að Árni kæmist ekki upp með þetta uppgjör sitt, flokkurinn myndi klofna, grið væru rofin.

Eða honum væri gert ókleyft að starfa áfram sem formaður flokksins.

 

Því er til að svara að auðtengslin rufu griðin þegar þau beittu Jóhönnu arminum úr launsátri gegn Árna, flokkurinn er klofinn, og Árni er aðhlátursefni.

Óstarfhæfur, aðeins formaður í sínu eigin umboði, því það var hans atkvæði sem tryggði honum formannstitilinn.

Láti Árni þetta yfir sig ganga, þá er endanlega úti um hans pólitíska framtíð, vís aftaka framundan.

 

Egill Skallagrímsson bjarg lífi sínum með dýru kvæði sem hann kenndi við höfuð sitt.

Hafði engu að tapa, það átti hvort sem er að taka hann af lífi.

 

Árni Páll hefur heldur engu að tapa.

En margt að vinna ef hann lætur sverfa til stáls.

Nýtt pólitískt líf, jafnvel forystuhlutverk í hinu nýja afli sem mun örugglega spretta upp úr hjaðningavígum hinna gömlu flokka.

Verkefnin eru ærin, það þarf að bjarga Íslandi úr höndum fjárglæpamanna og þjófa.

Sá sem stígur fyrstu skrefin mun annað hvort uppskera upphefð, eða byssukúlu, en í því er þó fólgið val, möguleiki, pólitískt framhaldslíf.

 

Árni Páll hefur ekki langan tíma til að yrkja sitt kvæði, og það verður að vera dýrt ort.

Núna um helgina, eða strax í næstu viku, sem þó er ekki gott því það verða svo margir búnir að hlæja að honum í millitíðinni, og hlægilegir menn eru til að hlæja að, ekki fylgja, þarf hann að tilkynna afsögn sína.

Og um leið kalla saman aukalandsfund þar sem gengið verður frá kjöri nýs formanns. 

Eftir almenna kosningu flokksmanna.

 

Hann á að fordæma vinnubrögð launsátursins, sem taka annarlega hagsmuni auðtengsla fram yfir hagsmuni flokks og þjóðar. 

Hann á að segja satt um Jóhönnu Sigurðardóttir, og ekki draga neitt undan, hvorki sína hlutdeild, eða annarra, en nota jafnframt um leið tækifærið til að útskýra þá stöðu sem hann var í og af hverju hann tók þær ákvarðanir sem hann tók.

Hann á um leið að boða harða andstöðu við vogunarsjóði, þjóna þeirra og leppa, við hina nýríku, og hina gömluríku, við auð og auðtengsl.

Að heimta Ísland úr ræningjahöndum.

 

Þetta er hans eini valkostur. 

Hans eina leið til að marka sér sérstöðu.

Píratar hafa yfirtekið hið kostaða lýðskrum og bullugang, hagsmunagæslan er í höndum ríkisstjórnarflokkanna, feigðin og fortíðin hjá þeim flokkum sem seldu sál sína AGS í síðustu ríkisstjórn, og endurreistu í óbreyttri mynd hið fallna efnahagskerfi auðs og auðmanna.

Það er annað hvort þetta eða daga upp sem einnota brandari fram að næstu kosningum.

 

Vissulega áhætta, vissulega efi, því vogunarsjóðir eru engir grínistar þegar hundruð milljarða er í húfi.

En um leið tækifæri, um nýtt líf, um nýja framtíð í íslenskum stjórnmálum.

Hvort sem það er innan Samfylkingarinnar eða utan.

 

Val sem er eiginlega ekki spurning um vit eða vitsmuni, því fáir eru svo óglöggir að þeir vita ekki til hvers öxin er þegar höfuð þeirra hefur verið lagt á höggstokkinn.

En val sem er spurning um manndóm.

Og dirfsku.

 

Sem reyndar í Árna Páls tilviki er ákveðin spurning.

Ákveðinn efi, svo ekki sé sterkar að orði kveðið.

 

Spurning sem aðeins Árni sjálfur getur svarað.

Maður eða stærsti brandarinn??

 

Og hefur ekki langan tíma til að svara.

Aðhláturinn sér til þess.

Kveðja að austan.

 

 

 

Segjast sjá fingraför Jóhönnu

Börnin eru úti á túni.

 

Og ekki nema gott um það að segja.

Því einkenni barna er jú barnaskapur.

 

Hins vegar afsakar ekkert eldra fólk sem ver ekki framtíð barna sinna.

Núna þegar grímulaus hagsmunaöfl ýta undir ólgu og upplausn í þjóðfélaginu.

 

Svo vitni í kennslubók sögunnar, þá sigruðu falangistar ekki borgarastríðið á Spáni vegna hersnildar Franco, því sá ágæti maður kunni fátt annað en að binda bindishnút, og pússa skóna sína.

Þeir unnu vegna þess að hið íhaldsama fjármagn bar fé á hreyfingu anarkista, gerðu hana gildandi, og þar með var feigð hin unga lýðveldis ekki forðað.

 

Kennslubók sögunnar segir líka að sagan endurtaki sig.

Hver er vörn þjóðarinnar gegn auðræði sem vinnur gegn lýðræðislegum rétti launafólks með hótun um að verðtryggingin éti upp alla kjarbætur launþega?

Hver er vörn þjóðarinnar gegn Tortillakerfinu sem leyfir eignarhaldi að gufa upp í  skúffum skattapardísa og skattgreiðslum einhvers staðar á leiðinni þangað?

Hver er vörn þjóðarinnar gegn ásælni vogunarsjóða í skattfé landsmanna??

 

Eða svo ég dragi þetta saman; Hver er vörn þjóðarinnar gegn auðkerfinu sem setti okkur á hausinn haustið 2008, og náði eftir fjármálahrunið að stýra endurreisn efnahagskerfisins í sama farveg??

Anarkistar og bullukollar sem tala um bréf utanríkisráðherra sem aðför að þingræðinu??

 

Hvað hafa Píratar lagt til málanna, núna í dag, í gær, eða dagana þar á undan??

Eitt orð.

Ekkert.

 

Já, sagan endurtekur sig.

Kennslubók sögunnar lýgur ekki.

Því miður.

 

Því við fullorðna fólkið kunnum ekki að verja samfélag okkar, nútíð okkar eða framtíð.

Lifum í fortíðinni, tuði, röfli.

Verjum ekki lífið sem við sórum að vernda.

 

Því miður.

Kveðja að austan.

 

38% ungs fólks myndi kjósa Pírata

Tveir alvöru frambjóðendur?

 

Ef Sigríður Inga hefði verið alvöru frambjóðandi þá hefði hún ekki ráðist gegn Árna Pál með þeim hætti sem hún gerði.

Ef hún hefði verið alvöru frambjóðandi þá hefði notað önnur rök en þau sem hún notaði í útvarpsviðtali að hún hefði ákveðið að grípa tækifærið þegar það gæfist.  Svona tala egóistar sem í raun velja stjórnmálaflokk eftir framamöguleikum en ekki lífsskoðunum.

Ef hún hefði verið alvöru frambjóðandi þá hefði hún ekki stamað út sér þegar hún var spurð um hvort einhver málefnaágreiningur væri til staðar, að hún vildi skerpa áherslur í velferðarmálum. Hún hafði ekki hugsað svarið því hugur hennar var allur við stóra tækifærið sem henni var lofað.  Ef hún hefði verið búin að hugsa svarið, þá hefði hún ekki fallið í þá gildru að svara einhverju sem vel undirbúinn fréttamaður hefði getað afhjúpað með næstu spurningu; "Hvar sjást merki un hinn meinta málefnaágreining?, hvar sjást merki um að þú hafir barist fyrir hinum meintu skerpingum, og mætt andstöðu núverandi formanns?".

 

Málið er að það var bara einn alvöru frambjóðandi, mótframboðið var á vegum grímulausra hagsmunaafla, sem vildu refsa Árna Páli fyrir að vera ekki nógu leiðitamur.

Og í framboð var fengin dúkkulísa, sem átti að brosa og vera sæt.

Eftir stendur klofinn flokkur, eyðilagður formaður.

 

Og svipan sem allir óttast.

Kveðja að austan.

Kaus ekki sjálfa sig

Árna Páli varð á að tjá efa.

 

Um dásemd Evrópusambandsins.

Að mál hefðu ekki alveg æxlast þar eins og hann og fleiri höfðu gert sér vonir um.

Afhjúpaði að hann er hvorki blindur eða heimskur.

 

Það er enginn hagvöxtur í Evrópusambandinu.

Evrunni er haldið á floti með gígantískri peningaprentun Evrópska seðlabankans.

Kostnaðinn við fjármálakreppuna 2008 var alfarið komið á almenning, og þá sérstaklega á tekjulægri hópa þeirra ríkja sem áttu í fjárhagserfiðleikum.  Til dæmis féll þjóðarframleiðsla Íra rétt um 5% en tekjurýrnun hinna tekjulægstu var um 30%.

Evrópusambandið er ófært um að takast á við sín innri vandamál, stuðningur við sambandið meðal almennra borgar mælist vart, aðeins megastuðningur peningastétta, ásamt íhlutum þeirra, skýrir að sambandið mælist ennþá með um 30% stuðning að meðaltali í aðildarríkjum sambandsins.

 

Og Árna Páli varð á að efast.

Sem hann átti aldrei að gera.

 

Auðtengsl flokksins, þau sem þjóna þeim sem eiga allt undir að froðukrónan verði greidd út beinhörðum gjaldeyri, blésu til samblásturs gegn Árna.

Dugði ekki til að Árni tæki Galíleo fram í setningarræðu sinni, Galíleo tuldraði aðeins þegar hann gekk út að jörðin væri víst hnöttótt, Árni Páll hélt langa ræðu gegn sínum eigin efasemdum, lofsöng evruna líkt og hann væri að tjá sig um góða heilsu Leonid Bresnjev á síðasta aðalfundi sovéska kommúnistaflokksins sem Bresnejev var sagður sitja.  En seinna kom í ljós að hann hafði verið látinn í nokkrar vikur. Það er allt nema það sem hægt var að halda gangandi með stöðugum blóðdælingum.

 

Auðtengsl flokksins buðu fram Sigríði, sem enginn veit hver er, það er nema við sérstakir áhugamenn um ICEsave fjárkúgun breta.  Sigríður þessi, sem ég get svarið að mamma hennar veit hvers dóttir hún er, vann sér það til frægðar að telja fjárkúgunina vera fjárkúgun, en við ættum samt að borga.  Frægð vegna þess að eiginlega allir hinir sem tjáðu sig í Samfylkingunni töluðum um skuld þjóðarinnar við breta og Hollendinga.

Skammvinn frægð, en tjáir samt ákveðinn heiðarleika. 

Sem líklegast útskýrir afhverju auðtengslin völdu hana.  Hún gat hugsanlega ógnað Árna, án þess að hafa nokkurn tímann tjáð sig eitt eða neitt um málefni líðandi stundar, haft skoðanir á vandamálum þjóðarinnar, eða hefði nokkuð að segja sem gæti snúið fylgistapi Samfylkingarinnar við.

 

Því hún átti bara að ógna, ekki sigra.

Kenna lexíu, ná fram auðmýkt.

Varanlegri auðmýkt.

 

"Þarf að vanda mig" segir Árni.

Niðurlægður, auðmýktur.

 

Hann mun ekki tjá efa.

Hann mun aðeins vitna. 

Líkt og samverkamenn Leníns gerðu í Moskvuréttarhöldunum frægu eftir að þeir höfðu sætt pyntingum. 

 

Það dugði hinum trúuðu þá.

Og vitnun Árna mun duga hinum trúuðu í dag.

 

Lexía dagsins;

Þú skalt ekki efast þegar efinn gengur gegn vogunarsjóðum.

Útsendarar þeirra og böðlar (economic Hit man) kunna sitt fag.

 

Spyrjið bara Árna.

Kveðja að austan.

„Þarf að vanda mig í framhaldinu“

Hvor áróðurinn er ómerkilegri??

 

Sá sem fordæmir tilvistarkreppu tómhyggjunnar sem lýsir sér í firringu ungra kvenna sem sækja í karlahatur Íslamlista.

Eða fullyrðir að Saudi Arabar séu í andstæðingahóp Ríkis Íslams.

 

Ef það er jafntefli, þá má nefna hugsanlegan kandídat, sú áróðursmaskína sem firrti Sauda ábyrgð á árásunum á Tvíburaturnana, en skellti skuldinni á óvin Íslamista númer eitt, Saddam Hussein.

Sem aftur vekur spurningu um tengsl bandaríska hægriöfgamanna, það er þeirra sem frýjuðu Sauda ábyrgð því þeir þurftu að greiða götu öfgamanna í Írak, við Íslamista.

 

Af hverju var óvinum Íslamista vikið úr vegi??

Af hverju spratt Ríki Íslam, fullskapað og fjármagnað uppúr stjórnleysi borgarstyrjalda Sýrlands og Íraks??

Af hverju komast Saudar upp með að fjármagna miðaldahyggju, sem aftur leiðir til morða og hryðjuverka??

 

Svo maður líti nær, af hverju tekur Mogginn endalaust undir áróður hægri öfgamanna, hvort sem það er í loftslagsmálum, eða þegar viðkemur kattarþvotti á tengslum Sauda við Íslamista??

Af hverju réttlætti blaðið stríðsglæpi þeirra Bush og Blair í Írak, með tilvísun í uppdiktaðar sögur af gjöreyðingarvopnaeign Saddams??

 

Eru Moggamenn svona heimskir??

Eða eiga þeir samhljóm með öfugum og morðum þeim tengdum???

 

Því þú styður ekki bandaríska hægriöfgamenn án þess að styðja þann viðbjóð sem lýst er í þessari frétt.

Eða eyðingu siðmenningarinnar í þágu ofsagróða kolefnaiðnaðarins.

 

Stúlkurnar sem lýst er í þessari frétt, eru velmeinandi fávitar.

Vita ekki betur, styðja það sem mun ætíð kúga þær og halda í myrkri fáfræði og fordæðu.

 

En hver er afsökun nútímamannsins sem skrifar svona frétt og frýjar Sauda ábyrgð.

Sem afsakar áróður hægriöfgamanna út í eitt??

Hvort sem það er í loftslagsmálum eða ábyrgðina á hryllingnum í Mið Austurlöndum.

 

Hver er afsökun þess sem á að vita betur??

 

Monný eða forheimska??

Spyr sá sem ekki veit.

Kveðja að austan.

Stórhættulegur áróður á Twitter

Frjálshyggjan er lúser.

 

Ha, ha, ha.

 

Hagsmunir heildarinnar teknir fram yfir hagsmuni hinna örfáu.

Sem raka meðal annars inn ofsagróða vegna eiturframleiðslu.

Og láta sem lífríkið á morgun varði okkur ekki neitt.

 

Til hamingju Frakkar.

Og megi fleiri fá slíkar hamingjuóskir.

 

Til dæmis Íslendingar.

Þegar ásókn vogunarsjóðanna verður stöðvuð.

 

Kveðja að austan.

Minnsta hunangsframleiðsla í tvo áratugi

Aðförin að Íslandi.

 

"Helgi Hjörv­ar, þing­flokks­formaður Sam­fylk­ing­ar­inn­ar, sakaði rík­is­stjórn­ina um aðför að Alþingi".

Utanríkisráðherra notar orðið "valdarán", þegar hann tjáir sig í fréttaviðtali um bréf stjórnarandstöðunnar til framkvæmdarstjórnar ESB, sjálfur lenti hann svo í að verja sig gagnvart ásökunum um að bréf hans til lettneskra stjórnvalda, sem fara með forsætið næstu mánuðina hjá ESB, hafi verið meint valdarán, því það var sent án samráðs við Alþingi.

Og í dag er sérstök umræða utan dagsskrá um hvort allar þessar bréfasendingar, hafi verið valdarán, aðför, óför, Ómál, Ekkert mál, sjálfsagt mál, þú vondur, ég góður, pabbi minn er stærri en pabbi þinn, eða hvað sem þessum gríslingum dettur í hug til að skammast yfir.

Vegna bréfs sem tjáir afstöðu utanríkisráðherra, og líklegast ríkisstjórnarinnar, þó fregnir þar um séu óljósar hvort eitthvert samráð hafi átt sér stað, til aðildarviðræðna Íslands og Evrópusambandsins.

 

Afstöðu sem hefur legið fyrir frá upphafi að væri stefna ríkisstjórnarinnar.

Vegna viðræðna sem hafa legið niðri frá því að síðasta ríkisstjórn, sem sótti um aðildina, frestaði þeim.  Og skíttapaði síðan kosningum í millitíðinni.

Hvernig getur allt verið í upplausn í samfélaginu útaf hlægilegu bréfi, sem sjálfur bréfritari getur ekki skýrt að fullu, um mál þar sem afstaða allra aðila liggur skýrt fyrir, og bréfið tjáir engar breytingar þar á??

 

Af hverju rís enginn vitiborinn manneskja upp, og stöðvar þennan skrípaleik sem núna er leikinn á Alþingi??

Af hverju er engin leikskólafóstra send þarna inn til að kenna börnunum að hætta þessum sandkassaleik??

 

Hvernig er hægt að setja þjóðfélagið á annan endann án nokkurs tilefnis??

Hver er ábyrgð þeirra sem það gera??

Og hverjum eru þeir að þjóna??

 

Virðist óskiljanlegt, en kannski ekki.

Ekki ef menn skoða hagsmuni sem liggja undir þessa dagana.

 

Mig langar að vitna í nýlega grein Lilju Mósesdóttur í Fréttablaðinu, grein sem ber heitið: Hagsmunir þjóðarinnar eða hrægammanna.

 

Tillögur sem heyrst hafa frá sérfræðingum ríkisstjórnarinnar um afnám hafta fela í sér útgönguskatt á bilinu 20-45% og tilboð um ríkisskuldabréf til 30 ára á afslætti. Með því að hvetja kröfuhafa gömlu bankanna til að festa eignir sínar í 30 ára ríkisskuldabréfum er í raun verið að leggja til að skuldum einkafyrirtækja verði breytt í ríkisskuldir. Stjórnvöld munu sennilega „réttlæta“ þennan gjörning með því að verið sé að endurfjármagna ríkisskuldir á afar lágum vöxtum (lægri en verðbólga). Því miður mun 45% útgönguskattur ekki duga til að koma í veg fyrir hrun krónunnar. Gjaldeyriseign þjóðarinnar nemur ekki nema um 3% af VLF og útstreymi eftir að 45% útgönguskattur hefur verið lagður á gæti numið allt að 23% af VLF. Gengishrun krónunnar af völdum peningahengjunnar mun leiða til gífurlegrar hækkunar á verði innfluttra vara og verðtryggðra lána.

Stjórnvöld gætu notað lán í erlendum gjaldmiðlum frá AGS og norrænu þjóðunum til að fjármagna útstreymi peningahengjunnar og komið þannig í veg fyrir gengishrun. Ef þessi erlendu lán verða notuð eða genginu leyft að falla til að leysa peningahengjuvandann, þá er í raun verið að koma byrðum fjármálakreppunnar af baki hrægammasjóða og áhættufjárfesta yfir á herðar skattgreiðenda sem eru með laun í krónum og verðtryggð lán.

 

Ómál spretta nefnilega aldrei upp af sjálfu sér.

Það þarf ekki nema að skoða hagsmunina og hver græðir á ruglinu. 

Hver græðir á óöld og upplausn??

 

Því miður er Lilja að benda á hagsmuni, ofsagróða, og mikilvægi þess að allt annað sé í umræðunni en fyrirhuguð landsala.

Kannski eru þingmenn okkar ekki eins mikil börn og þeir vilja vera láta.

 

En það afsakar ekki okkur hin sem dönsum með.

Kveðja að austan.

Ræða stöðu Alþingis á þingfundi

Valdaránið ógurlega.

 

Sem átti að vera framið af stjórnarandstöðunni vegna þess að hún skrifaði framkvæmdarstjórn ESB bréf, er núna búmmerang í höndum utanríkisráðherra.

Hann er sakaður um valdarán, því það var hann sem skrifaði fyrst bréf, og ekki talið honum til málsbóta að hann skrifaði bréfið til einhvers Letta, sem er lítil þjóð við Eystrasalt, og bað hann um að skila því til framkvæmdarstjórnar ESB að hann ætlaði ekki að ræða við sambandið um aðild Íslands að sambandinu.

Eina hugsanlega skýringin á þessari staðhæfingu, þó ákaflega langsótt sé, er að utanríkisráðherra hafi hugsanlega brotið gegn bjúrókratískri lagskiptingu valdsins innan ESB með því að stíla bréfið á einhvern Letta, hafi þannig gengið framhjá stækkunarstjóra ESB, hafi hugsanlega sáð fræjum metnaði til frekari valda í brjósti Lettans, og þá jafnvel hugsanlega, hugsanlega í sálu lettnesku þjóðarinnar.

Og því vilji íslenska stjórnarandstaðan mótmæla

 

Eða hvað??

Af hvaða tilefni fljúga þessi stóryrði um í umræðunni?? 

Valdarán, atlaga að þingræðinu.  Verjum lýðræðið. 

Hindrum ósvinnuna.

 

Sem er hver???

Bréf þar sem utanríkisráðherra segist ekki munu tala við ESB um aðild Íslands að sambandinu.

Eins og hann hafi stöðvað einhvers konar viðræður, skellt hurðum, yfirgefið með látum.

Eins og einhverjar viðræður hafi verið í gangi.

 

Sem er kjarni málsins, það gerðist ekkert.

Það var aðeins tilkynnt að það yrði ekki sem var ekki.

 

Ef eitthvað má segja um málið þá má benda á hvað bréf utanríkisráðherra er spúkí.

Það er eins og hann hafi uppgötvað að enginn hafi tekið eftir því í Brussel að hann hafi ekki verið í neinum viðræðum.  Eða kannski það sem verra er, að hann hafi mætt til Brussel, bankað á dyrnar, verið vísað til sætis, svo hafi enginn komið og talað við hann.

Og til að minna á sig, þá hafi hann einmitt skrifað bréfið til að taka það fram, að hann sé til, að hann sér einhver, mr. Svenson from Iceland, and not talking.

 

Það eru margar leiðir til að gera sig að fífli, og utanríkisráðherra fann eina.

En í ljósi hinna hörðu viðbragða, bæði innan þings og utan, viðbragða sem spruttu upp úr engu, þá er ljóst að um tilbúinn aulaskap er að ræða.

Hann er hluti af leikriti, þrautæfðu handriti þar sem allir leikendur þekkja sitt hlutverk.

Svona bjánagangur verður ekki til úr engu.

Því miður fyrir þjóðina, þá stjórna aular ekki landinu.

 

En þá má vissulega finna í stjórnarandstöðunni.

Kveðja að austan.

„Ekkert valdarán átti sér stað“