Ég kýs ófrið.

 

Og ólgu um allan heim.

Og ég heiti Donald Trump.

 

Svona efnislega var utanríkisstefna Donalds Trump í kosningabaráttu hans, og núna er komið að efndum.

Ófriðarbál skal kveikja.

Því margt má segja um Trump, en ekki að hann skorti viljann til að efna kosningaloforð sín.

 

Hversu óendanlega sorglegt þetta er fyrir framtíð barna okkar skal ekki fjölyrt hér.

Aðeins að benda á að beint lýðræði er ávalt bein ávísun á endalok þess.

 

Þegar engar hömlur eða flækjustig eru til að sigta út mestu vitleysinganna, þá komast menn eins og Trump til valda. Í besta falli með yfirgengilegu bulli, í versta falli með ófriðartali.

Þannig urðu endalok lýðræðisins i Aþenu, þess borgríkis sem þekktust er fyrir að vera vagga lýðræðisins.  Þar spruttu upp fyrstu nafngreindu lýðskrumararnir, frændur Trumps í anda, og ófriðarbálið sem þeir kveiktu varð borginni að falli.

 

Sagan kann síðan engin dæmi um að beint lýðræði hafi heppnast, lýðskrumarinn er yfirleitt óhæfur, ef ekki þá verður hann hinn sterki leiðtogi sem leggur niður lýðræðið, verður einvaldur.

Þetta vissu feður Bandaríkjanna og hönnuðu því stjórnkerfi byggt á fulltrúalýðræði og valddreifingu.

Stjórnkerfi sem hefur staðist tímans tönn, en stóðst ekki hið fjármagnaða lýðskrum hinna ofurríku.

 

Þetta ætti fólk að hafa í hug þegar það heyrir raddir hér og þar um aukið lýðræði, og þá er vísað í beint lýðræði.

Áður en menn ná að snúa sér við þá verður auðurinn búinn að kaupa það upp, og fer öllu sínu fram, án nokkurra hindrana frá almenningi.

Þetta veit auðurinn en spurningin er hvað margir að þeim sem vinna fyrir hann, viti þetta?

Eru þeir nytsamir sakleysingar, eða kaldrifjaðir málaliðar??

 

Næst þegar fólk heyrist minnst á stjórnarskráarmálið, eða kröfuna um persónukosningu til Alþingis, ætti það að spyrja sig þessarar spurningar.

Og spyrja sig síðan, hversu vænt þykir það um lýðræðið, hversu vænt þykir það um samfélag sitt, hversu vænt þykir það um heiminn, og það líf sem hann elur.

Því það búa margir Trump meðal vor.

Kveðja að austan.

Enn á ný veldur Trump ólgu

Bylting veikara kynsins.

 

Er bylting rógburðar og slúðurs.

Dylgna og hálfkveðinna vísna.

Gerir geðsjúklingana sem knúðu áfram galdraofsóknir síðmiðalda að heilbrigðu fóli með ekki mjög svo skerta dómgreind.  Þeir höfðu jú einhverja trúarsannfæringu til að meðtaka róginn sem var beint gegn fólki sem einhverjum var illa við.

 

Sorglegri endurtekning sögunnar.

En ekki sá aumasti.

 

Aumast af öllu er þegar konur, búnar að berjast í árhundruð fyrir jöfnum rétti og viðurkenningu hins meinta sterkara kyns, svo engum vafa var undirorpið að kynin væru jöfn, nema að vera skyldi að vel kvæntur maður veit alveg hver ræður, að þær afneita baráttu formæðra sinna og;

Væla.

Skæla.

Segjast vera aumingjar, sem þurftu að selja sig til að komast áfram í hinum meinta karllæga heimi.

 

Eins og þær vissu ekki að Nei þýðir Nei.

Að í dag, er sá aðeins kúgaður sem lætur kúga sig.

Vanvirða þannig allar konurnar sem sögðu Nei, og bitu frá sér.

Snéru niður ofbeldismanninn, snéru niður ofbeldissamfélagið.

Eða gengu hnarreistar af vettvangi, töpuðu ekki fyrir ofbeldismenningunni, heldur þeim aumu sem seldu sig fyrir ávinning.  Heiðruðu þar með elstu atvinnugrein sem kennd er við kvenfólk.

 

Það tók vestræna siðmenningu tvær aldir að losa sig við hrylling slúðurs og rógbera, geðsjúklinga og ofsamanna, sem engu eirðu, hvort sem það var vegna geðóra þeirra eða valdafíknar.

Þar sem nútíminn er hraður, og ruglið og rógurinn er berskjaldaður á víðerni mannlegrar skynsemi, að þá má vona að þetta rugl gangi hraðar yfir.

Til dæmis að menn spyrji hinar vælandi konur, "af hverju sögðu þið ekki Nei, kynsystur ykkar gerðu það".

Eða fólk átti sig á að það er ekki bara frjálshyggjan sem er ættuð úr neðra, samfélag rógs og dylgna er samfélag sem aðeins skemmtir skrattanum.

Þar sem engin efri mörk er á fjölda ásakana og áburðar því engu skiptir hvort hann er réttur og rangur.

 

Og það eru ekki hin meinta lágmenning, samfélagsmiðlar sem fóðra ruglið og ruglandann, það eru fjölmiðlar sem telja sig vera alvöru, þeir gefa ruglinu vægi.

Ruv er líkast til aumast, þar hafa menn náð frama með beinni kynferðislegri kúgun á klárum konum og ekki þurft að sæta ábyrgð gjörða sinna.  Um það er ekki fjallað, sjálfsagt talið meiri ómenning að skíta á aðra en sjálfan sig.

 

Og er kynofbeldi eina ofbeldið sem er fordæmalegt??

Af hverju tekur Mogginn ekki viðtal við ritstjórann og ræðir við hann ýmsar ásakanir sem nafnkunnir einstaklingar, og þá undir nafni en ekki dylgjum eins og hjá fyrrum borgarstjóra og alþingismanni Samfylkingarinnar, hafa borið uppá hann.

Eða er það bara frétt að dreifa skít annarra???

 

Þetta er hryllilega aumt.

Við erum hryllilega aumt samfélag.

 

Við getum ekki tekist á við neitt eins og fólk.

Við getum ekki gert upp neitt eins og fólk.

 

Í allri þessari kynumræðu ættum við að gera okkur grein fyrir að ofbeldismenning hefur gegnsýrt vestrænt samfélag.

Það upphefur hinn siðblinda, það upphefur ofbeldismanninn.

Félagslegar rannsóknir hafa sýnt fram á að þetta lið er hlutfallslega miklu algengara á æðri stjórnunarstigum.  Og sagan veit að ofbeldis og ofríkismenning var normið fyrir ekki svo margt löngu.  

Þekkt er sagan af forstjóranum sem drullaði yfir millistjórnandann á framkvæmdarstjórnarfundi, hann fékk útrás á verkstjóranum, sem aftur níddist á verkamanninum, sem fór heim og lamdi konuna, sem aftur öskraði á soninn, sem lamdi hundinn.

Og hundurinnskyldi ekki neit í neinu.

Sá ekki samhengið.

 

Í dag sjáum við ekki heldur samhengið. 

Erum þó ekki hundar.

 

Vitum ekki að ofbeldismenn beita umhverfi sitt ofbeldi, óháð kyni.

En kyn ræður um margt beitingu ofbeldis þeirra.

 

Þekkt er að nauðga konum og dætrum til að ná sér niður á karlmönnum sem veita mótspyrnu eða halda uppi andófi.

Þekkt er að nota kynferðislegar tilvísanir til að halda niðri kvenfóli, en lítillækkun og háði gegn karlkyni.

Eftir stendur, að ofbeldismaðurinn notar þau meðöl sem hann telur virka best.

Og kvenkyns ofbeldisfólki fjölgar í beinu hlutfalli við aukin áhrif kvenna í atvinnulífi og stjórnmálum.

 

Og samfélagið mun aldrei ná tökum á ofbeldi ef það er svo grunnhyggið að kyngreina ofbeldi, og ofbeldisfólk.

Hvað þá ef það lætur dylgjur og rógburð ráða för.

 

Sú frétt sem mér ofbauð í þessu allsherjarrugli, er samt frétt sem gæti kveikt vonir.

Það vill svo til að mikill meirihluti kennara eru konur.

Og vonandi ekki allar grenjandi, eða rógberar.

 

Þær geta tjáð lífskoðanir sínar og lífsviðhorf.

Sýnt að þeim sé bæði treystandi til að ala upp syni, sem og að kenna drengjum.

Með því að hundsa rógberann á þann hátt að hann fái aðeins eitt atkvæði, sitt eigið.

 

Það er erfitt að fara gegn hópsálinni, ruglinu og ruglandanum.

En þess virði.

Það kveður mýtuna um veikara kynið í kútinn.

 

Ekki til að vera sterkara kynið.

Heldur til að vera kvenkynið.

 

Sem er einstakt.

Kveðja að austan.

Formaður KÍ geti ekki notið vafans

Dómur sögunnar.

 

Um þá samfélagstilraun frjálshyggjunnar kennda við fjórfrelsið, mun ekki vera fagur.

Samnefnari hins lægsta þar sem sá sem býður lægstu kjörin, lélegasta aðbúnaðinn, verður ofaná í hinni grimmu samkeppni alfrelsisins.

Nútíma þrælahald, réttnefnt Þrælabandalag.

 

Um alla Skandinavíu, og víðar, vaða uppi verktakar sem nýta sér það lægsta sem í boði er, ráða til skamms tíma í gegnum starfsmannaleigur, til lengri tíma á lægsta hugsanlegum taxta, eins og lýst er í þessari frétt, og bola heiðarlegu fólki, heiðarlegum fyrirtækjum burt af markaðnum.

Vissulega löglegt, en bara vegna þess að siðablindan setur lög og reglur.

Og dómsstólar Evrópusambandsins bakka upp óhæfuna.

 

Í norskri skýrslu um EES má þetta lesa;

 

" EES-skýrslan sýnir hvernig norsk lög, kjarasamningar og ILO-samningar (Alþjóðavinnumálastofnunin) víkja fyrir reglum ESB/EES. Í umdeildum úrskurði í lok síðasta árs fylgdi Hæstiréttur ráðgjöf EFTA-dómstólsins og setti reglur ESB um frelsi fyrirtækja framar rétti verkamanna og 137. ákvæði Alþjóða Vinnumálastofnunarinnar um hafnarverkamenn. Nokkur verkalýðsfélög krefjast þess nú að Noregur yfirgefi EES."

 

Kjarasamningarnir sem hafa verið hemillinn eru smán saman að víkja fyrir hinu algjöra frelsi.  Þróunin er aðeins mislangt komin. 

 

Og lengst er hún komin í löndunum við Miðjarðarhafið þar sem saman fer mikill straumur ólöglegra innflytjenda og erfið samkeppnisstaða vegna hágengis evrunnar (fyrir Suður Evrópu en velmegun Norður hlutans skýrist af lágu gengi evrunnar).

Í sumar fengum við fréttir af raunverulegu þrælahaldi þar sem fólk við landbúnaðarstörf var látið erfiða langan vinnudag fyrir smánarleg laun, það sætti ofbeldi, og ætlast var til að konur veittu kynlífsþjónustu á nóttunni gegn því að þær og fjölskyldur þeirra héldu vinnunni.

Saksóknarar reyna að hamla gegn þessu, núna nýlega voru framkvæmdarstjórar tveggja af stærstu matvælafyrirtækjum Ítalíu kærðir fyrir nútímaþrælahald, og að bera ábyrgð á ótímabærum dauða verkafólks.

En lögfræðihjörð þeirra mun frýja þá ábyrgð, það eitt er öruggt.

 

Því svona ósómi er ekki kveðinn í kútinn nema með löggjöf og samfélagsvitund um rangindi lífskjara sem byggjast á þrælkun og kúgun náungans.

Samkennd sem Evrópusinnar eru gjörsneyddir af.

Í bili er það gæfa þjóðarinnar að þeir eru utan ríkisstjórnar, en fyrr eða síðar þarf almenningur að taka afstöðu til EES samningsins, og þá vankanta sem á honum eru.

Viðskiptafrelsi versuð hin dauða hönd fjórfrelsisins.

 

Því EES samningurinn er í raun miniaðilid að Evrópusambandinu.

Og því bein lygi hjá núverandi stjórnarflokkum að segja að aðild að Evrópusambandinu komi ekki til greina,.

 

Við erum í raun þar inni.

Fáum bara ekki að mæta í kokteilboð.

Og höfum engin ímynduð áhrif.

 

En sitjum uppi með ósómann.

Kveðja að austan.

Ófaglærðir reisa húsin

Endurkoma veikara kynsins.

 

Fyrir ekki margt svo löngu þá var enginn maður vel upp alinn, nema hann opnaði hurðar fyrir kvenfólki, væri tilbúinn með kveikjara ef þær tóku upp sígarettur, og taldi sig knúinn til að sjá fyrir þeim.

Enda eðlilegt, konur voru veikara kynið.

Sérstaklega í þeirra huga.

 

Síðan leið tíminn, og konur tóku uppá ýmsum tiktúrum, eins og að neita að láta opna fyrir sig hurðar, heimtuðu sama kaup fyrir sömu vinnu, og já, fóru að leggja sitt af mörkum til heimilisins, það er að afla tekna.

Reyndar hafa fátækar konur alltaf þurft að vinna mikið, skilgreiningin á veikara kyninu var skilgreining borgarastéttarinnar, sem og þess aðals sem öllu réði, hvort sem hann var peningalegur eða ættar , en hún var viðurkennd, viðmið sem mótaði bæði viðhorf og umræðu samfélagsins.

Á einhverjum tímapunkti varð svo forneskja að tala um veikara kynið, nútímakonan er kraftmikil, vel menntuð, aflar tekna til jafns við karlmenn, hún hefur haslað sér völl í stjórnmálum, og jafnvel hið helgasta vé karlrembunnar, stjórnun stórfyrirtækja, hefur orðið undan að láta fyrir tangarsókn konunnar.

Vissulega gerðist ekkert af sjálfu sér, barátta kvenna fyrir jafnrétti er mörkuð hetjusögum eins og sagan af bresku súffragettunum, sem létu stinga sér í fangelsi vegna þess að þær höfuð kjarkinn til að standa á sínu, til að mótmæla, til að láta ekki kúga sig.  Á Íslandi eigum við rauðsokkurnar, áður mjög svo gagnrýndar og jafnvel svívirtar, en með kjarki sínum og elju náðu þær að breyta svo mörgu í samfélagi okkar.

Konur hafa yfirfyllt háskóla, og velmenntaðar og hæfar hafa þær fyllt neðri lög hins opinbera stjórnkerfis, og smátt og smátt hafa þær yfirunnið karlrembu einkageirans.

Klárar, flottar, tilbúnar að sigra heiminn.

Eins og þær væru ekki lengur veikara kynið.

 

En hvílíkt bullshit.

Þetta var allt blekking, sýndarveruleiki.

Þegar á reyndi létu þessar konur kúga sig, leið þeirra til frama var mörkuð vændi og kóun með kynferðislegu ofbeldi. 

Því hvað er það annað en vændi að sætta sig við kynferðislega áreitni eða sofa hjá til að komast á toppinn, til að fá hlutverk, til að fá fram, til að fá völd.

Að segja EKKI Nei, að segja ekki frá, því það gæti skaðað frampotið í hinum karlæga heimi.

Og kunna ekki að skammast sín, og aumingjavæða síðan lífsreynslusögur sínar með því að gráta útum allt á samfélagsmiðlum, eða ef gráturinn hefur vel heppnast, í fjölmiðlum sem í dag láta bleiku fjölmiðla gærdagsins líta út eins alvöru fjölmiðla.

 

Við urðum að gera þetta, við urðum að sætta okkur við þetta er viðkvæðið, en enginn spyr um allar þær hugrökku konur sem sögðu Nei, létu ekki bjóða sér ósómann.

Þær eru sterkar og stæltar, kannski ekki á toppnum því offramboð vændiskvenna gerði karlægum ofbeldismönnum kleyft að leika sinn ljóta leik.

En þær eru heilar, og sterkar.

Ekki grenjandi, og því ekki í kastljósi fjölmiðla.

 

Sagan geymir ljósmyndir af kraftmiklum konum sem svöruðu kalli og héldu uppi iðnframleiðslu þjóða sinna á stríðstímum, jafnt í fyrra sem seinna stríði. Hún man líka hvernig hinn karllægi heimur brást við heimkomu hermannanna, með því að vísa konunum til baka á heimilin svo karlarnir fengju störf sín.

Að vissu leiti skiljanlegt á þeim tíma, og skiljanlegt að verkfærin væru áróður um hið veikara kyn sem kæmist ekki í gegnum ólgusjó lífsins nema í skjóli karla.

En sagan kann engin dæmi að konur hafi sjálfviljugar bakkað til baka úr jafnréttisbaráttu sinni með því að játa uppá sig undirlægjuhátt og aumingjaskap gagnvart ofbeldi ofbeldismanna, og að þær eigi svo bágt, séu svo kúgaðar.

Séu hið veikara kyn.

Eins og þær viti ekki að ofbeldi ofbeldismanna þrífst því aðeins ef enginn snýst gegn því.

 

Slúðrið og dylgjurnar sem núna tröllríða umræðunni er þeim ævarandi til minnkunar, vanvirðing á réttindabaráttu genginna kynslóða sem vissulega þurftu að berjast fyrir sínu.

Ekki ætla ég að gera lítið úr vanlíðan þess sem hefur þurft að sætta sig við mótmæli reiðs múgs, og það er full ástæða til að spyrja hver er tilgangurinn að baki slíkra mótmæla.

En það er að skjóta sig í fótinn að tala um nauðgun, í því samhengi að nafnkunnir einstaklingar hafi hvatt til nauðgunar á viðkomandi alþingismanni.  Eins og við lifum ennþá á steinöld en ekki í réttarríki nútímans.

Það er vísað í alvarlegan glæp, og þó það sé ekki siðlegt að byggja stjórnmálaframa sinn á að þiggja mútur af stórfyrirtækjum, að þá er það allavega löglegt.

En að hvetja til nauðgunar, hvað þá hópnauðgunar, er alltaf alvarlegur glæpur, og með öllu óskiljanlegt að slíkt hafi ekki verið kært á sínum tíma.

Hvað þá ef þingmaður á löggjafarþingi þjóðarinnar á í hlut.

Og að kæra ekki slíkt er með öllu óskiljanlegt.

 

Óskiljanlegt, og verður ekkert skiljanlegt þó sagt sé frá núna átta árum seinna.

Með dylgjum um einhverja þjóðþekkta einstaklinga.

 

Það er aumt komið fyrir þjóðinni ef menn sjá ekki í gegnum svona málatilbúnað.

Það eru aumir blaðamenn sem spyrja ekki lykilspurninga um af hverju var ekki kært, af hverju voru hinir nafnkunnu einstaklingar ekki nafngreindir og illgjörðir þeirra afhjúpaðar.

Og aumast af öllu er upphafning hins veikara kyns, og það hefði ég aldrei trúað af óreyndu uppá Morgunblaðið, að tala um að "hópur karlamanna hafi staðið fyrir mótmælum fyrir utan heimili hennar".

Það voru mikli mótmæli gegn stjórnmálastéttinni og það ekki að tilefnalausu.  Að kyngreina þau mótmæli er svo léleg fréttamennska, að fá eða engin dæmi finnast þar um, jafnvel þó ritstjóri Morgunblaðsins þaullesi Baugsmiðla, þá finnur hann ekki mörg dæmi þar um.

Síðan þurfa menn ekki að vaða mikið í vitinu til að gera sér grein fyrir hvaða öfl stóðu að baki aðförinni að Steinunni Valdísi, því vissulega var þetta grimmileg aðför, og þau höfðu ekkert með kyn hennar að gera.

Steinunn Valdís var dyggasti stuðningsmaður Ingibjargar Sólrúnar innan þingflokks Samfylkingarinnar, og eins og oft gerist í kjölfar hallarbyltingar, þá er reynt að hreinsa út, og það var gert, samviskusamlega.

Hvernig sem þræðirnir lágu, og hver það var sem óf þá, þá var ofið í þágu hins nýja formanns, og hann var ekki kona, þó nýleg mynd í Stundinni gæti haldið öðru fram.

 

Ruglið og ruglandinn hljóta að eiga sér takmörk.

Á einhverjum tímapunkti þurfa menn að hætta að éta bullið uppúr hvorum öðrum.

Og munum að ekkert er án tilviljana.

 

Hin síðbúna upprisa Samfylkingarinnar er kostuð, hún þjónar hagsmunum þeirra afla sem engan aur vilja missa til samfélagsins, og hið algjöra frelsi, sem aðild þjóðarinnar og upptaka evrunnar er fyrir efnahag þeirra, er sá hvati sem knýr ruglið áfram.

Því smátt og smátt beinast öll spjót að íhaldinu sem núna stjórnar,

Að Kyrrstöðustjórninni sem fá skjól virðist eiga hjá fjölmiðlum landsins, núna þegar Mogginn er því sem næst kominn í beina stjórnarandstöðu.

 

En að gera kvenkynið að veikara kyninu, er fortíðarskekkja sem maður hélt að maður myndi aldrei upplifa aftur á gamals aldri.

Hvað þá að það væru konur sem drifu þann fortíðardraug áfram.

 

Af hverju láta þær spila svona með sig??

Þær ættu að vita betur, þær ættu að hafa beinið í nefinu sem segir Nei.

 

Nei við hverskonar kúgun.

Nei við ofbeldi.

Og láta ekki bjóða sér neitt það sem sjálfstæð manneskja telur ekki rétt.

 

Því við erum öll fyrst og fremst fólk, manneskjur.

Ekki kyn, heldur fólk.

 

Og fólk lætur ekki kúga sig.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

 

„Fyrir mig var þetta frelsun“

Í fréttum er þetta helst!!

 

Ung blökkukona, Rosa Park, neitað í morgun að standa upp þegar bílstjóri almenningsvagns ætlaði að vísa henni úr sæti sínu þar sem hún sat ekki í þeim hluta vagnsins sem ætlaður var blökkufólki.  Fréttin um þessa staðfestu og einstaka hugrekki hinnar ungu konu hefur farið sem eldur um byggðir og hvarvetna hefur fólk fylgt fordæmi Rosu. (Montgomery Albama, 1,12,1955)

Kvikmyndaframleiðandinn Harry Weinstein er í blaðinu í dag borinn þungum ásökum nafngreindra kvenna vegna kynferðislegs áreitis  og jafnvel kynferðislegs ofbeldis... (New York Times, 5,10,2017)

Steinunn Valdís Óskarsdóttir alþingismaður hefur kært til lögreglu þrjá nafnkunna einstaklinga fyrir að hafa kvatt karlmenn til að fara að heimili hennar og nauðga henni.  Við brotum af þessu tagi liggja þung viðurlög, fangelsisvist allt að ....  Viðbót við frétt; það var að berast að Steinunn Valdís hafi kært til lögreglustjóra þau viðbrögð varðstjóra sem tók á móti hinni alvarlegu kæru hennar á hendur hinum nafnkunnu einstaklingum, þeim X, X og X, að hann tæki ekki við svona kærum, nema ef viðkomandi nafnkunnu einstaklingar hefðu hvatt karlmenn til að halda að heimili Dags B Eggertssonar og nauðga honum, líklega hefur hann talið það svo perralegt.  Steinunn Valdís hefur tilkynnt að hún muni fylgja þessu máli alla leið, enda um mjög alvarlegt afbrot að ræða, bregðist lögreglustjóri ekki við kæru hennar, muni embættisfærsla hans verða kærð til dómsmálaráðherra. (Reykjavík, 20.04.2009)

Prófessor við Háskóla Íslands var vikið frá störfum eftir að námsmaður kærði hann fyrir að ætlast til kynlífsþjónustu í vettvangsferðum á vegum skólans. (Reykjavík, x.x.20xx)

 

Þessar örfréttir hér að ofan hafa aldrei verið skrifaðar en tvær þar fyrri byggjast á raunverulegum atburðum, sem gerðust, og urðu fréttnæmir vegna þess að eitthvað var gert, til að bregðast við einhverju sem hafði átt sér stað, eða ástandi sem talið var óásættanlegt.

Þær eru ekkert slúður, þær eru raunverulegar.  Rosa Park varð fræg, ekki vegna þess að hún segði frá í ævisögu sinni á gamals aldrei að hún hefði ætlað að neita standa upp, heldur vegna þess að hún gerði það.  Hún braut ísinn, hún sætti sig ekki við mismun kynþáttaofstækisins. Harry Weinstein var negldur vegna þess að loksins komu fram nafngreindar konur, sem nafngreindu hann, en létu sér ekki nægja að tala um nafnkunna einstakling innan kvikmyndageirans.

Hinar tvær eru tilbúningur, en hefðu átt sér stað ef viðkomandi hefðu haft kjarkinn hennar Rosu og sagt; hingað og ekki lengra.  Hefðu brugðist við atburðum þegar þeir áttu sér stað. Eða þær hefðu haft eftirá kjark, sagt; hingað og ekki lengra, við skuldum komandi kynslóðum að stöðva þennan óþverra, og segjum frá reynslu okkar.  Segjum frá ofbeldinu, og ofbeldismönnunum.

 

En kjarkurinn er ekki til staðar. 

Vissulega er sagt frá sárri reynslu, og allskonar óþverra sem er lýti á samfélagi okkar.

En það gerist ekkert á meðan fólk rís ekki upp, eða eins og í tilviki Rosu, neitar að rísa upp, neitar að sætta sig við kúgunina og ofbeldið.

Gerir eitthvað, annað en að slúðra.

 

Því íslenska átakið er slúður út í gegn.

Og það er ótrúlegt að sjá alvöru fjölmiðla velta sig upp úr því.  Til þess er bleika pressan.

Alvöru fjölmiðill spyr í fyrsta lagi; Er þetta satt??, og í öðru lagi; Hverjir eru gerendurnir??

Því ef menn halda sig ekki við staðreyndir, þá hafa menn engar forsendur til að greina hugarburð frá raunveruleikanum, það er ekki þannig að það eigi ennþá eftir að finna upp dylgjur og gróusögur.

Í dag er fréttaflutningurinn eins og hann væri uppfyllingarefni í brasilískri sápu, upphrópanir, uppnám, táraflóð, sem stanslaust er fóðrað á nýjum og nýju sögum.

Og söguburði.

 

Þetta eru leiðindi út í gegn.

Það er fáránlegt að fólk sem notar ekki feisbókina til að afla sér frétta að það skuli fá til dæmis frétt í ríkisfjölmiðli sínum um að einhver prófessor, í deild þar sem þeir eru ekki of margir, hafi ætlast til kynlífsþjónustu, og þegar viðkomandi námsmaður hafi kvartað, þá hafi eldri, og þá líklega meira óaðlandi kona fyrst það átti að slá á ósómann, verið fengin til að fara í vettvangsferðina.  Ef menn telja flugfót fyrir þessu, þá er þetta efni í frétt, því bæði er hin meinta kynlífsánauð grafalvarleg, sem og þau viðbrögð sem kæra námsmannsins fékk.  Og þá eiga fréttamenn að fá þessa atburði staðfesta, upplýsa hver hinn meinti gerandi er, og hverjir í kerfinu báru svo ábyrgðina á yfirhylmingu glæpsins, því þetta er glæpur, hvernig sem á það er litið.

Og glæpi á að kæra.

Það er enginn afsláttur af því.

Og það á ekki að aumingjavæða þá sem ekki það gerði, létu ofbeldið yfir sig ganga, hvort sem það er ótta eða eigin ávinnings.

Stjórnmálakona sem segir; "maður fer ekki gegn körlunum því það gæti verið skaðlegt fyrir komandi prófkjör", er stjórnmálakona sem á ekki að fá upphefð og ábyrgð.  Sá sem hefur ekki tötsið til að standa á sínu, hefur ekki tötsið til að standa vörð um hag og hagsmuni þjóðarinnar.

 

Vissulega er erfitt að vera fyrstur.

Og það er ekki oft til ávinnings að rísa upp þegar aðrir gera það ekki. 

Rosa Park varð fræg, og náði hárri elli, en maður sem stóð einn á móti skriðdrekunum á Torgi hins himneska friðar, varð frægur, og svo fljótt dauður.

Samt hefur ekkert breyst nema vegna þess að einhver hefur sagt nei.

Neitað að láta yfir sig ganga.

Ætli þekktasta dæmið í sögu þjóðar okkar er þegar við sögðum nei við ofbeldisfólkið og neituðum að samþykkja helför þjóðarinnar kennda við ICEsave.  Búum þess vegna við velsæld í dag í stað þess að vera skuldaþrælar í útnára Evrópusambandsins.

 

Það er þannig séð ekki ástæða til þess að fordæma þá sem létu ofbeldið og ofbeldisfólkið fá ný og ný fórnarlömb vegna þess að þeir höfðu ekki kjarkinn til að neita, til að kæra, til að standa á sínu. 

En hins vegar ætti það að vera lágmarks tilmæli til þeirra stjórnmálakvenna sem eru ennþá starfandi, og í skjóli nafnleyndar ausa úr sér á einhverri feisbókarsíðu, að þær segji af sér, allar sem ein. 

Þær eru ekki hæfar, þær höfðu ekki manndóminn til að segja Nei, til að segja frá, til að stöðva ósómamennina sem vaða uppi óáreyttir, og koma óorði á allt og alla.  Á samþingmenn sína, og á stofnina sem þeir vinna á, sjálft Alþingi þjóðarinnar.

 

Síðan eiga fjölmiðlar að fara að vinna vinnuna sína.

Þeir gætu byrjað á sjálfum sér, tekið loksins alvarlega ásakanir á hendur sínum eigin yfirmönnum og samstarfsmönnum.  Það ætti til dæmis að duga ríkiútvarpinu í fréttir í nokkrar vikur.

Síðan eiga þeir að grafa upp ósómann, segja frá raunverulegum atburðum, raunverulegum gerendum, aðeins þannig sinna þeir skyldu sinni.

 

Og aðeins þannig breytist heimurinn.

Að við segjum Nei við ósómanum, og við stöðvum hann.

Látum hann ekki viðgangast.

 

En slúður og dylgjur fá engu breytt.

Jafnvel þó grátur fylgi með.

 

Gleymum því ekki.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

„Öskureið að rifja þetta upp“

Bútasaumskonan.

 

Það er vert að óska Katrínu Jakobsdóttur til hamingju með embætti sitt, án alls efa er hún glæsilegur fulltrúi þjóðarinnar, og tími hennar í stól forsætisráðherra er og verður gæfutími, hversu langur sem hann annars verður.

Um styrk Katrínar þarf ekki að efast.

Það er ekki öllum gefið að svíkja sín helgustu vé, að vera lykilpersóna í endurreisn hins gjörspillta auðránskerfi fyrirhrunáranna, og fá síðan það hlutverk að bæta úr skaðanum, að sauma það marga búta í götin að kerfið haldi.

Um sinn.

 

Katrín hefur vandað vel til verka.

Hún hefur endurskapað Bjarna Benediktsson sem stjórnmálamann.  Að hlusta á Bjarna í gær, var eins og að hlusta á gömlu stjórnmálamennina, sem vildu landi og þjóð vel, á þeim tímum þegar aðeins næmt eyra gat heyrt muninn á kratisma borgarlegra stjórnmálamanna og kratisma sósíalistanna.

Hún hefur passað sig á að skapa fyrirfram eigin stjórnarandstöðu í flokki sínum, svo svigrúm annarra flokka til slíks sprells er ekkert.  Án efa hugsar Sigríður Andersen henni þegjandi þörfina, Bjarni þarf að halda henni múlbundinni og hann mun gera það.

Innanflokks egó verður ekki látið eyðileggja pólitíska endurnýjun hans.

 

Katrín hefur slegið öll spil úr hendi andmælenda sinna á vinstri vængnum með því að skipa vammlausan mann umhverfisráðherra.

Mann sem þarf vissulega að gera málamiðlanir, því embætti hans er í raunheimi en ekki í ímyndunarheimi, en heilindi hans í embætti munu aldrei verða dregin í efa.  Og þeir sem það gera, afhjúpa sig fyrst og fremst sem skinhelga niðurrifsmenn sem nýttu umhverfismál sér til framdráttar, en ekki vegna þess að þeir höfðu nokkurn áhuga á eða skilning á þeim.

 

Eftir stendur gagnrýni frjálshyggjunnar sem hefur grafið víða um sig vinstra megin við miðju sem og hjá þeim sem sjá köllun sína að vera alltaf á móti.

Niðurrif stjórnarskráarinnar, aflífun sjávarbyggða með hinu svokallaða kvótauppboði, aðför heildsala að landbúnaðinum, hátekjuskattur og ennþá hærri skattur, á allt og alla nema þá sjálfa, flóttamannaiðnaðurinn; -allt verður nýtt til að skapa úlfúð og deilur.

Og við því er nákvæmlega ekkert að gera, nema eitt, að standa við loforð sín.

Heilindi og ærlegheit.

Og stjórnin mun standa af sér orrahríðina.

 

Og það er þannig, að þegar svik og óheilindi eru ekki val, jafnvel barón Munchausen sagði satt þegar líf hans var í húfi, að þá gera menn það eina sem í boði er.

Þess vegna lifum við óvenjulega tíma, jafnvel einstaka tíma.

Tíma þar sem ríkisstjórnin og ráðherrar hennar þurfa að standa við orð sín.

Og þurfa að standa saman, ef þeir ætla að eiga sér einhverja pólitíska framtíð.

 

Þetta er önnur að meginástæða þeirrar fullyrðingar minnar að tími þessarar ríkisstjórnar er gæfutími.

Hina rakti ég í pistli mínum um Varðstöðufriðinn, þjóðin fengi allavega tímabundinn frið frá niðurrifi frjálshyggjunnar. 

Það eitt og sér ætti að sjá til þess að allt velviljað fólk ætti að láta þessa ríkisstjórn í friði þar til verk hennar dæma hana.

Ekki fortíð, ekki fyrri orð, ekki illur grunur.

 

Velviljað fólk á ekki að láta rakka auðsins, þessa þarna sem börðust fyrir breta í ICEsave fjárkúgun þeirra, æsa sig upp.

Því að baki býr illvilji gagnvart landi og þjóð.

Hversu sem orðin eru fögur, hversu sem glatt sem fyrirheitin glóa, þá kemur ekkert nema illt út úr illvilja.  Það er bara eitt af lögmálum heimsins líkt og þyngdarlögmál Newtons eða auðn elur aldrei af sér fæðu.

Vilji það breytingar þá verður það sjálft að koma sér saman um breytingarnar, og það eftir lögmálum lífsins, það er ekkert annað í boði þegar að því er sótt að öflum sjálftöku og sígræðgi.

En niðurrif á því sem ærlegt er, þó í litlu mæli sé, er ekki verklag þeirra sem vel vilja.

 

Hinsvegar er það einföld viska, svipuð þeirri að vita að eldur brennur og grjót kastað í glugga hefur oft í för með sér glerbrot, að vita að bútasaumur dugar aðeins, þegar það sem sauma á, er heilt að öðru leyti, nema þar sem rifan eða götin eru.

Og það er meinið, bútasaumur Katrínar mun ekki duga því kerfið sjálft er rotið og feyskið.  Hugmyndafræði þess er ónothæf, og það míglekur fjármunum almennings í vasa Örfárra.  Kerfið er hannað til að láta ræna sig.

Ekkert mun breytast fyrr en Íslendingar segja upp EES samningnum, afnema verðtrygginguna og setja skýrar reglur um hegðun manna í viðskiptum.

Afþjófavæða kerfið.

Og taka upp sið í stað ómennsku.

 

En það er önnur saga.

Allt önnur saga.

 

Og á meðan hún er ekki sögð, verður að láta það duga sem sagt er.

Sem reynt er.

 

Á meðan það er til góðs.

Kveðja að austan.

„Furðulegt að ég sé önnur konan“

Íhald 1 - Frjálshyggja 0.

 

Svo í bili nýtur þjóðin griða.

 

Núna þegar íhaldsflokkarnir þrír, Framsókn, VG og borgaralegi armur Sjálfstæðisflokksins hafa komið sér saman um nýja ríkisstjórn og í kuldanum er frjálshyggjuarmur Sjálfstæðisflokksins, sem og klofningur hans kenndur við Viðreisn, ásamt flokkunum sem nýkomnir eru út úr frjálshyggjuskápnum, Samfylking og Píratar.

En um innra eðli þeirra þarf ekki að efast eftir að þeir buðu VG uppá mótvægi við Sjálfstæðisflokkinn, og það mótvægi var hin Svarta frjálshyggja Viðskiptaráðs.

Frjálshyggja Hrunverjanna

Viðreisn þar sem guðfaðirinn, Þorsteinn Pálsson grætur ennþá sárt að hafa ekki haft styrk á sínum tíma til að hagræða sjávarbyggðum landsins til helvítis með því að láta 2-3 risafyrirtæki nýta sjávarauðlindir landsins í kjölfar kvótauppboðs líkt og lærisveinum Friedmans hafði tekist á Nýja Sjálandi.  Þeir fengu líka 10 í einkunn hjá Friedmanni, en Þorsteinn náði ekki prófi.

Varð undir í glímunni við Sjálfstætt fólk.

 

Það er ljóst að landsbyggðin mun lifa næstu 4 árin

Atlagan af sveitum landsins verður stöðvuð, og sjávarbyggðirnar munu ekki verða settar á höggstokk kvótauppboðsins.

Frekari grunnþjónusta verður ekki einkavædd, og það verður reynt að rimpa í stærstu götin á verferðarkerfinu.

 

Eitthvað sem pótintátar Hrunverjanna kalla kyrrstöðu, og hina nýju ríkisstjórn Kyrrstöðustjórn.

Og það er illa meint, ekki bara háðið sem að baki býr, heldur sú sýn að hin siðlausa sígræðgi auðmanna, og þeirrar stjórnmálastefnu sem þeir fjármagna gegn almenningi og almannavaldi og kennd er við frjálshyggju, sé framfarir, framþróun.

Að fyrirmyndarþjóðfélagið sé þjóðfélag þar sem Örfáir eigi allt, ráði öllu, og engar reglur setji hömlur á athafnasemi þeirra.

Og þegar sú framþróun sé stöðvuð, þá taki kyrrstaðan ein við.

Eins og það sé kyrrstaða að reyna að endurbyggja hús sem brennuvargar hafa stórskemmt með eldi.

 

 

Réttmætari gagnrýni er að efast um vilja samstarfsflokka VinstriGrænna til góðra verka í þágu lands og þjóðar, að þeir svíki allt sem þeir hafa tök á að svíkja, og þvælist fyrir þar sem þeim er það ekki kleyft. Þetta voru jú einu sinni glaðbeittir taglhnýtingar Hrunverjanna, sem og að Sjálfstæðisflokkurinn er ný búinn að hrekjast úr fyrstu hreinræktuðu frjálshyggjustjórn Íslandssögunnar og fer inní þessa íhaldsstjórn með sama ráðherralið, fyrir utan einn sem var fórnað því ekki fannst stóll handa honum við háborðið.

Síðan má ekki gleyma þeirri bitru staðreynd, að fyrir völd þá sveik þáverandi forysta VinstriGrænna öll sín helgu vé og gerðust böðlar innheimtustofnunar hins alþjóðlega fjármagns, AGS, og af öðrum ólöstuðum átti stærsta þátt í að endurræsa hið gamla síránskerfi auðstéttarinnar eins og ekkert hrun hefði orðið, og að ekkert væri athugavert við forsendur þess, uppbyggingu, eða afleiðingar fyrir almenning þessa lands.

 

En það var þá, núna er núna.

Og það má aldrei gleyma að í dag knýr aðeins einn eldsmatur flokka okkar áfram.

Valdafíkn og henni er aðeins fullnægt með setu í ríkisstjórn.

Og þjóðin mun ekki líða neitt kjaftæði, því sem verður lofað, verður að efna, eða gera tilraun til þess.

Þjóðin er búin að fá nóg af niðurrifi velferðarinnar, af auðsöfnun hinna Örfáu, og hinum sísviknu loforðum.

Það kemst enginn upp með að mæta 5 dögum eftir skálaræður nýrrar ríkisstjórnar, og segja, að öll loforðin hafi eiginlegar verið fyllerísröfl, ekkert að marka, stefnan hafi alltaf legið fyrir, hún hafi verið skýrt orðuð í hinni nýsamþykktu fjármálaáætlun.

Ríkisstjórn Bjarna Benediktssonar  var sú síðasta sem lék þann skollaleik. 

 

 

Þá er eðlilegt að spyrja, geta þessir flokkar unnið saman, eins ólíkur og bakgrunnur þeirra er?  Sérstaklega er efast um samstarf VG og Sjálfstæðisflokksins, til skamms tíma meintir svarnir andstæðingar.

Því er til að svara, að sama spurning var spurð þegar Steingrímur Hermannsson, þáverandi formaður Framsóknarflokksins myndaði ríkisstjórn sína og Sjálfstæðisflokksins, 1983, þá flokkar sem höfðu barist um forystuhlutverk í íslenskum stjórnmálum allt frá því á kreppuárunum, og til dæmis innan Sjálfstæðisflokksins var fólk sem hafði algjöran ímugust á öllu því sem Framsóknarflokkurinn stóð fyrir í íslensku stjórnmálum og íslensku samfélagi.

Og auðvitað gekk það samstarf upp, vegna þess að hagsmunir og aðstæður kröfðust þess.

 

Það sama gildir í dag, af mörgum ástæðum.

Til dæmis þarf Sigurður Ingi að komast í ríkisstjórn, svo Sigmundur Davíð éti flokk hans ekki endanlega upp í næstu kosningum.

Og Bjarni Ben fær ekki annað tækifæri til að þvo af sér þann stimpil að hann klúðri öllum ríkisstjórnum sem hann kemur nálægt, með sífellt verri útkomu í þeim kosningum sem koma í kjölfarið.

 

Og báðir mega ekkert við klúðri, klúðursríkisstjórnum. Það eitt sér útilokaði að Framsóknarflokknum væri nokkur alvara með tali sínu til vinstri, ekki með Pírata innanborðs. 

Vinstri Grænir eru því í raun eini flokkurinn sem gat uppfyllt bæði skilyrðin, ríkisstjórn, og EKKI klúðursríkisstjórn.

Þess vegna var augljóst að báðir flokkarnir myndu sameinast um að biðla til VG, og að þeir myndu bjóða hina nauðsynlegu forsendu, að Katrín Jakobsdóttir yrði leiðtogi þeirrar ríkisstjórnar.

 

 

Spurningin  er síðan hvað drífur VG áfram, annað en hið augljósa, þráin eftir endurnýjuðum valdastólum?

Og svarið blasir við, því þó 70% þjóðarinnar kjósi gegn Sjálfstæðisflokknum, að þá eru þessi 70% svo innbyrðis sundurþykk, að þau eiga ekkert annað sameiginlegt en að vera á móti. Enginn annar samnefnandi í áherslum er til staðar, og að leiða ríkisstjórn sundurlyndis í dag, er ávísun á pólitískt sjálfsmorð.

Hins vegar er þjóðleg íhaldssemi rauður þráður hjá bæði Framsókn og VG, sem og hinum borgaralega armi Sjálfstæðisflokksins.  Og mikill samhljómur varðandi til dæmis afstöðuna til Evrópusambandsins, gjaldmiðilsins, fiskveiðistjórnunarkerfisins, landbúnaðarins, að ekki sé minnst á viljann til að verja það sem er, gagnvart þeim sem öllu vilja breyta.

 

 

Eina spurningin sem eftir er, og er lykilspurningin í huga forystu VG, því hún leggur augljóslega langmest undir, er Sjálfstæðisflokknum treystandi?  Er hin nýja borgaralega ásýnd ekki aðeins leiktjöld fyrir hina undir niðri grímulausu frjálshyggju?

Eitthvað sem hinn ungi þingmaður, Andrés Ingi var látinn orða svo skelegglega á flokksráðsfundi flokksins í gær.

Og er róttækni VG ekki meiri en svo að flokkurinn láti sér duga að vera svona bútasaumari á handónýtt auðvaldskerfi??

Við þessu er ekkert einhlítt svar.

 

Málflutningur Katrínar varðandi síðari spurninguna er eitthvað á þá leið, að flokkurinn hafi ekki styrk til breytinga, aðeins til að halda aftur af, til að hemja.  Svona líkt og var rök hófsamra leiðtoga Palestínu þegar þeir sömdu frið við Ísrael á sínum tíma, þeir fengu sjálfræði yfir hluta af landi sínu, og þeir fengu einhver vilyrði að um frekara landrán yrði ekki að ræða.  Samningar sem að vissu leyti stóðust, þar til hið skítuga fjármagn sem græðir á stöðugum ófriði, kom öllu í bál og brand með morðum og ofbeldi.

Þetta er svona Varðstöðufriður, breytir í raun engu, en stöðvar, í bili minnsta kosti, niðurrif og eyðileggingu þess samfélags sem við fengum í arf frá áum okkar.  Samfélag sem reyndi að hlúa að þeim sem minna máttu sín, samfélag sem reyndi að gefa öllum tækifæri til menntunar og mannsæmandi lífs, samfélag þar sem vissulega sumir voru ríkari en aðrir, en ekki þannig að Örfáir ættu allt, og réðu öllu.

Rök sem allt vinstri fólk ætti að skilja, ef það á annað borð er til vinstri með lífsskoðanir sínar og hugsjónir.  En þarf vissulega ekki að samþykkja ef það telur stríðsöxina áhrifaríkari í hendi en friðarpípa í munni.

 

Varðandi fyrri spurninguna, um hvort Sjálfstæðisflokknum  sé treystandi, þá eru varnaglarnir sem slegnir voru svo augljósir, að Katrín ætlar ekki að láta á þá reyna.

Þó Sjálfstæðisflokkurinn sé með flesta ráðherrana, þá er hann í minnihluta í ríkisstjórninni.

Og honum er ekki treyst fyrir neinu ráðuneyti sem skiptir máli fyrir velferð þjóðarinnar.  Ráðherrar hans eru ekki í aðstöðu til að einkavinavæða eitt eða neitt, hvorki í menntakerfinu eða velferðarkerfinu. 

Við fyrstu sýn virtist það dulítið dubíus að Framsókn fengi ekki utanríkisráðuneytið, enda með langhæfasta einstaklinginn í það embætti.  Samanber að í þriggja flokka stjórn er virðulegu ráðherraembættunum skipt á milli flokkanna, það er forsætisráðuneytið, fjármálaráðuneytið og utanríkisráðuneytið.

En utanríkisráðuneytið er í raun embætti sem aðeins heldur utanum kokteilboð og kokteildrykkju, og það var ekki hægt að tryggja áhrifaleysi Sjálfstæðisflokksins nema ef Framsóknarflokkurinn gæfi það eftir en tæki að sér alvöru embætti í staðinn.  Og þjóðin fær loksins menntamálaráðherra sem gæti skákað Birni Bjarnasyni í skilvirkni og dugnaði.

 

 

Hvort þessir varnaglar duga, á eftir að koma í ljós.

Allavega eru miklir hagsmunir í húfi fyrir alla flokkana að samstarfið gangi snurðulaust fyrir sig, og eitthvað verði gert, eitthvað annað en að tala eða útskýra vanefndir eða engar efndir.

Ríkisstjórnin þarf ekki að óttast stjórnarandstöðuna á Alþingi, nema þá einna helst Sigmund Davíð, sem þó á eftir að finna sína fjöl.

 

En út í þjóðfélaginu bíða öflug öfl auðs og sjálftöku sem munu nýta sér minnstu sundrungu, hið minnsta sundurlyndi eða egóflipp einstakra ráðherra, til að kynda undir bál og brand, ófrið og vargöld.

Það eru mörg sár ógróin eða lítt gróin eftir Hrunið, og vantraustið á flokkana sem leyfðu auðmönnum að stela öllu steini léttara, og síðan grímulaust endurreistu hið fallna auðkerfi á kostnað alls almennings, er algjört.  Þanþol almennings er ekkert og viljinn til að kasta grjóti er ennþá ofarlega í hugum margra.

 

Hirðskáldin sem mærðu auðinn fyrir Hrun, og breyttust í stuðningsmenn ICEsave þjófanna á einni nóttu, þau eru ennþá í bandi, glefsandi eftir hverjum þeim bita sem auðurinn réttir þeim.  Og gjamma síðan útí eitt í þá átt sem þeim er sigað.

Og þeir kunna þá list að æsa fólk upp gegn Íhaldinu.

Síðan á auðurinn fullt af fjölmiðlum sem munu veita frjálshyggju stjórnarandstöðunnar alla þá athygli sem hún þarf til að vera efst á baugi í umræðunni.  Sem og að blása upp allt það neikvæða sem hugmyndaríku fólki dettur í hug að klína á "Kyrrstöðustjórnina".

 

 

Hvort varnaglar dugi, hvort geirnaglar forystunnar haldi, gegn allri þeirri orrahríð sem í vændum er, veit aðeins tíminn einn.

En hver mínúta sem þessi ríkisstjórn heldur, er mínúta sem hindrar frjálshyggjuna í óhæfuverkum sínum.

Því það er ekkert annað í boði í dag.

 

Ekki fyrir fólk sem á líf sem þarf að vernda, og ól það ekki upp til að upplifa helvíti í lifandi lífi.  En helvíti á jörð er óhjákvæmileg afleiðing hugmyndafræðar sem sækir innblástur sinn til þess í neðra.

Enda er alls staðar sótt að mennskunni.  Náttúran er undir, skaði hennar er að verða óbætanlegur.  Og 1% er langt komið með að söðla undir sig öll auðævi jarðarbúa.

 

Það er því ábyrgðarhluti að elta hina gjammandi rakka auðsins út í næstu keldu.

Vissulega mun þessi ríkisstjórn ekki takast á við grunnvanda samfélags okkar, sem er að alltof lítill hluti þjóðartekna kemur til skiptanna vegna þess að kerfið míglekur fjármagni í vasa auðsins.

En það er ENGINN að fara gera það í dag, allra síst hinir gjammandi flokkar í vasa frjálshyggjunnar.

 

Það er meinið, það er vandinn.

Okkur hefur ekki borið gæfu til að snúa bökum saman og verja það sem við eigum öll sameiginlegt.

Lífið sem við ólum, og hétum að vernda.

 

Við hundsum Aðferðafræði lífsins, við hundsum Hagfræði lífsins.

Við hundsum mennskuna, og samhygðin er hornreka í samfélagi okkar.

 

Alltof stór hluti þjóðar okkar hefur það æðsta markmið í lífi sínu að vera heilalaus neytandi í vasa örfárra stórfyrirtækja.

Alltof margir sjá ekki samhengið á milli grósku og gróanda, og þess að hlúa að öllum, hlúa að innviðum, hlúa að menntun og menningu, að gera öllum kleyft að blómstra á sínum forsendum, að gera öllum kleyft að lifa mannsæmandi lífi.

Skilja ekki sannindi hins æðsta boðorðs, að ef þú vilt ekki þess sama fyrir náunga þinn, og þú vilt fyrir sjálfan þig, þá munt þú ekki að lokum öðlast það sem þú vilt.

Því við erum öll eitt, ekki mörg.

 

Sundrung okkar er vopn hinna Örfáu.

Skortur á samkennd er hið bitlausa sverð sem ekkert stríð fær unnið.

 

Valkosturinn er því í raun enginn.

Og hið illskásta í raun það eina sem í boði er.

 

Og svo mun vera um aldur og eilífð.

Sem reyndar er stutt í ef hið svarta sígráðuga fjármagn fær sífellt að vega að mennskunni, að siðnum, að böndunum sem halda samfélögum okkar saman.

 

Um aldur og eilíf nema við ákveðum annað.

Þá ákvörðun tekur enginn fyrir okkur.

Það er ekkert þarna úti sem hjálpar okkur.

 

Aðeins Trúin og við sjálf.

Trúin og við sjálf.

 

Ekkert annað.

Kveðja að austan.

Sjálfstæðir menn í Sjálfstæðisflokki.

 

Eru ekki ráðherraefni flokksins, svo einfalt er það á meðan Engey ehf stjórnar flokknum.

Og það er ekki illa meint, Bjarni er læs drengur, og hefur sannarlega lesið eina bók um ævina, Furstann, eftir mætan ítalskan rithöfund sem skrifaði kennslubók um völd og valdatafl svo gott sem snemma á 16. öld.

 

Og þar er sagt skýrum stöfum að Páll eigi ekki að vera ráðherra.

Hann er of sjálfstæður, telur sig jafnvel eiga sig sjálfan.

Þurfi því ekki að kaupa sér húfu til að taka ofan og sýna þannig auðmýkt þess sem aðeins þjónar.

Hefur ekkert með Suðurkjördæmi að gera, nema þá kannski þannig að flokksmönnum þar er ekki treystandi fyrir frjálsu vali í prófkjörum.

 

En Páll er stór og sterkur, og hefur svo sem á sinni lífsleið upplifað marga höfnunina.

Alltaf komið til baka.

Og á kannski eftir að koma til baka.

 

Fer eftir gengi þessarar ríkisstjórnar.

Hvort hún starfi farsællega út kjörtímabilið, eða hvort Bjarni hrökklist enn einu sinni með skömm úr stjórn.

 

Því líffræðilega hljóta tárakirtlar hans að tæmast, þegar þeir eru stanslaust hans eina vörn gegn ásókn grimmilegra örlaga sem una honum ekki farsælan stjórnmálaferil.

Frá því að frjálshyggjuöfl flokksins sendu nemanda Hannesar honum til höfuðs, og eitt lítið tár í beinni útsendingu varð honum til bjargar á Ögurstundu, þá hefur Bjarni notað þá ótt og títt, núna síðast þegar dyggur taglhnýtingur flokksins setti lögbann á umfjöllun Stundarinnar um allt gruggið kringum björgunina einu þegar Engeyingar náðu á 14. stundu að koma fjármunum sínum í öruggt skjól áður en öll spilaborgin hrundi haustið 2008.

Og skynsamur maður eins og Bjarni mun því ekki láta reyna á enn eitt tárið, því ef einhver á meira undir en Katrín Jakobsdóttir að þessi ríkisstjórn verði starfhæf, þá er það Bjarni Ben, framkvæmdarstjóri Engeyjar ehf, og formaður Sjálfstæðisflokksins.

 

Mistakist honum, þá mun tím Páls renna upp, því þó ráherradvergarnir í kringum Bjarna kaupi sér stígvél með extra háum sólum, líkt og Elton John forðum daga, þá munu fáir veita þeim athygli, nema þá kannski helst mæður þeirra.  Þó ekki víst.

Þetta veit Páll, þess vegna verður hann tryggast stuðningsmaður  ríkisstjórnarinnar, vitandi eins og er, að fall hennar veður að koma að utan, því verði hann á einhvern hátt bendlaður við það fall, þá er frami hans innan flokksins fyrir bí, því það er aðeins eitt sem sjálfstæðismenn fyrirgefa aldrei, og það eru drottinssvik.

Þess vegna vilja þeir miklu frekar starfa með VG en Viðreisn, aðeins kjarkleysi Katrínar kom í veg fyrir það samstarf síðasta haust.

Kjarkleysi sem var næstum því búið að koma þjóðinni á heljarþröm, því stefna viðskiptaráðs, stefna Hrunverjanna í viðskiptaráði var stefna síðustu síðustu ríkisstjórnar, og þegar var byrjað að naga niður allt niður, sem ennþá var ónagað í samtryggingu okkar og samhygð.

 

Örlögin gripu inní, og björguð þjóðinni frá mestu viðrinisríkisstjórn sem stjórnmálasaga okkar kann frá að greina.

Ríkisstjórn lyga, svika og blekkinga.

Drifin áfram af hugmyndafræði frjálshyggjunnar.

 

Páll var utangátt í þeirri ríkisstjórn, enda ekki frjálshyggjumaður.

Hann er utangátta í dag, því hann er sjálfstæður maður.

Með persónuleika og persónutöfra, eitthvað sem verður ekki sagt um núverandi og fyrrverandi ráðherra flokksins, sem reyndar er sama fólkið fyrir utan Jón greyið Gunnarsson, sem var fórnað til að sýna VG liðum fram á að einkavæðing og einkavinavæðing og einkavinaeinkaframkvæmd væri ekki áhersluatriði hjá núverandi ráðherrum flokksins.

 

Páll er leiðtogi.

Ekki dvergur.

 

Og á því ekki séns á meðan Bjarni er formaður.

Kveðja að austan.

 

Páll styður ekki ráðherralista Bjarna

"Sá sem ekki má teikna, er mikill".

 

Er hrópað, svo labba menn út úr bíl sínum og stinga gangandi vegfarendur, líka konur og börn.

Samt tengjast þessi voðaverk ekki trú, eða svo segir hinn pólitíski rétttrúnaður.

Heldur er þetta bara svona slagorð, voðmennirnir, sem alveg óvart eru ættaðir úr löndum hins múslímska heims, hefðu alveg eins getað hrópað, "Elvis lifir".

Eða "mér finnst rigningin góð".

Svo eru menn hissa á að þetta magnist upp, að voðaverkunum fari sífjölgandi.

 

Ef ungir hvítir strákar tækju allt í einu uppá því að brenna læknastofur þar sem þeir gruna að framkvæmdar séu fóstureyðingar, færu svo í kjölfarið að veitast að læknum sem þeir gruna um framkvæmdina, og jafnvel að hoppa úr út bílum og stinga konur á hol vegna þess að þær eru líklegri en karlar til að fara í slíkar aðgerðir, og við alla þessa iðju sína, væru þeir síhrópandi; "Sá sem má teikna á krossinum, er mikill".

Þá væri ekki til sá hálfviti sem myndi segja, "þetta hefur ekkert með trú að gera".

Því þetta hefði jú allt með trú að gera.

Einhver trúarinnræting fengi þessa ungu drengi til að fremja þessi voðaverk.

 

Vissulega myndu einhverjir grípa tækifærið og fordæma allt kristið fólk, jafnvel krefjast þess að kirkjum væri lokað, og menn afneituðu ekki trú sinni, yrði þá vísað úr landi.

Ekki að þeir vissu ekki betur, heldur væru þeir annað að tvennu, að næra fordóma sína og annarra, eða þeir sæju hag í ofsóknum á hendur friðsömum fjölda sem hefði ekkert með voðaverkin að gera, eina tengingin væri að játa trú á sama guð.

 

En fjöldinn sæi hvað þetta væri heimskt, bæði að afneita trúartengslunum, sem og að alhæfa um sekt fjöldans út frá gjörðum örfárra.

Langlíklegast væri að almenningur krefðist þess að stjórnvöld gripu inní, og gripu til ráðstafana til að stöðva þá preláta og trúarhópa sem ástunduðu hatursorðræðuna, þar væri rótin, þar væri ástæðan fyrir voðaverkum ungmennanna.  Sem og að stöðva fjárstreymi erlendis frá, ef um slíkt væri að ræða.

Og ef stjórnvöld gerðu ekkert, þá myndi almenningur spyrja; "hverja er verið að vernda?", "hvaða annarlegu hagsmunir liggja að baki að ekkert sér gert?".

 

Sem betur fer hefur ekkert svona komið uppá Íslandi.

Samt er vísir af þessum hrylling innan kristinna safnaða í Bandaríkjunum, og það er ekki bara tónlist Elvis sem breiðst þaðan út. 

Og sannarlega hafa múslímskir söfnuðir skotið hér rótum þar sem miðaldamenn sjá um boðun og innrætingu,.

Og hvað svo, hvenær fáum við kostaðan Imma sem ekki bara neitar að taka í höndina á konum, heldur líka innrætir það hatur og heift að ungmenni gerast voðamenni??

Varla trúum við að við séum eitthvað eyland þar sem önnur lögmál gilda en annars staðar þar sem hið kostaða hatur fær að dafna óáreitt.

 

Hatursorðræða tengd trú er staðreynd.

Hún er kostuð, og hún er látin óáreitt.

Í nafni umburðalyndis og pólitísks rétttrúnaðar, fá miðaldamenn að halda heilum samfélögum innflytjenda í heljargreipum haturs og ofstækis.

Og núna þegar við tökumst á við afleiðingarnar, voðaverkin, hvort sem það eru hryðjuverk eða sá viðbjóður sem kenndur er við heiðursglæpi, þá má ekkert segja.

Því það er rasismi, það eru fordómar.

Og þannig tekst litlum hópi ofstækismanna að fela sig innan um stærri hóp friðsamra borgara sem þrá það eitt að fá að lifa í sátt og samlyndi við umhverfi sitt.

 

Þetta er svo stórskrýtið, svo öfugsnúið að það hálfa væri nóg.

Við erum ekki svona heimsk, við hljótum að geta spurt okkur "Af hverju?".

Hvað býr að baki?

Hverjir eru leyndarþræðir hagsmunanna??

 

Það erum við sem erum fórnarlömbin.

Það erum við sem sitjum uppi með lögregluríkið.

Uppi með hryðjuverkin, voðaverkin.

Og það erum ekki við sem hirðum gróðann af upplausninni og ólgunni.

 

Hættum að kóa með.

Tölum um hlutina eins og þeir eru.

 

Og stöðvum ósómann.

Kveðja að austan.

Var „venjulegur verksmiðjustarfsmaður“

Hatrið eyðlileggur umræðuna.

 

Svo ég vitni beint í þann aðila sem er hluti af flóttamannaiðnaðinum sem gerir ekki nokkurn mun á flóttamanni og túristaflóttamanni.

Vegna þess að það er mikill peningur í að hjálpa túristaflóttamönnunum.

Áður en brjálaðir hagsmunaaðilar sendi út stórskotalið sitt til að þagga niður þessa ábendingu, þá vil ég benda á viðtal við Ingibjörgu Sólrúnu sem benti á af hverju við hjálpuðum ekki fólki í neyð, og vísað þar til alls þess fólks sem hefur flúið hörmungar hinnar kostuðu borgarstyrjaldar í Sýrlandi, og býr við ömurlegar  aðstæður í flóttamannabúðum í Líbanon, Jórdaníu eða jafnvel innan Sýrlands.

 

Af hverju hjálpum við ekki fóli í neyð spurði Ingibjörg Sólrún?

Og svari er einfalt, það er svo miklir peningar í hinu, og þar eru fremst í flokki hið meinta góða fólk sem fær reglulega við sig viðtal um hvað það er gott, og hvað bátt það á þegar heiftin snýst gegn því.

Sem enginn dregur í efa.

 

En að má spyrja hvort umræðan væri í öðrum farvegi ef það mætti ræða raunveruleikann.

Ef þöggun rétttrúnaðarins væri skilgreind sem ofríki og fasismi líkt og hjá þeim ofríkisstjórnum sem þola enga umræðu, þola enga gagnrýni, þola ekki skoðanaskipti.

Til dæmis hver er gæskan og gæðin hjá fólkinu sem fjárhagslega hagsmuni af því að ekki sé gerður greinarmunur á túristaflóttamönnum og alvöru flóttamönnum, eða neitar að viðurkenna að heimurinn er fullur af lífsgæðaflóttamönnum, og það er eðlilegt að þeir leiti í skjól.  Og segi það sem segja þarf til að það skjól sé veitt.

Ekki að saga þessa fólks sé átakanleg, heldur hverjir lifa góðu lífi á neyð þeirra, hverjir hafa áskrift af tekjum við að flækja mál þeirra út í hið óendanlega.

 

Gleymum því ekki að flóttamannaiðnaðurinn lifir sjálfstæðu lífi, og hann þarf jafnvel ekki meinta flóttamenn til að þrífast.

Gleymum því ekki að fólkið sem á engin björg, það er yfirleitt samankomið í flóttamannabúðum sem næst liggja heimabyggð þeirra,.

Það hefur til dæmis ekki fjármuni til að kaupa sér farmiða frá Afganistan til Íslands, eða borga mafíunni stórfé til að flytja sig yfir Miðjarðarhafið.

Það er fólkið sem þarf hjálp, en fær hana að litlu leiti vegna þess að flóttamannaiðnaðurinn sýgur til sín æ stærri hluta af þeim fjármunum sem vestræn samfélög veita til að mæta neyð flóttafólks.

Og spyrja má, hver er gæskan eða mannúðin þar að baki.

 

Margir þurfa á hjálp að halda.

Margir vilja vel.

Til að hjálpa, til að líkna.

 

Við skulum ætla að það gildi um góða fólkið á Íslandi,.

En það má líta í sinn eigin barm, á hvaða stigi þöggunarinnar missti það samúð fólks.

Hvar byrjaði tengingin milli þess og voðaverkanna.

 

Aðeins heimskur, hvort sem það er blaðamaður eða annar, tengir viljann til að hjálpa, og síðan það hlutskipti að sitja undir heiftinni sem hryðjuverkin skapa, og ala á.

Jafnvel vitgrannur blaðamaður, sem sá ekkert óeðlilegt við það siðferðisstig Evrópusambandsins að krossfesta almenning þeirra ríka sem fjármagnið rændi, ætti að geta spurt sig einnar spurningar.

Hvaða sögu hefur fólkið sem hjálpar að segja.

Hjá Rauða Krossinum, hjá Hjálparstofnun kirkjunnar.

 

Er það ofsótt??

Sætir það hatursorðræðu??

Og hverjir þá??

Hverjir eru það sem ráðast á þá sem hjálpina veita??

 

Hef ekki hugmynd.

En hef ekki orðið var við blaðaumfjöllun þar sem þessar spurningar eru spurðar.

Kannski vegna þess að þetta fólk tekur ekki þátt í þöggun umræðunnar.

Kannski vegna þess að þetta fólk var löngu til áður en hinn pólitíski rétttrúnaður fékk einkaleyfi á hvað mætti segja, og hvað ekki.

Það hjálpaði án þess að vera í pólitík.

 

Það er þannig að fólk uppsker sáningu sína.

Hvor sem það er með réttu eða röngu.

 

En það er ekki sjálfgefið að uppskerubresturinn sé án ástæðu.

Og þá er hægt að bæta úr.

 

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

„Það má ekki byrgja þetta inni“