Krónan er mælieining.

 

Ekki gerandi eins og þeir sem ætla ræna þjóðina telja henni í trú um.

 

Gengi krónunnar ræðst af kaupmætti framleiðslu okkar gagnvart framleiðslu annarra þjóða.

Þar að baki er enginn vilji eða skoðun, eins og föst gengisskráning er, heldur sá blákaldi raunveruleiki að þú flytur ekki meir inn en þú flytur út.

Sama lögmál og með fjármál heimilanna, þau eyða ekki meir en þau afla.  

 

Þessa einföldu staðreynd skilja allflestir, fyrr eða síðar, sem hafa borið ábyrgð á sínum eigin fjármálum.

Þú eyðir ekki meir en þú aflar.

Gagnrýnendur krónunnar hafa haldið fram röksemdum að sjálfstæður örgjaldmiðill dragi úr öflun, að nettóupphæð til ráðstöfunar sé minni en ella.

Verjendur krónunnar benda á að alþjóðlegur gjaldmiðill sé ekki sami hemill á eyðslu gagnvart öðrum hagkerfum eins og innlendur gjaldmiðill sem aldrei getur keypt meir en hann vinnur sér inn, sama hvað mörgum núllum sé bætt við hann með kjarasamningum eða fjármálagjörningum ýmiskonar sem blása upp krónugildi verðmæta.

Báðir aðilar hafa nokkuð til síns máls, í öllum lifandi kerfum takast ólíkir kraftar á sem mynda hið svokallað jafnvægi, allt á sitt þyngdarlögmál.

 

Til að skera úr um deilu þar sem rök eru með og á móti, þarf því dómara.  

Margir dómarar eru til kallaðir í þessu máli, en þeir sem eru lifandi eiga einn annmarka sem háir þeim öllum, þeir dæma út frá mati, bæði sínu eigin gildismati sem og mati á staðreyndum og samhengi þeirra.  Þeir spá og segja til um, en aðrir geta svo véfengt með gildum rökum.  

Og hver hefur svo rétt fyrir sér???

 

Einn er sá dómari sem er æðsti dómari hvers tíma, og það er sagan.  

Hún lýgur aldrei, það gerist sem gerist, og verður aldrei aftur tekið.

Þú rífst ekki við söguna, ekki nema þú sért sérstaklega heimskur, og slíkt gera yfirleitt aðeins fylgjendur pólitískra trúarbragða, kommúnistar, evrusinnar, frjálshyggjumenn, svo dæmi sé tekið.

 

Dómur sögunnar er skýr í þessari deilu.  

Hann segir að ef gjaldmiðill fær ekki að mæla raunveruleikann á hverjum tíma, þá virkar hann ekki sem gjaldmiðill fyrir viðkomandi hagkerfi.  

Hann hættir þá að vera mælieining, er orðinn gerandi, og er orðinn skaðvaldur.

Hann veldur kreppu, samdrætti, upplausn.

 

Þeir sem þekkja þennan dóm sögunnar, bentu á að evran væri ekki gjaldmiðill, hún væri pólitísk trú sem endurspeglaði ekki raunveruleika neins hagkerfis innan Evrópusambandsins.

Stofnendur evrunnar vissu þetta, og evran var þeirra pólitíska tæki til að ná fram efnahagslegum og stjórnunarlegum samruna evruríkja.  Eitt hagkerfi, eitt land.

Á meðan þeir eru að koma á þessu eina hagkerfi, eina landi, þá uppskera evrulönd niðurstöðu dómsins.  Samdrátt, kreppu, upplausn.

Óhjákvæmilegt, fyrirsjáanlegt.

 

Íslendingar sem vilja kasta krónunni fyrir evru, vilja vera þegnar slíks ríkis, og vilja tilheyra hagkerfi þess.   

Þeir vilja að þjóðin afsali sér öllu sjálfstæði.  

Pólitísku sjálfstæði, ráðstöfun skatttekna, uppbyggingu samfélagsins, kjarasamningum, bótakerfi, menntakerfi, eða allt sem þjóðin hefur möndlað hér með á eigin spýtur eftir heimstjórnina 1904.

En það verða greiddir skattar, það verður opinber þjónusta, það verða kjarasamningar.  Við höfum bara ekki lengur neitt með þá ákvörðun að gera.  

Í staðinn fáum við sameiginlegan gjaldmiðil, og réttinn til að eiga heima þar sem við viljum innan þessa stórríkis.

 

Þetta er kjarni þess sem evrutrúboðið snýst um og það á að hafa kjark til að segja þjóðinni satt um markmið sín, um þann ávinning sem það sér og geta rætt gallana út frá raunveruleikanum, ekki lygavaðal trúboðsins eins og það hefur gert eftir að móti fór að blása í Evrópu.

Þetta þorðu kommúnistar, þeir þorðu að tala um eitt Sovét sem þeir vildu tilheyra.

Margt voru þeir, en þeir voru ekki gungur.

 

Þjóð sem vill halda sjálfstæði sínu, heldur í gjaldmiðil sinn.

Þjóð sem vill glata sjálfstæði sínu, tekur upp gjaldmiðil þess ríkis sem hún vill innlimast í.  

Hinir ósjálfstæðu vilja flestir tilheyra stórríki Evrópu, en svo eru nokkrir sem sjá sæluna í vestri, að við yrðum hluti af USA.

Ekkert nema gott um það að segja, en menn eiga að segja satt, segja hver tilgangur þeirra er.

 

Hvort sem það er evran eða ríkisdalur, þá hefur allt sínar afleiðingar sem menn eiga að hafa kjark til að ræða út frá staðreyndum þar sem menn ræða kosti  og galla þess fyrirkomulags sem menn leggja til.

Umræða lyginnar olli efnahagshruni hér 2008, þjóðin var rænd, og í dag er verið að svívirða hana.

Við ættum því að vera búinn að brenna okkur nóg á lygaumræðu.  Það er óþarfi að setja höndina aftur í eldinn til að athuga hvort það hafi bara verið tilviljun að hann brenndi síðast.

 

Og munum að það erum við sem mótum framboðið.

Ef við kjósum lygar og blekkingar, því við nennum ekki að nota það vit sem guð gaf okkur, þá fáum við umræðu lyga og blekkingar.

En við eigum þá ekki að gagnrýna þá stjórnmálamenn sem við buðum að borði umræðunnar.

Við eigum að líta í eigin barm.

 

Þess vegna eigum við ekki að kalla stjórnmálamenn okkar spillta aumingja eins og fólki er mjög tamt.

Þeir eru það sem við vildum að þeir væru.

 

Hvorki betri eða verri.

En við sjálf.

Kveðja að austan.

 

 

Meirihlutinn styður krónuna

Athugasemdir

[Samstaða þjóðar, 4.2.2013 kl. 13:07]

Barnaleg spurning og ómarktæk svör.

Könnun Fréttablaðsins og Stöðvar 2 er gott dæmi um hvernig EKKI á að gera kannanir. Niðurstaðan er sögð vera:

»Alls sögðust 52,6 prósent þeirra sem afstöðu tóku vilja að krónan verði framtíðargjaldmiðill á Íslandi, en 47,4 prósent sögðust ekki vilja krónuna áfram.«

Þar sem »krónan« er bara nafn á gjaldmiðli en ekki nafn á peningastefnu, þá eru svörin marklaus. Alvöru spurningar hefðu til dæmis verið:

1.     Hvort viltu fremur að gjaldmiðill Íslands sé háður »fastgengi« eða »flotgengi« ?

2.     Hvort viltu fremur að peningastefna landsins sé »torgreind peningastefna« (discretionary monetary policy) eða »reglu-bundin peningastefna« (rule-bound monetary policy) ?

Loftur Altice Þorsteinsson.

[Guðmundur Ásgeirsson, 4.2.2013 kl. 21:30]

Algjörlega sammála Lofti. Þessar spurningar eru allt of grunnhyggnar.

Ég vil að það sé spurt: Hvernig gjaldmiðil viltu hafa.

Það skiptir nákvæmlega engu hvað hann heitir eða hvernig blekið á seðlunum er á litinn!

[Guðmundur Ásgeirsson, 4.2.2013 kl. 21:34]

Varðandi það að gjaldmiðillinn sé mælieining. Afhverju er þá alltaf verið auka peningamagn í umferð?

Hver hefur heyrt um málband sem lengist alltaf á hverju ári? Hverskonar mælieining er svoleiðis málband?

Svarið er auðvitað að þetta eru gervivísindi. Þegar þú mælir mæli með mælinum sjálfum þá segir útkoman þér nákvæmlega ekki neitt um það hvort mælirinn sé réttur eða vitlaus.

Ég legg til að í staðinn fyrir þjóðhagfræðinga verði gerð tilraun með að skipa peningastefnunefnd með sérfræðingum á sviði mælifræði. Það eru sönn vísindi og á því sviði eigum við mikið af færu fólki.

[Ómar Geirsson, 4.2.2013 kl. 22:25]

Nei, Guðmundur.

Nú ert þú að rugla saman tölunum á tommustokknum við lengdina sem hann mælir..  Einn metri er einn metri, þó þú kjósir að tjá hann með rosalega mörgum núllum eða kínversku blindraletri.

Krónan mælir kaupmátt við aðra gjaldmiðla.

Fjölgun á núllum breytir í engu þeim kaupmætti, það er aðeins  verið að breyta núllum.

Mælieiningin, hlutfallið við aðra gjaldmiðla breytist aðeins þegar verðmætin sem mæld eru breytast.  Gengið styrkist þegar heildarverðmæti útflutnings eykst, þá er hægt að flytja meir inn eða byggja upp gjaldeyrissjóð ef innflutningur eykst ekki á móti.  

Innlendar breytingar breyta aðeins hvernig mælieiningin er skráð, en samspilið við önnur hagkerfi ákveður hið raunverulega gengi.  

Þú getur kallað gjaldmiðil þinn hvað sem er, en þú breytir aldrei forsendum hans með orðum.

Ef fólki líður betur má alveg skíra krónuna upp á nýtt, kalla hana lögeyri, eða taka upp nýtt myntviðmið, og miða við ákveðið magn af Hekluvikri þar sem námuvinnsla væri undir stjórn Seðlabankans.  

En verðmæti þess sem þú flytur út, ákveða alltaf verðmæti þess sem þú flytur inn.

Og orð fá því aldrei breytt.

Kveðja að austan.