Stál í stál.

 

En augljóst er að samúð Morgunblaðsins er öll með Samtökum Atvinnurekanda.

Það væri alveg skelfilegt að þeir sem vinna störfin sem halda samfélaginu gangandi, hefðu í sig og á í fleiri daga en færri í mánuði.

Svo skelfilegt að einhliða áróður hinna tekjuhæstu, tröllríður bæði ritstjórnardálkum blaðsins, sem og að það hallar mjög á málstað láglaunafólks í fréttaflutningi þess.

 

Engin tilraun er að setja kaupkröfur Eflingar í samhengi við villimennsku hins frjálsa markaðar á leigu og húsnæðismarkaði höfuðborgarsvæðisins.

Eða spyrja hinnar réttmætu spurningar, hvað gengur Góða fólkinu til með baráttunni um galopin landamæri fyrir föru- og flóttafólk sem síþrýstir á þegar húsnæðisskort höfuðborgarsvæðisins.

Af hverju eru það hagsmunir þessa meinta Góða fólks að venjulegu fólki sé ókleyft að leigja húsnæði á mannsæmandi kjörum, eða að nýbyggingar anni aldrei eftirspurn eftir húsnæði??

Jafnvel Góða fólkið er ekki svo heimskt að fatta ekki að láglaunafólk er það fyrsta sem hrökklast af húsnæðismarkaðinum við slíkar aðstæður.

 

Nei, baráttu Eflingu á bara að kæfa með öllum ráðum.

Boðskapur Svartstakkana hjá Samtökum atvinnulífsins er alltaf frétt númer eitt, tvö og þrjú, svo eftir síbylju þess áróðurs, fær vissulega Efling að koma fram andmælum sínum, en hvað má ein rödd, þó kraftmikil sé, gegn margradda kór hins fjölskipaða hóps sem hefur sameinast gegn réttlátri kröfu láglaunafólks að það eigi í sig og á í landi alsnægtanna.

Atvinnurekendur, ríkisútvarpið, Morgunblaðið, Samfylkingin, og Góða fólkið svona almennt.

Sameinað í að kæfa Eflingu, að brjóta réttmætt verkfall félagsins á bak aftur.

 

Samt virðist ekki síður gneista af stáli Eflingar, og kyndilbera þess, Sólveigu Önnu, en stáli hins margfalda ofureflis sem sameinast hefur gegn þessari kjarabaráttu láglaunafólks.

Hnarreist mætir Sólveig Anna í viðtöl, það er eins og styrkur formæðra og forfeðra hennar sem börðust fyrir betra lífi, fyrir mannsæmandi lífi, gefi henni þann aukakraft að hún virðist ekki vera ein gegn margnum, heldur sé margurinn ósköp smár þegar stál hennar mætir þeim brandi sem fjendur hennar bregða gegn þessari réttlætisbaráttu Eflingar, að láglaunafólk sé líka fólk, borgarar þessa lands, með sama rétt og góðborgarnir.

Í raun ekki stál í stál, heldur stál gegn deigu járni þess ranglætis að telja nútímaþrælahald vera eitthvað sem vert sé að berjast fyrir.

 

Slík barátta er ætíð dæmd til að tapast.

Þeir sem verja níðingsháttinn verða aðeins aumkunarverðari eftir því sem þeir tefla fram fleiri lagaklækjum gegn réttlætinu.

Og þeim fækkar þegar þeir fatta að uppskera þeirra er aðeins háðung siðaðs fólks.

Hvað sem Steinarnir heita sem hlaðið er upp í varnarvígi óréttlætisins, þá falla þeir eins og múrar Jeríkó forðum, verja ekki það sem ekki er hægt að verja.

 

Það virðist vera stál í stál í dag.

En öllum er samt ljóst að stríð svartstakkana er tapað.

Verkbann þeirra er biti sem ríkisstjórnin fær ekki kyngt.

Ekki varið, því slík vörn yrði hennar banabiti.

 

Leitað er útgönguleiða.

Sú leið er aðeins fær ef hlustað er á réttmætar kröfur þess fólks sem heldur þjóðfélaginu gangandi, og nær ekki endum saman í dag.

Og það sé gert eitthvað sem skiptir máli.

 

Því þjóðfélag hins frjálsa flæðis, þjóðfélag sígræðgi og sjálftöku, innihaldslaus blaðurs (Dagísku) og upphlaupa er komið á endastöð.

Það annaðhvort hrynur eða endurnýjar sig.

 

Efling er aðeins barnið sem benti á hinn nakta keisara.

Fyrir það ættum við að þakka.

 

Því samfélag siðaðs fólks er ætíð þess virði að berjast fyrir.

Og verja þegar að því er sótt.

 

Þess vegna erum við öll Efling.

Kveðja að austan.

 

 

Segir ekki rétt að verkfallsboðun sé ólögmæt

Er Bjarni Ben bjáni??

 

Spyr sá sem ekki veit, og hefur samviskusamlega talið að svo sé ekki.

 

En hvernig á að túlka þessa mótsögn í orðum Bjarna.

Hann annars vegar segir; "Hann tel­ur rétt að fé­lags­fólk Efl­ing­ar fái að kjósa um miðlun­ar­til­lög­una sem Aðal­steinn Leifs­son rík­is­sátta­semj­ari lagði til á sín­um tíma, og finnst miður að það hafi enn ekki gerst".  Sem er alveg skiljanleg afstaða hálaunamanns sem hafa þegið hækkanir langt um fram það sem Eflingarfélögum býðst, og sér fram á margar svefnlausar nætur ef fólk sem á ekki til hnífs og skeiðar, myndi hugsanlega hafa í sig og á í svona 15-20 daga hvers mánaðar, í stað þeirra 10-15 daga sem réttlæti hinna ofurlaunuðu skammtar þeim í dag.

 

En hins vegar er hann prinsippmaður í anda þess frelsis sem Hannes kenndi honum ungum, að "það eru von­brigði að það sé ekki með frjáls­um samn­ing­um hægt að leiða fram niður­stöðu".

Eða kannski býr Bjarni þarna að visku afabróður síns sem lærði á sínum langa stjórnmálaferli að stuðla að sátt í samfélaginu, og þar fetaði Bjarni Ben eldri í fótspor Ólafs Thors samstarfsmanns síns til áratuga, að rétt vinnandi fólks til verkfalla og samninga yrði að virða.

 

Hvort sem er, frjálshyggjutaugin sem telur frjálsa samninga æðri öllu, eða rótgróin íhaldssemi genginna kynslóða, sem náði sátt við hinar vinnandi stéttir, þá er ljóst að ekki er bæði hægt að svipta verkalýðshreyfinguna samningsrétti sinum, og á sama tíma mæra frjálsa samninga.

Eitthvað svo augljóst að jafnvel bjánar ættu að skilja það.

Og þar með hef ég líklegast svarað spurningu fyrirsagnar minnar.

 

En hvaðan þessi stuðningur við fasisma svartstakkana kemur er svo önnur spurning??

Er firringin svona algjör í fílabeinsturni auðs og valda??

 

Eða misfórst eitthvað í uppeldinu eins og virðist vera um svo marga íhaldsmenn þessa dagana??

Að þeir sjái ekki rangindi orða sinna og gjörða því þeim hafi ekki verið kennt það ungum.

Hvað segir það um ömmur þeirra, eða hlustuð þeir kannski aldrei á þær??

 

Veit  ekki.

En bjánar, meintir bjánar eða þaðan af verra fólk mun ekki leysa þann vanda sem blasir við þjóðinni í dag.

Hvort sem það er verkfall Eflingar, stjórnlaus innflutningur föru- og farandsfólks eða snargalin hækkun stýrisvaxta vegna verðhækkana erlendis.

 

Samt kýs ég frekar bjánana, ef ekki betra býðst.

Þeir er skárri valkostur en siðblinda sígræðginnar og sjálftökunnar, eða sá níðingsháttur að réttlæta nútíma þrælahald með einhverja vísan í meintan efnahagslegan stöðugleika.

Eða ekki sé minnst á strengjabrúður hrægammanna sem þjóðin hampar í skoðanakönnunum.

 

Best af öllu væri samt fullorðið fólk.

Skynsamt fólk.

 

En mér skilst að þjóðminjasafnið hafi þegar tekið frá hillu við hliðina á síðasta geirfuglinum.

Aðeins eigi eftir að stoppa upp eitt slíkt eintak.

 

Gleymum samt ekki að stjórnmálin eru birtingarmynd okkar.

Þau anna eftirspurn en eru ekki framboð sem slík.

 

Gömul viska og ný.

Þú uppskerð ekki kartöflur með því að sá kolamolum.

 

Og þar er ekki við kolamolana að sakast.

Kveðja að austan.

 

 

Allra síðasta úrræðið að ríkisstjórnin beiti sér

Samfylkingin gegn láglaunafólki.

 

Það er fyndið að Samfylkingin skuli vera valkostur hins svokallaða félagshyggju og vinstri fólks í dag.

Þessi ærulausi flokkur sem seldi þjóðina í skuldahlekki ICEsave samninganna, sem sigaði hrægömmum á íslenska alþýðu með afleiðingum að rúmlega 10 þúsund fjölskyldur, að stofni til láglaunafólk þar sem kjarninn var einstæðar mæður, var sett á guð og gaddinn, er alltí einu orðinn valkostur fyrir fólk sem telur sig standa fyrir betri heim.

Fyrir þann jöfnuð að allir eigi að geta haft í sig og á, að enginn sé þræll annarra, hvort sem það er nútímaþrælahald láglaunastefnunnar, eða vera þræll hrægamma og fjármagns.

 

Sagan er samt eitt, og vissulega hefur Samfylkingin skipað út því fólki sem seldi þjóð sína fyrir þann bitling að fá að þykjast ráða.

Kristrún er flott, um það er ekki deilt, og það er ekki heldur deilt um að bakgrunnur hennar sígræðgi og sjálftaka þess fólk sem telur það alltí góðu að þiggja hundruð milljóna í starfslokasamninga.

Ég á rétt á þessu sagði Kristrún, ég samdi um þetta.

 

Samt fortíð, en hið nýskipaða svokallaða verkalýðsráð Samfylkingarinnar er hins vegar ekki fortíð, heldur eitthvað sem gerðist eftir að réttlætisbarátta Sólveigu Önnu hófst, þar sem hún skoraði sjálftökuna og sígræðgina á hólm.

Munum að kaupkröfur Eflingar eru aðeins flís af þeirri böku sem sjálftökuliðið tók sér á liðnum árum, langt umfram svokölluð viðmið Samtaka Atvinnurekanda.

Og gegn Sólveigu Önnu sigaði sjálftökuliðið, þetta lið sem Kristrún Frostadóttir var hluti af fyrir svona 2 árum síðan, hælbítum sem allir eiga það sammerkt að vera í hið nýkjörna verkalýðsráði Samfylkingarinnar.

 

Einn hælbíturinn, sem er vonarstjarna verkalýðsráðs Samfylkingarinnar, ræðst núna beint gegn lögmætri kjarabaráttu Eflingar, hún telur sig eiga rétt á að kjósa um lögleysu ríkissáttasemjara sem níðingar, því það er níðingsháttur að réttlæta nútímaþrælahald, kalla miðlunartillögu ríkissáttasemjara.

Vonarstjarna verkalýðsráðs Samfylkingarinnar, væri aldrei vonarstjarna, nema vegna blessunar Kristrúnu Frostadóttur, fyrrverandi meðlimi í sjálftöluliðinu, núverandi valkostur hins svokallaða vinstri og félagshyggjufólks á Íslandi.

Það er eins og Samfylkingin hafi ekki treyst fyrirhuguðu verkbanni Samtaka Atvinnulífsins, heldur þyrfti að siga vonarstjörnunni fram á vígvöllinn.

Gegn réttmætri kröfu láglaunafólks um að geta hugsanlega lifað af launum sínum, jafnvel þó hundalíf væri.

 

Ef eitthvað afhjúpar eðli og tilgang fólks, þá er það þessi frétt Mbl.is, og þá er ég ekki að hnýta í Ólöfu Adolfsdóttir, hún er aðeins nytsamur sakleysingi sem er sigað til óhæfuverka.

Það er fólkið að baki sem sigar henni.

 

Og alltí einu fær það nýja merkingu að hafa horft uppá Láru V Júlíusdóttir gera sig að fífli í fréttum sjónvarpsins þegar hún fór gegn úrskurði Landsréttar, eða líklegast það sem er aumkunarverðast af öllu í þessari ömurlegu aðför Samfylkingarinnar að kjarabaráttu Eflingar, Kastljósviðtalið við Ásmund Stefánsson, þar sem öllum mátti vera ljóst að þar hefði ellin gert skráveifu.

Öll aðförin, allir hælbítarnir eru ekki úr ranni Samtaka Atvinnulífsins, sem leynt og ljóst vinnur að falli núverandi ríkisstjórnar, heldur er rótin öll úr skítakompum Samfylkingarinnar, sem reyndar líka leynt og ljóst vinnur að falli núverandi ríkisstjórnar.

 

Samt ofar öllu að sigra Eflingu, að brjóta réttmæta kjarabaráttu láglaunafólks á bak aftur, að viðhalda nútíma þrælahaldi á Íslandi.

 

Já, þetta er flokkurinn sem stór hluti þjóðarinnar treystir fyrir atkvæði sínu.

Vinstra og félagshyggjufólk á það sem sagt sammerkt með liðnu hvítu fólki Suðurríkjanna, að þrælahald sé þess virði að berjast fyrir, það tryggi gott líf og lífskjör, þar hjá eigendum plantekranna og fylgifiskum þeirra, hér hjá hinni háskólamenntuðu yfirstétt.

Uppreisn þrælanna skal kæfa með öllum ráðum.

 

Reyndar mistókst það í Suðurríkjunum eins og frægt er orðið en það má alltaf reyna aftur og aftur segir Samfylkingin.

Sérstaklega ef þetta stríð okkar við láglaunafólk tryggir okkur valdastólana.

 

Já, svona er Ísland í dag.

Auðurinn óttast ekkert, því hann á allt.

 

Líka stjórnmálin.

Kveðja að austan.

Tekur nýr kjarasamningur gildi á fimmtudag?

Efling þarf vissulega afsökunarbeiðni.

 

Og vonandi er Halldór Benjamín maður að meiri að biðjast afsökunar, þó hegðun hans undanfarinna vikna bendi til þess að það þurfi að grafa djúpt eftir þeim manndómi sem kunni slíkt.

 

En sú afsökunarbeiðni, samskipti Eflingar og Samtaka Atvinnulífsins, allt sem hefur gengið á á milli þessara aðila er algjört aukaatriði miðað við alvarleik málsins.

Munum fyrst grundvallaratriði málsins sem Landsréttur hnykkir á í úrskurði sínum; "Var breyt­ing­un­um ætlað að stuðla að friðsam­leg­um samn­ing­um og draga úr átök­um á vinnu­markaði og lang­vinn­um vinnu­stöðvun­um með skýr­ari leik­regl­um sem ættu að stuðla að frjáls­um samn­ing­um á vinnu­markaði".

Lögin frá 1996, frum­varpið um breyt­ing­ar á lög­um um stétt­ar­fé­lög og vinnu­deil­ur var hugsað til að stuðla að friði á vinnumarkaði, ekki ófriði líkt og meint miðlunartillaga ríkissáttasemjara.

 

Öllu hugsandi fólki mátti vera þessi sannindi ljós og þeir sem hafa ekki til þess vit að hugsa, en eru læsir, gátu líka lesið skýran lagatexta þar um, að lögin voru hugsuð til að stuðla friði og auðvelda deiluaðilum að ná samningum.

Ekki með kúgun eða þvingun, heldur með viðræðum svo sem fæstar vinnudeilur færu út í hörð verkfallsátök.

Þess vegna er óskiljanlegt hvernig stjórnvöld eða borgarstéttin og málpípur hennar eins og til dæmis Morgunblaðið hafa hagað sér í þessari deilu.

Eins og menn geri sér ekki grein fyrir að það að ganga gegn þessum lögum, er í raun að ganga gegn lýðræðinu sjálfu, því ef menn virða ekki tæki þess sem eru hugsuð til að stuðla að frið og sátt í samfélaginu, hvernig er þá komið fyrir þessari þjóð??

 

Dómur héraðsdóms var alltaf óskiljanlegur í þessu máli, og það sem verra var að engin málsmetandi aðili skyldi ekki benda á að beinar lygar í forsendum dóms, það er sú lygi að ríkissáttasemjari hefði eitthvað gert til að stuðla að samningum milli deiluaðila og samningaviðræður því fullreyndar, sé alltaf áfellisdómur yfir viðkomandi dómara, dómi (héraðsdómi) og dómskerfinu í heild.

Við búum ekki í Tyrklandi, það er enginn Erdogan sem hefur fangelsað rjómann af dómarastéttinni vegna upploginna saka, og þannig múlbundið allt dómskerfið um einræði, ofbeldi og kúgun.

Eða líta menn virkilega svoleiðis á Ísland í dag, að við séum á engan hátt betri en Tyrkir, að lýðræðið okkar sé aðeins minning ein, en hagsmunir fjármagns og fámennar valdaklíku ráði og stjórni öllu??

Dómarinn var örugglega að leita að priki svo hann kæmi til álita næst þegar dómsmálaráðherra Sjálfstæðisflokksins útdeildi stöðuhækkunum, en hvað með alla hina sem þögðu??

 

Öllu alvarlegra er hins vegar aðkoma ríkisstjórnarinnar að þessu ófriðarbáli með stuðningsyfirlýsingum sínum við ríkissáttarsemjara og ótillögu hans.

Hve lítið er á milli eyrnanna á fólki sem hélt í eina mínútu að ríkissáttasemjari mætti fara beint gegn anda laganna frá 1996, að stuðla EKKI "að friðsam­leg­um samn­ing­um og draga úr átök­um á vinnu­markaði og lang­vinn­um vinnu­stöðvun­um með skýr­ari leik­regl­um sem ættu að stuðla að frjáls­um samn­ing­um á vinnu­markaði,".

Hvaða máli skipti það í eina mínútu að með einhverju lagaklækjum væri hægt að fullyrða að meint málamiðlunartillaga væri ekki ólögleg samkvæmt lögum um embætti ríkissáttasemjara, þegar tilgangur embættis hans er að stuðla að friði og sátt, og koma í veg fyrir illvígar kjaradeilur??

Þegar öllu hugsandi fólki mátti ljóst vera að ríkissáttasemjari færi beint gegn anda þeirra laga sem embætti hans byggðist á.

 

Af hverju var ekki gripið inní og málin sjötluð??

Af hverju þarf dóm til að niðurlægja ríkisstjórnina endanlega??

Af hverju þetta stjórnleysi og þessi upplausn??

 

Ef málsmetandi menn verja ekki friðinn.

Ef málsmetandi menn verja ekki forsendur lýðræðisins.

Hvernig er þá komið fyrir einni þjóð??

 

Ráðherrarnir eins og Álfar út úr hól.

Hlutlaus embættismaður gengur beint erinda annars deiluaðilans.

Þjóðfélagið undirlagt áróðri samviskulausra manna sem sjá ekkert athugavert við síþenslu ferðamannaiðnaðarins sem knúinn er áfram á vinnu erlends láglaunafólks, það er nútíma þrælahald í sinni tærustu mynd.

 

Landsréttur hélt og hafi hann þökk fyrir.

Enn allir hinir sem brugðust þurfa að taka til í sínum ranni.

 

Ríkissáttasemjara er ekki lengur stætt í sínum embætti.

Ekki vegna þess að hann er rúinn trausti og allri tiltrú, heldur vegna þess að hann hefur svívirt embætti sitt með framgöngu sinni.

Hann hefur brugðist skyldum sinni gagnvart þjóðinni og er ekki lengur embættismaður hennar.

Því lengur sem hann þráast við að víkja, því aðeins aumkunarverðari verður hann.

 

En afsögn hans verður aldrei annað en kattaþvottur fyrir alla hina sem brugðust.

Það er til dæmis lágmarks kurteisi hjá ráðherra vinnumála að segjast íhuga alvarlega stöðu sína.

Ekki sérstaklega vegna þess að hann brást skyldu sínum sem ráðherra að vinna að anda laganna frá 1996, þetta með friðinn og stöðugleikann, heldur vegna þess að það má setja stórt spurningamerki við vitsmuni hans, hvernig var hægt að mæla afglöpum ríkissáttasemjara bót??

Er ekki eitt fífl í ráðherrastól nóg fyrir þjóðina að umbera??

 

En fyrst og síðast eigum við sem þjóð að skammast okkar fyrir að umbera allan vitleysisganginn í þessari deilu allri.

Það er ekki boðlegt að löglega kjörin stjórn verkalýðsfélags sæti stanslausum svívirðingum og mannorðsmeiðingum fyrir það eitt að nýta sér löglegan rétt félagsins að boða til vinnustöðvana.

Og meir að segja embættismenn þjóðarinnar taki þátt í þeirri svívirðu.

 

Þó við séum öll Efling, já vissulega vita margir ekki að því, þá hefur Efling á stundu verið ofsalega einmana í þessari kjaradeilu sinni.

Kjaradeilu sem allt siðað fólk sér að er prófsteinn á sið þjóðarinnar, hvort hún líði atvinnurekstur sem getur ekki borgað þau laun að fólk geti lifað af þeim.

Það er að velmegun okkar og velferð byggist að hluta til á þrælkun fátæks fólks.

 

Við erum betri en þetta.

Alveg satt.

 

Látum ekki skítinn segja okkur annað.

Keðja að austan.

 

Afsökunarbeiðnir og annar sáttasemjari

Áróðursmaskína mallar sínu skítamalli.

 

Þegar ekki tókst að hindra verkföll Eflingar með öllum þeim skítatrixum sem mannlegt ímyndunarafl gat upphugsað, og grátnir eru þeir gömlu góðu dagar þar sem hægt var að leigja einhverja hvítliðafanta við að lemja á fátæku verkafólki, þá er næsta útspil þessara manna sem byggja arð sinn og gróða á nútímaþrælahaldi alþjóðavæðingarinnar, að loka á verkfallsverði Eflingar.

 

Lok, lok og læs, og þegar Efling krefst réttar síns, þá er kallað á lögregluna.

Það skal samt tekið fram að löggan er ekki núna beðin að lemja verkfallsverði líkt og í tíðkast mjög í þeim löndum sem stjórnvöld sækja fyrirmynd sína að löggjöf sem eiga útiloka verkföll framtíðarinnar.

Ekki ennþá orðin svona slæm, eða réttara sagt rotin, og vissulega má hrópa húrra fyrir því.

Samt ekki ennþá, munum það.

 

Því það er fáheyrt að menn, munum þessir þarna sem byggja arð sinn og gróða á nútíma þrælahaldi, geti fengið aðstoð lögreglu við að halda verkfallsvörðum Eflingar úti og meina þeim þannig að gegna skyldustörfum sínum.

Skítamall áróðursmaskínunnar lætur það hljóma þannig að verkfallsverðir séu að skipta sér að verkum annarra sem eru ekki í verkfalli eins og kokka, þjóna eða starfsfólks í móttöku, eins og ræstingakonan viti ekki að hún sé að þrífa heldur að kokka eða taka á móti gestum. 

Sem sagt að öll verkfallsbrot liðanna ára, liðanna áratuga, bæði hér og í öðrum löndum, séu í raun aðeins misskilningur fólks sem viti ekki hvað það er að gera í vinnunni og sé æft þegar það sér annað fólk vinna sína vinnu.

 

Hvort einhver sé það trúgjarn að trúa þessu má vel vera, sérstaklega ef það fer saman við skort á uppeldi, að fólk hafi ekki verið kennt að þekkja sið á sínum yngri árum og þykir því allt í góðu að velmegun þess sé byggð á þrælkun annarra.  Og verður svo bandbrjálað þegar vinnuþrælarnir rísa upp og segja; megum við ekki líka fá laun sem duga til að lifa af.

En aðrir ekki og það er ákaflega aumt að þetta pakk, því það er bara pakk sem hagar sér svona, skuli komast upp með að loka vinnustöðum fyrir verkfallsvörðum, komi upp ágreiningur með túlkun eða framkomu, þá hlýtur að vera leið til að leysa slíkan ágreining, önnur en sú að meina verkfallsvörðum að sinna skyldum sínum.

Og fara svo í skítugt áróðursstríð gegn störfum þeirra sem löng sátt er um að séu nauðsynleg til að eyða tortryggni og tryggja frið í kringum verkföll, það er að þau séu það sem kallað var fyrir daga sígræðginnar, friðsamleg.

 

Verkföll eru alltaf neyðarbrauð, alla vega í heilbrigðu samfélagi þar sem aðrar leiðir eru reyndar til þrautar að ná sátt um mannsæmandi laun, og það er alltaf leiðinlegt að þau "skaði upplifun og valdi gestum hótela vanlíðan".

En í alvöru, við hvern er að sakast??

Þann sem borgar þrælalaunin eða sá sem krefst launa sem ekki eru kennd við þræla??

 

Og ég efa ekki að ef flestir gestanna væru spurðir, þá myndu þeir svara að þeir teldu sig borga það mikið fyrir gistinguna að þeir teldu að hægt væri að borga mannsæmandi laun á hótelinu.

Þeir væru ekki stuðningsmenn nútíma þrælahalds.

Því það er nefnilega svo að flest fólk er siðað.

 

Skítamallið er nefnilega ekki ætlað gestum.

Heldur þeim sem af einhverjum ástæðum leggjast gegn réttlætisbaráttu láglaunafólks á Íslandi, að það fái mannsæmandi laun fyrir vinnu sína, ekki ofurlaun, heldur laun sem duga allavega fyrir lágmarks framfærslu. Sem er ekki frekja í landi alsnægtanna.

 

Hvað því fólki gengur til, hvort það hafi gleymst að ala það upp, eða eitthvað misfarist hjá því á fullorðins árum, kannski orði sígræðginni að bráð, veit ég ekki.

En það er þarna greinilega í þeim fjölda að atvinnurekendur sjá ástæðu til að láta áróðursmaskínu sína malla ofaní þau afskræmda mynd af kjarabaráttu láglaunafólks.

Það er svo greinilegt að það á að sigra þessa deilu fyrir utan samningaborðið, með því að knésetja forystu Eflingar og sjálfsagt að krossfesta hana á eftir uppá Valhúsarhæð, sem víti handa öllum þeim gætu leitt kjarabaráttu láglaunafólks í framtíðinni.

 

Þetta komast Samtök Atvinnulífsins óáreitt upp með.

Í hina Nýja Íslandi eftirhrunsáranna sem enginn segist vilja neitt hafa með að gera, en enginn gerir þó neitt til að hamla á móti.

Aðeins froðusnakk og upphrópanir.

 

Þar til Efling gerði okkur að Eflingu.

Þó sumir eigi bara ennþá eftir að fatta það.

 

Við erum öll Efling.

Kveðja að austan.

 

Fordæma framkomu verkfallsvarða

Þau skeyta hvorki um skömm né heiður.

 

Er palldómur Halldórs Benjamínssonar um forystu Eflingar.

Af hverju viðhefur hann þessi orð??, jú þau lúta ekki ólögum sem og beygja sig ekki fyrir fordæmalausri aðför atvinnurekanda og stjórnvalda að rétti verkalýðsfélaga til að nýta verkfallsvopnið til að bæta samningsstöðu sína.

 

Núna þegar stálin stinn mætast þá má ekki gleymast hver er ábyrgðaraðili þess að svona er komið í kjaraviðræðum Eflingar og Samtaka Atvinnulífsins.

Sök Eflingar er að rökstyðja kröfur um að félagsmenn þess þurfi hærri launahækkanir en samið var um við félög Starfsgreinasambandsins.

Viðbrögð Samtaka atvinnulífsins var ekki að ræða þær kröfur, heldur hófu samtökin illvígt áróðursstríð í fjölmiðlum sem í meginatriðum beindist að persónu formanns Eflingar, að meintum fáránleik kröfugerðar Eflingar og að tengja hvorutveggja við einhver óskilgreind róttæk öfl sem áttu að eiga upptök sína í stofunni hjá Gunnari Smára Egilssyni, sem á að vera ákaflega ljótur maður því hann segist vera sósíalisti.

Hvernig þetta samræmist heiðri og góðum vinnubrögðum í kjaradeilum getur Halldór Benjamín einn útskýrt.

 

Þegar ljóst var að þessi samningatækni Samtaka Atvinnulífsins dygði ekki til að valda það mikilli upplausn innan Eflingar að félagið treysti sér ekki í verkfallsaðgerðir, þá var gripið til plans B, eitthvað sem til dæmis Guðmundur Þ. Guðmundsson gerði ekki á síðasta HM.

Plan B var að láta ríkissáttasemjara fyrirgera trúverðugleika sínum með því að misbeita valdi sínu og leggja fram starfsgreinasamningana sem miðlunartillögum með þeim fáheyrðum orðum að honum fyndist að félagar Eflingar ættu að fá að kjósa um þá.

Vegið var að verkfallsréttinum, embætti ríkissaksóknara var fórnað, kastað fyrir róða samskiptareglum milli aðila vinnumarkaðarins sem áratugirnir höfðu þróað og slípað til.

 

Ekkert af þessu hafði áhrif á heiður né skömm Halldórs Benjamínssonar, að hans dómi allavega, en að forysta Eflingar skyldi ekki í kjölfarið skríða í duftið fyrir honum, heldur verjast þessari samningatækni hans, sem er án allra fordæma í gjörvallri sögu íslenska vinnumarkaðarins, það er forkastanlegt að hans dómi.

Forystu Eflingar til skammar, hjá fólki sem skeytir hvorki um skömm eða heiður.

En að líta í eigin barm og íhuga í eina mínútu sína eigin sök, það er ekki uppá pallborðinu hjá Halldóri Benjamínssyni, ekki frekar en að virða viðurkenndar leikreglur í kjarasamningum.

 

Þessi sjálfhverfa skýrir svo margt í af hverju málum er svona komið, í að virðist óleysanlegan hnút.

Hnút sem Landsréttur getur ekki höggvið á frekar en aðrir dómsstólar.

Aðeins samningar.

 

En einhvern veginn finnst mér forysta Samtaka Atvinnulífsins ófær um það í dag.

Fyrirlitning á mótaðilunum, að lítilsvirða þá í orðum og tali, að treysta á undirróður og fimmtu herdeild Samfylkingarinnar til að grafa undan löglegri kjörinni stjórn Eflingar, reyna að nýta sér lagaklæki og jafnvel liðsinni lögreglunnar, er bara ekki vænlegt til árangurs í kjaradeilu.

Ekki nema menn vilja ekki leysa hana, heldur koma henni í þann hnút að það réttlæti inngrip ríkisvaldsins í deiluna og þá með bráðabirgðalögum.

 

En menn hafa engan heiður af svona skítataktík.

Heiðursmenn settust niður og reyndu að ná samningum.

Það tókst ekki alltaf, en þeir reyndu.

 

Skömmin var aldrei þeirra.

Kveðja að austan.

Forysta Eflingar ætti að skammast sín

Ólögum er stundum hnekkt í Strassborg.

 

Það væri skrýtið ef Efling beygði sig fyrr.

Kveðja að austan.

Sleppir aðför og bíður eftir úrskurði Landsréttar

Kveikjum eld, kveikjum elda!!

 

Syngur seðlabankastjóri þessa dagana, nema með fornnorðlenskum framburði svo líklegast þarf þýðanda svo fólk skilji.

 

Ekki gerir forseti ASÍ það allavega; Hann segir "óþolandi mýtu að kjara­samn­ing­ar og launa­hækk­an­ir séu ástæðan að baki þess hve illa geng­ur að temja verðbólg­una. Frek­ar hefði átt að taka á þeim vanda­mál­um sem uppi voru fyr­ir rúmu ári vegna hækk­ana á fast­eigna­markaði, en að hækka stýri­vexti".  Og bendir á það augljósa sem allir sjá sem tala og skilja nútíma íslensku;

"Þarna eru hlut­ir á bakvið þetta, veik­ing krón­unn­ar hef­ur áhrif á verðbólgu, það eru ytri aðstæður sem hef­ur áhrif á verðbólgu og svo eru gjald­skrár hækk­an­ir hjá stjórn­völd­um sem eru að auka verðbólgu, sem ella hefði lækkað hefðu þær ekki komið til um ára­mót­in.".

 

Ekki er skilningurinn á söng seðlabankastjóra meiri hjá fulltrúum atvinnurekanda, Halldór Benjamínsson talar um óskiljanlegar boltalíkingar og bætir svo í; "Seðlabank­inn er því því miður að feta hratt þá leið að skaða trú­verðug­leika sinn al­var­lega.".  Svo kemur hefðbundni söngurinn sem hann fékk í arf frá fyrirrennara sínum, sem aftur fékk hann í arf hjá sínum fyrirrennara, sem aftur ... og svo koll af kolli, um óábyrg ríkisfjárlög og núna sé ekki lengur hægt að hækka kaupið þó það sé ekki sagt að það gæti komið niður á ofurarðgreiðslur fyrirtækja.

 

En stöldrum við þetta með trúverðugleikann, sem réttilega er verðmætur og til mikils að halda í hann.  Það gildir samt ekki bara um seðlabankastjóra, heldur líka um Halldór eða ríkissáttasemjara, en þeir síamstvíburunum tókst með einu gönuhlaupi að eyðileggja allt traust á vinnumarkaðnum og stórskaða embætti ríkissáttasemjara.

Fyrir hvað??, kröfur láglaunafólks um laun sem dygðu fyrir lágmarksframfærslu!!!

 

Það er nefnilega mjög auðvelt að skaða trúverðugleik sinn en það getur verið mjög erfitt að vinna hann aftur.

Augljóst er að allir eru að spila sóló, og enginn axlar ábyrgð á því sem er að gerast eða tekur af skarið og veitir forystu um leið sátta og samkomulags.

Og allir benda á hina, og hinn meinta stórskaðaða trúverðugleik þeirra.

Ríkisstjórnin er svo stikkfrí, að mæta á ráðstefnur, að halda skál-skálráðstefnur, flottræfilsháttur og sýndin er mál málanna í dag.

 

Enginn stígur fram og sýnir frumkvæði, með því til dæmis að afsala sér einhverju sem sjálfvirknin hefur fært honum uppí hendurnar, eða slá af einhvern flottræfilsháttinn sem þjóðin hefur engan veginn efni á.

Við erum kannski stærst og best, en við þurfum samt ekki að greiða hæstu laun í heimi til stjóra okkar, hvort sem þeir eru í einkageiranum eða hjá hinu opinbera.

Að meta menntun til launa, í samfélagi þar sem stefnt er að því að yfir 80% þjóðarinnar sé með einhvers konar "æðri" menntun, þýðir ekki það sama að þá þurfi að greiða hinum ómenntuðu, þrælalaun, svo eitthvað sé afgangs fyrir hálaunakröfur hinna menntuðu.

Velmegun og velferð getur aldrei byggst á örbyrgð þeirra sem vinna grunnstörfin.

 

Það er siðferðisgrunnur kjarabaráttu Eflingar, og sá siðferðisgrunnur er ljósið sem mun lýsa þjóðina út úr ógöngum sínum.

Því ójafnvægið og síkrafa þeirra sem mest hafa um að fá meira, hærri laun, meiri arð, er að sprengja efnahagslífið sem og að vera uppspretta ólgu og átaka sem engan endi sér fyrir.

Bara það að staldra við og viðurkenna að mennskan, að siður krefst þess að allir hafi í sig og á af vinnu sinni, mun laga svo margt annað.  Menn munu fara að tala saman, útfæra leiðir, líta á sig sem samherja, ekki óvini.

 

En ef ekki, og Seðlabankinn telur sig þurfa að kveikja elda í stað þess að slökkva bál og lægja öldur, þá mun fátt annað gerast en forseti ASÍ bendir á; "Auk­in út­gjöld hjálpa ekki til við að ná samn­ing­um þar. Þetta er frek­ar til þess að auka á vand­ann".

Því það er liðin tíð að verkafólk taki því sem að því er rétt og verði stillt þegar því er sagt að verða stillt.

Og því verður ekki breytt þó menn láti ríkissáttasemjara siga lögreglu á Sólveigu Önnu og félaga hennar hjá Eflingu.

 

Að kveikja elda hefur aldrei virkað vel til að slökkva bál eins og aðilar vinnumarkaðarins benda réttilega á.

Að beita fyrir sig ólögum til að stöðva réttmætar verkfallsaðgerðir er ekki heldur líklegt að stuðli að friði og sátt á vinnumarkaði.

Að hver skari eld að sinni köku en í vandlætingu sinni bendir á aðra, er fyrst og síðast aðeins líklegt til að valda sinadrætti í bendiputtanum, en stuðlar aldrei að jafnvægi og stöðugleika.

Og að neita hluta þjóðarinnar um að hafa í sig og á er aðeins ávísun á stöðugan ófrið og deilur.

 

Þetta er allt eitthvað svo augljóst.

Kannski of augljóst til að fólk sjái þetta almennt.

 

Munum samt að við höfum áorkað miklu sem þjóð og þrátt fyrir allt ölum við börnin okkar upp í góðu samfélagi.

Við getum þetta alveg, við höfum allavega getað þetta.

Og það hefur ekkert breyst í rauninni, nema kannski að það sé of mikið til skiptanna, eða hver er vandinn þegar þjóðartekjur eru í sögulegu hámarki??

 

Það vantar bara skynsemisrödd og sátt um að hlusta á hana.

Og að við munum að við erum öll Efling, líka Halldór Benjamínsson.

 

Þá kemur þetta.

Alveg satt.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

„Við erum reiðubúin að halda áfram“

Sólveig, stattu á sannfæringu þinni.

 

Með rökum hefur þú krafist afsagnar Aðalsteins Leifssonar ríkissáttasemjara, fyrir að hafa vanvirt embætti sitt og ganga erinda annars deiluaðilans.

Krafan um afsögn Aðalsteins er óhjákvæmileg eftir að hann lét það út úr sér við fjölmiðla, á sínum fræga blaðamannafundi minnir mig, að hann teldi rétt að leyfa félagsmönnum Eflingar að kjósa um samninga Starfsgreinasambandsins.

Eins og það sé hans hlutverk.

 

Ráðherra skirrast við, enda gengur hann líka erinda annars deiluaðilans, og fær þessa lýsingu frá fyrrum ráðherra VinstriGrænna; ".. í stað þess með froðusnakki að heimta fyrir hina ríku svo þeir geti kynnt græðgis ofninn sinn og orðið enn ríkari.".

Eftir stendur aðeins þú, sannfæring þín og hins vegar maður sem hefur fyrirgert rétti sínum til að gegna embætti sínu.

 

Það er því visst stílbrot að mæta á fund hjá Aðalsteini Leifssyni, jafnvel þó einhver ólög segi að það sé sama hvað menn skandalis í embætti sínu, þá megi þeir ennþá gegna því ef samtrygging dómstóla og ríkisvalds býður svo.

Ég legg því til Sólveig Anna að í nafni hagræðingar þá látir þú lögguna sækja þig á fundinn um leið og hún sækir kjörskrána fyrir Aðalstein.

 

Sú hagræðing hlýtur að gleðja talsmenn þeirrar hagræðingar að hagræða laun ræstingafólks á opinberum stofnunum niður fyrir lágmarksframfærslu, og það á að vera þeirra eina gleði sem þeir fá í þessari deilu þinni við siðblinduna sem lagst hefur eins og mara á samfélag okkar.

Annars eru það bara stálin stinn, mundu að þú hófst ekki þessa deilu, en þér var falið að leiða hana til lykta í þágu lands og þjóðar.

Því við erum jú öll Efling.

 

Sumir eiga bara eftir að fatta það.

Kveðja að austan.

Ekkert formlegt fundarboð borist

Ólögum skal mæta.

 

Og þetta er ekki í fyrsta skiptið sem héraðsdómur dæmir gegn lögum.

Enda flestir dómarar í héraðsdómi stráklingar úr Vöku eða Heimdalli, eina sem hrjáir þá eru innri átök um hvort þeir eigi frekar að þjóna ríkisvaldinu undir stjórn Sjálfstæðisflokksins, og þá sú þjónkun ávísun á frekari frama innan dómskerfisins, eða auðvaldinu þar sem auður í beinhörðu gulli bíður trúrra dómsþjóna.

 

Það er jú skýring þess að Hæstiréttur fellir flesta umdeilda dóma stráklingana úr gildi, enda þar innandyra þroskaðra fólk, sem eitthvað þarf að kunna fyrir sér í lögfræði til að fá embætti sín, þó vissulega séu flokksundantekningar þar á.

En þegar valdaþræðirnir fara gegn lögfræðinni, þá á lögfræðin og sjálfstæði dómsstóla sér athvarf í Strassborg, og kannski á þessi deila eftir að enda þar í enn einni háðunginni þar.

 

En kjarninn er sá að ólögum á að mæta.

Lýðræðið á að verja.

 

Það er skylda hvers borgara þessa lands.

Efling er ekki ein í þessu stríði.

Kveðja að austan.

Miðlunartillagan lögleg með öllu