Hefur þessi maður ekki gert nóg illt af sér??

 

Hann er einn af höfundum þess kerfis sem hrundi haustið 2008.

Hann ber ábyrgð á braskvæðingu atvinnulífsins.

Þegar raunveruleg framleiðsla var eyðilögð af fjárglæframönnum.

 

Allt það sem þjóðin fékk framan í sig haustið 2008 er mönnum eins og Þorsteini Pálssyni að þakka.  

Verðtryggingin, ofurskuldsetning sjávarútvegsins vegna kvótabrasks, einkavinavæðingin.

Að ekki sé minnst á vörnina fyrir villta vestrið í fjármálageiranum.  Öll aðvörunarorðin voru skotin í kaf af mönnum eins og Þorsteini Pálssyni.

 

Og hvað hefur þessi maður, með allt þetta á samviskunni, gert eftir Hrun??

Siðblindan og mannfyrirlitning þessa nýfrjálshyggjumanns er slík, að frá fyrsta degi barðist hann fyrir efnahagslegri gjöreyðingu íslensku þjóðarinnar.

Og frá fyrsta degi hefur hann upphafið hörmungar alþýðu þeirra landa evrusvæðisins sem hafa verst orðið úti vegna taumlausri græðgi fjármálamanna.  Hluti Evrópu er skilgreindur sem neyðarsvæði og hans helsta og æðsta markmið í lífinu er að koma íslensku þjóðinni þangað.

Í hungurbiðraðir Evrópu, arðrænd og kúguð af vogunarsjóðum og öðrum ófreskjum hins siðblinda fjármagns.

 

Af hverju er Mbl.is að bjóða lesendum sínum upp á drottningarumfjöllun um mann sem sannarlega gengur erinda vogunarsjóða við að yfirtaka efnahagslíf landsmanna?? 

Hafa aðrir hag af upptöku evrunnar en þeir sem ætla sér að flytja ránsfeng sinn úr landi og skilja hér eftir sviðna jörð??

Af hverju er Fréttablaðið, snepill útrásarþjófanna, ekki látinn um svona rusl??

Hvaða fyrirlitning er þetta gagnvart fólki sem hefur haldið tryggð við Morgunblaðið því þrátt fyrir allt hefur Morgunblaðið ekki gengið erinda hins svarta fjármagns??

Hvað er að gerast bak við tjöldin, er Morgunblaðið að svíkja þjóð sína líka??

Er næsta skrefið að lýsa yfir stuðningi við ICEsave og Alþjóðagjaldeyrissjóðinn??

 

Þegar Morgunblaðið er farin að bergmála Ruv þá er ljóst að Morgunblaðið stendur ekki lengur með þjóðinni.

Það fer ekki saman að vera blað þjóðníðinga og þjóðarinnar.

 

Jafnvel þó verðtryggingin sé undir.

Kveðja að austan.

Hefði átt að vinnast í haust

Vaxtaverkir verðtryggingarinnar.

 

Verðtryggingin er tæki sem á sjálfvirkan hátt magnar upp skuldir. 

Hún er hugsuð til að vernda verðgildi lána gegn verðbólgu, það er víxlhækkunum launa og verðlags, en hún mælir allar hækkanir óháð hvort um slíka víxlhækkun er að ræða.  

Uppskerubrestur, hækkun á orkugjöfum, rýra kaupmátt, en hækka lán.  Kaupmátturinn næst ekki til baka með launahækkunum, heldur með aukinni framleiðni en eftir stendur hærra lán, lánveitandinn græðir á atriðum sem hvorki hann eða lántakandinn hafa nokkuð með að gera.  

Verðtryggingin getur þarna orðið sjálfstæður þrýstivaldur á launahækkanir, kaupkröfur aukast í atvinnulífinu vegna hækkunar lána.

Verðtryggingin mælir einnig sína eigin hækkanir, hún sem slík er orðinn sjálfstæður hækkunarvaldur á verðlagi, sem aftur mælist í hækkun lána.

 

Svona sjálfvirkt hækkunarferli magnar upp skuldir þar til að á ákveðnum tímapunkti eru þær hættar að endurspegla raunverðmæti í samfélaginu og árlegar hækkanir verðbóta er langt umfram fjármunamyndun í hagkerfinu.

Það er verið að búa til eitthvað sem er ekki til, og slíkt endar alltaf á einn hátt, raunveruleikinn nær tökum á hinu tilbúna, skuldir eru afskrifaðar þar til raunhæft er að þær verði borgaðar.

En eftir að þetta ferli er orðið ósjálfbært, og þar til hin verðtryggðu lán eru aðlöguð að raunveruleikanum, þá sýgur of mikla fjármuni út úr efnahagslífinu miðað við verðmætasköpun svo bæði dregur úr neyslu sem og fjárfestingum.  Hún ýtir undir óstöðugleika, þrýstir á launhækkanir, og veldur óróa bæði í samfélaginu og í stjórnmálum.  

Órói sem slíkur er kostnaður fyrir hagkerfið, og getur stórskaðað atvinnulífið.  Gott dæmi er útbreiddur stuðningur við ofurskattlagningu á sjávarútveginn sem á rætur sínar í pirring með verðtrygginguna. 

 

Verðtryggingin er orðin sjálfstæður skaðvaldur, þvert á upphafleg markmið hennar  að stuðla að stöðugleika og jafnvægi í efnahagsmálum.

 

Í ferlinu áður en kemur að almennum afskriftum verða þeir verst úti sem fyrir stóðu höllum fæti.  Það er mikill og útbreiddur misskilningur að fjármálakerfið gangi að þeim sem skulda mest, það eru þeir sem eru bestu viðskiptavinirnir því á bak við skuldir þeirra er mikið tekjuflæði eða einhver ítök í því kerfi sem lánaði þeim.  

Fjármálakerfið gengur fyrst og fremst af þeim sem hafa meðaltekjur eða minna, og þeim sem eiga ekki miklar eignir.  

Samfélagslegt óréttlæti, samfélagslegt misrétti, það eru orðin sem lýsa dauðstríði hins sjálfvirka skuldahækkunarferlis sem verðtryggingin er.  

Á Íslandi í dag, blasir þetta við.

 

Alvarlegasti ágalli verðtryggingarinnar er samt að hún reynir að vernda tilbúin verðmæta sem verða til í verðbólum.  Verðbóla er það þegar efnisleg verðmæti fá nafnvirði langt umfram raunvirði.

Frægasta dæmið er frá Hollandi á  sautjándu öld þar sem einn túlípani kostaði meir en ein höll.

Menn geta ímyndað sér hvernig ástandið hefði verið ef þessar glórulausu hækkanir á túlípönum hefðu sjálfvirkt verið tengdar við allar skuldir landsmanna, og þær hefðu staðið eftir eftir að hin meintu túlípana verðmæti þurrkuðust úr.  Landið hefði orðið gjaldþrota og þurrkast út af landkortum heimsins.

Í verðbólum tapast alltaf fjármunir og sú staðreynd er ákveðinn öryggisventill á stjórnlausar lánveitingar  í slíkar bólur.  Ef sá öryggisventill er fjarlægður, að lánveitandi telji sér í trú um að hann geti alltaf innheimt lán sín óháð hinum glötuðu verðmætum, þá lánar hann bara og lánar, græðir á bólunni en er öruggur að aðrir beri tapið.

Aðrir bera þá hans tap, og sitt tap líka.

Eitthvað sem getur aldrei gengið þegar samfélagið er allt undir.

 

Þetta er það sem gerðist í aðdraganda Hrunsins, bankarnir lánuðu stjórnlaust í verðbólur, bæði á fasteignamarkaði sem og á hlutabréfamarkaði, í trausti þess að verðtryggingin verndaði lánasafn þeirra.   

Þess vegna óttuðust þeir ekki skarpa gengisleiðréttingu  þegar verðbólan springi og hagkerfið leitaði jafnvægis.  Þá fóru þeir aðeins úr einum ábátasömu viðskiptum í önnur. 

Þeir töpuðu vissulega fjármunum, sem lánardrottnar þeirra þurftu að afskrifa, en í staðinn þurrkuðu þeir upp eigið fé heimila og fyrirtækja.  

Eignuðust í raun samfélagið.

 

Og það er þessi eign sem barist er um eftir Hrunið.

Fjársterkir aðilar, sem má kenna við vogunarsjóði þó slíkt sé einföldun á flóknum veruleik, ætla sér að eignast bankana til að geta drottnað yfir íslensku samfélagi og auðlindum þess.  

Þetta er Stríðið um Ísland sem Michael Hudson lýsti svo vel í góðri grein sinni í Fréttablaðinu  vorið 2009.

 

Þetta eru vaxtaverkir verðtryggingarinnar, að erlent fjármagn ætlar sér að yfirtaka samfélag okkar, sér til góðs en okkur til tjóns.

Um þessa vaxtaverki verðtryggingarinnar snúast næstu kosningar.  

Þær eru síðasta hálmstráið okkar til að hindra að þjóðin verði tekin yfir.  

Baráttan gegn verðtryggingunni er því ekki aðeins barátta gegn skuldaánauð, heldur líka barátta um framtíð okkar sem þjóðar.  Hvort við lifum hér frjáls, eða hvort við lifum í ánauð.

 

Í dag erum við sundruð.

Sundruð verðum við sigruð.

 

Aðeins Samstaða um lífið fær okkur bjargað.

Kveðja að austan.

 

Hvaða maður er þarna á myndinni??

 

Finnst ég eitthvað kannast svo við hann??

Skeggið minnir mig svo á myndir sem voru uppá vegg hjá eldri bróðir mínum, þegar hann þóttist vera kommúnisti í menntó.

Minnir mig á Árna Pál, en yfir honum einhver íhugull svipur, sem ber vitni um djúpa hugsun og jafnvel skarpskyggni.

 

Svo ekki getur þetta verið Árni Páll.

 

Djúphugull  maður bullar ekki svona um krónuna eins og Árni gerði í formannsslagnum.

"Krónan tekin af gullfætinum 1920" vegna þess gráðugir útgerðarmenn vildu ráðskast með launafólk.  Þetta var árið sem síldin skemmdist á hafnarbakkanum í Kaupmannahöfn, og seldist síðan á hrakvirði.  Þá skaffaði síldin svipað og álver í dag.  

Hvernig heldur fólk að gengi krónunnar héldist ef allur útflutningur á áli stöðvaðist??  Myndi innflutningurinn greiða sig sjálfur, til dæmis með Hekluvikri??

 

Árni Páll hefur ekki sést eftir að hann lét þessa vitlausu út úr sér.  

Það man enginn eftir honum, menn muna varla hvaða flokkur kaus hann sem formann.

Photoshoppuð mynd af einhverjum sem gæti verið Árni, en er hann samt ekki, kveikir á engum perum.

Þessi fyrrum vonarstjarna Samfylkingarinnar er einfaldlega ekki í umræðunni lengur.  

 

Hann vanvirti vitsmuni almennings, með hreinræktuðu bulli, hann fær ekki annað tækifæri.

Fólk spyr um efndir, hvar er skjaldborgin sem Jóhanna sveik okkur um??

Hvar er vörnin gegn handrukkurum hins alþjóðlega fjármagns sem eru langt komnir með að eyða innviðum samfélagsins?

Af hverju gáfuð þið vogunarsjóðunum bankanna?

Umræða um úldna síld á hafnarbakka í Kaupmannahöfn fyrir um 90 árum síðan, er ekki umræða sem fólk veitir athygli í dag.

 

Flokkarnir sem lugu að þjóðinni eru í frjálsu falli.

Ný gríma um gömlu lygarnar munu þar engu breyta.  

Fólk vill réttlæti.  

Núna, í dag.

Í þessu lífi.

 

Sá sem ætlar ekki að leiðrétta stökkbreyttu skuldirnar.

Sá sem ætlar ekki að skila almenningi aftur því sem bankarnir stálu.

Sá sem hugsar um dautt fjármagn en ekki fólk.

Sá sem talar um stjórnarskrá þegar fólk vill brauð.

 

Sá er maðurinn sem fer ekki á þing í næstum kosningum.

Kveðja að austan.

Klárast ekki á kjörtímabilinu

Fallisti í fegrun.

 

Verður eftirmæli síðasta landsfundar flokksins.

Þar var reynt að útbúa grímu yfir þá staðreynd að Sjálfstæðisflokkurinn hefur í reynd verið þriðji stuðningsflokkur ríkisstjórnarinnar, því stefna ríkisstjórnarinnar, stefna Alþjóðagjaldeyrissjóðsins, er stefna Sjálfstæðisflokksins.

Að slá skjaldborg um fjármagn.

 

Eini sýnilegi ágreiningurinn hefur verið áherslumunurinn á  hvernig skepnunni, þjóðarskepnunni væri slátrað. 

Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn lagði til blandaða leið, hækkun skatta og niðurskurð, en gaf ekki upp hlutfallið í forskrift sinni.

Um það hafa staðið linnulausar deilur allt kjörtímabilið þar sem sitthvor fylkingin í áhangandahópi Alþjóðagjaldeyrissjóðsins hefur deilt hart um túlkun á spámannsins orðum.

 

Við viljum minni skatthækkanir, meiri niðurskurð segja Sjálfstæðismenn, við viljum hærri skatta og minni niðurskurð segja flokkarnir sem formlega eru í ríkisstjórn. 

Niðurstaðan sú sama, mismunandi sár á þjóðarlíkamanum þar sem blóðið seytlar hægt og hljótt út við undirleik Hörpunnar eins og í öðrum búðum forðum.

Þegar spámaðurinn tekur af skarið og  sendir út þann boðskap að ríkisstjórninni hafi gengið vel að framfylgja undirritaðri (af Sjálfstæðisflokknum) efnahagsáætlun sjóðsins, þá hefur viðkvæðið verið hjá forystu Sjálfstæðisflokksins að taka það skýrt fram, að það sé það eina góða við störf núverandi ríkisstjórnar.

Í ljósi þess að ríkisstjórnin hefur ekkert annað gert en að lúta orðum og fyrirmælum Alþjóðagjaldeyrissjóðsins, þá er ljóst að gjáin er ekki mikil á milli þessa tveggja fylkinga stuðningsflokka AGS á Íslandi.  Vart stærri en strik á blaði.

 

Landsfundur Sjálfstæðisflokksins var hugsaður sem einhvers konar fegrun á þessari staðreynd.  

Þar komu konurnar í pelsunum, sem þær höfðu fengið afskrifaðar, og sögðu fólkinu með sultardropana í nefinu, smá atvinnurekendum, milli atvinnurekendum, stór atvinnurekendum, að aðalatriðið væri að borga sínar skuldir, eins og þær höfðu gert með því að fá þær afskrifaðar gegn því gjaldi að þáverandi stærsti flokkur landsins stæði með verðtryggingunni, og þær myndu auðvelda þeim að borga hinar stökkbreyttu skuldir.  

"Við auðveldum ykkur að borga skuldir ykkar."

Og fólkið með sultardropana snýtti sér og hélt heim.

 

Gaf síðan upp stuðning við Sigmund Davíð í næstu könnun Gallup.

Vanvirðingin við vitsmuni þeirra gekk ekki upp.

Kveðja að austan. 

Töluvert samræmi á milli kannana

Vanvirðing við vitsmuni kjósenda.

 

Í stíl yfirborðskennds froðusnakks líkt og hér sé ennþá 2007, kemur Sjálfstæðisflokknum um koll.

Óhætt er að segja að aldrei hafa eins margir komið saman, á eins litlum stað, eins og á landsfundi Sjálfstæðisflokksins, og gert jafnmikla gloríu.

Að grafa gröf fyrir flokkinn sem hefur verið kjölfestan í íslenskum stjórnmálum.

 

Undir yfirskriftinni, "Í þágu heimilanna" er keyrt með stefnu sem er síst gáfulegri en sú fleyga athugasemd Maríu Antoinettu Frakkadrottningu þegar hún spurði í forundran, "geta þau ekki borðað kökur", þegar henni var sagt að fólk hefði ekki brauð til að fæða börnin sín.  

Fólk hefur ekki fjármuni til að greiða hinar stökkbreyttu skuldir, og fólk veit að þessar stökkbreyttu skuldir eru ranglátar, og sterk rök benda til þess að þær séu ólöglegar í þokkabót.  

Fólk tók lán og vill greiða sín lán til baka, en það tók ekki lán á þeim forsendum að bankarnir myndu keyra hagkerfið í kaf, og senda síðan almenningi reikninginn í gegnum verðtrygginguna.  

Verðtryggingin var hugsuð til að vernda lánveitendur gegn víxlhækkanir verðlags og kaupgjalds, að lánin sætu ekki eftir í slíkum eltingarleik.  Hún var ekki hugsuð sem tæki sem gerði heimili og fyrirtæki landsins gjaldþrota.  

 

Við sérstakar aðstæður getur gengið fallið án þess að kaupgjald fylgi á eftir.  

Þær aðstæður eru til dæmis hrun á álmörkuðum, hrun fiskistofna líkt og gerðis á árunum 1968 og 1969, þá dragast tekjur þjóðarbúsins skarpt saman og gengið verður að falla á móti til að aðlaga kaupmátt þjóðarinnar að minnkandi tekjum.  Þá hækkar vöruverð og neysla dregst saman.  

Svipað gæti gerst ef stór jarðskjálfti eða aðrar náttúruhamfarir eyða eða skemma þéttbýls svæði.  Kostnaður við uppbyggingu hlýtur þá að dragast frá annarri eyðslu þjóðarbúsins, gengið er sá sveiflujafnari sem nær því jafnvægi.  

 

Og slíkt gerist þegar fjármálakerfi hrynur í kjölfar mikils viðskiptahalla og skammtímafjármögnunar á honum erlendis frá.  Í stað þess að safna skuldum, þarf að borga skuldir.  

Sveiflan eftir Hrun var hátt í 200 milljarðar og slík sveiflu er aðeins hægt að ná með skarpri lækkun gjaldmiðilsins.  Vöruverð hækkar, og neysla fólks lækkar á móti.  

Að mæla slíkt sem verðbólgu, er rangt.

Það er þjófnaður.

 

Verðtryggingin í dag er þjófnaður, og það er móðgun við vitsmuni fólks að kalla hækkanir lána af hennar völdum, skuld.

Og það er móðgun á vitsmunum fólks að segjast ætla auðvelda því að borga hina meintu skuld.  

Það er móðgun á vitsmunum fólks að segja því að það eigi eign, séreignarsparnað, sem ekki sé hægt að hirða af því við gjaldþrot þess, þess vegna eigi að gera því kleyft að nýta þennan séreignarsparnað til  greiða þjófnaðinn.

Það er móðgun á vitsmunum fólks að skera niður almannaþjónustu svo hægt sé að nýta skatta þess til að greiða þjófnaðinn.  

 

Og það er móðgun á vitsmunum fólks að tala við fólk eins og það sé vanvitar, eins og Sjálfstæðisflokkurinn gerir í auglýsingum sínum.

Enda styðja aðeins tryggustu flokksmenn flokkinn í dag, og þeim fer fækkandi.

Þrátt fyrir að dæmdir vaxtaþjófar og dæmdir fjárkúgarar stýri þjóðinni í dag.

 

Fólk vill ekki kökur, það vill brauð, og það vill réttlæti.

Og það er tími til kominn að konurnar í pelsunum átti sig á því.

 

Þarna úti er fólk, og það á erfitt.

Og það vill réttlæti.

Kveðja að austan.

Fylgi Sjálfstæðisflokksins minnkar

Gliðnun heilbrigðiskerfisins er orðin hyldýpisgjá.

 

Sem erfitt verður að laga ef skemmdaröflin verða ekki hrakin frá völdum.

Óheyrilegir fjármunir hafa runnið úr ríkissjóði í vexti á undanförnum árum vegna fáránlegrar vaxtastefnu Alþjóðagjaldeyrissjóðsins.  

Á meðan er heilbrigðiskerfið svelt, vegirnir grotna niður, margir aldraðir og öryrkjar á hungurmörkum, líkt og drepsóttarsýkill hafi lagst á samfélagið.

Hið dauða fjármagn sýgur blóð úr hinu lifandi hagkerfi.

 

Fáráð þessarar stefnu er að forsenda hagvaxtar og velmegunar, er öflug samneysla.  Heilbrigðiskerfið, menntakerfið, almanna þjónusta, allt grunnþættir sem þurfa að vara í lagi svo ungt vel menntað fólk kjósi sér framtíð í landi forfeðra sinna.

Vextir vaxa ekki á trjánum, verðmætasköpun er þeirra uppspretta, alveg eins og launa og skattgreiðslna. 

 

Vaxtaeigendur geta ekki níðst svona á samfélaginu.

Ríkisvaldið getur ekki níðst svona á samfélaginu.

Samfélagið er þeirra lífæð, ekki öfugt.  

 

Þess vegna er fólkið sem stjórnar landinu í dag, ekki aðeins siðblint, það er siðblinda að leika sér að níðast á náunganum, heldur líka ákaflega heimskt.  

Ákaflega heimskt fólk fóðrar fjármagn, fyrir utan að vera siðblint, með því að blóðmjólk almenning, með því mergsjúga almanna þjónustu. 

Sama þjónusta fyrir miklu minna fé.  Eitthvað sem gengur ekki upp nema til skamms tíma, svo hrynur allt innan frá.

 

Það er eins og þjóðin haldi að heilbrigðiskerfið sé fyrir einhverja aðra, ekki hana sjálfa.

Annars léti hún ekki ómennin leika það svona grátt.

Ekkert fólk hagar sér svona, ekkert fólk tekur dautt fjármagn fram yfir fólk.

 

Skriðdrekar sjá ekki um að framkvæma stefnu ríkisstjórnarinnar, engir vopnaðir hermenn.

Þetta  eru dæmdir vaxtaþjófar og fjárkúgarar, hafnir yfir lög og rétt. 

En sitja í umboði þjóðarinnar, þjóðin ber ábyrgð á misgjörðum þeirra.

 

Þjóðin ber ábyrgð á ástandinu á Landsspítalanum, þjóðin ber ábyrgð á sulti þeirra sem hafa ekkert annað en strípaðar bætur til að lifa af.  

Þjóðin ber ábyrgð á að einn daginn verður ekki starfsfólk sem tekur á móti veiku barni, eða slasaðri móður.  Að sjúkir fái ekki meðhöndlun, að aldraðir fái ekki umönnun.

Þjóðin sættir sig við ástandið.

 

Áratugauppbygging er að gufa upp fyrir framan augun á fólki.

Aðeins mánuðir eru í að óbætanlegur skaði verði sem seint verður bættur.  

Í dag halda aldraðir læknar kerfinu gangandi, og einn daginn mæta þeir ekki í vinnu.  Sem er gangur lífsins.  Og hvað þá???

Og hvað þá???

 

Þá uppskera börnin okkar aumingjaskap okkar og nennuleysi.  

Uppskeru sem við sáðum til strax eftir Hrunið haustið 2008.  

Með því að láta blóðsugur stjórna endurreisn landsins.

 

Þær lugu í okkur og blekktu, en það þarf tvo til, líka þann sem lætur ljúga í sig og blekkja.

Í næstu kosningum verður okkur boðið uppá mismunandi útgáfur af þessum lygum og blekkingum, en allar með sömu niðurstöðunni, að hið blóðmjólkandi fjármagn mun ráða öllu eftir kosningar.

Svo mun verða á meðan við sendum ekki út ákall um eitt alvöru framboð sem býður aðeins fram eina stefnu.

 

Að vernda þjóðina fyrir fjármagninu. 

Að vernda lífið fyrir dauðanum.

Að gefa þjóðinni von um framtíð.  

 

Aðeins þannig verður hyldýpisgjáin brúuð.

Aðeins þannig verður lifandi fyrir venjulegt fólk hér á landi.

 

Í dag heyrist aðeins æpandi þögn.

Kveðja að austan.

 

 

20 læknar segja upp á Landspítala

Ætlar kirkjan að vera án þjóðar??

 

Hún hefur þagað fram að þessu.

Þagði þegar vígðir prestar réðust að þjóð sinni í þágu breta.

Kannski hrædd við hina pólitísku rétthugsun, kannski yfir höfuð hrædd.

 

Alla tíð hefur hún þagað þegar heimili landsins hafa engst á öngli ólána, hvort sem það er vegna hinnar ólöglegu gengislána, eða hinnar ólöglegu verðtryggingar.

Þagað þegar fólk hefur verið ofsótt og pínt.

Þagað þegar börn hafa berið borin út með rúmum sínum út á gaddinn.

 

Þagað, þagað.

Nema stundum talar hún um sekt.

Núverandi biskup er mjög  duglegur að tala um sekt.

Klínir sekt útrásarinnar á þjóðina.  Klínir sekt auðmanna á hinn venjulega mann.

Sækir í hinn forna arf þegar hamfarir voru afleiðingar syndugs lífernis alþýðunnar.  

En orð er ekki minnst á þjáningar fólks, um ofsóknir hins siðblinda fjármagns sem bitna á heimilum landsins.  Bitna á fjölskyldum, á börnum, á hinum veiku og veikburða.

 

Það er eins og íslenska kirkjan er aftur orðin kirkja hinnar gjörspilltu yfirstéttar sem lifir sníkjulífi á striti almennings.

Það er eins og hún  viti ekki að þjóðin þjáist undan oki verðtryggingar, eins og hún viti ekki að reynt var fjárkúga hana og rupla.

Það er eins og hún viti ekkert um Ísland í dag.

 

Samt vill þjóðin kirkjuna sína.

En kirkjan vill ekkert vita af þjóð sinni.

 

Hún er kirkja án þjóðar.

Kveðja að austan.

Kirkjuþing kemur saman 1. mars

Þegar þrýstingur er of mikill þá lætur eitthvað undan.

 

Þannig bregst gengið við auknu útstreymi á gjaldeyri.

Þannig bregðast fyrirtæki við kostnaðarhækkunum.

Þannig bregðast launþegar við greiðsluerfiðleikum.

 

Niðurstaðan er þekkt, víxlhækkanir verðlags og kaupgjalds, sem leitar í frjálsu falli krónunnar.

 

Samt er er Landsbankabréfið ekki farið út úr kerfinu.

Samt hefur ekki verið gert upp við þrotabú gömlu bankanna.

Samt hefur ekkert verið fjárfest í landinu, ekkert endurnýjað, ekkert gert.

 

Þjóðin þolir ekki annað svona gengisfall eins og 2008, innviðir hennar eru þegar að hruni komnir vegna fjárskorts, stighækkun skulda vegna sjálfvirkni verðtryggingarinnar er komin langt fram úr allri verðmætasköpun í þjóðfélaginu.

Og yfir efnahagslífinu vofir yfirtaka vogunarsjóðanna í gegnum yfirráð yfir bankakerfinu.  Það er öruggt að þeir munu sjúga allt fjármagn úr hagkerfinu, í því er viðskiptamódel þeirra fólgið.

 

Hvernig bregðumst við við sem þjóð??

Borgaralegi íhaldsflokkurinn vanvirðir vitsmuni kjósenda sinna með ómerkilegu skrumi sem aðeins mun gera illt verra.  Allar efnahagstillögur Sjálfstæðisflokksins afneita raunveruleikanum.

Jafnaðarmenn bjóða uppá þrautprófaða lausn Evrópusambandsins sem hefur rústað efnahagslífi þjóða sem glíma við langum minni erfiðleika en við.  Fólk getur ímyndað sér hvað hefði gerst ef við hefðum farið þá leið eftir Hrunið 2008, í ljósi þess hvernig komið er fyrir Grikkjum, sem upphaflega glímdum við prómil vanda miðað hrun alls fjármálakerfisins sem varð hér.

Andófið býður uppá tvö möguleika.  Sá fyrri er Björt framtíð heimskunnar sem er einhvers konar flýtileið í þjóðargjaldþrot.  Hinn möguleikinn er ótal smáframboð sem ala á sundrungu og snúast mest um egó þeirra sem bjóða fram.  

Loks má nefna Framsóknarflokkinn en eftir að Sigmundur Davíð tók við honum, hefur hann einn fjórflokkanna haft einhverjar tillögur og úrræði við þeim mikla vanda sem þjóðin glímir við.  En flokkurinn hefur ekki gert upp tengsl sín við fjármálaspillingu útrásarinnar, og hann hefur ekki tekist á við ICEsave stuðning fyrrverandi ráðherra sinna.  Hann hefur skipt um ásýnd en ekki innihald.

 

Það er öruggt að þjóðin verður gjaldþrota og missir sjálfstæði sitt eftir kosningar.  

Vandinn eftir Hrunið 2008 hefur aðeins verið látinn vaxa og er við það að verða óviðráðanlegur.  

Verði ekki tekið strax á honum eftir kosningar, þá er þetta búið spil.  

Ástandið á vegunum, sem flettast upp eins og þeir séu úr pappír, er lýsandi fyrir alla innviði samfélagsins, það er allt að koðna niður.  

 

Á sama tíma er fólk að gefast upp.  

Lánin aðeins hækka, vöruverð hækkar, endar ná ekki saman.  Og það hjá tugþúsunda, ekki þúsunda eins og í meðalkreppu.  

Ef fólk eignast ekki von, þá greiðir það atkvæði með fótunum.  Þeir sem menntun og þekkingu hafa, flýja land, þeir sem eru ungir og kraftmiklir, leita sér tækifæra þar sem hægt er að lifa mannsæmandi lífi.

Eftir stendur yfirskuldsett þjóðfélag þar sem enginn er til að greiða skuldirnar.  

 

Fyrirtæki landsins er ekkert í betri stöðu.

 

Á þriðja þúsund fyrirtækja glímir við tifandi tímasprengju í boði bankanna. Þetta eru fyrirtækin sem fengu hluta af skuldum frestað vegna þess að þau réðu ekki við afborganir af þeim að fullu eftir efnahagshrunið. Meinið er að stór hluti þessara fyrirtækja getur ekkert frekar ráðið við að greiða biðlánin þegar kemur að gjalddögum á þessu ári og því næsta.

Ástæðan er einföld. Fyrirtækin standa ekkert betur en þau gerðu þegar gálgafresturinn var veittur. Útgjöld hafa stóraukist vegna hækkunar opinberra gjalda og veikari krónu. Tekjur aukast lítið, standa í stað eða dragast saman. Um 700 lítil og meðalstór fyrirtæki fengu skuldafrest til þriggja ára í gegnum „Beinu brautina“. Nokkur þúsund til viðbótar fengu mismunandi útgáfur af svipaðri fyrirgreiðslu í bönkunum. Flest eiga þessi fyrirtæki sameiginlegt að skulda meira af stökkbreyttum skuldum en þau ráða við.

Biðlánin hanga yfir fyrirtækjunum eins og fallöxi. Þetta leiðir til stöðnunar, því forráðamenn fyrirtækjanna treysta sér ekki í uppbyggingu eða annan vöxt. Þeir vita ekkert hvað tekur við þegar kemur að gjalddögum á lánum sem þeir geta ekki borgað. Fyrirtækin eru heldur ekki söluvænleg með ósjálfbæran skuldaklafa.

 

Þetta er úr grein eftir Sævar Þór Jónsson lögfræðing, og lýsir atvinnulífi í dauðateygjum.

Við lifum í dag á því sem sáð var fyrir 10 - 15 árum síðan, og við erum farin að éta útsæðið.  Það er ekki fjárfest, það er engin uppbygging, það er aðeins barist við að ná endum saman.

 

Og þessi vandamál leysast ekki að sjálfum sér.  

Þau leysast aðeins með þjóðarsátt, með viljasterkri forystu sem tekst á við vandann.  

Slík sátt er vonlaus á meðan hluti þjóðarinnar er skilinn eftir í skítnum á meðan aðrir fljóta ofaná.  

Þess vegna þarf að leiðrétta hinar stökkbreyttu skuldir, þess vegna þarf að gera fólki kleyft að halda heimilum sínum, þess vegna þarf að leiðrétta óréttlætið sem þegar hefur viðgengist. 

Stjórnmálamaður sem heldur öðru fram, skilur ekki vandann, og mun þar að leiðandi ekki leysa hann.  Slíkur stjórnmálamaður er annaðhvort takmarkaður af viti eða hefur annarlega hagsmuni að verja.  

Þeir sem minnast á evruna sem lausn við vanda þjóðarinnar, eru annaðhvort veruleikafirrtir eða verkfæri vogunarsjóða. Enginn er svo heimskur að sjá ekki hvað evran hefur gert samfélögum Evrópu sem glíma við efnahagserfiðleika.

 

Enginn stjórnmálamaður boðar þessa þjóðarsátt í dag.

Enginn.

 

Hins vegar er þjóðarsátt í dag um sundrungu og upplausn, um deilur og ómál.  

Hver skarar eld að sinni köku, býður sig sem lausn.  

 

Þess vegna verður hið óumflýjanlega, nýtt Hrun.

Endanlegt Hrun.

 

Því raunveruleikinn hefur alltaf síðasta orðið.

Kveðja að austan.

 

 

 

Mesta hækkun síðan nóvember 2008

Stíflan er að bresta.

 

Og mun kaffæra þjóðfélagið ef ekki verður brugðist við.

Vítahring verðhækkana, launahækkana og sjálfvirkra hækkana lána  þarf að stöðva.

Og það verður ekki gert nema með þjóðarsátt.

 

Lykillinn af þeirri þjóðarsátt er að kippa verðtryggingunni úr sambandi og leiðrétta hina stökkbreyttu skuldir.  

Skilji menn það ekki, þá skilja þeir ekki neitt.

Og eiga ekki að bjóða sig fram til Alþingis.  

 

Fífl leysa ekki málin.

Kveðja að austan.

Verðlag hækkar mikið milli mánaða

Geggjaðir íhaldsmenn.

 

Skera niður, skera niður, skera niður þar til einn daginn fallexin sker þá niður.

 

Ætli það fylgi geggjun að læra aldrei?

Kveðja að austan.

 

Tekist á um niðurskurð