Flokkar gegn stjórnarskránni.

 

Mælast með innan við 5% fygli.

Þrátt fyrir gjaldþrot auðkapítalismans, þrátt fyrir herferð ríkisstjórnarinnar gegn almenningi.

Segir það ekki ýmislegt???

Kveðja að austan.

Sorg í hjarta yfir stjórnarskránni

Vonin, hvað varð um hana??

 

Hvaða framtíð blasir við okkur??

Valdaklíkan okkar, sem ræður öllum meginframboðum, býður okkur uppá mismunandi útfærslur af náðarmeðölum Alþjóðagjaldeyrissjóðsins.

 

Eiríkur Jónsson vakti athygli á hvað Portúgalar  segja um þau náðarmeðöl í örpistli sem hét, Portúgal púðurtunna.  Þar segir Eiríkur;

 

... þúsundir mótmæltu og báru spjöld þar sem á stóð: “Til fjandans með Troika. Við viljum líf okkar aftur”. Troika er uppnefni og samheiti fyrir Evrópuráðið, Alþjóða gjaldeyrissjóðinn og Seðlabanka Evrópu sem reyna nú að koma skikki á efnahags landsins sem er að hruni kominn.

 

Við viljum líf okkar aftur.

Einfaldara er það ekki, fólk vill líf sitt aftur.

 

Já Örugga framtíð þar sem Réttlæti hefur verið náð. Að fólk þurfi ekki að borga ofurhá lán á íbúðum. Að fólk geti eignast íbúðirnar sínar fyrir alvöru. Að fólk sé ekki háð fjármáladuttlungum sem aðrir ákveða með fjárfestingum sínum. Að fólk þurfi ekki að lifa í fátækt vegna gjörðir annarra. Staðreyndin er sú að flestir gætu haft það bara gott hér á Íslandi ef sanngirni hefði verið. Ég er ekki að tala um fjölskyldu sem hugsar bara um peninga heldur hugsar um að fá að lifa í sátt án ofurskulda og endalausra fjárhagsáhyggna vegna gjörða annarra.

Það er himinn hátt haf á milli þessara hópa. (Guðni Karl Harðarson lífsspekingur)

 

Þarf þetta að vera eitthvað flóknara???

Viljum við eitthvað annað þjóðfélag en þetta, að fólk geti lifað hér mannsæmandi lífi, góðu lífi.

Höfum við ekki allt til alls??  Gjöfular náttúruauðlindir, orku, hita,  nóg af húsnæði, menntastofnanir, sjúkrahús, menntað vinnuafl.

Hvað þurfum við meira??  Til að geta lifað hér mannsæmandi lífi??

 

Svarið er einfalt.

Ekkert.

 

En samt erum við hnípin þjóð, rænd þjóð.

Af hverju???

 

Svarið er einfalt, við misstum vonina.

Við létum ræningjana átölulaust komast upp með að ræna lýðræðinu, ræna þjóðþing okkar.

Framkvæmdarvaldið er viljalaust verkfæri í þeirra höndum.

Og við ætlum ekki að breyta því.

 

Við þorum ekki að bjóða fram sjálf.  

Við þorum ekki að segja frá okkar einfalda draumi um mannsæmandi líf.

Við þorum ekki að stíga fram og berjast fyrir þessum draumi okkar.

 

Það eru örfáir dagar þar til framboðsfrestur rennir út.  

Ennþá hefur enginn risið upp og boða til borgarafundar um Framboð þjóðarinnar.  

Framboð um þennan draum okkar, að við fáum lifað mannsæmandi lífi.  Í friði fyrir fjárplógsmönnum eða sírænandi fjármagni.  

Framboð sem einhendir sér að verja samfélag okkar með sínum kostum og göllum.  Og um leið skapa lifandi umræðuvettvang um það sem betur má fara, um leiðir, um valkosti.

Framboð sem tekur á skuldaánauð heimila og fyrirtækja.

Framboð sem lætur lög ná yfir fjárkúgara og fjárplógsmenn.

Framboð sem rekur vogunarsjóðina úr landi og lögsækir alla sem seldu þeim þjónustu sína við að gera þjóðina að féþúfu þeirra.

Framboð sem segir satt, heldur sig við staðreyndir og reynir að gera það besta úr þeirri stöðu sem þjóðin er í.

Að gera sitt besta út frá þeirri hugmyndafræði að við erum öll á sama báti, að það sama verði látið yfir alla ganga.  Að reynt sé að bjarga öllum, að engum verði fyrirfram fórnað.  Að allir hafi húsaskjól og næga fæðu í þessu landi alsnægtanna.  Að matarbiðröðum verði útrýmt, að öryrkjar og aldraðir fái skjól sem hæfir ríku samfélagi þar sem allt er til að öllu.

Að við séum fólk, að við séum manneskjur.

 

Í þessu framboði mun vonin blómstra, fólk mun fylkja sér um það.  

Því það talar um vonina, það talar um lífið.

Að við séum fólk, að við séum manneskjur, og höfum alla burði og getu til að ráða örlögum okkar sjálf.

 

Framboð um lífið.

Samstaða um lífið.

Mun sigra næstu kosningar.

 

Ef það er til fólk sem þorir að taka fyrsta skrefið.

Kveðja að austan.

Ríkissaksóknari vó sig sjálfan.

 

Aðgerðarlaus hefur ríkisaksóknari horft upp á skipulagða glæpaklíku sem hefur ítrekað reynt að fjárkúga þjóðina.

 

Fjárkúgun varðar við lög.

Aðstoð við fjárkúgun, er hlutdeild sem líka varðar við lög.

Vísvitandi blekkingar til að ná fé að öðrum varðar við lög.

Hótanir til að fá aðra til að afsala sér fjármunum varðar við lög.

Að starfa með erlendu valdi sem reynir að skerða sjálfstæði og sjálfforræði þjóðarinnar varðar við lög.

 

Embætti ríkissaksóknara skarst ekki í leikinn þegar atgangur fjárkúgarana var sem mestur.

Embætti ríkissaksóknara skarst ekki í leikinn eftir dóm EFTA dómsstólsins þar sem skorið var úr um að allar hinar meintu réttlætingar núverandi forsætisráðherra og þáverandi fjármálaráðherra voru rangar, voru lygi.

Samt erum við að ræða um stærstu einstaka fjárkúgun nútímasögu, og þá er ekki verið að miða við höfðatölu.

 

Manndómur ríkissaksóknara gagnvart valdinu var enginn, núna kemur hann skælandi í fjölmiðla og segir að það sé vegið að sér.

Átti hann von á öðru, af glæpaklíku sem reynir ítrekað að fjárkúga þjóðina og koma henni undir erlent vald.  Með lygum, blekkingum rangfærslum.

Liður í þeim landráðum er að brjóta niður sjálfstæði þeirra ríkisstofnana sem gæta eiga laga og rétta.  Glæpaklíkan veit að það er ekki endalaust hægt að treysta á aðgerðarleysi skælandi ríkissaksóknara.  Hann gæti til dæmis tekið veikindaleyfi og eftirmaður hans haft manndóm.

Manndóm til að framfylgja lögum landsins.

 

Þess vegna er vegið að löggæslunni, þess vegna er grafið undan ákæruvaldinu.

Þess vegna er núverandi ríkissaksóknari ríkissaksóknari.

Hún vó sína æru í pólitísku réttarhöldunum kennd við Landsdóm.

Sannaði hæfni sína fyrir ICEsave glæpaklíkunni.

 

Þess vegna er þetta skæl óskiljanlegt.

Vanhæfni var jú forsenda ráðningar hennar.

Fjársveltið partur af ráðningarsamningi hennar.

Og þögn og aðgerðaleysi  þær kröfur sem til hennar voru gerðar.

 

Ekki skrifað en óskrifað.

Og er auðskilið.  

Eða það skyldi maður ætla.

 

Hvað skyldi það vera sem ríkissaksóknari skilur ekki??

Kveðja að austan.

Vegið að ákæruvaldinu

Arfur Stalíns lifir.

 

Góðu lífi, til dæmis í verðtryggingunni á Íslandi.

Hún sýgur til sín eignir fólks, gerir fólk að þrælum kerfis, líkt og var í Sovétríkjunum í den.

 

Stalín náði líka að raungera draum frjálshyggjunnar, stórfyrirtæki réðu framleiðslunni, engin samkeppni, hámarks hagkvæmni stærðarinnar.

En ólíkt frjálshyggjunni, þá gaf hann fólk að éta, vissulega vonda mat, en mat engu að síður.  Og hann byggði skóla, reisti sjúkrahús.

Þó hann hataði margt, þá hataði hann ekki velferðina.  

 

Enda var hann ekki frjálshyggjumaður, heldur hin hliðin á peningnum, kommúnisti sem byggja trúarsetningar sínar á Kommúnistaávarpinu eftir Marx, sem aftur byggði sína bók upp á Auðlegð þjóðanna eftir Adam  Smith.  Svona eins og Múhameð sem vann út frá Biblíunni.

Stórfyrirtækið er sameiginlegt,  mannhatrið líka.

 

En meðhöndlunin á kostnaðinum, sem kallast vinnuafl er ólík.

Frjálshyggjan byggði á hungri, kommúnisminn á velferð. 

 

Hungurvofan var svipan í verksmiðjum frjálshyggjunnar á nítjándu öld, verkafólk var vannært og lifði ekki lengi.  Ef það veiktist, þá mátti það deyja drottni sínum.  Há fæðingartíðni sá um nýliðun.

Kommúnistar kusu frekar að nýta vinnuafl kvenna, og þar með varð að halda lífi í mannskapnum.  Velferðarkerfið var praktísk lausn á því vandamáli, mötuneyti voru í verksmiðjum og starfsmenn höfðu aðgang að heilsugæslu.

En bæði kerfin byggðust á kúgun og arðráni, bæði voru mannfjandsamleg.

 

Arfur Stalíns lifir, ekki bara í Norður Kóreu, stórfyrirtæki hafa dafnað í skjóli nýfrjálshyggjunnar.   

Nærumhverfi er víða í rjúkandi rúst á Vesturlöndum, æ stærri hluti framleiðslunnar kemur úr þrælabúðum alþjóðavæðingarinnar.

Og nýfrjálshyggjunni tókst það sem Stalín tókst aldrei, en reyndi mikið til, að rústa fjármálakerfi Vesturlanda.  

Og eins og Stalínisminn var helsta ógn lýðræðisþjóða á sínum tíma, þá er Stórfyrirtækjaisminn helsta ógn þeirra í dag.  

 

Stalín féll frá hálfkláruðu verki en arftakar hans undir merkjum Friedmans og Hayek hafa haldið áfram þar sem frá var horfið.

Hvort þeim takist ætlunarverk sitt, að eyða frelsinu, að gera fólk að þrælum, kostnaði sem má missa sig, mun tíminn leiða í ljós.  

En viljann vantar ekki, spurning hvort fólk nái að stöðva skrímslið í tíma.

 

Rauði herinn stöðvaði Stalín í tíma, aflífaði hann eins og óðan hund.

Leyfði honum ekki að hefja nýtt tímabil ofsókna og morða.

 

Hver aflífar nýfrjálshyggjuna er aftur á móti spurning.  Óð er hún, stjórnlaus, siðblind, ill.   Og heldur um valdatauma Vesturlanda í dag.  

Ekkert virðist ógna henni í dag.  Almenningur sættir sig við ránið og ruplið.  

Og þó, undiraldan er þung.

 

Einn daginn gæti allt sprungið.

Kannski verður fall íslensku verðtryggingarinnar neisti sem fær almenning í Evrópu til að losa sig við evru og auðskrípi.

Hver veit.

 

Stalín féll.

Arfur hans mun líka falla.

Kveðja að austan.

 

Sextíu ár liðin frá dauða Stalíns

Aðeins eina brú þarf að byggja.

Brú fyrir heimili landsins, brú yfir hinar stökkbreyttu skuldir.

Hinar stökkbreyttu skuldir sem löggjafarvaldið ber ábyrgð á.  

 

En Alþingi, í vasa fjármagnseiganda, ætlar að byggja brú fyrir aðförina að stjórnarskránni, svo hægt sé að eyða tíma þingsins í klára vitleysu á meðan heimili landsins brenna.

Á meðan fyrirtæki landsins brenna.

Á meðan kjósendur Bjarna Ben brenna.  

 

Það er skýring þess að það þarf að hreinsa út af Alþingi.

Þjóðin hefur ekkert að gera við þingmenn í vasa fjármagns.

 

Þjóðin þarf fólk á þing.

Venjulegt fólk.

Kveðja að austan.

Brú byggð yfir á næsta kjörtímabil

Óheppni.

 

Framleiðsla snuffmynda á frjálsum grundvelli, það er að allir leikendur hafa skrifað undir samning um vilja sinn til að leika og fengið fyrir það greiðslur, er ekki viðurkennd í Bandaríkjunum.

Í landi hinna frjálsu viðskipta.

 

Forræðishyggjan er svo grimm, að þeir sem kaupa framleiðslu hinna frjálsu viðskipta, að þeir eru ákærðir í Bandaríkjunum.

Lögreglumaður sem lét sig dreyma um að steikja eiginkonu sína, yfir hægum eldi, hann er ofsóttur á grundvelli þess að hafa horft á hinar frjálsu myndatökur.

Vissulega er það ekki fallegt, að semja við fólk, að borga því pening fyrir að láta pynta sig og grilla, en það var samningur milli frjálsborinna manna eins og samningar um peningalán, svo ég vitni í mjög hneykslaðan vin ritstjóra Morgunblaðsins.  Sem skilur ekki að efast sé um frjálsa samninga. 

Getur siðferði rofið frjálsan samning???

Geta afleiðingar hins frjálsa samnings, hvort sem þær eru skuldaþrælkun þjóðar, eða fyrirfram samþykktar pyntingar á fólki, rofið frjálsan samning???

 

Af hverju voru menn að afnema bændaánauðina í gamla daga???, hún var samkvæmt lögum, og hún var frjálst val þeirra sem skrifuðu upp á ánauð sína.  Vissulega áttu þeir ekki völ á öðru, en undirskrift þeirra var frjáls, réttindabarátta þeirra, að kannast ekki við hinn frjálsa samning sem var á milli frjálsborinna manna, og að annar samningsaðilinn hafi haft allt um samninginn að gera en hinn þurfti að samþykkja, er klárt lýðskrum, svo ég vitni í Jón Steinar.

Samningurinn um ánauðina var frjáls, og átti  að standa.

 

Eins er  augljóst að kjósendur Sjálfstæðisflokksins eigi að standa við sína samninga, þeir tóku hin verðtryggðu lán, og þó það leiði til eignaupptöku, þá var það þeirra val, þó þeir hafi haldið að sjálfstætt fólk hafi stjórnað þjóðinni.  Sjálfstætt fólk sem sagði að það væri alltí lagi með efnahagsmál þjóðarinnar.

Lærdómurinn er að menn eiga ekki að trúa sjálfstæðu fólki.  Menn áttu ekki að trúa Geir Harde og Árna Matthíessyni.

Vissulega laug Jón Steinar þegar hann sagði að allt væri í lagi fyrir Hrun, en hann lýgur ekki þegar hann segir að samningur milli frjálsborinna manna eigi að standa.

 

Jón Steinar veit þetta, skipun hans í Hæstarétt byggðist á þessari vissu hans.

Að samningar eigi að standa.

Óheppni snuffmyndaframleiðanda er að Jón Steinar er ekki Hæstaréttardómari í USA.  Þess vegna eru kaupendur hinnar frjálsu framleiðslu þeirra lögsóttir í dag, fyrir að hafa það sem tómstundargaman að horfa á fólk steikt yfir eldi.  Frjálst fólk, sem samdi þar um gegn greiðslu.  

Bandaríkjamenn þykjast skilja frjálsan markað, en þeir skilja ekki samning frjálsborinna manna um peningalán og endurgreiðslur þeirra.

Þess vegna er mannætu löggan ákærð.  Hennar eini glæpur var að nýta sér niðurstöðu samninga frjálsborinna manna um peningalán, og endurgreiðslu þeirra.

 

Jón Steinar skilur slíka samninga. 

Jón Steinar hefði fyrirskipað að hin meinta mannæta hefði verið látin laus.

Jón Steinar skilur að þvingaðir samningar eru æðri mannhelgi, æðri hagsmunum samfélagsins.

Æðri en möguleikar fólks til að lifa mannsæmandi lífi.

 

Og forysta Sjálfstæðisflokksins skilur rök Jóns Steinars.

En hún skilur ekki að sjálfstæðismenn kjósi ekki stefnu hinna frjálsu samninga.

Hún skilur ekki að þjóðin hafi hafnað hinum frjálsu samningum.

 

Forystan sem fékk sitt afskrifað, gegn því að frjálsir samningar annarra, standi, skilur ekki að það þarf atkvæði fólks en ekki hins dauða fjármagns.

Það er að lýðræðið flækist fyrir þessum augljósa skilningi.

 

Eina spurningin um þessa frétt Morgunblaðsins í þágu snuffmyndaframleiðanda, er hvort skilningur blaðamannsins, á rökum og skilningi Jóns Steinars, sé líka skilningur Davíðs Oddssonar.

Skilur hann sinn gamla vin, eða skilur hann baráttu Churchil gegn ómennsku þeirra sem fyrirlíta líf, en elska auð og völd.  

Davíðs er valið.  

 

Líf eða dauði.

Kveðja að austan.

 

 

Jón Steinar: Lýðskrum

Fagleg lygi við Háskóla Íslands.

 

Þegar menn ástunda faglegt vændi vegna ávinnings þá dugar ekki alltaf fagleg vanhæfni, fagleg lygi er þá síðasta vopnið sem gripið er til.

Hálfsannleikurinn, blekkingarnar duga ekki.

Skoðum tilvitnun úr Vaxtaverkjum Gylfa Magnússonar.

 

Lækkun raunlauna á sér aftur tvær skýringar, annars vegar samdrátt efnahagslífsins og hins vegar hrun krónunnar. Hrun krónunnar olli því að lækkun raunlauna varð mun meiri en sem nam samdrætti efnahagslífisins. Það er skuggahliðin á hinum margrómaða sveigjanleika gjaldmiðilsins.

 

Ef þetta væri satt, að krónan hefði fallið meir en ástæða væri til, og þá líklegast annað hvort vegna vonsku hennar eða vonsku mannanna, þá hefði í fyrsta lagi ekki verið þörf á gjaldeyrishöftum, og í öðru lagi, þá þýðir gengislækkun umfram jafnvægisgengi jákvæðan viðskiptajöfnuð.

Gjaldeyrishöftin voru til að loka inni erlent skammtíma fjármagn, og viðskiptajöfnuður var neikvæður um 2,2% fyrsta árið eftir Hrun, 2009 og aðeins jákvæður þrjá ársfjórðunga af átta fyrir árin 2010 og 2011.

Með öðrum orðum, þjóðin er að safna skuldum, gengið ætti að vera lægra.

Þetta veit Gylfi Magnússon, og hann lýgur þarna blákalt.

 

Í þessu samhengi, þegar hann lýgur vandanum uppá krónuna, þá má aldrei gleymast að innri jöfnuður hagkerfa hefur sömu áhrif þó notuð sé sameiginleg mynt eins og evran er.  Það borgar enginn annar skuldir hagkerfa, þær gufa ekkert upp þó myntin sé sameiginleg. 

Þess vegna er gott að muna að upphaflega var fjármálavandræði þjóða eins og Grikkja og Íra aðeins brot af þeim vanda sem hér var.  Hér hrundi mikilvæg atvinnugrein og tekjur ríkisins drógust mikið saman. 

Slíku var ekki að dreifa, hvorki á Írlandi eða í Grikklandi.  Upphaflegi vandi Grikkja var fjármögnunarvandi ríkissjóðs, þeim tókst ekki að fjármagna hallan á ríkissjóði, og gátu í kjölfarið ekki endurfjármagnað skuldir sínar.   Á Írlandi þurfti ríkið að endurfjármagna bankakerfið, en tölurnar þar voru ekki viðlíka eins og hér, og stóru bankarnir þar fóru ekki í þrot. 

Þar var jafnvægi náð með launalækkun og niðurskurði ríkisútgjalda, og stórfelldu atvinnuleysi.  Í dag er Gríska hagkerfið gjaldþrota, og það er engin von framundan.  Írar skrimta, almenningur berst í bökkum, og aðeins beðið eftir að næsti banki fari á hliðina.  Írum er ómögulegt að greiða evruskuldir sínar á núverandi lánskjörum.

 

Þess vegna er það svo rangt að stimpla allt sem miður hefur farið eftir Hrun, á krónuna.  

Það gilda sömu efnahagslögmál hvort sem þjóðir eru með sameiginlega mynt eða sjálfstæðan gjaldmiðil.  Og það er ekkert samhengi á milli sjálfstæðrar myntar og verðtryggingar.  Verðtrygging er pólitísk ákvörðun til að vernda hagsmuni eins hóps á kostnað annarra.

 

Þá er full ástæða að vekja athygli á annarri beinni lygi Gylfa Magnússonar, eins ómerkileg og hún er.

 

Hér duga hins vegar engar töfralausnir, þótt af þeim sé nægt framboð. Það er einfaldlega ekki hægt að færa byrðar af einum þjóðfélagshópi án þess að kostnaðurinn komi einhvers staðar niður.

 

Það er engir töfrar að baki þess að takast á við skuldavanda þjóðar.  

Slíkt er nauðsyn ef þjóð ætlar að lifa af sem sjálfstæð þjóð, og þær sjálfstæðu þjóðir sem lent hafa í alvarlegum skuldavanda, hafa gert það til að lifa af.  Þær sem ekki hafa gert það, eru ekki lengur sjálfstæðar þjóðir.  

Það er hægt að nefna fjölmörg dæmi úr nútímasögunni, og eldri sögu, um aðgerðir sem hugsaðar hafa verið til að lækka skuldir almennt.  

Gylfi Magnússon ætti hinsvegar í erfiðleikum um að tína til dæmi um hið gagnstæða.  

 

Síðan eru það öfugmæli að tala um að færa byrðar af einum þjóðfélagshóp, verðtryggingin færir byrðar á einn þjóðfélagshóp með óréttmætum hætti.  Þó hagsmunahópur nái að knýja fram slíkt óréttmæti í gegnum löggjöf, þá er það jafn óréttmætt fyrir það.  Sagan kann fullt af dæmum um slíka lagasetningu, og réttindabarátta hins almenna manns er einmitt vörðuð baráttu gegn slíkum ólögum.

Og það að afnema slíka óréttmæta byrði, er ekki tilfærsla frá einum hóp til annars.

Þetta er grundvallarlygi þeirra sem ávinning þiggja fyrir að verja verðtrygginguna, og líklegast sú ómerkilegasta.  Þeir reyna að skapa úlfúð milli hópa, og reyna að telja eldra fólki í trú um að þeir séu að verja þeirra hagsmuni, þegar sá sem hagsmuna hefur af varðgæslu þeirra, er sá sem fjárfest hefur í verðtryggingunni.  

 

Samfélagið ber ábyrgð á löggjöfinni um verðtryggingu skulda, samfélagið ber kostnaðinn af leiðréttingu hennar.  Enginn einn hópur gerir það umfram aðra.

Og til þess hafa verið útfærðar leiðir sem hafa langt um minni kostnað í för með sér en  sú leið sem felst í því að gera ekki neitt.  Kerfið er að hrynja út af of miklum skuldum, þjóðfélagið er að hrynja út af of miklum skuldum, þvingaðar afskriftir stefna í að verða langtum hærri upphæð en sú upphæð sem hlýst af leiðréttingu verðtryggingarinnar.

Að ekki sé minnst á mestan kostnaðinn, þann kostnað sem fylgir þjóðfélagi í upplausn og deilum, átök eru aldrei ókeypis, kúgun kostar.

 

Samfélagslegur kostnaður fellur til, það er rétt.  

En rökin á bak við samfélagslegan kostnað eru þau, að það kostar meira að ráðast ekki í hann.  

Menntakerfið kostar, en af menntun er ávinningur sem er meiri en kostnaðurinn við menntakerfið.  Heilbrigðiskerfið kostar, en hagsæld fylgir heilbrigði.  

 

Og samfélagsátt um réttlæti í skuldamálum heimilanna er hagkvæmasta fjárfesting sem ein þjóð getur ráðist í.  

Og enginn faglegur lygari fær þeirri staðreynd breytt.

Kveðja að austan. 

 

 

 

Fagleg vanhæfni við Háskóla Íslands.

 

Þeir sem ástunda faglegt vændi eins og prófessor Gylfi Magnússon gera sig yfirleitt seka um faglega vanhæfni í faglegu yfirvarpi sínu.

Gylfi fullyrðir að lánþegar hafi engu tapað vegna stökkbreytingar verðtryggðu lánanna eftir Hrunið haustið 2008.  En um leið viðurkennir hann eitthvað sem hann kallar misgengi, sem muni þó leiðréttast með tímanum.  

Skoðum rök Gylfa.

 

Aðalvandinn, fyrir utan skuldasöfnun fyrri ára, er mikil og hröð lækkun raunlauna, þ.e. kaupmáttar launa, þótt hún hafi þegar gengið að hluta til baka. Slík lækkun, sem á níunda áratugnum var kölluð misgengi lána og launa, veldur mestu um skuldavandann. Slíkt misgengi varð reyndar enn meira en nú á níunda áratugnum. ......Sem betur fer eru öll teikn á lofti um að þetta misgengi lána og launa gangi til baka með tíð og tíma. Laun hækka alla jafna hraðar en verðlag þegar til lengdar lætur. Ekki er útlit fyrir annað nú. Fyrir vikið kallar þetta misgengi ekki á niðurfærslu eða leiðréttingu lána. Hins vegar er greiðslujöfnun skynsamlegt úrræði við þessar aðstæður, þ.e. tímabundin lækkun afborgana uns raunlaun hækka að nýju.

 

Nú ætla ég að gefa mér að hann sé ekki vísvitandi að ljúga, að hann viti ekki betur sökum þess hvað hann er lélegur fræðimaður.  Sama vanhæfni og kom fram í ICEsave umfjöllun hans.

Rökvillan í þessu er að það er eitthvað fullyrt út frá fortíð og það heimfært á framtíð, óháð þeim aðstæðum sem voru þá, og þeim aðstöðum sem munu verða.  

 

Tökum fyrst fyrir aðstæður á níunda áratugnum.

Þá var útflutningur þjóðarinnar til tölulega einhæfur, sjávarútvegurinn bar hann uppi.  Vöruþróun og markaðsstarf var þá frumstæð og mikill virðisauki ónýttur í greininni.

Fjárfestingar í innviðum höfðu verið miklar, til dæmis samgöngum og menntun, má segja að Ísland hafi verið nútímavætt á áttunda, níunda og tíunda áratugnum.  Sem þýðir að öðru jöfnu, aukin framleiðni.

Orkuauðlindir voru vannýttar, og miklar fjárfestingar framundan í þeim geira.  Sem að öllu jöfnu skilar sér í auknum hagvexti.

Þegar þetta þrennt er lagt saman, þá skýrir það hækkun raunlauna, raunlaun hækkuðu ekki af því bara.  Fyrir þeim þarf að vera forsendur.

Síðan verður að hafa í huga að á níunda, tíunda og fyrstu árin á þessum áratug, var stöðugur uppgangur í heimshagkerfinu og það skilaði sér í auknum tekjum þjóðarbúsins.

 

Í dag er ekkert af þessu til staðar.

Fjárfestingar eru í sögulegu lágmarki, markaðsaðstæður eru erfiðar, orkufyrirtækin eru hálfgjaldþrota, atvinnulífið er í skuldakreppu, og heimskreppa er skollin á.

Skuldir ógna hagvexti í heiminum, fjármálakerfi heimsins er hrunið, gjaldmiðlastríð er yfirvofandi, það sér enginn fyrir endann á ástandinu.

Það sem var, þarf ekki að verða, reyndar er fátt sem bendir til áframhaldandi hagvaxtar á meðan skuldakreppan er ekki leyst.

Bara af þessum ástæðum er út í hött að heimfæra fortíðina yfir á framtíðina.

 

En þetta er bara fyrsta atriðið af þremur sem faglegur skussi skautar framhjá.

Hinar háu raunlaun fyrir Hrun byggðust á fölskum forsendum.  Það var þensla sem var fjármögnuð með erlendu lánsfé, það var mikill viðskiptahalli, og það var mikil velta á hlutabréfamarkaði.  Afleiðingin var hágengi krónunnar sem engar forsendur voru fyrir.  

Þetta er staðreynd, ekki fullyrðing því það var þetta sem hrundi haustið 2008.

Í dag þurfa raunlaun ekki bara að taka mið af verðmætasköpun hagkerfisins, heldur þarf líka að draga frá afborganir lána skuldatímabilsins.  

Það þekkja allir þetta samhengi úr heimilisrekstri sínum, aðgangur að lánsfé auka ráðstöfunartekjur umfram launatekjur, en þegar það þarf að borga lánin, þá eru ráðstöfunartekjur laun að frádregnum afborgunum.  Sama gildir um þjóðarheimilið, í dag, og næstu daga, vikur, mánuði, ár, verður það að borga af lánum sínum.  

Það er mjög líklegt að raunlaun fyrir Hrun, náist ekki í bráð, ekki nema þá með öðru þensluskeiði á svipuðum forsendum og með sömu afleiðingum, gjaldþroti.

Þeir sem fullyrða að þetta jafnist út á nokkrum árum, bulla bara á þessari forsendu einni.

 

Og þá er eftir sú þriðja.  Og sú alvarlegast.

Það er eðli fjármálabóla að fjármunir tapast þegar þær springa.  Eignir rýrna, skuldir rýrna í rólegheitum verðbólgunnar, því til lengri tíma þá er ekki hægt að greiða meira en verðmætasköpun stendur undir.  

Verðtryggingin reynir að viðhalda peningalegum eignum fjármálabólunnar, nauðsynleg aðlögun skulda af verðmætasköpun hagkerfisins á sér ekki stað.  Til lengri tíma litið verða skuldirnar ofviða fyrir hagkerfið. Og afskriftir þá óhjákvæmilegar. 

En áður en það gerist, þá tekur fjármagnið til sín æ stærri hlut af verðmætasköpuninni.  Sem þýðir einfaldlega að minna er ráðstöfunar í laun.  Raunlaun eru að öllu jöfnu lægri í skuldsettu hagkerfi, eða hagkerfi þar sem ávöxtunarkrafa fjármagns er há.

Eigið fé þúsunda fyrirtækja á Íslandi þurrkaðist út vegna hinna stökkbreyttu skulda.  Þau hafa verið endurskipulögð, en afraksturinn fer beint í skuldaeigandann, bankana.  Þessi fyrirtæki eru ekki líkleg til að greiða há raunlaun í framtíðinni, þrýstingurinn er allur á að lækka kostnað, og hækka vöruverð.  Hamli launþegar á móti með launakröfum, þá fer það beint út í verðbólguna sem leiðir til stökkhækkunar lána.

Há raunlaun eru draumórar eins og staðan er í dag.

 

Loks má bæta við  að þrotabúin munu sjúga fjármuni út úr hagkerfinu, og það er ekki líklegt að stuðla að hagsæld og hagvexti.

 

Hér að framan hef ég útskýrt af hverju það þarf kraftaverk til að raunlaun hækki mikið á næstu árum.  Þjóðin er föst í vítahring verðtryggingarinnar, vítahring hinna stökkbreyttu skulda.  

Fullyrðing um hækkun raunlauna þarf að eiga svör við þeim rökum sem ég týni til.  

Einu rök Gylfa Magnússonar eru exelæfingar byggðar á aðstæðum í fortíð.  

Slíkt er ekki faglegt, slíkt er fagleg vanhæfni.

Eiginlega fagleg heimska.  

 

En faglegt vændi kallar ekki aðeins á faglega vanhæfni, bein fagleg lygi vill líka fljóta með.

Og um það fjallar næsti pistill.

Kveðja að austan.

 

 

 

Faglegt vændi við Háskóla Íslands.

 

Birtist í því að gegn ávinningi ljá meintir fræðimenn ýmsum ómálum fræðilegan búning.

Nýjasta dæmið eru skrif prófessorana Gylfa Magnússonar og Þórólfs Matthíassonar gegn kröfu þjóðarinnar um leiðréttingu á hinum stökkbreyttu skuldum.

Efnisleg uppbygging á skrifum þeirra, blanda af hálfsannleik og lygi, er sú sama og þegar þeir þáðu ávinning vegna ICEsave fjárkúgunar breta, og þegar þeir börðust gegn leiðréttingu gengislánanna.  

Þórólfur gerði sig að fífli þegar hann fór gegn reiknivél Landsbankans en Gylfi hefur passað betur uppá staðreyndarvillurnar, látið hálfsannleik skrumskældan leiða rökfærslu sína áfram.

 

Þar sem lítið er um að vera á vígvelli þjóðmálaumræðunnar þá langar mig að pistla um grein Gylfa í Fréttablaðinu sem hét Vaxtaverkir.  Til hliðsjónar vil ég vísa í pistil minn frá því í gær sem hét Vaxtaverkir verðtryggingarinnar.

Tökum púls á Gylfa.

 

Fyrst er rétt að benda á það, sem oftast gleymist, að verðtrygging breytir engu um raunvirði skulda. Lánveitendur högnuðust því ekkert á verðbólguskotinu, sem varð í kjölfar hruns krónunnar 2008. Af sömu ástæðu töpuðu þeir, sem voru með verðtryggð lán, engu vegna verðbótanna. Þeirra skuldir stóðu í stað að raunvirði. Á móti hverri krónu, sem bættist við vegna verðbóta, rýrnuðu krónurnar, sem fyrir voru. Verðtryggð lán stökkbreyttust því ekki, sama hve oft er klifað á því í fjölmiðlum.  

 

1.  Það er rangt að það hefði verið verbólguskot eftir Hrun.  Laun hækkuðu ekki í kjölfar gengisfallsins, þau eltu ekki hækkanir vegna gengisbreytinganna.  Gengisbreytingarnar urðu vegna hruns fjármálakerfisins.  Bæði lækkuðu þjóðartekjur, sem og að viðskiptahallinn var ekki lengur fjármagnaður með erlendu lánsfé.  Og það var ekki hægt að rúlla erlendum lánum á undan sér með sífelldri endurfjármögnun.  Sveiflan frá viðskiptahalla yfir í vöruskiptaafgang var yfir 200 milljarðar.  

Hækkun vísitölunnar á þessum forsendum er því óeðlileg og ekki hægt að réttlæta með víxlhækkun launa og verðlags.

2.  Það er rangt að halda því fram að lánþeginn hafi sömu stöðu eftir þessa stökkbreyttu hækkun.  Miðað við sama kaupgjald þarf hann fleiri vinnustundir til að borga lán sitt.  

3.  Það er rangt að lánveitendur hafi ekki hagnast af stökkbreytingu skuldarinnar vegna gengisbreytinganna.  Eign hans í krónum hækkaði, og þar sem annað í hækkaði ekki í krónum, til dæmis fermetraverð íbúðahúsnæðis, þá var hægt að kaupa fleiri fermetra fyrir lánið eftir stökkbreytingu, en fyrir.  

 

Það sem ég er að benda er að viðmið verðtryggingar er engin vísindi, það er pólitísk ákvörðun sem ræður hvað viðmið eru notuð, og sú ákvörðun er tekin út frá vægi hagsmuna þess sem tekur ákvörðunina.  Viðmiðið hefði alveg eins getað verið brennivínsflaska, McDonalds hamborgari eða launavísitala, fyrir eða eftir skatta.  

Núverandi vísitala mælir verðhækkanir, ekki verðbólgu, og þegar gengisbreytingar eru af öðrum ástæðum en víxlhækkunum verðlags og kaupgjalds, þá hagnast lánveitandinn.  Staðreynd sem Gylfi þekkir alveg, en kýs að þegja því það hentar ekki þeim hagsmunum sem hann þiggur ávinning sinn af.  

Þeir sem eiga lánin segðu annað ef kaupgjald hækkaði sjálfvirkt við gengisbreytingar en nafnverð lána stæði í stað, og það mætti ekki einu sinni hækka nafnvexti, því það væri verðbólguhvetjandi.  Þá myndi þeir segja að það hallaði á þá, og ekki kaupa þau rök að þeir væru í sömu stöðu fyrir og eftir vísitöluhækkun launa. 

Sá sem lýgur fyrir hagsmuni gleymir oft að rétt er rétt, óháð hvernig staðreyndir snerta viðkomandi hagsmuni.

 

Og Gylfi má eiga að þrátt fyrir allt þá viðurkennir hann þetta misgengi milli launa og lána, og ber ekki á móti því að einhver hópur fái þetta misgengi ekki bætt.  

En þetta gerir hann út frá þekktri hundalógík stórglæpamannsins með því að játa á sig smáafbrot, þræta fyrir hinn stóra glæp, og reyna að afvegleiða rannsóknina með því að kenna öðrum um.

 

Gylfi viðurkennir að það þurfi að leiðrétta lánin hjá þeim sem keyptu sína fyrstu íbúð á bóluárunum, aðrir fái sitt til baka með tímanum. 

Og þetta er allt krónunni að kenna.

Niðurstaða, stökkbreyttu lánin eiga að standa en það á að skipta um gjaldmiðil.

 

Og um þá rökfærslu málaliðans ætla ég að fjalla um í næsta pistli.

Kveðja að austan.

 

 

Gáta.

 

Hvort skyldi uppgangur umferðar í febrúar tjá uppgang efnahagslífsins í þeim sama mánuði eða uppgang sumarblíðunnar sem hrjáði veturinn í febrúar, og hvað eru mörg öpp í því??

Veit ekki, það er með  öppin, á ekki appsíma, en hins vegar veit ég að Hrannar hefur þegar samið stúf fyrir Jóhönnu að flytja um allar hinu skýru vísbendingar um uppbata efnahagslífsins eftir farsæla uppgangstjórn hennar síðustu fjögur ár.

Og mig rennir grun í að Jóhanna muni flytja stúfinn stolt, trúandi hverju orði sem Hrannar ljær henni í munn.

 

Og jafnvel Stefán Ólafsson mun semja pistil.

Um uppgang.  Eða öpp.

Eða frjálshyggjuna fyrir Hrun.

 

Um allt nema þá bitru staðreynd að tugþúsundir heimila eru á síðustu metrunum.

Áður en gjaldþrotið eitt blasir við.

Kveðja að austan.

Mesta aukning í sjö ár