Réttarríki og geðþótti ráðherra.

 

Eru andstæður líkt og ediksýra blandast ekki vel með matarsóda, eða vatn við olíu.

Eldur og ís, sjálfstæði dómsstóla og geðþóttarákvörðun ráðherra Sjálfstæðisflokksins, sem annars vegar var hugsuð til að útiloka pólitískan andstæðing, sem og að skipa eiginmann vinkonu sinnar, er dæmi um slíkar andstæður.

 

Sigríður Andersen var flengd í dómi Mannréttindadómstóls Evrópu, núna hefur Yfirréttur þess sama dómsstóls staðfest þá hirtingu.

Vissulega hafa íslenskir stjórnmálamenn vanvirt þá stjórnarskrá sem einhver danakóngur gaf okkur, þeir hafa annað hvort ekki skilið aðskilnað framkvæmdarvalds og dómsvalds, eða töldu að fyrri skipan einvalds konungs væri réttari skipan, það er að ef þeir höfðu valdið, þá væri valdið háð þeirra geðþótta.

Og fram eftir öllu eftir sjálfstæði okkar var þannig raunin.

 

Svo komu þessir bölvuðu alþjóðasamningar, einn daginn mátti ekki dæma mann fyrir að hjóla ljóslausan án þess að sá sem tók hann, fengi ekki að dæma hann fyrir hið augljósa brot.

Svo hitt og þetta, allt meir og minna bannað ef ekki var farið eftir einhverjum réttarreglum sem þróuðust út í Evrópu en áttu ekki við hér í kaldranum þar sem réttarvenjan hafði þróast út frá kófdrukknum sýslu- og embættismönnum, sem reyndu að halda uppi lögum og reglum, á milli þess sem valið var að deyja úr kulda og trekk, eða áfengisvímu,

 

Samt var skrifað undir og réttarvenja vestrænna lýðræðisríkja er skýr og má lesa um í frétt Ruv um málið, hægri öfginn á Mogganum passar sig blessunarlega að banna blaðamönnum að fjalla um kjarna, þegar nóg er að sækja í hismið.

"Þar segja dómarar yfirdeildarinnar meðal annars að þótt ráðherra hafi verið ósammála niðurstöðu hæfnisnefndarinnar varðandi dómaraskipan þýðir ekki að hún hafi getað skipað dómara eftir sínu höfði án þess að færa fyrir því nægilega góð rök. Þær aðferðir sem ráðherra beitti þar dragi verulega úr trúverðugleika alls ferlisins. ".

Þeir sem þetta ekki fatta, þeir eru ennþá að gráta að Stalín er ekki hér, enginn Lúðvík sólkóngur, enginn Flokkur sem passar upp á sína, eins og enginn sé tilgangurinn með að berjast til valda.

Sem náttúrulega gengur ekki, það þarf að passa uppá forheimsku hinnar viljugu hjarðar sem ennþá grætur Stalín, þó einhver almannatengill hafi skipt nafni hans út í síbylju grátkórsins.

 

Vitið þið ekki, þetta er allt honum Spanjó að kenna, og fólk tekur ofan, sögðum við ekki.

Hver þessi Spanjó er?? vissulega óþekktur en var hann ekki persóna sem hann Erlendur glímdi við í mörgum af glæpasögum Arnaldar, eða var þetta ekki annað nafn yfir Sauron hin illa í Hringadróttinsþríleik Peter Jacksons.

Eða var hann perrinn sem amma varaði mig alltaf við??

 

Spanjó dæmir Spanjó segja þeir sem verja hið óverjanlega, að ráðherra hafi gengið gegn sínum eigin lögum sem hún var nýbúin að setja.

Þó Spanjó sé holdgervingur búgímanns, allavega örugglega útlendingur, þá veðjar þessi vörn algjörlega á forheimsku, eða hreinræktaða heimsku þess sem les, og trúir.

 

Því margt má vera garúgt í Rómarveldi hinu nýja, en samt er þar ekki ennþá einræði, Enginn, þó hann heiti Spanjó og sé búgí mann á Íslandi, stjórnar dómum Mannréttindadómsstóls Evrópu.

Í raun svipuð aumkunarverðarheit og þegar hérlendir vígamenn rétttrúnaðarins héldu að Trump hefði skipað íhaldssama konu í Hæstarétt til að tryggja sér kosningasvindl, vissulega var konan kona, hún var móðir, hún var kaþólsk og því íhaldssöm á mælistiku rétttrúnaðarins, en hún var lögfræðingur, flekklaus dómari, og engin rök að baki aðdróttunum á hendur henni, lögin voru hennar húsbóndi

En hún hét reyndar ekki Spanjó.

 

Það alfyndna er að ruglið og heimskan, sem mun örugglega finna sér birtingarmynd í næsta Reykjavíkurbréfi, höfðar næstum algjörlega til eldri sjálfstæðismanna.

Fólksins sem var vant að verja sinn flokk, verja leiðtoga sína, og í þeirri skilyrðislausri vörn, krossaði fingur og bað til guðs að það sem varið var, væri miklu minna en það sem vert væri að styðja.

Fyndnin er að Sigríður Andersen hefur lagt sig sérstaklega fram um á kóvid tímum að reyna að drepa þetta fólk.

Með því að berjast fyrir frelsi veirunnar.

 

Alexander Solzhenitsyn, sovéskur andófsmaður, samtímamaður þess fólks sem Sigríður Andersen vill vísvitani fækka, hann lýsti þessu heilkenni undirlægjuháttar og sjálfstortímingar í bók sinni Gúlaginu, þar sem rosalega margir kaflar voru birtir í Morgunblaðinu, þegar blaðið var og hét og tók beinan þátt í stríðinu við heimskommúnismann.

Í fangabúðunum upplifði hann þetta heilkenni, verstu verkstjórarnir voru kommúnistar, sem Stalín hafði af náð sinni þyrmt við byssukúlu, en dæmdi í lífstíðarþrælkunarvinnu, og þeir hömuðust á samföngum sínum í nafni Sovétsins og 5 ára áætlunar þess, sjálfir fórnarlömb einhvers sem Stalín vissi ekki um.

Ekkert var Stalín að kenna, aðeins einhverju öðrum.

 

Þetta heilkenni skýrir vörn þeirra sem Sigríður vildi feiga.

Engin vitglóra í því, en allt lítur samt rökum í alheiminum.

Þetta heilkenni hefur örugglega eitthvað með stórt S að gera.

 

Sem þjóð erum við samt betri á eftir.

Það var staðreynd sem fylgdi stjórnarskrá Kristjáns níunda, með henni jókst réttaröryggi almennings gagnvart geðþótta höfðingjanna.

Síðan þá hefur réttaröryggið aðeins batnað.

 

Og það batnaði með þessum dómi Mannréttindadómsstóls Evrópu.

Vissulega er illt fyrir sjálfstæða þjóð að sækja réttarbætur að utan.

En allir þurfa að kyngja stolti sínu á einhverjum tímapunkti, líka þeir sem stórir eru og eru jafnvel stórbokkar.

 

Ráðherra varð á.

Hann viðurkenndi það ekki.

Hroki hans eða misskilið stolt kom í veg fyrir að brygðist rétt við.

 

Og svo skrýtin eru stjórnmál þjóðarinnar að hann komst upp með ranga breytni sína.

Afglöp urðu alltí einu að pólitík.

 

Þar er ekki aðeins við Sjálfstæðisflokkinn að sakast.

Heldur líka við þá flokka sem töldu flokkinn stjórntækan með þetta lík í farþegasætinu.

 

Því kóun annarra er jú forsenda spillingar.

Það er enginn skriðdreki þarna úti, eða hermenn með vélbyssur sem knýja á að það sem augljóslega rangt er, sé viðurkennt eða þolað.

Ekki frekar en að við líðum síofbeldi sem við kennum við heimili.

 

Við gleymum þessu stundum.

Sjáum ekki okkar eigin sök.

Og verjum hið óverjanlega þegar okkar eigið fólk á í hlut.

 

Samt þarf mikla hundstryggð til að verja manneskjuna sem vildi drepa mann.

En ég hygg að það sé aðeins pís of keik fyrir margra, fram í rauðan dauðann vörðu jú margir Gúlagið.

 

Rangt, rétt??!!!??

Röng spurning.

 

Ég er forritaður til að fylgja.

Og ég fylgi.

 

Líffræðileg staðreynd sem skýrir að VG og Samfylkingin eru ennþá á þingi, flokkarnir sem sviku sín helgustu vé, sjálfan kjarna mennskunnar og komast upp með svik sín.

Ekki vegna froðunnar og hinna innantómu frasa um eitthvað félagslegt eða jöfnuð, heldur vegna þess að þeir sem kjósa, kjósa óháð gjörðum.

Telja sig félagshyggjufólk þó leiðtogarnir séu böðlar hins alþjóðlega fjármagns.

 

Eina spurningin er hvort kóvid veiran hafi náð að brjóta niður þessa líffræðilegu efnahvata sem fær fólk til að fylgja þó raunveruleikinn sé allur á skjön við hagsmuni þess eða lífsskoðanir.

Mun fólkið sem Sigríður vildi sannarlega drepa, munum að árás hennar á sóttvarnir hafa þessa beinu afleiðingu, verja hana, því það hefur varið Flokkinn allt sitt líf??

 

Það er spurningin.

Þar er efinn.

Og slíkur er máttur Moggabloggsins að það mun skera úr um þann efa.

 

Spanjó.

Já, hann Spanjó, er hann ekki ljóti kallinn??

 

Sumt fær kóvid jafnvel ekki breytt.

Kveðja að austan.

Yfirréttur MDE staðfestir dóm í Landsréttarmálinu