Blindur steytir á skeri.

 

Ef hann á leið um skerjagarð.

 

Íslenska þjóðin mun steyta á skerjum evrunnar líkt og aðrar þjóðir Evrópusambandsins.

Í stað vonar kemur hið endalausa myrkur samdráttar og stöðnunar,  úr efnum í fátækt, frá velmegun í örbirgð.

Augljóst öllum nema þeim sem góla hæst gegn krónunni, vilja takast á við vanda dagsins með lausnum draumaríkis sem lýtur þeim lögmálum að  sögð orð verða strax að veruleika. 

Í slíku draumríki gildir ekki lögmál vísindanna, vatn sýður þar ekki við 100 gráður ef menn kjósa að það sjóði við 10 gráður, þar gilda ekki lögmál náttúrunnar, fæða sprettur upp af grjóti, og þar gilda ekki lögmál heilbrigðrar skynsemi, menn þurfa ekki að afla áður en þeir eyða.

Í slíku draumríki lifir evran góðu lífi.

Og það þarf ekki að taka það fram að í draumaríki evrunnar sigla blindir heilir í gegnum skerjagarðinn.

 

En því miður fyrir alla hina galandi rugludalla þá lifum við í raunheimi, í núinu, og við þurfum að lúta þeim lögmálum lífið byggist á.

Vatn sýður við 100 gráður, þó við höldum öðru fram, dugar lítt að breyta þeirri staðreynd með því að taka upp evru.

Og við eyðum ekki meira en við öflum, að teknu tilliti til þess lánstrausts sem við höfum, dugar lítt að breyta þeirri staðreynd með því að taka upp evru.

 

Það sama gildir um þjóðir, þær kaupa ekki meira inn frá öðrum þjóðum en þær ná til að selja þeim í staðinn.  

Þessi kaupmáttur þjóða kallast gengi, og það gengi er fast, óháð því hvaða gjaldmiðil þau nota.  Skiptir ekki máli hvort þau nota krónu eða evru, kanadískan dollara eða svissneska franka.

Þjóðir geta aldrei eytt meir en þær afla.

 

Eigin gjaldmiðill hefur kosti og galla líkt og allt annað í lífinu.  Það er aðeins í draumríki hugarburðarins sem allt er galllaust.

Einn helsti gallinn er viðskiptakostnaður sem getur dregið úr nettótekjum þjóðarbúsins.  

Helsti kosturinn er beintenging við hið óumbreytanlega lögmál að þú eyðir ekki meir en þú aflar, það geta ekki flætt meiri verðmæti úr landi en beinharður gjaldeyrir leyfir.   

Annar kostur, ekki síðri er að eigin gjaldmiðill neyðir aðila hagkerfisins til að skipta innbyrðis, en slík innbyrðis viðskipti eru forsenda öflugs atvinnulífs.  Ein meginheimska hinna galandi bullukolla er að þeir fatta ekki þessu einföldu forsendu fyrir hagvexti og velmegun.  Að því gefnu að það sé ekki stórt hagkerfi á Mars sem kaupir vöru frá jarðarbúum, þá getur hagkerfi jarðar ekki þrifist á útflutningi, það geta ekki allir flutt út, það verða einhverjir að kaupa inn.

 

Að nota erlendan gjaldmiðill hefur líka sína kosti og galla.  

Helsti kostur hans er að hann flýtur vel á milli hagkerfa, sem dregur úr kostnaði við millilandaviðskipti.  Annar kostur er að ef hann er notaður á stóru svæði, þá er erfiðara að fífla hann með ýmsum aðgerðum sem draga úr verðmæti gjaldmiðla.  Afleiðingin er það sem kallast aukinn stöðugleiki, sem reyndar er fínt orð yfir stöðnun sem er systir kreppunnar.  Sem er enn ein áminningin um að allt hefur sína kosti og galla.

 

Gallarnir við erlendan gjaldmiðil eru margir en sá stærsti er að notkun hans þarf að lúta lögmálinu um að þú eyðir ekki meir en þú aflar.  

Og þegar flæðið á fjármunum er óheft á milli landamæra þá er fjandanum snúnara að stöðva eyðslu umfram efni.  Afleiðingin er að hagkerfi geta þornað upp af fjármunum, ótæpilegar skuldir geta myndast í öðrum hagkerfum og þegar kemur að skuldadögum blasir aðeins auðn og dauði við.  

Líkt og í Evrópu í dag.  Niðursveifla sem ekkert lát virðist á.  

 

Það er skiljanlegt að almenningur þrái stöðugan gjaldmiðil, að laun haldi kaupmætti sínum, að það sé hægt að eyða þeim að vild hvar sem er í heiminum og svo framvegis.  

Það er jú alltaf gaman í draumríki hugarburðarins.

En það er almenningur sem blæðir í löndum sem nota erlendan gjaldmiðil (evran lýtur lögmálum erlends gjaldmiðils á evrusvæðinu fyrir öll löndin þar) þegar það þarf að skera niður.  Þegar ekki er hægt að skera niður verðmæti gjaldmiðils til að láta eyðslu mæta tekjum, þá eru laun skorin niður, bætur, útgjöld til velferðarmála, en þeir sem eiga, fá ekki hár skert á höfði sínu.

Þess vegna er yfirstétt allra landa svo hrifin af erlendum gjaldmiðlum, það er þá sem hún hefur allt sitt á þurru, það er þá sem hún þarf ekki að taka á sig byrðarnar af kreppum og samdrætti.  

 

Þetta er ennþá grátlegra því almenningur hefur sjaldnast nokkuð með það að gera að bólur eða þennsla myndast í hagkerfinu, en hann þarf alfarið að borga brúsann þar sem ekki er hægt að gjaldfella gengi gjaldmiðla.  

Að nota erlendan gjaldmiðil er eins og að allir íbúar við sömu götuna fái aðeins eitt kreditkort sem þeir nota að vild, eða þar til að það kemur að gjalddaga.  Það skiptir ekki máli að flestir reyni að eyða ekki meir en þeir eru borgunarmenn fyrir, það dugar að einn eyði ótæpilega út á lánstraust hinna.  Það þurfa allir að borga hina 10 Bensa og 1.000 fermetra sumarvilluna í Flórída, sem keypt var þennan mánuðinn.  Og enginn veit hvað hinum eyðslusama dettur í hug í næsta mánuði.  

Gjaldþrot er óumflýjanlegt en þeir geta ekki flúið, þeir sitja uppi með sitt sameiginlega greiðslukort og sleppa ekki úr snörunni fyrr en þeir eru allslausir, án eigna, án tekna, án nokkurs nema hinna sameiginlegu skuldar.

Þannig virkar hið frjálsa fjármagnsflæði, þannig gerist þegar meira fjármagn getur leitað yfir landamæri en aflað er í staðinn.  

Þannig gerist þegar útbúið er kerfi að einn getur eytt meir en allir afla.  En allir eru í sameiginlegri ábyrgð.

 

Ekkert hagkerfi þrýfst með frjálsum fjármagnsflutningum yfir landamæri.  

Það hefur aldrei gerst, það mun aldrei gerast.

Ekki frekar en að vatn sjóði við 10 gráður, ekki frekar en að vatn renni uppá móti.  

Það er aldrei hægt að flytja meir yfir landamæri en menn afla á móti.  

Frjálsir fjármagnsflutningar verða aðeins að veruleika þegar hagkerfi jarðar er eitt.  

 

Og það þýðir ekki að byrja á öfugum enda.

Að leyfa fyrst frjálsu fjármagnsflutningana og leyfa þeim að rústa öllu og síðan vona að eitt hagkerfi rísi upp úr rústunum.

Þó það sé reynt á evrusvæðinu, þá gengur það ekki.  

Ekki á meðan almenningur hefur lýðræðislegan rétt til að lifa sem manneskjur, ekki sem þrælar fámennar yfirstéttar.

Almenningur mun  alltaf rísa upp að lokum.

 

Og fréttir frá Evrópu herma að sú upprisa sé hafin.

Því almenningur í Evrópu er sleginn blindu fagurgala hinna gólandi evruhana, en hann er ekki blindur.  

Hann mun snúa frá skerjagarðinu áður líf hans og lífskjör stranda endanlega á skerjum heimskunnar.

 

Því almenningur er ekki heimskur.

Hann er aðeins trúgjarn.

 

Kveðja að austan.

 

 

 

 

Hlé verði gert á ESB-viðræðum