Dómur er ekki ríki í ríkinu.

 

Hann er ekki æðri en þjóðin, hann getur ekki upphafið sig yfir hagsmuni hennar á neyðarstundu.

Geri hann það þá hefur hann misst grundvöll sinn, tapað réttarstoð sinni.

 

Slíkt gerði Héraðsdómur Reykjavíkur þegar hann tók mannréttindi örfárra að þurfa ekki að virða sóttvarnir á landamærum, fram yfir mannréttindi fjöldans, þjóðarinnar, að fá að lifa í öryggi gagnvart hættulegum smitsjúkdómi, að fá að lifa eðlilegu lífi á tímum heimsfaraldurs.

Að tefla fram þvingaðri sóttkví örfárra sem kusu að ferðast, ferðalög þeirra var ekki nauð sem ríkisvaldið knúði viðkomandi til, gegn öryggi landsmanna sem á ekkert val annað en að búa á þessu landi, er firring sem einna helst má líkja við vitfirringu.

 

Vegna þessa dóms geta hundruð smitast, jafnvel þúsundir ef nýtt bráðsmitandi afbrigði kóvid veirunnar sleppur inní landið vegna þess að sóttkví á landamærum er ekki virt, með þeim afleiðingum að þúsundir neyðast til að fara í sóttkví, ásamt að fjöldinn, þjóðin á ekkert val en að loka á flest mannleg samskipti nema þau sem brýnust eru.

Ástand sem er því miður víða í Evrópu í dag.

Þetta er vitað, þetta eru staðreyndir sem ekki er hægt að rífast um.

 

Hvernig sem á þetta er litið er þessi dómur glæpsamlegur, ekki aðeins aðför að sóttvörnum líkt og Læknafélag Reykjavíkur bendir á, heldur líka aðför að daglegu lífi þjóðarinnar, aðför að heilsu hennar, og jafnvel lífi ef veiran hittir fyrir viðkvæma.

Þó stjórnarskráin tryggi sjálfstæði dómsstóla, þá er hvergi kveðið á i henni að þeir eigi að vera glæpsamlegir, að þeir eigi að vera ríki í ríkinu, sem ógni þjóðinni.

 

Sóttvarnir styðjast við lög, hlutverk þeirra er skýrt, að verja þjóðina gegn smitandi sjúkdómum, með þeim ráðum sem þurfa og virka.

Það liggur í eðli málsins að það er ekki hægt að sjá allt fyrir og telja upp í lagatexta sóttvarnarlaga, hvað þá að fólk sem hefur ekkert vit á sóttvörnum fiktar í þeim líkt og gerðist á þingi í lok síðasta árs.

En það breytir ekki markmiðum þeirra að vernda þjóðina með öllum tiltækum ráðum, og að það þarf að bregðast hratt við ef um bráðsmitandi veirusjúkdóm er að ræða, sem engin lækning er til við.

 

Gegn slíku er aldrei hægt tefla fram þröngri lagatúlkun um hvað má og hvað má ekki, þegar tilgangur aðgerðanna er ljós og er í samræmi við fyrirliggjandi þekkingu á útbreiðslu sjúkdómsins, eðli hans og vitneskju um hvaða aðgerðir virka og hvað ekki.

Lögfræðingar sem vitna í mannréttindaplögg gegn smitvörnum, um rétt einstaklingsins til að skaða fjöldann, eru í hreinskilni sagt, ekki þessa heims, hljóta að vera í einhverju annarlegu ástandi líkt og stjórn Dómarafélags Íslands gerir í þessum orðum; "Stjórnarskrá lýðveldisins og skuldbindingar íslenska ríkisins á sviði mannréttinda byggjast meðal annars á því að stjórnvöld verði að hafa lagaheimild til að skerða frelsi borgaranna.".

Dómarar eru ekki guðlegar verur, hvað þá að þeir þiggi völd sín frá guði líkt og einvaldskonungar fortíðar héldu fram, þeir eru dauðlegir, mannlegir, og gangi þeir af vitinu, eða dæma eftir annarlegum hagsmunum, þá eru dómar þeirra sjálfkrafa ógildir.

Eins og hver önnur vitleysa sem ekki nokkurt stjórnvald á að hlusta á.

 

Svo mikil er firringin í samfélagi, úrkynjun velmegunarinnar búin að svipta það marga sjálfsbjargarhvötinni, að stjórnvald okkar gerir einmitt það, lætur eins og dómur guðs hafi fallið yfir mönnum og þjóðum, en ekki dómur eins dómara á lægsta dómsstigi þjóðarinnar.

Eðlilegt stjórnvald hefði lýst dóminn ómerkan, og haldið svo áfram að verja þjóðina með því að þétta varnir á landamærunum.

En vissulega beðið Hæstarétt um úrskurð um hvort þjóðin hafi ekki rétt samkvæmt frumlögum að verja sjálfa sig fyrir banvænni veiru.

Með öðrum orðum, sjálfur tilgangur og markmið sóttvarnalaga undir.

Hæstarétt síðan guðvelkomið, því þar er jú rjóminn af lögfræðingum landsins,að koma með ábendingar og leiðbeiningar handa óvitunum á þingi sem töldu sig umkomin að setja lög á tímum heimsfaraldurs, án þess að hafa nokkra hugmynd um hvað þau voru að gera.

 

Í millitíðinni átti náttúrulega reglugerðin um sóttvarnir á landamærum að standa, og í ljósi síðustu hópsýkingarinnar, átti að herða þær varnir.

Að fella reglugerðin úr gildi, að gefa veirunni færi á að smita þjóðina, er geðvilla.

Og aðeins geðvillingar gera slíkt vitandi vits.

 

Það veit enginn EF.

Þetta getur sloppið, en undanlátssemin gagnvart hinum glæpsamlega dómi Héraðsdóms, geta líka verið alvarlegar.

Samfélagssmit, og þar með sóttkví fjöldans, alvarleg veikindi, jafnvel dauði.

Sem er glæpur, en ekki glæpur dómarans, heldur þeirra sem tóku mark á honum.

 

Þetta veit allt vitiborið fólk.

Og yfirklór stjórnar Dómarafélags Íslands er aðeins staðfesting á þeirri vitneskju, fyrirfram tilraun til að þvo hendur sínar af glæpnum.

Eigum við að endurtaka fáviskuna á mannamáli; það má ekki skerða frelsi borgarans til að vernda frelsi þjóðarinnar, það eru mannréttindi að fá að hundsa sóttkví á landamærunum, við eruð ríkið, við vitum best.

Svo er vælt og skælt yfir réttmætri gagnrýni þeirra sem vit og þekkingu hafa á sóttvörnum, að ekki sé minnst á fordæmingu þjóðarinnar.

 

Það er eitt samt sem er rétt í þessari tilraun til réttlætingar á hinu glæpsamlegu athæfi Héraðsdóms, og það má finna i fyrirsögn fréttarinnar sem þessi pistill er tengdur við.

Grafa undan stoðum réttarríkisins.

Nema það gerir þessi dómur ásamt frávísun Landsréttar.

 

En sá gröftur kemur réttarríkinu ekki við, hvorki lögum landsins eða sjálfsstæði dómsstóla.

Heldur þeim einstaklingum í stétt lögfræðinga og dómara sem telja sig æðri þjóðinni.

Eru svo firrtir í sínum fílabeinsturni að þeir tefla pappír gegn banvænum heimsfaraldri kóvidveirunnar.

Veifandi þessum pappír, hrópandi, þetta má ekki, þetta má ekki, og ætlast til þess að mark sé tekið á þeim.

 

Vissulega var það gert.

En það segir allt sem segja þarf um þá sem það gerðu.

 

Fari illa, þá verður þessu fólki aldrei fyrirgefið.

Það verður úrkast samfélagsins.

 

Það brást þegar því var treyst.

Kveðja að austan.

„Grafa undan stoðum réttarríkisins“

Fólkið sem vill öðrum illt.

 

Það má kallast fyrirboði slæmra atburða þegar Læknafélag Íslands hélt ráðstefnu í byrjun árs um þann skelfilega sjúkdóma sem oft er nefndur síþreyta, sem virðist oft koma í kjölfar veirusýkinga.

Til landsins var fenginn prófessor Jim Baraniuk frá Georgetown háskóla, einn fremsti sérfræðingur heims í rannsóknum á síþreytu.  Morgunblaðið, hvað annað, gerði þessari ráðstefnu góð skil, tók viðtal við Baraniuk, auk þess að tala við nokkur fórnarlömb sjúkdómsins.

 

Síþreyta eða "sjúkdómurinn ME/CFS sem ekki hefur verið rannsakaður til hlítar. Einkenni hans eru helst síþreyta, minnisleysi, höfuðverkur, verkir í liðum og vöðvum, svefnvandamál og ofsaþreyta eftir áreynslu.".

Um hann segir prófessor Jim Baraniku í viðtali við Morgunblaðið;

"Það virðist vera að í viss­um hluta til­vika komi hann í kjöl­far sýk­inga og í sum­um til­vik­um birt­ist hann skyndi­lega. Við vit­um í raun ekki hvað veld­ur. Aðrir virðast fá sjúk­dóm­inn hæg­ar og þá áger­ist hann kannski á lengri tíma. Og svo batn­ar þeim ekk­ert.

Eitt aðal­ein­kenni sjúk­dóms­ins er það að fólk þreyt­ist við áreynslu. Þá er ég að meina að ef mann­eskja ger­ir aðeins meira en venju­lega þá ligg­ur hún rúm­föst næstu daga. Hún get­ur ekki farið fram úr, ekki lesið blað, ekki reiknað reikn­ings­dæmi né munað hvað hún var að lesa. Hún er með verki og óþæg­indi. Það er þetta sem ger­ir sjúk­dóm­inn sér­stak­an.

Verk­irn­ir eru alls staðar í lík­am­an­um, frá toppi til táar. Þú veist aldrei hvar verk­irn­ir birt­ast næst og oft­ar en ekki eru þyngsli og verk­ir í öll­um lík­am­an­um.".

 

Og til að lesendur blaðsins átti sig ekki á að þetta eru ekki bara orð, þá er meðal annars tekið viðtal við mann sem hefur glímt við þetta helvíti í 5 ár, versnar alltaf, er smán saman að missa öll tök á lífi sínu;

""Það var í mars árið 2015 að mér sló niður með kraft­­mik­illi vírus­­sýk­ingu í efri önd­un­ar­­fær­um, svo­kallaðri kaldri lungna­bólgu. Ég var mjög veik­ur í um tíu daga og varð mjög slapp­ur eft­ir það. Þótt lungna­bólg­an væri far­in var ég enn mjög veik­ur og fann fyr­ir ýms­um ein­­kenn­um sem ég hafði aldrei fundið fyr­ir áður. Al­­gjöru kraft­­leysi, mér fannst erfitt að koma hugs­un­um í orð, minn­is­­leysi, skertri rým­is­­greind. Ég átti til dæm­is mjög erfitt með að keyra bíl. Ég mundi ekki nöfn, ekki einu sinni hjá mín­um nán­ustu. Ég fékk líka tauga­­verki. Þetta kom í beinu fram­haldi af lungna­bólg­unni; ég varð í raun aldrei góður," seg­ir Sveinn í við­tali við Morgun­blaðið en hann gekk í gegnum langt og strangt greiningar­ferli sem inni­hélt margar rann­sóknir.

Sveinn segist í raun aldrei hafa rætt sjúk­dóminn við annað fólk en hann hafi á­kveðið að opna sig um veikindi sín í við­talinu. "Ég er með ME-tauga­­sjúk­­dóm sem því miður er með ó­skýrt grein­ing­ar­­ferli og eng­in þekkt með­ferð við. Ég er alltaf slæm­ur, bara mis­slæm­ur. Það er ekki víst að manni versni. En því miður finnst mér að mér sé smátt og smátt að versna," seg­ir Sveinn sem sér ekki fram á að geta unnið fullt starf lengur. "Í dag get ég ekki staðið und­ir þeirri á­byrgð sem ætl­ast er til af mér. Fyr­ir 41 árs mann með þrjú börn er það ansi erfiður biti að kyngja," segir hann.".

 

Fimm ár er langur tími en þeir sem þekkja þetta helvíti á eigin skinni vita að þetta á aðeins eftir að versna, starfsþrekið fer smán saman algjörlega, ekkert eftir nema skurnin um það sem einu sinni var.

 

Þetta var illur fyrirboði því heimsfaraldur kóvic veirunnar fellir ekki aðeins fólk eins farsóttir eldri tíma, heldur getur lífið orðið lifandi helvíti fyrir fólk á besta aldrei sem fær veiruna, veikist kannski ekki svo illa af sjálfri veirusýkingunni, en glímir við eftirköst, ekki bara erfiðleika með hjarta eða öndun, heldur líka byrjar það að þróa með sér einkenni þessa hræðilega sjúkdóms sem lýst er hér að ofan.

Hver vill lifa svona lífi svo ég vitni aftur í lýsingar prófessors Jim Baraniuk; "Eitt aðal­ein­kenni sjúk­dóms­ins er það að fólk þreyt­ist við áreynslu. Þá er ég að meina að ef mann­eskja ger­ir aðeins meira en venju­lega þá ligg­ur hún rúm­föst næstu daga. Hún get­ur ekki farið fram úr, ekki lesið blað, ekki reiknað reikn­ings­dæmi né munað hvað hún var að lesa. Hún er með verki og óþæg­indi. Það er þetta sem ger­ir sjúk­dóm­inn sér­stak­an.".

 

Þetta er það sem kóvid sjúklingar um allan heim eru að tala um, og mæta ekki miklu skilningi, fólk hefur einfaldlega ekki ímyndunarafl til að setja sig í þessi spor.

Þessi fáu orð, sem segja svo mikið las ég á þræði hjá Bigga löggu þegar hann tjáði sig um dóm héraðsdóms, frá konu sem hafði fengið veiruna; "Samt ... ég veiktist fyrir ári síðan og var veik fram eftir öllu síðasta ári og glími enn við ... allskonar... eftir á og er bara alveg sátt við að málin séu tekin föstum tökum á meðan að verið er að bólusetja sem flesta.".

Hún glímir enn við allskonar.

 

Til að skilja það betur vil ég minna á viðtal sem Rúv tók við unga bóndakonu í Húnavatnsþingi, innan við þrítugt, hafði verið hraust, kraftmikil, en eftir að hún fékk kóvid í afmælisveislu, og veiktist lítillega, þá hefur hún ekki verið hún sjálf.

Eðli málsins vegna get ég ekki peistað í orð hennar, en hún sagði frá þrekleysi, að hún þyrfti að hvíla sig uppúr þurru, og lífið gengi aðeins ef hún passaði vel uppá að reyna aldrei of mikið á sig, og þá var hún aðeins að vísa í einföldustu dagleg störf.

Lýsing hennar var um mjög svipuð og maðurinn hér að ofan upplifði á fyrstu mánuðum sjúkdómsins, núna 5 árum seinna er hann miklu verri eins og lesa má i viðtalinu her að ofan.

 

Með öðrum orðum, þegar læknar vísa í einhverjar rannsóknir um eftirköst sjúkdómsins, þá er sú rannsókn svipuð eins og að rannsaka krabbamein þegar það er nýgengið, og segja að þetta sé þannig séð ekki alvarlegt og eigi eftir að lagast.

Sem allir vita að er bara rangt, það drepur ef það er ekki meðhöndlað, en málið er með síþreytuna að ekki er vitað um orsökina, hvað það er sem vírusinn gerir orkukerfi líkamans svo enga lækningu er að hafa.

Sem og að margir ná að hamla á móti í mörg mörg ár, passi þeir vel uppa á heilsu sína og að ofgera sig ekki, svo gerist eitthvað, köstin koma æ oftar, oft án nokkurra sýnilegra skýringa, það er menn hafa gætt að sér að öllu leiti.

Það eina sem hægt er að fullyrða að við höfum aðeins séð toppinn á ísjakanum, faraldur þessa sjúkdóms liggur í framtíðinni, fjöldinn fer eftir hvað veiran hefur fengið að ganga laus og sýkja.

 

Læknar sem meðhöndla kóvid sjúklinga hafa þegar merkt þessi einkenni, þetta er haft eftir Má Kristjánssyni, yfirlækni á Landsspítalanum;

"Veiru­sýk­ing­ar eru mis­skæðar; sum­ar mjög skæðar. Eitt af ein­kenn­um veiru­sýk­inga er þreyta en það sem kem­ur kannski á óvart með kór­ónu­veiruna er þessi ofboðslega þreyta sem fólk upp­lif­ir. Fólk verður svo hrylli­lega þreytt,".

Já fólk verður svo hryllilega þreytt.

Líka ungt fólk, líka fólk á besta aldri, það er enginn óhultur meðan þessi farsótt fær að ganga laus.

 

Það er fólk hér á Íslandi sem berst fyrir þessari lausagöngu veirunnar, í sumum flokkum er það jafnvel hetjur og hampað sem slíkum.

Miðað fréttaflutning og tilvísanir þá virðist til dæmis Morgunblaðið telja það merkasta fólkið á Íslandi í dag.

 

Það og fylgismenn þess skella skollaeyrum yfir hvað gerist ef veirunni er leyft að sýkja, og hvaða afleiðingar það hefur fyrir allt mannlíf þegar þjóðin neyðist til að loka öllu.

Í löndum sem hafa þrákallast við þá er fjöldi dauðsfalla frá svona íbúafjölda Hvammstanda til íbúafjölda Eskifjarðar, og því finnst ekkert sjúkt að hvetja til svona mannfalls, í nafni frelsis og meintra mannréttinda.

Það meir að segja gagnrýnir hinar víðtæku samfélagslegu lokanir sem eru í þessum löndum sem tóku ekki sóttvarnir alvarlega í upphafi, segja þær skerða frelsi borgaranna og skaða efnahag.

Fórnarkostnaðurinn sem gæti til dæmis verið íbúafjöld Vestmannaeyja eða jafnvel Akranes, er léttvægur metinn gagnvart þessu frelsi borgaranna að þurfa ekki að sæta opinberum sóttvörnum.

Eða jafnvel Akureyrar þegar heilbrigðiskerfið hrynur.

 

Þetta er hvort sem eldra fólk segja margir, og átta sig ekki á hvað slíkar staðhæfingar segja um þess innri mann.

En eins og ég rakti hér að ofan, þá er það ekki það versta að deyja, það er ekkert skemmtilegt líf til lengdar að vera aðeins skurnin af sjálfum sér, geta ekki séð sér og sínum farboða, vera ómagi á samfélaginu.

Og þetta eru margfalt margfalt fleiri en þeir sem deyja, og mun og miklu yngri.

 

En fólki sem vill öðrum illt, er sama.

Því er ekki aðeins illa við samfélag sitt, að það búi mánuð eftir mánuð við algjörar samfélagslegar lokanir líkt og í mörgum Evrópulöndum i dag, því er líka illa við annað fólk.

Líka sína nánustu því það veit enginn hvern veiran hremmir næst.

 

Síðan eru það nytsömu sakleysingjarnir, sem taka undir mannvonskuna, með þeirri réttlætingu að það afneitar staðreyndum um veirur, hvernig þær sýkjast, og miða alvarleika þeirra við þar sem þær sjúkdómurinn geisar ekki.

Mannfall á Suður skauti er til dæmis 0.

 

Svo eru það málaliðarnir, líklegast skiljanlegastir af öllum vinnumönnum þess í neðra.

Þeir vinna fyrir peninga, fara í mál gegn sóttvarnayfirvöldum, eða kveða upp dóma sem aðeins eitt orð getur lýst.

Glæpsamlegir.

 

Þetta er fólkið sem við þurfum að lifa með.

Gengur laust, er ekki í böndum.

 

Fólkið sem vill öðrum illt.

Og kemst upp með það.

 

En það flýr ekki sinn dóm.

Og það er ekki sá í neðra sem dæmir.

 

En hann þiggur.

Eftir dóminn.

Kveðja að austan.

 

Sigríður sendir Kára pillu vegna Trump-samlíkingar