Alþýðusambandið tekur stöðu með lífskjörum.

 

Enda til lítils að semja um lífskjör, og á sama tíma láta reglugerð Evrópusambandsins eyðileggja þann bata sem fyrirsjáanlegur er.

 

Þessi afstaða Alþýðusambandsins er ekki sjálfgefin, til skamms tíma réði Samfylkingin þar öllu innanhús, og hennar eina markmið var og er að koma landi og þjóð í hjáleigusamband við Brussel, þar sem almenningur lepur dauðann  úr skel.

Það var ekki svo, einu sinni var aðild að Evrópusambandinu valkostur, en eftir ICEsave, þegar það átti að fórna almenningi fyrir erlenda fjárkúgun, að ekki sé minnst á endurreisn á kostnað almennings, í þágu auðs og auðmanna, þá var ljóst að það sem knúði forystufólk Alþýðusambandsins áfram, var ekki hagur launafólks eða almennings.

Svik sem blasti við öllum og enginn gat fyrirgefið, það er sá hluti launafólks sem heyrði undir Alþýðusamband Ísland, þó vissulega hafi Samfylkingin sótt stuðning sinn til háskólafólks sem þiggur laun sín frá samneyslunni.

 

Á sínum tíma fagnaði ASÍ hinu frjálsa flæði frjálshyggjunnar eins og Björn Bjarnason bendir réttilega á í pistli dagsins.

"„Eitt af meginmarkmiðum frumvarpsins er að stuðla að þjóðhagslega hagkvæmu raforkukerfi. Lykillinn að því er að koma á samkeppnisumhverfi í framleiðslu, flutningi, dreifingu og sölu raforku. Alþýðusamband Íslands er hlynnt eðlilegri samkeppni og verðmyndun á markaði og að neytendur fái notið ábatans sem af því hlýst. Íslenskur raforkumarkaður er lítill í alþjóðlegum samanburði. Það er því ólíklegt að hér á landi muni ríkja fullkomin samkeppni á þessum markaði. Hins vegar er líklegra að hér muni ríkja einhverskonar fákeppni. Það er því ólíklegt að neytendur komi til með að njóta til fulls þeirrar hagræðingar sem ætlað er að ná fram með frumvarpinu.".

Það voru þeir dagar þegar Gylfi forseti og Samfylkingin réði öllu hjá þessum heildarsamtökum launafólks, og fátt var eins fyrirlitið hér á landi.

 

Í dag stendur Alþýðusambandið með launafólki og almenningi, gegn spilltri stjórnmálastétt og hagsmunaaðilum einkavinavæðingarinnar.

Og í raun engu við að bæta.

"„Það er for­senda fyr­ir áfram­hald­andi upp­bygg­ingu lífs­gæða að eign­ar­hald á auðlind­um sé í sam­fé­lags­legri eigu og að við njót­um öll arðs af nýt­ingu auðlind­anna og get­um ráðstafað okk­ar orku sjálf til upp­bygg­ing­ar at­vinnu hér á landi.

“„Raf­orka á að vera á for­ræði al­menn­ings og ekki á að fara með hana eins og hverja aðra vöru á markaði. Það er því mat ASÍ að of langt hafi verið gengið nú þegar í markaðsvæðingu grunnstoða og feigðarfl­an að staðfesta markaðsvæðing­una og ganga lengra í þá átt. Raf­magn er und­ir­staða til­veru okk­ar í dag og það er sam­fé­lags­leg ábyrgð að tryggja fram­leiðslu og flutn­ing til allra, sú ábyrgð er of mik­il til að markaður­inn fái að véla með hana enda hef­ur markaðsvæðing grunnstoða yf­ir­leitt ekki bætt þjón­ustu, lækkað verð né bætt stöðu starfs­fólks.“".

 

Gæfa þjóðarinnar er að landsölufólkið, hvað þá hinir aumkunarverðu stuðningsmenn frjálshyggjunnar á vinstri væng stjórnmálanna, á ekkert bakland.

Fólk fyrirlítur það.

Og í lýðræðissamfélögum á fólk síðasta orðið.

 

Um það er ekki deilt.

Kveðja að austan.

Þriðji orkupakkinn „feigðarflan“

Vér kvótamenn við kærum.

 

En þeim væri nær að verja þjóðina, orkuauðlindir hennar og sjálfstæði.

Það er ekki eins og þeir séu eyland á meðal þjóðar.

 

Aðför Seðlabankans var í beinu framhaldi af ICEsave deilum þjóðarinnar, með því að knésetja Samherja, þá átti að knésetja sjálfstæði þjóðarinnar.

Og beina henni á beiningarbrautina til Brussel.

Það var það sem var ámælisvert í störfum Más Guðmundssonar, hann gekk erinda Jóhönnu Sigurðardóttir.

 

En þetta er saga, sömu öfl sem vildu koma þjóðinni í ESB, sækja að með orkutilskipun ESB, kennda við markaðsvæðingu orkunnar og einkavinavæðingu Landsvirkjunar.

Með sama markmiði, að eyðileggja innlend fyrirtæki sem hafa burði til að starfa á alþjóðavísu.

Því þau eru forsenda sjálfstæðis, og ef þú vilt eyðileggja sjálfstæði þjóðar, þá leggur þú þau fyrst að velli.

Líkt og Már reyndi að gerða að boði Jóhönnu og þess skítapakks sem stjórnaði henni.

 

Slagur við fortíðina er heimskra manna slagur.

Líklegast þorir enginn að benda Þorsteini Má á þá staðreynd, enda er hann umkringdur jámönnum.

Atlaga dagsins eða morgundagsins er hinsvegar sá slagur sem enginn má við því að tapa.

 

Ef Þorsteinn er sár þá tekur hann þann slag.

Ella hættir hann að spila sig bjána.

 

Þeir eru nógu margir samt.

Kveðja að austan.

Kæra stjórnendur Seðlabankans

Orkuauðlindir eru undir.

 

Og við fáum frásagnir af Báru, vinnukonu, sem mætti á barinn til að taka upp.

Framhaldið þekkja allir, en það framhald er látið líta svo út að tilviljun ein hafi ráðið för.

Eins og ekkert sé Sun eða önnur slúðurrit, eins og engin séu þau hagsmunaöfl sem borga fátæklingum eins og námsmönnum eða öryrkjum fyrir að standa vaktina og hlera þar til efni er komið í hús.

 

Aumur er Mogginn að taka þátt í þeim fíflagangi.

En það minnir á ritstjórnarlegan róg blaðsins þegar geðveiki var gerð að frétt í atlögu blaðsins að Jóni Baldvini, hinum andstæðingi landsölunnar sem kennd er við reglugerð ESB þar um.

Sem sagt Davíð er í fílabeinsturni en ritstjórnin vinnur fyrir útgerð sem ætlar að gera út á einkavinavæðingu orkuauðlindar þjóðarinnar.

Því þegar tilviljanir endurtaka sig, þá er vart um tilviljanir að ræða lengur.

 

Bára, hún Bára, engin spyr hana um taxtann, hvað með öll þau skipti sem ekkert er til að hlera, ekkert er til að selja.

Og þar sem við erum kannski amatörar í þessum fræðum, þá má alltaf hringja í systurtímaritið Sun, sem sérhæfir sig í fári og slúðurfréttum, og spyrja hvað er borgað fyrir dauða tímann.

Því þó sé hlerað, þá er ekki alltaf á vísan að róa.

 

Væri svo sem fyndið ef landsala væri ekki undir.

Annað skýrir ekki fárið sem sífellt er kynnt undir, með Ekki fréttum og öðru minna léttvægara, svona á meðan geðveikin er á geðdeild og Bára í útlöndum, eða hvar sem launin eru til ráðstöfunar.

 

Það eru svona Ekki fréttir, eða hið uppblásna níð sem fjölskylda Jóns Baldvins lenti í, sem segja allt um hagsmunir þeirra sem eiga og þeirra sem stjórna.

Fílabeinsturn ritstjórans breytir þar engu um.

Nema það má spyrja, hvað dvelur þann sem þar dvelur.

 

Frelsið til að tjá sig??

Athyglin sem óneitanlega fylgir turninum sem fílar lögðu til tennur sínar til að væri reistur.

Eða kjarkleysi??

 

Við segðum allavega Heil, ef þetta kjarkleysi hefði verið útbreitt á árum áður.

En núna eru orkuauðlindir okkar undir.

Og fáir koma þeim til varnar.

 

Á meðan er fábúlerað um harmleik í Noregi eða óþekktar konur á Klaustri.

Athyglisdreifarnir á fullu.

Raunveruleikinn er ekki frétt, hann má ekki ræða.

 

Fréttir af morði eru fréttir af morði.

Að velta sér uppúr því er hins vegar óeðli sem fyrir langa löngu saug  alla mennsku úr slúðurfjölmiðlum.  Breytir ekki því eðli þó Mogginn og Rúv dansi með.

 

Fréttir af Báru er hins vegar afstaða.

Afhjúpar hið innra eðli.

 

Það er langt síðan að Morgunblaðið féll á því prófi.

En hvort það hafi frést uppí fílabeinsturninn er annað mál.

 

En þá er komið tími til að tengja.

Kveðja að austan.

Huldukonan með skopparakringlu

Evrópusinnarnir í Sjálfstæðisflokknum.

 

Þessir, sem eru komnir upp á kant við grasrót flokksins vegna einbeitts brotavilja þeirra við að koma orkuauðlindum þjóðarinnar undir beina stjórn Brussel skrifinnanna, skrifa núna grein eftir grein um mikilvægi EES samstarfsins fyrir þjóð og land.

 

Eitthvað sem maður hefur ekki lesið frá því að lærðar greinar voru skrifaðar (og þá las maður það á Landsbókasafninu) í Þjóðviljann um dásemd Stalíns frænda og áætlunarbúskaps hans. En eins og menn vissu þá var það Stalín að þakka að fólk vann, að verksmiðjur voru reistar, að korn óx á akrinum, og að sólin kæmi upp á morgnanna.

Sem gat alveg verið rétt, því allt þetta gerðist í valdatíð Stalíns, hann var leiðtoginn og kommúnisminn var kerfið, en galli rökfærslunnar var sá að korn óx í öðrum löndum, og það miklu meira en á ökrum samyrkjubúanna, fólk vann í öðrum löndum, og vann fyrir miklum meiri verðmætum en í áætlunarbúskap Stalíns, sólin kom líka upp í öðrum löndum og í raun hafði fólk það miklu betra á Vesturlöndum en í dásemd kommúnismans.

En í lofgreinunum skipti slíkar staðreyndir engu máli.

 

Áslaug Arna skrifar grein í Morgunblaðið í dag, líklegast fyrir fólk um fertugt og yngra þó aldurstakmark sé ekki gefið upp, þar sem allt gott sem gerst hefur hér á landi, og í Evrópusambandinu sé hinu innri markaði og frjálsu flæði vöru, þjónustu og fjármagns að þakka.

Samt hefur enginn hagvöxtur verið í Evrópusambandinu í um 10 ár, og ekkert útlit fyrir að það breytist næsta áratuginn.  Fólk er þar í uppreisn gegn kerfinu og er í raun að krefjast að fá gömlu samfélögin sín til baka.

Í öðrum iðnvæddum löndum er hagvöxtur og gróska, þó hafa þau ekki hinn innri markað og hið frjálsa flæði, en þau njóta alþjóðaviðskipta, tækniframfara og annað sem knýr áfram hagvöxt til jafns við Evrópulönd.

Alveg eins og það er hægt að gera hlutina á annan hátt en í kommúnistaríkjunum í gamla daga, þá er hægt að reka þjóðfélög og stunda frjáls viðskipti þó þjóðir séu ekki hluti af regluveldi Brussel.

 

Bábiljurnar sem boðið er uppá vekja hins vegar spurningu um þroskastig og reynslu þess fólks sem núna er i framvarðasveit Sjálfstæðisflokksins.

"Menn vissu og trúðu því að auk­in viðskipti milli landa myndu færa okk­ur aukna hag­sæld, að það væru tæki­færi fólg­in í því að geta menntað sig og starfað er­lend­is, að fá hingað til lands fólk til starfa og að flytja fjár­magn óheft á milli landa....

Ávinn­ing­ur­inn af þess­ari framtíðar­sýn um öfl­ugra og betra sam­fé­lag er ótví­ræður og það er ljóst að lífs­kjör á Íslandi væru lak­ari fyr­ir alla lands­menn ef við vær­um ekki hluti af EES-sam­starf­inu. ".

 

Íslendingar menntuðu sig og ferðuðust milli landa fyrir EES samstarfið og stunduðu frjáls viðskipti, fáar þjóðir höfðu eins mikil utanríkisviðskipti en Íslendingar, fáar þjóðir áttu hlutfallslega fleiri námsmenn í erlendum háskólum en við Íslendingar. 

Og lífskjör þjóðarinnar á öllum mælikvörðum voru á við það besta sem gerðist í heiminum.

Svisslendingar sem er í EFTA en utan EES samstarfsins eru ekki að gera það síður en við Íslendingar á þeim tíma sem þjóðin hefur verið aðili að EES. 

Sú þróun að losa um höft og hömlur var hafin áður en þjóðin gekk í EES og hefði örugglega haldið áfram því það er enginn eyland í heiminum.

 

 

Áslaug segir að gjaldeyrishöftin hafi horfið við aðildina að EES; " EES-sam­starfið veitti okk­ur aðgang að innri markaði Evr­ópu og færði okk­ur úr gjald­eyr­is­höft­um sem höfðu þá varað í rúm 60 ár.".

Gjaldeyrishöftin voru afleiðingin hjá þjóð sem bjó við einhæft atvinnulíf og þurfti að nota mikinn hluta af útflutningstekjum sínum við að byggja upp innviði og fjárfesta í atvinnutækjum því hér var byggt upp úr engu í allt.

Í dag standa fleiri stoðir undir gjaldeyrisöfluninni, sérstaklega vegur þar þungt uppbygging stóriðju sem var löngu hafin áður en landið gekk í EES og ferðamannaiðnaðurinn, og hvað sem sagt verður um hinn innri markað, þá blómstrar ferðamannaiðnaður á fleiri svæðum í heiminum.

En eins og játendur Stalínsátrúnaðarins sögðu; "þið vitið ekki", og gátu alveg haft rétt fyrir sér.  Til dæmis var lítið um þungaiðnaði í Kongó eða Afganistan og í þeim samanburði komu Sovétríkin vel út.

En það var iðnaður í Rússlandi fyrir byltingu Kommúnistanna og það var líf á Íslandi fyrir EES.  Það var ákaflega líklegt að þróun hafi átt sér stað í Rússlandi þrátt fyrir byltingu bolsévika og eitthvað grunar mig að áratuga uppbygging Íslands hefði haldið áfram þó þjóðin hefði ekki undirgengist regluverk ESB.

Maður veit svo sem ekki, en ein vísbending ætti að gefa manni hint, sólin hélt áfram að koma upp í Sovétríkjunum eftir daga Stalíns, og það er líf á þessu svæði eftir hrun kommúnismans.

 

Það er nefnilega fólkið sem skapar samfélögin.

Ekki regluverkið.

 

Eitthvað sem játendur rétttrúnaðarins vilja stundum gleyma.

Kveðja að austan.