Þegar hvíti maðurinn leikur guð.

 

Hefur ekki allt alltaf farið vel.

 

Horfum bara yfir nútímann, hvert tæknin hefur leitt okkur.

Það er samkeppni í dag um hvort loftslagið, drápsvopnin, útrýming skordýra, manngerðar ofurveirur, eða tilgangsleysi mannsandans eftir að við veltum guði úr sessi, og sögðum, við þurfum engan guð, við erum guðir, gangi fyrst af mannkyninu dauðu.

 

Allt þetta á sínar skýringar, líklegast sú stærsta að við áttuðum ekki okkur á að þegar okkur var sagt að hrokinn væri dauðasynd, að þá þýðir það að hann er dauðasynd.

Sem og guðleysið sem er líklegast sú stærsta.

 

En birtingarmynd hroka okkar er margskonar, og þá er ég ekki að vísa í hvernig við drápum guð, hjarðir vísundana í Norður Ameríku, eða menningu frumbyggja yfir höfuð í Ameríku, jafnt þeirri í suðri, norðri eða miðri.

Eða hvernig við voguðum okkur að láta hið skítuga fjármagn kaupa upp idolin okkar í fótboltanum, eða við létum mútur miðaldafólks kaupa HM 2022, keppni sem er þegar mörkuð í blóði tuga fátækra farandverkamanna að ekki sé minnst á hið nútímaþrælahald sem býr að baki hinum glæsilegu mannvirkjum í Katar.

Eða hvernig við látum illmenni í skjóli peninga hins svarta fjármagns flytja árlega inn tugþúsundir, eða jafnvel tali í hundruð, fátækra kvenna til velmegunarríkja okkar og þræla þar til að svala fýsum okkar.

 

Og ekki er ég að tala um keypta byssumorðingja sem drápu jafnt karla, konur og börn í Tasmaníu þar til enginn af ætt frumbyggja var eftir.

Eða þann hroka að skilja börn frá foreldrum sínum á Grænlandi svo þau gætu lært góða siði hins stórmerkilega fyrirmyndarfólks, Dana.

Sami hroki og fjarlægði þúsundir frumbyggjabarna frá fjölskyldum sínum í Ástralíu og skar á öll menningartengsl, sem fjölskyldutengsl svo þau gætu lært hætti hvíta mannsins.

Eða að í velmegunarborginni Osló skuli vera flestir heróínneytendur í Evrópu miðaði við höfðatölu.

Að þunglyndi, depurð og ótti sé að verða fararnesti fleiri en færri barna okkar í dag.

 

Hvað getum við kennt hinum svokölluðum frumstæðum þjóðum eða hvaða rétt höfum við að fordæma menningu þeirra og hefðir??

Höfum við sjálf gengið það vel götuna til góðs að við sé til þess bær að setja niður við annað fólk, aðra menningu, sem er ekki eins og við??

 

Við þekkjum sögu nýlendutímans í Afríku.

Þar var ekki verst arðránið, eða hvernig innlend samfélög voru markvisst brotin niður og reist upp aftur sem uppspretta gæða eins og málma eða hráefna frá Móður jörð.

Hvernig landamæri skáru sundur þjóðir, eða allt sem fyrir var var annað hvort eytt, eða aðlagað að arðráninu, eins og samgöngukerfið var aðeins byggt upp til að flytja hráefni frá innlandi til sjávar, og þar skipað út fyrir lítinn auri, en selt með miklum hagnaði á mörkuðum heimshagkerfisins.

 

Verst var hrokinn og yfirdrepsskapurinn, hvernig við þóttumst vera betri.

Þóttumst vera æðri.

 

Frumstæðast af öllu þótti okkur nektin eða hálfnektin, af hverju klæddist þetta fólk ekki fötum, buxum, skyrtu og jakka, eða kjólum og undirfötum, í hitanum og rakanum, líkt og siðað fólk hafði þróað með sér í kaldara loftslagi.

Í Namibíu útrýmdu Þjóðverjar næstum því Herúlfum, sem þeir kölluðu Hottintotta eða Búskmenn, skutu þá af færi eða lögðu þá sem eftir lifðu í bönd og þrælkun, sökin var nekt þeirra og meint frumstæð hegðun. 

Samt hefði þýskur maður ekki lifað vikuna af upp á eigin spýtur í eyðimörkinni, en þetta fólk hafði lifað þar á annað þúsund ár, eða frá því að Banton ættflokkar úr norðri hröktu þá af löndum sínum út í eyðimörkina.

 

Hvar sem fæti var stungið niður í Afríku, trú og siðir, menning og mannlíf, allt lét undan hroka okkar og yfirgangi.

Við höfðum réttinn, við voru ekki aðeins betri, við vorum æðri.

Svo æðri að við töldum okkur geta leikið guð.

 

Eitthvað vatn hefur runnið til sjávar síðan.

Og fréttir hafa borist af því að gömlu nýlenduveldin sjái eftir sumu, og jafnvel iðrist annars.

Jafnvel Belgar eru farnir að viðurkenna að hluti af velmegun þeirra í lok 19. aldar og upphafi þeirrar 20. eigi rætur að rekja í viðurstyggð ómennskunnar, vegur arðránsins var lagður af þrælkun, limlestingum og drápum.

 

Og þá sagði einhver á Íslandi.

Shit maður, nú fer hver að verða síðastur að leika guð.

 

Og guð var leikinn.

Hrokinn það mikill að það var viðurkennt.

 

Kristinn Hrafnsson sagði í fréttaviðtali að Rúv og Wikileki hefðu ekki getað beðið eftir vandaðri umfjöllun Al Jazeera því það þyrfti að upplýsa um meinar mútugreiðslur Samherja fyrir kosningarnar sem núna hafa farið fram.

Eins og hann eða Helgi Seljan, eða allir hinir litlu guðirnir væru þess megnugir að ákveða hverjir ættu að stýra Namibíu næstu árin.

Í hverra þágu var það, og hver segir að þeir sem græddu á því væru eitthvað betri en þeir sem átti að hrekja frá völdum?

Ef saga Afríku þekkir eina staðreynd öðrum álfum betur, þá er það sú sorg að sá sem hefur það eina sér til ágætis að gagnrýna spillingu, hefur þó þann hæfileika að vera ennþá spilltari en sá sem fyrir var.

 

Hvernig fólk í eyju norður við ballarhaf, þar sem almenningur hefur marga fjöruna sopið, sá eftir stjórnmálastétt sinni í svarthol gjörspillingarinnar, getur talið sig uppkomið að ráðskast með líf og örlög fólks í öðru landi, fjarlægu landi, er illskiljanlegt, jafnvel óskiljanlegt.

Er þetta rasismi í bland við hroka sem fær það að réttlæta hegðun sína og inngrip.

Eru þau sæl í sínu sinni eins og trúboðarnir forðum sem sögðu sögur að frumstæðu fólki sem þyrfti að kristna og siða.

Eða er þeim nákvæmlega sama.

Bara það að geta leikið guð sé alveg nóg.

 

Ég veit það ekki.

En ef ég hefði verið spurður fyrir ekki þó nokkrum árum síðan hvort ég teldi góða fólkið á Íslandi vera upphafna rasista, að það myndi í hroka sínum taka upp beina samkeppni við Seif og Óðinn, þá hefði ég svarað eins og er.

Að ég gæti ekki ímyndað mér það.

Vissulega vann það með bresku fjárkúgurunum í ICEsave stríðinu, og vissulega gekk margt af því í þjónustu hrægammanna sem höfðu keypt sér veiðileyfi á íslenskan almenning.

 

En á öllu er mörk, jafnvel takmörk.

Og að leika guð í fjarlægum löndum, þó fátæk séu og fólk með annan húðlit en við, það var eitthvað sem heilbrigð skynsemi sagði mér að ég gæti aldrei logið upp á þetta vel meinandi góða fólk.

Ekki bara vegna þess að ég tryði ekki slíku athæfi uppá það, því slíkt athæfi væri í dag eitthvað sem sagan geymdi og myndi, líkt og ég rakti lauslega hér að ofan, heldur líka hreinlega vegna þess, að ég hefði ekki hugmyndaflug til að ímynda mér slíkt.

Þó víðáttur þess séu miklar og dreifi jafnvel úr sér þannig að reyni á óendanleikann, þá er slíkt handan við hann.

Því þannig er ekki Ísland í dag, þannig erum við ekki á 21. öldinni.

 

Eða það hefði ég haldið.

En hef mér það til afsökunar á lítt spámannshæfileikum mínum, að ég var aldrei spurður þessarar spurningar.

Það hafði bara enginn hugmyndaflug til þess.

Og ég þori að veðja síðustu jólabjórsflöskunni minni um að slík spurning var aldrei spurð.

 

Og er heldur ekki spurð í dag.

Því það er ekki spurt um það sem þegar hefur verið svarað.

 

Guð er kannski dauður.

En það eru guðir meðal vor.

 

Ég myndi ekki tilbiðja þá.

Kveðja að austan.

 

 

Kvarta undan kosningasvindli í Namibíu