Er þetta ekki orðinn þreyttur frasi.

 

"Allt stopp", ríkisstjórnin gerir ekkert, ríkisstjórnin sveik loforð sín, ríkisstjórnin stendur ekki við gerða samninga.  

Ekkert hægt að gera út af ríkisstjórninni!!

 

Hvenær ætla menn að horfast í augun á þeirri staðreynd að þjóðin hefur ekki haft ríkisstjórn í langan tíma, ef hún hefur þá nokkurn tímann haft hana þetta kjörtímabil.  

Ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur er skálkaskjól, skálkaskjól voldugra fjármálaafla sem tóku stöðu gegn íslenska þjóðarbúinu og ætla sér að hirða þá stöðu.

Það skýrir glundroðann, óstjórnina, vitleysuna.  

 

En afsakar það aðila vinnumarkaðarins að sinna ekki starfi sínu.

Buðu þessir menn sig ekki fram til trúnaðarstarfa til að gera eitthvað.

Gera eitthvað annað en að kenna ríkisstjórninni um alla skapaða hluti.

Eins og það sé hægt að kenna fólki sem er ósjálfrátt gjörða sinna um einhvern hlut.

 

Verkalýðshreyfingin semur um kaup og kjör við atvinnurekendur, ekki ríkisstjórnina.  

Atvinnurekendur semja um þau kaup og kjör sem þeir telja skynsamlegast miðað við þá stöðu sem þeir eru í.

Hvergi í starfslýsingu ASÍ eða SA er kveðið á um að ríkisstjórnin eigi að stoppa allt.

Það er fyrirsláttur, sérstaklega núna þegar landinu er ekki stjórnað.

 

Það er mál að linni, nóg er komið samt.

Og ef allt er stopp þá veit ég um mál sem hægt er að hreyfa án þess að fara á miðilsfund til að reyna ná sambandi við Jóhönnu.

Vitna í frábæran pistil eftir Jón Baldur L´Orange, "Fátækt er svöðusár á þjóðarlíkamanum", þar sem hann segir,

"Fátækt er þjóðarskömm. Það er engin skömm að vera fátækur. En það er skömm að sýna fátækt fálæti. Við sem samfélag þurfum að leysa þetta þjóðfélagsmein í sameiningu.".

 

Á meðan allt er stopp, þá er hægt að bjarga þessum hungurjólum.

Aðilar vinnumarkaðarins geta sameinast um að útrýma þessari þjóðarskömm.

Það þarf ekki miðilsfund til þess.

Það þarf aðeins sannfæringu um að gera rétt einu sinni.

 

Og fara eftir þeirri sannfæringu sinni.

Einu sinni.

 

Bara í þetta sinn.

Kveðja að austan. 

„Það er allt stopp“

Hvað þurfa margir að sitja hjá???

 

Fjórflokkurinn meinar ekkert með þessari tillögu um að frysta aðildarviðræðurnar á meðan leitað er eftir samþykki þjóðarinnar hvort haldi eigi viðræðunum áfram eða slúffa þeim.

Þessi tillaga kemur fram núna í þeim eina tilgangi að þurfa ekki að ræða snjóhengjuna í janúar.  En eins og kunnugt er  þá fór um þingheim eftir að Tryggva Þór Herbertssyni varð það á að skrifa frábæra grein um þá Þjóðarvá.  Þögnin varð svo mikil að hún hreinlega stóð í þeim.  

Það er ekki gott fyrir fjárhaginn að styggja vogunarsjóði.

 

En svo fór Mogginn að skrifa um þjóðarvána, og síðan virtur prestur í miðstjórn Sjálfstæðisflokksins, og þar með var ekki lengur hægt að hlæja að vánni eins og hún væri enn einn hugarburðurinn í Lilju Mósesdóttur sem eins og kunnugt er gengur um sali Alþingis með þær grillur að þingmenn eigi að fjalla um þjóðþrifamál en ekki dægurmál.  Þeir eiga að takast á við þjóðarvanda með hagsæld almennings að fyrirrúmi en ekki taka við skipunum frá viðskiptaráði eða bönkunum.

Og stjórnarskrármálið, eins og það var nú vel heppnað dægurmál, dugar ekki, ekki eftir að presturinn tók til máls.  Það er þessi grasrót í Sjálfstæðisflokknum sem hlýðir ekki alltaf flokkslínunni að hugsa ekki.  

 

Eitthvað varð að gera, og hvað var þá handhægara en að nýta sér glímutök Jóns Bjarnasonar, og stríða Steingrími aðeins í leiðinni.  Eins og hann hafi ekki nóg á sinni könnu sem ofurráðherra þó hann þurfi ekki að fara rifja allt upp sem hann sagði og lofaði og síðan í hvaða röð hann sveik.  

Svik eru eitt, en að verða tvísaga um þau er annað.

Úr varð þessi tillaga sem virðist hafa meirihluta.

Eða þannig.

 

Eða alveg þangað til fjórflokkurinn hefur reiknað út hvað margir þurfa að sitja hjá svo Samfylkingin nái að svæfa hana, kæfa eða vísa henni frá.

Ragnheiður, Þorgerður, Eygló, Sif, eru vanar, dugi það ekki til, ef Ögmundur ræður ekki við samvisku sína og lætur Guðfríði Lilju róa hana með því að greiða atkvæði á móti, þá mun einhver bætast í hópinn, Birkir eða Höskuldur, möguleikarnir eru fjölmargir en niðurstaðan aðeins ein.

Þjóðin fær ekki að tjá sig um umsóknina.

Því um hana ríkir mikil sátt.  

Ekki í orði en í raun.

 

Og jólalag Alþingis í tilefni hungurjólanna er "Snjóhengja fellur, á allt og alla,".

En það skemmta sér ekki allir.

Ekki þeir sem þurfa að borga.

Ekki þjóðin.

Ekki þegar þar að kemur.

 

Ekki eftir kosningar.

Kveðja að austan.

 

Viðræðurnar verði settar á ís

Voru þetta allt heybrækur í ríkisstjórninni???

 

Allir á móti einum en gátu ekki lagt hann.

Hver trúir þessu að Jón Bjarnason hafi flækst fyrir???

Ef það vottaði fyrir sannleiksgildi í þessum rökfærslu, þá hefur tíminn afsannað hana.

Árni Páll, af öllum mönnum, ætti ekki vera búinn að gleyma deginum sem Jón Bjarnason hætti sem ráðherra.  Það var dagurinn sem Jóhanna Sigurðardóttir rak Árna úr embætti fyrir að halda fram málstað Íslands í ICESave deilunni.

Og það er um ár síðan.

 

Á heilu ári hefur ekkert gerst, hvorki í sjávarútvegskafla viðræðnanna eða landbúnaðarkafla.  

Og það er útilokað að kenna Jóni um, ekki lengur, ekki endalaust.

 

Málið er að það er ekkert um að semja, reglur ESB eru skýrar og þær munu ganga að íslenskum sjávarútvegi dauðum, og þær munu ganga af íslenskum landbúnaði dauðum, fyrir utan örfá prjónandi gamalmenni sem munu skera út hrútshorn handa túristum.

Og það má ekki uppljóstra um það fyrir kosningar.

Fyrst þarf að breyta stjórnarskránni svo hægt er koma þjóðinni bakdyrameginn inní ESB.

 

ESB umræðan þolir ekki sannleikann.

Hún þolir ekki vitræna umræðu.

Blekkingin og hálfsannleikurinn halda henni gangandi.

 

En þetta er fyndið með Jón.

Skyldi hann hafa beitt íslenskum glímutökum á fundi ríkisstjórnarinnar til tefja málið???

Skyldi vera til myndband af því???

 

Eða þurfum við að bíða eftir áramótaskaupinu.

Kveðja að austan.

Tafarleikir Jóns tefja fyrir

Brennuvargur kvartar hástöfum.

 

Vilhjálmur Egilsson er einn af þeim brenndu Ísland.

Skammaðist sín ekki meir en það en hans fyrsta verk eftir Hrun var verktaka að sannfæra hrekklausa sjálfstæðismenn um að útþensla ríkisins hefði ollið hruni fjármálakerfisins.

Honum, og þeim mönnum sem standa að baki honum, tókst ekki að hindra setningu neyðarlaganna þar sem skuldum bankanna var komið á kröfuhafa en ekki þjóðina. En þeim tókst að berja á bak aftur andstöðu Seðlabankans við aðkomu Alþjóðagjaldeyrissjóðsins.

Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn kom í veg fyrir að aflandskrónum var hleypt út úr landi með mið mikilli skattlagningu.  Hann lagði til gjaldeyrishöftin ásamt stórri lánveitingu sem átti að nota til að borga út þetta fjármagn.

Aðeins ICESave andstaða þjóðarinnar kom í veg fyrir að þessi áform gengi eftir.  

 

Að kröfu Alþjóðagjaldeyrissjóðsins var framfylgt heimsku sem heitir hávaxtastefna sem er eins og kyrkingarslanga um háls gíraffa, hægfara köfnun skuldsetts hagkerfis fylgir í kjölfarið.  

Friðrik Baldvinsson, einn af samningamönnum Íslands við sjóðinn, upplýsti í blaðaviðtali að þessir vextir væru dúsa til eiganda aflandskróna svo þeir sættu sig við höftin.

Og þvílík dúsa, á hverju ári hafa tugir milljarðar bæst við aflandsvandann, hengingarólin er alltaf lengd.

 

Núna vill Vilhjálmur að gjaldeyrishöftin fari, þau séu krabbamein.  

Sem er alveg rétt, enda átti aldrei að setja þau.  

Það átti strax að hlusta á fólk eins og Lilju Mósesdóttir sem lagði til þrautreyndar aðferðir til að temja svona fjármagn til hlýðni.  Lækningin átti að hjálpa en ekki dreifa krabbameini út um hagkerfið.

 

En Vilhjálmur er í verktökunni sem aldrei fyrr.  Hann óttast að þjóðin rumski  og kjósi fólk á þing, ekki kostuð eintök vogunarsjóðanna, hann vill að ríkisstjórnin skrifi undir evrubréfið áður.  

Annars væri hann ekki að tala um þetta núna, án þess að leggja sjálfur til einu einustu lausn á málinu.

Aðra en þá, gerið eitthvað.

 

Þjóðin er að rumska, en hvort hún rumski í tíma er annað mál.

En ef ekki þá fá menn eins og Vilhjálmur uppfyllta sína drauma.

Að moka skít fyrir erlent fjármagn á góðum launum.

 

En hvað þessi maður var að gera í flokki sem kennir sig við sjálfstæði og hag lands og þjóðar er hins vegar með öllu óskiljanlegt.

Eða hvað???

Kveðja að austan.

„Gjaldeyrishöftin eru krabbamein“

Páll var rekinn fyrir að segja satt.

 

En þegar ESB innlimunin misbeitir fréttatíma sjónvarpsins með aðstoð Háskóla Íslands, þá þegir Heimssýn, mjög þunnu hljóði.

Sem segir aðeins eitt, og aðeins eitt.

Heimssýn er þöggunarklúbbur fjórflokksins, til að halda utanum óhjákvæmilega andstöðu við innlimunina í ESB, og sjá til þess að sú andstaða trufli ekki ferlið.

Ef það er óánægja, stjórnaðu henni.

 

Flóknara er það nú ekki.

Kveðja að austan.

Bloggarinn ærði Vinstri-græna

Samstaða um lífið.

 

Er lítill flokkur, örflokkur sem hefur einsett sér að börnin okkar geti lifað mannsæmandi lífi í frjálsu og siðuðu samfélagi í landi feðra sinna.

Samstaða, flokkur lýðræðis og velferðar er stóra systur Samstöðu um lífið.

Eins og nafnið gefur til kynna þá vill hún styrkja forsendur lýðræðis og velferðar í samfélaginu.

Þessi ágæti flokkur, sem er góðmennur og heill í sannfæringu sinni, hefur nýtt krafta sína í að skapa umræðu og koma með raunhæfar tillögur um þau mál sem brennast heitast á þjóðinni og ráða munu úrslitum um tilveru hennar.

 

Þar ber fyrst að minnast á tillögu hans um nýkrónuna sem tekst á við skuldahelsi þjóðarinnar  sem fengið hefur nafnið snjóhengjan, en sú snjóhengja mun kaffæra þjóðina líkt og alvöru snjóflóð svo fátt mun standa eftir í efnahag hennar og afkomu. 

Bara þetta eina mál, sem enginn annar flokkur hefur kjark til að ræða af ótta við ægivald vogunarsjóðanna sem hafa hreiðrað um sig um allt þjóðlíf í því markmiði að fá hvern aur sem hægt er að kreista út úr hagkerfinu, krefst þess að allir sem eiga líf sem þarf að vernda, eiga að styðja og styrkja Samstöðu.  

Því það er allt búið ef vogunarsjóðirnir ná fram markmiðum sínum.

Til að gæta alls hlutleysis þá vil ég taka það fram að HægriGrænir eru líka heilir, þeir ætla ekki að svíkja.

 

Annað höfuðmál Samstöðu, þessarar þarna um velferðina og allt það, er alvöru tök á skuldamálum heimilanna.  

Samstaða veit að það verður ekki friður eða samstaða í þjóðfélaginu fyrr en allar Hrunskuldir eru leiðréttar, ekki bara hjá hinu ríku sem fengu tap sitt í peningasjóðum bankanna bætta að mestu ásamt því að ríkið ábyrgðist allar innistæður, jafnt 10.000 krónur einstæðrar móðurinnar sem sinnir öldruðum foreldrum einhvers á hjúkrunarheimili, sem og einstæða auðmannsins sem varð viðskila við hluta af hlutabréfum sínum, og hans milljónir í banka, eða hundruð milljónir eða milljarðar, eða eitthvað, fengu sitt skjól, sitt öryggi hjá ríkisvaldinu.

Sem er ekki málið heldur að það gilti ekki sama um alla, heil kynslóð var skilin eftir í skuldagildru sem smán saman grefur undan undirstöðum samfélagsins.

Fyrir utan að það er siðlaus gjörð í andstöðu við allan okkar kristna menningarheim og það sýnir til dæmis afhelgun kirkjunnar að hún skuli þegja yfir siðrofinu, þá er það efnahagslega heimskt að þrælka þá kynslóð sem elur upp erfingja landsins.

 

Aðeins Samstaða, HægriGrænir og sá hluti Framsóknarflokksins sem styður Sigmund Davíð, hefur verið einörð í kröfu um þessa vitrænu og sanngjörnu samfélagssátt.

Aðrir flokkar hafa hundsað málið á misheimskum forsendum, út frá mismiklu siðleysi, en sýnt órofa samstöðu um tillögur greiðsluaðlögunar sem í gamla daga hét að gefa þrælnum að éta svo hann gæti unnið.  

Þeir sem eiga líf sem þarf að vernda, styðja ekki skuldahelsið, styðja ekki siðleysið, styðja ekki hina algjöru heimsku að stuðla að borgarstyrjöld í landinu, þeir styðja annað hvort Samstöðu, HægriGræna eða þann hluta Framsóknarflokksins sem er ekki undir skugga Finns Ingólfssonar og Halldórs Ásgrímssonar.

 

Önnur mál sem Samstaða hefur fjallað um á sínu stutta æviskeiði eru til dæmis um endurbætur á fjármálakerfinu, um fátækt, um vernd heilbrigðiskerfisins og síðan styrkingu þess þegar óvitið hefur verið hrakið frá völdum, og lýðræðisumbætur.

Um allt þetta er hægt að lesa á heimssíðu flokksins, Samstöðu, og ef fólk gefur lífinu sem það ól tækifæri, þá sér það að þarna er gott heiðarlegt fólk sem vill vel, og sýnir það í verki.

Engin ómál, ekkert tuð.

 

Stóra systir Samstöðu um lífið, Samstaða flokkur velferðar og lýðræðis, kvartar sáran yfir því að vera hundsuð af valdinu. 

Af fjölmiðlum þar sem eignarþræðirnir liggja til amerísku vogunarsjóðanna, af ríkisfjölmiðlinum sem þiggur sporslur frá Brussel, af Morgunblaðinu sem óttast það helst að einhver komist að því að þögn forystu Sjálfstæðisflokksins um helstu vandamál þjóðarinnar sé ekki það að þetta fólk hefur engar hugmyndir, sem þögn er yfirleitt merki um, heldur að "þögn sé sama og samþykki".

Að Sjálfstæðisflokkurinn sé þriðja hjólið undir vagni ríkisstjórnarinnar, að það sé aðeins blöff að Dögun sé það, sem er augljóst því hvaða vagn kæmist langt á því varadekki.

 

En af hverju ætti Samstaða að kvarta yfir þessari þöggun.  

Af hverju ættu amerísku vogunarsjóðirnir að vilja að rödd hennar heyrist??  Svo þeir geti ekki féflett þjóðina??' Lélegur bissness það.

Af hverju ætti ESB ríkismiðillinn að hampa Samstöðu. Samstaða er á móti skuldaþrælkun þjóðarinnar en hornsteinn stefnu ESB gagnvart þjóðum sem spillt yfirstétt hefur komið í skuldavandræði, er að síðasti blóðdropi skuli kreistur úr almenningi svo bankarnir fái sitt, aðeins þegar síðast blóðpeningurinn er kominn í fjárhirsluna í Frankfurt, þá er gefið eftir með skuldir.  

Af hverju ætti Morgunblaðið að taka viðtal við Lilju Mósesdóttir, þegar það neyðist í þágu hagsmuna Sjálfstæðisflokksins að taka viðtal við leiðtogann í Reykjavík???  Hvaða tilgangi þjónaði það taka viðtal við Hönnu Birnu þegar fólk er nýbúið að lesa það sem Lilja kvað.  Lesendur Morgunblaðsins er eldra fólk, skynsamt fólk, fólk sem veit að þjóðin á í erfiðleikum.  Það sér og skilur skynsaman málflutning þegar það les hann.  Og slíkt getur Morgunblaðið ekki gert Sjálfstæðisflokknum.

En Mbl.is má eiga að reglulega eru birtar tilvísanir í skrif Lilju á Feisbók eða á bloggi hennar.  Oftar en í nokkurn annan þingmann.  Segir í raun allt sem segja þarf um raunverulega afstöðu Morgunblaðsins.

Það má ekki verja lífið, en það vill að lífið lifi af.  

 

Í dag lifum við alvöru tíma, dökka tíma, á Íslandi hefur ríkt borgarstyrjöld eftir að ljóst var að stjórnmálastéttin ætlaði að skuldaþrælka þjóðina að boði Alþjóðagjaldeyrissjóðsins, innheimtuböðli hins skítuga fjármagns.  

Það hefur ekki verð barist með vopnum, heldur með sundrungu, illindum, með því að vega að grunnstoðum samfélagsins eins og stjórnarskránni, með því að vega að atvinnuvegunum sem hindruðu gjaldþrot þjóðarinnar, með því að kynslóðum er att saman, með því að börnum er neitað um heimili vegna hrunskuld óreiðumanna. 

Og eins og í öðrum borgarastyrjöldum þá eru það líknarsamtök, eins og Mæðrastyrksnefnd sem hindra að fólk falli úr hungri.  

 

Menn gleyma stundum að Sturlungaöld hófst ekki með Örlygsstaðabardaga, aðdragandi hans var langur og illvígur þar sem helstu vopnin voru sundrung, illindi, og undirliggjandi ásælni erlends valds.

Aðrir tímar, sama ferlið, aðeins önnur klæði og önnur vopn.  En barist um það sama, heill þjóðar og tilveru.

 

Í borgarastríði hjálpar hið erlenda vald sem ásælist þjóðarauðinn, ekki þeim sem verjast þeirri ásælni, sem verja þjóð sína, sem verja framtíð barna sinna.

Tími dauðasveitanna er ekki runninn upp, ekki bókstaflega, þeir Illugi, Hallgrímur og Guðmundur verða að duga, auk allra snatanna sem gjamma líkt og hundarnir á brautarstöðum Þýskalands þegar annað borgarstríð átti sér stað.

Ekki ennþá, en hann kemur, þúsund milljarðar eru miklir peningar, líka fyrir vogunarsjóði.  

 

Hann kemur því valdinu mun ekki takast að þagga niður í Samstöðu. 

Það er Galdur lífsins, að lífið finni sér alltaf leið til að lifa af.

 

Þögnin um Samstöðu sýnir að hún stendur fyrir eitthvað sem valdið óttast, sem hinir þúsund milljarðar óttast, sem verkfæri ESB óttast.  

Hún sýnir að það er von í samfélaginu, að vonin lifir í einhverjum grænum dal, vex þar og dafnar og hótar valdinu að einn daginn spretti hún fram, fullþroskuð eins og Liljur vallarins.

 

Þagnarmúrinn um Samstöðu er ekki sterkur.

Hvert og eitt okkar sem eigum líf sem þarf að verja, getum rofið hann, klifið yfir hann, grafið okkur undir hann.  

Og tekið þátt í því merka starfi sem þar fer fram.

 

Að skapa von handa þjóð sem á enga framtíð ef vald fjármagnsins fær sitt fram.

Að skapa valkost handa fólki sem er búið að fá nóg af bullinu og ruglinu, sem valdið samviskulega kostar,  sem veður uppi í þjóðmálaumræðunni. 

Að skapa valkost handa fólki sem fram að þessu hefur stutt sinn flokk, en sér nú að sá flokkur muni ekki verja framtíð barna sinna, og tilveru og sjálfstæði þjóðar okkar.

Að skapa tæki og tól sem hægt er að nota til að brjóta niður múra valdsins sem umlykja hið skítuga fjármagn sem nærist á blóði og þrælkun hins venjulega manns.

Að skapa samstöðu fólks með ólíkan bakgrunn, með ólíkar lífsskoðanir en á það sameiginlegt að eiga líf sem þarf að vernda og vilja til að vernda það.

 

Og skapa þannig nýtt og betra samfélag, börnum okkar til heilla.

 

Þetta er hægt, það er allt hægt ef viljinn er fyrir hendi.  

Það þarf aðeins að virkja andann í brjósti okkar, og finna fyrir trúnni á allt hið góða í þessum heimi, í sjálfum okkur, í náunganum, í almættinu.

Þannig náum við að vernda sakleysið, lífið sem ekki ennþá hefur fengið tækifæri til að lifa lífinu með gleði sínu og sorgum, og uppgötva síðan hina tærustu tilfinningu af öllum, að eiga sjálft líf sem í sakleysi sínu hefur engum gert neitt illt,  trúir á allt hið fallega og góða, og á sjálft framtíðina fyrir sér.

 

Þessa framtíð eigum við að verja með öllum okkar krafti, öllum okkar sálarstyrk,  vitandi það að ef við gerum það ekki, þá mun enginn annar gera það fyrir okkur.

Það er ekkert val, valdið hefur þegar ráðist á okkur, það hefur þegar hamrað skuldahlekkina sem það vill leggja á framtíð barna okkar.  Það hefur þegar hafið borgarastyrjöldina um framtíð samfélags okkar, þjóðar og sjálfstæðis.

 

Það eina sem við ráðum, sem við getum tekið ákvörðun um, er hvort við deyjum standandi með boots on eins og sagt var um menn Curtes hershöfðingja sem háðu vonlausan bardaga við ofurefli liðs, eða hvort við föllum sitjandi í djúpri afneitun á því sem er að gerast.

Sú fyrri þýðir að vonin lifir, að það sé möguleiki að verjast vogunarjóðunum, að það sé möguleiki að verja sjálfstæði þjóðarinnar, að það sé möguleiki að hægt sé hindra skuldaþrælkun barna okkar, sú seinni þýðir að það verður sem valdið vill.

Og það verður ef við kjósum valdið af gömlum vana, sitjum hjá þegjandi og hljóð.

 

Samstaða um lífið er okkar eina von.

Í henni er framtíð barna okkar fólgin.

 

Og það er núna, ekki seinna.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

Segja vegið að lýðræðinu

Er Íslandsbanki að spá landflótta??

 

Hvernig getur atvinnuleysi farið minnkandi??

Atvinnuleysi eykst út í hinum stóra heimi, pantanir iðnfyrirtækja dragast saman, útlitið er dökkt.

Hagstofur Vesturlanda keppast við að breyta spám sínum, reikna með minni hagvexti eða jafnvel samdrætti. 

Áhrif niðurskurðarins eru að koma fram.

 

Á Íslandi á að draga úr atvinnuleysi, ekki nóg að við séum eyja, við eigum líka að vera eyland í úthafi kreppunnar.  

Trúlegt??

Og svarið er reyndar já, ef þú fjallar um tölur en ekki lifandi manneskjur.

Það á að hætta að skrá fólk atvinnulaust.

 

Næsta skráning fer líklegast fram í fangelsum eða útfarastofum.

Þar enda óhreinu börnin hennar Evu sem hin Bjarta Framtíð siðblindinganna sem vill ekki vita af.

 

Svona er Ísland í dag.

Ísland á því herrans ári 2012.

Árið sem fyrstu hungurjól lýðveldisins voru haldin.

Í boði jafnréttis og velferðar íslenskra jafnaðarmanna og félagshyggjufólks.

 

Og í boði fólksins sem þagar þegar það átti að rísa upp og segja einum rómi;

Við mótmælum öll.

Kveðja að austan.

Dregur úr atvinnuleysi?

Ætlar Alþjóðagjaldeyrissjóðurinn í stríð við Suður Ameríku???

 

Eftir að hafa verið hrakinn þaðan með skömm sem ærulaus óskapnaður sem aðeins gerði vont verra, braut niður efnahag ríkja, gerði atlögu að lífskjörum almennings, réðist að grunnstoðum samfélaga.

Verst fór Argentína út úr samskiptum við sjóðinn og landið var líka fyrsta landið sem gerði uppreisn gegn honum.

Að lokum varð AGS að biðja ríki Suður Ameríku afsökunar á afglöpum sínum og mannvonsku.

 

AGS er ærulaust skoffín í augum almennings í Suður Ameríku.

Fari hann í stríð við Argentínu, þá uppsker hann aðeins ennþá meiri fyrirlitningu.

Og áhrif hans dvína enn meir.

 

Tími skoffína er að líða undir lok.

Það er ekkert náttúrulegt við að níðst sé á þjóðum í fjárhagserfiðleikum, að almenningur sé látinn borga herkostnað braskarana.

 

Ekki heldur hér á Íslandi.

Kveðja að austan.

 

Argentína fær „rauða spjaldið“

Hungurjólin.

 

Klingja inn.

Á því herrans ári 2012.

Kveðja að austan.

Sex þúsund þurfa á aðstoð að halda

Réðst krónan á lífskjörin???

 

Íslenska krónan varð fyrir alvarlegri árás í kvöldfréttatíma sjónvarpsins þann 17. des síðastliðinn.

Þar var þessari fullyrðingu slegið fram:

"Kaupmáttarskerðing síðustu ára hér á landi er sú mesta í Evrópu. Ástæðan, segir prófessor hjá Háskóla Íslands, liggur í gengisfalli krónunnar, sem flutti í einu vetfangi gríðarlega fjármuni frá heimilum til útflutningsfyrirtækja.".

Látið er að því liggja að krónan sé orsakavaldur en fall hennar ekki afleiðing af hruni fjármálakerfisins, og síðan gengisfall hennar þjóni þeim tilgangi að færa fjármuni frá heimilum til útflutningsfyrirtækja.

Seinna í sömu frétt segir að 

"Sömu sögu er ekki að segja víða í nágrannalöndunum. Ráðstöfunartekjur til dæmis Noregi, Finnlandi og Svíþjóð hafa aukist jafnt og þétt undanfarin ár og sömu sögu er að segja um evrulöndin að meðaltali. Hér lækkuðu þær hinsvegar skarpt árið 2007."

Með öðrum orðum krónan er sökudólgur, önnur Norðurlönd hafa komist frá kreppu.

 

Það má margt segja um þetta, en það er nú svo að hin Norðurlöndin lentu í sinni fjármálakreppu um og uppúr 1990.  Einna alvarlegust var hún í Svíþjóð og fróðlegt er að skoða hvað gerðist þar og hvaða afleiðingar það hafði.  

" In the 1980s, a real estate and financial bubble formed, driven by a rapid increase in lending. A restructuring of the tax system, in order to emphasize low inflation combined with an international economic slowdown in the early 1990s, caused the bubble to burst. Between 1990 and 1993 GDP went down by 5% and unemployment skyrocketed, causing the worst economic crisis in Sweden since the 1930s".

Sænsk stjórnvöld reyndu að fastsetja gengi krónunnar við evru og vörðu svo fastgengið með kjafti og klóm.

"In 1992 there was a run on the currency, the central bank briefly jacking up interest to 500% in an unsuccessful effort to defend the currency's fixed exchange rate.[16] Total employment fell by almost 10% during the crisis."

Tilraunin var unsuccessful, gengi sænsku krónunnar var látið fljóta.

"The peg to ECU was broken and the Krona's Effective Rate was to float freely based on supply and demand in the exchange market, with the Central Bank having intervention rights. (WCY 1990/93, p.750) "

 "Between September 1992 and February 1993 the Swedish currency "TCW" index went from 125 to 100 (20% fall)".

 

Gengið féll um 20%, og þá fyrst fór efnahagurinn að hjara við.

"Sweden’s two ’recoveries’ in the 1980s and 90s were both based on huge devaluations and increased exports. Exports, as a share of GDP rose from 29.8 per cent in 1990, to 51.3 per cent in 2006. Another reason for increased profits was low wage increases and a transfer of capital from public to private sector. There was no quick recovery for workers and the unemployed.".

 

Svona fór fjármálakreppan með Svíþjóð og hún markaði endalok hins svokallað sænska módels.  

Í kjölfarið fylgdu kerfisbreytingar sem drógu úr umfangi ríkisins en kjarninn var að gengisfellingin endurheimti samkeppnishæfni atvinnulífsins. 

Gengisfelling er ekki illvilji gagnvart launafólki eða heimilum, hún er nauðsyn þegar viðskiptahalli er viðvarandi og innlend framleiðsla er hætt að seljast.  

Að telja hana sér íslenskt fyrirbrigði er afbökun á staðreyndum og hrein fölsun á hagsögunni.

 

Svíar tóku upp evrutengingu á ný og hafa haldið henni.  

En vinnumarkaðurinn hjá þeim er viðkvæmur og í þessari frétt sem ég tengi við, þá kemur það fram að ungt fólk á mjög erfitt með að fá vinnu.

Það er mælt með launalækkun.

Sama krafa er uppi í öðrum löndum ESB.  Nú síðast var pistlahöfundur á Ruv með pistil þar sem fullyrt var að Frakkar yrðu að lækka lágmarkslaun svo þarlendur efnahagur tæki við sér á ný.

 

Það er ekkert einfalt í þessum efnum.

En það er ekki hægt að viðhalda lífskjörum heimila þegar þjóðartekjur falla.  

Að halda öðru fram er rangt.

 

Slíkt gerir aðeins atvinna og verðmætasköpun.

Ekki gjaldmiðill.

Kveðja að austan.

Vilja lækkun lágmarkslauna í Svíþjóð