Umboðsmaður sjúklinga

 

Er embætti sem við höfum ekki í dag, en sem einstaklingar, sem aðstandendur, sem samfélag þá þurfum við slíkt embætti sem er óháð heilbrigðiskerfinu og embættismannakerfi þess, embætti sem gagngert hefur það eina hlutverk að gæta réttindi sjúklinga, og vera þeim innan handar ef upp koma núningar milli þeirra og heilbrigðiskerfisins.

 

Undanfarna mánuði hefur þessi hugsun oft hvarflað að mér, og varð að vissu eftir að ég las ágæta grein eftir þau Sigríði Gísladóttur, formanns landssamtaka Geðhjálpar, og Grím Atlason, framkvæmdastjóra sömu samtaka.

En hef ekki séð ástæðu til að skrifa um, því það þjónar engum tilgangi, fyrr en ég las frétt Mbl.is um að mál hins fyrsta meinta íslenska raðmorðingja væri ennþá til skoðunar.  Og það voru þessi orð saksóknara málsins sem fuku í mig; "... málið um­fangs­mikið auk þess sem mörg verk­efni liggi hjá embætt­inu sem þurfi að af­greiða.".  Eins og það sé eitthvað brýnna mál í íslensku réttarkerfi í dag en að fá skorið úr um hvort langveikt  eða aldrað fólk sé réttdræpt, það er ef drápari þess er læknir.  Kannski er brýnna að taka fyrir mál mannsins sem sparkaði í kött nágranna sinna, og þegar hann fattaði að það þýddi ekki að kalla köttinn komma eða homma, úrelt skammaryrði, þá kallaði hann fyrir transhálfvita.  Og var í kjölfarið kærður fyrir dýraníð og hatursorðræðu.

Reyndar djók en það sló mig að ég virðist vera nánast einn um þessa skoðun að langveikt fólk, að aldrað fólk, hafi lífréttindi eins og við hin.  Allavega hef ég ekki orðið var við umræðu um hið helsjúka kerfi sem sýnir hinum látnu óæðri endann á sér.

 

Það þýðir nefnilega ekki alltaf að benda á aðra, stundum verður maður að gera eitthvað sjálfur þó það þjóni engum tilgangi, þetta snýst jú eitthvað um að vera maður, að axla ábyrgð á mennskunni.  Því set ég þessi orð á tölvuskjá og ætla að fylgja þeim eftir með 2-3 pistlum, veit það ekki, fer eftir því hvað ég þarf að vera langorður.

En mig langar fyrst að vekja athygli á lokaorðum Sigríðar og Gríms, þau fanga vel kjarna málsins; "Því miður virðist það vera þannig að enginn ber ábyrgð á því sem miður fer innan heilbrigðiskerfisins. Það er sorglegt.".

Já það er sorglegt en þá þarf að bæta úr því.  Það gera það ekki aðrir.

 

Grein þeirra Sigríðar og Gríms heitir því sláandi nafni; Að deyja á geðdeild, og fjallar um hið ótímabært andlit sjúklings sem lést á einu sjúkrahúsi þjóðarinnar.  Embætti Landlæknis gat ekki þaggað niður málið, enda komst það í fjölmiðla, því var því vísað til lögreglunnar eins og lög gera ráð fyrir.  Hófst þá einn sérkennilegasti skrípaleikur í manna minnum, saksóknari ákvað að tækla málið sem mafíumorð, ákært var fyrir ásetning, sem var augljóslega ekki, þetta var harmleikur margra samtvinnaðra þátta, og þegar krafist var refsingar var vísað í nýlegt mafíumorð í Rauðagerði.

Hvað tilgangi þjónar svona fáránleiki??  Ekki til að ná fram réttlæti fyrir hinn látna sjúkling því augljóst var að dómur myndi sýkna meintan ábyrgðaraðila á hinu ótímabæru andláti, þó skuggi ákærunnar myndi fylgja honum það sem eftir væri.

Eftir stendur hið augljósa svar, fyrst það var ekki hægt að þagga niður málið, þá var því breytt í skrípaleik til að tryggja að hið helsjúka kerfi okkar þyrfti ekki að axla ábyrgð

 

Og það er það sem þau Sigríður og Grímur benda á í grein sinni, hinn napri sannleikur um Ísland í dag.

"Í ágúst 2021 dó sjúklingur á deild 33C við Hringbraut. Um var að ræða veika konu með fjölþætta kvilla. Hún dó vegna þess að tveimur næringardrykkjum var þröngvað ofan í hana af hjúkrunarfræðingi á deildinni án þess að annað starfsfólk brygðist við. Hún kafnaði í kjölfarið. Viðkomandi hjúkrunarfræðingur var nýverið sýknaður í héraðsdómi af ákæru um manndráp af ásetningi og virðist málinu þar með vera lokið án þess að nokkur beri ábyrgð á því að svona skelfilega hafi farið.

Hvernig getur það gerst í nútímasamfélagi að bráðveikur einstaklingur sem er lagður inn á sjúkrahús til þess að fá lækningu meina sinna sé beittur slíku ofbeldi að hann hljóti bana af? Hvernig getur það gerst í nútímasamfélagi að enginn beri á því ábyrgð? Í allri umræðu um þetta mál er talað um sjúkling á geðdeild, í þeirri umræðu gleymist að þetta var manneskja. Við ættum að reyna að setja okkur í spor aðstandenda konunnar sem lést og hugsa út í það hver afstaða okkar væri ef þetta væri ástvinur okkar. Kannski mamma, systir eða frænka okkar.".

 

Feitletrunin eru mín, þær höndla kjarnann, það ber enginn ábyrgð, og þar með þarf engin að axla hana og ekkert breytist.

Eftir stendur fólk í sárum sem fær engan rétt gagnvart hinum látna ástvini, ullandi ríkisvaldið segir bara "Sue me" að hætti Ameríkana.

En það er aðeins hluti af kjarnanum, það sem er verra, við þegjum, allavega ekki ég lengur, en eiginlega allir aðrir.  Það er eins og fólk haldi að þessir harmleikir verði i einhverjum öðrum fjölskyldum, það séu aðrir sem missi ástvini sína, helst fólk sem við þekkjum ekki neitt.

Því ef við segðum eitthvað, þá myndu fjölmiðlar okkar taka undir, og hið helsjúka kerfi myndi jafnvel fara til læknis sem tæki það í meðferð, og það myndi reyna að bæta úr, byrja á að játa mistök sín, biðjast afsökunar á þeim, og segja síðan hvað það myndi gera næst þegar svona mál kom upp, og sérstaklega hvað það hygðist gera til úrbóta svo svona mál kæmu ekki upp aftur, allavega ekki sem raðharmleikir.

 

Harmleikurinn á Suðurnesjum hefði ekki átt sér stað ef aðrir læknar hefðu ekki litið undan í stað þess að grípa inní.  Og þeir líta undan því þeir vita að í kerfi okkar í dag eru þeir ósnertanlegir.  Þeir geta alltaf borðið fyrir sig "eitthvað faglegt", eins og þekking læknisfræðinnar sé á einhverju dulmáli sem aðeins þeir skilja og enginn dragi þann skilning í efa.

Hefði aðstandandi eða aðstandendur dregið þann skilning í efa að það sé læknisfræði að taka lífsnauðsynleg lyf af sjúklingi, til að lækna hann, og bendir á augljósar afleiðingar, að sjúklingurinn verði lífshættulega veikur og deyi síðan í kjölfarið, þá hefði hann ekkert embætti til að leita til.

Í lögum segir vissulega að verði læknir þess áskynja  í starfi sínu að eitthvað sé gert sem stofni lífi og limum sjúklings í hættu, að þá eigi hann að upplýsa Embætti Landlæknis um tilvikið, en það er líklegra að það frjósi í helvíti en að læknir ákæri kollega sinn fyrir einhver afglöp, þetta er jú sko alltaf eitthvað læknisfræðilegt eða þannig, á dulmáli sko.

Eftir stendur réttur okkar hins venjulega manns að við megum kæra atvik til Embætti Landlæknis, en kvörtunarmálin eru mörg, skrýtið, og af einhverju duldum ástæðum hefur fjárveitingarvaldið ekki gert embættinu kleyft að sinna þessum umkvörtunum svo umferðarstíflan þar er sirka 4 ár.

Vissulega geta lífshættulegir sjúkdómar verið það hægfara í þróun, að sjúklingur sem sviptur er lífsnauðsynlegum lyfjum sé ennþá á lífi eftir 4 ár, en það er ekki líklegt.  Enda eru 6 andlát til skoðunar á Suðurnesjum í þessa eina máli, hve margar aðrar umkvartanir hafa verið svæfðar hjá Embætti Landlæknis veit guð einn, mjög ólíklegt að hinir önnum köfnu embættismenn hafi um það nokkra hugmynd.

 

Harmleikurinn á Suðurnesjum, 6 ótímabær andlát varð vegna kerfisbrests.  Þess kerfisbrests að læknum er tamt að líta í hina áttina, og þess kerfisbrests að Embætti Landlæknis er ekki í stakk búið að sinna þessum málum.  Það er ekki eins og það sé gert ráð fyrir því í skipulagi embættisins að eitthvað alvarlegt geti komið uppá innan heilbrigðiskerfisins og embættinu beri að grípa inní til að hindra voðaatburði.

Hvað brást hjá Embætti Landlæknis??, af hverju féllu svona margir í valinn??  Hefði verið hægt að koma í veg fyrir einhver hinna ótímabæru andláta, eða jafnvel öll??

Það veit enginn því það spyr enginn Landlækni að því og þar með er ég kominn að þriðja kerfisbrestinum, sem er staða fjölmiðlunar á Íslandi, það er eins og fjölmiðlar séu ófærir um að taka á málum, spyrja nauðsynlegra spurninga, að þeir séu ekki lengur með burði til alvöru fréttamennsku, geri í raun fátt annað en að endurspegla kjaftagang samfélagsmiðlanna, og fátt þyki nógu merkilegt til að fjalla um ef ekki er hægt að tengja forskeytið Kyn- við efnistökin.  Og svo passa kannski uppá öll Hánin og réttindi þeirra.

 

Morgunblaðið á vissulega heiður skilið fyrir að hafa vakið athygli á hve kerfi okkar metur lítið lífsréttindi langveikra og aldraða, en af hverju fylgdi það ekki fréttinni eftir??

Af hverju tók það ekki viðtal við Landlækni og spurði hann hver væri lærdómur embættisins á þessum harmleik öllu samann, hver væri ábyrgð þess og hvað mætti betur fara.

Glöggur blaðamaður gat jafnvel tengt við orð Landlæknis á Ruv eftir að hann tók þátt í ráðstefnu um Mennska er máttur, líka í heilbrigðiskerfinu,og spurt Landlækni hvort þau ættu ekki líka við hennar embætti eða er hann bara að benda á aðra.

Orð Landlæknis voru nefnilega skynsamleg og í anda þess sem þau Sigríður og Grímur skrifuðu, en Landlæknir sagði í tilefni þess að norskur læknir sagði að það væri öllum fyrir bestu, jafnt sjúklingum, aðstandendum sem og heilbrigðiskerfinu sjálfu, væri að læknar viðurkenndu mistök sín og lærðu á þeim.  Og á þessi hnykkti Landlæknir; "Svona á að gera, því að rannsóknir sýna að þegar verður alvarleg atvik þá vilja sjúklingar og aðstandendur fá heiðarlega viðurkenningu og útskýringu á því sem hefur gerst, þau vilja fá afsökunarbeiðni, þau vilja fá fullvissu um það að það verði allt gert til að hindra að slík atvik fái endurtekið sig, og þau vilja fá stuðning og eftirfylgd."

Því hvar er hans heiðarleg viðurkenning á sinni ábyrgð sem æðsti yfirmaður Landlæknisembættisins, á harmleiknum á Suðurnesjum, hefur hann beðist afsökunar, og hvað ætlar hann að gera til að hindra að svona atvik gerist aftur??

 

Þessara spurninga hefur Landlæknir ekki ennþá verið spurður, en kalhæðnin var algjör hjá Morgunblaðinu, því eftir að þessi frétt birtist á laugardaginn síðasta, þá var lífsstíls hluti blaðsins með umfjöllun um kjóla Landlæknis.

Örugglega tilviljun en sýnir vel firringu nútímans til Alvöru lífsins, þeirra gilda sem skipta máli, og þess lífsréttar sem er forsenda siðaðs samfélags.

 

Á þessu sem og mörgu öðru getur Umboðsmaður sjúklinga tekið.

Hann á ekki að vera framlenging á fjármálakerfinu líkt og Umboðsmaður skuldara, heldur gæta réttinda, hafa áhrif á umræðuna og beita sér fyrir úrbætum á umhverfi þessa málaflokks, lagabreytingum ef þess þarf, svona líkt og Umboðsmaður barna hefur starfað gegnum tíðina.

 

Hér að ofan hef ég fjallað um alvöruna sjálfa, atlöguna að lífsréttindum sjúklinga og þögnina sem umlykur þær atlögur sem og að núverandi kerfi virðist vera ófært um að takast á við afleiðingar þeirra, sem og að læra nokkurn skapaðan hlut af þeim.

En það er svo margt annað sem myndi koma á borð Umboðsmanns sjúklinga, virk kvörtunarþjónusta sem þarf að fjármagna því það er fjárfesting sem dregur úr svo mörgu öðru sem kostar og fellur á heilbrigðiskerfið, bætir réttindi sjúklinga sem og að hún getur afhjúpað ferli raðmistaka einstakra lækna eins og þeirra sem eru til dæmis gjarnir á að bjóða konum prósak í stað þess að greina krabbamein þeirra tímalega.

 

Það er svo margt og má næstum því endalaust ræða, en tíminn er á enda, blaðsíðurnar búnar, þó á ég eftir að minnast á aldursfasisma og kerfisbundinnar mismunar á gagnvart konum innan heilbrigðiskerfisins og vangreiningar á sjúkdómum þeirra.

Hugmyndin er að henda inn einhverjum línum um þau grafalvarlegu mál, en tíminn einn veit hvað úr verður.

Allavega þagði ég samt ekki lengur.

 

Og það er það sem skiptir mestu máli.

Fyrir mig.

Kveðja að austan.

 

 

Fyrsti meinti íslenski raðmorðinginn.

 

Og helsjúkt kerfi segist ekki hafa tíma.

Sjúkleikinn er síðan algjör þegar Landsspítalinn réði hinn meinta fyrsta íslenska raðmorðingja í sérverkefni, þvílík var vanvirðingin gagnvart fórnarlömbum þessa manns.

 

Á meðan þessi viðbjóður átti sér stað, þá var Landlæknir upptekinn við gerð heimildarmyndarinnar Storm, þar sem hver klippan á fætur annarri sýndi meinta samúð Landlæknis með hlutskipti aldraða sem fengu kóvid veirunna, eins og Landlækni væri ekki sama.

Samt þurfti Embætti Landlæknis fjölmiðlaumfjöllun til að grípa inní hinn meintu fjöldamorð á Suðurnesjum.

 

Og með vissu veit ég að hjá Embættinu hefur ekkert breyst, gangsterar í hvítum sloppum taka lífsnauðsynleg lyf af öldruðu fólki, fólki sem býr við góð lífskilyrði fái það aðeins sín lyf, og þegar aðstandendur kvarta, þá er þeim sagt að þeir séu númer 346 í biðröðinni, mál þeirra verði tekið fyrir eftir sirka 4 ár.

Skyldu aðstandendurnir á fórnarlambanna á Suðurnesjum hafa fengið svipuð svör þegar grunur  þeirra vaknaði fyrst um morðæðið??

 

Hingað var fenginn erlendur læknir á ráðstefnu um ábyrgð heilbrigðisstarfsmanna og heilbrigðiskerfisins á mistökum, þar sem hann sagði sína sögu, og hvernig hann var maður til að viðurkenna mistök sín, því öllum getur orðið á mistök. 

Mistök hans voru banvæn, en hann viðurkenndi þau strax, baðst afsökunar, hann lagði ekki þá þrautargöngu á aðstandendur að þurfa að sækja rétt og réttlæti gegn herskörum siðblindunnar sem viðurkenna aldrei neitt, og bakka hvorn annan upp.

 

Hvað skyldu margir læknar hafa horft uppá viðbjóðinn á Suðurnesjum, og gerðu ekki neitt, sögðu ekki neitt, horfðu í hina áttina þegar lífsnauðsynleg lyf voru tekin af fólki sem hafði sama rétt til lífsins og við hin??????

Hver er sekt þeirra, því sæta þeir ekki ábyrgð fyrst þeir hafa ekki manndóm til að játa heigulshátt sinn, og hin banvænu mistök að hafa ekki gripið inní dauðaferlið sem átti sér stað beint fyrir framan nefið á þeim??

 

En hver eru orð skinhelgarinnar, þess embættismanns sem mesta ábyrgðina ber að enginn er lærdómurinn, að siðblindan og siðleysið er algjört í lærdómnum af hinu meintu raðmorðum á Suðurnesjum??

Vitnum í frétt Morgunblaðsins um orð Landlæknis eftir þessa ráðstefnu.

Fyrirsögn fréttarinn er "Mikilvægt að heilbrigðiskerfið læri af mistökum" og vitnað í Landlækni. "Hún seg­ir að frum­varpið sé mik­il­vægt til að tryggja að lært sé af al­var­leg­um atvik­um er þau koma upp og að þau ger­ist ekki aft­ur, "frek­ar en að leita að söku­dólg­um".".

Í viðtali við  Ríkisútvarpið segir Landlæknir, mikilvægt að gangast við mistökum, biðjast afsökunar og læra af þeim.

 

Samt grípur embætti hennar ekki inní þegar aðstandendur kvarta yfir gangsterum í hvítum sloppum sem setja sjúklinga sína á samheitalyf sem vitað er að sjúklingurinn svarar ekki, þá er eina svarið að erindi þínu verður svarað eftir 4 ár, hvort viðkomandi deyi í millitíðinni er ekki okkar mál.

Tölfræðin sannar að konur fái margfalt verri þjónustu og greiningar en karlar, en þegar Embætti landlæknis er bent á raungerningu þessarar tölfræði, þá er það ekki þess mál, hvað eru nokkur ótímabær dauðsföll á milli vina?

 

Harmleikurinn á Suðurnesjum er ekki einsdæmi, heldur aðeins toppurinn á ísjaka sem helsjúkt kerfi reynir að þagga niður, og þegar það mistókst hjá Embætti Landlæknis, þessir helv. fjölmiðlar, þá reynir embætti ríkissaksóknara að svæfa málið.

Hvað er svo flókið við þetta mál annað en kerfisbresturinn að aðrir læknar reyna réttlæta hin ótímabæru dauðsföll??

Réttlæta hin meintu raðmorð eins og það sé eitthvað læknisfræðilegt að taka lífsnauðsynleg lyf af sjúklingum.

 

Hin grímulausu skilaboð eru þau að ef þú ert langveikur, ef þú ert aldraður, og sérstaklega af fyrstu tveimur skilyrðum uppfylltum, að þú sért kona, þá máttu missa þig, jafnvel þó þú fáir óumbeðna hjálp til þess.

Það er sparnaður í því og Vörðurinn um þann sparnað er Embætti Landlæknis og Embætti ríkissaksóknara.

 

Og við hin horfum uppá þetta og steinhöldum kjafti.

Hvað segir það um okkur og okkar siðferði??

Hvar eru fjölmiðlar okkar, hvar er fjölmiðlafólk okkar??

 

Í Kanada voru grafnar upp fjöldagrafir með hundruðum ungra barna af frumbyggjaættum, sem dóu ótímabærum dauðdaga á barnaheimilum ríkisins fyrir frumbyggjabörn, sem voru tekin nauðug af foreldrum sínum.

Það tók áratugi fyrir aðstandendur þessara barna að ná fram réttlæti fyrir börn sín, til að þarlend stjórnvöld öxluðu ábyrgð og bæðust afsökunar.

Ég efa samt að siðblinda þarlends landlæknis hafi verið á það háu stigi, að í afneitunarferlinu miðju, hafi hann mætt kotroskinn í viðtal og sagt; Mikilvægt að við lærum af mistökum okkar, öxlum á þeim ábyrgð og biðjumst afsökunar.

Á allri skömm eru jú takmörk.

 

Hvað skyldi Holokaust íslenskra kvenna fela í sér mörg lík ef læknaskýrslur yrðu skoðaðar og farið yrði yfir sjúkdómsgreininguna; "Lést vegna aldurs", en hið raunverulega banamein var ótímabært andát vegna þess að lífsnauðsynleg lyf voru tekin af viðkomandi.

Og læknarnir sem áttu að sjá það horfðu í hina áttina.

Ypptu öxlum líkt og gert var á Suðurnesjum.

 

Það munum við ekki vita á meðan allir þegja.

Félag eldri borgara, Kvenréttindafélag Íslands, fjölmiðlar þjóðarinnar.

 

Það þögðu reyndar flestir í Kanada, en samt gafst réttlætið ekki upp, réttlætið sem hefur sig upp yfir svikið réttlæti hins helsjúka kerfis sem þaggar, sem reynir að réttlæta mannaníð sem ekki er hægt að réttæta.

Og að lokum var Holokaust þarlendra frumbyggjabarna afhjúpað.

 

Hér er það bara lítil frétt að hinn meinti fyrsti íslenski raðmorðingi starfi áfram innan heilbrigðiskerfisins og að réttarkerfi okkar hafi ekki tíma til að skoða mál hans.

Og að sambærileg mál sem koma inná borð Embættis Landlæknis séu númer 346 í biðröðinni, og verði tekin til skoðunar mörgum árum eftir að hægt var að bjarga lífi þess sem það var beðið um að bjarga.

Ömmur, langömmur, so what??

 

Í þessu samhengi er hinn meinti raðmorðingi skásta eintakið um mannvonsku og siðblindu.

Og skinhelginni er ekki logið uppá núverandi Landlækni.

 

Læra hvað!!.

Þessu fólki er ekki viðbjargandi, en við sem þjóð eigum ekki að líða það.

 

Þá er skömm okkar margfalt meiri en þeirra.

Kveðja að austan.

 

Mál læknisins enn á borði saksóknara

Það má segja Nei.

 

"Ég er orðinn hundleiður á að fólk segi mér hvaða skoðanir ég má hafa, og hvaða ekki.  Ég er fullfær um að móta mína eigin skoðanir sjálfur".

Þetta er nokkurn veginn rétt tilvitnun í athugasemd skeleggs frænda mína á feisbókarsíðu hans, þar sem greinilegt var að hann var búinn að fá uppí kok á umræðustýringu rétthugsunarinnar sem gegnsýrir allt samfélagið.

 

Ef þú gerir athugasemdir við eitthvað, eða tjáir skoðanir þínar um eitthvað sem er í umræðunni, þá verður þú að passa þig mjög á að hafa ekki móðgað einhvern, eða eitthvað, og jafnvel í kjölfarið sakaður um meintan rasisma, kvenfyrirlitningu, hatursorðræðu gagnvart viðkvæmu fólki, hægri popúlisma eða eitthvað þaðan af verra.

Og maður heyrir það svo vel í daglegri umræðu að fólk er búið að fá uppfyrir kok af þessari umræðustjórnun og skoðanakúgun.

 

Fólk má nefnilega segja Nei við því sem það mislíkar.

 

Þú skilur alveg gildi mannúðarstefnu og það sé reynt að hjálpa fólki í neyð, en það er ekki það sama að þú megir ekki orða réttmætar efasemdir um vinnubrögð sjálftökuliðsins í flóttamannabransanum, sem auk þess að láta eins og okkar fámenna þjóð geti endalaust tekið við flóttafólki frá stríðshrjáðum svæðum heimsins, að það beiti öllum hugsanlega lagaklækjum til að vinna gegn gildandi lögum.

Og þú ert ekki rasisti þó þú spyrjir þeirrar réttmætu spurningar hvort ekki sé hægt að verja fjármunum betur en nú er gert, að þeir komi raunverulega að gagni hjá þeim tugmilljónum sem gista flóttamannabúðir heimsins, og eru algjörlega háð aðstoð alþjóðasamfélagsins.  Eða snýst þetta bara um að hjálpa því fólki sem hefur efni á að fljúga til Íslands, það er ekki í flóttamannabúðum.  Hvað væri hægt að tryggja mörgum börnum og mæðrum lífsnauðsynlega næringu eða nauðsynlega grunnmenntun fyrir þann kostnað sem fellur á íslenska ríkið vegna sjálftöku lagaklækjameistarana, sem spila sig góðmenni með feitan tékka í rassvasanum frá íslenskum skattgreiðendum.  Skyldi einn svoleiðis feitur tékki duga 10 mæðrum og börnum þeirra, til dæmis í Súdan, eða Líbanon, til næringar og menntun barna þeirra??

Þú mátt líka spyrja þeirrar réttmætu spurningar, svona í ljósi þess hvernig flóttamannaiðnaðurinn keyrir inn fólk hingað, eigum við ekki að byrja á að líta okkur nær.  Hvað skyldu mörg íslensk börn þjást vegna þess að BUGL er vanfjármögnuð og biðlistarnir komnir langt út fyrir þolmörk neyðarinnar??  Hvað margar dragtir, hvað margar utanlandsferðir, hve margar Teslur hafa verið keyptar, hafa verið keyptar fyrir sjálftökuna, það veit enginn, en það er vita að það væri hægt að útrýma biðlistum BUGLAR fyrir brot af þeim fjármunum.

Við megum segja Nei við þessu, við megum spyrja réttmætra spurninga, og við eigum kröfu um að fá svör, en ekki skipulagðar svívirðingar hinna meintu umræðustjórnanda og smáfólksins sem gengur erinda þeirra.

 

Við megum líka segja Nei við því að það sé markvisst verið að skipta um þjóð í þessu landi.  Það er ekkert eðlilegt við það að innflytjendur sem og erlent farandvinnufólk nálgist að vera um helmingur íbúa landsins.  Og síðan til að tryggja að við týnumst í mannhafinu, að hver afkimi landsins sé yfirfylltur af erlendum ferðamönnum.

Og við séum ekki gjaldgeng í samfélaginu ef við erum ekki mælt á erlenda tungu.

Ágætur maður orðaði þetta sjónarmið í grein fyrir nokkru og spurði stjórnvöld þeirrar réttmætu spurningar hvort það væri yfirlýst stefna þeirra að skipta út íslenskri þjóð og íslenskri tungu, hann vildi bara fá að vita það, því ef svo væri sá hann ekki ástæðu til að búa hér lengur, því það var þjóðin og tungan sem batt hann við skerið.

Svo réttmæt var spurningin að umræðustjórnendurnir fengu einhvern prófessor í íslensku til að tala niður til mannsins, ýja að rasisma, benda síðan á að fólk af erlendum uppruna hefðu áður flutt til landsins, til dæmis Baskar á 15. og 16. öld, og síðan væri það bara níska innlendra atvinnurekanda að tíma ekki að kenna farandvinnufólki sínu íslensku.  Og smáfólkið klappaði upp málafylgju hins lærða meistara.

En hver vogar sér að kalla það viðhorf rasisma að eiga þá frómu ósk að íslenska þjóðin sem lifði af harðindi liðinna alda, að hún lifi ekki af velmegun þeirrar 21. aldar án þess að eyða sjálfi sér innan frá.  Fólk þarf ekki að vera sammála þessu viðhorfi, en það hefur engan rétt að þagga það niður með upphrópun um rasisma. Sem og hve rök hins lærða prófessors voru heimsk, auðvitað hefur þjóðin blandast á liðnum öldum, og henni örugglega til góðs, en sú blöndun hefur ekki verið talin í innflutningi á tugum þúsunda og þar með reglulega orðið þjóðarskipti.  Og til hvers ættu þeir sem nýta sér þjónustu erlendra farandverkamanna að kenna þeim íslensku, íslenskan er á hröðu undanhaldi og vart lengur notuð í hótel og veitingabransanum, sem og að sá sem nýtur sér ódýrt vinnuafl, hann vill að það vinni, honum nákvæmlega sama á hvaða tungumáli viðkomandi tjáir sig á.

En forheimskan hins vegar afhjúpar innihaldsleysi varnarinnar, við erum að skipta út þjóðinni, við erum að skipta út íslenskunni fyrir ensku, það er faktur, eina spurningin er hvort við séum sátt við það, eða viljum spyrna á móti.

Og við megum segja það, við megum segja Nei.

 

Tilefni þessa pistils er samt mál málanna í dag, meint hatursorðræða gagnar trans og hinsegin fólki.

Og það er rétt, margt miður fallegt hefur verið sagt, og miðað við frásagnir kennara þá virðist einhver örminnihluti verið genginn úr límingunni og mætir öskrandi og æpandi í kennslustofur og talar um núverandi kynfræðslu sem barnaníð.

Þetta þarf að tækla, en menn tækla þetta ekki með stóra stimplinum; Hatursorðræða.  Því það er greinilega eitthvað í gangi sem hefur ofboðið fólki.

 

Og fólki má ofbjóða og tjá það án þess að fá þennan stimpil, að móðursýki vitleysingarhjarðarinnar sé notuð sem réttlæting fyrir þeirri vörn að um hatursorðræðu sé að ræða, og rökum sé svarað með viðtölum við fólk sem telur sig eiga erfitt í núverandi umhverfi, að það upplifi bakslag, og óttist jafnvel um líf sitt.

Vitleysisganginum á að svara, og um að gera að upplýsa almenning um að öll þessi umræða sé mörgum erfið, en það réttlætir það ekki að fjöldinn fái stimpil vegna umræðu örminnihlutans sem er eins og hann er, en hann er ekki við.

 

Það má vel vera að nýjasta útfærslan á kynfræðslu sé réttmæt, en þá þarf að útskýra að fyrir fólki, en ekki svara því með skæting eða þöggunartilburðum.

Og handhafar þess sannleika þurfa að gera sér grein fyrir því að ef fólki bregður, þá bregður því, og það er réttur þess.

Það væri þá ekki í fyrsta skiptið þar sem framþróun tímans hafi farið gegn núvitund samfélagsins um hvað það meðtekur, og hvað ekki, og þá er það bara vinna að kynna nýjungarnar eða hina nýju hugsun, en ekki sýna þann hroka; "Ég veit betur", og knýja svo fram breytingar gegn siðvitund fjöldans.

Fjöldinn þarf ekki að hafa rétt fyrir sér, en það ber að virða hann, og það ber að virða ólík sjónarmið.

 

Hvernig transfólk var dregið inní þessa umræðu er mér hulin ráðgáta, líklegast er undirliggjandi pirringur hjá hinum almenna út af umræðu ótengdri hinni meintu kynfræðslu, grunar að það hafi eitthvað með árásir umræðustjórnenda á tungumálið og skynjun fólks hvað er rétt og rangt.  Það er til dæmis rangt að kalla konur legbera, og bein árás fáviskunnar á heilbrigða skynsemi fólks. 

Eða að fólki mislíkar að upplifa að það sé ekki lengur talað um jafnræði heldur sérræði, að krafa örminnihlutans um að fá að vera hann sjálfur, felist í því að við, öll hin, 99,99% hættum að vera við sjálf, eða þessa sífeldu umræðu um hve þau eiga bágt eða eitthvað, af hverju falla þau ekki inní hópinn með full réttindi á við okkur hin?

Það er enginn að flagga fyrir okkur, eða mála göturnar fyrir okkur, common og þá er vísað í ofurathyglina á réttindabaráttu hinsegin fólks eins og það séu ekki fleiri sem þurfa að berjast fyrir réttindum sínum.

 

Veit ekki en þarna held ég að trans og hinsegin fólk sé fórnarlömb þess pirrings sem grafið hefur um sig lengi, og kristallast í því að þú mátt ekki segja Nei, þú mátt ekki hafa skoðun ef hún fer gegn boðaðri skoðun rétthugsunar og þeirra sem vilja stjórna umræðunni.

Að fólk sé búið að fá nóg af svívirðingunum, útskúfuninni, slaufuninni eða hvað sem þetta heitir allt saman.

Og þessi pirringur fái útrás á þeim hópi eða hópum sem rétthugsun Góða fólksins og umræðustjórnanda þess hampar mest í augnablikinu.

Að trans og hinsegin fólk sé að verða gyðingar okkar tíma.

 

Því auðvita kemur þessi skoðanakúgun og umræðustjórnun þeim ekkert við.

Þetta er aðeins hópar sem grímulaust vald auðránsins notar til að ná fram markmiðum sínum.

Hentar vel því það er svo auðvelt að láta þessa hópa upplifa sig sem fórnarlömb.

Á meðan hugsar fólk ekki um af hverju að svo er fyrir okkur komið að þó efnahagslíf okkar hafi aldrei verið öflugra og þjóðin aldrei skaffað meira, að þá gengur æ verr að fjármagna innviði þjóðarinnar, eða fólki gengur æ verr að uppfylla grunnskyldu lífsins, að tryggja lífinu sem það ól, öruggt skjól

 

En þetta er reyndar bara mín skoðun, þarf ekki að vera réttari en hver önnur.

En ég má hafa hana.

Og ef menn eru ósammála, og vilja tjá þá skoðun sína, þá gera þeir það með rökum, ekki þöggun.

 

Ég má segja Nei við það sem mér mislíkar.

Fólk má segja Nei við það því sem mislíkar.

Alveg eins og það má segja Já.

 

Það er réttur þess.

Það er réttur okkar.

 

Alveg eins og þöggun og skoðanakúgun Góða fólksins og rétttrúnaðar þess er Óréttur.

Leitni til alræðis, helsis og fjötra.

 

Ég má segja Nei.

Það má segja Nei.

Kveðja að austan.

Rödd skynseminnar óskast.

 

Hefði getað verið yfirskrift pistil gærdagsins þar sem ég benti á að ekkert leystist með sífelldum bendingum á aðra, vandann sjálfan þyrfti að ræða, orsakir hans og hvað er í mannlegu færi að takast á við hann.

Til dæmis veldur stjórnlaus innflutningur á fólki viðvarnandi skorti á húsnæði á höfuðborgarsvæðinu, sem aftur ásamt erlendum kostnaðarhækkunum, drífur áfram verðbólguna.  Að ræða ekki þann vanda og kenna svo öðru léttvægu um eins og launahækkunum er í besta falli fáviska.

 

Í þá umræðu vantar rödd skynseminnar, en hún er virkilega til staðar í málflutningi Bjarna Benediktssonar varðandi samgöngumál höfuðborgarsvæðisins og sérstaklega þeirri forheimsku sem lagning Borgarlínunnar er.

Þar er Bjarni með kjarna málsins; Umferðarterroristarnir í Reykjavík vilja þessa útópíu en hvorki borga fyrir hana eða reka.  Svona fyrir utan það að Borgarlínan mun engan vanda leysa, blasir við hverjum heilvita manni sem skoðar kort af útþenslu höfuðborgarsvæðisins, ein bein lína er þar eins og krækiber í helvíti.

Borgarlínan er og verður alltaf hagsmunamál verktaka sem sá ómældan gróða í að sprengja upp íbúðaverð í nágrenni línunnar sem og alla fjármunina sem sóað verður í byggingu hennar. Og Dindlar þeirra í borgarstjórn Reykjavíkur dansa í takt við þá hagsmuni, líkt og þeir hafa gert undanfarna 2 áratugi varðandi eyðingu miðbæjarins undir sálarlausa hótelkassa sem og alltof stórar byggingar á alltof litlum lóðum.

 

Síðan má benda á að ef menn eiga þessa fjármuni, og vilja í alvöru létta á umferðaþunga á höfuðborgarsvæðinu, að þá geta menn strax á morgun byggt upp alvöru almenningssamgöngukerfi sem þjónar fólki en er ekki sýndarmennskan ein líkt og núverandi kerfi er.

Restina geta menn svo notað til að jafna við jörðu hálfkláraðar nýbyggingar fyrirhugaðs Landsspítala, og byggt nýjan spítala miðsvæðis þar sem er nóg landrými, og góðar samgöngur að honum.

 

Því þetta er kjarni málsins, almenningssamgöngur virka ekki því menn feisa ekki útþenslu byggðarinnar, þær kosta, en bara miklu minna en umferðarteppur.

Sem og menn virðast ennþá nota aðalskipulagið frá 1930 þegar Reykjavík var lítill bær á útnesi, og eðlilegt að öll miðlæg þjónusta yrði kringum þetta útnes, en ekki uppí holtum og hæðum.  Nema núna eru þessi holt og hæðar byggðar, og gamli bærinn aftur orðinn að útnesi eins og hann var í árdaga.

Samt halda menn áfram að hola öllu niður á þetta nes eins og heimskan sé ótakmörkuð auðlind.  Skilja svo ekkert í að enginn kemst spön frá rassi til og frá útnesinu.

 

Það er þarft verk hjá fjármálaráðherra að ræða þessi mál á vitrænan hátt, og vonandi hefur hann úthald í að svara bullinu og ruglinu sem Dindlar verktakanna munu ausa á hann.

Það er margt sem þarf að ræða og ennþá eru mistök sem hægt er að leiðrétta eins og forheimskan um staðarval hins nýja þjóðarspítala.

Stöðu sinnar vegna mun fjármálaráðherra kannski láta ógetið að minnast á að ef umferðarterroristarnir eru einlægir í afstöðu sinni til bættra samgagna á höfuðborgarsvæðinu, þá ættu þeir allir sem einn að segja af sér.

Það væri þeirra framlag til að minnka mengun í heiminum og til að bæta mannlíf í Reykjavík.  Því óneitanlega eru það skert lífsgæði að eyða hálfum og heilum deginum fastur í óþef umferðarteppunnar.

Umferðarteppur sem er nítíu og eitthvað prósent af mannavöldum, þar sem umferðarterroristarnir bera megin ábyrgðina.

 

Það kallast að láta efndir fylgja orðum.

Kveðja að austan.

Vill bíða með framkvæmdir upp á 100 milljarða

Ekki benda mig.

 

Bendum á aðra, sannmælumst svo um að kenna skúringarkonum um þetta, það er þeirri sem þrífur Seðlabankann og þeirri sem þrífur gamla tukthúsið við Arnarhól, það fréttist víst að þær höfðu farið saman til Tene í hittihittifyrra, áhrif þess eru víst ennþá að koma fram í aukinni þenslu.

Það er nefnilega svo auðvelt að axla ekki ábyrgð og benda á aðra, og hvar væri heimurinn staddur ef það væri ekki þessi skúringarkona þarna með sitt breiða bak sem fer létt með að taka á sig allar sakir.

 

Staðreyndin er samt sú að verðbólgan er að hluta til innflutt, allflestar þjóðir heims glíma ennþá við afleiðingar peningaprentunar kóvid áranna og einhverja skuld má skella á stríðið milli Moskvu og Kiev, þó þær blammeringar minni um margt á meinta sekt skúringarkonunnar.

En fyrst og síðast er verðbólgan innlent sjálfsskaparvíti, drifin áfram af umframeftirspurn eftir húsnæði.

Umframeftirspurn sem er drifin áfram af stjórnlausum innflutningi farandverkafólks því þenslan í hagkerfinu er ekki sjálfbær, langt umfram getu samfélagsins til að manna tilfallandi störf, hvort sem það er í ferðaþjónustu eða byggingariðnaði.

 

Í því liggur sjálfskaparvítið, og stanslausar vaxtahækkanir bíta ekki á það víti nema að litlu leiti.

En virka hins vegar vel til að kæfa allt annað i samfélaginu, fyrir utan að vera sniðugt tæki til að flytja auð frá almenningi til auðróna.

Jafnvel aular með 6 háskólagráður skilja þessi sannindi og vita að vaxtahækkanir við þessar aðstæður eru fóður verðbólgunnar, framlengja líftíma hennar og skilja eftir sviðna jörð í "innlenda" hluta hagkerfisins.

 

Jafnvægi næst ekki á húsnæðismarkaðnum fyrr en bönd eru sett á hinn stjórnlausa fólksinnflutning og hagkerfið verði gert sjálfbært á ný.

Fyrir utan að við erum að verða útlendingar í eigin landi og erum talin skrýtin og gamaldags að tala íslensku, þá sýður alltaf uppúr suðupotti, og hagkerfi okkar er suðupottur í dag.  Með hrörnandi innviðum og stýrt af fólki sem virðist það eitt kunna að benda á aðra.

 

Það er ábyrgðarleysi að gera ekkert, að hafa þjóðarskútuna á sjálfstýringu þegar brim og boðaföll eru framundan, þeir sem slíkt gerðu voru aldrei til frásagnar á eftir.

Deilur okkar ágæta ráðafólks, milli ríkisstjórnar og seðlabanka, milli stjórnar og stjórnarandstöðu, minna óþarflega á lítil börn í sandkassa, nema lítil börn í sandkassa eru ekki svona barnaleg.

 

Það þarf að horfast í augu á vandanum, og mæta honum síðan með einhverju sem ætlað er að takast á við og leysa.

Fyrsta skrefið er samt að viðurkenna hin raunveruleg vandamál, og hafa kjark til að ræða þau.  Leiða þannig umræðuna í stað þess að láta bullumsullið afvegleiða hana.

Það er það sem fullorðið fólk gerir á erfiðleikatímum, á hættutímum.

 

Þar virðist Bjarna eitthvað vera að fatast flugið og hann er ekki einn um það.

Og það að hann er ekki einn um það er hið raunverulega mein sem knýr áfram verðbólguna, dýpkar og breikkar gjána milli þeirra sem ná léttilega endum saman og hinna sem gera það ekki, ýtir undir óróa og deilur í samfélaginu.

 

Það er auðvelt að benda á allt og alla.

Mun erfiðara en að axla ábyrgð og reyna sitt besta í því embættum og störfum sem þjóðin hefur treyst viðkomandi fyrir.

Og líklegast engin eftirspurn eftir slíkum mannkostum ef marka má þjóðmálaumræðuna í dag.

 

Breytir því samt ekki að ferð á sjálfstýringu gegnum brimgarð endar alltaf illa.

Þess vegna eiga menn að víkja ef þeir treysta sér ekki til að stýra.

Ef þeir treysta sér ekki til að gera það sem þarf að gera.

 

Það mættu bendarar landsins hafa í huga í dag.

Kveðja að austan.

„Dálítið langsótt“ af Ásgeiri að vísa ábyrgð annað

Væl um væl til væls.

 

Eins og Sólveig Anna trúi að þegar hún grætur, að þá sé Mogginn vettvangur til þess.

 

Mistök á mistök ofan, þegar Sólveig hafði allt í hendi sér, þá kiknaði hún undan þunga auðræðisins, þar sem hið skítuga illa fjármagn kostaði árásir innan verkalýðshreyfingarinnar gegn baráttu hennar, og að lokum gafst hún upp með lítt betri samning en félagsfólk Eflingar hefði fengið ef Sólveig hefði ekki ögrað Auðræðinu, og munum að megnið að fjármagni þjóðarinnar er komið í hendur erlendra hrægamma, Dindlar þess, margborgaðir eftir Hrun, bulla út í eitt, að kveldi skoða þeir ávísun þess að svíkja eina þjóð.

 

Sigruð, en væl í vísan í tilbúning auðræðisins, um að þarna úti séu bla bla ekki strákar sem eru ekki í lagi í spjallþráðum sínum.

Það er eiginlega hin fullkomna uppgjöf.

 

Væl hefur aldrei gert eitt eða neitt fyrir verkafólk.

Í stærra samhengi, þá hefur væl aldrei ógnað Auðræðinu.

 

Slæmir ráðgjafar settu Sólveigu Önnu í slæma stöðu, meint verkfall hennar var andvana fætt.

Skot í fótinn var offors gegn vinnandi fólki á skrifstofu Eflingar.

Offors sem var svo heimskt að það mætti halda að aur hefði skipt um veski, tilgangurinn var að grafa undan von verkafólks sem og réttlætis í samfélagi okkar.

 

Slæma ráðgjafa þarf að skipta út.

Væl þarf að stöðva.

 

Í dag á venjulegt fólk engan málsvara en Eflingu og Sólveigu Önnu.

Hvað kallast þetta aftur??

Að girða sig í brók.

 

Rétta úr sér.

Hætta þessu væli.

 

Að láta ekki að stjórn.

Heldur stjórna.

 

Kveðja að austan.

Var gráti nær í viðtali eftir upplýsingar um líflátshótanir