Stálin stinn.

 

Og Sjálfstæðismenn kannski farnir að iðrast hroka gærdagsins.

Þegar þeir létu eins og þeir væru alsaklausir, og þeirra biði það gustukaverk að slá Sigmund af áður en dagur kæmi að kveldi, en gætu það ekki því formaðurinn var strandaglópur.

Og mál málanna væri, hvenær kæmi Bjarni.

 

En það er ekki svo, og mátti vera öllum ljóst.

Sigmundur mun aldrei segja af sér, en Sigmundur mun fara, á ekki aðra valkosti.

Hann átti ekki að þurfa að benda á þessa augljósu staðreynd í bloggfærslu.

 

Og Sigmundur væri lítill baráttumaður, þarna yfirgefinn á berangrinu, ef hann íhugaði ekki hin snöggu vinarslit Sjálfstæðisflokksins, og skjaldborg hans um skattaskjól formanns og varaformanns.

Og kæmist jafnvel af þeirri niðurstöðu, að víðar væru hagsmunatengslin en í hjónasænginni í ráðherrabúðstaðnum.

Til dæmis við eldhúsborðið hjá mömmu, eða í fermingarveislum, eða annars staðar þar sem stjórnmálamaður hittir fjáraflamenn fjölskyldu sinnar.

Og færi að íhuga að Pútínar heimsins væru víða en í Rússlandi, til dæmis hér á Íslandi.

 

Og svaraði fyrir sig.

 

En auðvita er líka hægt að láta jarða sig lifandi, mótþróalaust.

Svo fer hrokasvipurinn sjálfstæðismönnum mjög vel.

 

Kemur í ljós.

En ég hygg að vinslit hafi orðið í gær.

Kveðja að austan.

Þingrof án stuðnings sjálfstæðismanna

Beðið eftir Bjarna.

 

Er eins og Beðið eftir Godot, leikrit.

Sett á svið í þeim eina tilgangi að loka og læsa endanlega gildrunni sem Sigmundur var veiddur í.

 

Þátttakendur eru stjórnmálamenn og fjölmiðlamenn, sem lúta boðvaldi þess fjármagns sem hefur allan hag af að Bjarni verður ekki snertur á meðan hann afhendir svokölluðum kröfuhöfum gömlu bankanna allar eignir þrotabúanna án þess að þjóðin fái raunveruleg verðmæti uppí þann skaða sem fjárglæfraeigendur gömlu bankanna ollu þjóðinni með athæfi sínu.

"Hvað gerir Bjarni?" er spurt í blöðunum í vasa auðsins, "hvað gerir Bjarni" er spurt í útvarpinu og sjónvarpinu.

Eins og Bjarni hafi eitthvað val, sjálfur tekinn í bólinu í skattaskjóli.

Eins og það hvarfli ekki að neinum að þetta sé aðeins toppurinn á ísjakanum, þó frágangur sé líklegast meir í þá ætt sem vinir Pútíns notuðu til að fela hans hlut.

 

Í Gangseterlandi eru svona leikrit eðlileg.

Hvaða bófaforingi er voldugastur, hver vinnur gengjastríðið.

Rænum svo og ruplum, sukkum og spillum (í merkingunni að ástunda spillingu).

 

En það er ekkert eðlilegt við þetta leikrit á Íslandi í dag.

Tími gangsteranna er liðinn.

 

Þjóðin hefur fengið nóg.

Og héðan af hafa stjórnmálamenn og hinir keyptu fjölmiðlamenn, aðeins eitt val.

Að vera með þjóðinni.

 

Annað mun hún ekki líða.

Og óþarfi að feta slóð Sigmundar til að komast að því.

Kveðja að austan.

Bjarni og Ólafur komnir heim

Hinir vantreystu lýsa yfir vantrausti.

 

Fólk, sem brást þjóð sinni á Ögurstundu, sem reyndi allt til að selja hana erlendum lánardrottnum fjárglæframannanna kennda við Útrás.

Það leggur fram vantraust vegna þess að staða ríkisstjórnarinnar er svipuð þeirra stöðu.

Rúin trausti.

 

Staða íslenskra stjórnmála í hnotskurn í dag.

Vanhæft fólk sakar annað um vanhæfi, og hefur alveg rétt fyrir sér.

Síðan berjast fótgönguliðar beggja fylkinganna á banaspjótum í netheimum, fjölmiðlar eru undirlagðir, umræða götunnar er heiftug.

 

En hvers á þjóðin að gjalda, að þessi átök minna einna helst á átök bófahópa um völd og áhrif.

Þar sem það eina sem öruggt er að það er enginn saklaus, allir aðeins missekir.

Og allir með sama tilganginn, völd, áhrif, aðgang að kjötkötlunum.

 

Það er enginn valkostur í boði.

Aðeins missterk tengsl við þjófræðið.

 

Og það er grátlegra en tárum tekur.

Kveðja að austan.

 

 

Vantraust komið fram

Staðan mjög þung fyrir fjármálaráðherra.

 

Af hverju Sagði Bjarni ekki STRAX rétt og satt frá?

 

Af hverju þessi undanbrögð, af hverju þetta minnisleysi?

Af hverju er bakkað úr einu víginu í annað, eftir því sem ytri upplýsingar neyða menn til að leiðrétta eða breyta fyrri framburði??

 

Og  síðan spurning sem snýr að Morgunblaðinu.

Af hverju er flokksstrákur látinn tækla þetta viðtal við Bjarna.

Þetta er fyrir þjóðina, ekki innanhússnepil til dreifingar til flokksfélaga eldri Sjálfstæðismanna.

 

Bjarni átti ekki að vera spurður um stöðu Sigmundar Davíðs.

Bjarni átti að vera spurður um sína eigin stöðu.

Hvað ætlar hann að gera til að endurheimta traust þjóðarinnar?

 

Þjóðar sem hann álítur fífl, og geti síendurtekið borið fyrir sig minnisleysi, misskilningi, að AÐRIR hafi gert eitthvað sem hann vissi ekki af og svo framvegis.

Hann á þessi svör síendurtekin allt frá því Vafningsmálinu forðum daga.

Og fólk er búið að fá nóg, það er loksins búið að fá nóg.

 

En það er rétt hjá Bjarna að staða ríkisstjórnarinnar sé erfið.

Og hún mun ekki lagast þó Sigmundur Davíð segi af sér.

 

Það tækifæri fjórflokksins er liðið.

Kveðja að austan.

Staðan „mjög þung fyrir ríkisstjórnina“

Þegar upp kemst um strákinn Tuma.

 

Þá er Tumi alltaf jafn hissa, tafsar, roðnar og vill síðan hverfa niður úr gólfinu.

 

Ekki það að ég kannast ekki við þessi viðbrögð Tuma, en ég er ekki forsætisráðherra sem var staðinn að því að treysta ekki þjóðinni fyrir upplýsingum um sín persónulegu fjármál.

Sem jafnvel mætti fyrirgefa, en ekki yfirklórið, ekki tafsið, ekki þá aumlegu tilraun að láta flokksmenn sína slá um sig skjaldborg en hafa ekki kjarkinn sjálfur til að halda uppi vörnum og útskýra sín mál.

 

Málið væri auðleyst ef Sigmundur ætti einn í hlut, en formaður og varformaður Sjálfstæðisflokksins sýndu þjóðinni álíka dónaskap og Sigmundur, töluðu við hana eins og við værum öll fífl.

Enginn af þeim "upplýstu" virtustu hafa þann heiðarleika og kjark að útskýra sín mál undabragðalaust.

 

Ríkisstjórnin er ómarktæk í dag, hún er einfaldlega history.

Getur vissulega hangið áfram eins og draugstjórn, líkt og ríkisstjórn þeirra Jóhönnu og Steingríms var síðustu misseri sín, en á meðan stjórnar enginn þjóðinni.

Og deilur munu loga stafna á milli á þjóðarskútunni.

Þess vegna mun stjórnin segja af sér á morgun, ef þjóðarhagur er einhvers metinn.

Í kosningabaráttunni gefast næg tækifæri til að útskýra öll aflandstengslin, endurheimta traust, og annað sem þarf til að þetta fólk geti haldið áfram að stjórna þjóðinni.

 

Annað er ávísun á upplausn.

Og jafnvel endurkomu ICEsave þjófanna.

Frá öskunni í hinn brennandi eld.

 

Eina sem gæti þá komið þjóðinni til bjargar er aðkoma Bessastaða, að Ólafur rjúfi þing og skipi utanþingsstjórn

Sem hafi það eina hlutverk að rannsaka allan hroðann.

Öll svikin, allt baktjaldamakkið, jafnt hjá þessari ríkisstjórn, sem og hinni síðustu.

 

Því lýðræði er ekki þannig að valið eigi aðeins að standa á milli tveggja bófahópa sem ata hvorn annann auri.

En þannig eru íslensk stjórnmál í dag.

 

Svo síðasta von lýðræðisins eru Bessastaðir.

Og gamli maðurinn þar.

 

Hinn valkosturinn, skríparæðið, er upphafið af endalokum okkar.

Eða kannski lokahnykkurinn á þegar löngu hafinni atburðarrás þar sem bara á eftir að skipta um kennitölu þjóðarinnar og breyta henni í eitt stórt aflandsfélag.

Í vasa auðs og fjármagns.

 

Þetta gengur ekki.

Við hljótum öll að sjá það.

Kveðja að austan.

 

Seldi hlutann degi fyrir breytingu á lögum