Panamafólkið - Luxemborgarmilljarðarnir

 

Eru skuggastjórnendur Íslands.

 

Þeir eiga samtryggingarflokkinn, þeir eiga alla helstu fjölmiðla landsins, þeir borga álitsgjöfum umræðunnar kaup í einni eða annarri mynd, og þeir hafa náð fullri stjórn á mótmælendum Íslands.

Þeir eru skýring þess að þjóðin var rænd í það minnsta um 500 milljarða þegar fjármálaráðherra og seðlabankastjóri ákváðu upp á sitt einsdæmi stöðugleikaframlag þrotabúa gömlu bankanna.

Og þeir skýra þá bitru staðreynd að gjaldeyrisforði þjóðarinnar verður notaður til að borga út verðlausar aflandskrónur á yfirverði.

Vegna þess að þeir eiga þessar aflandskrónur af miklum hluta og þeir eru gildandi í hópi hrægammanna sem keyptu á hrakvirði alvöru skuldir hinna föllnu banka.

 

Þetta eru Hrunverjarnir sem komu okkur á kalda klaka, og þetta eru náhirðarnir sem ganga um vígvöllinn  og hirða eigur hina föllnu án þess að þjóðin fái á nokkurn hátt bætur fyrir tjón sitt af hervirkjum þessara sömu manna.

Fólkið sem ríkisstjórnin þjónar, fólkið sem stjórnarandstaðan þjónar.

 

Við eigum að sjá þetta og skynja.

Í öllu umrótinu er einörð samstaða stjórnar og stjórnarandstöðu um að klára það "góða"  verk að skipta út gjaldeyrisforðanum fyrir verðlaust aflandsdrasl.

Í öllum hávaðanum á Alþingi, þá spyr ekki einn þingmaður, ekki einn þingmaður, af hverju fjármálaráðherra blekkti og laug að Alþingi og þjóðinni þegar hann kynnti stöðugleikaskatt sinn, þegar allan tímann stóð til að láta hrægammanna sleppa með langtum lægra stöðugleikaframlag, sem fyrst og síðast markaðist af þeirri einföldu staðreynd að ekki var til gjaldeyri til að hirða meira úr þrotabúunum.

Og allir hinir sjálfskipuðu mótmælendaleiðtogar minntust ekki orði á þessa staðreynd, það eina sem komst að hjá þeim var að fella ríkisstjórnina svo að "þeirra" fólk kæmist að, kjötkötlunum og auknum sporslum þess sem með ráðherravaldið fer hverju sinni.

 

Ísland er eins og Sturlungaöld þar sem fjármagnshöfðingjar berjast.  Þeir beita fjölmiðlum sínum gegn stofnunum lýðveldisins og þar með lýðræðinu.  Þeir leka upplýsingum um hvorn annan, hver á þennan milljarð hér og hver á þennan milljarð þar, þeir etja saman herjum sínum í fjölmiðlum og á þingi, og skapa þar með ólgu og ringulreið sem engan endi virðist ætla að taka.

En ólíkt höfðingjunum á Sturlungatímanum sem raunverulega börðust um það vald hver mætti einn þjóna erlendum konungi, þá í dag berjast þeir í raun sem einn gegn einum. 

Fjármagn gegn þjóð.

Því í raun er þetta lúmsk leið fjármagnsins að tryggja að þjóðin rísi ekki gegn ráni þess og rupli.

 

Þjóðin virðist hafa tapað þessu stríði.

Það er öruggt að ekkert geti hindrað 500 milljarða framlag þjónanna til hrægammanna.

Það er öruggt að samtryggingin muni leyfa þjónunum í Seðlabankanum að eyða dýrmætum gjaldeyri í að kaupa upp verðlausu aflandskrónurnar.

Og það er alveg öruggt að hin tilbúna Sturlungaöld mun halda áfram þar þjóðin hefur kveðið upp úrskurð sinn í haust, hvaða þjónn fær að þjóna Panamafólkinu, Lúxemborgarmilljörðunum næstu 4 árin.

 

Eða hvað??

Mun hinn risastóri meirihluti þjóðarinnar, gott heiðarlegt fólk sem nær yfir allt litróf stjórnmálanna, vakna einn morguninn og segja við sjálft sig; "Ég er ekki lengur með meðvirkur".  "Ég sé steinana hjá mínum, áður en ég bendi á grjótið hjá hinum".

"Ég er ekki lengur leiksoppur Panamafólksins", "Ég er ekki lengur bókfærð eign Lúxemborgarmilljarðana".

"Ég er ég og ég ræð minni framtíð sjálfur".

"Og flokkur minn skal sætta sig við það".

 

Í fornum sögnum gerast kraftaverk þegar fokið er í öll skjól.

Það gæti gerst það kraftaverk að fólk hætti að benda á aðra, og krefðist breytinga hjá sér og sínum.

Það gæti gerst það kraftaverk að fólk hætti að láta sama fólkið endalaust rugla í sér.  Að það hætti að láta launaða hávaðaseggi stýra því útí mýri þegar áfangastaður breytinganna var á bak við næstu hæð.

Það gæti gerst það kraftaverk að fólk ákvæði að leggja niður smáagreining sinn þann litla tíma sem það tekur að stilla stjórnmálastéttinni upp við vegg og neyða hana til að hefja rannsókn á öllum bakherbergjaákvörðunum frá Hruni, sem höfðu þann eina tilgang að endurreisa það sem hrundi, á kostnað þjóðar, í þágu fjármagns.

Því aðeins ljós upplýsinga og staðreynda mun hrekja Panamafólkið, Lúxemborgarmilljarðana út úr skúmaskotum sínum.  Og gera sýnilega hina ólýsanlegu þræði frá því til þeirra sem við höldum að við höfum kosið til að stjórna landi og þjóð.

 

Þetta kraftaverk gæti gerst, það gæti gerst að allar ákvarðanir ríkisstjórnar Steingríms Jóhanns Sigfússonar varðandi endurreisn fjármálakerfisins yrðu rannsakaðar.

Það gæti gerst að allar ákvarðanir ríkisstjórnar Bjarna Benediktssonar yrðu rannsakaðar, af hverju gaf hún alla þessa milljarða, af hverju vill hún eyða dýrmætum gjaldeyri í að kaupa verðlaust krónudrasl.

Hvaða hagsmuni var að gæta, hverjir voru það sem græddu??

Og hverjir unnu og vinna fyrir hrægammanna, hvaða hlutverki gegna þeir í dag við stjórna upplausninni og ýta undir óöldina?

Þetta gæti gerst því það eru allir orðnir svo þreyttir á ástandinu.

 

Og það vita höfðingjarnir sem óöldinni stjórna.

Þjónar þeirra eru á fullu við að framleiða mýrarljós, hvort sem það er á fjölmiðlum eða í stjórnarandstöðu, í ríkisstjórn eða seðlabanka.

Treysta á að fólk elti og farist í næstu keldu.

 

En ljós lífsins er skærara en nokkurt mýrarljós, þó þau öll séu látin skína samtímis í umræðu ruglandans.

Við finnum það í hjörtu okkar, okkar innri maður þekkir það alveg þegar hann sér skin þess.

En það skaðar ekki að hafa í huga það einfalda atriði ef sá sem umbætur boðar, að hann talar tungum tveim ef hann talar um annað en rannsókn, upplýsingu staðreynda og hagsmunatengsla, og afhjúpun milljarðanna sem fór frá þjóð í vasa höfðingjanna.

Það skiptir ekki máli hvert mýrarljósið er, það endar alltaf út í mýri.  Þar er þjóðin í dag, og þar verður hún þar til að hinn stóri þögli meirihluti hins venjulega manns hættir að kaupa þau af fólkinu sem selur þau.  Það nýjasta sem var boðið til sölu snéri að hjónabandi forsetans, ætli það næsta verði ekki um Decode svikamylluna sem hafði fjármuni af hundruðum ef ekki þúsundum sparifjáreigendum.

Það er eðli mýrarljósa að virka falleg, líkt og Sírenanna sem ásóttu skipshöfn Ódysseifs í den.  En allir sem hafa séð Ísöld 4 vita að baki býr fláræði og illfylgi, með þann eina tilgang að éta þann sem lætur glepjast.

 

Ljós lífsins eða mýrarljós, þar liggur efi þjóðarinnar.

Og hún fær nokkra mánuði til að gera upp þann efa.

 

Í sögnum gerðust kraftaverk.

Kannski upplifum við eina slíka sögn.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

Geyma milljarða í Lúxemborg

Ólafi verður seint fyrirgefið.

 

Að stela glæpnum af Davíð að verða forseti þjóðarinnar sína hunds og kattartíð.

 

Eða hvaða aðrar undirliggjandi ástæðu eru fyrir svona grein?

Svona aðför að lýðræðinu og stofnunum lýðveldisins.

 

Styrmir má reyndar alveg eiga það  að hann hefur aldrei farið dult með andúð sína á forsetaembættinu, ber við nánasarhugsun frjálshyggjunnar, að ekki eigi að eyða skattfé nema í hið algjörlega nauðsynlega.  Rök sem standast ekki nema þetta sé þá víðtök skoðun hans gagnvart ráðstöfun skattfjár, en í ákaflega marga áratugi hefur Styrmir haldið á lofti kristilegum gildum íhaldsflokka gagnvart velferð, og slík stefna kostar mikla fjármuni.

Líklegra er þetta eftirköst af kosningaósigri Gunnars Thoroddsen 1968, en samt ekki líklegt því Styrmir var alla tíð Geirsmaður.

Eftir stendur sú einfalda staðreynd að Sjálfstæðisflokkurinn náði aldrei að leggja undir sig Bessastaði, og "if you can´t beat them, þá legðu þá niður".  Eitthvað sem Davíð Oddsson náði að sérhæfa sig í.

En ef menn vilja  ekki eitthvað embætti, af hverju nota þeir þá tímann í upphafi kosningabaráttu til að grafa undan viðkomandi embætti.  Hví má ekki láta meginhluta þjóðarinnar sem vill þetta embætti, í friði rétt á meðan hún kýs sér forseta??

 

 

Víkjum fyrst að aðförinni.

Forsetaembættið er tákn lýðveldisins út á við.

 

Það stefndi í að forsetakosningarnar yrðu algjör skrípaleikur, óteljandi dvergframboð sem virtust hafa þann eina tilgang að vekja athygli á persónu viðkomandi frambjóðanda, áhugamálum þeirra, fyrirtækjum eða einhverju göfugu eða ógöfugu starfi sem þeir höfðu áhuga á.

Enginn virtist hafa spurt sig þeirrar grundvallarspurningar "hvaða erindi á ég í þetta æðsta embætti þjóðarinnar, hver er starfsreynsla mín, menntun, hæfni, persónuleiki, hvað hef ég til brunns að bera í þetta embætti?".

Fólk getur alveg verið ágætt á sínu sviði, en það þarf meir en það til að gegna starfi þjóðhöfðingja.

Þessi skrípaleikur var á góðri leið með að gjaldfella embættið algjörlega, og líklegast fylltist mælirinn algjörlega þegar pizzusali sá sér leik á borði að fá ódýra auglýsingu. 

Hvað næst??

 

Og Styrmir, einn af öldungum þjóðarinnar þagði þunnu hljóði.

En þegar Ólafur grípur inní þessa skelfilegu atburðarrás, og segir einfaldlega við þjóð sína, annað hvort er boðinn fram einhver alvöru frambjóðandi, eða ég neyðist til að gegna þessu embætti áfram, þá rísa menn eins og Styrmir Gunnarsson upp, og það með einhver neðanbeltisrök.

Einhver hefði þakkað Ólafi fyrir hugrekkið fyrir að setja sjálfan sig svona á höggstokkinn.  Búinn að sitja allan þennan tíma, og umdeildur mjög, svo varðar við stórhatur.

Nei það er talað um að forsetaembættið gæti lamast, framboð Ólafs skapi sundrungu, og svo framvegis. 

 

Stóryrði án nokkurrar innistæðu.

Og ekki trúverðug, á sama tíma hampar Styrmir framboðum (og ekki framboðum) sem sannarlega skapa sundrungu. 

Og sem þátttakandi í skipulagðri aðför að persónu núverandi forseta þá grefur hann undan embættinu, eða lamar það svo hans orðalag er notað.

Skipulagðri aðför fólks, sem treystir því ekki að lýðræðisleg kosning skili því frambjóðanda sem það vill sjá í embættið (hver fyrir sig getur haft mismunandi sýn á hvern það vill í embættið)og einsetur sig í því að skemma fyrir þeim sem það óttast að hljóti kosningu.

Og þessi aðför að Ólafi, er aðför að lýðræðinu.

Vegna þess að örfáir einstaklingar eru að grípa frammí fyrir lýðræðislegan rétt þjóðarinnar til að velja sér forseta.

 

 

Ef þjóðin kýs sér mann sem hefur þegar setið í 20 ár í embætti, þá er það bara svo.

Kallast lýðræði.

Fólk metur kosti og galla þeirra sem bjóða sig fram, og greiðir svo atkvæði sitt.

Ef Ólafur sigrar, þá er það  vegna þess að þeir sem sjá alla þessa vankanta við framboð hans, hafa ekki náð að sameinast um frambjóðanda sem þjóðin metur betri kost en Ólaf, eða þá að kjósendur hans telja sig ekki sjá alla þessa vankanta sem andstæðingum hans er svo tíðrætt um.

Svona er gangurinn, og þeir sem viðurkenna hann ekki, þeir viðurkenna ekki lýðræðið.

 

Og þetta er hið ljóta við grein Styrmis.

Hann sættir sig ekki við leikreglurnar og grefur undan þeim.

Sem er ábyrgðarhluti hjá manni sem er líklegast virtasti penni (ekki spurning að hann er besti) sinnar kynslóðar.

Manni sem á að vera öldungur þjóðarinnar, ekki skurðgrafari hennar.  Nægir eru á launaskrá Hrunverja við það skítaverk.

 

Andstæðingar Ólafs ættu frekar að sjá sóma sinn í að útvega sjónarmiðum sínum og hagsmunum hæfan frambjóðanda, einhvern sem ætti möguleika í Ólaf.

Í heiðarlegri og málefnalegri kosningabaráttu.

Það er ærlegt og styrkir lýðræðið okkar og stofnanir lýðveldisins.

 

Aðförin og skítkastið er hinsvegar engum til sóma og draga alla niður í svaðið.

Og munum að ábyrgðina ber sá sem kastar skítnum, ekki sá sem er tilefni skítkastsins.

 

Vonandi verður næsta grein Styrmis ekki skrifuð.

Ekki ef henni var ætlað að grafa.

Kveðja að austan.

 

Sameinar ekki, heldur sundrar

Fjölmiðlakóngur Íslands.

 

Hrunverjinn, sem skildi sínar skuldir eftir í tómum kennitölum, allt löglegt að sjálfsögðu svo ég vitni þekktan varnarfrasa.

Er kominn í dagsljósið, og á fyrir Diet kók, og einhverju öðru í viðbót.

 

Jafnvel samloku með kjöti næst þegar fjölmiðlar hans efna til aðsúgs að stofnunum lýðræðisins.

Því það þarf jú að fóðra.

 

Þetta er besti vinur Davíðs og Styrmis í dag.

Eintóna í skítmokstrinum í átt að Bessastöðum.

 

Og hinir skinheilögu dansa með.

Meira lýðræði, meira gegnsæi, meira eitthvað.

 

En að framkvæma það í verki.

Lýðræðislegt framboð þar sem stefna er kynnt, áherslur, kostir og gallar ræddir.

Nei, það er ekki gert.

 

Því það er lýðræði.

Ekki Meira lýðræði.

 

Þess vegna er leitað á náðir fjölmiðlakóngs Íslands.

Og pantað eitt stykki skítkast, eitt stykki aðför.

 

Svona er Ísland í dag.

Land þar sem ekkert breytist.

Kveðja að austan.

 

 

 

Stofnuðu keðju félaga

Samtryggingin sigrar að lokum.

 

Og auðmenn endurheimtu sitt fé.

 

Þessar línur Stuðmanna komu uppí huga mér þegar ég les þessi orð Árna Páls, hinum samseka í Gjöfinni miklu.

Hann er ligeglad með Bjarna Ben, sá eini stjórnmálamaður sem ógnaði bankamafíunni og vogunarsjóðunum er fallinn frá, en ESB fylking íslenskra stjórnmálamanna stendur keik á eftir.  Bjarni, Illugi, Katrín, Árni, og ekki má gleyma þeim alflottasta, og það er bara vegna þess að hann er svo góður söngvari, Óttari Proppe.

Og enginn rífst yfir Gjöfinni einu, enginn rífst yfir ofsagróða Vogunarsjóða og innlendra hrægamma.

Sigur samtryggingarinnar er algjör.

 

Og ef einhver efast, þá skal hinn sami skoða nýjasta pistil Styrmis Gunnarssonar, sem vegsamar lítilmannlæti og róg, gagnvart þeim eina manni sem tilheyrði íslenskri stjórnmálastétt, sem hafði kjark að lokum til að rísa upp.

Rísa upp gegn auðmönnum, ofsagróða þeirra, og þörfinni til að koma þjóðinni í ESB svo hver illa fengin króna fengi skjól í Tortilla sem nýfengin evra.

Davíð og Jón Ásgeir, Styrmir og Birgitta.

Í vanheilögu bandalagi gegn þessum eina sem sveik lit.

 

Sem er alltí lagi, þetta fólk fóðrar höndina sem fóðra það.

Hver fer gegn ofsauði og þeim áhrifum sem hann kaupir??

Hver fer gegn Jón Ásgeir, Óla og Björgólfi??

Ekki Davíð, ekki Styrmir, ekki Samtryggingin.

Og ekki Sjálfstæðir menn, því inn við beinið eru þeir svo óttalega litlir kallar.

 

Þeir láta fóðra sig á bröndurum, um að íslenska lýðræðið er líkt og lýðræði blóðugra einræðisherra.

Þeir láta fóðra sig á á rógi leigupenna um að sá eini sem fór gegn samtryggingu auðs og stjórnmála sé Baugsmaður, líkt og við endurupplifum aftur árin fyrir Hrun, árin þar sem enginn spurði, enginn efaðist, og allir reyndu að græða. Og enginn talaði gegn.

Eins og aldrei hefði verið árið 2009, aldrei hefði enginn risið upp og vísaði til þjóðarinnar kröfu Samtryggingarinnar um að hún yrði skuldaþræll fjármagns um aldir og ævi.

 

Nei sjálfstæðir kallar lesa Pál og þeir lesa Styrmi.

Páll fékk skipun um að tengja þann eina við Baug, fór létt með það.

Styrmir í dag hrósar Guðna Té, sem skrifaði lærðar greinar um að síðbúinn þjóðerniskennd að hætti falangista útskýrði tregðu íslenskra alþýðumanna að greiða ólöglegar fjárkröfur breta, sem Guðni taldi bæði löglegar og réttmætar.

Íhaldspenninn lofsyngur samfylkingarpennann.

Samtryggingin þjónar eins og hún gerist fegurst.

 

Og hið síröflandi fólk fattar ekki að ekkert skuli breytast.

Að það skiptir ekki máli hver stjórnar, minn eða þinn, að þeir skiptast aðeins um ræður, Steingrímur fékk ræðu Árna Matt, síðan fékk Bjarni ræðu Steingríms.

Og fullnægja þar með stuðningsmönnum Samtryggingarinnar.

Því það eru alltaf hinir sem eru ljótir.

 

Samtryggingin hefur sigrað.

Hún á aðeins eftir að fella Ólaf.

Síðan verður stjórnarskráin breytt í þágu auðmanna, þeir fá sitt keypta beina lýðræði.

En með þeirri viðbót, að næsta skuldaþrælasamning verður ekki hægt að vísa til þjóðarinnar.

 

Sem skiptir ekki máli.

Því hún tryggir brauð og leika.

Tuð og röfl út í eitt.

 

Já, mikill er máttur aursins.

Og lítið er risið á þeim sem eiga líf sem þarf að vernda.

Kveðja að austan.

 

Kosningar í vor enn besti kosturinn

Ólafur er með kjarnann.

 

Eins og svo oft áður.

 

Birt­ing Panama-skjal­anna sé „mik­il­væg al­mannaþjón­usta“, líkt og marg­ar aðrar upp­ljóstran­ir hin síðari ár, á tím­um þar sem gagn­sæi eigi að ríkja. Þetta sé mik­il­væg áminn­ing um að ýms­ar aðferðir sem orðið hafi til í fjár­mála­heim­in­um á und­an­förn­um árum séu ekki liðnar í nú­tíma­sam­fé­lög­um.

 

Þetta er ekki flóknara, þetta er ekki liðið lengur í nútímasamfélagi.

 

Þetta hafa stjórnmálamenn okkar ekki ennþá áttað sig á.  Nema þá Júlíus Vífill, sem er maður að meiri, og mun vonandi sækja umboð aftur til kjósenda sinna.  Því stjórnmálamenn sem axla ábyrgð eru stjórnmálamenn morgundagsins.

Hinir eru aðeins nátttröll sem daga uppi.  Skítug og illa lyktandi.

 

Það sama gildir um alla þá fjölmiðlamenn sem halda áfram vandlætingarvinnu sinni á Baugsmiðlunum.

Trúverðugleiki þeirra er enginn.

Þeir eru aðeins verkfæri í þágu aflandseiganda síns.

 

Og þeir sem nýta sér þessa fjölmiðla (fyrir utan Stöð2-Sport) er í raun engu betri.

Þú berst ekki gegn auðkýfingakerfinu og arðráni þess, ef þú leið lætur þessa sömu auðmenn mata þig út í eitt í sinni þágu.

Þá ertu leiksoppur, ekki gerandi.

Og munt aldrei breyta neinu.

 

Það er nefnilega upphafið sem ræður endinum.

Kveðja að austan.

Ekkert aflandsfélag í eigu forsetans

Hvað gerir fjórða valdið núna??

 

Í ljósi þess að Ingibjörg  a la Jón Ásgeir á íslensku fjölmiðlana, fyrir utan nokkra dverga hér og þar.

Fjórða valdið fór hamförum gegn Sigmundi Davíð, og í minna mæli gegn Bjarna Ben og Ólöfu Nordal.

Það samræmdist ekki stöðu þessa fólks að eiga aflandsfélög.

 

En hver er trúverðugleiki fjölmiðlamanna sem vinna hjá fjölmiðlum sem lúta sömu forsendum varðandi eignarhald??

Ef þeir eru sjálfum sér samkvæmir, þá segja þeir upp, eða biðja Sigmund Davíð og Co opinberlegra afsökunar, og minnast aldrei aftur einu orði á aflandsfélög í umfjöllun sinni um íslensk stjórnmál.

Því trúverðugleiki byggist á því að gera sömu kröfu til sjálfs síns, líkt og menn gera til annarra.

 

Annað er grímulaus valdabarátta þar sem undirliggjandi eru hagsmunir auðmannsins, hvort sem hann er í bandalagi við aðra eða á eigin vegum.

Millivegurinn er ekki í þessu vegakerfi.

Kveðja að austan

Umsvif í mörgum löndum

Það er karlmannlegt að játa hræðslu sína.

 

Hvort sem tennurnar skulfu eða eitthvað var gert í brók.

 

Verri eru viðbrögð hinnar tilbúnu fjölmiðlaímyndar að panta vildarvinarviðtal í DV, og rægja þann sem veldur hræðslunni.

Það var þó karlmannlegra hjá Guðna þegar hann rægði ítrekað íslenskan almenning fyrir að standa gegn fjárkúgun breta.

Þar var jú auður gegn þjóð og þjóðin gat svarað fyrir sig.

En það er erfiðara fyrir sitjandi forseta að svara hælbítum.

 

Ótrúlegt kjarkleysi að þora ekki í glímu við Ólaf.

Það er eins og ekkert sé að baki ímyndinni.

Kveðja að austan.

 

Guðni Th.: Fyrsta sem ég sá var Ólafur Ragnar

Sjálfum sér samkvæmt fólk.

 

Sem streymdi niður á Austurvöll og strengdi sitt heit gagnvart aflandsráðherrum, hlýtur núna að gera slíkt hið sama þegar það sjálft á í hlut.

Það strengir heit gagnvart sjálfum sér.

 

Hættir að vinna hjá Baugsmiðlum.

Hættir að nýta sér Baugsmiðlana.

Hættir að nota Baugsmiðlana.

 

Annars er það bara prumphænsn.

Ómarktækir hávaðabelgir.

 

Svo er það spurningin með Píratana.

Ekkert verður til úr engu.

Kveðja að austan.

Ingibjörg með peninga í Panama

Þekkir fréttastofa RUV orðið "siðaregla!?

 

Eða orðið "hlutleysi"?

 

Ber það vott um góðan sið að styðja fjárkúgun erlendra þjóða eins og fréttastofan gerði í ICEsave deilunni.

Og hefur aldrei beðið fórnarlömb fjárkúgunarinnar afsökunar þar á.  Þó eru þessi sömu fórnarlömb skyldug að borga nefskatt til stofnunarinnar.

 

Lýsir það hlutleysi í aðdraganda forsetakosninganna, að einn frambjóðandi hafi verið grillaður, bara vegna þess að hann ákvað að nýta sér lýðræðislegan rétt sinn og bjóða sig fram til embættis.

Eitt er að spyrja, annað er að þráspyrja.

Eins og þjóðin sé ekki sjálf dómbær á hvort hún telji viðkomandi frambjóðanda of gamlan, eða hann hafi þegar setið of lengi í embætti.

Hver gaf Ruv leyfi til réttarhalda og síðan tafarlausrar dómuppkvaðningar líkt og NKVD ástundaði á Stalínstímanum??

 

Allavega engin siðaregla.

Allavega ekkert ákvæði um hlutleysi.

 

Það þyrfti fyrst að kenna þessu fólki hvað felst í hugtakinu "siðaregla", áður er stórfé er eytt í sérfræðiaðstoð við að skrá slíkar reglur.

Það væri alveg eins gott að fá kínverskufræðing, að skrifa eitthvað niður á blað, á kínversku.

Starfmenn Ruv sæju engan mun, allt jafn óskiljanlegt í þeirra huga.  Nema náttúrulega að einhver þeirra hefði lært kínversku.

 

Siðarreglur Ruv.

Kanntu annan.

Kveðja að austan.

 

 

Siðareglur Rúv með aðstoð sérfræðinga

Hann hatar skoðanir þeirra.

 

En hann ver þá.

Tryggir að þeir njóti ýtrustu mannréttinda.

Eins og illmenni séu menn.

 

Tryggir að þeir geti myrt, nauðgað og svívirt.

Komið svo heim í frí, og séu þá ósnertanlegir.

 

Því hryðjuverkamenn eru sko saklausir nema þeir sprengi sig í loft upp.

Þá eru þeir fórnarlömb.

 

Ég deili ekki mörgum skoðunum með Cameron.

En ef hann er rasisti, þá er ég rasisti.

 

Og skammast mín ekkert fyrir það.

Því meðvirkni rétttrúnaðarins er ávísun á algjörar hörmungar.

Þar sem Sýrland er aðeins upphafið.

Brussel aðeins byrjunin.

 

Það er tími kominn á tæpitunguna.

Kveðja að austan.

Kölluðu Cameron rasista