Guðni mælir heilastur.

 

Og stundum er fátt annað hægt að gera en að vitna beint í það sem vel er sagt, án athugasemda, og taka áskorun Guðna, að draga lærdóm af.

" Sum­ir hafi ásakað sjálfa sig og viður­kennt eigið dómgreind­ar­leysi en um leið hafi leit­in að or­sök­un­um haf­ist. Mark­miðið að draga lær­dóm af því sem gerðist „Ég held að það megi eng­inn vera und­an­skil­inn í þessu, all­ir sem á ein­hvern hátt komu að ákvörðunum, túlk­un­um, álykt­un­um. Ég held við get­um öll sagt: Við höfðum ekki alltaf rétt fyr­ir okk­ur, við tók­um ekki alltaf réttu ákv­arðan­irn­ar,

“ Mark­miðið með því að rifja upp það sem gerðist fyr­ir ára­tug ætti ekki að byggja á illsku eða úlfúð held­ur fyrst og fremst viðleitni til þess að draga lær­dóm af þeirri reynslu.".

Og lærdómurinn af orðum hans er hið þekkta heilkenni, AFNEITUN.

 

Það er eins og það eina sem hafi gerst, er að haustið 2008 féll fjármálakerfi þjóðarinnar, og er saklaus les og hlustar á orð forseta okkar, sameignartákn þjóðarinnar, þá mætti jafnvel halda að það hrun hafi verið séríslenskt fyrirbrygði, sem við þyrftum að skýra og skilja, með skilningi en ekki heift, og þá væri allt í góðu í dag.

Sem það miður er ekki.

 

Því eftir Hrun fór að stað atburðarrás sem er með ólíkindum, skömminni og skítnum var komið yfir á almenningi, og honum var sendur reikningurinn.

Og það er hvorki viðurkennt í orðum forsetans, hvað þá að hann sendi út ákall um réttlæti, réttlæti að lokum fyrir fórnarlömb Hrunsins.  Og hvað sem hver segir, þó það hafi tekið 40 ár fyrir elítuna að kannast við rangindi sín í Guðmundar og Geirfinnsmálinu, og hugsanlega mun það taka önnur 40 ár að viðurkenna sekt sína og afglöp, þá eru þessi 40 ár enginn staðall fyrir elítu að viðurkenna rangindi sín og mistök.

 

Það er nefnilega þannig að Hrunið varð.

En það var Global, átti sér stað um allan hinn vestræna heim.

 

Smáþjóð með stórmennsku hroka, sem heldur að hún hafi fundið upp Hrunið, og það sé allt Sjálfstæðisflokknum að kenna, eða þá helv. honum Davíð, hefur samt í minnimáttarkennd sinni tekið mark á orðum að utan.  Og þá er gott að vitna í fyrrum fjármálaráðherra Grikkja, sem sagði sig úr elítunni og hélt uppi vörnum fyrir þjóð sína.  Lýsing hans á því sem gerðist, hefur verið margoft sögð, en hann er kjarnyrtur, lýsir vel því sem gerðist, og sorrý, við Íslendingar komum hvergi þar við sögu, hvorki Sjálfstæðisflokkurinn eða helv. hann Davíð.

" „Í bankahruninu 2008 reyndu nær allar ríkisstjórnir að bjarga sínum bönkum. Í Bretlandi og Bandaríkjunum gáfu ríkisstjórnir grænt ljós á að Englandsbanki og peningayfirvöld Bandaríkjanna, „Federal Reserve“, prentuðu fjallháar stæður af peningum til að endurfjármagna bankana. Þar að auki tóku ríkisstjórnir Bretlands og Bandaríkjanna gríðarleg lán til að mæta frekari áföllum í bankakerfinu. Á meðan fjármögnuðu seðlabankar þessara ríkja verulegan hluta af skuldum bankanna,“ segir Varoufakis. „Á meginlandi Evrópu upphófst mun verra drama sem byggði á grundvallarákvörðun sem tekin var 1998 þegar myntbandalag Evrópu hófst með Seðlabanka Evrópu í aðalhlutverki án þess að hann ætti pólitískan bakstuðning í nokkru ríki. Þá urðu 19 ríkisstjórnir að glíma við að bjarga sjálfar sínum bönkum í fjármálalegu fárviðri án þess að hafa eigin seðlabanka til að hjálpa sér.“

Munaðarlaus evra og engir seðlabankar til varnar Varoufakis spyr hvers vegna þessi óeðlilega ákvörðun hafi verið tekin og svarar því sjálfur um leið: „Það var vegna þess að algjört bann var á það í Þýskalandi að skipta evrunni út og taka aftur upp þýska markið, þá skyldi það sama ganga yfir seðlabanka, fjármálastofnanir og ríkisstjórnir eins og Ítalíu og Grikkland. Svo þegar franskir og þýskir bankar urðu fyrir jafnvel enn verri gjaldþrotum en bankarnir á Wall Street í New York og í City í London, þá voru engir seðlabankar með lagalegar heimildir til að bjarga þeim. Jafnvel þótt pólitískur vilji væri fyrir hendi. Meira að segja þegar Merkel kanslari tilkynnti það 2009 að ríkisstjórn hennar hafi í skjóli myrkurs dælt 406 milljörðum evra úr eigu skattgreiðenda inn í þýska banka.“ ".

 

Fjármálakerfið féll, líka í Evrópusambandinu, og hvað sem við segjum og skömmumst, þá er ljóst að svona víðtækt fall er kerfishrun ákveðins regluverks og hugmyndafræðar, og þó það sé örugglega hægt að fullyrða að í öllum þeim löndum þar sem fjármálakerfið féll, að alltof margir hafi verið samdauna, ekki séð eða skilið hættuna, og þar með ekkert gert til að hamla á móti, eða þá lítið eða ekki fullnægjandi.

Þá er ljóst að einstaklingurinn var ekki issjú í málinu, fjármálakerfið var ósjálfbært, og hlaut að hrynja. 

Þetta er eins og að gagnrýna bóndann, sem kannski sáði ekki rétt, en þegar engisprettufaraldurinn reið yfir, þá skipti það ekki öllu máli, nágranni hans sem var fyrirmynd allra, akur hans var sama auðnin.

 

En það er gott að tala um Hrunið og ástæður þess.

En sú umræða mun engu skila ef menn persónugera hana, í stað þess að takast á við kerfisbrestinn sem olli því.  Ekki bara á Íslandi, heldur um allan hinn vestræna heim.

 

En það var misjafnt hvernig tekist var á við Hrunið.+

Á Íslandi var almenningi sendur reikninginn, og ekki bara það, fjárúlfar með blóðugan kjaft fengu frítt spil til að ráðast á þá sem veikari voru.

Eftirleikurinn var siðlaus, að hætti siðblindingja fjármagnsins.

Á því geta verið skýringar, aðrar en mannvonska og mannhatur, sem og taumlaus græðgi illmenna.

 

En þegar verkfærin, þjónarnir bera af sér sök, þá er ljóst að nærtækast er að vísa í mannvonsku, mannhatur, siðblindu og taumlausa græðgi.

Og það breytir litlu þó verkfærin vilji láta umræðuna snúast um atburði í aðdraganda Hrunsins, og þá einstaklinga sem fóru þar með hlutverk, þeim var nefnilega öllum skipt út eftir Hrun, því þjóðin fór út á torg og krafðist breytinga.

Fólkið sem var sett af, hafði ekkert að gera með þær manngerðu hörmungar sem siðblindan lagði á þjóðina eftir Hrun.

 

Og þó við lifðum af, með óendanlegum hörmungum fyrir þá sem veikari fæti stóðu þegar orrahríð eftir-Hrunsins skall á, þá var það ekki vegna þess að vilji hafi ekki verið til annars.

Illvilji verkfæranna sem tóku að sér böðulsverkið fyrir hið alþjóðlega fjármagn.

Verkfærin voru bara svo miklir aular að þeim mistókst að koma ICEsave skuldum Landsbankans á þjóðina, og í kjölfarið hinni meintu fjárhagsaðstoð sem kennd var við AGS, og hafði það eina markmið að borga út krónueigendur á yfirverði, en lánið var skuldfært á almenning, þannig að ofan hið tilbúna innlenda óáran, bættust ekki við óviðráðanlegar skuldir við erlendi ríki og sjóði.

Með öðrum orðum, það mistókst að skuldaþrælka þjóðina.

 

Það er nefnilega ekki þannig að það skipti nokkru máli að rifja það upp sem gerðist fyrir áratug, það skiptir hins vegar miklu máli að horfast í augu við það sem gerðist eftir Hrun.

Og þeir sem seldu sig þá í þjónustu fjármagnsins, ættu að segja frá.

Og til að opna fyrir þá umræðu, væri nærtækt að forseti vor byrjaði.

Því hann er maður með fortíð.

 

Og munum orð hans;

"... Mark­miðið að draga lær­dóm af því sem gerðist „Ég held að það megi eng­inn vera und­an­skil­inn í þessu, all­ir sem á ein­hvern hátt komu að ákvörðunum, túlk­un­um, álykt­un­um. Ég held við get­um öll sagt: Við höfðum ekki alltaf rétt fyr­ir okk­ur, við tók­um ekki alltaf réttu ákv­arðan­irn­ar,

“ Mark­miðið með því að rifja upp það sem gerðist fyr­ir ára­tug ætti ekki að byggja á illsku eða úlfúð held­ur fyrst og fremst viðleitni til þess að draga lær­dóm af þeirri reynslu.".".

 

Það má enginn vera undanskilinn, og einhver þarf að byrja.  Þetta snýst ekki um úlfúð, heldur lærdóm, viðurkenningu á gjörðum og síðan fyrirgefningu.

En ef allir benda á aðra, þá þá mun umræðuvettvangurinn aðeins markast af misdjúpum skotgröfum þar sem drullan fer á milli.

Þá er gott að eiga forseta sem sýnir fordæmi.

 

Það er engin afsökun að það hafi mistekist að skuldaþrælka þjóðina.

Viljinn til þess er það sem skiptir máli.

Og þó hann dugði ekki í þessu, þá dugði hann í svo mörgu öðru, sem kenna má við siðblindu, mannhatur og illvilja.

 

Sem ég ætla ekki forseta vorum, en hann þarf að útskýra hvar mörkin voru, hvar viljinn til að skuldaþrælka og eyðileggja samfélag hins venjulega manns, líkt og gert var í Grikklandi, fjaraði út, og sagt var hingað og lengra þegar kom var að því að styðja þá sem níddust á samborgurum sínum út í eitt, og lögðu allan sinn kraft og metnað að endurreisa þjóðfélag Hrunverja, með leikreglum þess, hugmyndafræði og gerendum.

Það var nefnilega ekki almenningur sem fékk skuldir sínar afskrifaðar, hann borgaði.

Og almenningur á heimtingu á skýringu.

 

Ekki innantómu blaðri, afneitun og öðru kjaftæði.

Og svo ég svari Guðna; Já, það hefur nægur tími liðið.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

„Hefur nægur tími liðið?“

Athugasemdir

[Símon Pétur frá Hákoti (IP-tala skráð) 5.10.2018 kl. 17:50]

Já, vonandi verður enginn undanskilinn sem komu að ákvörðunum, túlkunum, ályktunum.

Vel færi á að Guðni sýndi þá gott fordæmi og hæfi undanbragðalausa skýringar á eigin greinum, túlkunum og ályktunum sem þú rifjaðir svo vel upp í síðasta pistli þínum Ómar.  Hann er forseti, hið svokallaða sameiningartákn þjóðarinnar, en kannski glymur honum klukkan fyrr en síðar.  Það væri þá vel.

[Magnús Sigurðsson, 5.10.2018 kl. 18:07]

Sæll Ómar, þarfur pistill. Gott að einhver kann að koma orðum að því sem skiptir máli og hefur nennu til að láta í sér heyrast, ekki veitir af í dag.

Rétt eins og þegar maðurinn sagði á sínum tíma "það þarf einhver að moka flórinn", þá á eftir að taka umræðuna um það hvers vegna mykjunni var mest megnis mokað yfir almenning og þeim sem síst skyldi hreinlega drekkt í henni.

Ef það það er þá einhver vilji til að byggja aftur upp traust í þessu landi.

Það er nefnilega eingin afsökun að það hafi ekki tekist að moka meiru upp úr flórnum, það var meirihluti þjóðarinnar sem stoppaði það að því var ekki dreift yfir almenning og þarf ekki að þakka neinum stjórnmálflokki það sérstaklega.

Það er komið að "mykjudreifurunum" taka sönsum.

Kveðja úr efra.

[Símon Pétur frá Hákoti (IP-tala skráð) 5.10.2018 kl. 21:33]

Það er alveg sjálfsagt mál að þessi orð séu rifjuð upp, þar sem

Guðni Th. Jóhannesson sló næstum Kúbu Gylfa út í í Grapevine 19. júní 2009:

We might not like the Icesave deal, but the alternative is much worse, and maybe this is the best we or anyone else could get.

/.../
obviously, if Iceland were going to say, we´re not going to accept this, that would pretty much make us as isolated as countries as North Korea or Myanmar.

[Símon Pétur frá Hákoti (IP-tala skráð) 5.10.2018 kl. 21:53]

Gefum því næst Ögmundi Jónassyni orðið (af heimasíðu hans ogmundur.is):

23. júní 2012

LÍTIL FRÆÐI Í SAGNFRÆÐI GUÐNA

Guðni Th. Jóhannesson skrifar í Fréttablaðið í dag og gerir grein fyrir sinni sýn á forsetaferil Ólafs Ragnars Grímssonar. Þar víkur hann sérstaklega að Icesave samningunum. Ekki þykja mér skrif Guðna endurspegla skilning á því máli. Fjarri lagi.  

Hann segir:  ,,Línur í Icesave-deilunni hafa ætíð markast af því hvort menn sitja í stjórn eða stjórnarandstöðu. Sjálfskipaðir sigurvegarar munu reyna að skrá söguna og eru reyndar byrjaðir á því. En þeim verður ekki kápan úr því klæðinu þegar upp er staðið. Til þess eru staðreyndirnar of skýrar. Þetta á líka við um forsetann. Valdhöfum í Lundúnum og Haag má hann þakka fyrir að hafa losnað úr Icesave snörunni. Þeir neituðu að samþykkja fyrirvara Alþingis og því þurfti að semja upp á nýtt."

Í fyrsta lagi er það rangt að afstaða til Icesave samninganna hafi alltaf farið eftir flokkspólitískum línum. Í Vinstrihreyfingunni grænu framboði voru á Icesave-tímanum nokkrir þingmenn andvígir samningunum og einn ráðherra sagði af sér embætti af þessum sökum. Þetta er söguleg staðreynd sem ekki verður horft framhjá. Allra síst af hálfu sagnfræðings.

Í öðru lagi endurspeglar það mikið skilningsleysi á málinu að tala um að Bretar og Hollendingar hafi skorið forsetann niður úr „Icesave snörunni"með því að samþykkja ekki fyrivara Alþingis sem settir voru eftir miklar deilur á þingi í sumarlok 2009. Á hvern hátt var forsetinn skorinn niður úr „Icesave snörunni"? 

Það skyldi þó aldrei hafa verið þjóðin sem losaði úr snörunni Alþingi og þær ríkisstjórnir sem setið höfðu frá hausti 2008, beittar ítrekuðum þvingunum af Bretum, Hollendingum, Evrópusambandinu og Alþjóðagjaldeyrissjóðnum. Þar liggja skýrar staðreyndir á borðinu.

Ef Guðni Th. Jóhannesson ætlar sér að skrifa fræðibækur um þessa atburði er ég hræddur um að hann þurfi að bæta þekkingu sína og þar með fræðin. 

Þetta leyfi ég mér að segja með fullri virðingu fyrir honum og skrifum hans um ýmis efni. 

_______________________________________________________________________

 

Það er e.t.v. ástæða til að vitna í orð Guðna sjálfs og herma þau upp á hann sjálfan:

Sjálfskipaðir sigurvegarar munu reyna að skrá söguna og eru reyndar byrjaðir á því.

[Ómar Geirsson, 6.10.2018 kl. 16:51]

Takk fyrir innlitið félagar og takk fyrir að fylla upp í umræðuna með innslögum ykkar.

Ég held að elítan sé að skrifa söguna uppá nýtt, og nýti til þess sekt Guðna, það er maður með fortíð, hefur allan hag að láta sem fátt rangt hafi verið gert eftir Hrun, þetta sé þá meira eitthvað sem gerðist fyrir Hrun.

Og það er rétt að því marki, að ekkert afsakar Hrunadansinn fyrir Hrun, en það reyndi fyrst á fólkið, þegar afleiðingarnar blöstu við.

Þá voru glæpir framdir, glæpir gegn mennsku og þjóð.

Það þarf að viðurkenna þá, og reyna að bæta úr.

Það er nefnilega aldrei of seint.

En gerist ekki ef það er látið eins og ekkert hafi gerst, og enginn beri ábyrgð á.

Og fyrsta skrefið er að fá forseta vorn til að hætta að ljúga.

Kveðja að austan.