Sjálftaka, taka 2.

 

Það skýrist með hverjum deginum af hverju Samtryggingarflokkurinn lagði aðeins höfuðáherslu á eitt í síðustu stjórnarmyndunarviðræðum, sem var að halda Miðflokki Sigmund Davíðs fyrir utan öll hugsanleg stjórnarmynstur.

Og af hverju svona miklu hefur verið kostað til að rægja hann niður, að ekki sé minnst hve margir stukku á hann eftir að hann var veiddur í gildru í Wintris málinu.  Segir allt sem segja þarf að Sigmundur var veiddur, á meðan Bjarna Ben var leiddur framhjá gildrunum, og hvernig Bjarni launaði þann greiða.

Því hvað sem sagt verður um Sigmund, þá er það ljóst að hann hóf stjórnmálaferil sinn með því að lýsa yfir stríði við hrægamma, bæði innlenda og erlenda, og þó einhverjir á einhverjum tímapunkti tóku undir hluta málflutnings hans, að þá er Sigmundur sá eini sem hefur alltaf haldið sig við vopn sín.

Enda mest rægði stjórnmálamaður landsins í dag.

 

Allt frá því að Bjarni launaði greiðann með dyggri aðstoð Sigurðar Inga þá hefur Sigmundur ítrekað varað við sjálftökunni, varað við hvað myndi gerast ef hrægammar, innlendir sem erlendir, réðu Arion banka.

Það er kaldhæðnislegt að núna skuli vera í ríkisstjórn, flokkurinn sem afhenti hrægömmunum upphaflega nýju bankana, flokksbrotið sem lýtur stjórn þess sem sveik, og flokkurinn þar sem formaðurinn launaði greiðann.

Svona í ljósi allra tilrauna kjósenda til að kjósa sjálftökuliðið burt.

 

Og núna þegar Taka 2 er að hefjast, þá skýrist kannski betur hið þegjandi samþykki á geðþóttaskipan Sigríðar Andersen í Landsrétt.

Atburðasmiðir hins  skítuga fjármagns hugsa marga leiki fram í tímann, og full yfirráð yfir dómstólum er hluti af þeirri leikfléttu, að þó þjóðin rumski við sér og kjósi loks sjálftökuna burt, að þá verði hún að sætta sig við orðin hlut.

Þetta er lærdómurinn af dómi Hæstaréttar í gengislánunum. 

Rangt skipaður dómur getur verið dýr fyrir auðinn.

Og skýrir líka allan þann óhroða sem yfir Hæstarétt hefur gengið síðan, svo jafnvel hinir vammlausustu íhaldsmenn, sem er næstum því í blóð borið að standa með stofnunum hins borgaralegs þjóðfélags, tortryggja réttinn.

 

Það er þannig að þegar horft er yfir margar sprænur, sem spretta upp hér og þar, og virðast renna til margra átta, að erfitt er að átta sig á samhengi þeirra.

En þegar horft er yfir ósinn, og séð að þær renna allar þangað, þá þarf ekki lengur að velkjast í vafanum.

 

Við unnum aðeins stundarsigur.

En við erum að tapa stríðinu.

Fyrir liðinu sem trallar daginn út og daginn inn.

 

Rænum og ruplum.

Kveðja að austan.

Greiðir tugi milljarða til hluthafa

Athugasemdir

[Símon Jónsson frá Koti (IP-tala skráð) 12.2.2018 kl. 18:49]

Margir Sjálfstæðismenn vildu meina að Steingrímur J. væri landráðamaður á tímum Icesave.

Hvar eru þeir Sjálfstæðismenn núna? 

Beygja þeir sig núna og búkka fyrir Bjarna og Steingrími J.?  Hrægömmum og vogunarsjóðum? 

Miðað við vesældóm þeirra, þá verður maður að draga þá ályktun að þeir hefðu sagt Já, Já, Já við öllum Icesave kröfum,

bara ef Bjarni hefði verið í stjórn Steingríms J. og Jóhönnu Sig. 

Þvílíkir vesalingar, þvílíkir flokkshollustumenn, blindir sauðir.

[Ómar Geirsson, 13.2.2018 kl. 00:00]

Blessaður Símon.

Sem betur fer var þá ekki núna, og grasrótin stóð keik í brjótsvörn baráttu þjóðarinnar gegn hinni bresku fjárkúgun.

En það er athyglisverður vinkill á málflutningi Bjarna í dag í umræðu um enn eina lagakröfu ESB.

Tónn sem ég hef aldrei heyrt áður á þingi eftir að EES samningurinn varð að helgu véi sem enginn meintur ábyrgur flokkur þorði að vanhelga.

Að sjálfsögðu var fjallað um þennan tón að hætti hússins, og frekari stoðir settar undir þá kenningu mína að Guðlaugur ætli gegn Bjarna.  Já og svo var eitthvað fleira sagt.

En burtséð frá því öllu saman, þá er aðeins tvennt í boði fyrir Bjarna, að standa keikur á orðum sínum og þá þarf að stíga næsta skref, eða éta allt ofaní sig.

Og sú krafa kom þegar fram frá útibúi Samtaka atvinnulífsins á þingi.

Ég held samt að það verði auðveldara fyrir Bjarna að éta hattinn sinn.

En það skýrist.

Kveðja að austan.