Stálin stinn.

 

Og Sjálfstæðismenn kannski farnir að iðrast hroka gærdagsins.

Þegar þeir létu eins og þeir væru alsaklausir, og þeirra biði það gustukaverk að slá Sigmund af áður en dagur kæmi að kveldi, en gætu það ekki því formaðurinn var strandaglópur.

Og mál málanna væri, hvenær kæmi Bjarni.

 

En það er ekki svo, og mátti vera öllum ljóst.

Sigmundur mun aldrei segja af sér, en Sigmundur mun fara, á ekki aðra valkosti.

Hann átti ekki að þurfa að benda á þessa augljósu staðreynd í bloggfærslu.

 

Og Sigmundur væri lítill baráttumaður, þarna yfirgefinn á berangrinu, ef hann íhugaði ekki hin snöggu vinarslit Sjálfstæðisflokksins, og skjaldborg hans um skattaskjól formanns og varaformanns.

Og kæmist jafnvel af þeirri niðurstöðu, að víðar væru hagsmunatengslin en í hjónasænginni í ráðherrabúðstaðnum.

Til dæmis við eldhúsborðið hjá mömmu, eða í fermingarveislum, eða annars staðar þar sem stjórnmálamaður hittir fjáraflamenn fjölskyldu sinnar.

Og færi að íhuga að Pútínar heimsins væru víða en í Rússlandi, til dæmis hér á Íslandi.

 

Og svaraði fyrir sig.

 

En auðvita er líka hægt að láta jarða sig lifandi, mótþróalaust.

Svo fer hrokasvipurinn sjálfstæðismönnum mjög vel.

 

Kemur í ljós.

En ég hygg að vinslit hafi orðið í gær.

Kveðja að austan.

Þingrof án stuðnings sjálfstæðismanna