"The Day After Tomorrow"..

 

Er dagurinn fyrir daginn sem var á undan deginum sem var dagurinn eftir morgundaginn að skella á.

Svo ég vitni í hamfarir í bíómyndinni sem bar þetta heiti.

Þá átti stormurinn ógurlegi sér nokkra fyrirboða sem voru hundsaðir því heilög kennisetning frjálshyggjunnar segir að gróði örfárra hluthafa gangi fyrir framtíð mannsins og þess vegna séu óeðlilegar breytingar í veðrakerfum heimsins aðeins eðlilegur hluti af gangverki arðsins. 

Frjálshyggjan svarar aldrei spurningunni, Hvað ef??, vegna þess að hún spyr hennar aldrei.  

 

Það eina sem frjálshyggjan gerir er að skoða árangur hluthafa í nokkru alþjóðlegum risasamsteypum, ef þeir græða, þá er allt í himnalagi.

Þá dafnar guðinn, arðurinn.

 

Þess vegna er verið að þróa pillur við offitu, ekki gegn ofurbakteríunni.

Þess vegna er ýtt undir styrjaldir og átök því slíkt er mjög gott fyrir arðinn.

Þess vegna eru innviðir samfélaga á Vesturlöndum brotnir niður, fólk á að greiða skatt, en skatturinn á að renna í arðinn.

 

Arðurinn er upphaf og endir alls í hinum nýju trúarbrögðum.

Hann stjórnar veðrum og vindum, styrjöldum og átökum, niðurbrot velferðar og upplausn samfélaga.

 

Honum hefur á fjórum árum tekist að eyðileggja áratuga uppbyggingu heilbrigðisþjónustunnar á Íslandi, því eins og raunamæddur fjármálaráðherra sagði í viðtali í morgun, hún á ekki bæði pening í að greiða arðinum vexti og borga fólki laun sem það getur lifað af.

Arðurinn heldur líka heimilum landsins í heljargreipum hávaxta og verðtryggingar, hann hefur skipað málum þannig að öll hans afglöp ræni fólk, í raun skilar það meiri arði en afrek hans og árangur.

 

Fólk lýtur arðinum, lætur af stjórn hans, hlýðir eins og sauðir á leið í sláturhús.

En veðrið tekur ekki þátt í dansinum kringum gullkálfinn, það virðir ekki hinn nýja guð mannanna.

Það skellur á sívaxandi þunga, öfgafyllra með hverju árinu.

Og það stigmagnast.  Slíkt liggur í eðlisfræði þess.

 

En við sem eigum líf sem þarf að vernda, nennum ekki að verja það líf.  

Við horfum arðinn með öfund í hjarta, vonum einn daginn að við getum haft það gott, skítt með alla hina, samfélagið, innviði þess og velferð.  

Við nöldrum aðeins yfir ráninu, en að verjast því???, o nei, við gætum misst af næstu útsölu, eða þurft að gera það skelfilega af öllu skelfilega, fara að hugsa, nota brjóstvit okkar til að sjá í gegnum leiktjöld sýndarinnar sem arðurinn hefur ofið í kringum vitund okkar.

Þá er þægilegra að nöldra, kjósa gömlu flokkana sína, borga sína vexti og vaxtavexti, og læra læknisfræði, "þetta reddast 101".

 

En veðrið það nöldrar ekki.

Það blæs.  Og blæs.  

Og samkvæmt eðlisfræði sinni mun sá blástur magnast upp, með æ meiri hörmungum fyrir þennan heim.

 

En arðurinn á svar við því.  

"Þið munið allir uppskera mig í næsta lífi, eftir dauðann".

Og þangað stefnum við með lífinu sem við sórum að verja.

Arðurinn með öllum sínum valkostum mun sjá til þess.  

 

Hvort sem það verður uppreisn veðrakerfisins, uppreisn náttúrunnar sem byrjaði með hvarfi býflugunnar, uppreisn sýklanna, uppreisn hinna arðrændu, uppreisn þrælanna í verksmiðjum alþjóðavæðingarinnar, uppreisn þeirra sem sáu á eftir velferðarsamfélögum sínum, eða það sem er langlíklegast, innbyrðis átök fylgjenda arðsins.

Þá mun eitthvað að lokum flýta fyrir hinu óhjákvæmilega.  Að valda ótímabærum dauða fjöldans.

Vopn eru ekki lengur vopn, þau eru gjöreyðingarvopn. 

 

Og heimskan er ekki lengur þessa heims, heldur úr ranni þess óendalega.  Því eins og skaparinn er almáttugur, þá er arðurinn það líka, en aðeins að einu leiti, honum tókst að færa mannlegu heimsku á nýtt stig hins óendanlega.

Hinn frjálsi maður laut og hlýddi öflum sem hafa aðeins eitt markmið, að koma öllu mannlífi til heljar á sem stystum tíma því það er svo hagkvæmt.   Enginn kostnaður eftir það.

Til þess þurfti ekki vopn, það þurfti aðeins að þróa heimskuna yfir í tóm hinnar Björtu Framtíðar, og sjá, jafnvel kalkúninn var super í samanburðinum.

 

Á meðan blæs vindurinn.  Magnast, er rétt að byrja.

Og lífið sem við ólum, horfir brosandi inní framtíðina, fullt af tilhlökkun hinnar sakleysu sálar sem ekkert illt hefur snert.

Trúir að pabbi og mamma vilji veg þess og velferð.  Og muni aldrei bregðast.

Sem er rétt eins langt og arðurinn leyfir.  

 

Og það er ekki mjög langt.

Reyndar mjög stutt.

En fullt af kærleik og ást.

 

Nema að lífið sem við ólum og sórum að vernda, það bað okkur bara um að fá að lifa í samfélagi guðs og manna, ekki í samfélagi arðs og kostnaðar.

Og að það fengi að lifa af til að ala sjálft af sér líf.

Það bað aldrei um meir, það bað aldrei um kærleik og ást.

 

Því kærleikur og ást er eins og lífsandinn, eins og loftið og vatnið, eins og fæðan, í huga barnsins er það samofið því að vera til.  Og barnið bað ekki um að vera til, það varð til vegna okkar ákvörðunar. 

Barnið bað um að fá að lifa, lifa af.  Að fá að ganga á vit ævintýra heimsins, fá sjálft að bergja af bikar lífsins.

Það bað ekki um afsökun okkar fyrir að við þjónum arðinum á hinni stuttu vegferð til heljar.

Það bað bara um að fá að lifa.

 

En þegar þetta líf okkar stækkar og dafnar, og fær sjálft vit til að spyrja spurningar, mun það spyrja.

Af hverju.

Af hverju vörðu þið ekki framtíð okkar á meðan einhver framtíð var til að verja??

Af hverju létuð þið allt gerast sem gerðist???

 

Og tilvísun í þann kærleik og ást sem við sýndum þeim og sýnum þeim í dag, verður ekki tekið gilt sem svar.

Stundum þarf meira til.

Stundum þarf líka að vera maður, að vera manneskja, að sýna manndóm.

 

Og gera það sem þarf að gera, þegar að þarf að gera það.

Og stundum er seinna sama og aldrei.

 

Það stundum kallast ögurstund, Ögurstund lífsins.

Lífsins sem við sórum að verja.

Kveðja að austan.

 

PS.  Þessi pistill er mitt innlegg til landsfundar Samstöðu sem tregðast við að breyta flokknum í Samstöðu um lífið, en hann er haldinn núna um helgina með aðeins eitt mál á dagskrá, að leggja niður vonina.

Svo mikill er máttur arðsins.

En tilvísun mín í hina þekktu hamfaramynd, Dagurinn eftir morgundaginn, er röng.  

Arðurinn laug, það er enginn dagur eftir morgundaginn.

Það er ekkert seinna, það er núna.

Og enginn afsakar uppgjöf sína í tilvísun í uppgjöf annarra.  Það voru ekki aðrir sem ólu það líf sem hver og einn sór að vernda.  Uppgjöf er manns eigin ákvörðun.  

En það eina sem hún sannarlega gerir, er að hún flýtir fyrir deginum sem á engan morgundag.

Uppgjöf er vopn arðsins til að hann nái fram sinni sýn á heiminn, heim án kostnaðar.  Í þeim heimi er ekki pláss fyrir lífið sem við sórum að vernda.

Höfum það á hreinu áður en við förum að ljúga að sjálfum okkur og öðrum.

 

Kveðja á landsfund með vinsemd og virðingu að austan.

 

 

„Söguleg stórhríð“ í vændum