Skyldi hún ganga á glervegg???

 

Orðræða Jóhönnu Sigurðardóttur um að ríkisstjórn hennar hafi engin loforð svikið er orðin mjög pínleg þegar hún hótar aðilum vinnumarkaðarins að hún sjái engan tilgang að leggja "aftur fram svo ítarlegt innlegg við gerð kjarasamninga, sem hún væri síðan eilíflega sökuð um að svíkja. "

Hvaða tilgang skyldi hið meinta ítarlega innlegg þjóna, ef aldrei var meining að standa við eitt eða neitt sem stóð uppá ríkisstjórnina að framkvæma???

Heldur hún að aðilar vinnumarkaðarins séu að fara fram á ný svik???   

Fattar hún ekki að það eina sem þeir biðja um er ærleg hegðun, að sagt sé satt frá og reynt sé að standa við gefin fyrirheit.

 

Það væri svo sem hægt að brosa af vandræðaganginum, og yppta öxlum yfir rökfærslu ráðherrans, þetta er nú einu sinni Hrannar að tala í gegnum leikbrúðu.

En þegar maður hugsar útí svo margt annað sem Jóhanna Sigurðardóttir hefur sagt og gert, til dæmis þegar hún sífellt fullyrti að Svavarssamningurinn illræmdi myndi í mesta lagi kosta ríkissjóð 75-100 milljarða þegar ljóst var að aðeins vaxtakostnaðurinn var mun hærri upphæð eða þegar hún ítrekað stendur á því að von Evrópu felist í evrunni, þá er ljóst að það er varla hlæjandi að forsætisráðherra Íslands.

Það er eins og hún sé ekki jarðtengd, skynji ekki raunveruleikann eins og annað fólk.

Maður fer jafnvel að velta því fyrir sér hvort hún sé alltaf að forðast glerveggi.

 

Þetta er hætt að vera fyndið.

Og mikil er ábyrgð þeirra sem láta farsann á Alþingi viðgangast.

 

Gæti AGS ekki skipað nýjan landsstjóra????

Kveðja að austan.

Aukin harka að færast í kjaramálin

Athugasemdir

[Jón Óskarsson, 21.9.2012 kl. 09:35]

Get tekið heilshugar undir hvert orð hjá þér Ómar.  

Eitt dæmi um svikin loforð við gerð kjarasamninga varðar Tryggingargjaldið sem er að ganga af einyrkjum dauðum og íþyngir allri atvinnustarfsemi.   Lofað var að það yrði hækkað en þvert á það þá var prósenta í Almennu tryggingargjaldi (fasta grunninum) hækkað um 9,91% í fyrra og nú á að hækka það aftur um 8,02%.   Eftir þetta verður almenni hlutinn kominn í nánast sömu prósentu og tryggingargjaldið með öllum aukaliðum var í til 30.júní 2009.

Minna má líka á loforð sem Jóhanna þáverandi félagsmálaráðherra skrifaði undir 17.02.2008 við gerð kjarasamninga þá.  Enn þann dag í dag er ekki búið að uppfylla loforð sem þar voru gefin um persónuafslátt.

Jóhanna kenni af miklum hroka um ytri aðstæðum að loforð sem hennar stjórn hefur gefið hafa ekki verið efnd.   Ég get svo sem skrifað upp á að loforðin síðan 2008 var kannski ekki hægt að efna vegna ytri aðstæðna en ríkisstjórn hennar hefur algjörlega séð um það sjálf að standa ekki ítrekað við sín loforð síðustu árin og að skapa ekki skilyrði til þess að hægt sé að efna þau loforð.

[Ómar Geirsson, 21.9.2012 kl. 10:27]

Blessaður Jón.

Vissulega breyttist margt við Hrunið og þar á meðal það sem hægt var að standa við af því sem sagt var í bríerí fyrir Hrun.

En eftir Hrun, það er sama hvar borið er niður, hafi stjórnvöld lofað einhverju, þá eru endalaus klögumál í gangi.

Og það hjá fólki sem heitir ekki Davíð Oddsson.

Fjölmiðlar geta ekki endalaust vitnað í orð hinnar sáru Jóhönnu sem skilur aldrei neitt í þessum svikabrigslum.  

Á einhverjum tímapunkti verða menn að fjalla um það sem er, ekki það sem er sagt.

Ekki nema menn ætli sér að sækja um starf hjá ríkisfjölmiðli Norður Kóreu, og eru að safna í sarpinn starfsreynslu um að fjalla um sýndarveruleika ráðamanna sem enginn í raunheimi kannast við.

Kveðja að austan.

[Jón Óskarsson, 21.9.2012 kl. 13:09]

Mikið rétt.

Oft þótti D.O. vera hrokafullur í tilsvörum ekki síst við fjölmiðlamenn sem og pólitíska andstæðinga.  En núverandi forsvarsmenn ríkisstjórnar geta alla vega státað af einu, en þeim tekst flesta daga að vera mun hrokafyllri en Davíð þegar hann var í sínum mesta ham.

Það er svo fátt sem þessi ríkisstjórn hefur staðið við af sínum loforðum að maður er eiginlega fegnast þeim dögum þegar ekkert heyrst frá þeim hvað þá að verið sé að lofa einhverju.  

Það er ekki hið nýja Ísland sem almenningur vill fá að hér sé enn minna að marka menn en áður.  Og hvernig er hægt að ætlast til að hinn almenni borgari fari að lögum, þegar sjálfir valdhafar landsins ganga á undan með því fordæmi sem þau hafa sýnt.