Við munum skjóta ykkur voru skilaboð Gaddafis

 

Til almennings í Líbýu þegar hann fór út á göturnar krafðist réttar síns.

ESB trúboðið er miklu kurteisara á allan hátt þegar það reynir að meina íslenskum almenning að vera fólk en ekki þrælar.

"Ekki samið um kaup og kjör" eru skilaboð aðila vinnumarkaðarins.

"Engar framkvæmdir" segir ríkisstjórnin.

 

Og svo er það óttinn, óttinn mikli við skrímslið ESB.

"Það er ýmislegt sem ESB getur gert okkur" sagði einn Já maður þegar hann rökstuddi að hann ætlaði að samþykkja lögleysu.

Eða óttinn við þá ægilega stofnun dómsstóla ESB.

"Dómsstóll ESB dæmir eftir hagsmunum"

"Krafa breta er ekki lögvarin en það er svo mikil óvissa við dómsstólaleiðina"

 

Hótanir, já.  Spilað ótta, já.  Staðleysur, já.  

En það hótar enginn að skjóta almenning.  

Þannig að "forkastanlegt" er sterkt orð, nær væri að tala um óviðeigandi, barnalegar, jafnvel smábarnalegar. 

Og svo eru þær fyndnar, sérstaklega þessi með dómsstólana.  ICEsave samningurinn er ekki samningur í almennri merkingu þessa orðs þar sem annar aðilinn var fenginn að samningaborðinu með hótun og beinum hryðjuverkaárásum. 

Og hann var þvingaður til að gangast að afarkostum þess sem hótaði.  Vissulega var slegið af þvingunum eftir að þjóðin sagði Nei við síðasta samningi, en samt er ekkert í honum eðlilegt ef tveir jafnréttháir aðilar hefðu samið.   

Það er því ákaflega broslegt að hóta því að niðurstaða dómsstóla verði verri en niðurstaða þvingunar, og styðst við enga vitræna hugsun.

 

Það eru engar dauðasveitir á götum eða annað slíkt sem þjáður almenningur Arabalandanna hefur þurft að þola.  Á meðan eigum við að spara stóru orðin, nær að halda okkur við þau lýsingarorð sem eiga við ákafa Já sinna.

Þetta eru broslegir bjánabelgir sem fullorðið fólk tekur ekki mark á.

Kveðja að austan.