Flagðið.

 

Þorsteinn Pálsson, guðfaðir og einn helsti hugmyndafræðingur Viðreisnar, var sjávarútvegsráðaherra megnið af þeim árum (1991-1999) sem hið frjálsa framsal kvótakerfisins reið um héruð með hernaði gegn sjávarbyggðum landsins.

Útgerðarmenn gátu leigt eða selt aflaheimildir sínar, hjá mörgum dugði það aðeins fyrir skuldum, en hjá flestum var afgangur sem menn stungu í eigin vasa, fóru með verðmætin úr heimabyggð sinni, skildu fólk og fénað eftir í sárum verlausra eigna, án atvinnu, án nokkurrar framtíðar.

 

Yfirskinið var meint hagræðing, sem sannarlega gekk eftir, en það hvarflaði ekki að Þorsteini Pálssyni í allri sinni ráðherratíð að hafa frumkvæði að hluti hinnar meintu hagræðingar færu til baka til fólksins sem miskabætur fyrir tjón þess og atvinnumissi.

Hver er hin raunverulega hagræðing þegar fjöldinn situr uppi með tapið en Örfáir með gróðann??

Að ekki sé minnst á siðleysið og siðblinduna að ganga svona fram.

 

Þorsteinn Pálsson ítrekaði hins vegar iðulega í ræðu og riti að honum fannst hagræðingin ekki ná nógu langt, vísaði hann í fordæmin frá nýfrjálshyggjunni á Nýja Sjálandi þar sem 4 fyrirtæki áttu megnið af aflaheimildum, og sjávarbyggðirnar voru rústir einar líkt og fjandsamlegur óvinaher hefði herjað með eldi og brennum.

Þorsteinn Pálsson hafði hins vegar ekki þann styrk sem þurfti til að láta draum sinn um rústir sjávarbyggðanna rætast, það þótti ekki pólitískt klókt sökum vægi landsbyggðarkjördæmanna, málamiðlun þings við hann var að skorður voru sett á eignarhald aflaheimilda, þar sem miðað var við að einstök fyrirtæki máttu ekki eiga hærri hlutfall af aflaheimildum en sem nam 10% af heildinni.

 

Síðan náðist jafnvægi, eftir kvótahringekjuna eru ennþá mörg byggðarlög blómleg, önnur svona skrimta la la, þær smærri eru flestar aðeins minning um það sem var.

En þó Þorsteinn sé liðinn sem stjórnmálamaður, þá gengur draugur hans aftur í hugmyndafræði Viðreisnar.

Sjávarútvegurinn er vel rekinn, skilar hagnaði, hefur reynst kjölfesta þjóðarinnar í gegnum efnahagshremmingar síðasta áratugar eða svo, það var hann sem hélt þjóðinni á floti eftir fjármálahrunið 2008, og það var hann sem stóð keikur þegar ferðamannaiðnaðurinn hrundi í kóvid heimsfaraldrinum.

Hann borgaði niður skuldir, fjárfesti í nýjum skipum og búnaði í landvinnslu, er samkeppnisfær við sjávarútveg miklu stærri landa eins og Rússlands og Noregs.

 

Einhver hefði sagt að það væri fjandi gott.

Jafnvel hrósað happi að það sé borð fyrir báru á tvísýnum tímum, hvort sem það er vegna heimsfaraldurs, hlýnun jarðar eða átaka og upplausnar þar sem menningarheimar takast á, ný stórveldi eins og Kína ryðjast fram, og þau gömlu taka á móti og svo framvegis.

En fyrir menn eins og Þorstein Pálsson er þarna lag til sjá gamla drauma rætast, um alræði stórfyrirtækja yfir sjávarauðlind þjóðarinnar.

 

Það þarf ekki að efast um að hann er hugmyndafræðingur þeirrar árásarstefnu Viðreisnar á sjávarbyggðir landsins, þingmenn eins og Hanna Katrín eða Þorgerður Katrín hafa ekki hundsvit á sjávarútvegi, þeir hafa örugglega séð mynd af fisk og bát, en þekkingin nær ekki mikið dýpra en það.

Þeir eru nytsamir sakleysingjar í fláráðu plotti biturs manns sem á harma að hefna.

 

Uppboð veiðiheimilda mun þjappa saman eignarhaldi í sjávarútvegi líkt og gerðist á Nýja Sjálandi.

Ekki bara vegna þess að stórfyrirtækin hafa skip, búnað og sölukerfi, heldur líka að þau hafa fjármagnið, þau þola yfirboðin á meðan samkeppnin deyr út.

Vissulega munu nokkur smáfyrirtæki í bolfiskveiðum lifa af hið blóðuga stríð, þau sem búa að nálægð við flug eða gjöfulustu miðin, en hættan er alltaf að þau leitist út í útgerð á þrælagaleiðum eins og litlu yfirbyggðu beitningabátarnir eru í dag.

 

Síðan er það öruggt að aldagamlir kjarasamningar sjómanna sem byggjast á hlutskiptakerfi munu falla, innan ekki svo skamms munu áhafnaleigur sjá um að manna skipin, láglaunavinnuafl sem lætur bjóða sér hvað sem er.

Þetta er ekki forspá, þetta er raunveruleiki uppboða þar sem sá fær sem býður hæst, forsenda slíkra boða er að lágmarka allan kostnað sem snýr að vinnuafli.

Sama mun gerast í landvinnslunni, sá sem svínar mest og svindlar á starfsfólki sínu, hann er handhafi hinna hæstu boða.

Enn og aftur ekki forspá, svona er raunveruleikinn um allan hinn vestræna heim, og reyndar um allan heim þar sem glóbalhagkerfið knýr niður launakostnað, íslenskur sjávarútvegur er sjaldgæf undantekning um framleiðsluatvinnugrein sem borgar mannsæmandi laun.

 

Byggðirnar munu því ekki bara daga uppi vegna samþjöppunar aflaheimilda, langt um fram það sem nú er, þær munu líka blæða holsári vegna þess allur kostnaður er keyrður niður, með innflutningi á ódýru erlendu vinnuafli.

Það verður ekkert mannlíf lengur, aðeins þrælalíf.

Forsendur margra byggða mun bresta, martröðin frá sjávarútvegsráðaherratíð Þorsteins Pálssonar á tíunda áratug síðust aldar, mun ganga aftur, bara miklu illvígari en þá.

 

Í sjálfu sér býr ekki mannvonska að baki þess sem flagðið leggur til, aðeins þjónkun við auð og auðmenn, við sígræðgi og óseðjandi þörf að eignast meira, verða stærri, að ná til sín hverri krónu sem veltur um í samfélaginu.

En það er ekkert annað en mannvonska eða tær illska að styðja flagið, að vilja öðru fólki svona illt.

Reyndar gömul saga og ný, milljónir Þjóðverja studdu stjórnmálamenn sem ætluðu að skapa þýsku þjóðinni lífsrými í austri með því að leggja undir sig lönd og gera heimamenn að þrælum.

Og milljónir á milljónir ofan studdu kommúnista í ránsskap sínum, hvort sem þeir þjóðnýttu fyrirtæki eða lögðu undir sig jarðir bænda og neyddu þá síðan að vinna kauplítið á sínum gömlu jörðum undir merkjum ánauðar sem kommúnistarnir kölluðu samyrkjubú.

 

Það fyndna kannski í dag er að stuðningur við þessa aðför að sjávarbyggðum er mestur hjá fólki sem telur sig andófsfólk, gott fólk, vel meinandi fólk.

Það hlálega er að þetta fólk er svo heimskt að það sér ekki samhengið á milli arðseminnar af vel reknum fyrirtækjum í blómlegum sjávarbyggðum, og sinna eigin lífskjara.

Það heldur að mjólkurkýrin mjólki þegar búið er að rista hana á hol.

Menn geta síðan svo spurt sig hvort er verra, heimskan eða mannvonskan??

 

Flagðið hefur enn og aftur sýnt sitt rétta andlit.

En margir, kannski ekki fjöldinn, en mjög margir sjá aðeins hið fagra skinn.

Týndur er lærdómur ævintýranna, of langt síðan að horft var á Disney teiknimyndir sem voru alveg með á hreinu hvert hlutverk flagða er samfélaginu.

 

Þess vegna kemst flagðið upp með málflutning sinn.

Þess vegna fær það atkvæði í komandi kosningum.

 

Það er eins og velmegunin hafi svipt okkur allri sjálfsbjargarhvöt.

Kveðja að austan.

Verja núverandi kerfi „gegn allri skyn­semi“

Samspillingin lætur ekki að sér hæða.

 

Logi Einarsson er samnefnari eins af hinu lægsta í íslenskum stjórnmálum.

Þökk sé Pírötum þá er hann ekki lægstur.

 

Logi tók við þrotabúi Jóhönnu Sigurðardóttir, svik hennar i ICESave, aðför hennar að heimilum landsins, skjaldborg hennar um útrásarvíkinga sem og erlendra hrægamma, lögðust á eitt, Samfylkingin var ærulaus, rústir einar frá þeim jafnaðarmannaflokki sem lagt var upp með í sameiningu flokkanna til vinstri á sínum tíma.

Samfylkingin hefði réttilega þurrkast út af þingi ef ekki hefði komið til vanvitaháttur í ákveðnum kjördæmi kennt við vestur, kjósendum þar til ævarandi skammar og háðungar, einn kjördæmakosinn þingmaður bjargaði mesta ógæfufólki íslenskra stjórnmálasögu frá þeim örlögum.

 

Frá fyrsta degi var ljóst að Logi hafði ekkert að segja, engar hugmyndir, engar nýjar nálganir, ekki einu sinni sómakennd að biðja kjósendur sína eða þjóðina afsökunar á óhæfuverkum ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttir.

Ferill hans hefur einkennst á upphlaupum, fordæmingum, samkeppni við Gróuna, sem reyndar núna vinnur á Morgunblaðinu, um hneykslun og söguburð.

Svo ég vitna í gegnheilan Samfylkingarmann, Ásmund Stefánsson, "Samfylkingin blaðrar út í eitt".

 

En þegar á reynir, þá er ekkert að baki skinhelginni.

Þeirra frambjóðandi er hluti af gjörspillingu fjármálakerfisins.

 

Og þá er ekkert sagt.

Aðeins þögnin ein.

 

En fólk án sóma mun samt kjósa.

Kveðja að austan.

Sagði að Kristrún myndi svara

Gerðu þá eitthvað, annað en að flytja alla framleiðslu til Kína.

 

Það er vissulega vá framundan og framtíð barna okkar er í mikilli óvissu.

En meginn vandinn er að sökudólgarnir stjórna vörninni.

 

Skattlagning til að draga þrótt úr atvinnulífi, reglufargan, á þeim tíma þegar því veitir ekki að öllum sínum styrk til að bregðast við breyttum aðstæðum, til að þróa nýja tækni, draga úr orkunotkun og mengun, er ekki leiðin til að bregðast við lofslagsvandanum.

Afleiðingin er augljós, skjalfest, Kína mengar í dag margfalt á við Vesturlönd. bæði í magnið talið, en ekki hvað síst að framleiðsluhagkerfi þess er drifið áfram af mesta skítnum af öllum, kolaknúnum raforkuverum.

Mengunarkvótinn og annað slíkt frjálshyggjukjaftæði er síðan til þess eins að slá ryki í augun á fólki.

 

Það sem er gert, eykur vandann.

Það sem þarf að gera, er ekki gert.

 

Feisum það.

Það eru svikarar meðal okkar.

Fimmtaherdeild glóbalauðsins, drifinn áfram af mannfjandsamlegri hugmyndafræði frjálshyggjunnar.

 

Og á meðan þetta lið stjórnar, og á meðan þessi hugmyndafræði ræður, þá er engin von.

Vandinn eykst frá degi til dags, öll skref, allur árangur á Vesturlöndum, er margfalt unnin upp í framleiðsluhagkerfi glóbalauðsins, þar má menga, þar má skíta út, um það var samið í París.

 

Parísarsamkomulagið lýsir algjörum vitglöpum.

Þeir sem ábyrgðina bera, ráða ennþá öllu.

Stýra vörninni, stýra beinu brautinni fram af hengiflugi hamfarahlýnuninni.

 

Og fólk sér þetta ekki.

Kannski vegna þess að við erum öll froskar sem þykir svo gott að láta sjóða sig lifandi.

Eða hvað annað skýrir þjónkun okkar gagnvart glóbalinu, og aðgerðarleysi okkar þegar framtíð barna okkar er í húfi.

 

Kjöftugum rataði nefnilega satt orð af munni.

Kermit hafði rangt fyrir sér.

 

En Kermit, það erum við.

Kveðja að austan.

 

Johnson: Froskurinn Kermit hafði rangt fyrir sér