Þegar heimskan fær rödd.

 

Þá má Morgunblaðið eiga þann heiður að birta þá rödd.

 

Alvarlegasta atlagan að kjósendahóp Sjálfstæðisflokksins frá því að flokkurinn var stofnaður.

Veikjum hann og drepum ef þess þarf.

 

Og langt er sótt í röksemdarfærsluna, vegna þess að yngra fólk er drukkið og gætir ekki að sóttvörnum, þá er það vísbending um að eldra fólks, sem gætir að sóttvörnum sínum, í landi sem er lítið sýkt og er því tiltölulega öruggt ennþá fyrir fólk, að það sýkist ekki.

Sjaldgæfari heimska hefur ekki verið skráð á blað svo dæmi séu skráð um.

"Það þarf aðeins eitt smit til að faraldur brjótist út", eru orð Þórólfs sóttvarnarlæknis sem og Kára Stefánssonar, líklegast okkar fremsta vísindamanns á þessu sviði.

 

 

Og faraldurinn drepur, og hann veiklar, það eru engar vísbendingar um annað.

Efist hinir heimsku, þá brustu sóttvarnir í Bandaríkjunum, yngra fólk veikist illa, og margir eru þegar farnir að deyja.

Eftir stendur að fólk í áhættuhópi nær að loka sig af frá samfélaginu, og sleppur því, en hvaða líf er það til lengdar að mega ekki umgangast fólk, að þurfa að vera í felum fyrir fjölskyldu, að ekki sé minnst á að barnabörn vita að eitt knús geti drepið afa og ömmu.

Hvaða samfélag sættir sig við slíkan ótta??

 

Það er mál að linni.

Að fjöldamorð og fjöldamorðingjar séu mærðir á síðum Morgunblaðsins.

Og Sjálfstæðisflokkurinn ber fulla ábyrgð á orðum Sigríðar Andersen.

 

Hversu heimsk þau eru, þá eru þau bein aðför að eldra fólki sem og fólki í áhættuhópi þessarar veirusýkingar.

Að ekki sé minnst á allt það fólk sem er á besta aldri, og hefur sýkst, og er alvarlega veiklað á eftir.

Slíkt er ekki Sjálfstæðisflokknum boðlegt.

 

Og orð Sigríðar, eru orð hans, nema að annað sé sagt á skýran og skilmerkilegan hátt.

Að þau séu fordæmd, og hafi afleiðingar.

 

Sem og að eigendur Morgunblaðsins ættu virkilega að íhuga leiðara Davíðs í dag.

Undir rós er sjaldgæf árás á fólkið í framlínu varnar þjóðarinnar á þessum dauðans alvöru tímum.

Það er eins og Davíð nenni þessu ekki lengur og vilji losna við áskrifendur blaðsins.

Biður þá reyndar ekki að segja upp áskriftinni en telur það valkost fyrir þá að kafna í eigin andardrætti.

 

Hve ofboðslega sjúkt og veruleikafirrt þarf fólk að vera að gera lítið úr sjúkdómi sem kæfir fólk lifandi?

Sem hundsar hina dauðans alvöru, og talar niður fólkið sem þó hefur barist fyrir vörnum okkar.

Hvað er að þessu fólki, hvað gengur því til??

 

Sjálfstæðisflokkurinn þarf að svara þeirri spurningu.

Morgunblaðið þarf að svara þeirri spurningu.

 

Og svaranna er ekki að leita í kistu Dags B.

Froða og innihaldslausir frasar.

Það dugar vissulega í Reykjavík, en það dugar ekki gegn dauðans alvöru.

 

Það þarf að taka að skarið á mannamáli.

Svo ekki sé misskilið.

 

Annað er í raun samþykki.

Kveðja að austan.

Setji ekki reglur sem þau geta ekki fylgt

Stóra ráðherramálið.

 

Að glæpavæða Þórdísi Kolbrúnu fyrir að vera manneskja, að þurfa að slaka á í góðra vina hópi, líkt og er nauðsynlegt fyrir okkur öll.

Kallast að kasta umræðu á dreif.

Að hengja bakara fyrir smið, eða hvað sem tunga okkar nær að tjá um slíka vitleysu.

 

Þórdís er manneskja.

Við erum öll manneskjur.

Og búum ekki í glerhúsi.

Þetta er ómerkileg umræða og Þórólfur á heiður skilinn fyrir að jarða hana.

 

Vissulega getur smitið verið það viðvarandi að við þurfum að skipta um gír, hætta að hittast og gleðjast.

En sá tímapunktur er ekki kominn.

Hvorki hjá Þórdísi eða okkur hinum.

 

Skiptir engu þó hún sé ráðherra.

Hræsnin mun ekki fella veiruna.

 

Höfum það hugfast og hættum þessu böggi.

Krossfestingar hafa aldrei verið til góðs.

Kveðja að austan.

Ráðherra hafi ekki brotið lögin

Gjörðum fylgir ábyrgð.

 

Það þurfti kjark til að taka þá ákvörðun sem ríkisstjórn Íslands tók og kynnti síðastliðinn föstudag.

Það er ekkert sjálfgefið að hlusta á sóttvarnaryfirvöld og ganga þannig gegn ríkum sérhagsmunum sem að baki halda í strengi sem þræddir eru á hendur margra stjórnmálamanna, og slík strengjastjórnun alls ekki bundin við Sjálfstæðisflokkinn.

 

Vissulega má segja að lokun landamæra sé óumflýjanleg og sú þróun er vissulega hafin í Evrópu og víðar, en það er grundvallarmunur að reyna að bregðast við ástandi í tíma, og hafa þannig áhrif til góðs, eða játa sig sigraðan þegar allt er komið í óefni og allar ráðstafanir þurfa þá að vera miklu strangari, jafnvel svo strangar að samfélögum sé lokað á ný.

Við megum ekki gleyma að krafan um frelsi til að vera fífl er talið hafa kostað líf um 20.000 Breta auk miklu alvarlegri hliðarverkana vegna álags á heilbrigðiskerfið sem kostaði að auki líf þúsunda. 

Bara vegna þess að í nafni meintra frelsishugsjóna þverskaðist Boris Johnsson við að loka Bretlandi í um viku, þurfti sjálfur að fá veiruna til að fatta hve mikið fífl hann var.

 

Angi þessarar frelsisumræðu hefur skolað hér á land ásamt annarri mengun og óþverra.

Menn mæra fjöldamorðin í Bretlandi og menn mæra sænsku fjöldamorðingjana.

Í fréttinni er vitnað í þingmann Sjálfstæðisflokksins sem vill leggja flokk sinn niður, þorir reyndar ekki að leggja það til, en þess í stað vill hún sleppa drápsveirunni lausri á kjarnafylgi hans og að flokkurinn verði þar með sjálfdauður í kjölfarið.

Því hver kýs flokk sem berst fyrir dauða kjósenda sinna??

 

Þingflokksformaður Sjálfstæðisflokksins hefur áhyggjur af frelsinu, ekki fólki, spyr um skýrar lagaheimildir fyrir íþyngjandi sóttvörnum, vill umræðu þar um, en minnist ekki orði á að gjörðum fylgir skyldur, að stjórnvöld setji ekki íþyngjandi reglur sem skaða, án þess að beita mætti samfélagsins til að bæta sannarlegan það tjón sem fólk og fyrirtæki verða fyrir vegna sóttvarnarráðstafana.

Því í siðuðu samfélagi á ekki að vera hægt í nafni almannahags að valda hluta samborgara okkar tjóni án þess að þjóðin sem slík reyni að jafna byrðarnar á herðum sér.

Það gengur þvert gegn borgarlegum réttindum fólks sem og hinum undirliggjandi sið sem kristin vestræn menning hefur mótað gegnum aldirnar.

 

En miðað við grein Birgis Ármannssonar er Sjálfstæðisflokkurinn ekki lengur kristilegur borgaraflokkur heldur einhvers konar Frelsisflokkur.

Hann talar ekki lengur um borgarleg réttindi, heldur "frelsisréttindi", sbr. þessi málsgrein hans "Þess­ar tak­mark­an­ir geta verið mis­jafn­lega íþyngj­andi fyr­ir ólíka hópa við mis­mun­andi aðstæður, en fela þó all­ar í sér skerðingu á frels­is­rétt­ind­um, sem telj­ast til grund­vall­ar­rétt­inda í öll­um þeim ríkj­um, sem byggja á lýðræði, mann­rétt­inda­vernd og grund­vall­ar­regl­um rétt­ar­rík­is­ins.".

Af sem áður var þegar borgararnir börðust fyrir borgarlegum réttindum en stjórnleysingjar og kommar fyrir frelsi, sem var í þeirra útfærslu frelsið til að eyðileggja og brjóta niður, ráðast að einstaklingnum og svipta hann eigum og frelsi.

Núna nauðga frjálshyggjumenn þessu fallega orði og hefði það vitund þá væri það fyrir löngu búið að draga þá fyrir dóm og fá þá dæmda fyrir misnotkun í þágu sérhagsmuna Örfárra.

 

Þessi umræða á þessum tímapunkti er öll svo heimsk að það hlýtur eitthvað annað að búa að baki.

Líklegast stendur slagurinn um þær ráðstafanir sem stjórnvöld hljóta að grípa til að bæta skaða sem og til að halda á lífi þeim atvinnugreinum sem líða fyrir hinar íþyngjandi sóttvarnir.

Því þær aðgerðir eru gjaldþrot þeirrar stjórnmálastefnu sem hefur gert markaðinn að guði og heimsku hans að visku sem er öllu æðri, og því ekki mannanna að deila við.

Enda afhjúpaði kórónuveiran gjaldþrot Vesturlanda, þau eru öll meira eða minna háð framleiðslu Kína, og eftir áratuga rupl og rán auðmanna eru flest ríkin orðin skelin ein um skuldir og hrörlega innviði.

 

En gjörðum fylgir ábyrgð.

Og um þá ábyrgð á umræða næstu daga að snúast.

Tilbúið innantómt röfl um frelsið til að vera fífl er ekki það sem fólk og fyrirtæki í neyð þarf á að halda.

 

Óöryggið um framhald hlutbótaleiðarinnar er óafsakanlegt.

Hringekju innheimtulögfræðinganna þarf að stöðva og varða við skóggang.

Endurfjármögnun í gegnum Seðlabanka þarf að vera raunhæf leið, víðtæk og standa öllum til boða sem þurfa á að halda. 

Þannig er samfélagslegur sem og fjárhagslegur skaði lágmarkaður.

Byrðarnar verða allra en ekki bara þeirra sem eru svo óheppnir að starfa við eða hafa fjárfest í atvinnugreinum sem fara illa úr út heimsfaraldrinum.

 

Þannig hagar siðað fólk sér.

Þannig komumst við heil út úr heimskreppunni sem er óumflýjanleg á meðan heimsfaraldur geisar með öllum þeim hörmungum sem honum fylgir.

Heil, kannski fátækari, en óbuguð.

 

Þetta er verkefni stjórnvalda í dag og um þetta á öll umræða að snúast.

Umræðan um sóttvarnir er að baki.

 

Þeir sem treysta sér ekki í hana hafa ekkert í stjórnmál að gera.

Hvort sem þeir eru í stjórn eða stjórnarandstöðu.

 

Hik og andvaraleysi sumarsins er að baki.

Núna reynir á.

Kveðja að austan.

Umræðan færist inn í þingið