Ísland var smitlaust.

 

Laust við veiruna, fólk gat andað léttar og tekið upp eðlilega lífhætti.

Við vorum verulaus, ein örfárra þjóða í heiminum.

 

Núna er sagt, lítið í eigin barm, gætið að hegðun ykkar.

Því við fluttum inn smit, svo við getum viðhaldið þjóðfélagi óttans.

Sáð tortryggni milli fólks, sett hundruð í sóttkví, lokað aftur fólk inni.

 

Það liggur við að manni gruni að þetta sé með vilja gert.

Kveðja að austan.

Áminning um að faraldurinn er ekki horfinn

Óvitar með eldspýtur.

 

Kallaðir ráðamenn, hleyptu fólki frá löndum þar sem drepsótt geisar, inní landið, til að brenna upp þær fórnir sem þjóðin lagði á sig, til að losna við þessu sömu drepsótt.

Dóu ekki nógu margir?, var þjóðlífið ekki nógu lengi lamað?, var gamla fólkið ekki nógu lengi einangrað?, hvað var það sem gekk þessu fólki til??

Samt var til kjarkað fólk eins og Gylfi Zoega hagfræðiprófessor, sem gekk ekki í takt með gæsagangi forheimskunnar, og benti á hættuna, að það væri verið að fórna grundvallarhagsmunum, öryggi þjóðarinnar, fyrir lítinn og vafasaman ávinning.

 

Lítinn og vafasaman ávinning.

Því jafnvel þó áður óþekkt kraftaverk hefðu gerst, og beinn innflutningur á smiti hefði ekki strax smitað út frá sér, þá var ljóst að þessir fáu ferðamenn sem kæmu, dygðu engan veginn til að skapa hin útblásna ofvaxna ferðamannaiðnaði rekstrargrundvöll.

Það er nefnilega svo að ef tekjur duga ekki fyrir breytilegum kostnaði, þá er betra að loka en að láta hvern dag leggja inná höfuðstól rekstrartapsins.

Síðan má spyrja hvað við höfum að gera við atvinnugrein sem á tilveru sína undir erlendu farandverkafólki?, því ef innlendir eru ráðnir, þó það sé ekki annað en skólafólk, og kjarasamningar virtir, þá virðist greinin fara lóðrétt á hausinn.

 

Það þurfti að opna landið sögðu óvitarnir með eldspýturnar, en hvenær var landinu lokað??

Það var aðeins töluð íslenska á einum af fjórum greiðastöðum sem ég hef komið inná á síðustu 10 dögum, og það var í minnsta þorpinu, þar sem staðurinn var rekinn af heimfólki en ekki einhverri keðjunni.

Og ef fólk fer á næsta fótboltaleik í neðri deildunum, þá er ekki töluð íslenska inná vellinum ef landsbyggðarlið eiga í hlut.

Landið var galopið, það þurfti bara að virða smitvarnir.

 

Ef fullorðið fólk grípur ekki tafarlaust inní.

Fer uppí stjórnarráð og snýr uppá eyrun á óvitunum, og dregur þá uppí Gaggó Vest, í skammarkrókinn þar, þá erum við að upplifa á ný byrjun mars 2020.

Erum stödd í martröð Bill Murrays í Groundhog day nema í okkar martröð deyr fólk í alvörunni.

Það mun ekki ganga betur að elta skottið á smitinu núna, en þá.

Það er nefnilega ástæða fyrir því að það borgar sig ekki að rífast við raunveruleikann, hann sigrar alltaf.

 

Blaðamannafundurinn í gær var fundur óvita og afglapa.

Það er ef maður vill vera jákvæður og ætla þessu fólki ekki þann innvilja að styðja kynbótastefnu sænskra stjórnvalda, að nýta sér sjúkdóm til að losa sig við óæskilegt fólk.

Afglaparnir játuðu að skimun þeirra væri álíka örugg gagnvart nýsmiti og slembiúrtak, óvitarnir báðu fólk um að hætta að faðmast.

Enginn sagði; afsakið, fyrirgefið, við göngumst við ábyrgð okkar á hinum ófyrirgefanlegum mistökum.

Enginn sagði, það þarf ekki að sækja mig til saka ef einhver deyr, ég mun sjálfviljugur fara á Hraunið og afplána minn dóm fyrir manndráp af ásetningi.  Hvað þá að nokkur segðist vera búinn að setja hús sín á sölu til að greiða náunganum það tjón sem mun óhjákvæmilega hljótast af hinni nýrri smitbylgju, eða þann kostnað sem fellur á samfélagið þegar sjúklingar streyma á gjörgæslunnar.

Því óvitarnir vita ekki hvað þeir gjöra.

 

Og mannvitsbrekkurnar í stjórnarandstöðunni!!.

Þeir hafa áhyggjur af rétti fólks til að kjósa í þessum málamyndakosningum.

En engar áhyggjur af rétti okkar til eðlilegs lífs.

Til að lifa í öryggi en ekki í síótta smitsins.

 

Skömm stjórnmálastéttarinnar er algjör, með undantekningum þó.

En við vissum það fyrir eftir samþykkt orkupakkans.

Ærlegt fólk vegur ekki fjöregg þjóðarinnar, jafnvel þó kokteill frá Brussel er undir.

 

En þó æran sé engin  og skömmin algjör, þá gambla menn samt ekki með líf og limi náungans.

Með öryggi þjóðarinnar.

 

En menn gera það.

Og komast upp með það.

 

Það segir margt um okkur hin.

Kveðja að austan.

„Þetta má ekki endurtaka sig“