Vargur í véum

 

Mörg eru mistökin í pistlum mínum um hina fordæmalausu aðför hælbíta og niðhöggva að Ásthildi Lóu, í fyrstu taldi ég mig skilja ákvörðun hennar um að segja af sér til að skapa frið um störf ríkisstjórnarinnar, seinna fattaði ég að sú ákvörðun byggðist á lygum og rangfærslum fjölmiðla okkar, sannleikurinn var aukaatriði þegar níða skyldi ærlega manneskju.

Svona aðför lyga og blekkinga verður ekki til úr neinu, að baki liggur skipulagning einhverra hagsmuna sem beita fyrir sig fjölmiðla þjóðarinnar, smána hana og ljúga í hana.

 

Án nokkurra hugmynda um atburðarrásina, þá skar í eyru kaldrani Áslaugar Örnu eftir að uppum komst að hún var meðvituð um meintar ávirðingar á hendur Ásthildi Lóu.

Eiginlegs fannst mér kaldrani hennar staðfesta aðdróttanir gagnvart henni; ".. einstaklingur, sem hefur samband við forsætisráðherra í góðri trú, er svikinn um trúnað og endar með annan ráðherra í ríkisstjórn hjá sér í óumbeðnu kvöldkaffi eftir að hafa setið undir símtalaflóði frá ráðherranum dagana á undan".

Orð sem eru kjaftshögg á þann sem vildi trúa að Kristrún væri ekki gerandi málsins.

 

"Kristrún tók fram að það lægi fyr­ir og hún hefði áður sagt það sjálf op­in­ber­lega, og Ásthild­ur Lóa væri einnig meðvituð um það, að það hefðu ekki verið eðli­leg viðbrögð hjá henni að ákveða að banka upp á hjá kon­unni sem hratt mál­inu af stað.".

 

Án þess að ég geti alveg fullyrt það, þá hygg ég að ef um það bil 40.000 mæður, sem hefðu sætt þeirri aðför sem Ásthildur Lóa lennti í,  að lífið sem hún ól yrði smánað með rangfærslum, þá myndu þær allar reyna að leiðrétta rangindin, að koma í veg fyrir að barn þeirra yrði vettvangur rangfærsla hýena og níðhöggvara.

En vissulega myndi svona 3-7, með þjálfun úr stjórnmálaskóla Sjálfstæðisflokksins, barnlausar, fullyrða eitthvað annað.

Þess vegna beindust grunsemdir að Áslaugu Örnu, að það væri ekki aðeins vanþroski sem skýrði orð hennar.

 

Svo reynist Kristrún vargur í véum.

Gjörsneydd mennsku og tilfinningum.

Kveðja að austan.

Hýenur og níðhöggvarar.

 

Hreykja sig á síðum Morgunblaðsins að hafa lagt heiðarlega manneskju að velli.

Án sóma og sæmdar, án mennsku eða mannúðar, birta þeir frétt um sigur sinn, að Ásthildur Lóa sinni ekki lengur þingstörfum.

Næg var ekki niðurlægingin sem Valkyrjurnar lögðu á hana að mæta á smánun Höllu Tómasdóttur, forsetans sem greip ekki inní, það skal bæta í níðhöggvið, og uppljóstra að fórnarlambið treysti sér ekki til að umgangast fólkið á þingi sem brást æru sinni og þjóðinni.

 

Við skulum gera okkur grein fyrir því að þetta er ekki fyrsta frétt dagsins þessa níðhöggvara, hreyknir sögðu þeir frá því að Sigurður Guðjóns væri hissa á að barátta Ásthildar Lóu hefði skilað réttlæti í bankakerfinu henni til handa.

Látið var í það skína að venjuleg kona, kennari að starfi, hefðu þau heljartök á vinnumönnum hrægammanna eftir Hrun, að þeir hefðu lúffað og gerst mennskir.

 

Hjá níðhöggvörunum var ekki fréttin um að vinnumenn hrægammanna hefðu gerst mennskir, heldur að kennarinn hefði þau ítök að hún hefði fengið sem aðrir fengu ekki.

Eftir stendur spurningin, var Sigurði Guðjónssyni gert grein fyrir að hann gengi erinda rógbera og níðhöggvara, að ritstjórn Morgunblaðsins væri sori einn??

 

Í athugasemdum þessara síðu hefur verið vakið athygli á svikum, launráðum þess fólks sem átti að styðja, en flúði að hólmi þegar Rúv og Mogginn lögðust á eitt við að ljúga, við að rangfæra, að ótti þess hefði lagst á Ásthildi Lóu, og hún hefði kosið að fórna sér og réttlætinu, svo rógberar og níðhöggvarar fordæmingarinnar myndu ekki skemma fyrir núverandi ríkisstjórn.

Menn að meiri hefðu valkyrjurnar átt að styðja sína konu, sinn ráðherra, þær hefðu átt að mæta fordæmingunni, gert rétt en ekki beitt sér fyrir Órétti.

 

Það er reyndar rétt, en valkyrjurnar voru ekki þær einu sem brugðust, eiginlega þá trúðum við næstum því öll fyrstu rangfærslunum og lygunum sem rógberinn fóðraði fjölmiðla okkar á.

Valkyrjurnar brugðust, en við brugðumst líka sem þjóð.

 

Endurheimt æru okkar felst í að óréttlætið sé leiðrétt, ekki bara að Ásthildur Lóa endurheimti sitt embætti, heldur líka að við fordæmum fréttir níðhöggvara, og fyrir okkur hér á Moggablogginu, að við krefjum ritstjórn blaðsins um að setja bönd á þá og fréttaflutning þeirra.

Að ritstjórn blaðsins skilji að fyrir löngu sé komið nóg.

 

Frekari fréttaflutningur afhjúpar aðeins blaðafólk án æru og sóma, en ekki hvað síst, að svona nornaveiðar, í samhengi við fyrri fréttaumfjöllun blaðsins um þingmenn Flokks fólksins, afhjúpa djúptengsl við rakkarapakk í innsta hring Sjálfstæðisflokksins.

Minni á þess orð krónprinsessunnar sem tapaði fyrir fullorðnu fólki; "endar með annan ráðherra í ríkisstjórn hjá sér í óumbeðnu kvöldkaffi eftir að hafa setið undir símtalaflóði frá ráðherranum dagana á undan".

Fólks sem þorir ekki í málefnalega umræðu en notar níðhöggvara til að ná fram markmiðum sínum.

 

Hver frétt, hver dagur án afsökunar og uppgjörs.

Smánar Davíð, lítillækkar hann, eyðileggur öll hans prinsipp um æru og sóma.

 

Kannski var leikurinn til þess gerður??

Augljóst er að Viðreisn gengur í takt við níðhöggvara, vitna þarf aðeins í orð Þorbjargar dómsmálaráðherra.

 

Gegn samruna Viðreisnar og þess arms sem Áslaug Arna leiðir, um einbeitta aðild þjóðarinnar að Evrópusambandinu, eru aðeins eldri íhaldsmenn, eldri sjálfstæðismenn.

Þó Davíð sé varla hálfur miðað við það sem hann var, þá er hann samt ógn, hann man út hvað sjálfstæðistefnan gekk, hann hefur áður vegið þá leiðtoga flokksins sem tóku upp stefnu Viðreisnar um að afsala sjálfstæði þjóðarinnar til Brussel.

 

Aumur Davíð sem getur ekki stöðvað níðhöggvarana, situr uppi með smánina.

Aumkunarverður, áður glæstur ferill aðeins minning ein.

 

Veit ekki, en hvað drífur þennan ömurleik Morgunblaðsins áfram, að blaðið sé á pari við Rúv??

Af hverju þessar síárásir á Flokk Fólksins??

Býr að baki ótti um að Inga og félagar svíki ekki þjóðina þegar á reynir.

Kyngi hvorki aðildarviðræðum eða bókun 35??

 

Að baki óeðli sem ræðst að mennskunni, er alltaf einhver skýring.

Þegar borgarlegur fjölmiðill eins og Morgunblaðið gerir slúðurmiðla að gegnheilum fréttamiðlum, fremur sitt eigið Hara Kari gegn lesendum blaðsins sem flestir eru í eldri kantinum, og fyrirlíta svona aðför ómennskunnar að lífinu, að sóma og sið.

Þá býr eitthvað að baki.

Kannski eigendaskipti hjá Morgunblaðinu og hinir nýju eigendur vilja inn í Evrópusambandið, fái þar skjól evrunnar til að verja ýktar fjárfestingar sína í innlendum hlutabréfum.

 

Hef ekki hugmynd.

Sá aldrei fyrir mér að á gamals aldri myndi ég upplifa aðför Morgunblaðsins að lífi og mennsku.

 

Svo frusteraður að ég móðga hýenur í fyrirsögn þessa pistils.

Trúi eiginlega ekki mínum eigin augum, eða orðunum sem ég les.

 

Sé aðeins gjaldþrot þess sem ég trúði.

Að borgarlegt íhald væri klettur sem léti ekki spilla sér.

Hrunin heimsmynd.

 

Já, ég trúi samt á að kletturinn sé til staðar.

Að innst inni líði borgarlegt fólk ekki svona aðför ómennskunnar að lífinu.

Það fyrirlíti fréttaflutning Morgunblaðsins í þessu máli.

Að þetta séu mistök sem verða leiðrétt.

 

Sjáum til.

Missum ekki trúna.

Kveðja að austan.

Ásthildur Lóa sinnir ekki þingstörfum

Gjör rétt.

 

Sjaldan hefur eins stór hópur af mannlegum skít og viðbjóði sést samankominn frá því að Ísland byggðist eins og sjá mátti á tröppum Bessastaða í kvöldfréttum sjónvarpsins.

Minnti einna helst á lýsingar meistara Tolkiens á Orkum og Orkabælum, hvernig sá kynþáttur legði lykkju á leið sína til að traðka niður nýútsprungið blóm í auðninni, eðli þeirra að saurga og svívirða, hatast út í ljósið og fegurðina.

 

Stór var Ásthildur Lóa að virða þetta fólk ekki viðlits, smár var Haukur Hólm að kalla til hennar spurningu og vera svo hissa að hún virti hann ekki svara.

Smá var forseti okkar, Halla Tómasdóttir, þegar hún tók við afsögn Ásthildar Lóu og funda síðan með nýju ríkisráði, stór Halla hefði lesið bæði þingi og fjölmiðlum pistilinn og sagt síðan; Gjör rétt.

 

Gjör rétt var einu sinni kjörorð sjálfstæðismanna og Sjálfstæðisflokksins, þegar flokkurinn taldi það frumskyldu sína að standa vörð um sjálfstæði lands og þjóðar.

Núna þegar ýldufýla rógberans liggur inní innstu kima flokksins þarf Guðrún Hafsteinsdóttir að sýna styrk sinn og forystuhæfileika.

 

Ekki bara að lofta út róginn með því að biðjast afsökunar á því sem snýr að flokknum og einstökum flokksmönnum, heldur líka að leggja strax fram þingsályktunartillögu um að Alþingi krefjist afturköllunar á brottvikningu Ásthildar Lóu úr embætti, öllum hafi orðið á og því beri að gera rétt.

Vísa í orð Björns Bjarnasonar í morgunsárið; "Nú renna tvær grímur á marga sem töldu fyrir tveimur sólarhringum að skipta yrði um ráðherra. Það hafi ef til vill verið alltof harkalegt miðað við málavexti.".

Ég efa ekki að Sigurður Ingi og Sigmundur myndu styðja þá tillögu, það vill enginn láta skítafnykinn fylgja sér inní nýhafið kjörtímabil.

 

Ábyrgð Morgunblaðsins er síðan mikil.

Orðstír Spursmála er undir, öll framtíðarumfjöllun þessa beinskeyttu viðtalsþátta verður undir skugga þessa máls, aðeins ærleg afsökunarbeiðni getur hrakið þann skugga á brott.

Ritstjórar blaðsins verða að gera sér grein fyrir að borgarlegt fólk gerir aðrar kröfur til blaðsins en að eltast við sorann líkt og Rúv hefur gert um langan tíma.

Aðförin að Ásthildi Lóu er aðför ómennskunnar að lífinu, að líf skyldi vera alið og komið til manns í stað þess þægilega, að eyða því svo enginn meintur blettur fylgdi inní framtíðina.

Og aðförin að Ásthildi Lóu er líka aðför að hina kristna samfélagi því mykjudreifararnir voru fljóti að tengja það við eitthvað meint barnaníð og óeðli.

 

Morgunblaðið er smátt á meðan afsökunar er ekki beðið.

Og það smækkar við hverja frétt sem reynir að réttlæta fyrri fréttaflutning líkt og þessi frétt sem pistill minn er tengdur við.

Ritstjórarnir verða þar smæstir.

 

Það skiptir nefnilega máli að Gjöra rétt.

Að viðurkenna hið mannlega eðli, að við erum öll breysk og gerum mistök.

Sem við lærum að og biðjumst afsökunar á gerist þess þörf.

 

Og við afneitum hinu miskunnarlausu þjóðfélagi fordæmingar hinna dyggðugu sem aldrei verða á.

Of lengi hefur þetta rakkarapakk stjórnað hinni opinberu umræðu á Íslandi.

 

Ekki meir, ekki meir sagði skáldið af öðru tilefni.

Tökum samt undir orð hans af þessu tilefni.

 

Segjum einum rómi;

Vér mótmælum öll.

 

"Skammist ykkar svo".

Svo vitnað sé í Eirík Fjalar.

Kveðja að austan.

Fékk síma og heimilisfang frá aðstoðarmanni forsætisráðherra

Þeirra er smánin.

 

Það er óhætt að segja að fátt hefur skekið  þjóðina eins mikið og aðför fjölmiðla að Ásthildi Lóu, fyrrverandi mennta og barnamálaráðherra.

Fólki ofbýður að áratugagamall getnaður ungs fólks sé dreginn fram til að níða niður ærlega manneskju vegna einhvers meints stjórnmálaávinnings, hver sem hann ætti svo sem að vera því vandséð er hver ætti að hagnast á þessari aðför ómennskunnar að samfélagi okkar.

Það er vægast sagt sérkennilegt að ætla sér að ná frama með því að afhjúpa sig sem ómenni.

 

Rangfærslur, ef ekki klárar lygar, voru í föruneyti þess fjölmiðlafólks sem hóf þessa aðför.

Þær rangfærslur hafa fjölmiðlar ekki leiðrétt, enda sjálfsagt ekki tilgangurinn að fara satt með.

Þeim til smánar ætla ég að gefa lífinu sem varð til fyrir 35 árum síðan orðið, orð sem segja allt.

"Fullyrðingar um að mamma mín hafi verið leiðtogi eða leiðbeinandi innan safnaðirns voru rangar. Aldur blóðföðurs míns var einnig námundaðar niður í aldurinn þegar þau hittust fyrst en ekki þegar þau áttu í “sambandi” og sérstaklega var tekið fram að ef þetta samræði hefði átt sér stað í dag væri það ólöglegt. Aldur mömmu hefur að sama skapi verið námundaður upp í aldurinn þegar hún eignaðist mig, þegar “sambandið” var fyrir löngu búið. Þess var einnig ekki gætt eða lögð á það nein sérstök áhersla að samkvæmt lögum landsins fyrir 36 árum þegar þetta samband átti sér stað var blóðfaðir minn löglega orðinn fullorðin og að sams konar sambönd voru ekki óalgeng þá og ekki álitin hneykslanleg eins og þau eru í dag.

... Að mínu mati er ósanngjarnt að ætla að styðjast við nútíma viðhorf og lög yfir atburði sem gerðust fyrir bráðum fjörutíu árum. ".

 

Við sem eldri erum vitum að þetta er satt og rétt, þó yfirleitt hafi ekki verið mikill aldursmunur í samböndum ungs fólks þá voru samt á því margar og heiðarlegar undantekningar, og það fyrir bæði kynin, og viðkomandi einstaklingar voru ekkert verri manneskjur fyrir vikið. Og þetta er fyrir þann tíma þegar Rétttrúnaðurinn fór að barnavæða ungt fólk, með þekktum afleiðingum.

Þess vegna er ákaflega sorglegt að lesa skrif eldri manna hérna á Moggabloginu, sem tala gegn betri samvisku um barnaníð.  Samfélagi okkar hérna til hrós þá er samt um undantekningar að ræða.

 

Smánin er þeirra sem ljúga og blekkja til að ná meintu höggi á pólitíska andstæðinga, og það er þeirra að þvo sinn smánarblett með því að leiðrétta rangfærslurnar og biðjast afsökunar.

Morgunblaðið er til dæmis minna á eftir ef ritstjóri blaðsins gerir það ekki í leiðara, hann má þó eiga að hann tók af skarið um meintan trúnaðarbrest úr forsætisráðuneytinu í nýliðnu Reykjavíkurbréfi.  "Ekki verður séð af opinberum málavöxtum að forsætisráðherrann hafi brugðist í einhverjum efnum í þessu tiltekna máli. Enda verður ekki annað séð en að hraði afgreiðslu forsætisráðherrans hafi verið eins og eðlilegt var og við mátti búast.".

 

Um Rúv þarf hins vegar ekki að ræða, sorinn virðist vera eðlilegt fréttastef hjá ríkisfjölmiðli okkar.

Stofnunin biðst ekki einu sinni afsökunar á að starfsmenn hennar skipuleggi banatilræði við borgara landsins, steli símum þeirra, afriti gögn úr stolnum símum og semji síðan falsfréttir uppúr hinum stolnu gögnum.

Ærulaust fólk kann ekki að biðjast afsökunar, til þess þarf jú æru.

 

Ég hef hrósað þeim Guðrúnu Hafsteinsdóttur og Sigurð Inga fyrir hófstillt viðbrögð, þeirra spurningar snérust um hvort trúnaðar hefði verið gætt í forsætisráðuneytinu, þeim spurningum hefur verið svarað og málið ætti því að vera fullrætt.

Út af stendur aðeins spurningin um aðkomu fyrrverandi dómsmálaráðherra með meiru, Áslaugar Örnu, að málinu því upplýst hefur verið að af einhverjum ástæðum fékk hún tölvupóst svipuðum þeim sem barst til forsætisráðuneytisins.

Af hverju hún af öllum manneskjum, og hvað gerði hún við þessar upplýsingar??

 

Áslaug Arna sá ástæðu í gær til að svara meintum ávirðingum í sinn garð, eftir að það upplýstist að hún væri aðili málsins.

Dv hefur allavega greint frá svari hennar, sem og að ég las á feisbók áðan kostaða dreifingu á færslu Áslaugar á síðu sinni.

Þar var orðalag sem stakk mig og ég vil vekja athygli á: "Spurningin sem eftir stendur er sú hver það er sem ber raunverulega ábyrgð á því að einstaklingur, sem hefur samband við forsætisráðherra í góðri trú, er svikinn um trúnað og endar með annan ráðherra í ríkisstjórn hjá sér í óumbeðnu kvöldkaffi eftir að hafa setið undir símtalaflóði frá ráðherranum dagana á undan.".

 

Í ljósi staðreynda málsins og þeirrar fordæmalausu aðfarar fjölmiðla að Ásthildi Lóu, er mikill kaldrani í þessum orðum.

Kaldrani sem vekur upp spurningar.

Og þarna er himinn og haf á milli Áslaugar annars vegar og Guðrúnar hins vegar.

 

En það er mál að linni.

Hvort smánin situr eftir eða hvort hún verði þveginn burt með leiðréttingum á rangfærslum og síðan afsökunarbeiðnum í kjölfarið, veit tíminn einn.

 

Þetta er ekki það Ísland sem við viljum.

Og eins og einn góður maður sagði; er ekki tími til kominn að ræða stjórnmál.

Til dæmis að við ræðum þá spurningu sem ég las nýlega á bloggi Arnar Þórs Jónssonar; hvað er það sem við ætlum að verja með her, sem við erum ekki tilbúin að verja með lögum.

Vísar þar í fyrirhuguð svik íslensku stjórnmálastéttarinnar að afhenda Brussel æðsta vald í íslenskri löggjöf.

 

Látum ekki róginn og ómennskuna stýra okkur.

Losum okkur við þá stjórnmálamenn sem gera út á þau skítamið.

Fordæmum fjölmiðla sem haga sér svona.

 

Fyrirgefum samt ef bót og betrun er lofað.

Kveðja að austan.

 

 

Kemur móður sinni til varnar

Aumir eru þeir stjórnmálamenn.

 

Sem sjá höggstað í að vega að Ásthildi og samskipti hennar við Kristrúnu.

Að nýta sér fallega sögu um unga konu sem kom lífi til manns, í stað þess að eyða því í nafni þess Rétttrúnaðar sem segir, að ef líf er óþægilegt; dreptu það, þú ert jú kona.

 

Ekki að ég skilji að stundum var nauðsyn, og fyrir daga fósturmorða Rétttrúnaðarins, þá var um frumuklasa að ræða sem áttu eftir að mynda einstakling með vit og skyn.

Það er enginn dómur að dæma þær konur sem töldu sig knúna til að eyða fóstrum sínum, þeirra réttur er réttur sem á að virða og vernda.

 

En að ofsækja móðir sem kom fóstri sínu til lífs, fæddi það og klæddi, til manns og framtíðar, það gera aðeins ómenni. Ómennska.

Blessunarlega hefur enginn stjórnmálamaður í stjórnarandstöðunni slátrað æru sinni með upphafningu á eigin ágæti.

Gagnrýnin, sem að mínum dómi er ekki réttmæt, því rógur og níð á aldrei að njóta trúnaðar, snýst að meintum brotum Kristrúnar Frostadóttir á trúnaði við rógberann.

 

Þeir sem þekkja til skrifa minna vita að ég er ekki beint í uppklappningu á störfum Kristrúnar og ríkisstjórnar hennar, en þarna sýndi og sýnir Kristrún styrk sinn.

Hún hefur svarað og gert það vel.

Eftir standa hýenurnar.

 

Að vísa í þær er aðeins aumt.

Árás á siðferðiskennd þjóðarinnar.

 

Aumir stjórnmálamenn fá þar engu um breytt.

Hvort þeir þekki sinn vitjunartíma veit ég ekki, ég hef samt lesið viðtöl við bæði Sigurð Ingi og Guðrúnu, kjarninn er ekki fordæming, heldur spurning um meintan trúnaðarbrest.

 

Kannski, þrátt fyrir allt, þá eru alvöru stjórnmálamenn okkar ekki svo mjög aumir.

Að það eru fjölmiðlar okkar sem eru aumir, og þar með láta þeir stjórnmálamenn okkar lúkka auma.

 

Gagnvart þessum prófsteini mennsku og mannúðar er Mogginn hrak, smán svona líkt og þegar fréttaritstjóra blaðsins gaf grænt ljós á viðtal einfeldnings á útsendara morðingja Hamas.

Í knérum er höggið sem aðeins vekur viðbjóð.

 

Sigurður Ingi og Guðrún Hafsteins stóðust prófraun sem bæði Morgunblaðið og Rúv réttu að þeim.

Keik á eftir blasir við ný sýn, nýjar lendur, að baki eru galdraofsóknir Rétttrúnaðarins, fordæmingin, skinhelgin.

 

Megi þau halda haus, og megi þau skapa fordæmi.

Að nábítur og náriðill stjórni ekki Íslandi í dag.

 

Heldur fólk sem þorir að andæfa.

Kveðja að austan.

Skiptir máli hvort konan hafi vitað að nafnið yrði gefið upp

Þjóð án sóma.

 

Veltir sér uppúr svona áratuga gömlu máli.

Um það þarf ekki að hafa fleiri orð.

Kveðja að austan.

Segir barnsföður sinn hafa verið eltihrelli

Yfir 400 morð á einni nóttu

 

Eru skilaboð ríkisstjórnar Ísraels til heimsbyggðarinnar, frelsun gísla var víst yfirskin eftir allt saman.

Tilgangurinn er að drepa og eyðileggja, ekki frelsa, ekki ná fram réttlæti.

Því réttlæti saklausra næst ekki með drápum á öðrum saklausum.

 

Eftir voðaverk Hamas í Ísrael þann 7. október 2023 var Ísrael í fullum rétti að herja á Gasa, Hamas var árásaraðili og sjálfstæð ríki hafa fullan rétt til að knýja árásaraðila til uppgjafar, hvort sem það er stjórnin í Jerúsalem eða stjórnin í Kiev.

Ef heimsbyggðin vildi stöðva þann hernað þá bar henni að sjá til þess að Hamas legði niður vopn sín og skilaði því fólki sem samtökin rændu í Ísrael.

 

Uppgjöf er eini valkostur þess sem getur ekki varið borgara sína og vill stöðva blóðbað og eyðileggingu. 

Þess vegna lögðu Danir niður vopn sín 1940, þess vegna gáfust Pólverjar upp þegar þeir gátu ekki varið borgir landsins fyrir loftárásum Þjóðverja, þess vegna gáfu Frakkar París eftir án bardaga, þess vegna reyndu þýskir hershöfðingjar ítrekað að bana Hitler svo hægt væri að stöðva hið tapaða stríð við Bandamenn.

Og þess vegna voru allar ásakanir hins keypta alþjóðasamfélags, keypta af olíuauðnum við Persaflóa líkt og fótboltahreyfingin, um þjóðarmorð Ísraela á Gasa rangar.  Það var Hamas að gefast upp, en ekki Ísraela, rétturinn til árása samkvæmt alþjóðalögum var þeirra meginn.

 

Í dag er þessi réttur ekki til staðar, og því er fyrirsögn þessa pistils eins og hún er.

Hamas gafst ekki upp, Ísraelsher gat ekki brotið samtökin á bak aftur og frelsað hið hertekna fólk.

Þess vegna var samið um vopnahlé og það vopnahlé fól í sér fyrsta áfanga þar sem hernaði var hætt og skipst á föngum í haldi Ísraela og herteknu fólki í haldi Hamas.

Í þessu vopnahléi fólst einnig skuldbindin beggja aðila um að taka upp viðræður um varanlegt vopnahlé, öllum gíslum yrði sleppt og öllum hernaði hætt á Gasa og við tæki uppbygging svæðisins.

 

Hamas hefur staðið við sinn hluta vopnahléssamkomulagsins, en öfgamennirnir í ríkisstjórn Ísraels hins vegar ekki.

Það átti að semja um lausn síðustu gíslanna, ekki að neita að semja fyrr en öllum gíslum hefði verið sleppt.

Að skrúfa fyrir mat og rafmagn er kúgun sem er skýlaust brot á undirrituðu vopnahléssamkomulagi, árásirnar í kjölfarið er síðan bein svik á því samkomulagi, yfirlýsing um að aldrei hafi staðið til að virða það.

 

Öfgamennirnir hafa ekki bara vanvirt ríkisstjórn sína, þeir hafa vanvirt ríki sitt og alla þá baráttu sem gegnir hafa háð til að tryggja tilverurétt þess innan um nágranna sem hafa það eina markmið að útrýma því.

Allt það fólk var fólk orða sinna, samningar sem það gerði stóðust.

Ekki svik og prettir.

 

Vopnahléssamningurinn er samt í fullu gildi þótt ofstækisfólk kjósi að svíkja hann.

Þess vegna eru árásirnar á Gasa sama eðlis og árásir Hamas á Ísrael 7. október 2023, morðárásir sem þjóna þeim eina tilgangi að drepa og eyða.

Morðárásir vitfirrtra manna sem réttlæta voðaverk sín með vísan í eitthvað sem þeim hefur verið gert, en tilgangurinn sá sami, dauði, eyðilegging, auðn.

Vitfirringa sem halda löndum sínum í gíslingu síátaka, þannig tryggja þeir völd sín og áhrif, skítt með þjáningar hins venjulega.

Stærsti glæpurinn samt að neita börnunum um framtíð, um frið, um mannsæmandi líf.

 

Voðaverkin, morðin eru sögð vera með samþykki ríkisstjórnar Donalds Trump.

Ómögulegt að segja hvort satt er.

 

En ef þetta er vegvísir friðarsamninga Donald Trumps, þá eru þau samningar ekki pappírsins virði, ef það á aðeins að framfylgja þeim þegar það hentar.

Það er nefnilega mikil ábyrgð að þrýsta á frið, og þeirri ábyrgð fylgir að fordæma brot ásamt því að knýja á að báðir deiluaðilar virði hinn undirritaðan friðarsamning.

Bregðist Trump núna þá lítur hann einfaldlega ekki lengur trausts.

 

Það er því mikið undir að voðaverkin á Gasa verði stöðvuð.

Því heimurinn þráir frið, en ekki frið ofbeldisseggjanna

Ekki Breiðholtsfriðinn.

 

Núna reynir á manninn.

Kveðja að austan.

Árásir á Gasa héldu áfram í nótt

Svik á ögurstundu.

 

Núna þegar sést fyrir endann á eldsumbrotunum á Sundahnúksgígaröðinni og miklar líkur á að næsta eldgos verði það síðasta í þessari hrinu þá ákveður ríkisstjórn Íslands að stinga rýting í samfélagið í Grindavík með því að afnema rekstrarstuðning sem smáfyrirtækjum hefur staðið til boða, skapar þannig grundvöll fyrir fjöldagjaldþrot daginn áður en hægt er að koma samfélaginu á stað á ný.

Eftir ómetanlegan stuðning ríkisstjórnar Katrínar Jakobsdóttur, stuðning sem þjóðin var einhuga um að veita, þá ákveða Valkyrjurnar að skrúfa fyrir hjálpina, líklegast vegna þess að þeim vantar þessa fjármuni til að fjármagna stríðsæsingar sínar á fjarlægum slóðum.

Eftir stendur svikið fólk á Ögurstundu.

 

Viðtalið sem fréttastofa Rúv tók við Kristrúnu Frostadóttur var óskiljanlegt öllu venjulegu fólki, óðamálið var það mikið og talað um hluti sem skipta engu máli fyrir fólk í Grindavík.

Góð umfjöllun Morgunblaðsins hér í viðtengdri frétt útskýrir þó eitthvað sem Kristrún reyndi að segja, hún sér til dæmis afleiðingar náttúruhamfara sem sóknartækifæri fyrir Kerfið til að þenja út enn eina skriffinnskuna, ráðskast skal með líf og örlög fólks undir því sem hún kallar Sóknaráætlun Suðurnesja, þar á eftir að sitja marga fundina og semja margar skýrslurnar, útbúa flækjustig og kannski hugsanlega gera eitthvað, slá jafnvel í eina sýndarmennsku þar sem ráðherra klippir á eitthvað.

Og samfélaginu, sem er í sárum eftir atlögu hennar, bíður hún náðarmeðal; "Sjón­um verður þess í stað beint að því að greina hvort per­sónu­leg­ar ábyrgðir vegna at­vinnu­hús­næðis eða at­vinnu­rekst­urs kalli á ráðstaf­an­ir til að forða gjaldþrot­um ein­stak­linga. Þörf fyr­ir slík úrræði verður könnuð með milli­göngu umboðsmanns skuld­ara.".

Umboðsmaður skuldara, hann er bjargræði samfélags sem lenti í miðju náttúruhamfara, ómerkilegra getur eitt stjórnvald ekki orðið.

 

Fréttastofa Rúv má eiga að hún brást við þessum tíðindum með því að tala við fólkið sem sá vonarneista sína kæfða.

Maður heyrði til dæmis hvernig brotinn Selensky, eftir að honum varð ljóst að hann gæti ekki varið orkuinnviði landsins án stuðnings bandaríkjastjórnar, hljómar á íslensku þegar Fannar bæjarstjóri tjáði sig um tíðindi dagsins, tjáði sig um svikin.  Þann viðtalsbút á að geyma og spila reglulega, því fólki sem styður Valkyrjurnar til ævarandi minnkunar.  Brotinn maður reyndi að styggja ekki valdið, en hann gat aðeins stjórnað orðum sínum, ekki röddinni.

Aðrir viðmælendur voru einfaldlega skelfingu lostnir, búnir að þrauka allan þennan tíma, boðið svo uppá almennt kjaftæði í stað hjálpar.

 

Auðheyrt er á viðbrögðum fréttamanna Rúv að það er kominn stór brestur í þá jákvæðu ímynd sem þeir höfðu af Valkyrjunum og ríkisstjórn þeirra. Jafnvel spurning hvort þeir sem eldri eru og lesnir, sé ekki farið að gruna að einhvers staðar uppá háalofti sé mynd sem sýnir raunverulegt eðli ríkisstjórnar Kristrúnar Frostadóttur, og sú mynd sé þegar orðin ljót líkt og myndin af Dorian Gray.

Enda þegar orðinn mikill munur á orðum og gjörðum.

 

Öll kosningaloforðin voru sungin út um gluggann. Það var víst búið að gera fjárlög svo það var engin önnur innistæða fyrir þeim önnur en blekkingin til að fá atkvæði.

Öll hin meinta hagræðing var sýndarmennskan ein, nema hin blautlegi draumur Viðreisnar að loka öllu því sem hægt er að loka á landsbyggðinni.

Pútín er tekinn á fjölmiðla sem voga sér að fjalla um spillingu innan ríkisstjórnarinnar, einfeldningur í ráðherrastól fenginn til að skera við trog styrki til þeirra.

Þingflokkur Samfylkingarinnar er griðastaður manna sem tóku þátt í að skipuleggja banatilræði, stela síma fórnarlambsins og afrita gögn úr honum og síðan að semja falsaðar fréttir úr hinum þjófstolnum gögnum.

Átökin í Austur Evrópu notuð sem tylliástæða til að setja mikla fjármuni í einhvera meinta hernaðaruppbyggingu okkar vopnlausu smáþjóðar svo ráðherrar okkar geta verið menn með stríðsmönnum á hinu stóra sviði alþjóðamálanna.

Á sama tíma er allt svikið sem var lofað, núna síðast á að kæfa eitt af fáum ljósum í geðheilbrigðismálum ungs fólks sem er lokun Janusar, geðendurhæfingarúrræðis, vegna fjárskorts.

Og svo framvegis, og svo framvegis.

 

Svikin loforð allstaðar söng Bubbi, sannspár að vanda, hefur líklegast séð inní framtíðina, séð hina raunverulegu mynd af Kristrúnu Frostadóttur og ríkisstjórn hennar.

Vonandi eru Grindvíkingar ekki það barðir af áföllum liðins árs að þeir hafi ekki kraftinn til að rísa upp og mótmæla.

Láta heyra í sér, afhjúpa falsið og svikin.

 

Og ef annað þrýtur, þá geta þeir þóst vera innflytjendur, komandi frá fjarlægum slóðum, þá eru fjárhirslurnar opnar.

Allt annað en að gefast upp.

 

Því það er ekki bara samfélag þeirra sem er undir.

Heldur líka mennska okkar, að við hjálpum hvort öðru á meðan hjálpar er þörf.

 

Það, akkúrat það, er það að vera Íslendingur.

Kveðja að austan.

Enginn rekstrarstuðningur og kaupa ekki atvinnuhúsnæði

Hermann Austmar er hetja

 

Og almenningur þurfti að kjósa skólastjóra á þing til að þessi sönnu orð voru mælt.

 

Í millitíðinni höfum við þurft að hlusta á vanvit hjá fréttamiðlum okkar taka viðtöl, eða birta síðbúnar eftiráskýringar um kerfið sem brást, en sagði eftirá áð það hefði gert hitt og þetta.

Og þegar fólk, trúnaðarmenn almennings á góðum launum, lýgur til að réttlæta aðgerðarleysi sitt sem og vanhæfni og vangetu, allar bjargir virðast bannaðar, þá sagði þingmaður þessi orð.

 

Faðir er hetja.

 

Föður, sem beygði sig ekki fyrir öllu kjaftæði Góða fólksins sem stjórnar Reykjavík, reyndar á góðum launum, svo góðum að vestræn samfélög þekkja ekki þessi laun Góða fólksins, heldur sagði; þið látið ofbeldi gagnvart börnunum okkar líðast vegna þess að gerendurnir er erlendir.

Vegna þess að þeir eru erlendir, þá mega þeir halda heilu samfélagi í herkví, níðast á börnum okkar, breyta friðsömu samfélagi í ofbeldissamfélag.

Ósnertanlegir en fórnarlömb ofbeldis þeirra mega víkja.

 

Vissulega berum við sem samfélag ábyrgð.

Við berum ábyrgð á öllum skoffínunum og viðrinunum Góða fólksins sem fyrir utan einbeittan vilja til að gera óbúandi í Reykjavík vegna ofstækis gegn einkabílnum, hafa engin ráð fyrir utan ráð Exel skriffinnana, til að takast á við neikvæð áhrif fjölmenningarinnar.

Vanhæfni þess og spilling hefur blasað við síðustu 2 kjörtímabil eða svo.

Hvort sem það eru tré sem ógna flugöryggi, þrjóska við að viðhalda gatnakerfi liðinnar aldar, eða vega að fórnarlömb ofbeldis fjölmenningarinnar, þá er þetta fólkið sem stjórnar.

 

Hvort hetja fái því breytt, veit ég ekki.

Samt er gott að vita að það er þingmaður á Alþingi, ekki ljósmynd líkt og hið aumkunarverða fólk sem við á landsbyggðinni kusu, og getur ekki einu sinni tryggt flugöryggi á Reykjavíkurflugvelli.

 

Jón Pétur Zimsen er maður.

Örugglega ekki einn slíkur á þingi, en hinir hafa ekki beint verið áberandi.

Kannski eru þeir fleiri, kannski er hann sá eini.

 

Sá eini á ræflaþingi.

Kemur í ljós.

 

Sem fær mann til að spyrja.

Hvar er Miðflokkurinn og þingmann hans??

 

Spyr blekkt þjóð og mun halda áfram að spyrja.

Kveðja að austan.

„Hermann Austmar er hetja“

Forsenda friðar 38 í Munchen

 

Var ekki Ástþór Magnússon, hann var ekki fæddur þá, heldur einlæg ósk um frið í Evrópu ásamt ótta við vaxandi veldi Þjóðverja.

Evrópa hafði slátrað æsku sinni á vígvöllum fyrri heimsstyrjaldar, þau sár voru ennþá ógróin þegar Hitler hóf útþenslu sína, vestrænir stjórnmála menn leituðu eftir friði, vildu frið, næstum því hvað sem hann kostaði, á móti voru einræðisherrarnir Hitler og Stalín, í þeirra augum voru stríð og ófriður tæki til að efla völd sín og áhrif.

Friður átti því aldrei möguleika á þessum árum fyrir seinna stríð, en þráin eftir honum veikti vesturveldin, þau voru illa undirbúin fyrir komandi styrjöld.

Með þekktum afleiðingum, gjörsigruð, Bretar héngu aðeins á Ermasundinu.

 

Þessa dagana er ríkisstjórn Donalds Trump að undirbúa friðarviðræður við Rússa vegna stríðsins í Úkraínu.

Hluti af því ferli hefur verið að tukta til stjórnvöld í Kiev, afsökunarbeiðni Selenskí er hluti af því tuktunarferli.

Áður var hann mýktur upp með því að Bandaríkjamenn hættu að veita úkraínska hernum upplýsingar um yfirvofandi sprengjuárásir Rússa, og fyrir einhverja skrýtna tilviljun þá stórjuku Rússar sprengjuárásir sínar í kjölfarið.

Ef þetta er ekki velheppnuð samvinna, hvað er hún þá???

 

Enginn veit hvernig Bandaríkjamenn sjá fyrir sér hinn svokallaða frið, ef þeir ætla að knýja Kiev til uppgjafar þá er það smánarblettur sem mun fylgja Donald Trump yfir gröf og dauða, slíkt er því mjög ólíklegt.

Líklegast er einhvers konar realismi sem viðurkennir þá staðreynd að Kiev er á þrotum með mannafla, hefur ekki burði til að hrekja Rússana af herteknum svæðum.

Spurningin er þá hvað Rússar gefa eftir, þar reynir á Donald Trump og þá valkosti sem hann býður Rússum uppá.

 

Evrópa á allt sitt undir að það náist sátt við Rússa, þeir eru bandamenn okkar, ekki óvinir.

Eðlileg samskipti hljóta því að vera markmið þessara friðarviðræðna.

Sem og friður.

 

Megi það verða.

Kveðja að austan.

 

Sagður hafa beðið Trump afsökunar