Hann upplýsir um staðreyndir.

 

Og er sakaður um þöggun.

 

Rökin gegn staðreyndum er síbyljan um að alltaf eigi að trúa þolendum.

Ofsinn og ofstækið þolir ekki málefnalega umræðu, gegn henni er virkjuð hatursorðræða samfélagsmiðla.

Vart má á milli sjá hvort við séum stödd á Íslandi í dag eða í Kína á dögum menningarbyltingarinnar.

 

Lögregluskýrslan sannar að Kolbeinn fer rétt með í nýlegri yfirlýsingu sinni að hann hafi gengist við ábyrgð sinni, það er hann véfengir ekki ásakanir Þórhildar, en hann kannist ekki við þær.

Þetta eru hans orð þegar lögregluskýrslan er tekin, hann afneitar engu, biðst afsökunar á meintum gjörðum sínum, hann trúði meintum þolendum.

Hann gekkst við ábyrgð, hann greiddi miskabætur.

 

Hvað réttlætti síðan það sem gerðist??

Hvað réttlætir þegar Styrmir féll frá, ásjón Morgunblaðsins seinni hluta síðustu aldar, að Morgunblaðið skuli hafa ráðið Gróu á Leiti til að dreifa slúðri og rógi, í stað þess að leyfa alvöru blaðamönnum að fjalla um ásakanir á hendur KSÍ.

Hverjar eru staðreyndir að baki ásakanir um meintar hópnauðganir, af hverju er Hanna Vilhjálmsdóttir ekki láti standa við stóru orð sín, spurð um hvaða staðreyndir búa að baki ásökunum hennar um allavega tvennar hópnauðganir sem íslenskir landsliðsmenn frömdu, og KSÍ er sagt hafa þaggað niður.

Hvernig er hægt að ásaka KSÍ um nauðgunarmenningu þegar ekkert er í hendi um slíkar nauðganir annað en orðrómur.

Hvenær varð orðrómur að frétt??

Og af hverju er það ekki rannsakað hvaða fólk eða samtök voru meðsek um þann glæp að þagga niður og hvetja meint fórnarlamb hópnauðgunar til að kæra ekki??

 

Af hverju fékk Gróa að matreiða frétt um meint heimilisofbeldi Ragnars Sigurðssonar, þegar ljóst er að í tilfinningaójafnvægi beindist ofbeldi hans eingöngu að húsgögnum og húsmunum??

Af hverju komst Gróa upp með að setja fyrirsögn á frétt um löngu liðna atburði sem tengjast Kolbeini, og segja að "Önnur kona stígur fram", þegar ljóst var í efnisatriðum fréttarinnar að þessi "önnur kona", var hin konan sem tengdist máli Kolbeins frá 2017, og augljóst var samkvæmt hennar eigin frásögn að Kolbeinn beitti hana engu kynferðisofbeldi, og ljóst var að hennar pústrar voru vegna þess að hún þóttist vera dyravörður, greip inní meinta ofbeldishegðun, í stað þess að ná í dyraverði sem eiga að kljást við slík mál.

Eigi skal ætlast til að Gróa hefði spurt hvort hún brugðist eins við ef þetta hefði verið einhver rafvirki út í bæ, en að setja frásögn hennar í sambandi við kynferðislegt ofbeldi og síðan hnykkja á ásökunum um nauðgunarmenningu og gerendameðvikni er vítaverð fréttamennska.

 

Svona má lengi halda áfram um gerendameðvirkni ritstjórnar Morgunblaðsins gagnvart slúðri og orðrómi, að ekki sé minnst á nauðgun ritstjórnarinnar á arfleið Styrmis Gunnarssonar.

Gjaldþrot ábyrgar blaðamennsku, uppgjöf fyrir slúðri samfélagsmiðla.

 

Blaðið lætur meir að segja Gróu rífast við staðreyndirnar sem Sigurður Guðjónsson birtir í færslu sinni.

Ertu meðvirkur í nauðgunarmenningu, ertu að taka þátt í þöggun, hvernig vogar þú þér að segja satt og rétt frá??

 

Ég játa á mig þá sök að ég trúði þegar ég heyrði fyrst, bæði frásögn kvennanna tveggja sem skömmuðu KSÍ fyrir að þegja yfir máli Kolbeins, sem og að ég hélt að meint nauðgun hefði átt við einhver rök að styðjast, af hverju ætti fólk annars að koma svona fram undir nafni, og skila frá sér skömminni??

En grímurnar tvær urðu grímurnar margar, þegar ofsinn jókst í samfélaginu, og hann var keyrður áfram af upphrópunum ásamt heift gagnvart þeim sem vildu ekki kannast við, eða skildu ekki alveg samhengið milli ásakana gagnvart einstaklingi eða einstaklingum, og þess að heill hópur var sekur, og heilt samband íþróttafólks var allt í einu orðið sekt um þöggun, gerendameðvirkni og nauðgunarmenningu.

Ég hjó síðan eftir því að Þórhildur varð síðan tvísaga, og síðan margsaga um alla atburðarásina varðandi hið meinta ofbeldi Kolbeins, og í ljósi staðreynda var bæði ljóst að Kolbeinn hafði gert upp sitt mál, afplánað sinn dóm, og ekkert réttlætti núverandi skít og níð um hann, sem og að Guðni formaður var í mesta lagi sekur um klaufaskap, en ekki þöggun, hvað þá að hann væri hluti af nauðgunarmenningu.

 

Staðreynd sem var öllum ljós, ekki nema að baki ásakana væri annarlegar hvatir, heift eða ofstæki.

Og það fólk stjórnaði umræðunni og fjölmiðlar dönsuðu með, misheimskir, misforhertir.

 

Þetta er ömurlegur blettur á þjóðarsálinni.

Þetta er vanvirðing gagnvart öllum þolendum kynferðisofbeldis í gegnum tíðina, að sársauki þeirra og áþján sé notuð sem réttlæting í fordæmalausum rógi og níði gagnvart saklausu fólki, í miskunnarlausu valdabaráttu ofstækisfólks sem hefur yfirtekið umræðuna um kynferðislegt ofbeldi, sér og sínum til framdráttar.

Og þetta er vanvirðing gagnvart arfleið Morgunblaðsins, þessarar kjölfestu íslenskrar blaðamennsku.

 

Það þurfti lögmann til að upplýsa um staðreyndir.

Á meðan Gróa, kennd við Leiti, stjórnað umfjöllun blaðsins, sem var keyrð áfram á slúðri og orðrómi.

 

Engar efasemdir, engar spurningar.

Engin fréttamennska.

Líkn blaðsins var þó að Styrmir þurfti ekki að upplifa þessa niðurlægingu, þetta gjaldþrot blaðsins, endalok alls þess sem það hafði staðið fyrir, og haft í heiðri.

 

Það er það eina sem hægt er að telja núverandi ritstjórn til tekna.

Kveðja að austan.

Þreyttur á „atlögum“ í garð knattspyrnumanna

Þjóðfélag fordæmingar og ofsókna.

 

Er ekki síður þjóðfélag kynbundins ofbeldis en það þjóðfélag eldri tíma þar sem ofbeldi gagnvart konum var liðið, talið eiginlega náttúrulögmál.

Nema í dag beinist það gegn drengjum, ungum karlmönnum, sem eru krossfestir sem hópur fyrir syndir feðranna.

 

Í nornapotti nafnlausra ásakana, hópsektar vegna glæpa eins eða fárra, þrífst múgæsing þar sem engu skipta staðreyndir, siður því það er ekki góður siður að rógbera fólk, sem er varin með því að veitast að þeim sem efast, eða telja sig ekki hafa orðið varir við þá hegðun sem vísað er í.

Talað er um gerendameðvirkni og nauðgunarmenningu án þess að eitt einasta dæmi hafi verið staðfest, eða sannreynt sem rennir stoðir undir viðkomandi ásakanir.

 

Munum að þetta hófst allt með pistli forkonu jafnréttisnefndar Kennarasambands Íslands og um þann pistil má lesa um í Fréttablaðinu 31. ágúst, undir fyrirsögninni að "Það hefur enginn neitað neinu".  Þar má lesa meðal annars; "Hanna birti grein um frásögn konu um hópnauðgun þekktra knattspyrnumanna og svo hafi önnur saga af hópnauðgun borist henni nýlega og margar frásagnir til viðbótar.  "Ég er ekki búin að telja en sumt er alveg staðfest. Sumt er í lögregluskýrslum en ég hef bara einhvern veginn ekki farið ofan í það, að grafa það upp. Það eru bara svo mörg vitni, sem segir mér að vitneskjan er til staðar", segir hún.".

 

Núna eru liðnir 5 dagar, stjórn KSÍ fallin og fjölmiðlar hafa kappkostað að grafa upp dæmi sem sannar málflutning Hönnu, en hún sjálf heldur sig við róginn og dylgjurnar eins og hún átti sig ekki á að þegar er farið í svona vegferð nafnlausra ásakana, þá verður að fylgja þeim eftir með staðreyndum, atburðum ásamt að nafngreina bæði þolendur og gerendur, að koma sök frá hóp til einstaklinga, frá orðróm yfir í atburð.

Þegar gengið var á Hönnu vegna þessarar annarri hópnauðgun þá bar hún Stígamót fyrir heimildinni, Stígamót kannast ekki við að hafa fengið slíka tilkynningu. 

Eina heimeldisofbeldið sem fjölmiðlar hafa nefnt er ofbeldi Ragnars Sigurðssonar gagnvart húsgögnum og húsmunum á heimili hans.

Eina nauðgunin er þessi óstaðfesta frásögn frá 2010.

 

Óstaðfest frásögn frá 2010, ókærð því meintur þolandi sagði að honum hefði verið ráðlagt að kæra ekki, það er marka má frásögn Hönnu; "Þolandanum var eindregið ráðlagt að kæra ekki, við ofurefli væri að etja,".

Hverjir ráðleggja slíkt??, er það Samtök nauðgara innan knattspyrnuhreyfingarinnar, eða aðrir sem hafa hagsmuni af því að lög og réttur nái ekki yfir slíka glæpi?

 

Munum að þetta var ekki árið 1830, ekki 1930, jafnvel ekki 1970 eða 1990, heldur 2010, á þessari öld þar sem fréttir hafa reglulega birst í fjölmiðlum um að knattspyrnumenn hafa verið ásakaðir um nauðganir, og þeim vikið úr liðum sínum á meðan slíkt er rannsakað.

Það er svo langt síðan að þetta hefur verið liðið, að afbaka þann raunveruleika og vísa í meint réttleysi þolenda og því séu einhverjir ábyrgir aðilar þarna úti sem ráðleggja fórnarlömbum kynferðisglæpa að kæra ekki, er ekki trúverðugt, sérstaklega þegar það er eina kjötið á beinunum.

Og ótrúlegt að fjölmiðlar skuli ekki kanna málið betur og reyna að hafa uppi á þeim einstaklingum og samtökum sem eiga að hafa veitt þessa ráðleggingu, því slíkt er alltaf yfirhylming, í raun samsekt því í skjóli hennar geta ofbeldismenn haldið áfram óáreittir með níðingsverk sín.

 

"Þessi hegðun sem er lýst, að labba inn á skemmtistað og haga sér svona, þetta gerðirðu ekki bara einu sinni á ævinni og svo aldrei meir,"." sagði Halla Gunnarsdóttir, ofbeldismönnum fylgir slóð, og hana er hægt að rekja.

Svo ég vitni í lýsingu Hönnu; "Það hafði þó ekki meiri áhrif á gerendurna (landsliðsmennina) en svo að þeir gerðu grín að nauðguninni daginn eftir. Forherðingin algjör.", og forhertir menn halda áfram á meðan þarna úti er fólk sannfært fórnarlömb þeirra um að kæra ekki.

 

Vandinn og meinið er, að sú slóð hefur ekki fundist, þrátt fyrir ítarlega leit slúðurpressunnar að henni til að geta slegið henni uppi í hinni hörðu samkeppni við slúður samfélagsmiðlanna.

Eða eins og þeir hefðu verið brottnumdir af geimverum, sem reyndar passar ekki því meint fórnarlamb þeirra hefur fylgst með allavega öðrum þeirra að spila síðan fyrir hönd þjóðarinnar.

Og það er þá sem maður fer að spyrja sig, hvað býr að baki, er þetta trúverðug frásögn??

 

Þar sem ég veit að það finnast engin Samtök nauðgara innan knattspyrnuhreyfingarinnar, þá finnst mér það persónulega ekki trúverðugt að til sé fólk sem mark er takandi á, og ráðleggur fórnarlömbum skelfilegs ofbeldis að kæra ekkil

Og mér finnst það ekki trúverðugt að til sé svo vitlaus maður i opinberri stöðu, að hann hlæi daginn eftir uppí opið geðið á fórnarlambi sínu sem hann er nýbúinn að hópnauðga, og gerir grín að nauðgunin og segi síðan að skilnaði, "kærðu, það trúir þér enginn (sirka svona var frásögnin sem ég las með óhug á sínum tíma, efinn kom seinna)", fyrir hann er alltof mikið í húfi.

En ég þekki ekki staðreyndir mála, hef engar forsendur til að rannsaka þær, en ég neita að á meðan þær eru ekki staðfestar að þær séu notaðar til að úthrópa fjölda fólks, saka það um gerendameðvirkni, nauðgunarmenningu, eða kalla fólk hreinlega nauðgara.

 

Sjái fólk ekki alvarleikann í þessu, þá er illa komið fyrir samfélagi okkar.

Þá er það komið fram yfir hengiflug, það eina sem ekki er vitað hve hátt fall þess er.

 

Blint ofstæki sem fóðrar hatur og fordæmingu, hefur aldrei bætt heiminn.

Þrátt fyrir margar tilraunir þar um.

Kveðja að austan.

Kölluðu leikmenn landsliðsins nauðgara

Landsleikur í skugga ofbeldis.

 

Það er óhætt að segja að það hafi gustað um íslenska landsliðið og KSÍ síðustu nokkra daga, landsliðsmenn eru sakaðir um að vera ofbeldismenn og nauðgarar, og ríkjandi menning innan KSÍ er sögð vera "nauðgunarmenning og gerendamenning".

Þetta eru stór orð og að baki hljóta að liggja atburðir í fortíð og nútíð sem kalla á þau.

 

Halla Gunnarsdóttir, brennandi fótboltaáhugamanneskja, orðaði kjarna málsins vel í pallborðsumræðum um málefni KSÍ, svo ég vitna í frétt Ruv;

"Þessi hegðun sem er lýst, að labba inn á skemmtistað og haga sér svona, þetta gerðirðu ekki bara einu sinni á ævinni og svo aldrei meir,".

 

Það er nefnilega þannig að ofbeldismönnum fylgir slóð, sem blasir við og ekki er hægt að þagga niður til lengdar, og þó lögfræðingum hafi tekist að afvegleiða réttarkerfið í þágu skjólstæðinga sinna, að hvert ofbeldismál verði að skoðast eitt og sér, en ekki í samhengi við önnur mál svipaðs eðlis, þá er það svo að það er síendurtekið ofbeldi sem ljáir mönnum stimpilinn ofbeldismenn.

Nærtækt er að benda á mál Harvey Weinsteins eða Andrew Bretaprins, þegar eins steig fram undir nafni, þá fylgdu margar á eftir, og í dag gistir Weinstein grjótið en orðstír Andrew er enginn annar en sá að hann níddist á unglingsstelpum í partíum sem eitt villidýr í mannsmynd hélt fyrir ríka og fræga fólkið.

 

Þessi slóð er ekki til staðar í málefnum meintra ofbeldismanna landsliðsins, þrátt fyrir að fjölmiðlar og slúðurmiðlar hafi leitað af henni ítarlegra en tekur að finna nál í heystakki.

Það hafa engar stúlkur stigið fram undir nafni og ásakað Kolbein Sigþórsson um svipaða framkomu og hann var ger af eitt kvöld 2017.  Kolbeinn hefur gengist við verknaðinum, tekur fram í yfirlýsingu sinni að hann kannist ekki við hann, en bætir við að hann sé að vinna í sínum málum.  Lesið milli línanna þá virðist hann hafa farið í blakkát og gert ýmislegt af sér sem hann man ekki eftir.

Ásökun um aðra hópnauðgun reyndist vera flugufrétt sem talskona Stígamóta sver af sér að sé frá samtökunum komið.

Úr leitinni stendur aðeins eftir meint ofbeldi Ragnars Sigurðssonar á húsgögnum heimilis hans, en þó margur perrahátturinn sé til í þessum heim, þá verður slíkt seint flokkað undir nauðgun.

 

Einhver slóð getur verið þarna sem ekki hefur komið fram, og það má vel vera að það sé algjör viðbjóður, en útfrá því sem ekki er þekkt og vitað, er ekki hægt að úthrópa saklaust fólk sem níðinga, eins og gert hefur verið undanfarna daga af íslensku hópsálinni.

Hvað þá að það sé hægt að slá því fram að innan KSÍ sé ríkjandi nauðgunar og gerendamenning.

Slíkt er árás á almenna skynsemi sem og almennt siðferði, siðað fólk ásakar ekki annað fólk um alvarlega vanrækslu, yfirhylmingu á glæpsamlegri hegðun, eða varpar sekt á hóp vegna gruns um að einn innan hópsins hafi framið alvarlegan glæp.

Ef það hefur ekkert annað í höndunum en orðróm og gróusögur, og rökin er vísan í síbylju orðræðu múgæsingarinnar.

Hér er vissulega ekki verið að brenna hús eða taka fólk af lífi vegna orðróms, nema þá í óeiginlegri merkingu, en menn ættu samt að staldra við og íhuga af hverju Biden forseti baðst afsökunar á voðaverkunum í Tulsa eða ríkisstjóri Virginínu náðaði í dag 7 svört fórnarlömb múgæsingar, 70 árum eftir aftöku þeirra, þeirra sök grunur um glæp.

 

Hlálegt er svo að spjótum er beint að ötuli baráttukonu gegn kynbundnu ofbeldi, réttindum þeirra sem eru öðruvísi, manneskju sem hefur lyft grettistaki innan knattspyrnuhreyfingarinnar í jafnréttismálum.

Þar var stutt í hommahatrið og Þórðargleðin mikil yfir falli Klöru Bjartmarz.

Í valdabaráttu er ekkert heilagt, það sást að aðkomu aurapúkanna í félagsskapnum sem kennir sig við topp.

 

Landsleikurinn fer samt fram, í skugga þess ofbeldis sem saklaust fólk hefur verið beitt af ósekju.

Hvort sem það er kynbundið ofbeldi, líkamlegt ofbeldi, eða ofbeldi umræðunnar.

Landsleikurinn er prófsteinn á andlegan styrk þeirra ungu manna sem eru að taka við keflinu af hetjunum hans Lars og Heimis.

Þeirra er að fara inná og spila fótbolta, um það snýst þetta þegar allt annað er dregið frá, fótboltinn er ástríða svo margra, og hafi hann villst af leið, þá er það þeirra að draga hann að landi.

Þeirra er síðan lærdómurinn, hegðun þeirra innan og utan vallar skiptir öllu ef friður á að ríkja um íþrótt þeirra.

 

Hvort þjóðfélagið lærir á síðan eftir að koma í ljós.

Vonandi er einhver þarna úti sem tekur það að sér að rannsaka þetta mál ofaní kjölinn, fær allar staðreyndir uppá yfirborðið, hversu sársaukafullar þær eru.

Ekki til að dæma, ekki til að fordæma, heldur til að læra af.

 

Ef það er slóð, þá á að finna hana.

Það á að rannsaka ásakanir, fá botn í þær.

Sama hversu mörg helg vé eru undir.

 

Ef engi er slóðin þá þarf líka að fá það á hreint.

Okkar allra vegna.

 

Annað er ávísun á ljótleika sem mun engan enda taka.

Ljótleika sem líka er ofbeldi í sinni tærustu mynd.

 

Höfum það hugfast.

Kveðja að austan.

 

Mótmælt í Laugardal: „Skítinn úr skúffunum“

Þegar Gróa réð sig á Moggann.

 

Það er óhætt að segja að orðið heimilisofbeldi fái nýja merkingu í þessari frétt Gróu.

Þó hún sé þaullesin þá kemur hvergi fram að Ragnar Sigurðsson hafi beitt öðru ofbeldi en að níðast á heimili sínu.

Ekki konu sinni, ekki hundinum eða kettinum, nágrannanum eða lögreglunni, aðeins brotið og bramlað húsmuni.

 

Og ég sem var svo grænn að halda að orðið heimilisofbeldi merkti ofbeldi gagnvart öðru fólki, og þá innan veggja heimilisins.

En snillingar eins og Gróa geta með skapandi fréttamennsku gefið orðum nýtt lif eða aðra merkingu, enda ekki undir áþján gamaldags fréttamennsku sem fór í kistu Ara fróða með visku að betra væri að hafa það sem sannara reynist, því auðvita selur það meira að hafa það sem verra hljómar að æðsta boðorði fréttaskrifa.

 

Þá treystir Gróa sér að smjatta aðeins á KSÍ, "Knatt­spyrnu­sam­bandið hafi þá fengið upp­lýs­ing­ar um málið frá ná­grönn­um hjón­anna, en ekk­ert aðhafst.".

Til að geta skáldað í eyður þá fer Gróa örugglega rétt með að nágrannar Ragnars hafi haft sambandi við sambandið, hvað svo gerðist veit Gróa ekki, því að afla þeirra upplýsinga þarf gamaldags fréttamennsku, hringja í fólk, afla sér upplýsinga, fá álit og komment hlutaðeigandi.

Gróu dugar slúðrið, það er henni næg heimild.

 

Ef Gróa verður spurð, látin standa við frétt sína, sem reyndar er mjög ólíklegt í því andrúmslofti múgsefjunar, heiftar og haturs sem nú ríður röftum samfélagsmiðla, þar með þeirra sem ennþá kenna sig við fréttir, þá mun hún örugglega segja, "hvað er þetta maður, þú þarna gerandameðvirki með nauðgunarmenningu, hann var ekki rekinn úr landsliðinu".

Sem er rétt hjá Gróu.

Og hópsálin mun taka undir og klappa, og tilnefna Gróu til næstu blaðamannaverðlauna fyrir rökvísi sína og ályktunarhæfni.

 

Hún mun ekki spá í að KSÍ hafi verið vorkunn á þessum tíma.

Vissulega hafði Lars Lagerbäck tekið á mörgu agamálum innan landsliðshópsins, skrúfað var fyrir djammið og djússið á landsliðsferðum, auk margs annars sem snéri að aga og framkomu landsliðsmanna.

 

En hvernig var hægt að ætlast til þess að Lars hefði sett landsliðsmönnum siðareglur um hve mörg húsgögn og húsmuni mætti brjóta á heimilum þeirra áður en þeir misstu sæti sitt í landsliðinu.

Átti hann að miða við 5 bolla og undirskálar, 6 diska og einn stofustól, eða eitt bollastell og eitt sófasett??, hvenær ganga menn of langt í að misþyrma húsgögnum??

Eða átti hann að hafa þá siðareglu að þegar menn gæfu kost á sér í landsliðið, þá afsöluðu menn sér öllum rétti til að sýna mannlega hegðun, lenda í tilfinningalegu ójafnvægi, fá bræðiköst, líka þegar þeir væru ekki á vegum landsliðsins??

 

Þarna var Lars á, og er þar með orðinn sekur um gerandameðvirkni gagnvart nauðgunarmenningu, og augljóst að hann ætti að reka, væri hann ekki hættur.

Það er marka má Gróu.

Að afla sér upplýsinga hvernig hann tókst á við þetta mál, er algjört aukaatriði.

Hvað þá að það hvarfli að Gróu að það er hægt að takast á við mannlega harmleiki eða mannlegan breyskleika á annan hátt en að krossfesta menn opinberlega, úthrópa þá sem óbótamenn, útskúfa þeim.

Í hennar huga er slíkt alltaf gerandameðvirkni með nauðgunarmenningu.

 

Eftir stendur hlutur ritstjórnar Morgunblaðsins sem réði Gróu í vinnu.

Ef ráðning hennar er birtingarmynd nýrrar stefnu Morgunblaðsins til að halda velli í samkeppni við samfélagsmiðla, að blaðið hætti að vera miðill sem miðlar fréttum, og miðli slúðri þess í stað, þá verður eitt yfir alla að ganga.

Einelti og mismun varðar við ýmis lög í dag, blaðið getur ekki bara slúðrað um heimilissofbeldi knattspyrnumanna, aðrir verða að sitja við sama borð.

 

Þegar ég var ungur var oft sagt um menn að þeir væru vondir með víni, seinna þegar ég var eldri þá las ég oft í viðtölum við menn sem sóttu sér hjálp til að hætta að drekka, að vínið hefði farið illa í þá.

Sem er önnur hlið á sama pening, vísar í að undir áhrifum gerðu menn eitthvað sem ekki lengur var við unað.

Ritstjórn Morgunblaðsins ætti því að setja Gróu í það verkefni, svona fyrst blaðinu er fyrirmunað að skrifa frétt eða fréttaskýringu um hve hæft er í ásökunum um að KSÍ líði meintar nauðganir landsliðsmanna, að fara yfir gagnabanka blaðsins, og þefa uppi þá menn sem játuðu að vín hefði farið illa í þá.

Komast að því hvað var það sem þeir gerðu svo þeir hættu að drekka.

 

Nærtækt væri að byrja á núverandi og fyrrverandi starfsmönnum blaðsins, eins mætti athuga þá sem hæst hafa sig frammi í umræðunni í dag, það er karlkyns því eins og allir vita þá beita hvorki konur ofbeldi eða lenda í tilfinningalegu ójafnvægi.

Af hverju??, jú rannsóknir hafa sýnt að þeir sem hæst fordæma hafa oft ýmislegt að fela, með hávaða sínum eru annað hvort að koma grunsemd eða sök sem lengst frá sjálfum sér, eða innst inni þá skammist þeir sín fyrir hegðun sína, telja hana jafnvel ranga, og fá þá einhvers konar innri réttlætingu á að fordæma aðra fyrir sömu hegðun.

Eða þeir eru bara almennt séð skítseyði, geta ekki sett sig í spor annarra, finna ekki fyrir samúð eða samhygð, orðtök eins og aðgát skal hafa í návist sálar, eða eigi skal hrapa af dómum, er einhvers konar óskiljanleg latína í þeirra eyrum.

Og skítur fylgir alltaf skítseyðum, það er bara svo.

 

Þegar Gróa hefur tekið fyrir innanhússögur, þá má taka aðra fjölmiðla fyrir, nærtækt að byrja á Rúv, þar hefur margur drykkjuboltinn unnið.

Síðan má snúa sér að stjórnmálamönnum, ættingjum þeirra og vinum, svo leikurum, rithöfundum, háskólafólki, listinn er ótæmandi.

Það er bara að byrja og áratugurinn mun ekki endast Gróu til að smjatta á öllu þeim óhroða og mannlegum breyskleika sem hún grefur upp.

Ákærandi í dag, sakborningur á morgun.

Þannig er heimur Gróu, hann er saga án endis.

 

Eftir stendur.

Er þetta heimur sem við viljum lifa í?

Er þetta samfélag sem við viljum ala börnin okkur upp í??

Er þetta leiðin til að gera heiminn betri??

 

Ég held ekki.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

 

Landsliðsmaður sagður hafa gengið berserksgang