Úrkynjun kellinganna gat ekki dæmt á annan veg.

 

Þegar á það er litið að Breivik fékk frítt spil við  að útrýma tugum ungmenna í beinni útsendingu án þess að nokkur rétti hönd til að bjarga þeim.

Það þurfti jú að vinna samkvæmt fyrirfram skrifuðum starfsreglum, skrifa skýrslu, ekki taka áhættu.

Því reglan er mikilvægari en lífið sjálft.

 

Núna þegar Breivik kvartar að vera meðhöndlaður eins og hættulegt illmenni, óháð því að hann er hættulegt illmenni, þá geta kellingarnar ekki annað gert en að staðfesta sína úrkynjun.

Réttur illmenna er æðri rétti fólks.

 

Skiptir ekki máli því Noregur dó þegar Breivik var leyft að drepa

Því samfélag sem reynir ekki að bjarga börnum sínum, er samfélag án tilverurétts.

 

Slíkt samfélag montar sig af dómi eins og þessum.

Kveðja að austan.

Eins og að vera kýldur í magann

Glæpur var framinn.

 

Í Reykjavík, í fyrradag.

Aldraður maður ákvað að nýta sér lýðræðislegan rétt sinn og bjóða sig fram til embættis forseta Íslands.

 

Og það varð bara allt stjörnuvitlaust.

Hamfarirnar í fjölmiðlum landsins minntu einna helst á flóðbylgjuna miklu sem eyddi byggðum við Indlandsstrendur.

Allskonar sótaraftar voru á flot dregnir, ég hélt til dæmis að Þorsteinn Pálsson væri kominn á elliheimili, til að rægja niður hinn aldraða mann, ákvörðun hans, persónu hans, feril, jafnvel hvort það hafi ekki verið minnst á atvik í sandkassa fyrir vestan forðum dag.

Álagið á Gúgla frænda var þvílíkt að hann brann næstum yfir, í fljótheitum voru ljótustu myndir af ljótustu einræðisherrum nútímans (sýnir flumbruganginn, nærtækara hefði verið að finna myndir af Stalín, Maó og Ivani grimma) og hinn aldraði spyrtur við þá kumpána, svo skítur þeirra yrði skítur hans.

Nærtækara hefði náttúrulega verið, fyrst á annað borð var búið að ná í skítadreifarana, að birta myndir af fína félagsskap Ólafs á útrásartímanum, sjúgandi kók í nös og beintengja við sukklíferni , en líklegast ekki praktískt fyrir fjölmiðlafólk að gera skuggastjórnendum sínum slíkan grikk.  Ólíklegra að þeir Mugabe og Lukachenko kippi í spottana.

 

Á netinu hófst undirskriftarsöfnun um að skora á Ólaf að endurskoða ákvörðun sína.  Líkt og fólk fatti ekki að það er engin skylda að kjósa hann.

Á netinu hófst rógsherferð, níðstangir reistar, frambjóðandann átti að fella áður en til kosninga kæmi.

Og fyrir einhverja skrýtna tilviljun er þetta sami hópurinn og ætlaði að selja þjóð sína í skuldaþrældóm svo hætt væri að segja upp sjálfstæði hennar í hendurnar á Brussel mafíunni.  Auk nokkurra sjálfstæðismanna sem geta ekki gleymt.

 

Og maður spyr sig, hver er glæpurinn??

Hvað gerði Ólafur Ragnar eiginlega sem framkallaði þessi harkalegu viðbrögð??

Óttast menn að nú neiti eldra fólk að víkja af vinnumarkaði við einhverja tilbúna dagsetningu Exel hagkerfisins?

Eða er eitthvað í bígerð?, stendur til dæmis til að koma landinu bakdyramegin í Evrópusambandið á næsta kjörtímabili??  Breyta stjórnarskránni með handafli forræðishyggjunnar??

Eitthvað er það, annars færu menn ekki svona af límingunni.

 

Hans tími er liðinn er sagt.

Og það má rétt vera.

 

En það er aðeins ein leið til að komast að því.

Og sú leið heitir framboð, og síðan úrskurður kjósenda.

 

Kallast kosningar.

Kallast lýðræði.

 

Sem greinilega mörgum hugnast ekki.

Kveðja að austan.

Fjölbreyttur ferill forsetans

Getur hið vanheilaga bandalag.

 

Þeirra Jóns Ásgeirs og hans gamla þjóns, Óskars útgefanda ekki gert betra en þetta?

Er gengið út frá því að það sé samansem merki milli þess að vera andstæðingar Ólafs Ragnars, og að vera fífl.

Því svona frétt er fyrir fífl, og varla það.

 

Er kannski hausatalning í gangi??, á að telja í fyrramálið þær feisbókarsíður sem séra þessari vitleysu.

Svona eins konar markaðskönnun, sem mætti þá nýta til að selja hinar og þessar vörur með sem minnstum tilkostnaði.   

Því hinn auðtrúi er alltaf auðglaptur.

 

Sorglegast við þessa nálgun er samt sú vanvirðing sem embætti forseta Íslands er sýnt.

Eins og menn viti ekki að það er þjóðin sem velur í þetta embætti, og hún velur þann sem henni lýst best á.

Og síðustu 4 kjörtímabil hefur það verið Ólafur Ragnar Grímsson. 

Punktur.  Ekkert meira um málið að segja.

 

Og ef Ólafur býður sig fram í 5 kjörtímabilið, þá er það hans mál.

Og það er síðan þjóðarinnar að velja.

Það er þjóðarinnar að velja.

 

Það að Ólafur Ragnar bjóði sig fram er ekki það sama að hann verði forseti, og ef hann verður forseti, þá verður hann bara forseti, og hvað með það?

Ef einhverjum mislíkar það, þá býður hann sig bara fram gegn honum.

 

Og ef einhverjum hópi fólks mislíkar framboð Ólafs, þá er það lýðræðislegur réttur þess að sameinast um sterkan persónuleika sem gæti átt fullt erindi í Ólaf.

Og sigrar hann ef það æxlast svo.

 

En sá rógur og níð sem vellur uppúr fólki þar sem alls óskyldir hlutir eru týndir til til að gera lítið úr þeim lýðræðislega rétti Ólafs til að skipta um skoðun og bjóða sig fram sitt fimmta kjörtímabil, hvað þá þessi afglapafréttamennska sem Mogginn er farinn að bjóða uppá í harðri samkeppni við Baugsmiðlana.

Er ekki lýðræðislega réttur fólks.

Ekki fólks sem vill láta taka sig alvarlega í þjóðmálaumræðunni.

 

Hatursmenn Ólafs eru ekki bara að gengisfella forsetaembættið, þeir eru líka að gengisfella lýðræðislegar forsendur lýðveldis okkar.

Og þar með eru þeir í enn einni aðför að sjálfstæði þjóðarinnar.

Þó vanir menn séu, þá ganga þeir of langt í þetta sinn.

Og aumingjar eru þeir að þora ekki í manninn.

 

Það er kannski ekki skrýtið eftir allt hvað Ólafur hefur setið lengi.

Hann er heppinn með andstæðinga.

Kveðja að austan.

 

Ólafur í hópi með einræðisherrum

Katrín í stjórnarandstöðu

 

Laug þegar hún var spurð af hverju hún hefði ekki samþykkt tillögu Lilju Mósesdóttur um gegnsæi skattaskjóla, þegar hún var ráðherra, og hafði þingmeirihluta til að senda "skýr pólitísk skilaboð".

Hún sagði að næstum því óteljandi vikur hefðu verið henni ofviða, hún þyrfti meiri tíma til að skilja mikilvæg þingmál.

Sem er ekki trúleg skýring hjá velmæltum íslenskufræðing.

 

Grátkaldhæðnislegt því hún átti skorið þegar stjórnarandstaðan saumaði að skattaskjóli Sigmundar Davíðs.

"Af hverju sagðir þú ekki bara satt??" spurði hún Sigmund, sem var alveg satt hjá henni.  Og fylgi Vinstri Grænna rauk upp um næstum 10%.

Skyldi það minnka um þessi 10% þegar hún var uppvís af sama hlut, að segja ósatt.  Að reyna ljúga sig út úr óþægilegum staðreyndum.

 

Núna óskar hún, valdlaus með öllu, að Alþingi sé alvara að berjast gegn skattaskjólum.

Svona nokkrum árum eftir að þau hættu að þjóna þeim tilgangi að auðmenn gætu skotið ránsfeng sínum undan.

Hún er líkt og eiturlyfjalöggan í Mexico sem hélt blaðamannafund áður en hún lagði til atlögu, til að segja frá hve hún væri dugleg og einbeitt í baráttunni miklu.

Einskis nýtt gaspur, bæði henni til vansæmdar, sem og því fólki sem telur að hún sé í framvarðasveit baráttunnar gegn auðráni, og arðráni hinna örfáu ríku á þjóð sinni.  Í Mexico til dæmis, þá mældist til dæmis ekki einn stuðningsmaður við hina skilvirku baráttu eiturlyfjalöggunnar.  Já, hún sjálf trúði ekki sínum eigin orðum, en naut vel ávaxtanna að þjóna.

 

Á Íslandi hins vegar er Katrín vonarpeningurinn, sveik vissulega allar sínar hugsjónir, sem og hinn venjulega mann, en er svo brosmild og sæt, að fólkið sem þykist vera svo mikið á móti,  man ekki eftir þeim dögum þegar Katrín hafði völd og áhrif.

Líkt og sá kokkálaði sem fyrirgaf Marlyn Moroe allt.

Og gat ekki beðið eftir nýju framhjáhaldi til að vera kokkálaður á ný.

 

En það versta er að Katrín á sér marga bræður á þingi, mun fleiri en öll vor og sumarhret eru á Íslandi.

Hún er ekki ein um að gaspra löngu eftir að ránið var framið.

Og ekki ein um að þegja um Gjöfina miklu.

 

Hún er hluti að hópi þar sem engin undantekning fannst.

Þó fundust margar nálar í stórum heystakk.

 

Við unnum kannski ICEsave, en við töpuðum stríðinu.

Á þingi eru allir flokkar í stjórnarandstöðu, eða stjórn.

 

Fer aðeins eftir handritinu á hverjum tíma.

Kveðja að austan.

 

Skýrari viðbrögð gegn skattaskjólum

Stórgjaldþrotamaður á íslenska fjölmiðla.

 

Fyrir utan Moggann, þar lætur hann sér duga að eiga útgefandann.

 

Algjört vald í gegnum kennitölur sem höfðu allt sitt á þurru, á meðan Gaumur  sat uppi með skuldirnar.

Algjört vald á fjórða valdinu.

Og þjóðin lætur kjurt liggja.

Sem er sorglegt.

 

Blaðamannagreyin hjá fjölmiðlum Jóns, þurfa fyrir salti í grautinn.

Eðlilegt að þau gjammi þegar pótintátar Jóns henda ruðum útum víðan völl.

En að við sættum okkur við að stórgjaldþrota útrásarvíkingur, sem var meira að segja svo ósvífinn að hann komst upp með að láta bílstjóra sína afplána á Kvíabryggju, sé fjórða valdið á Íslandi.

Í vanheilögu bandalagi við leifarnar af fjármálaveldi Sjálfstæðisflokksins.

Hann deili og drottni, skapi ólgu, upplausn, jafnvel aðfarir að lýðræðinu.

 

Næstu vikurnar ætlar Jón að eigna sér forsetaembættið.

Fjölmiðlar hans hafa slegið tóninn.

Urrabíttu var sagt við Sigmar í morgunútvarpinu.

Og hið vanheilagabandalag virkjar sitt fólk líka.

 

Hvort sem það var í pistlum þeirra Styrmis og Björns, eða í hinum hlægilega leiðara Morgunblaðsins, sem fjallaði um túnvölu í fjarlægu landi.

Þá er ljóst að hljóðfærin spila þann tón sem hinn stórgjaldþrota skráði á nótnablað fjölmiðla sinna.

 

Bessastaði skal sigra.

Lýðræðið skal falla.

 

Auði til dýrðar.

Kveðja að austan.

 

Milljarða gjaldþrot og lítið greitt

Stjórnmálastéttin alveg galin.

 

Óli ljóti ætlar enn einu sinni að eyðileggja plottið.

 

Fyrst var það ICEsave, skuldaþrældómur sem gaf þann tón að Grikkir væru í góðum málum ef eitthvað fyndist verra, afleiðingin afsökunarbeiðni til Brussel að þessi þjóð fátækra sjómanna og bænda skyldi voga sér að segjast geta stjórnað sínum málum sjálf, án afskipta yfirstéttar og þjóna þeirra, skriffinnanna.

Allt gekk upp nema það gleymdist að kaupa upp forsetaembættið, talið að það hefði ekki völd.

 

Þá var bitið í skjaldarendur, út voru gerðir tveir skoffínflokkar, annar átti að vera skynsamur, ef ske kynni að lausafylgið væri ekki löngu fast á víðlendum tómhyggjunnar, en ef svo væri, þá var hinn um froðu og rugl, kenndur við Pírata, en báðir með það sama markmið, að útrýma þeirri stjórnarskrá sem gerði Óla ljóta gildandi.

Sem gerði honum kleyft að virkja lýðræði á þeim tímum þegar skrifræði EES átti að stjórna öllu.

 

Dugði ekki til því fleiri flokkar gerðu tilkall til að þjóna.

Þeir sem eru ekki uppdópaðir eða dauðhræddir, þekkja Gjöfina einu.

Sem Óli ljóti hafði ekki kraft til að berjast gegn.

 

Mætti þar með telja að hann hefði fengið syndaaflausn, að hann gæti ekki lengur flækst fyrir.  Jafnvel þó hann léti reyna á þann óþarfa sem kosningarréttur þeirra sem ekki eru útvaldir, er.

En galið fólk sem gólar, segir að ennþá er ógn af Óla ljóta.

Hann gæti komið í veg fyrir upplausn.

Ólgu, skrípaleikina sem er svo vel settir og fluttir á hinu háverðuga Alþingi.

 

Sem er önnur tilraun til að láta þessa bændur og sjómenn meðtaka hin helgu réttindi aðals og yfirstéttar til að stjórna landinu.

Í gegnum Brussel.

 

Hvað verður mun koma í ljós.

Galið keypt fólk gegn ávöxtum frönsku byltingarinnar?!!?

 

Vissulega hefur skrifræði yfirstéttarinnar oft sigrað lýðræðið.  Enda er lýðræðið aðeins minning ein á æskuslóðum sínum.

En á Íslandi þarf það að styðjast við hina gölnu.

Sem hamförum fara til að hnekkja þeirri einföldu ákvörðun Ólafs Ragnars Grímssonar að láta reyna á lýðræðislegan rétt fólks til að fá að velja, til að kjósa milli fólks annarsvegar, og bjána hinsvegar.

Eins og Rousseau og Jefferson væru ennþá meðal vor.

Galnara getur fólk ekki orðið.

 

Og athyglisvert er að sjá niðurlægingu bóndans í Hádegismóum, aurinn sem útgefandinn fékk frá hrægömmunum stjórnar, en sjálfstæðið fær útrás í 10 ára gömlum fréttum af Ruv, Jóni og öllum hinum sem kusu ekki flokkinn, ÞÁ.

Augljóst er að enginn munur er á Jóns miðlum og Mogganum, Mogganum eða Ruv.

Aurinn sá til þess.

 

Það er ekki nóg að hrægammarnir fengu 500 milljarða að gjöf. Að sjálfsögðu með blessun yfirvaldsins, AGS.

Þeir þurfa líka að fá lýðræðið.

Þess vegna fá þeir gölnu fyrirsagnirnar

Lýðræðinu er vísað í öskutóna.

 

Síðasti fjölmiðillinn genginn fyrir björg.

Stjórnmálastéttin galin.

 

En þjóðin mun ekki láta bugast.

Hún kýs eftir sannfæringu sinni.

Kveðja að austan.

Aðrir geta líka tekist á við umrót í stjórnmálum

"Við kjósum forsetann".

 

Sagði 12 ára gamall sonur minn þegar ég sagði honum frá því að Ólafur Ragnar væri að boða til blaðamannafundar, og ég teldi að hann myndi tilkynna framboð sitt.

Segir eiginlega allt sem segja þarf.

 

Brandarinn sem átti að verða, verður ekki.

Hinir athyglissjúku fengu mótframboð.

 

Og lýðræðið heldur ennþá sjó í brimsköflum auðsóknarinnar sem reyndi fyrst að selja þjóðina í skuldaþrældóm, en keypti síðan upp lýðræðið til að tryggja Gjöfina einu.  Með góðlátlegri blessun yfirböðuls fjármagnsins, AGS.

Lokaatlagan var að grínvæða Bessastaði.

Sem mun mistakast, þökk sé Ólafi.

 

Spurning dagsins er hvort mun auðurinn velja, Jón grínara eða Kötu sætu.

Tómhyggjuna eða froðuna.

Hin tilbúna ímynd  almannatengla gegn alvörunni, gegn því besta sem fólk af holdi og blóði getur boðið uppá.

 

Nú verður grenjað í höllum, þar á meðal Valhöll.

Hinir keyptu mun verða smalað saman, í fjölmiðlum, í álitsgjöfum, sigað á Ólaf líkt og skriðdrekum Sovétsins var sigað á draum fólksins um lýðræði í Prag forðum daga.

Grenjandi, froðufellandi munu þessi greppitrýni hefja upp útburðavæl sitt, að virðist gegn forsetanum, en í raun til að fá stærra bein úr hendi auðsins.

Aumkunarvert hyski sem aðeins gjammar í þágu húsbænda sinna.

 

En leggur út rauða dregilinn fyrir hinn útvalda.

Þann sem á að fella Bessastaði.

Katrín eða Gnarrinn, markaðskönnun mun velja.

 

Jafnvel sá þriðji sem ekki er þekktur.

Því öllu verður kostað til.

Bessastaðir eiga ekki að verða athvarf þjóðarinnar.

 

Spennandi tímar eru framundan.

Auður gegn þjóð.

 

En sjálfstæðið mun sigra.

Kveðja að austan.

Ólafur aftur í forsetaframboð

Spurningin sem Sigmundur er ekki spurður.

 

Vekur grunsemdir um sjálfstæði fjölmiðla og sjálfstæði þjóðarinnar.

 

Af hverju hélt hann blaðamann fund sumarið 2015 og hreykti sér að boðuðum stöðugleikaskatti uppá rúma 900 milljarða eða þá stöðugleikaframlagi uppá svipaða upphæð?

Þegar Bjarni samdi síðan um stöðugleikaframlag uppá um 300 milljarða, þó hann kysi að kynna hærri upphæð eða 380 milljarða. 

 

Það er tvennt sem er grafalvarlegt við þessa framgöngu Sigmundar, og þá er ég ekki að tala um að sem kröfuhafi á bankanna græddi hann um 50-60 milljónir á þessari Gjöf.

 

Það fyrsta er að hann blekkti þjóðina, eða réttara sagt hann laug í hana, hann kynnti ávinning fyrir þjóðarbúið sem aldrei stóð til að innheimta. 

Það seinna, að þegar þessi boðaði stöðugleikaskattur var samþykktur á Alþingi, þá var um leið samþykkt undanþága á gjaldeyrishöftunum svo kröfuhafarnir fengu að flytja fjármuni sína úr landi.  Með öðrum orðum, Alþingi var BLEKKT til að afnema undanþágurnar, sem var eini hemill þess til að hindra samninga fjármálaráðherra um stöðugleikaframlag, ef í ljós kæmi að fjármálaráðherra sviki þjóð sína með því að taka hagsmuna kröfuhafa fram yfir hagsmuni þjóðarinnar og semja aðeins um þá upphæð sem fræðilega var ómögulegt að skipta út í erlendan gjaldeyri, án þess að allt færi hér á hliðina.  Þess má geta að rök fjármálaráðherra er öll tekin úr smiðju ICEsave samningamannanna, enda sami hópurinn sem starfaði með honum við að "semja" (ætti að standa gefa) við kröfuhafana, og tíminn hefur dæmt öll þau rök búlshit.

 

Það þarf ekki mikið siðferði, eða stóran vott af heilbrigðri skynsemi til að skilja að ef til stendur að semja um lága upphæð, þá slá menn sig ekki upp á blaðamannafundi og tilkynna háa upphæð og allt það sem hægt sé að gera við hana.

Jafnvel bankamennirnir okkar höfðu það siðferði að þegar þeir tilkynntu höfðingjalega gjöf til líknarmála, að þá gáfu þeir hana, en ekki þriðjungsbrot af henni.

 

Æpandi þögn Morgunblaðsins vekur spurningu um sjálfstæði blaðsins, og stöðu ritstjóra þess, Davíðs Oddssonar.  Er hann frjáls, eða er hann í böndum, þar er efinn.

Um aðra fjölmiðla þarf ekki að spyrja, beinn stuðningur þeirra við ICEsave fjárkúgun breta sýndi framá að hagsmunir þess fjármagns sem á þá, mótar alla þeirra framgöngu þegar að kemur að málum sem snerta hagsmuni þjóðarinnar gegn erlendri ásælni, hvort sem það er að gerast nýlenda Brussel, að afhenda fjármuni þjóðarinnar.

 

Hvað sem skýrir þögnina þá er ljóst að stjórnmálamenn okkar og fjölmiðlar eru innvinklaðir í þennan skollaleik.

Hvort sem hrægammarnir hafa keypt þá eða kúgað, eða það sem er enn ömurlega, að lykilfjármálamenn þjóðarinnar hafi séð sér leik á borði eftir Hrunið og fjárfest í ógæfu þjóðarinnar, sem þeir sjálfir sköpuðu, og það er vitað að þessir menn eiga fjölmiðlanna og flestir stjórnmálamenn okkar eru í bandi þeirra, þá er ljóst að sjálfstæð þjóð lætur þetta ekki viðgangast.

Sjálfstæðir fjölmiðlar spyrja þessarar spurningar.

Því þessi spurning er prófsteinn á hverjir eiga Ísland.

Þjóðin eða hið vanheilaga bandalag hrægamma og innlendra fjármálamanna?

 

Það eina sem er öruggt er að réttlát reiði mun vekja þjóðina að doða sínum.

Og þá verður of seint að iðrast.

 

Spurt verður, hvar stóðst þú?

Hvað gerðir þú?

 

Þá væri gott að vera fjölmiðill sem hefði spurt Sigmund þessarar spurningar.

Kveðja að austan.

 

 

 

Átti tvo kosti í stöðunni

Auðvitað stóð aflandsstjórnin af sér vantraustið.

 

Til hvers halda menn að svipur hafi verið fundnar upp í þrælarekstri í gamla daga.  Sáu menn ekki Roots á sínum tíma og raunir Kunta Kinte.

 

Stjórnin er stödd í þessum hvirfilbyl sínum því hún naut ekki ráðlegginga sér eldri manna sem hefðu strax lagt upp það varnarplan að aflandsráðherrarnir segðu af sér.  Og hún hefði lifað út kjörtímabilið.

Sigmundur hefði æru, vissulega skaðaða, og ætti sér vel mögulega framtíð í stjórnmálum ef honum hefði borið gæfu til að viðurkenna strax tilvist aflandsfélagsins, útskýrt tilurð þess, útskýrt að hann teldi sig ætíð hafa staðið skil á sköttum og skyldum, og síðan beðist afsökunar á dómgreindarbrest sínum að hafa átt þetta félag, og sagt síðan af sér.

Sem hann gerði ekki því smán saman fjaraði undan honum.

 

Það sama mun henda ríkisstjórnina, hún er aðeins í miðjum hvirfilbylnum, og það mun brátt hvessa á ný.  Og stjórnarandstaðan mun ekki knýja áfram þann storm, heldur þjóðin, sem svo mjög er hæðst að í sölum Alþingis þessa dagana, og hjá veruleikafirrtum stuðningsmönnum aflandsflokksins.

Þjóðin hefir fengið nóg.

Hún er loksins að ná áttum eftir Hrunið haustið 2008.

 

Hún sér hvernig hún hefur verið fíflið, hvernig græðgin og síngirnin er komin aftur í hásætið, umkringd auðmjúkum stjórnmálamönnum sem taka ofan og bíða eftir næstu skipunum auðs og fjármagns.

Hún sér að hún er að lenda inní sama græðgiferlið sem mun óhjákvæmilega enda á sama hátt og síðast þegar hin óseðjandi græðgi fjármálamanna var sett í öndvegi.

 

Og hún bara vill þetta ekki, hún bara hreinlega vill þetta ekki.

Það er kosturinn við hina réttlátu reiði, að hún vekur fólk að dvala.

 

Þess vegna mun þessi stjórn víkja.

Eina val hennar er hvort hún gerir það með góðu eða illu.

 

En hún fer.

Því þjóðin hefur þegar samþykkt sitt vantraust.

 

Og það vantraust er það eina sem máli skiptir.

Kveðja að austan.

 

 

Vantrauststillagan felld

Satt mælist Sigurði.

 

Óróleiki á pólitíska sviðinu grefur undan öllum þeim málum sem ríkisstjórnin ætlar að koma fram.

Og ef hann tryði orð af því sem hann segði, þá brygðist hann við á þann eina hátt sem hann getur gert til að skapa aftur pólitískan stöðugleika á Íslandi.

Segði af sér.

 

Það verður ekki pólitískur friður um aflandsstjórnina.

Það verður ekki pólitískur friður um aflandsráðherra.

 

Þetta er svo einfalt.

Jafnvel hinir skyniskroppnustu átta sig á þessu, sem þýðir að Sigurður Ingi talar gegn betri vitund.

Hann vill ekki frið, hann vill ófrið.

 

Hann ætti að hlusta á merkt viðtal við Unni Brá í Kastljósi gærdagsins.

Hún lýsti stjórnmálamönnum sem taka völd fram yfir þjóðarhag.

Sem kjósa ófrið og koma þar með öllum sínum meintum góðu málum í uppnám.

Hún lýsti litlum köllum í sandkassaleik.

 

Spurning hvort ekki mætti ráða nokkrar fóstrur aflandsstjórninni til ráðgjafar.

Þær gætu allavega kennt aflandsráðherrunum að moka sandi á þann hátt að þjóðin skitni ekki út í leiðinni.

 

Það er mál að linni.

Kveðja að austan.

 

Óráðlegt að boða til kosninga