"Það er neyðarástand í þjóðfé­lag­inu og sam­fé­lagið er klofið"

 

Hárrétt athugað hjá þingmanni Pírata.

Og þetta gerðist ekki upp úr engu.

Og þetta gerðist ekki að sjálfu sér.

En það er röng greining að bréf ráðherra hafi eitthvað með málið að gera, heldur er það tímasetning þess.

 

Af hverju var það sent til að hleypa öllu í bál og brand??  Með engu innihaldi. 

Mig langar að vitna í Reykjavíkurbréf Morgunblaðsins sem flengdi laumuESBsinnanna í ríkisstjórninni allhressilega, dró þá sundur og saman í háði;

 

Svo var allt í einu ákveðið að senda bréf með bænastefi til Brussel um að embættismenn þar yrðu svo liprir að sýna góðan skilning á því að Ísland vildi ekki lengur vera umsóknarríki. Það hafði stækkunarstjórinn þá vitað í tvö ár. Hann taldi því fyrst að flotið hefði til sín flöskupóstur. Í skýringum hér heima var tekið fram að að þetta undarlega afbrigði hefði verið brúkað til að forðast „offors“ við ESB. Hvernig gat það komið til? ESB hafði að eigin sögn beðið í tvö ár eftir því að Ísland tilkynnti sér að landið væri hætt við að sækja um aðild því. Embættismenn ESB höfðu beinlínis beðið um að slík tilkynning yrði ekki dregin. En svona varð þetta. Og þýðir ekki um að fást.

 

Ef allt væri eðlilegt í landinu, þá hefði stjórnarandstaðan velt ríkisstjórninni upp úr tjöru og fiðri háðsins, reisnin og stefnufestan væri ekki meiri en sú að senda bréf, 2 árum eftir valdatöku hennar, þar sem stefna ríkisstjórnarinnar væri áréttuð, og það væri tekið fram að hún ætti ekki í aðildarviðræðum. 

Eitthvað sem allir vissu, eitthvað sem lá alltaf fyrir.

En í stað þess hófst farsi uppnámsins, upphrópanir um landráð, aðför að þingræðinu, valdníðslu og svo framvegis. 

Svo augljóst leikrit að greinilegt var að stjórn og stjórnarandstaða voru fyrirfram búin að æfa handritið.

 

Það var greinilegt að friðsæld stjórnmálanna hafði farið í taugarnar á einhverjum sem átti hagsmuna að gæta, og hafði fjárhagslegan styrk til að setja á svið farsa á Austurvelli.

Einhverjir sem óttuðust friðsældina, því þá er alltaf hætta á að alvöru mál séu rædd af alvöru.

Og hafi einhver efast, sem hefur ekki staurblindu sér til afsökunar að sjá ekki, þá var launsátur auðtengslanna á flokksþingi Samfylkingarinnar staðfesting þess að undirróðursöfl ýttu undir, eða hreinlega bjuggu til ólgu í samfélaginu.

 

Á sama tíma var anarkista/frjálshyggjuflokknum hampað í fjölmiðlum svo öruggt væri að óánægjufylgið leitað ekki til vitiborins fólks sem spyrði spurninga.

Hið svokallaða tvöfalda öryggi, að lama hefðbundin stjórnmál, og ýta undir flokk taglhnýtinga sem héldu umræðunni frá hinni raunverulegu ógn sem blasir við þjóðinni, er aðeins skýrt með stýringu atburðarrásar, hið tilviljunarkennda getur aldrei framkallað slíka atburðarrás á svo skömmum tíma.

 

Enda kann sagan mörg slík dæmi, alltí einu fer allt í háaloft, ekki vegna þess að eitt leiði að öðru sem er eðlileg tímarás sögunnar, heldur að allt gerist í einu.

Súdetaþjóðverjar, sem höfðu átt friðsæla sambúð með nágrönnum sínum Tékkum, líka eftir að lýðveldið Tékkóslóvakía var stofnað eftir fyrra stríð úr rústum Austurríska-Ungverska keisaradæmisins, urðu alltí einu snarbrjálaðir, stofnuðu til óeirða og óaldar, og daginn eftir mættu nasistar og innlimuðu héraðið í Þýskaland, að sögn til að stilla til friðar.

Harmleikurinn í Chile, þar sem allt hljóp í bál og brand vegna þess að vinstrisinnaður forseti var kosinn til valda 1970, er einn svartasti blettur á utanríkisstefnu Bandaríkjanna, sem gátu ekki unað niðurstöðu lýðræðislegra kosninga, og skipulögðu valdarán Chilenska hersins, löngu áður en nokkur herforingi þar í landi taldi þörf á slíku.   Um þann harmleik má lesa í link sem ég ætla að setja í athugasemd, svona fyrir þá sem kjósa að ganga ekki staurblindir um, en mig langar að birta kjarna þess sem gerðist;

 

The other approach of the CIA, also known as the Track II approach, was an attempt to encourage a military coup, by creating a climate of crisis across the country.

 

Að skapa andrúmsloft upplausnar og óaldar.

Eitthvað sem undirróðursmenn gera og þiggja laun fyrir.

 

En hvað koma þessi líkindi við núverandi tilbúnu neyðarástandi kann einhver, sem hefur rifu á augu sínum, að spyrja og vill ekki alveg kasta frá sér svona rökfærslu?

Jú, strax haustið 2008, kom stétt manna til landsins, sem John Perkins gaf ódauðlegt nafn með bók sinni, "Játningar efnahagsböðuls", eða Confession of an Economic Hitman. 

 

Þessir menn hafa ráði til sín lögfræðinga, almannatengla, mútað stjórnmálamönnum, blaðamönnum, og öðrum þeim sem áhrif geta haft á atburðarás umræðunnar, á ákvörðunartöku stjórnmálamanna, og ef ástæða þykir til, hleypt öllu í bál og brand.

Skapað það sem taglhnýtingur þeirra kallar; "Það er neyðarástand í þjóðfé­lag­inu og sam­fé­lagið er klofið"

John Perkins kom til Íslands og útskýri í viðtölum við fjölmiðlamenn hvernig efnahagsböðlar í þjónustu hrægammasjóða sköpuðu upplaun og óöld, til að tryggja að ekki yrði snúist til varnar gegn fjárkröfum þeirra. 

Viðtal við hann í Silfri Egils má finna á netinu og í ritmiðlum bæði hjá Fréttablaðinu og Morgunblaðinu. 

Hann lýsir nákvæmlega vinnubrögðunum, og afleiðingum þeirra.  Lýsir nákvæmlega hvernig efnahagsböðlar vinna.

 

Með hlíðsjón af því er atburðarrás heimskunnar mjög skiljanleg, hvernig hægt er að stofna til deilna og múgæsingar út af engu, en eftir stendur af hverju núna???

Svarið er einfalt, það birtist grein í Fréttablaðinu sem gæti hugsanlega verið upphaf atburðarrásar sem leiddi að lokum til þess að fjárkúgun breta og Hollendinga var snúið til föðurhúsanna, og þar með eyðilögð aðgerðaráætlun AGS sem kvað á um risagjaldeyrislán ríkissjóðs til að borga út aflandskrónur.

Eigum við ekki að segja að brennt barn forðist eldinn, og nýti þekkta tækni efnahagsböðla til að koma í veg fyrir að sagan endurtaki sig.

 

Greinina skrifaði skjaldmey Íslands, Lilja Mósesdóttir, og vakti athygli á falsinu á bak við leiktjöldin um afnám gjaldeyrishafta. 

Ekki það að greinin hafi vakið athygli, en það gerði heldur ekki um fyrsta grein þeirra Stefáns og Lárusar, þegar þeir slátruðu lagarökum ICEsave fjárkúgunarinnar.  Þá grein lásu fáir, og hún var lengi að komast inní umræðuna, en að lokum urðu greinarskrif þeirra félaga brjóstvörn ICEsave varnarinnar, rökfærsla sem að lokum var staðfest af EFTA dómnum.

 

Hvort efnahagsböðlarnir hafi ekki vanmetið staurblindu íslensku þjóðarinnar, og ofmetið styrk þeirra sem þeir hafa ekki ennþá keypt, skal ósagt látið, en líklegast hefur það ekki verið málið, heldur það sem stóð í grein Lilju.

Það var innihald hennar sem þurfti að bregðast við, ekki hugsanlegt andóf þess hluta íslenska andófsins sem ekki er komið í Pírata.

 

Þessar beinhörðu staðreyndir;

 

Með því að hvetja kröfuhafa gömlu bankanna til að festa eignir sínar í 30 ára ríkisskuldabréfum er í raun verið að leggja til að skuldum einkafyrirtækja verði breytt í ríkisskuldir. ........

Stjórnvöld gætu notað lán í erlendum gjaldmiðlum frá AGS og norrænu þjóðunum til að fjármagna útstreymi peningahengjunnar og komið þannig í veg fyrir gengishrun. Ef þessi erlendu lán verða notuð eða genginu leyft að falla til að leysa peningahengjuvandann, þá er í raun verið að koma byrðum fjármálakreppunnar af baki hrægammasjóða og áhættufjárfesta yfir á herðar skattgreiðenda sem eru með laun í krónum og verðtryggð lán.

 

gátu vaknað til lífsins þegar áætlun um afnám gjaldeyrishafta yrði kynnt.

Og þá er ekki víst að Trójuhestur Andófsins dygði til að afvegleiða umræðuna.

 

Þetta skýrir óöldina, en hvort fólk er svo dautt í sinni að ef það fær aðeins tækifæri til að nöldra og tuða, þá kjósi það frekar þrælahlekki skuldanna en viðnám hins frjálsborna manns, mun tíminn einn leiða í ljós.

 

Ekki mitt að meta, mitt hlutverk var að byggja upp lestur svo þessi pistill yrði lesinn af fleirum en föstu lesendum þessa bloggs.

Hann er búinn að vera lengi í smíðum, ég ætlaði ekki að nenna að semja hann eins og planið var um þar síðustu helgi, en Sigríður Inga gaf mér tilefnið, og staðfestinguna, svo ég varð að koma honum frá mér.  Samt nenni ég ekki fyrir mitt litla líf að fletta uppí gagnasafninu og vitna orðrétt í John Perkins.

Það verður kannski gert ef Lilja nær að hreyfa upp í fólki og réttmætar efasemdir vakna um hina tilbúnu atburðarrás síðustu vikna.

 

Eins og staðan er í dag, er svo ekki, Morgunblaðið mátti eiga að það vakti athygli á málflutningi Lilju, en annað er það ekki.

Sama þögnin og þeir Stefán og Lárus mættu.

Þögnin sem efnahagsböðlar í vinnunni hjá hrægammasjóðum tryggðu.

Og einhver smáfugl fær ekki rofið.

 

En það er samt óþarfi að þegja.

Því þögnin er akurinn sem hrægammarnir uppskera gróða sinn.

 

Og við eyðilagða framtíð barna okkar.

Kveðja að austan.

 

 

„Herra forseti, ég skil ekkert“

Harmleikur.

 

Og hvernig bregst kerfið við??

Jú, það reynir rústa því lífi sem eftir er.

 

Svertan sýgur í sig alla mennsku.

Bandaríkin er þjóð á heljarþröm.

Við það að hverfa ofaní ginnungagap óreiðunnar þar sem er enginn siður, engin mennska, enginn mannkærleikur.

 

Ögurstund  hins siðaða manns er hvernig hann bregst við framboði Teboðshreyfingarinnar, hvort hann snúist til varnar gegn hinum Örfáu, 1% sem hefur tvöfaldað hlutdeild sína í þjóðarauðnum á örfáum árum, og heldur úti stjórnmálamönnum sem hafa það eina markmið að koma á þjóðfélagskerfi þar sem hinir ríku mega allt, ráða öllu, þurfa engan að spyrja.

Almenningur aðeins vinnudýr, aðeins kostnaður.

Öfund, græðgi, hatur, ótti, trúgirni og trúmisnotkun, eru stefnin sem spiluð verða í komandi kosningabaráttu.

Og ef sigur vinnst, mun miðaldamyrkrið leggjast yfir bandarískt samfélag.

 

Svertan hefur sýkt, en hún hefur ekki sigrað.

Það er munur að standa á bjargbrún eða hafa fallið niður í hringiðju illskunnar.

 

Niðurstaða kosninganna skiptir okkur öll máli.

Ekki bara vegna þess að ómennska hægri öfganna smitast út til annarra vestrænna landa.

Heldur fyrst og fremst vegna þess að þetta er liðið sem fjármagnar efann gegn loftslagsvánni, og þetta er liðið sem hefur komið öllu í bál og brand í hinum forna heimi Miðjarðarhafslanda.

Þetta er liðið sem hefur Harmageddon á dagskrá sinni.

 

Það sem þú gerir mínum minnta bróðir, gerir þú mér sagði vís maður.

Viska sem mörgum er hulin því þeir tengja hana trú sem ógnar tóminu í lífi þeirra og vitund. 

En segir aðeins það eitt, að þegar við horfum í hina áttina þegar ómenni og ómennska níðist á þeim sem getur ekki varið sig, þá hættir ómennskan ekki þar, hún breiðist út.

Og hittir að lokum þig sjálfan fyrir.

 

Þess vegna sá ég ástæðu til að pistla um þessa sorglegu frétt.

Harmleik barnsins sem kerfið ákvað að gera illt úr.

Þegar við líðum það þegjandi, þá rennur upp sá dagur, að kerfið skorti alla mannúð, alla samkennd, og er ófært um að sýna samúð og samhygð.

Verður það sem Dante lýsti svo vel í ferð sinni til þess í neðra.

 

Þannig starfar hringiða illskunnar.

Þannig verður heimurinn að ginnungagapi sem enginn vill lifa í.

Vígöld, vargöld, skálmöld.

 

Í okkar boði.

Því við látum okkur ekki varða.

 

Og snúumst ekki til varnar gegn ómennskunni.

Kveðja að austan.

Tólf ára drengur í gæsluvarðhaldi

Fordæmi komandi kjarasamninga komið.

 

Dómarar hafa það á hreinu hvað laun og þóknanir hafa rýrnað frá Hruni.

Og hvað laun viðmiðunarstétta hafa hækkað.

 

Og menn rífast ekki við dómarann.

Kveðja að austan.

Málsvarnarlaun verjenda hækka 65%

Faðirvor andskotans.

 

Er það kallað þegar menn kyrja faðirvorið afturábak.

Eins er það kallað djöflamessa þegar sá í neðra er ákallaður í kirkju þar sem öllu hefur verið snúið á hvolf.

Og það er guðlast að kenna stjórnmálamann úr röðum Teboðshreyfingarinnar við íhaldsmann af guðsnáð.

 

Ekki nema ef Morgunblaðið hafi ákveðið að taka þann í neðra í guðatölu.

Kveðja að austan.

 

 

Íhaldsmaður af guðs náð

Ef yfirlýsingu Sigríðar Ingibjargar er snúið á mannamál.

 

Þá kemur fátt annað efnislega fram í henni en þessi síendurtekna mandra;

"Þið eruð fífl gott fólk, þið eruð fífl, trúið mér.

Um fáráð röksemda hennar ætla ég ekki að fjalla, Sighvatur Björgvinsson segir allt sem segja þarf í grein í Morgunblaðinu í dag.

 

Hins vegar er full ástæða til að spyrja hvað voru bláeygðir stuðningsmenn Sigríðar Ingibjargar að hugsa þegar þeir studdu þetta fyrirfram skipulagða launsátur auðtengsla flokksins?

Áttu þeir von á öðrum viðbrögðum viðbrögðum ef atlagan hefði mistekist?

Við hverju bjuggust þau ef atlagan hefði heppnast og Sigríður kosinn formaður með minnsta mun??

 

Friði, sátt, samlyndi??

 

Maður getur ekki að því gert að maður spyr sig hvaða erindi þetta fólk á yfir höfuð í stjórnmál, hvað hefur það fram að færa svo aðrir ættu að kjósa það??

Grunnhyggni, deilugirni, vígamóð??

Er líklegt að það nái að sætta deilur í samfélaginu eða hafi þann styrk að ná fram stefnumálum sínum??

Hvenær mun það hafa tíma til þess fyrir innbyrðis deilum og vígaferlum, launráðum og baktjaldamakki??

Og er ekki eitthvað lágmarks vit forsenda þess að ná árangri??

 

Ótrúlegt að það skuli ekki sjá hvað það hefur gert sjálfu sér og flokknum.

 

En fólk má svo sem afhjúpa sig og flokk sinn ef það kýs svo.

Eftir stendur hver var tilgangur þeirra manna sem skipulögðu launsátrið sem átti að eyðileggja stjórnmálamanninn Árna Pál fyrir fullt og allt, og stór laska þessa samfylkingu félags og jafnaðarfólks??

Þegar menn hugsa til svipaðs klúðurs af hálfu ríkisstjórnarinnar, sem átti hápunkt sinn í bréfinu fræga til Brussel, þá er ljóst að um sameiginlegt markmið er að ræða.

 

Markmiðið að valda ólgu og upplausn í íslensku samfélagi.

Ýta undir uppgang bjánabelgja, kaffæra alvöru stjórnmál.

Ganga að lýðræðinu dauðu.

 

Hver hefur haginn??

Hver hefur fjármagnið??

 

Þar er efinn, en á bak við hann er svarið.

Kveðja að austan.

 

Undiraldan komin upp á yfirborðið

Árni Páll talar sig út úr íslenskum stjórnmálum.

 

Sem er kannski táknrænt fyrir stjórnmálaferil hans.

Og ólíkt evrópskum eurokrötum sem hafa fórnað þjóðum sínum fyrir sameiginlegan málstað fjármálamanna, býður hans ekki starf í Brussel að loknu pólitísku skipbroti.

 

Það er varla lengur hægt að hrista hausinn yfir þessu öllu saman.

Hvernig dettur manni í hug, sem þurfti sitt eigið atkvæði til að sitja áfram í formannsstól, að breiða yfir lítillækkun sína með því að ljúga að kjósendum sínum.

Ljúga því það er óþarfi að ætla Árna þá vitsmuni að hann trúi sínum eigin orðum.

Það er engin afsökun að benda á að stjórnmálamenn hafa áður komist upp með svona blaður.

Jafnvel þulurinn í Norður Kóreu virkaði trúverðugri en Árni Páll þegar hann var látinn lesa upp frétt að mörg ótímabær andlát hefðu stafað af ofáti en ekki hungri.  Þar er jú hefð að afneita raunveruleikanum.

 

Samfylkingin upplifir sína dýpstu kreppu.

Flokkurinn er forystulaus.

Hann er undir hælnum á mönnum sem hafa bein tengsl við hið skítuga fjármagn.

Og síðan lýgur hann að kjósendum sínum.

 

Vandséð hvernig sú kreppa verður leyst.

Kveðja að austan.

Ekki deilt í fyrsta sinn

Hvað fór svona fyrir brjóstið á Sigríði Ingibjörgu?

 

Hélt hún að hún kæmist upp með launsátur sitt??

Að hún gæti vængstýft formann flokksins svo að hann er aðhlátursefni á eftir, án þess að enginn segði neitt??

Að hún gæti stórskaðað flokk sinn á tímum mikillar ólgu og upplausnar í íslenskum stjórnmálum, án þess að það yrðu eftirmálar??

Hélt hún að það dygði að segja eftirá, "ég styð formann minn og núna er flokkurinn klár í hörkusókn", og þá félli allt í ljúfa löð??

 

Ef svo er þá staðfestir hún endanlega hinn harða dóm sem Ingibjörg Sólrún felldi yfir henni að hún væri ekki klækjastjórnmálamaður.

Sem er það eina sem gæti skýrt þessa aðför Sigríðar að Árna Pál.

Blindur metnaður og óforskömmuð valdagræðgi.

 

Sigríður skildi nefnilega sneiðina.

Því ef hún er ekki klækjastjórnmálamaður, þá er ekkert millistig í svona atburðarrás en að hún sé dúkkulísa sem kaldrifjaðir menn hafa teflt fram gegn Árna Pál til að eyðileggja formannsferil hans.

Svona sæt, huggulega kona sem hefur það sér helst til ágætis að vera vel máli farinn eins og einn orðaði það hér í netheimum.

Að mínum dómi staðfesti Sigríður Ingibjörg það í útvarpsviðtali þar sem hún gat ekki tjáð fréttamann neina þá ástæðu að hún færi fram gegn Árna en þá að hún hefði fengið fjölda áskorana og það væri lag því flokkurinn hefði komið illa út í nýlegri skoðanakönnun.  Eins og hún væri sögupersóna í lélegum ljóskubrandara.

Og greinilega hafa fleiri hugsað sem svo því Ingibjörg Sólrún skóf ekki utan af gagnrýni sinni, þó undir gagnsærri rós væri.

 

Það er rétt hjá Sigríði Ingibjörgu að íhuga stöðu sína, og þá ekki út frá sármóðgun hinnar vitgrönnu ljósku.

Hún lét auðtengsl flokksins misnota sig, lét spila á hégóma sinn.

Hún tapaði, stórskaðaði flokkinn og gekk algjörlega frá æru sinni. Eða hver vill velja milli þess að vera klækjastjórnmálamaður eða dúkkulísa??

 

Einhvern veginn er það liðin tíð að stjórnmálamenn komist upp með að axla ekki ábyrgð á stórfelldum axarsköftum sínum.

Þess vegna er Hanna Birna fyrrverandi innanríkisráðherra, og bráðum fyrrverandi þingmaður því hún virðist ekki hafa kjarkinn til að feisa samþingmenn sína.  Hvorki innan flokks eða utan.

Og Samfylkingin er ákaflega aumur flokkur ef hún gerir ekki upp við Sigríði, lætur hana taka ábyrgð gjörða sinna. Jafnvel aumari en formaður sinn sem hefur nýtt daginn til að mjálma í von að einhver klóri honum.

 

Svo má vissulega samt vera, að allir taki þykjustuleik á alvarleik málsins, sópi því undir teppið, og treysti á að brátt leiki annar flokkur enn stærri afleik.

Eftir stendur samt aumur flokkur, leiddur af kjarklausum formanni, sem er aðhlátursefni dagsins í dag.

Þjáður af innri deilum og óuppgerðum málum.

 

Hver styður svoleiðis flokk??

Hver vill vera í svoleiðis flokki??

 

Fáir??, engir??

Erfitt að svara, hvort svarið er líklegra, en ljóst er að orðið "margir", kemur ekki upp í hugann, nema hugsanlega hjá þeim sem álíta kjósendur flokksins fólk sem endalaust er hægt að fífla.

 

Það er nefnilega ekki valkostur í stöðunni.

Ef Árna skortir kjark, þá þarf flokkurinn að sýna kjark.

Bæði að gera upp við auðtengslin sem stóðu að baki framboði Sigríði Ingibjargar, sem og að losa sig við formann sem hafði ekki manndóm til að taka á móti vegendum launsátursins.

 

Hvað sem sagt er um íslensku þjóðina, þá líkar henni ekki við gungur.

Það held ég að skýri pistil Ingibjörgu Sólrúnu.

 

Ekkert kjaftæði lengur, takk fyrir.

Við fáum ekkert annað tækifæri.

Kveðja að austan.

 

Segist íhuga stöðu sína

Bætist kjarkleysi við athlægið??

 

Eða er Árni Páll að reyna að toppa Sesar sem fannst það mest fréttnæmt á banastund sinni að Brútus vinur hans skyldi hafa rekið rýtinginn á bak sitt?

Að segja um manneskju sem vegur hann úr pólitísku launsátri að hún sé góður félagi.

Sem má í raun og veru alveg vera, var ekki Ríkharður II náfrændi litlu prinsanna sem hann lét myrða svo hann gæti krýnt sjálfan sig Englandskonung.  Skyldu drengirnir hafa sagt eitthvað svipað á banastund sinni, "hann var nú góður frændi hann Ríkharður morðingi okkar?".

 

Það er sök sér að mæta samblæstri auðtengsla flokksins, og hafa ekki kjark til að mæta þeim öflum, vel má vera að Árni hafa ekkert í þau öfl að gera.

En að mæta eins og barður rakki í viðtal, og taka að mæra þann sem hélt á rýtingnum, svona svo það sé öruggt að athlægið haldi áfram meðan formannstíðin varir, sem reyndar verður mjög stutt úr þessu, það er eitthvað sem karlmenn gera ekki. 

Reyndar ekki kerlingar heldur.

 

Bukharin (einn af nánustu samstarfsmönnum Leníns og Stalín lét taka af lífi eftir fræg skríparéttarhöld kennd við Moskvu) hafði það reyndar sér til afsökunar þegar hann úthúðaði sjálfum sér og lofsamaði Stalín, að pyntingar eru ekki mjög skemmtilegar til lengdar, og fyrst að það átti á annað borð að skjóta hann, þá var eins gott að skemmta skrattanum til að losna við frekari óþægindi.

En hver er afsökun Árna Páls.

Athlægi, þarf stöðugt að líta yfir öxl til að forðast frekari rýtingsstungur, samt reynir hann að láta eins og ekkert hafi gerst.  Þetta hafi frekar verið svona eins og kosning í sóknarnefnd, milli gamalla æskufélaga.

 

Skynjar hann ekki að fólk er búið að fá nóg af svona bulli, að hlutirnir eru sífellt kallaðir öðrum nöfnum en þeir eru.

Að stanslaust er logið, stanslaust er talað þvert gegn huga sér.

Að vitsmunum þess sé stanslaust misboðið.

 

Hvað hindrar hann í að sýna manndóm og segja satt.

Segja tæpitungulaust hvað honum býr í huga, og útskýra fyrir flokksmönnum og kjósendum flokksins af hverju svona vinnubrögð launsátursmanna í þjónustu auðtengsla séu ekki bara skaðleg fyrir sitjandi formann, heldur sjálfseyðandi fyrir flokkinn.

Að svona geri aðeins fólk sem rær á mið eiginhagsmuna, ekki flokkshagsmuna.

Fólk skálmaldar og óaldar.

 

Já, aumingja Árni Páll.

Svei attan.

 

Þetta kallar maður að pissa í skóna sína.

Kveðja að austan.

Sigríður Ingibjörg góður félagi

Höfuðlausn Árna felst í uppgjöri við Jóhönnu.

 

Feta þar í fótspor Nikita Kruschev sem treysti völd sín með því að gera upp við lygar Stalínstímabilsins.

 

Árni þarf aðeins að segja satt og rétt frá hvernig hlutirnir gengu fyrir sig í ríkisstjórn Jóhönnu, hvernig ráðherrar voru kúgaðir, hvernig var logið að þeim, hvernig hvert afglapamálið á fætur öðru var samþykkt vegna hagsmunagæslu auðtengsla flokksins.

Það er til dæmis óþarfi fyrir Árna að draga lengur þann kross sem Árna Páls lögin svonefndu eru, þegar ríkisstjórninni var skipað að gæta ýtrustu hagsmuna fjármálakerfisins eftir að Hæstiréttur hafði dæmt viðmið við gengisvísitölu ólögleg.

 

Vísir menn, eins og til dæmis stjórnmálafræðingar eða sá hópur sem gekk erinda auðtengslanna í formannskjörinu, gæti sagt að Árni kæmist ekki upp með þetta uppgjör sitt, flokkurinn myndi klofna, grið væru rofin.

Eða honum væri gert ókleyft að starfa áfram sem formaður flokksins.

 

Því er til að svara að auðtengslin rufu griðin þegar þau beittu Jóhönnu arminum úr launsátri gegn Árna, flokkurinn er klofinn, og Árni er aðhlátursefni.

Óstarfhæfur, aðeins formaður í sínu eigin umboði, því það var hans atkvæði sem tryggði honum formannstitilinn.

Láti Árni þetta yfir sig ganga, þá er endanlega úti um hans pólitíska framtíð, vís aftaka framundan.

 

Egill Skallagrímsson bjarg lífi sínum með dýru kvæði sem hann kenndi við höfuð sitt.

Hafði engu að tapa, það átti hvort sem er að taka hann af lífi.

 

Árni Páll hefur heldur engu að tapa.

En margt að vinna ef hann lætur sverfa til stáls.

Nýtt pólitískt líf, jafnvel forystuhlutverk í hinu nýja afli sem mun örugglega spretta upp úr hjaðningavígum hinna gömlu flokka.

Verkefnin eru ærin, það þarf að bjarga Íslandi úr höndum fjárglæpamanna og þjófa.

Sá sem stígur fyrstu skrefin mun annað hvort uppskera upphefð, eða byssukúlu, en í því er þó fólgið val, möguleiki, pólitískt framhaldslíf.

 

Árni Páll hefur ekki langan tíma til að yrkja sitt kvæði, og það verður að vera dýrt ort.

Núna um helgina, eða strax í næstu viku, sem þó er ekki gott því það verða svo margir búnir að hlæja að honum í millitíðinni, og hlægilegir menn eru til að hlæja að, ekki fylgja, þarf hann að tilkynna afsögn sína.

Og um leið kalla saman aukalandsfund þar sem gengið verður frá kjöri nýs formanns. 

Eftir almenna kosningu flokksmanna.

 

Hann á að fordæma vinnubrögð launsátursins, sem taka annarlega hagsmuni auðtengsla fram yfir hagsmuni flokks og þjóðar. 

Hann á að segja satt um Jóhönnu Sigurðardóttir, og ekki draga neitt undan, hvorki sína hlutdeild, eða annarra, en nota jafnframt um leið tækifærið til að útskýra þá stöðu sem hann var í og af hverju hann tók þær ákvarðanir sem hann tók.

Hann á um leið að boða harða andstöðu við vogunarsjóði, þjóna þeirra og leppa, við hina nýríku, og hina gömluríku, við auð og auðtengsl.

Að heimta Ísland úr ræningjahöndum.

 

Þetta er hans eini valkostur. 

Hans eina leið til að marka sér sérstöðu.

Píratar hafa yfirtekið hið kostaða lýðskrum og bullugang, hagsmunagæslan er í höndum ríkisstjórnarflokkanna, feigðin og fortíðin hjá þeim flokkum sem seldu sál sína AGS í síðustu ríkisstjórn, og endurreistu í óbreyttri mynd hið fallna efnahagskerfi auðs og auðmanna.

Það er annað hvort þetta eða daga upp sem einnota brandari fram að næstu kosningum.

 

Vissulega áhætta, vissulega efi, því vogunarsjóðir eru engir grínistar þegar hundruð milljarða er í húfi.

En um leið tækifæri, um nýtt líf, um nýja framtíð í íslenskum stjórnmálum.

Hvort sem það er innan Samfylkingarinnar eða utan.

 

Val sem er eiginlega ekki spurning um vit eða vitsmuni, því fáir eru svo óglöggir að þeir vita ekki til hvers öxin er þegar höfuð þeirra hefur verið lagt á höggstokkinn.

En val sem er spurning um manndóm.

Og dirfsku.

 

Sem reyndar í Árna Páls tilviki er ákveðin spurning.

Ákveðinn efi, svo ekki sé sterkar að orði kveðið.

 

Spurning sem aðeins Árni sjálfur getur svarað.

Maður eða stærsti brandarinn??

 

Og hefur ekki langan tíma til að svara.

Aðhláturinn sér til þess.

Kveðja að austan.

 

 

 

Segjast sjá fingraför Jóhönnu

Börnin eru úti á túni.

 

Og ekki nema gott um það að segja.

Því einkenni barna er jú barnaskapur.

 

Hins vegar afsakar ekkert eldra fólk sem ver ekki framtíð barna sinna.

Núna þegar grímulaus hagsmunaöfl ýta undir ólgu og upplausn í þjóðfélaginu.

 

Svo vitni í kennslubók sögunnar, þá sigruðu falangistar ekki borgarastríðið á Spáni vegna hersnildar Franco, því sá ágæti maður kunni fátt annað en að binda bindishnút, og pússa skóna sína.

Þeir unnu vegna þess að hið íhaldsama fjármagn bar fé á hreyfingu anarkista, gerðu hana gildandi, og þar með var feigð hin unga lýðveldis ekki forðað.

 

Kennslubók sögunnar segir líka að sagan endurtaki sig.

Hver er vörn þjóðarinnar gegn auðræði sem vinnur gegn lýðræðislegum rétti launafólks með hótun um að verðtryggingin éti upp alla kjarbætur launþega?

Hver er vörn þjóðarinnar gegn Tortillakerfinu sem leyfir eignarhaldi að gufa upp í  skúffum skattapardísa og skattgreiðslum einhvers staðar á leiðinni þangað?

Hver er vörn þjóðarinnar gegn ásælni vogunarsjóða í skattfé landsmanna??

 

Eða svo ég dragi þetta saman; Hver er vörn þjóðarinnar gegn auðkerfinu sem setti okkur á hausinn haustið 2008, og náði eftir fjármálahrunið að stýra endurreisn efnahagskerfisins í sama farveg??

Anarkistar og bullukollar sem tala um bréf utanríkisráðherra sem aðför að þingræðinu??

 

Hvað hafa Píratar lagt til málanna, núna í dag, í gær, eða dagana þar á undan??

Eitt orð.

Ekkert.

 

Já, sagan endurtekur sig.

Kennslubók sögunnar lýgur ekki.

Því miður.

 

Því við fullorðna fólkið kunnum ekki að verja samfélag okkar, nútíð okkar eða framtíð.

Lifum í fortíðinni, tuði, röfli.

Verjum ekki lífið sem við sórum að vernda.

 

Því miður.

Kveðja að austan.

 

38% ungs fólks myndi kjósa Pírata