Í fréttum er þetta helst!!

 

Ung blökkukona, Rosa Park, neitað í morgun að standa upp þegar bílstjóri almenningsvagns ætlaði að vísa henni úr sæti sínu þar sem hún sat ekki í þeim hluta vagnsins sem ætlaður var blökkufólki.  Fréttin um þessa staðfestu og einstaka hugrekki hinnar ungu konu hefur farið sem eldur um byggðir og hvarvetna hefur fólk fylgt fordæmi Rosu. (Montgomery Albama, 1,12,1955)

Kvikmyndaframleiðandinn Harry Weinstein er í blaðinu í dag borinn þungum ásökum nafngreindra kvenna vegna kynferðislegs áreitis  og jafnvel kynferðislegs ofbeldis... (New York Times, 5,10,2017)

Steinunn Valdís Óskarsdóttir alþingismaður hefur kært til lögreglu þrjá nafnkunna einstaklinga fyrir að hafa kvatt karlmenn til að fara að heimili hennar og nauðga henni.  Við brotum af þessu tagi liggja þung viðurlög, fangelsisvist allt að ....  Viðbót við frétt; það var að berast að Steinunn Valdís hafi kært til lögreglustjóra þau viðbrögð varðstjóra sem tók á móti hinni alvarlegu kæru hennar á hendur hinum nafnkunnu einstaklingum, þeim X, X og X, að hann tæki ekki við svona kærum, nema ef viðkomandi nafnkunnu einstaklingar hefðu hvatt karlmenn til að halda að heimili Dags B Eggertssonar og nauðga honum, líklega hefur hann talið það svo perralegt.  Steinunn Valdís hefur tilkynnt að hún muni fylgja þessu máli alla leið, enda um mjög alvarlegt afbrot að ræða, bregðist lögreglustjóri ekki við kæru hennar, muni embættisfærsla hans verða kærð til dómsmálaráðherra. (Reykjavík, 20.04.2009)

Prófessor við Háskóla Íslands var vikið frá störfum eftir að námsmaður kærði hann fyrir að ætlast til kynlífsþjónustu í vettvangsferðum á vegum skólans. (Reykjavík, x.x.20xx)

 

Þessar örfréttir hér að ofan hafa aldrei verið skrifaðar en tvær þar fyrri byggjast á raunverulegum atburðum, sem gerðust, og urðu fréttnæmir vegna þess að eitthvað var gert, til að bregðast við einhverju sem hafði átt sér stað, eða ástandi sem talið var óásættanlegt.

Þær eru ekkert slúður, þær eru raunverulegar.  Rosa Park varð fræg, ekki vegna þess að hún segði frá í ævisögu sinni á gamals aldrei að hún hefði ætlað að neita standa upp, heldur vegna þess að hún gerði það.  Hún braut ísinn, hún sætti sig ekki við mismun kynþáttaofstækisins. Harry Weinstein var negldur vegna þess að loksins komu fram nafngreindar konur, sem nafngreindu hann, en létu sér ekki nægja að tala um nafnkunna einstakling innan kvikmyndageirans.

Hinar tvær eru tilbúningur, en hefðu átt sér stað ef viðkomandi hefðu haft kjarkinn hennar Rosu og sagt; hingað og ekki lengra.  Hefðu brugðist við atburðum þegar þeir áttu sér stað. Eða þær hefðu haft eftirá kjark, sagt; hingað og ekki lengra, við skuldum komandi kynslóðum að stöðva þennan óþverra, og segjum frá reynslu okkar.  Segjum frá ofbeldinu, og ofbeldismönnunum.

 

En kjarkurinn er ekki til staðar. 

Vissulega er sagt frá sárri reynslu, og allskonar óþverra sem er lýti á samfélagi okkar.

En það gerist ekkert á meðan fólk rís ekki upp, eða eins og í tilviki Rosu, neitar að rísa upp, neitar að sætta sig við kúgunina og ofbeldið.

Gerir eitthvað, annað en að slúðra.

 

Því íslenska átakið er slúður út í gegn.

Og það er ótrúlegt að sjá alvöru fjölmiðla velta sig upp úr því.  Til þess er bleika pressan.

Alvöru fjölmiðill spyr í fyrsta lagi; Er þetta satt??, og í öðru lagi; Hverjir eru gerendurnir??

Því ef menn halda sig ekki við staðreyndir, þá hafa menn engar forsendur til að greina hugarburð frá raunveruleikanum, það er ekki þannig að það eigi ennþá eftir að finna upp dylgjur og gróusögur.

Í dag er fréttaflutningurinn eins og hann væri uppfyllingarefni í brasilískri sápu, upphrópanir, uppnám, táraflóð, sem stanslaust er fóðrað á nýjum og nýju sögum.

Og söguburði.

 

Þetta eru leiðindi út í gegn.

Það er fáránlegt að fólk sem notar ekki feisbókina til að afla sér frétta að það skuli fá til dæmis frétt í ríkisfjölmiðli sínum um að einhver prófessor, í deild þar sem þeir eru ekki of margir, hafi ætlast til kynlífsþjónustu, og þegar viðkomandi námsmaður hafi kvartað, þá hafi eldri, og þá líklega meira óaðlandi kona fyrst það átti að slá á ósómann, verið fengin til að fara í vettvangsferðina.  Ef menn telja flugfót fyrir þessu, þá er þetta efni í frétt, því bæði er hin meinta kynlífsánauð grafalvarleg, sem og þau viðbrögð sem kæra námsmannsins fékk.  Og þá eiga fréttamenn að fá þessa atburði staðfesta, upplýsa hver hinn meinti gerandi er, og hverjir í kerfinu báru svo ábyrgðina á yfirhylmingu glæpsins, því þetta er glæpur, hvernig sem á það er litið.

Og glæpi á að kæra.

Það er enginn afsláttur af því.

Og það á ekki að aumingjavæða þá sem ekki það gerði, létu ofbeldið yfir sig ganga, hvort sem það er ótta eða eigin ávinnings.

Stjórnmálakona sem segir; "maður fer ekki gegn körlunum því það gæti verið skaðlegt fyrir komandi prófkjör", er stjórnmálakona sem á ekki að fá upphefð og ábyrgð.  Sá sem hefur ekki tötsið til að standa á sínu, hefur ekki tötsið til að standa vörð um hag og hagsmuni þjóðarinnar.

 

Vissulega er erfitt að vera fyrstur.

Og það er ekki oft til ávinnings að rísa upp þegar aðrir gera það ekki. 

Rosa Park varð fræg, og náði hárri elli, en maður sem stóð einn á móti skriðdrekunum á Torgi hins himneska friðar, varð frægur, og svo fljótt dauður.

Samt hefur ekkert breyst nema vegna þess að einhver hefur sagt nei.

Neitað að láta yfir sig ganga.

Ætli þekktasta dæmið í sögu þjóðar okkar er þegar við sögðum nei við ofbeldisfólkið og neituðum að samþykkja helför þjóðarinnar kennda við ICEsave.  Búum þess vegna við velsæld í dag í stað þess að vera skuldaþrælar í útnára Evrópusambandsins.

 

Það er þannig séð ekki ástæða til þess að fordæma þá sem létu ofbeldið og ofbeldisfólkið fá ný og ný fórnarlömb vegna þess að þeir höfðu ekki kjarkinn til að neita, til að kæra, til að standa á sínu. 

En hins vegar ætti það að vera lágmarks tilmæli til þeirra stjórnmálakvenna sem eru ennþá starfandi, og í skjóli nafnleyndar ausa úr sér á einhverri feisbókarsíðu, að þær segji af sér, allar sem ein. 

Þær eru ekki hæfar, þær höfðu ekki manndóminn til að segja Nei, til að segja frá, til að stöðva ósómamennina sem vaða uppi óáreyttir, og koma óorði á allt og alla.  Á samþingmenn sína, og á stofnina sem þeir vinna á, sjálft Alþingi þjóðarinnar.

 

Síðan eiga fjölmiðlar að fara að vinna vinnuna sína.

Þeir gætu byrjað á sjálfum sér, tekið loksins alvarlega ásakanir á hendur sínum eigin yfirmönnum og samstarfsmönnum.  Það ætti til dæmis að duga ríkiútvarpinu í fréttir í nokkrar vikur.

Síðan eiga þeir að grafa upp ósómann, segja frá raunverulegum atburðum, raunverulegum gerendum, aðeins þannig sinna þeir skyldu sinni.

 

Og aðeins þannig breytist heimurinn.

Að við segjum Nei við ósómanum, og við stöðvum hann.

Látum hann ekki viðgangast.

 

En slúður og dylgjur fá engu breytt.

Jafnvel þó grátur fylgi með.

 

Gleymum því ekki.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

„Öskureið að rifja þetta upp“

Bútasaumskonan.

 

Það er vert að óska Katrínu Jakobsdóttur til hamingju með embætti sitt, án alls efa er hún glæsilegur fulltrúi þjóðarinnar, og tími hennar í stól forsætisráðherra er og verður gæfutími, hversu langur sem hann annars verður.

Um styrk Katrínar þarf ekki að efast.

Það er ekki öllum gefið að svíkja sín helgustu vé, að vera lykilpersóna í endurreisn hins gjörspillta auðránskerfi fyrirhrunáranna, og fá síðan það hlutverk að bæta úr skaðanum, að sauma það marga búta í götin að kerfið haldi.

Um sinn.

 

Katrín hefur vandað vel til verka.

Hún hefur endurskapað Bjarna Benediktsson sem stjórnmálamann.  Að hlusta á Bjarna í gær, var eins og að hlusta á gömlu stjórnmálamennina, sem vildu landi og þjóð vel, á þeim tímum þegar aðeins næmt eyra gat heyrt muninn á kratisma borgarlegra stjórnmálamanna og kratisma sósíalistanna.

Hún hefur passað sig á að skapa fyrirfram eigin stjórnarandstöðu í flokki sínum, svo svigrúm annarra flokka til slíks sprells er ekkert.  Án efa hugsar Sigríður Andersen henni þegjandi þörfina, Bjarni þarf að halda henni múlbundinni og hann mun gera það.

Innanflokks egó verður ekki látið eyðileggja pólitíska endurnýjun hans.

 

Katrín hefur slegið öll spil úr hendi andmælenda sinna á vinstri vængnum með því að skipa vammlausan mann umhverfisráðherra.

Mann sem þarf vissulega að gera málamiðlanir, því embætti hans er í raunheimi en ekki í ímyndunarheimi, en heilindi hans í embætti munu aldrei verða dregin í efa.  Og þeir sem það gera, afhjúpa sig fyrst og fremst sem skinhelga niðurrifsmenn sem nýttu umhverfismál sér til framdráttar, en ekki vegna þess að þeir höfðu nokkurn áhuga á eða skilning á þeim.

 

Eftir stendur gagnrýni frjálshyggjunnar sem hefur grafið víða um sig vinstra megin við miðju sem og hjá þeim sem sjá köllun sína að vera alltaf á móti.

Niðurrif stjórnarskráarinnar, aflífun sjávarbyggða með hinu svokallaða kvótauppboði, aðför heildsala að landbúnaðinum, hátekjuskattur og ennþá hærri skattur, á allt og alla nema þá sjálfa, flóttamannaiðnaðurinn; -allt verður nýtt til að skapa úlfúð og deilur.

Og við því er nákvæmlega ekkert að gera, nema eitt, að standa við loforð sín.

Heilindi og ærlegheit.

Og stjórnin mun standa af sér orrahríðina.

 

Og það er þannig, að þegar svik og óheilindi eru ekki val, jafnvel barón Munchausen sagði satt þegar líf hans var í húfi, að þá gera menn það eina sem í boði er.

Þess vegna lifum við óvenjulega tíma, jafnvel einstaka tíma.

Tíma þar sem ríkisstjórnin og ráðherrar hennar þurfa að standa við orð sín.

Og þurfa að standa saman, ef þeir ætla að eiga sér einhverja pólitíska framtíð.

 

Þetta er önnur að meginástæða þeirrar fullyrðingar minnar að tími þessarar ríkisstjórnar er gæfutími.

Hina rakti ég í pistli mínum um Varðstöðufriðinn, þjóðin fengi allavega tímabundinn frið frá niðurrifi frjálshyggjunnar. 

Það eitt og sér ætti að sjá til þess að allt velviljað fólk ætti að láta þessa ríkisstjórn í friði þar til verk hennar dæma hana.

Ekki fortíð, ekki fyrri orð, ekki illur grunur.

 

Velviljað fólk á ekki að láta rakka auðsins, þessa þarna sem börðust fyrir breta í ICEsave fjárkúgun þeirra, æsa sig upp.

Því að baki býr illvilji gagnvart landi og þjóð.

Hversu sem orðin eru fögur, hversu sem glatt sem fyrirheitin glóa, þá kemur ekkert nema illt út úr illvilja.  Það er bara eitt af lögmálum heimsins líkt og þyngdarlögmál Newtons eða auðn elur aldrei af sér fæðu.

Vilji það breytingar þá verður það sjálft að koma sér saman um breytingarnar, og það eftir lögmálum lífsins, það er ekkert annað í boði þegar að því er sótt að öflum sjálftöku og sígræðgi.

En niðurrif á því sem ærlegt er, þó í litlu mæli sé, er ekki verklag þeirra sem vel vilja.

 

Hinsvegar er það einföld viska, svipuð þeirri að vita að eldur brennur og grjót kastað í glugga hefur oft í för með sér glerbrot, að vita að bútasaumur dugar aðeins, þegar það sem sauma á, er heilt að öðru leyti, nema þar sem rifan eða götin eru.

Og það er meinið, bútasaumur Katrínar mun ekki duga því kerfið sjálft er rotið og feyskið.  Hugmyndafræði þess er ónothæf, og það míglekur fjármunum almennings í vasa Örfárra.  Kerfið er hannað til að láta ræna sig.

Ekkert mun breytast fyrr en Íslendingar segja upp EES samningnum, afnema verðtrygginguna og setja skýrar reglur um hegðun manna í viðskiptum.

Afþjófavæða kerfið.

Og taka upp sið í stað ómennsku.

 

En það er önnur saga.

Allt önnur saga.

 

Og á meðan hún er ekki sögð, verður að láta það duga sem sagt er.

Sem reynt er.

 

Á meðan það er til góðs.

Kveðja að austan.

„Furðulegt að ég sé önnur konan“