Þekktur nafngreindur einstaklingur.

 

Er ásakaður um að vera kynóður, og ekki sá fyrsti.

 

Hvort ásakanirnar séu sannar eður ei, þá er það því miður satt að margir karlmenn eru ákaflega "þreifnir" í merkingunni að þeir nota hvert tækifæri ti að þreifa á hinu kyninu.

Og ef þessu á einhvern tímann að linna, þá þarf að segja Nei, og segja frá þegar þetta gerist.

 

En ekki seinna með þeirri aumu afsökun að viðkomandi hafi selt sig fyrir hlutverk eða stöðu eða annað sem fólk notar til að réttlæta að það kyngdi áreitinu og ofbeldinu.

Það er reginmunur á svona ofbeldi og því ofbeldi sem beinist af þeim sem geta ekki varið sig, sökum aldurs, fötlunar, neyslu eða hvað það er sem gerir fólki ókleyft að verjast ofbeldinu.

Og þegar lærðar konur vísa í eitthvað sem þær kalla ólíka valdastöðu, eins og viðkomandi einstaklingar hafi verið í vistarböndum eða ánauð, að þá er ekki til í raun stærri réttlæting á þeim gömlu fordómum að konur séu veikara kynið og eigi þar að leiðandi að fá sértæka meðferð, eins og þeir geti ekki varið sig sökum aldurs, æsku eða fötlunar.

 

Þetta er slúður, ekkert annað, feisum það.

Það getur hver sem er ásakað hvern sem er.

 

Mig langar að rifja upp það sem ég las á vísindavefnum í gær um gyðingaofsóknir á Spáni;

"En aðrir múslímar og Gyðingar völdu þann kost að vera kyrrir í landinu og taka kristna trú. Spænska krúnan efldi Rannsóknarréttinn til að hægt væri að fylgjast með því hvort þessir nýkristnu Spánverjar væru í raun og veru trúskiptingar. Það dugði til að fara á bálköstinn í helstu þjóðarskemmtun Spánar á þessum tíma, brennuhátíðum rannsóknarréttarins, ef nágranninn hélt því fram að „trúskiptingurinn” neitaði að borða svínakjötsbita sem honum var boðinn, en hvorki sanntrúaðir Gyðingar né múslímar neyta svínakjöts. Að lokum var búið að útrýma öllum sem grunaðir voru um gyðinglega eða múslímska siði og þá fór að duga að vera fjarlægur afkomandi Gyðings eða múslíma til að fara á bálköstinn; skemmtunin varð að halda áfram."

Og það er hægt að rifja upp hvernig ástandið var í Austur Þýskalandi á sínum tíma, þegar fólk var jafnvel farið að ásaka náungann sem fyrirbyggjandi ráðstöfun, svona til að draga úr líkum á að verða sjálft ásakaðað.

 

Spyrja má hvort allar ásakanir séu slúður, eru þær ekki sannar??

Og örugglega eru þær það að stórum hluta, kynofbeldi hefur greinilega gegnsýrt ýmsa kima samfélags okkar.  En þó einkenni þess sé að stærri hluta kynferðislegt gagnvart konum, þá beita karlkyns ofbeldisseggir líka kynbræður sína ofbeldi, hroki, hæðni, lítillækka, einelti, háðsglósur og líka líkamlegt ofbeldi ef viðkomandi rís gegn ofbeldisseggnum.

Ofbeldi er rangt, og það á að segja Nei við því.

Það á að skila skömminni til ofbeldismannanna, hrekja þá út í horn, fá þá til að leggjast í hýði.

 

Og ofbeldi er ekki kynbundið, það er eins og að konur fatti ekki að á fyrri tímum voru fáar konur í þeirri stöðu að geta beitt ofbeldi, nema þá gegn sínum nánustu, sem þær hafa gert samviskusamlega samkvæmt félagslegum rannsóknum.

Eðli málsins vegna voru flestir ofbeldismenn í áhrifastöðum karlmenn, og fyrirtækjamenning hefur ýtt undir ofbeldishegðun þeirra. 

Í dag er þessi munur óðum að þurrkast út, konur eru komnar til að vera, og miðað við fjölda þeirra í háskólum, til að taka yfir.

Og kvenkyns yfirmenn beita ofbeldi útí eitt, séu þær þannig linntar.

Eða er einhver sem heimskur í dag að trúa því að einelti sé bara bundið við stráka??

 

Slúður, að segja frá sem gerðist, ásaka án þess að viðkomandi geti á nokkurn hátt varið sig, er hugsanlega réttlætanlegt til að stöðva gerendur dagsins í dag, til að hjálpa núverandi fórnarlömbum þeirra.

Ég held að fáir gráti Weinstein, hvílík skepna í mannsmynd, en á sér fjölda bræður og systur, kallast siðblindingjar, sem terrorista heilu vinnustaðina.

Stundum þarf að gera fleira en gott þykir að stöðva slík skrímsli, en þá þarf fólk að hætta að kynbinda ofbeldið, Harry Weinstein óð líka yfir kynbræður sína á skítugum skónum.  Karlmenn verða líka fyrir ofbeldi, fyrirtækjasjálfsmorð það er sjálfsmorð þar sem viðkomandi bregst við ofbeldi á vinnustað með því að svipta sig lífi, eru ekki bundin við konur.

Langt í frá, í Japan allavega eru karlmenn þar í miklum meirihluta.

 

Eins má segja að ef það á að stöðva óeðli innan ákveðinna fyrirtækja, eða atvinnugreina eins og menningar og lista, og það óeðli hefur ekki látið undan nútímanum og breyttum viðmiðum hans, þá er fátt í stöðunni en að fólk taki sig saman og nafngreini verstu skrímslin.

En að nota orðið karl, eða karlmenn yfir þá, sem heita herra X eða Cosby, lyfjanauðgarar eða þaðan af verri ómenni, er alltaf skot í fótinn.

Er orðið valdatæki sem nýtur sér meint ofbeldi, eða sannarlegt ofbeldi, til að koma höggi á, skapa úlfúð, skapa sér valdstöðu.

Og er eitthvað ómerkilegra en það að nýta sér ofbeldi einstaklings til að ná sér niður á hópi fólks.  Eða hafa rasistarnir bara rétt fyrir sér þegar þeir kveikja í íbúðablokk hælisleitanda því þeir fréttu af því að innflytjandi hafi nauðgað konu á skemmtistað?

 

Slúður og slúðurblöð hafa alltaf fylgt menningu okkar.

Heilu fjölmiðlarnir lifa á slíku eins og Sun í Bretlandi.

Aðrir telja sig ábyrgari, og gera greinarmið á slúðri og frétt. 

Með öðrum orðum þá sannreyna þeir slúðrið.

 

Morgunblaðið var einu sinni svona fjölmiðill.

Morgunblaðið er ekki lengur svoleiðis fjölmiðill.

 

Og það er miður.

Kveðja að austan.

„Kvöld eftir kvöld fór ég heim og grét“

Valin vegna þess að ég er kona.!!

 

Ekki vegna þess að hún er manneskja, ekki vegna þess að hún var áberandi persóna (kannski vegna þess að hún var kona en ekki vegna gjörvuleika síns og stöðu)í þjóðfélaginu og gegnt trúnaðarstöðum hér og þar.

Trúnaðarstöðum sem tengdust hinni snargölnu hugmyndafræði græðgi og græðgivæðingu sem setti þjóðfélagið á hliðina og tugþúsundir áttu um sárt að binda.

Reyndar er sýruárás tengd karllægu ofbeldi í vissum menningarheimum, og aðstreymi fólks úr þessum menningarheimum hefur valdið sprengingu slíkra árása í vestrænum samfélögum.

Er sem sagt verið að gefa í skyn að árásarmaðurinn hefi verið innflytjandi?  Eru fordómarnir gagnvart innflytjendum nægir samt.

 

Líklegast má síðan skýra árásarnar á karlkyns bankastjóra á þann hátt að viðkomandi árásarmaður eða árásarmenn hafi í einhverju annarlegu ástandi talið þá konur.

Og þegar eggjum var kastað í alþingismenn, þá hafi það verið hópur mishittinna karla sem ætluð að kasta í kvenkyns þingmenn, en hittu óvart karlana líka.

Mjög óvart.

 

Er ekki mál að þessum aumingjavæl linni??

Vilja konur ekki láta taka sig alvarlega??

Eða er eitthvað til í sem mátti ennþá lesa fyrir svona 70-80 árum að konur væru of tilfinninganæmar eða í tilfinningalegu ójafnvægi til að þær getur verið í nokkru öðru en að sinna börnum og búi.  Hvað þá vitsmunalega, til dæmis hélt þekktur stærðfræðingur (eða var hann eðlisfræðingur?, man það ekki) að konur myndu aldrei ná tökum á æðri mennt sem krefðust rökhugsunar því þær hugsuðu í hringi.  Þá þegar brosleg skoðun ef litið var á þær mörgu hæfu konur sem höfðu brotist áfram í karllægum heimi vísindanna.

En miðað við rökhugsun umræðunnar í dag, þá virðast þær hreinlega vera undantekningar.

 

Ég hef sjaldan lesið viðtal við manneskju sem hefur gert eins lítið úr persónu sinni og hæfileikum eins og lesa má í þessu viðtali Morgunblaðsins við Rannveigu Rist.

Krosstrén eru greinilega farin að bregðast á öldum athyglisþarfarinnar.

Sorglegt, sérstaklega vegna þess að ef nálgunin um hið veikara kyn hefði verið sleppt, þá kom fram í því nöturlegu kjarni, sem í besta falli má segja um, að vonandi getum við lært af honum.

En að öðru leiti er viðkomandi ábyrgðarmönnum, bæði yfirmönnum löggæslu og dómsmála, sem og þeim á vettvangi voru, það til ævarandi skammar hvernig þeir brugðust við.

Þetta er smánarblettur á ferli þeirra, og um leið smánarblettur á þjóðfélagi okkar.

 

" „Þetta var mikið áfall og áfall að sjá að það var eng­inn sem stóð upp og stöðvaði þetta eða gerði aðgerðir í að finna út hvernig þetta gat gerst og tók á því. Það fannst mér líka vera tals­vert áfall.“"

 

 

Hvernig þjóðfélag erum við eiginlega?

Gjörðir vitleysinga er ekki mælikvarði á samfélag, heldur viðbrögð þess við gjörðum þeirra.

Í þessu tilviki fékk kerfið falleinkunn, sem og hin kjaftandi stétt líka.

 

En það er hins vegar meiri spurning um einkunn þjóðfélagsins sem slíks.

Það er svo margt sem er þaggað, eða þagað yfir. 

Og fólk þarf umræðuna til að bregðast við.

 

Ég til dæmis verð að viðurkenna að ég gerði mér ekki grein fyrir alvarleika málsins, það er hina svæsnu sýruárás.

Pistlaði hvorki um hana eða aðrar árásir, eða tók að skarið um að fólk ætti ekki að mótmæla við heimili fólks. 

Hef það mér kannski til afsökunar að þetta var fyrir utan þess fókus sem bloggi mitt snérist um, ég var alls ekki með neitt samfélagsblogg, eða segja hvað mér fyndist um hitt og þetta.

Veit það samt ekki.

 

En ég tók af skarið þegar hinar pólitísku ofsóknir á hendur Geir Harde hófust, þar var ég þó ég segi sjálfur frá, skeleggur í að benda á að það mál væri þjóðinni allri til minnkunar.

Fór þá gegn skoðunum mjög margra af lesendum þessa bloggs, enda um andófs og áróðursblogg að ræða og mörgum í Andófinu fannst þessi réttarhöld betri en ekki neitt, þó fólk hefði viljað sá fleiri ráðamenn á sakabekk.

En ég sá ekki alvarleikann við sýruárásina, og það er bara mjög leitt mín vegna.

Maður klikkar.

 

Eins og svo margir aðrir.

Og það er lærdómurinn.

Við klikkuðum þarna, bæði sem einstaklingar, og þjóð.

 

Megi guð gefa að það endurtaki sig ekki.

Kveðja að austan.

„Var valin vegna þess að ég er kona“

Píslarvætti Steinunnar.

 

Áður en lengra er haldið þá er það persónuleg skoðun pistlaritara að skammir við opinberar persónur eiga að vera á opinberum vettvangi, sem og að einkalíf þeirra, að því gefnu að það hefur ekki áhrif á störf þeirra eða getu til að sinna störfum sínum, sé einkalíf þeirra og sé fyrir utan hinn opinbera vettvang.

Þar að leiðir þá finnst mér ekki rétt að mótmæla við heimili fólks, hvort sem það er heimili bankastjóra, alþingismanna, eða annarra sem fólk taldi bera ábyrgð á hörmungum þjóðarinnar eftir fjármálahrunið haustið 2008.

Og maður lemur heldur ekki bíla seðlabankastjóra þó maður vilji að þeir segi af sér.

 

Varðandi þá forheimsku að hópur karla hafi allt í einu ákveðið að ofsækja Steinunni Valdísi, vegna þess að hún var kona, þá er ljóst að það mótmæltu fleiri en karlar mánuðina og árin eftir Hrunið.  Var reyndar ekki á staðnum en á ljósmyndum sem og hreyfimyndum af mótmælum má sjá kvenfólk.  Og ég trúi því ekki að það allt hafi verið transkarlar.

Og það var líka mótmælt fyrir utan heimili karlkynsstjórnmálamanna, þó Guðlaugur Þór sé kannski dálítið kvenlegur í málrómi, þá er Bjarni ímynd karlmennskunnar, og gæti alveg unnið fyrir sér sem fyrirsæta hjá Dressmann.

Það er örugglega rétt að Steinunn Valdís varð verst úti í þessum mótmælum, og ekkert af því er til fyrirmyndar.  En var það vegna þess að hún er kona??

Styrkjadrottning vissulega, en hver miðaði byssunni???

 

Machiavelli var aldrei í vafa að það ætti að skoða hver græddi á tilteknum óþverraskap eða stjórnmálarefjum, og í dag er það orðað þannig að skoðaðu fjárstreymið, og skoðaðu hagsmuni.

Fólk ætti að spyrja sig, hverjir komu EKKI Steinunni Valdisi til hjálpar??, og við hverja var hún að keppa í stjórnmálum, innanflokks.  Og var hún ekki dyggust í stuðningi sínum við fyrrum formann flokksins, Ingibjörgu Sólrúnu, sem varð persona non grata eftir að Jóhanna og hennar lið náði völdum í flokknum. 

Og að trúa krókódílatárum í dag, er meira en algjör forheimska, það er hrein og klár heimska, jafnvel fyrir neðan virðingu vitgranna blaðamanna og stjórnmálaskríbenta.

Horfið á þá stórgóðu mynd Braveheart með Mel Gibson og sjáið hvernig alvöru atburðarsmiður kom Bruce syni sínu hásæti Skota, eða lesa bara Shakespeare, hann var allavega ekki fæddur i gær þegar hann skrifaði leikrit sín, þó hann hafi verið uppi á 17. öldinni.

 

Það varð fjármálahrun og fólk varð hryllilega reitt.  Hafði ekkert með persónu eða kyn Steinunnar Valdísar að gera.  Hún er vissulega kona, og örugglega góð manneskja eins og dóttir hennar benti á.

En tugþúsundir misstu hluta af eða jafnvel allt sparifé sitt, og tugþúsundir áttu á hættu að missa heimili sín, og þegar upp var staðið höfðu yfir 10.000 fjölskyldur misst þau.

Hvað skyldu hafa verið mörg börn í þeim hópi??  Sem upplifðu grimmilegar ofsóknir fjárúlfa, ómenna sem höfðu enga sál, sýndu enga miskunn, og hröktu þau út á gaddinn.

Það er hægt að skaða barnssálina á fleiri hátt en að hópur fólk standi með skilti fyrir utan heimili þess.

En þetta er hinn nafnlausi fjöldi sem auðmiðlum er alveg sama um.  Þeirra tár, þeirra örvænting ratar ekki í fyrirsagnir eða dramaviðtöl.

 

Það er rétt að útrásarvíkingar okkar voru megingerendur Hrunsins, en stjórnmálamenn okkar settu reglurnar, þeir báru ábyrgðina á EES samningnum.

Og þegar öllum átti að vera orðið ljóst í hvað stefndi, og fólk hefði hugsanlega geta gert einhverjar ráðstafanir, að þá voru það þeir sem blekktu og lugu, líklegast vegna þess að þeir óttuðust að sannleikurinn myndi tafarlaust fella svikamylluna, en hvað gaf þeim rétt til þess??  Og hafa þeir beðið fórnarlömb lygavef síns afsökunar??

Fólk hafði nefnilega fulla ástæðu til að vera bálreitt, öskuillt.  Og þegar það bættist við að upp komst um að nokkrir stjórnmálamenn höfðu þegið milljónir í styrki frá útrásarvíkingunum og fyrirtækjum þeirra, styrki sem á mannamáli kallast mútur, að þá varð fólk brjálaðu um allt þjóðfélag, ekki bara þeir sem voru svo reiðir að þeir lögðu það á sig að mæta og mótmæla.

Fyrirtæki styrkja ekki stjórnmálamenn af góðmennsku sinni, það er ekki út af klárheitum og almennum mannkostum sem æðstu embættismenn Evrópusambandsins eiga vísa setu í stjórnum stórfyrirtækja eftir að þeir láta af störfum hjá ESB. Hvað höfum við oft heyrt, þegar stórfyrirtæki eins og Starbuck réttlæta skattleysi sitt, að þau hafi ekki gert neitt ólöglegt.

Regluverkið sé bara svona.

Og jafnvel félagarnir i Dumb og Dumber, eru ekki svo grænir að þeir sjá ekki hið augljósa samhengi.

 

Ein rök forheimskunnar sem reynir að klína mótmælunum gegn Steinunni Valdísi á hóp karla sem hafi ákveðið að ofsækja konu, er að fleiri en Steinunn Valdís hafi þegið styrki, og það sem meira er, að án styrkja var ekki hægt að gera sér vonir um árangur í prófkjörum.

Því er að svara, að þó fleiri hafi þegið meintar mútur en Steinunn Valdís, að þá er hennar sök ekki minni fyrir vikið. Og það er engin afsökun að benda á hin opnu prófkjör, að svona hafi þetta bara verið. 

Gjörspillt stjórnmálamenning er ekki afsökun fyrir þá sem tóku þátt í leiknum, ekki frekar en það er afsökun fyrir Harvey Weinstein að benda á að það sé yfir aldargamall siður í Hollywood að krefja leikkonur um kynlífsþjónustu gegn hlutverki.

Spilling er spilling, rangt er rangt, þó viðtekið sé.

Og varðandi karlanna sem fóru ekki eins illa út úr því, kannski áttu þeir sér ekki eins hatramma innanflokks andstæðinga.  Eða kóuðu betur með hina nýja valdi.

 

Það á enginn að þurfa að ganga í gegnum það sem fjölskylda Steinunnar Valdísar, og hún sjálf gekk í gegnum.

Höfum það aftur á hreinu.

Vonandi lærum við eitthvað af þessu sem þjóð.

En það er á engan hátt hægt að réttlæta þá sögufölsun sem auðmiðlar matreiða ofaní þjóðina.  Þegar þeir snúa hlutum á hvolf.

Eins og ekkert hafi gerst sem útskýrt gæti þá atburði sem um er rætt.

Hvað þá hina algjöru forheimsku að kynvæða allar þessar hörmungar, og viðbrögð fólks við þeim.

 

Síðan mætti Steinunn Valdís íhuga hvort hún hafi ekki verið heppinn að þeir sem miðuðu, hafi ákveðið að gera hana að blóraböggli.  Þó erfitt hafi verið á meðan því stóð.

Hún var fyrir vikið ekki hluti af þeirri mannvonsku sem gekk erinda erlendra hrægamma og reyndi að selja þjóð sína í ævarandi skuldaþrældóm.

Og þó mótmæli þjóðarinnar hafi komið í veg fyrir mestu misgjörðirnar, bæði komið í veg fyrir ICEsave þrældóminn (ICEsave var aðeins hluti af þeim pakka, hin meinta aðstoð hinna svokölluðu norrænna bræðraþjóða og AGS voru lán sem átti að nota til að greiða út aflandskrónur) sem og að gengislánin gerðu annan hvern mann eignarlausan, að þá var hrægömmum afhent hundruð milljarða úr vasa almennings.

Og er ég þá að vísa í lánin sem voru að mestu afskrifuð en nýju bankarnir fengu að innheimta af fullum þunga.

Mannvonska af svona svipuðu tagi og hjá enskum landeigendum sem seldu ógrynni matvæla úr landi á dögum Írsku hungursneyðarinnar (a.m.k. ein og hálf milljón hungurmorða) um miðja nítjándu öld, eða þegar alþjóðleg lyfjafyrirtæki senda útrunnin lyf til Afríku, eða lyf sem hafa verið tekin af markaði vegna hættulegra aukaverkana.

Það vigtar allavega fyrir æðri dómi.

 

Steinunn á þakkir skilið fyrir að segja frá.

En hún hefur ekki unnið sér inn fyrir píslarvætti.

 

Í raun á hún og aðrir þeir sem ábyrgðina bera, að þakka að viðbrögð þjóðarinnar voru ekki harkalegri.

Og ef hún vill blóraböggul, þá á hún að leita hans þar sem þá er að finna.

 

Og þeir voru ekki allir karlkyns.

Kveðja að austan.

Fékk martraðir vegna „reiðu karlanna“

Olíu á eld.

 

Er aldrei skvett að ástæðulausu.

Það vita allir þeir sem upplifðu þá tíma að börn og unglingar fengu að safna í brennu, og kveikja svo í henni.

 

Eins er það með þessa skvettu Trump.

Hún er ekki hugsuð til að gleðja vitleysinga*, þó þeir gleðjist í öryggi fjarlægðarinnar, teljandi sig og skyldfólk sitt öruggt fyrir víti ófriðarins.

Hún er ekki hugsuð út frá kaldri rökhyggju að viðurkenna það sem er, að gyðingaríkið er komið til að vera, eða þar til arabar sameinast um að eyða því.

Hún er yfirhöfuð ekkert hugsuð, það er engin dýpri pæling á bak við gróðafíkn hinna sígráðugu ekki frekar en hjá ormum sem iða í úldnu hræi.

 

Það er einfaldlega bissness í ófriði.

Mikill bissness.

Þess vegna var Hitler til dæmis fjármagnaður til valda, Lenín þar á undan, og frjálshyggjan varð ekki til úr neinu, það sem þjónar hagsmunum auðs og valda er aldrei sjálfsprottið, ekki einu sinni í ævintýrum.

 

Ófriðarbál eru eins og skógareldarnir, þau kvikna uppúr engu, og algengi þeirra fer eftir ytri aðstæðum líkt og er með skógareldana.

Og þó ljótt sé frá því að segja, og það tók langan tíma hjá okkur mannfólkinu að bregðast við, að þá eru skógareldar af mannavöldum ákaflega algengir, og ekki bara vegna brennufíknar, það er gróði í skógareldum.

Og það er ákaflega mikill gróði í ófriðarbálum.

 

Í raun ætti fólk að þakka fyrir skvettu Trumps.

Það er nefnilega búið að vera friðsælt á gömlu biblíuslóðunum um nokkurn tíma og slíkt hefur alltaf endað á einn veg. 

Óskiljanleg hryðjuverk, harkalegar gagnárásir, óendanlegar þjáningar hinna saklausu.

Þjáningar fólks sem er alveg eins og við, og vill ekkert annað en að fá að ala upp börnin sín friði fyrir ofbeldisfólki.

Og í þetta sinn var saklaust fólk ekki drepið til að kynda undir.

 

Ófriður tryggir líka völd.

Það eru margir sem eiga mikið undir honum, bæði meðal Palestínumanna og Ísraela.

Það var ekki að ástæðulausu að Rabin var drepin, og ef eitthvað hefði þá getað dregið öfgamenn úr báðum fylkingum að sameiginlegur borði, þá var það til að ráðgera morðið á honum.

 

En undirliggjandi eru hagsmunir þeirra sem selja vopn og vígatól.

Þar er Trump í góðra vina hópi.

Og ekki einn um það.

Skinhelgir stjórnmálamenn Vesturlanda ættu að líta sér nær.

 

Hvert fer gróðinn?

Hvert fer gróðinn?

Kveðja að austan.

 

*. Svona ef einhver skyldi móðgast, sem er alls ekki tilgangurinn, að þá vil ég taka það skýrt fram að það er hluti af mannlegri vitneskju, og vitund, að vita að á einhverjum tímapunkti, við einhverjar aðstæður, þá erum við öll vitleysingar. 

Á einhvern hátt.

Jafnvel heimskinginn gerir sér grein fyrir að það er hluti af mennskunni, því að vera maður.

„Koss dauðans“ fyrir frið?

Hugrekki eða heimska??

 

Eða hvort tveggja?

Hvað knýr þá áfram sem efna til ófriðar og ólgu??

Og kæra sig kollótta um þjáningar saklausra.

 

Veit ekki, en allavega var það skynsemi hjá Bush og Clinton að standa ekki við loforð sín við hina svokölluðu fjárhagslega bakhjarla.

Því ófriður er alltaf val.

Kveðja að austan.

 

Segir Jerúsalem höfuðborg Ísraels

Friður sé með yður.

 

Er skilaboð þjóðarinnar til hins nýkjörna Alþingis.

Látið verkin tala, látið verkin dæma.

Og vei þeim sem það ekki virða.

 

Þá er það spurningin um auðmiðlanna, meintur stöðugleiki íhaldsafla er þeim eitur í beinum.

Það á eftir að rústa landbúnaðinum, stjórnarskránni og sjávarútveginum.

Og taka upp evru svo eitthvað sé nefnt.

 

Þeir eiga örugglega eftir að reyna finna ófriðarbál þar ekki sést einu sinni glóð.

Spurningin er bara um leppa þeirra á þingi, þora þeir í ófriðinn??

 

Ætli það sé ekki bara spurningin um þóknunina?

Hvað annað?

Kveðja að austan.

Mikill stuðningur við ríkisstjórnina

Ég kýs ófrið.

 

Og ólgu um allan heim.

Og ég heiti Donald Trump.

 

Svona efnislega var utanríkisstefna Donalds Trump í kosningabaráttu hans, og núna er komið að efndum.

Ófriðarbál skal kveikja.

Því margt má segja um Trump, en ekki að hann skorti viljann til að efna kosningaloforð sín.

 

Hversu óendanlega sorglegt þetta er fyrir framtíð barna okkar skal ekki fjölyrt hér.

Aðeins að benda á að beint lýðræði er ávalt bein ávísun á endalok þess.

 

Þegar engar hömlur eða flækjustig eru til að sigta út mestu vitleysinganna, þá komast menn eins og Trump til valda. Í besta falli með yfirgengilegu bulli, í versta falli með ófriðartali.

Þannig urðu endalok lýðræðisins i Aþenu, þess borgríkis sem þekktust er fyrir að vera vagga lýðræðisins.  Þar spruttu upp fyrstu nafngreindu lýðskrumararnir, frændur Trumps í anda, og ófriðarbálið sem þeir kveiktu varð borginni að falli.

 

Sagan kann síðan engin dæmi um að beint lýðræði hafi heppnast, lýðskrumarinn er yfirleitt óhæfur, ef ekki þá verður hann hinn sterki leiðtogi sem leggur niður lýðræðið, verður einvaldur.

Þetta vissu feður Bandaríkjanna og hönnuðu því stjórnkerfi byggt á fulltrúalýðræði og valddreifingu.

Stjórnkerfi sem hefur staðist tímans tönn, en stóðst ekki hið fjármagnaða lýðskrum hinna ofurríku.

 

Þetta ætti fólk að hafa í hug þegar það heyrir raddir hér og þar um aukið lýðræði, og þá er vísað í beint lýðræði.

Áður en menn ná að snúa sér við þá verður auðurinn búinn að kaupa það upp, og fer öllu sínu fram, án nokkurra hindrana frá almenningi.

Þetta veit auðurinn en spurningin er hvað margir að þeim sem vinna fyrir hann, viti þetta?

Eru þeir nytsamir sakleysingar, eða kaldrifjaðir málaliðar??

 

Næst þegar fólk heyrist minnst á stjórnarskráarmálið, eða kröfuna um persónukosningu til Alþingis, ætti það að spyrja sig þessarar spurningar.

Og spyrja sig síðan, hversu vænt þykir það um lýðræðið, hversu vænt þykir það um samfélag sitt, hversu vænt þykir það um heiminn, og það líf sem hann elur.

Því það búa margir Trump meðal vor.

Kveðja að austan.

Enn á ný veldur Trump ólgu

Bylting veikara kynsins.

 

Er bylting rógburðar og slúðurs.

Dylgna og hálfkveðinna vísna.

Gerir geðsjúklingana sem knúðu áfram galdraofsóknir síðmiðalda að heilbrigðu fóli með ekki mjög svo skerta dómgreind.  Þeir höfðu jú einhverja trúarsannfæringu til að meðtaka róginn sem var beint gegn fólki sem einhverjum var illa við.

 

Sorglegri endurtekning sögunnar.

En ekki sá aumasti.

 

Aumast af öllu er þegar konur, búnar að berjast í árhundruð fyrir jöfnum rétti og viðurkenningu hins meinta sterkara kyns, svo engum vafa var undirorpið að kynin væru jöfn, nema að vera skyldi að vel kvæntur maður veit alveg hver ræður, að þær afneita baráttu formæðra sinna og;

Væla.

Skæla.

Segjast vera aumingjar, sem þurftu að selja sig til að komast áfram í hinum meinta karllæga heimi.

 

Eins og þær vissu ekki að Nei þýðir Nei.

Að í dag, er sá aðeins kúgaður sem lætur kúga sig.

Vanvirða þannig allar konurnar sem sögðu Nei, og bitu frá sér.

Snéru niður ofbeldismanninn, snéru niður ofbeldissamfélagið.

Eða gengu hnarreistar af vettvangi, töpuðu ekki fyrir ofbeldismenningunni, heldur þeim aumu sem seldu sig fyrir ávinning.  Heiðruðu þar með elstu atvinnugrein sem kennd er við kvenfólk.

 

Það tók vestræna siðmenningu tvær aldir að losa sig við hrylling slúðurs og rógbera, geðsjúklinga og ofsamanna, sem engu eirðu, hvort sem það var vegna geðóra þeirra eða valdafíknar.

Þar sem nútíminn er hraður, og ruglið og rógurinn er berskjaldaður á víðerni mannlegrar skynsemi, að þá má vona að þetta rugl gangi hraðar yfir.

Til dæmis að menn spyrji hinar vælandi konur, "af hverju sögðu þið ekki Nei, kynsystur ykkar gerðu það".

Eða fólk átti sig á að það er ekki bara frjálshyggjan sem er ættuð úr neðra, samfélag rógs og dylgna er samfélag sem aðeins skemmtir skrattanum.

Þar sem engin efri mörk er á fjölda ásakana og áburðar því engu skiptir hvort hann er réttur og rangur.

 

Og það eru ekki hin meinta lágmenning, samfélagsmiðlar sem fóðra ruglið og ruglandann, það eru fjölmiðlar sem telja sig vera alvöru, þeir gefa ruglinu vægi.

Ruv er líkast til aumast, þar hafa menn náð frama með beinni kynferðislegri kúgun á klárum konum og ekki þurft að sæta ábyrgð gjörða sinna.  Um það er ekki fjallað, sjálfsagt talið meiri ómenning að skíta á aðra en sjálfan sig.

 

Og er kynofbeldi eina ofbeldið sem er fordæmalegt??

Af hverju tekur Mogginn ekki viðtal við ritstjórann og ræðir við hann ýmsar ásakanir sem nafnkunnir einstaklingar, og þá undir nafni en ekki dylgjum eins og hjá fyrrum borgarstjóra og alþingismanni Samfylkingarinnar, hafa borið uppá hann.

Eða er það bara frétt að dreifa skít annarra???

 

Þetta er hryllilega aumt.

Við erum hryllilega aumt samfélag.

 

Við getum ekki tekist á við neitt eins og fólk.

Við getum ekki gert upp neitt eins og fólk.

 

Í allri þessari kynumræðu ættum við að gera okkur grein fyrir að ofbeldismenning hefur gegnsýrt vestrænt samfélag.

Það upphefur hinn siðblinda, það upphefur ofbeldismanninn.

Félagslegar rannsóknir hafa sýnt fram á að þetta lið er hlutfallslega miklu algengara á æðri stjórnunarstigum.  Og sagan veit að ofbeldis og ofríkismenning var normið fyrir ekki svo margt löngu.  

Þekkt er sagan af forstjóranum sem drullaði yfir millistjórnandann á framkvæmdarstjórnarfundi, hann fékk útrás á verkstjóranum, sem aftur níddist á verkamanninum, sem fór heim og lamdi konuna, sem aftur öskraði á soninn, sem lamdi hundinn.

Og hundurinnskyldi ekki neit í neinu.

Sá ekki samhengið.

 

Í dag sjáum við ekki heldur samhengið. 

Erum þó ekki hundar.

 

Vitum ekki að ofbeldismenn beita umhverfi sitt ofbeldi, óháð kyni.

En kyn ræður um margt beitingu ofbeldis þeirra.

 

Þekkt er að nauðga konum og dætrum til að ná sér niður á karlmönnum sem veita mótspyrnu eða halda uppi andófi.

Þekkt er að nota kynferðislegar tilvísanir til að halda niðri kvenfóli, en lítillækkun og háði gegn karlkyni.

Eftir stendur, að ofbeldismaðurinn notar þau meðöl sem hann telur virka best.

Og kvenkyns ofbeldisfólki fjölgar í beinu hlutfalli við aukin áhrif kvenna í atvinnulífi og stjórnmálum.

 

Og samfélagið mun aldrei ná tökum á ofbeldi ef það er svo grunnhyggið að kyngreina ofbeldi, og ofbeldisfólk.

Hvað þá ef það lætur dylgjur og rógburð ráða för.

 

Sú frétt sem mér ofbauð í þessu allsherjarrugli, er samt frétt sem gæti kveikt vonir.

Það vill svo til að mikill meirihluti kennara eru konur.

Og vonandi ekki allar grenjandi, eða rógberar.

 

Þær geta tjáð lífskoðanir sínar og lífsviðhorf.

Sýnt að þeim sé bæði treystandi til að ala upp syni, sem og að kenna drengjum.

Með því að hundsa rógberann á þann hátt að hann fái aðeins eitt atkvæði, sitt eigið.

 

Það er erfitt að fara gegn hópsálinni, ruglinu og ruglandanum.

En þess virði.

Það kveður mýtuna um veikara kynið í kútinn.

 

Ekki til að vera sterkara kynið.

Heldur til að vera kvenkynið.

 

Sem er einstakt.

Kveðja að austan.

Formaður KÍ geti ekki notið vafans

Dómur sögunnar.

 

Um þá samfélagstilraun frjálshyggjunnar kennda við fjórfrelsið, mun ekki vera fagur.

Samnefnari hins lægsta þar sem sá sem býður lægstu kjörin, lélegasta aðbúnaðinn, verður ofaná í hinni grimmu samkeppni alfrelsisins.

Nútíma þrælahald, réttnefnt Þrælabandalag.

 

Um alla Skandinavíu, og víðar, vaða uppi verktakar sem nýta sér það lægsta sem í boði er, ráða til skamms tíma í gegnum starfsmannaleigur, til lengri tíma á lægsta hugsanlegum taxta, eins og lýst er í þessari frétt, og bola heiðarlegu fólki, heiðarlegum fyrirtækjum burt af markaðnum.

Vissulega löglegt, en bara vegna þess að siðablindan setur lög og reglur.

Og dómsstólar Evrópusambandsins bakka upp óhæfuna.

 

Í norskri skýrslu um EES má þetta lesa;

 

" EES-skýrslan sýnir hvernig norsk lög, kjarasamningar og ILO-samningar (Alþjóðavinnumálastofnunin) víkja fyrir reglum ESB/EES. Í umdeildum úrskurði í lok síðasta árs fylgdi Hæstiréttur ráðgjöf EFTA-dómstólsins og setti reglur ESB um frelsi fyrirtækja framar rétti verkamanna og 137. ákvæði Alþjóða Vinnumálastofnunarinnar um hafnarverkamenn. Nokkur verkalýðsfélög krefjast þess nú að Noregur yfirgefi EES."

 

Kjarasamningarnir sem hafa verið hemillinn eru smán saman að víkja fyrir hinu algjöra frelsi.  Þróunin er aðeins mislangt komin. 

 

Og lengst er hún komin í löndunum við Miðjarðarhafið þar sem saman fer mikill straumur ólöglegra innflytjenda og erfið samkeppnisstaða vegna hágengis evrunnar (fyrir Suður Evrópu en velmegun Norður hlutans skýrist af lágu gengi evrunnar).

Í sumar fengum við fréttir af raunverulegu þrælahaldi þar sem fólk við landbúnaðarstörf var látið erfiða langan vinnudag fyrir smánarleg laun, það sætti ofbeldi, og ætlast var til að konur veittu kynlífsþjónustu á nóttunni gegn því að þær og fjölskyldur þeirra héldu vinnunni.

Saksóknarar reyna að hamla gegn þessu, núna nýlega voru framkvæmdarstjórar tveggja af stærstu matvælafyrirtækjum Ítalíu kærðir fyrir nútímaþrælahald, og að bera ábyrgð á ótímabærum dauða verkafólks.

En lögfræðihjörð þeirra mun frýja þá ábyrgð, það eitt er öruggt.

 

Því svona ósómi er ekki kveðinn í kútinn nema með löggjöf og samfélagsvitund um rangindi lífskjara sem byggjast á þrælkun og kúgun náungans.

Samkennd sem Evrópusinnar eru gjörsneyddir af.

Í bili er það gæfa þjóðarinnar að þeir eru utan ríkisstjórnar, en fyrr eða síðar þarf almenningur að taka afstöðu til EES samningsins, og þá vankanta sem á honum eru.

Viðskiptafrelsi versuð hin dauða hönd fjórfrelsisins.

 

Því EES samningurinn er í raun miniaðilid að Evrópusambandinu.

Og því bein lygi hjá núverandi stjórnarflokkum að segja að aðild að Evrópusambandinu komi ekki til greina,.

 

Við erum í raun þar inni.

Fáum bara ekki að mæta í kokteilboð.

Og höfum engin ímynduð áhrif.

 

En sitjum uppi með ósómann.

Kveðja að austan.

Ófaglærðir reisa húsin

Endurkoma veikara kynsins.

 

Fyrir ekki margt svo löngu þá var enginn maður vel upp alinn, nema hann opnaði hurðar fyrir kvenfólki, væri tilbúinn með kveikjara ef þær tóku upp sígarettur, og taldi sig knúinn til að sjá fyrir þeim.

Enda eðlilegt, konur voru veikara kynið.

Sérstaklega í þeirra huga.

 

Síðan leið tíminn, og konur tóku uppá ýmsum tiktúrum, eins og að neita að láta opna fyrir sig hurðar, heimtuðu sama kaup fyrir sömu vinnu, og já, fóru að leggja sitt af mörkum til heimilisins, það er að afla tekna.

Reyndar hafa fátækar konur alltaf þurft að vinna mikið, skilgreiningin á veikara kyninu var skilgreining borgarastéttarinnar, sem og þess aðals sem öllu réði, hvort sem hann var peningalegur eða ættar , en hún var viðurkennd, viðmið sem mótaði bæði viðhorf og umræðu samfélagsins.

Á einhverjum tímapunkti varð svo forneskja að tala um veikara kynið, nútímakonan er kraftmikil, vel menntuð, aflar tekna til jafns við karlmenn, hún hefur haslað sér völl í stjórnmálum, og jafnvel hið helgasta vé karlrembunnar, stjórnun stórfyrirtækja, hefur orðið undan að láta fyrir tangarsókn konunnar.

Vissulega gerðist ekkert af sjálfu sér, barátta kvenna fyrir jafnrétti er mörkuð hetjusögum eins og sagan af bresku súffragettunum, sem létu stinga sér í fangelsi vegna þess að þær höfuð kjarkinn til að standa á sínu, til að mótmæla, til að láta ekki kúga sig.  Á Íslandi eigum við rauðsokkurnar, áður mjög svo gagnrýndar og jafnvel svívirtar, en með kjarki sínum og elju náðu þær að breyta svo mörgu í samfélagi okkar.

Konur hafa yfirfyllt háskóla, og velmenntaðar og hæfar hafa þær fyllt neðri lög hins opinbera stjórnkerfis, og smátt og smátt hafa þær yfirunnið karlrembu einkageirans.

Klárar, flottar, tilbúnar að sigra heiminn.

Eins og þær væru ekki lengur veikara kynið.

 

En hvílíkt bullshit.

Þetta var allt blekking, sýndarveruleiki.

Þegar á reyndi létu þessar konur kúga sig, leið þeirra til frama var mörkuð vændi og kóun með kynferðislegu ofbeldi. 

Því hvað er það annað en vændi að sætta sig við kynferðislega áreitni eða sofa hjá til að komast á toppinn, til að fá hlutverk, til að fá fram, til að fá völd.

Að segja EKKI Nei, að segja ekki frá, því það gæti skaðað frampotið í hinum karlæga heimi.

Og kunna ekki að skammast sín, og aumingjavæða síðan lífsreynslusögur sínar með því að gráta útum allt á samfélagsmiðlum, eða ef gráturinn hefur vel heppnast, í fjölmiðlum sem í dag láta bleiku fjölmiðla gærdagsins líta út eins alvöru fjölmiðla.

 

Við urðum að gera þetta, við urðum að sætta okkur við þetta er viðkvæðið, en enginn spyr um allar þær hugrökku konur sem sögðu Nei, létu ekki bjóða sér ósómann.

Þær eru sterkar og stæltar, kannski ekki á toppnum því offramboð vændiskvenna gerði karlægum ofbeldismönnum kleyft að leika sinn ljóta leik.

En þær eru heilar, og sterkar.

Ekki grenjandi, og því ekki í kastljósi fjölmiðla.

 

Sagan geymir ljósmyndir af kraftmiklum konum sem svöruðu kalli og héldu uppi iðnframleiðslu þjóða sinna á stríðstímum, jafnt í fyrra sem seinna stríði. Hún man líka hvernig hinn karllægi heimur brást við heimkomu hermannanna, með því að vísa konunum til baka á heimilin svo karlarnir fengju störf sín.

Að vissu leiti skiljanlegt á þeim tíma, og skiljanlegt að verkfærin væru áróður um hið veikara kyn sem kæmist ekki í gegnum ólgusjó lífsins nema í skjóli karla.

En sagan kann engin dæmi að konur hafi sjálfviljugar bakkað til baka úr jafnréttisbaráttu sinni með því að játa uppá sig undirlægjuhátt og aumingjaskap gagnvart ofbeldi ofbeldismanna, og að þær eigi svo bágt, séu svo kúgaðar.

Séu hið veikara kyn.

Eins og þær viti ekki að ofbeldi ofbeldismanna þrífst því aðeins ef enginn snýst gegn því.

 

Slúðrið og dylgjurnar sem núna tröllríða umræðunni er þeim ævarandi til minnkunar, vanvirðing á réttindabaráttu genginna kynslóða sem vissulega þurftu að berjast fyrir sínu.

Ekki ætla ég að gera lítið úr vanlíðan þess sem hefur þurft að sætta sig við mótmæli reiðs múgs, og það er full ástæða til að spyrja hver er tilgangurinn að baki slíkra mótmæla.

En það er að skjóta sig í fótinn að tala um nauðgun, í því samhengi að nafnkunnir einstaklingar hafi hvatt til nauðgunar á viðkomandi alþingismanni.  Eins og við lifum ennþá á steinöld en ekki í réttarríki nútímans.

Það er vísað í alvarlegan glæp, og þó það sé ekki siðlegt að byggja stjórnmálaframa sinn á að þiggja mútur af stórfyrirtækjum, að þá er það allavega löglegt.

En að hvetja til nauðgunar, hvað þá hópnauðgunar, er alltaf alvarlegur glæpur, og með öllu óskiljanlegt að slíkt hafi ekki verið kært á sínum tíma.

Hvað þá ef þingmaður á löggjafarþingi þjóðarinnar á í hlut.

Og að kæra ekki slíkt er með öllu óskiljanlegt.

 

Óskiljanlegt, og verður ekkert skiljanlegt þó sagt sé frá núna átta árum seinna.

Með dylgjum um einhverja þjóðþekkta einstaklinga.

 

Það er aumt komið fyrir þjóðinni ef menn sjá ekki í gegnum svona málatilbúnað.

Það eru aumir blaðamenn sem spyrja ekki lykilspurninga um af hverju var ekki kært, af hverju voru hinir nafnkunnu einstaklingar ekki nafngreindir og illgjörðir þeirra afhjúpaðar.

Og aumast af öllu er upphafning hins veikara kyns, og það hefði ég aldrei trúað af óreyndu uppá Morgunblaðið, að tala um að "hópur karlamanna hafi staðið fyrir mótmælum fyrir utan heimili hennar".

Það voru mikli mótmæli gegn stjórnmálastéttinni og það ekki að tilefnalausu.  Að kyngreina þau mótmæli er svo léleg fréttamennska, að fá eða engin dæmi finnast þar um, jafnvel þó ritstjóri Morgunblaðsins þaullesi Baugsmiðla, þá finnur hann ekki mörg dæmi þar um.

Síðan þurfa menn ekki að vaða mikið í vitinu til að gera sér grein fyrir hvaða öfl stóðu að baki aðförinni að Steinunni Valdísi, því vissulega var þetta grimmileg aðför, og þau höfðu ekkert með kyn hennar að gera.

Steinunn Valdís var dyggasti stuðningsmaður Ingibjargar Sólrúnar innan þingflokks Samfylkingarinnar, og eins og oft gerist í kjölfar hallarbyltingar, þá er reynt að hreinsa út, og það var gert, samviskusamlega.

Hvernig sem þræðirnir lágu, og hver það var sem óf þá, þá var ofið í þágu hins nýja formanns, og hann var ekki kona, þó nýleg mynd í Stundinni gæti haldið öðru fram.

 

Ruglið og ruglandinn hljóta að eiga sér takmörk.

Á einhverjum tímapunkti þurfa menn að hætta að éta bullið uppúr hvorum öðrum.

Og munum að ekkert er án tilviljana.

 

Hin síðbúna upprisa Samfylkingarinnar er kostuð, hún þjónar hagsmunum þeirra afla sem engan aur vilja missa til samfélagsins, og hið algjöra frelsi, sem aðild þjóðarinnar og upptaka evrunnar er fyrir efnahag þeirra, er sá hvati sem knýr ruglið áfram.

Því smátt og smátt beinast öll spjót að íhaldinu sem núna stjórnar,

Að Kyrrstöðustjórninni sem fá skjól virðist eiga hjá fjölmiðlum landsins, núna þegar Mogginn er því sem næst kominn í beina stjórnarandstöðu.

 

En að gera kvenkynið að veikara kyninu, er fortíðarskekkja sem maður hélt að maður myndi aldrei upplifa aftur á gamals aldri.

Hvað þá að það væru konur sem drifu þann fortíðardraug áfram.

 

Af hverju láta þær spila svona með sig??

Þær ættu að vita betur, þær ættu að hafa beinið í nefinu sem segir Nei.

 

Nei við hverskonar kúgun.

Nei við ofbeldi.

Og láta ekki bjóða sér neitt það sem sjálfstæð manneskja telur ekki rétt.

 

Því við erum öll fyrst og fremst fólk, manneskjur.

Ekki kyn, heldur fólk.

 

Og fólk lætur ekki kúga sig.

Kveðja að austan.

 

 

 

 

 

 

 

„Fyrir mig var þetta frelsun“