Maður á sundi, tíuþúsund mílur frá landi, þiggur þá líflínu sem býðst.

 

Líka frá þrælaskipi Félagshyggjustjórnar Íslands.

Það er alltaf von meðan maður er á lífi.

Spurningin er bara hvenær þrældómurinn er orðinn það óbærilegur, að uppreisn brýst út.

Og þá er eins gott að "Guð blessi Ísland".

Kveðja að austan.

Staða heimilanna enn verri en talið var

Athugasemdir

[Gústaf Níelsson, 23.11.2009 kl. 14:37]

Eru aðstæður íbúðarkaupenda með verðtryggð lán, eitthvað erfiðari nú en var bæði í upphafi níunda og tíunda áratugar síðustu aldar? Verðbólgan lék fólk verr þá en nú, miklu verr. Það eina sem breyst hefur er að nú styðst fólk við 100% lán (m.ö.o leggur ekkert í íbúðarkaupin og getur þá vart tapað nokkru) og hefur haft aðgang að erlendum lánum, sem það ætlaði að endurgreiða í íslenskum krónum. Það er óviturlegt og áhættusamt. Og hverjum er um að kenna? Fólkinu, sem lét freistast eða bankanum sem nánast otaði erlendri mynt að viðskiptamönnum sínum, eða jafnvel bauð ekki upp á önnur bíti? Sannleikurinn er auðvitað sú að þjóðin spennti bogann of hátt og er nú að súpa seiðið af óvarfærni sinni og mest þeir sem óðu lengst út í fenið. Verst er hins vegar að bjarghringar sem ætlaðir eru útrásarvíkingum á borð við Jón Ásgeir, virðast voldugri og betur búnir, en þeir sem Jóni og Gunnu bjóðast af viðskiptabönkum sínum.

[Ómar Geirsson, 23.11.2009 kl. 14:54]

Blessaður Gústav, ekki veit ég það, þá lentu margir í áratuga skuldabasli.  En rangindi úr fortíð réttlæta aldrei rangindi dagsins í dag.  Svona í það fyrsta.

Og í dag erum við líka með gjaldeyrislánin, og við erum líka með yfirspenntan fjárhag hjá mjög stórum hópi ungs fólks í Reykjavík.  

Þú segir að menn geti sjálfum sér um kennt.  Því er ég ekki sammála.  Fólk tók sín lán út frá gefnum forsendum um tekjur og greiðslubyrði, og flestir höfðu borð fyrir báru.  Það sem það sá ekki fyrir var að stjórnvöld skyldu leyfa hinum yfirskuldsettu bönkum (skuldum sem stöfuðu af hinni erlendu útrás) að gera atlögu að hagkerfinu með öllum sínum stöðutökum.  Og halda áfram gamblinu þó allir sæju hvert stefndi.

Slíkur forsendubrestur hefur aldrei verið áður í sögu þjóðarinnar.  Og það eitt og sér gerir ríkisvaldið ábyrgt.  Og skyldugt til að grípa til þeirra ráða að samfélagið leysist ekki upp, því þjóðfélag skuldaþræla mun aldrei halda, sérstaklega ekki þegar skuldaþrælarnir hafa menntun og reynslu sem gerir þeim kleyft að leita á önnur mið.

En jafnvel þó allir ættu þess skuldörlög sín skilin, þá  er aðgerðaleysi í málefnum heimilanna stórhættulegt framtíð þjóðarinnar.  Það verður aldrei hagvöxtur í þjóðfélagi þar sem framtíðartekjur heimilanna er bundinn í klafa húsnæðisskulda.  Það er eðli fjármálakreppa, að það tapa allir, líka fjármagnseigendur.   Annars kemst ekki á nýtt jafnvægi.

Síðan má minna á þann kostnað sem hlýst af félagslegri upplausn skuldugra fjölskyldna.  Sá kostnaður mun falla á framtíðina og verða miklu hærri en kostnaðurinn við að stemma verðtrygginguna af, og taka Hrunið út úr henni.

En Gústav, grunnpunktur minnar gagnrýni er sú einfalda speki sem ég lærði í biblíusögunum í gamla daga að kristilegt siðgæði byggist á því að hjálpa náunganum, jafnvel þó hann sé bjánabelgur.  Það er ærðra dómsvalds að dæma, ekki okkar.

Kveðja að austan.

[Vilhjálmur Árnason (IP-tala skráð) 23.11.2009 kl. 15:55]

Það er eins og ég sjálfur sé að skrifa svarið við þessu þú ert frábær.

Hvatning að sunnan.

[Ómar Geirsson, 23.11.2009 kl. 17:09]

Takk Vilhjálmur.

Og við stöndum öll í þakklætisskuld við Hagsmunasamtök heimilanna, þau hafa passað upp á sannleikann í þessu máli.

Kveðja að austan.

[Arinbjörn Kúld, 24.11.2009 kl. 00:44]

Mín tilfinning líka. Stundin nálgast.

Kveðja að norðan.