Alma heilbrigðisráðherra sökuð um skilningsleysi.

 

Forsenda þessa orða er að okkar ágæti heilbrigðisráðherra væri eitthvað annað en það sem hún er, sýndarmennskan og shóvið, og kippir þar í kynið, út af fyrir sig var það afrek hjá Kristjáni bróðir hennar að geta blekkt ærlegt fólk í minni heimabyggð, um að hann væri að vinna að Norðfjarðargöngum, þegar hann í raun vann að gjörspillingunni, sem sannarlega hefur fallið á á almenning, og sú spilling er kennd við einkahlutafélagið Vaðlaheiðargöng.

 

Kannski grimm orð, í áróðursmyndinni um íslenska kóvidið, þá sást Alma mjög oft í mynd, og grét þegar kórónaveiran herjaði, og brosti í mynd þegar aldraðir í Bolungarvík fengu líf frá veirunni.

Hráslaginn er að á sama tíma kaus læknir á Suðurnesjum að leika guð, og ákvað að hann í krafti embættis síns, og þekkingar, að hann gæti aflífað eldri konur, hans afsökun var að þær glímdu við sjúkdóma.

Eitthvað sem átti að fara hljóðlaust í gegn, en gerði ekki, því ein konan sem var myrt, eða þegar læknar eiga í hlut, hlaut ótímabæran dauðdaga af lækni sínum, að aðstandendur hennar vöktu athygli DV af þessu meinta morði, og fleiri aðstandendur stigu þá fram.

 

Frá þöggun Landlæknis, því per se sagði embætti Landlæknis aðstandendum að halda kjafti, þetta væri jú læknisfræði, og rökin fyrir því væru hulin trúnaði gagnvart hinum myrtu konum, svo ég vitni í réttlætingu Ölmu og embættis hennar sem reyndi að þagga niður hin meintu morð, konum sem hlutu ótímabæran dauðdaga af hendi læknis þeirra, þá knúði umfjöllun DV um þessi meintu raðmorð á heilbrigðisstofnun Suðurnesja Ölmu landlækni til að stíga fram, og hún fríaði sig og embætti sitt, sem sannarlega áður var staðið að þöggun, með því að láta nefnd lækna, sem nóta bene höfðu ekki áður tekið þátt í þöggun Embættis Landlæknis, að rannsaka upplifun aðstandenda þessara myrtu kvenna, og niðurstaða var skýr.

Þær dóu af mannavöldum, og þar beindust öll spjót að viðkomandi lækni sem ábyrgðina bar af því að svipta viðkomandi konur lífsnauðsynleg lyf, kallaði það líknarmeðferð þó engin af fórnarlömbum hans væri í þeirri stöðu áður, og Alma mátti eiga að hún steig fram, kærði til lögreglu, þó hún gleymdi að kæra þá einstaklinga innan embættis hennar sem reyndu að þagga niður hin meintu morð, og síðan tók réttarkerfið við keflinu.

Svo löng saga sé gerð stutt, þá passa miðaldra karlmenn upp á hvora aðra, meintur raðmorðingi gengur laus, vinnur í heilbrigðiskerfinu með beinum stuðningi stjörnulækna sem og forstjóra Landspítalans, og það hvarflar ekki að lögreglunni að veita hinum myrtu konum réttlæti.

 

Þung orð, alvarleg orð, en ég er aðeins að vísa í skýrslu hinna sjálfstæðu lækna sem Alma byggði orð sín á um meint ótímabært andlát viðkomandi kvenna, í orð aðstandenda þeirra um þær þjáningar sem þær upplifðu í morðingjaferli hins meinta raðmorðingja sem og viðbrögð Runólfs Pálssonar þar sem hann sagði að læknar byggju sífellt við hótanir um kærur.

Svo heimskt á réttlætingu hinna meintu raðmorða, það var rannsókn Embættis Landlæknis sem afhjúpaði tengslin, fyrir þá rannsókn vissu aðstandendur hinna myrtu kvenna ekki af hinum, DV byggði frétt sína aðeins á viðtali við þá aðstandendur sem gátu ekki horft uppá kvalirnar og viðbjóðinn sem ástvinur þeirra þurfti að þola og þá vissu þeir ekki af öllum hinum sem upplifðu það sama.

 

Viðbjóður hins kynbundna ofbeldis gagnvar íslenskum konum úr verkamannastétt var afhjúpaður, en svo gerðist ekki neitt.

Læknar sem ákváðu að leika guði og svipta eldri konum, konunum sem í þögn og þolinmæði ólu ekki bara upp börn sín, sem og hugsuðu um barnabörn sín þegar vinna og aðstæður foreldra kröfðust þess, konum sem líka unnu samhliða hin fjöldamörgu störf ófaglærða kvenna í verkamanastétt, þeir nutu áfram friðhelgi og skilnings Embættis Landlæknis, þar sem Alma var í stafni.

 

Ef aðstandandi bað móður sinni grið vegna þess að læknir sem ákvað að leika guð, líkt og sannarlega gerðist í raðmorðunum á Suðurnesjum, og leitaði til Embættis Landlæknis vegna þess að lífsnauðsynleg hjartalyf voru tekin af henni,  þá var honum tjáð að erindi hans yrði hugsanlega tekið til athugunar eftir 4 ár.  

Þannig væri biðlistinn og sannarlega var sá listi á ábyrgð Ölmu, og afhjúpaði að bæði væri henni nákvæmlega sama um líf og limi hins aldraða fólks sem kóvidið ógnaði fyrir vestan, tárin voru aðeins fyrir myndavélina, sem og að kæra hennar til lögreglunnar vegna hinna sannarlegu ótímabæru andláta (í hegningarlögum er ekki til orðalagið ótímabær andlát, aðeins manndráp eða morð) á Suðurnesjum var nauðung þar sem engin lærdómur bjó að baki.

Enda þá engar myndavélar til að kalla á þann lærdóm.

 

Kynbundið ofbeldi innan heilbrigðiskerfisins er staðreynd.

Það eru ekki bara sorgarsögur kvenna á öllum aldri sem staðfesta þá staðreynd, kvenkynslæknar á Íslandi hafa reynt að berjast gegn þessu ofbeldi, fyrir um 7 árum síðan héldu þær ráðstefnur þar um, en líklegast töluðu þær við sjálfa sig því miðaldra karlmenn í læknastétt, sem gætu þannig séð verið sögupersónur í þríleik Stieg Larssonar, og þá fyrstu bók hans; Karlar sem hata konur, mættu ekki og halda grimmt áfram þessu kynbundna ofbeldi.

Um það eru ótal sögur, og þegar á reynir, vangreining eða kvenfyrirlitning veldur alvarlegum sjúkdómum eða dauða, þá horfa hinir miðaldra karlarnir í aðra átt.

Kerfisbresturinn þegar hinn meinti raðmorðingi á Suðurnesjum ákvað að valda ótímabæru andláti (orð Ölmu en almenn hegningarlög segja þann verknað manndráp eða morð), að þá horfði annað heilbrigðisstarfsfólk í hina áttina, var og er ennþá staðreynd, því embætti Ölmu gerði ekkert til að læra af eða taka umræðuna við lækna og annað heilbrigðisstarfsfólk um þann kerfisbrest.

 

Alvarlegheitin eru samt þau að þegar Embætti Landlæknis, undir stjórn Ölmu Möller, fær vísbendingar um að læknir eldri konu lætur hjá líðast að tilkynna til Lyfjastofnunar að sjúklingur hans svari ekki því samheitalyfi sem var notað í stað lífsnauðsynlegs frumheitalyfs (hjartasjúkdómar eru jú algengasta dánarorsök fólks á Vesturlöndum), þá er reynt að hylma yfir hinu banvænum afglöpum eins og eldri konur sem hafa skilað sínu dagsverki með sóma, séu einhver skítur, sem eiga líf sitt undir geðþótta lækna sem virðast hata konur, svo vitnað sé í Stieg Larson.

Alvarlega er samt að það sama embætti og ennþá undir stjórn Ölmu, fær sterkar vísbendingar um að Hjartadeild Landsspítalans hundsar þekktan, algengan hjartasjúkdóm kvenna, fer þar gegn læknavísindunum, og kemst upp með það.

 

Vangreining eða hundsun hefur verið alvarlegt vandamál þess kynbundna ofbeldis sem miðaldra karlmenn beita kvenkyns sjúklingum, og konur hafa lengið reynt að glíma við og takast á við.

Innan bresku og bandarísku hjartasamtakanna eru sérstakar kvennadeildir, sem á árum áður tókust á við þetta kynbundna ofbeldi, enda það sem slíkt banvænt.

Sú barátta leiddi til viðurkenningar á hjartasjúkdómum kvenna, og konur fengju rétta meðferð eins og karlkyns hjartasjúklingar.

Þrátt fyrir það deyja konur ótímabærum dauðdaga vegna augljósra hjartasjúkdóma, sem auðvelt er að meðhöndla en er ekki gert vegna þessa kynbundna ofbeldis.

 

Svo ég vitni í nýlega grein þar sem vitnað er í sérfræðing bresku hjartasamtakanna; í grein sem fjallaði um þetta kynbundna ofbeldi "Women are dying unnecessarily due to the underdiagnosis of heart disease".  Og í greininni blasir grafalvarleikinn við um hve mörg þessi fórnarlömb hins kynbundna ofbeldis eru á Bretlandi; "Every year thousands of women die of heart disease in the UK, but physicians say that a large proportion of these deaths could have been prevented.".

 

Á Íslandi eru þessir hjartasjúkdómar kvenna ekki viðurkenndir.

Með þegjandi samþykki Embættis Landlæknis, þegar Alma var þar æðsti yfirmaður, sem og síðar þegar Alma fór í embætti heilbrigðisráðherra.

 

Þetta er grimmur raunveruleiki sem blasir við mæðrum okkar, ömmum og langömmu, sem og eiginkonum okkar ef við erum komnir á þann aldur.

Bretland er vissulega fjsölmennara land en Ísland, en þar samt viðurkenna hjartalæknar í dag hjartasjúkdóma kvenna.  Samt er talað um þúsundir ótímabæra andláta vegna skottulækna sem hundsa læknavísindin og greina ekki rétt hjartasjúkdóma kvenna.

Á Íslandi eru þeir hundsaðir, og ábyrgðaraðilar þess eru slegnir til riddara, fá frama og upphefð.

Verða jafnvel heilbrigðisráðherrar.

 

Að baki hverrar fullyrðingar hér að ofan get ég vísað í gögn sem og staðreyndir læknavísindanna, læknavísinda sem íslenskir hjartalæknar komast af einhverjum ástæðum upp með að hundsa.

Hver dauðaslóð þeirra er má guð vita, en versti alvarleikinn er sá kerfisbrestur þegar læknar og hjúkrunarfólk kýs annað hvort að horfa í hina áttina, eða tekur þátt í hinum banvæna leik, til dæmis þegar öldruð kona sem glímir við alvarleg veikindi er svipt hjartalyfjum sínum með þeim orðum að hún sé ekki hjartveik, samt fengið viðkomandi lyf langa lengi vegna kransæðaþrenginga sinna.

Þá er bara yppt öxlum og horft í hina áttina.

 

Þessi pistill átti ekki að skrifast, en þegar Alma er staðinn að sama kuldanum, sama yfirdrepsskapnum, þá eigum við ekki að þegja.

Þetta er ekki skilningsleysi líkt og Rósa Guðbjartsdóttir sakar Ölmu um.

Vandinn er meiri og alvarlegri, að baki býr eitthvað svarthol sem erfitt er að skilja, en er, um það er of mörg dæmi svo hægt sé að hundsa.

 

Hann er kerfislægur.

Og hann þarf að uppræta.

Það veit engin hvaða eiginkona, hvaða móðir, hvaða amma eða langamma verður næst.

 

Læknar eru ekki guðir, þeir eru mannlegir eins og við hin og þeir þurfa að lúta lögum okkar og reglum.

Og þegar þeim verður á, hvort sem þeir leika guði eða hundsa alvarlega sjúkdóma kvenna, þá eigum við að treysta kerfinu okkar.

 

Að Embætti Landlæknis þjóni almenningi en ekki læknum sem telja sig hafna yfir lög og reglur.

Sem og að Umboðsmaður Alþingis hafi þann kjark og styrk til að takast á við kerfislægt kynbundið ofbeldi innan heilbrigðiskerfisins, kynbundins ofbeldis í skjóli Landlæknis.

Umboðsmaðurinn er ekki fígúra sem slær sig til riddara með vísan í einhver kerfisbrot gagnvart innflytjendum, eða annað sem fígúrur sækja sér vinsældir, embætti hans er sverð okkar og skjöldur gagnvart einmitt svona alvarleik sem kynbundið ofbeldi er og sannarlega hefur kostað þúsundir breskra kvenna lífið.

 

Umboðsmaðurinn er ekki stikkfrí vegna þess að hann er kona.

Landlæknir er ekki stikkfrí vegna þess að hann er kona.

 

Viðkomandi einstaklingar sem gegna þessum embættum þurfa ekki með vanhæfni sinni að sanna að konur eru konur verstar.

Til þess er alvarleikinn of mikill.

 

Þessu þarf að ljúka.

Kveðja að austan.

 

Ps. 01. Svo ég ítreka þá get ég staðfest hvert orð hér að ofan með vísan í þekkingu læknavísinda, varðandi raðmorðin á Suðurnesjum eru til blaðaviðtöl við aðstandendur sem lýsa hinni grimmilegu aðför að lífi mæðra þeirra, sem og kuldann hjá þeim læknum sem reyndu að réttlæta þau raðmorð.

Þetta er sjúkleiki sem einstaklingur út í bæ getur ekki gert neitt í, þó hann bloggi á Moggablogginu, en það þarf að mæta sýndarmennsku Ölmu.

 

Ps. 02 Þegar sérfræðingar bresku hjartasamtakanna fullyrða að þúsundir kvenna hafi fallið vegna skottulækna sem viðurkenna ekki hjartasjúkdóm kvenna, skýra augljós einkenni með því að reyna tengja þau öðrum sjúkdómum, og þá yfirleitt ekki eins alvarlegum, þá samt búa breskir læknar samt að þekkingu hinna sömu samtaka, rannsóknum þeirra og upplýsingum.

Samt falla svona margar konur þar í landi vegna skottulækna sem af einhverjum ástæðum vanvirða konur og sjúkdóma þeirra, sem í raun er ein af fjölmörgum birtingarmyndum kynbundins ofbeldis í garð kvenna.

Hér er linkur á þessa grein, hún skýrir sig sjálf og þann alvarleik sem býr að baki.

Women are dying unnecessarily due to the underdiagnosis of heart disease

Þessa þekkingu er ekki hægt að hundsa í Bretlandi, og þó netið sé lúslesið þá finnast engin dæmi um að þarlendir læknar komist upp með að taka lífsnauðsynleg hjartalyf af eldri konum með þeim orðum, að þær séu ekki með hjartasjúkdóma. Þó vitandi að viðkomandi konur hafi fengið þessi lyf vegna greindra hjartasjúkdóma sinna, og þau lyf héldu þeim í skefjum, þar með tryggja þeim eðlilegt líf.

Slík dæmi eru hins vegar þekkt á Íslandi, og þrífast í skjóli Embættis Landlæknis, sem og að aðrir læknar horfa þá undan.

Slíkt er alvarleg vísbending um að sannarleg raðmorðin á Suðurnesjum hafi ekki verið einsdæmi, heldur hafi aðeins glitt í topp á ísjaka, ísjaka vanhæfni, skottulækninga en ekki hvað síst, að ef eldri kona á í hlut, sérstaklega úr alþýðustétt, þá eigi hún ekki lífsréttindi líkt og aðrir þegnar þessa lands.

Svona meðvitaður sparnaður í heilbrigðiskerfinu með þegjandi samþykki, samþykki sem virðist ná inní æðstu lög íslenska heilbrigðiskerfisins.

Þung orð en hvað annað getur skýrt viðbragðsleysið, þöggunina eða meðvirkninni með skottulæknum??

Eins og allt þetta fólk sé eingetið af karlmanni, varið af þagnarmúr því það er aðeins venjulegt fólk sem kvartar, og hver hlustar á það??

Á meðan ógna skottulæknarnir lífi mæðra okkar, sem líka eru kannski orðnar ömmur eða jafnvel langömmur, en kannski er það aðeins venjulegt fólk sem á mæður, sem geta verið ömmur og jafnvel langömmur.

Þögnin og þöggunin bendir til þess.

 

„Kaldar kveðjur inn í bleikan október“