Handbók 101 í að klúðra kosningum.

 

Er lærdómur þessara kosningabaráttu.

Hvort sem það er mislukkaður málflutningur, traust á hina svokallaðar banka/tryggingaauglýsingar sem höfða til ímyndar, ekki vitsmuna, eða augljós valdabarátta sem ekki er hægt að fela, allt leggst á eitt til að skaða fylgi viðkomandi flokka, hvort sem það er fyrra kjarnafylgi líkt og hjá Framsókn eða Sjálfstæðisflokknum, eða fæla frá fylgi sem skoðanakannanir spáðu.

 

Núna þegar vika er til kosninga og línur liggja fyrir þá langar mig að benda á augljósa hluti sem fóru úrskeiðis hjá flokkunum í aðdraganda kosninganna.

Þar sem flokkarnir eru margir, og sumir staðið sig betur en aðrir, þá ætla ég að telja niður, og byrja hjá Framsókn í fjórða sæti.

 

Framsókn eins og hinir stjórnarflokkarnir var að tapa fylgi á kjörtímabilinu en ekki nálægt því að detta út eins og fyrirsögn viðtengdar fréttar er.

Ráðherrar Framsóknar hafa staðið sig misjafnlega en það er staðreynd að í ráðherratíð Willum Þórs í heilbrigðisráðuneytinu hefur mörgu grettistakinu verið lyft í að fjármagna ýmsa jaðarþjónustu, losa um ríkiseinokun á aðgerðum og svo framvegis.

Einhver hefði þá haldið að flokkurinn tæki það saman, keyrði á ágæti Willums sem og annarra góðra verka sem ráðherrar flokksins hafa komið að.

Nei ekki svo, heldur endurtók flokkurinn sama stefið og fyrir síðustu kosningar, einhvers konar "er ekki best að kjósa Framsókn" í nýjum búningi.  Og svo þegar alvarleikinn blasti við, fylgishrunið og árangursleysi kosningabaráttunnar, þá var grátur Ásmunds Einars endurtekinn, hann þekkti þetta að eigin raun og svo framvegis.

Taktleysið algjört, engin tilfinning fyrir því af hverju flokkurinn er að tapa fylgi.

 

Miðflokkurinn er í þriðja sæti yfir klúðrara kosningabaráttunnar, hann fékk dauðafæri til að auka fylgi sitt með óánægðum hægri sjálfstæðismönnum eftir slátrunina miklu á framboðslistum flokksins.

Eina sem flokkurinn þurfti að gera var að skerpa hægrið frá miðju og vera duglegur að útskýra forsendur stefnu sinnar í blaðagreinum og á samfélagsmiðlum.  Reyna að koma henni í umræðuna og halda þá úti málefnalegum vörunum.  Síðan þurfti Sigmundur að hafa kjarkinn til að losa sig við Borgþór, hann fælir frá.

Góðar greinar hefur Sigmundur vissulega skrifað, en þær eru ekki í umræðunni heldur allskonar vitleysa þar sem flokkurinn og flokksmenn koma ekki sérstaklega vel út.  Síðan eru auglýsingar flokksins sérkapítuli í klúðri, mætti halda að þær væru hannaðar sem sýningargagn á Árbæjarsafninu og Sigmundur Davíð ákvað síðan að sýna eftirhermuhæfileika sína með því að herma eftir leikaranum sem hermir eftir honum í áramótaskaupinu.

Ekkert að því að vera gamaldags en að vera gamaldags út úr takti, er broslegt, höfðar ekki til, vekur aðhlátur ef eitthvað er.

Svo er menn ekki með dólg eða krota á auglýsingaplaköt annarra framboða; Kommon!!!.

 

Í öðru sæti er Samfylking sem hóf flug sitt með innkomu Kristrúnar, alltí einu var komið nýtt andlit, sem ólíkt fyrirrennurum sínum, gat talað af þekkingu, án upphlaupa og froðu, var ekki aðeins vonarstjarna flokksins heldur um leið þjóðarinnar sem er orðin langþreytt á upphlaupsstjórnmálum, almennu bulli og innihaldslausri froðu, a la Dagísku.

Það eina sem þurfti að gera var að skapa Kristrúnu umgjörð, styrkja hana í kosningabaráttunni og gömlu andlitin héldu sig til hlés á meðan Kristrún smalaði kjósendum í dilka flokksins.

Það eina var ekki gert með því að setja Dag B Eggertsson á lista til höfuðs forystu Kristrúnar, eitthvað sem Kristrún skyldi, enda ekki heimsk, og hún brást við með að stíga fast til jarðar og óbeint skoraði á kjósendur að strika Dag út og síðan niðurlægði hún hann opinberlega með því að segja að hann væri bara óbreyttur fótgönguliði, og vísaði þar í hans eigin orð.  Orð sem enginn lagði trúnað á, allra síst Dagur sjálfur.

Eftir þessa uppákomu hefur Kristrún misst taktinn, hún nær ekki nógu vel að koma áherslum sínum á framfæri og alltum liggjandi er skuggi valdabaráttu og innanflokksátaka.

Það dómgreindarleysi að setja Þórð Snæ ofarlega á lista, annan miðaldra karl til höfuðs Kristrúnu og málflutningi hennar, bætti ekki úr, búmmerang sem mætti halda að Viðreisn bæri ábyrgð á því klúður kosningabaráttu Samfylkingarinnar er sigur þeirra sömu baráttu Viðreisnar.

 

Samfylkingin hefði orðið stærst, og ráðandi næsta kjörtímabil, aðeins ef gamla rakkarapakkið hefði haldið sig til hlés, en það klúður þó stórt er, kemur henni aðeins í annað sætið yfir klúðrara kosningabaráttunnar því Sjálfstæðisflokkurinn trónir þar á toppnum, ótvíræður sigurvegari kosningaklúðurs haustkosninganna 2024.

Það er meiriháttar afrek í klúðri og handabakavinnubrögðum að þessi kjölfesta íslenskra stjórnmála sé að berjast við að falla ekki niður fyrir 10%-in.

 

Á því eru margar skýringar, hluti af þeim má rekja til að veðjað er á vitlausan hest á atkvæðaveiðum. Eftir slátrunina miklu, eftir að flokkurinn losaði sig við áberandi þingmenn hægri arm flokksins án þess að bjóða uppá aðra frambjóðendur úr þeim armi, ekki nema þá til skrauts líkt og með Brynjar Níelsson sem trúðinn á lista, þá ákvað hann að gera út á sömu mið og Samfylkingin og Viðreisn.

Mið hægri krata og frjálslyndra, nema að það eru bara miklu betri sjósóknarar í síðarnefndu flokkunum, Kristrún er ný og fersk og hefur ágætis hugmynd um hvað hún er að segja, og þær stöllur Þorgerður Katrín og Hanna Katrín ólíkt þroskaðri og reyndari en stúlkurnar sem eru vonarstjörnur Sjálfstæðisflokksins.

 

Samt á Sjálfstæðisflokkurinn að hanga í 20%, annað er algjört hrun, og hugsanlega tekst honum það en þá þarf eitthvað virkilega dramatískt að gerast.

Að flokkurinn fari í stríð, í alvöru kosningabaráttu, láti í sér heyra, hætti að afsaka, hætti að verjast, sæki fram á eigin ágæti.

Þar stendur allt og fellur með formanni flokksins, Bjarna Benediktssyni.

 

Bjarni byrjaði vel, þökk sé Svandísi sem reitti hann til reiði með brigslum um óheiðarleika, en síðan koðnaði Bjarni niður í eitthvað sem segir; kjósið mig því Seðlabankinn lækkaði vexti.  Traust efnahagsstjórn og bla bla, örugglega eitthvað sem fólk finnst skipta máli, en í augnablikinu treysta kjósendur hæga meginn við miðju bara öðrum flokkum betur til þess.

Hvað eiga sjónvarpsauglýsingar flokksins að þýða??, ganga þær út frá því að kjósendur flokksins séu fífl??

Hvar eru baráttumál flokksins??, hvað hefur hann áunnið á síðasta kjörtímabili???, hvaða meint ógn stafar af stefnu Viðreisnar svo dæmin séu tekin??

Og af hverju las Bjarni ekki Rúv pistilinn eftir þá fordæmalausu lágkúru að gera vikufrétt um eitthvað sem sonur einhvers sagði á ópinberum vettvangi hins tveggja manna tals?

Í stað þess að láta endalaust lemja á sér án þess að æmta eða skræmta??

 

Vika er langur tími í stjórnmálum, og vika í kosningar getur mörgu breytt, bæði til góðs eða ills.

Þjóðarinnar vegna vona ég að Bjarni nái vopnum sínum á ný og rífi kosningavél flokksins úr þeirri öndunarvél sem hún hefur verið í fram að þessu.

Reki það fólk sem ber ábyrgð á lélegustu kosningabaráttu seinni tíma, fái hauka og stríðmenn til að sækja fylgi og sameina hægrið um flokk sinn.

 

Af hverju??

Jú, Viðreisn er þjóðarógn.

Ekkert flóknara en það.

 

Núna eru það skjaldrendurnar.

Kveðja að austan.

Tíðindi í nýrri könnun: Framsókn út af þingi