Rétt ákvörðun á röngum forsendum.

 

Þórður Snær átti ekkert erindi á þing.

Hann átti ekki einu sinni að vera á framboðslista.

Ekki vegna þess sem hann sagði fyrir tæpum 20 árum síðan, þó þar hafi flest mörk velsæmis hafi verið brotin, heldur vegna aðildar sinnar að eiturbyrlunarmálinu þar sem borgara þessa lands var byrlað ólyfjan sem næstu kostaði hann lífið.

 

Aðild að þeim glæp var þekkt þegar honum var boðið sæti á lista Samfylkingarinnar í Reykjavík.

Og hvað sem fólk segir þá eru skítug orð aldrei eins alvarleg og tilraun til manndráps, þar sem tilviljunin ein kom í veg fyrir að manndrápstilraunin varð að morði.

 

Það er engin afsökun á alvarleik málsins að segja að Þórður Snær sé saklaus að aðild sinni því lögreglan á Norðurlandi Eystra treysti sér ekki til að ákæra gerendur því þeir bentu hver á annan.

Það vekur aðeins upp spurningar um ágalla ákæruvaldsins hvort það virkilega sleppi gerendum alvarlegra glæpa ef þeir eru fleiri en einn og benda á hvern annan.

Slíkt er eiginlega fáheyrð heimska og vekur aðeins upp spurningar um annarlega hagsmuni.

Annarlega hagsmuni eða óttann við glæpaklíkuna sem tröllríður fjölmiðlaheimi þjóðarinnar og stýrir Blaðamannafélagi Íslands.

 

Sú ákvörðun að hafa Þórð á lista og sá stuðningur sem hann hlaut á fyrstu stigum orðskítamálsins bendir aðeins til alvarlegs siðferðisbrest innan æðstu raða Samfylkingarinnar.

Sem og að það er eitthvað mikið garúgt í samfélagi okkar að flokkurinn skuli hafa komist upp með þetta.

Eða að glæpaklíkan skuli ganga hér laus og stjórna hér allri umræðu með óttann og hótunum að vopni.

 

En fullorðið fólk veit, þó það sé kannski deyjandi hópur í samfélagsumræðunni, að það er grundvallar munur á skítugu orði og morðtilraun.

Það veit einnig að sumt má einfaldlega ekki, eða líkt og einn gamall og góður sagði; Svona gerir maður ekki.

Síðasta dæmið um slíkt er að það skuli vera frétt hvað sonur einhvers embættismanns sagði þegar hann var að slá um sig í hleruðu einkasamtali.

 

Það skiptir engu máli hvaðan skíturinn kemur sagði formaður Blaðamannafélags Íslands í fáheyrðu viðtali á Rúv.

En það skiptir jú öllu máli, það skiptir máli í siðuðu samfélagi að siður sé virtur og það skiptir máli að ríkisfjölmiðill okkar sé ekki að búa til fréttir úr engu.

Að hann geri greinarmun á staðreyndum og slúðri.

 

Því ef menn gera það ekki þá er þjóðmálaumræðan undirlögð af hinu lægsta af hinu lægsta.

Þar sem meðal annars morðtilraunir þykja sjálfsagðar við fréttaflutning.

Og allt er frétt því ólíkt staðreyndum, sem eru, þá geta orð sagt allt, því þau þurfa ekki að taka nein mið af raunveruleikanum.

 

Þetta er ekki samfélag sem við viljum, en höfum í dag.

Þess vegna eigum við að fordæma Samfylkinguna og forystufólk hennar fyrir að hafa ekki látið Þórð fara á réttum forsendum.

Og við eigum að fordæma hana fyrir að hún skuli ekki gera greinarmun á orði eða morði.

 

Því ef við gerum það ekki, þá erum við nefnilega litlu skárri.

Í raun sammála því að það megi allt ef þú græðir, það megi allt ef þú nærð höggi.

Verðum svo hissa eins og Þórður Snær þegar hann varð sjálfur fórnarlamb sinna eigin meðala.

 

Tilheyrum ekki lengur siðmenningunni heldur Heimi Dýrsins.

Það er ljótur heimur.

Kveðja að austan.

Þórður mun ekki taka þingsæti