Orkustefna Kristrúnar.

 

Er orkustefna Sjálfstæðisflokksins.

Það er orkustefnan sem Sjálfstæðisflokkurinn segist hafa fyrir hverjar kosningar, en gerir svo ekkert í.

Sjálfstæðisflokkurinn hefur verið í stjórn frá 2013 og ber því beina ábyrgð á þeirri stöðnun sem ríkt hefur í bæði orkuöflun og endurnýjun flutningskerfisins á raforku.

 

Það er rétt hjá Kristrúnu að nútímasamfélag þarf raforku, atvinnuuppbygging okkar er á forsendum þess að nýta raforku.

Það er líka rétt hjá henni að stjórnmálastétt okkar hefur fest þessa lífæð nútímasamfélags í kviksyndi reglugerða þar sem hver einasti kverúlant getur tafið framgang mála út í hið óendanlega.

 

Og ólíkt sjálfstæðismönnum bendir Kristrún á lausnina;

Póli­tíska leiðsögn­in er sú að þegar búið er að af­greiða eitt­hvað í nýt­ing­ar­flokki ramm­a­áætl­un­ar, það er búið að fara í gegn­um þingið. Það þarf að tryggja að því sé fylgt eft­ir í leyf­is­veit­inga­ferli sem er skil­virkt. Það sé haldið utan um að þetta taki ekki alltof lang­an tíma. Póli­tíska leiðsögn­in er fyrst og fremst að það séu bún­ir til ferl­ar, kerfi sem fólk treyst­ir og að þeir séu kláraðir.

Þýtt á mannamál; kverúlantar fá ekki að tefja framkvæmdir sem einu sinni hafa verið ákveðnar.

 

Það fyndna er að bakland Samfylkingarinnar tengist mjög þessum kverúlöntum.

Málflutningur Samfylkingarinnar undanfarin 10 ár eru málflutningur þeirra.

Samfylkingin þrífst á flækjustigi reglugerða, að koma hlutum ekki í verk.

 

Þess vegna er orðræða Kristrún ferskur tónn.

Mætti fleiri úr stétt stjórnmálamanna hafa þennan kjark.

 

Að íslensk stjórnmál snúist um eitthvað annað en auglýsingar og kjaftavaðal.

Að málefni en ekki hönnuð upphlaup ráði umræðunni þessara mikilvægustu kosninga Íslandssögunnar.

 

En það þarf þá tvo til.

Stjórnmálamennina og þjóðina.

 

Þetta er nefnilega ekki allt stjórnmálamönnunum að kenna.

Kveðja að austan.

 

 

Vill auka orkuframleiðsluna um 25% á áratug