Samstaðan.

 

Það kom ekki á óvart að fyrstu viðbrögð Morgunblaðsins við verkfallsboðun Eflingar væri að taka viðtal við vonarstjörnu verkalýðsarms Samfylkingarinnar þó það hefði verið klókara hjá blaðamanni að láta viðtalið ekki snúast að mestu um umkvartanir Brútusa allra tíma um vanþakklæti og kerskni þeirra sem þeir reyndu að vega úr launsátri en náðu að lifa launsátrið.

Blaðamaður ætti að vera það vel lesinn að vita hvernig Shakespeare afgreiddi hinn fyrsta Brútus, það vorkenndi honum enginn og hann átti örlög sín skilið.

 

Vindhögg, feilhögg og því var hringt í Vilhjálm Birgisson, og hann lá ekki á skoðunum sínum.

Í stuttu máli þá fann Vilhjálmur verkfalli Eflingar allt til foráttu. 

Hvort sem rök hans eru réttmæt eða ei, þá er það lítt skiljanlegt afhverju Vilhjálmur taldi sig knúinn til að tala máli atvinnurekenda og hvað varð um manninn sem ætlaði ekki að skipta sér af kjarasamningum annarra félaga??

Allavega sá Morgunblaðið ekki ástæðu til að leita álits Halldórs Benjamínssonar enda vandséð hvernig hann gæti túlkað sjónarmið SA betur en Vilhjálmur gerði í þessu viðtali.

 

Risið á verkalýðsleiðtogum landsbyggðarinnar gat samt lækkað, fréttastofa Ruv sá heldur enga ástæðu til að taka viðtal við Halldór Benjamínsson, hvað þá að leita álits hjá ráðafólki okkar, Kötu eða Bjarna Ben, þó hefði maður haldið að það væru grafalvarleg tíðindi ef til vinnustöðvunar Eflingar kæmi

Nei, hljóðneminn var rekinn framan í Aðalstein Baldursson og hann frussaði svo mikið að ég var alvarlega farinn að íhuga að ná mér í tusku til öryggis, ef frussið brytist út um sjónvarpsskjáinn, þakkað guði fyrir að vera ekki lengur með gamla túputækið því það hefði örugglega ekki haldið.

Hvað hrjáði manninn eiginlega??, hvaða bull var þetta með að hann ætlaði ekki í samúðarverkfall því það gerði hans eigin félagsmenn fátækari??

Í alvöru, Aðalsteinn minnti mig á ágætan dreng hér í bæ, friðsemdarpilt en maður vissi alltaf hvenær hann hafði skroppið uppí fjall í sveppatínslu, því hann varð alltaf svona óðamála og ruglingslegur á eftir.  Það ætti kannski að athuga fjárhúsin þarna á Húsavík, athuga hvort það sé komin myglusveppur í þau.

 

Auðvitað getur maður ekki annað en hlegið að þessari vitleysu allri, en undir niðri er sorg yfir Samstöðunni sem núna er á milli forsvarsmanna Starfsgreinasambandsins og Samtaka Atvinnulífsins um að knésetja Sólveigu Önnu.

Hver  er ógn Starfsgreinasambandsins af verkfalli Eflingar, annað hvort tekst það eða tekst ekki.  En það er ekki eins og Sólveig Anna hafi fundið upp verkfallsvopnið.

Af hverju ganga alvöru menn fyrir björg auðsins, því þeir Vilhjálmur og Aðalsteinn hafa sannarlega reynst betri en enginn fyrir hagsmuni umbjóðenda sinna, og eru eins og mitt minni nær aftur, tveir af merkustu verkalýðsleiðtogunum sem landsbyggðin hefur alið af sér.

Þetta er svo lítt skiljanlegt að það hálfa væri nóg.

 

En það glitti í aðra Samstöðu í gær, tveir fornir fjendur, Morgunblaðið undir ritstjórn Davíðs Oddssonar og Ríkisútvarpið féllust í hendur, og samræmdu viðbrögð sín svo jafnvel Kjarninn og Stundin í eiturbyrlamálinu svokallaða hefðu ekki getað betur gert.

Hvorugur fjölmiðillinn sá ástæðu til að tala við þá sem verkfallsboðun Eflingar snerti, það er fulltrúa atvinnurekanda eða stjórnvalda, heldur höfðu sína fyrstu og einu frétt að taka viðtöl við meinta andstæðinga Sólveigu Önnu innan verkalýðshreyfingarinnar.

Nú var lengi vitað að þetta yrði fyrsta fréttin í gær, að þá myndi Efling formlega slíta kjaraviðræðum og hefja undirbúning verkfalls, og því var nægur tími til að vinna frétt um málið, leita viðbragða og svo framvegis.

Og fyrir einhverja mjög skrýtna tilviljun þá voru viðbrögð þessa tveggja póla íslenskra fjölmiðla alveg þau sömu.

Sami undirróðurinn, sama tilraunin til að skemma fyrir hina væntanlegu verkfalli Eflingar.

 

Síðan hvenær hefur það verið tilgangur fjölmiðla að skemma fyrir vinnandi fólki í kjarabaráttu sinni?

Er það ekki þeirra hlutverk að reyna segja satt og rétt frá?? og það er síðan hlutverk ritstjórna viðkomandi fjölmiðils að tjá skoðanir á mönnum og málefnum, Morgunblaðið hefur leiðara blaðsins, Staksteina og Reykjavíkurbréfið, Ríkisútvarpið hefur Silfrið og Gísla Martein.

Þetta er eitthvað svo lásý svo enn og aftur það hálfa væri nóg.

 

Það var reyndar ekki við öðru að búast frá Ríkisútvarpinu, það vita allir hverjum það þjónar, en meir var ég hissa á Morgunblaðinu að víkja frá hlutleysisstefnu blaðsins í fréttaflutningi.

Ef það er svona mikil ógn af réttlætisbaráttu Sólveigu Önnu, þá er þeim mun ástæða til að virða leikreglu heiðarlegrar fréttamennsku, sorinn hefur aldrei neinu skilað.

Síðan ætti þetta borgarlega blað að íhuga af hverju er svona komið fyrir í Reykjavík, að láglaunafólk fylkir sér um róttæka baráttukonu sem lætur ekki róg, níð og annan undirróður knésetja sig.

Hvað héldu menn að kæmi út úr því að neita vinnandi fólki um greiðslumat og vísa því á gadd hins frjálsa leigumarkaðs???

 

Í stað þess að skjóta sendiboðann, ættu menn að einsetja sig í að finna upptök lekans í samfélaginu og þétta þannig að allir geti lifað í þokkalegri sátt og samlyndi í þessu þjóðfélagi.

Átta sig á að það er engin sátt á meðan fólk á í erfiðleikum með að sjá sér og sínum fyrir fæði og húsaskjóli.

 

Það er ekkert vit á Ruv, en ég hélt að eitthvað væri til staðar uppí Móum.

En ef ekki, þá þarf það einhvers staðar að vera.

 

Ég auglýsi hér með eftir því.

Kveðja að austan.