Einu sinni áttum við forseta.

 

Gáfaðan, vel gefinn, fróðan.

Starf hans á alþjóðavettvangi, sem í raun íslensk þjóð veit aðeins um toppinn af ísjakanum svo gripið sé til líkingarmáls sem mjög eldra fólk þekkir, skilar þessari einstæðu heimsókn forseta næst fjölmennasta ríki heims.

Indlands, þessarar fjölgáfuðu menningarþjóð.

 

En tíminn líður og það sem var, þarf ekki að vera.

Sérstaklega þegar hagsmunaaðilar tengdir Sjálfstæðisflokknum sjá auð og gróða í orkuauðlindum þjóðarinnar.

Þá í raun er barn í stól dómsmálaráðherra aðeins toppurinn á ísjakanum, og vísa aftur í málskilning sem fyrir löngu var liðinn á eftirlaun hjá fjölmiðlum þjóðarinnar.

Það dýpra er að skemmtilegur maður var fjármagnaður á forsetastól, í þeim eina tilgangi að flækjast ekki fyrir líkt og sá forseti sem var fjölgáfaður, fróður og vakti eftirtekt á alþjóðavettvangi.

 

Það breytir samt ekki því að sú upplifun að sjá Gullfoss og Geysir er engu lík.

Og forseti sem er léttur í lund, skrafhreifinn, við skulum samt vona að hann útskýri ekki fyrir forseta Indlands kenningar sínar um þjóðrembu, sem að Guðna dómi hrjáði mjög þá Gandhi og Nehru, heldur eins og Guðna er vel gefið, að segja gamansögur og vera fyndinn þannig að gestir þessa stórveldis fái allavega brosað í þessari ferð.

Breytir samt ekki miklu, en það er samt ekki gott fyrir þjóð að þurfa að skammast sín fyrir forseta sinn.  Jafnvel þó stór hluti þjóðarinnar hafi ekki náð þeim aldri að vita hvenær fullorðið fólk skammast sín.

Forseti Indlands og fylgdarlið hafa samt náð þeim aldri.

 

Það er svo, og það sem var, er ekki það sem við eigum í dag.

Það er líkt og maður lesi harmgrát í þessum orðum Davíðs Oddssonar í síðasta Reykjavíkurbréfi hans; "Þeir sem slökktu fljótt eft­ir fliss og fum manna í ábyrgðarsæt­um hér heima sem áttu enga aðra aðgöngu en fífl­skap og spé reyna að fjar­lægja þá mynd úr minni sínu sem fyrst".

Það er eins og þessi fyrrum formaður Sjálfstæðisflokksins muni aðra tíma, til dæmis þá tíma þegar börn mættu á þing ungliðahreyfinga flokkanna, en máttu þroskast áður en þeim var hleypt í þingsali, að ekki sé minnst í ráðherraembætti.

 

Og Davíð man örugglega þá tíma, allavega man ég þá og er mun yngri, þegar forsetinn var ekki trúður eða skemmtikraftur.

Í raun er það öruggt að Ólafur Ragnar er það síðasta sem Davíð Oddsson gleymir.

Sem og að alvarleg mega minnisglöpin vera ef þoka minninganna hefur þurrkað út bæði þau Vigdís og Kristján.

Því þjóðin hefur átt forseta.

 

Forseta þar sem mannkostir og fyrri störf voru skýring þess að þeir náðu kjöri.

Einstaklinga sem þurftu ekki almannatengil í vinnu hjá breskum fjárfestum sem ætla að græða megamonný á lagningu sæstrengs til Íslands, til að ná kjöri.

Einstaklinga sem voru metnir út frá mannkostum sínu, og þeim bakgrunni sem þeir höfðu í fyrri störfum, en ekki út frá þeirri sýnd sem kostunaraðilar fjármagnsins geta hannað í tímavinnu.

 

En það var þá.

Í dag höfum við það sem við höfum, á þeim forsendum sem nútíminn hefur mótað.

Og í raun ekki nema gott um það að segja, allavega meðan hönnun sýndarinnar elur af sér skemmtilegan mann, alþýðlegan og vel kvæntan.

 

Nema kannski að það gleymdist að segja Indverjum frá því.

Því þeir eru svo gamaldags að ennþá gera þeir skýran greinarmun á Bollywood og þeim raunveruleika sem þarf til að hæft fólk sé valið í ábyrgðarstöður.

 

Guðni er samt ekki leiðinlegur.

Það er kostur.

Kveðja að austan.

 

Höfin bæði aðskilja og sameina