Veruleikafirring.

 

Eða þykir elítunni það sjálfsagt að við séum á pari við Tyrkland?

 

Sjálfstæði dómstóla er ein af þremur stoðum vestrænna lýðræðisríkja.

Grundvallarforsenda slíks sjálfstæðis er að farið sé eftir lögum þegar dómarar eru skipaðir.

Að lög ráði ekki geðþótti því geðþótti er eitt af tækjum einræðis eða alræðis.

 

Sjálfstæði dómsstóla er eitt af því fyrsta sem fellur þegar fasismi brýtur lýðræði á bak aftur.

Það gerðist í Evrópu á þriðja og fjórða áratug síðustu aldar, með skelfilegum afleiðingum, og það gerðist í Tyrklandi fyrir nokkrum árum.

 

Og núna á Íslandi.

Félegur félagsskapur eða hitt þó heldur.

 

En auðvitað er það ekki svo.

Núna þegar slegið var á puttann á Sjálfstæðisflokknum, og hann vinsamlegast beðinn um að virða leikreglur lýðræðisins, þá mun það hafa afleiðingar.

Og alls ekki þær verstu að valdaklíkan hundsi dóminn að utan, og þjóðin verði svona skrípó meðal vestrænna lýðræðisríkja.

Þjóðin sem handvelur dómara sína eftir geðþótta valdaflokksins.

 

Afleiðingin er og verður aðeins ein.

Að leikreglur lýðræðins séu virtar.

Að farið sé eftir lögum.

 

Vissulega sársaukafullt fyrir valdaklíkuna.

Vissulega sársaukafullt fyrir Sjálfstæðisflokkinn.

Og endalok ráðherradóms Sigríðar Andersen.

 

En so be it.

Sumt er ekki val.

Kveðja að austan.

Hafi engar sjálfkrafa afleiðingar